Του Παραδείσου τ' όνειρο (Μνήμες Όρους Αγίου 2013) μέρος 2ο

Και εφέτος το αισθανθήκαμε ,το ' νοιώσαν οι ψυχές μας ,

 πώς σε μια μέρα κύλησαν  χίλια έτη  Κυρίου …

Για να λυτρώνονται ζωές να γλυκαθούν  τα πάθια ,

φύτρωσε  ένας Παράδεισος στη γη , ελέους Σωτηρίου,

να γίνουν όλα του  τα πλάσματα ρόδα χωρίς αγκάθια ...

Αρώματα λιβανωτού και βλέμματα ασκητάδων ,

λέξεις δύσκολα τα χωρούν , μνήμες τα φυλακίζουν …

Βοήθησέ μας Παναγιά , στήριγμα  των Μανάδων

 να τα κρατάμε μέσα μας

 κι όσο τα μάτια είν’ ανοιχτά κάνε τα να δακρύζουν… ( ν.σκ)

…Μια μόνο λέξη : Μεγαλοπρέπεια και   μάτια εκστατικά να μην προλαβαίνουν να θαυμάσουν τις εικόνες που μια-μια ξεπροβάλλουν μπροστά σου , όταν εισέρχεσαι στην αυλή του Ρωσικού Μοναστηριού , του Αγίου Παντελεήμονος . Αν λίγο αφεθείς τότε στα σίγουρα δεν γίνεται  παρά να μην μεταφερθείς στις ενδοξότατες μέρες των αμέσως προηγούμενων αιώνων , τότε που πάνω από 2000 Μοναχοί κατάκλυζαν κάθε του γωνιά ή τότε που χτιζόταν το λυγερό καμπαναριό του , για να χωρέσει μέσα του τριάντα δυο καμπάνες και είκοσι τόνους αρμονίας και 

δέους Θεϊκού…

Μπήκαμε στο Αρχονταρίκι με το …κρεμαστό  μπαλκονάκι , με θέα σε όλη την νοτιοδυτική ακτή του Όρους. Ένας νεότατος Ρώσος  Μοναχός πέρασε βιαστικά από μπροστά μας υποκλινόμενος και φτάνοντας το κεφάλι του σχεδόν ως τα γόνατά του . Με λίγα ξανθά γένια και ένα πρόσωπο ολοφώτεινο   που μας θύμισε μορφές βγαλμένες μέσα απ το ξακουστό φωτογραφείο – εργαστήριο της Μονής . Εκεί που προς ωφέλεια ψυχών στέκονταν για να φωτογραφηθούν οσιακές μορφές του Αγιορείτικου Ρώσικου Μοναχισμού , όπως ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης με τον μαθητή του τότε Ιεροδιάκονο Σωφρόνιο Σαχάροφ τον μετέπειτα βιογράφο του και Άγιο Γέροντα του Έσσεξ. Λες και σ αυτήν την υπόκλιση και στο τόσο σύντομο πέρασμα αυτού του νεαρού Μοναχού από μπροστά μας συνοψίστηκε αυτό που ο πνευματικός του Άγιος πρόγονος συνήθιζε να λέει για την ανεξαίρετη αγάπη  :

  Η ψυχή δεν μπορεί να έχει ειρήνη, αν δεν προσεύχεται ακόμη και  για τους εχθρούς.Χωρίς τη χάρη του Θεού, δε μπορούμε ν’ αγαπούμε τους εχθρούς μας. Το Άγιο Πνεύμα όμως εμπνέει την αγάπη, και τότε η ψυχή λυπάται ακόμη και τους δαίμονες… Σας ικετεύω, δοκιμάστε. Αν κάποιος σας προσβάλει ή σας ατιμάσει ή σας πάρει κάτι από τα υπάρχοντά σας ή και αν καταδιώκει την Εκκλησία ακόμη, προσευχηθείτε στον Κύριο λέγοντας: «Κύριε, όλοι είμαστε πλάσματά Σου. Λυπήσου τους πλανημ

ένους δούλους Σου και κάλεσέ τους σε μετάνοια»… Αν δεν έχεις αγάπη, τουλάχιστον μην τους διαβάλλεις και μην τους καταριέσαι  και τότε καλύτερο θα είναι. Αν όμως κάποιος σκέφτεται το κακό για τους εχθρούς του, σημαίνει μάλλον πως κάποιο πονηρό πνεύμα εισήλθε στην καρδιά του και της φέρνει κακούς λογισμούς…

