Παραμονές της Παναγίας ...πέντε χρόνια πρίν ...

-->

Ήταν Παρασκευή 12 Αυγούστου 2005 όταν η τριαντατριάχρονη Έ. πήρε τα τρία της ανίψια και την κόρη της, δεκαπέντε μηνών, για να τα πάει για μπάνιο στη θάλασσα. Σταμάτησε, όπως όλοι, στο πάρκινγκ της πλαζ και κατέβασε τα παιδιά δίπλα στο αυτοκίνητό της. Όπως έσκυψε για να πάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, η κόρη της ελευθερώθηκε και πήγε δίπλα στα ξαδέλφια της, πίσω ακριβώς από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Όταν η E γύρισε να την κοιτάξει, έντρομη είδε το παιδί να βρίσκεται ακριβώς πίσω από το αυτοκίνητο που έκανε όπισθεν, ενώ τα ανίψια της ήταν λίγο πιο πίσω. Έσπευσε ενώ το αυτοκίνητο βρισκόταν ένα μέτρο από την κόρη της. «Ούρλιαζα αλλά αυτός συνέχιζε...

Ούρλιαζα...», μου είπε αργότερα, στο νοσοκομείο, ο μεγάλος της ανιψιός (τριών χρονών) θα της έλεγε ότι στην πραγματικότητα δεν ούρλιαζε: «Θεία, άνοιγες το στόμα σου, σε βλέπαμε, αλλά δεν έβγαινε φωνή». «Ίσως γι’ αυτό δεν με άκουγε ο οδηγός,» μου είπε η Έ., «αλλά εγώ θυμάμαι πεντακάθαρα ότι ούρλιαζα...»

Μπροστά στα μάτια της, η ρόδα του αυτοκινήτου πέρασε το κοριτσάκι από τα πόδια του σε όλο του το κορμάκι και σταμάτησε στο κεφάλι του. «Ήταν σαν να το είχαν βάλει αλφάδι κάτω από τη ρόδα,» μου είπε. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Στεκόμουν και κοιτούσα το παιδί μου με ένα ολόκληρο αυτοκίνητο σταματημένο πάνω στο κεφάλι του». Επάνω στο σοκ και τον πανικό της, έπιασε το αυτοκίνητο και προσπάθησε να το σηκώσει. Εν τέλει, ο οδηγός έκανε πάλι μπροστά περνώντας για ακόμη μια φορά πάνω από το σώμα του μωρού, αφήνοντας το παιδί αναίσθητο στο έδαφος.

«Δεν έπρεπε να το μετακινήσω, μου είπαν, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Νόμιζα ότι ήταν νεκρό. Το πήρα στην αγκαλιά μου και ευτυχώς μετά από λίγο έκανε ένα «γκουχ» και συνήλθε».

Το παιδί μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Παπανικολάου και από εκεί στο Ιπποκράτειο. Όταν του έκαναν οι γιατροί την αξονική σε όλο το σωματάκι του, δεν πίστευαν στα μάτια τους. «Έβγαιναν έξω ένας ένας και μου έλεγαν ’’κάνε το σταυρό σου, κορίτσι μου’’. Δεν πείσθηκαν με την πρώτη αξονική –τόσο δεν το πίστευαν- και του έκαναν και δεύτερη. Πάλι δεν έδειξε τίποτα. Αν δεν έβλεπαν το ρουχαλάκι του που έχει επάνω την ροδιά του αυτοκινήτου, δεν θα πίστευαν τι είχε συμβεί. Η ρόδα είχε αφήσει το αποτύπωμά της ακόμα και στο μάγουλο του παιδιού». Ένας γιατρός μάλιστα, όταν του είπε ότι έπιασε το αυτοκίνητο να το σηκώσει, της είπε «ποιος ξέρει τι δύναμη είχες εκείνη τη στιγμή».

Το μόνο πρόβλημα που είχε το παιδί, όπως μου είπε η Έ., ήταν ένα πολύ μικρό κάταγμα στο κρανίο, ένα «βαθουλοματάκι», επειδή κάτω από το κεφάλι του την ώρα που το πατούσε η ρόδα υπήρχε... ένα πετραδάκι(!). Μια αιμορραγία στα πνευμόνια του ήταν το μόνο που ανησύχησε τους γιατρούς, η οποία σταμάτησε γρήγορα. Σήμερα, η κόρη της Ε. χαίρει άκρας υγείας.

Αλλά το απίστευτο δεν σταματά εδώ. Ο άντρας της Έ. βρισκόταν στην Κύπρο για δουλειές και θα επέστρεφε απροειδοποίητα την Κυριακή για να τους κάνει έκπληξη. Μόλις έγινε το ατύχημα, την Παρασκευή, η Έ. τον ειδοποίησε να έρθει αμέσως, και εκείνος κατάφερε να βρει την μία και μόνη κενή θέση που υπήρχε το Σάββατο από Κύπρο για Ελλάδα. Εάν δεν είχε γίνει το ατύχημα, ο άντρας της τώρα θα ήταν νεκρός. Η πτήση που είχε κλείσει για την Κυριακή, 14 Αυγούστου 2005, ήταν με το μοιραίο αεροσκάφος Helios που συνετρίβει στο Γραμματικό.

Όσο για τη δύναμη που είχε η Έ. όταν σήκωνε το αυτοκίνητο; Μου είπε ότι σε κάποια φάση που έκλαιγε στο νοσοκομείο, πήγε ο τριών χρονών ανιψιός της και της είπε: «Μην κλαις, θεία. Δεν έχει τίποτα η μικρή. Την ώρα που την πατούσε το αυτοκίνητο ήρθε μια ψηλή κυρία με μακριά ρούχα και σήκωνε το αυτοκίνητο μαζί με ‘σένα. Την είδα».

«Ο Θεός μου τους χάρισε και τους δυο,» λέει σήμερα η Έ. Ζήτησα την άδεια της να μεταφέρω την ιστορία της. Φυσικά μου είπε ναι. Ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστέψει ό,τι θέλει. 'Ηταν Θαύμα; Θεϊκή παρέμβαση; Απίστευτη σύμπτωση; Σε οποιαδήποτε περίπτωση, είναι μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί... μια ιστορία που σίγουρα θα σε ρίξει σε περισυλλογή.

Την ιστορία αυτή την έζησα από κοντά (το ατύχημα, κλπ) αλλά όταν μου αφηγήθηκε η Ε. τις λεπτομέρειες -και την πτυχή του Helios- συγκλονίστηκα τόσο πολύ που κάθισα αμέσως και την έγραψα κυρίως για μένα, για να την κρατήσω και να μην την ξεχάσω ποτέ. Ύστερα ρώτησα την Ε. εάν θα ήθελε να δημοσιευθεί (σε εφημερίδες, περιοδικά) και μου είπε ναι, εφόσον δεν δημοσιευθούν τα στοιχεία της ίδιας και της οικογενείας της. Τελικά δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πολιτικός και Οικονομικός Καθρέφτης στο τεύχος του Δεκεμβρίου του 2005, και μάλιστα το θέμα μπήκε και στο εξώφυλλο με τον τίτλο "Βρέφος έσωσε τον πατέρα του". Επιθυμία της Ε. είναι να μαθευτεί η ιστορία της…..

Την ευχαριστούμε από ψυχής για αυτήν την τόσο θαυμαστή εμπειρία που μοιράστηκε με όλους , στην αέναη προσπάθεια του καθενός ,για δυνάμωμα της ούτως ή άλλως σύμφυτης της υπάρξεώς του πίστης στον Θεό .

πηγή ανάρτησης κλικ εδώ.