Σκέφτηκα λοιπόν , πως κάθετί που λένε ή πράττουν οι Μοναχοί , όπως εκείνη η υπόκλιση δεν είναι παρά ένα πάλαισμα της ψυχής τους , μια εξάσκηση στην ταπείνωση , την αγάπη , την περιχώρηση , στον καλό λογισμό , στην γαλήνη , στην εσωτερική ειρήνη . Τίποτα γι αυτούς δεν είναι ασήμαντο και κανείς  άνθρωπος δεν επιτρέπεται να περάσει απαρατήρητος για το είναι τους , αφού κι αυτός δίνει  μια αφορμή για να υποκλιθεί η ψυχή τους …Αφήσαμε τα πράγματά μας , δροσιστήκαμε από την μαρμάρινη βρύση που βρίσκεται μέσα στο αρχονταρίκι και πήραμε το δρόμο για το Καθολικό . 

Συζητούσαμε για την μεγεθυμένη φωτογραφία που δεσπόζει στ αριστερά της εισόδου του Μοναστηριού δίπλα στη φιάλη . Μια φωτογραφία του 1903 που δόθηκε σε κοινή θέα μόλις το 1997. Βγήκε σαν αναμνηστική ενός παλαιού εθίμου της Μονής  : Να δίνεται  στους φτωχούς Μοναχούς που ασκήτευαν σε κελιά της περιοχής , ελεημοσύνη. Από την επόμενη χρονιά όμως αποφασίσθηκε να μην ξαναδοθεί τίποτα, διότι τα αποθέματα του Μοναστηριού είχαν σωθεί ...Στη Ρωσία η κατάσταση ήταν τότε δραματική , και έτσι μειώθηκαν στο ελάχιστο  οι  μέχρι πρότινος πλούσιες δωρεές των  Ρώσων αδερφών  στο Μοναστήρι.

Ένας  Μοναχός ονόματι  Γαβριήλ επρόκειτο να φωτογραφήσει για τελευταία φορά, σε ανάμνηση, το γεγονός αυτό της ελεημοσύνης. Τότε όμως παρατήρησε μόνο αυτός, να κινείται κατά τρόπο θαυμαστό ανάμεσα στους πατέρες μία μαυροφορεμένη  γυναίκα. Φωτογράφησε λοιπόν τη σκηνή και τη γυναίκα που μόνο αυτός έβλεπε, η οποία αποτυπώθηκε και πάνω στο φωτογραφικό χαρτί μέσα σε μία λάμψη στα αριστερά της φωτογραφίας , όταν την  εμφάνισαν στο εργαστήριο της Μονής  .

Οι Πατέρες συμπέραναν ότι ήταν η Παναγία λυπημένη και πήραν πίσω  την απόφασή τους να σταματήσουν την ελεημοσύνη.

 Ένα σύγχρονο θαύμα που δυναμώνει την πίστη και που διατρανώνει μια ρήση που λίγες μέρες αργότερα ακούσαμε να βγαίνει από το στόμα ενός πολύ φωτισμένου Ασκητή : Αν θέλετε να πεινάσετε τότε να αποθηκεύετε !

Μπήκαμε στο θεσπέσιο  καθολικό με τους 8 τρούλους  . Μια διαφορετική αίσθηση ουράνιου πλησιάσματος , μέσα από τις ιδιαίτερες αγιογραφίες και την μορφή του Αγίου Παντελεήμονος να αντανακλά την αφοσίωση των Μοναχών στο πρόσωπό του. Ιλαρός , χαρούμενος με μια ξέχειλη αγάπη να πηγάζει απ το πρόσωπό του Αθλοφόρου και Ιαματικού Προστάτη του Μοναστηριού...Από το στενό γεφυράκι ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο του καμπαναριού πάνω από την μεγάλη επιβλητική Τράπεζα . Εκεί δεσπόζει η  τεράστια καμπάνα , η δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο ! Το βάρος της είναι 13 τόνοι, η διάμετρος της σχεδόν 3 μέτρα ενώ η περιφέρεια της πλησιάζει τα 9 μέτρα ! 

Μόνο για την δική της κρούση  χρειάζονται  δύο μοναχοί. Το βράδυ της Αναστάσεως κάποιοι έχουν πει πως ακούγεται μέχρι τον Πολύγυρο , σε ακτίνα δηλαδή εβδομήντα και πλέον χιλιομέτρων!  Αν είναι συνταρακτική η  αίσθηση μόνο στη θέα της , τότε τι ανείπωτα συναισθήματα θα γεννηθούν στο πανηγυρικό άκουσμά της ; Ένας Μοναχός μας έκανε νόημα να κατέβουμε για να προσκυνήσουμε στο μικρό απέναντι παρεκκλήσι , ένα από τα 35 συνολικά που υπάρχουν , με τα Άγια Λείψανα του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ , του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου , του Αγίου Παντελεήμονος και του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος , του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και τις τίμιες κάρες του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη και του Αγίου Λουκά του Ευαγγελιστή , αυτού που φωταγώγησε τη γη στο πλάι του Θείου Παύλου γράφοντας  του Χριστού το Ευαγγέλιο…  Τι ευλογία Θεέ μου , από τα πρώτα μας μόλις βήματα τις 2 πρώτες  κιόλας ώρες μας  στο Περιβόλι της Μητέρας Σου να ανταμώνουμε με Κορυφαίους πρεσβευτές του ελέους Σου …

Αφήσαμε πίσω μια από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες του σύγχρονου Αγίου Όρους και πήραμε τον δρόμο για τον πρώτο μας σταθμό φιλοξενίας , την πάνω στη θάλασσα χτισμένη Μονή του Ξενοφώντος . Ένα μεγάλο τείχος χτισμένο περίτεχνα γύρω από ιδιοκτησία του Ρώσικου μας έκανε να μνημονεύσουμε πολλές φορές έναν κεκοιμημένο  αδερφό μας τον Τριαντάφυλλο . 

Έχει αφήσει στη γη ανθρώπους που τον αγαπούν και συνεχώς αποζητούν να αναπαύουν την ψυχή του , κρατώντας την μνήμη του λαξευτή και … άσβεστη . Ήμασταν βέβαιοι πως όλα αυτά τα υλικά τάματα στον Θεό και τους Αγίους του θα ήταν συνδυασμένα με την ελεημοσύνη , την προσευχή , τις λειτουργίες , τα κομποσκοίνια και όλα  τα «ένσημα ανάπαυσης » στο ….βιβλιάριο αυτής της ψυχής , όπως θα έλεγε και ο Γέρο-Παίσιος …

Μεσημέρι γύρω στις 12 μπήκαμε στην Μονή από την πύλη που εδώ και δέκα και πλέον αιώνες φρουρεί ο καβαλάρης Άγιος , των αιχμαλώτων ο ελευθερωτής και των φτωχών ο υπερασπιστής . Δεν είναι μόνος του μιας και ο Άγιος Δημήτριος βοηθά και προστατεύει  και αυτός ιδιαιτέρως τους Ξενοφωντινούς Πατέρες . Και η Παναγία η Οδηγήτρια βρίσκεται εκεί , για να  τους δείχνει πάντα  τον δρόμο προς τα άνω σκηνώματα , από τότε που Μόνη της πήρε τον δρόμο από το Βατοπαίδι για να εγκατασταθεί αέναα  στην γνώριμη θέση της στο καθολικό της Ξενοφώντος …

( συνεχίζεται )

νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013( 2)

Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου ...Οκτ.2013) μέρος 1ο .

Χρόνοι πολλοί περάσανε μέσα σε λίγες μέρες .

Στο Περιβόλι της Κυράς , στου Άθωνα τα πυκνόβλαστα τα υγρά τα μονοπάτια .

Στην μνήμη μας φωλιάσανε μορφές Αγίων Ασκητών , του Αντίμαχου φοβέρες ,

Να ζωντανεύουν   τ’  όνειρο πως κάποτε θα ανταμώσουμε στα Ουράνια Παλάτια…(ν.σκ)

Μετά από τόσα προσκυνήματα στο Περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου , της Εφόρου του Αγίου Όρους , αυτό που πλέον εμπειρικά αποκτάς σαν γνώση και σε συνοδεύει σε κάθε σου ευλαβικό πάτημα είναι το ότι τίποτα μα τίποτα δεν θα γίνει χωρίς σπουδαίο για την ψυχή σου λόγο …Έτσι μόλις 3 μήνες πριν την φετινή μας επίσκεψη παρουσιάστηκαν κάποιες φαινομενικές δυσκολίες στο αρχικά επιθυμητό πρόγραμμα , καταλάβαμε ότι το σχέδιο όπως πάντα …Αλλού είχε εκπονηθεί …Γι αυτό καρτερικά περιμέναμε να φτάσει και ο φετινός Οκτώβριος για να το διαπιστώσουμε ξανά αυτό το θαυμάσιο,   το πως δηλαδή πάντα ο Θεός οδηγεί τα βήματά μας .

Πέντε διψασμένες συναμαρτωλές  ψυχές τούτη τη φορά απάρτιζαν την Αγιορείτικη συντροφιά μας . Ο Αριστοτέλης , ο Νικόλας που για πρώτη φορά θα διάβαινε τα Αγιομέρια του Άθωνα , ο Μιχάλης , ο Παναγιώτης με είκοσι  χρόνια οδοιπορίας να τον αναπαύουν και εγώ που γράφω τούτες  τις μνήμες.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου μετά την Εκκλησία ορίστηκε ο χρόνος αναχώρησης. Αφήσαμε πίσω μας υπόσχεση αγάπης ,  επιστροφής και μάτια παιδικά δακρυσμένα. Λίγο αφού είχαμε απομακρυνθεί η μεγάλη μου με κάλεσε στο τηλέφωνο για να μου πει πως πλέον δεν έκλαιγε  και πως θα με περιμένανε με λαχτάρα  για να φορέσουνε τα πιο όμορφα κομποσκοινάκια…

Κάναμε προσευχή και ψάλαμε τα απολυτίκια των Αγίων μας , μα και του Αγίου Χριστοφόρου . Ο δρόμος σπαρμένος από του Θεού τα χνάρια …Μικρά προσκυνητάρια στις άκρες των δρόμων …Εκκλησάκια σε μακρινούς για το μάτι μας λόφους , όλα είχαν ένα ξεχωριστό χρώμα και μια αλλιώτικη σημασία στην πορεία μας προς τα πάνω …Ακόμα και ένα ξενοδοχείο παλιό στην άκρη της Εθνικής οδού έγινε αφορμή για σταυροκόπημα αφού πέρα από κάθε επιχειρηματική λογική και κοσμικό φρόνημα του είχε δοθεί ο τίτλος ΠΑΝΑΓΙΑ , όπως έκπληκτοι διαπιστώσαμε για πρώτη φορά κοιτάζοντας την μεγάλη ταμπέλα . Και έπειτα η πινακίδα προς Αγαθούπολη μίλησε διαφορετικά στο μέσα μας . Όμορφη πόλη θα ναι σκέφτηκα δεν μπορεί με τέτοιο όνομα να μην είναι   … Μα και το μικρό αυτοσχέδιο προσκυνητάρι με τις πολλές κολλημένες μικρές εικονίτσες που σαν να φώτιζε το κουβούκλιο με την υπάλληλο στα διόδια μας έκανε να χαμογελάσουμε και να αναθαρρήσουμε . Και έπειτα στην πρώτη στάση που κάναμε στην Εθνική μείναμε εκστατικοί μπροστά στο υψωμένο προσκυνητάρι με το αναμμένο καντήλι  και το μπουκαλάκι με τον αγιασμό , πάνω από το ράφι με τα εμπορεύματα  . Πήρα την φωτογραφική μηχανή και ζήτησα την άδεια από τον ιδιοκτήτη για να το τραβήξω . Απόρησε και εμείς του εξηγήσαμε για  που πηγαίναμε και  ότι σπάνια έβλεπες εικόνες τόσο ευλαβικά βαλμένες και καντηλάκι αναμμένο στην πλέον κοινή θέα ενός  καταστήματος . Ομολογία τρανή και ελπίδα ζέουσας πίστης ακοίμητης . Ο Βασίλης συγκινήθηκε και μας μίλησε για τον Πατέρα του τον Αθανάσιο που κοιμήθηκε 3 χρόνια πριν …Από τότε το καντηλάκι καίει νύχτα μέρα μας είπε . Έπειτα άνοιξε το ταμείο και έβγαλε χρήματα να μας τα δώσει για κεράκια …Του είπαμε να γράψει ονόματα υπέρ Υγείας και υπέρ Αναπαύσεως για να τα αφήσουμε σε Μονές και Γεροντάδες .. Το έκανε με χαρά μεγάλη και έπειτα βάλθηκε να θυμηθεί την τελευταία δική του επίσκεψη …Τον αποχαιρετήσαμε «σημαδεύοντας» με χρώματα νοσταλγικά αυτό το συνηθισμένο σημείο ξεκούρασης για κάθε περαστικό  που μια μικρή άσβεστη φλόγα το καθιστούσε πλέον ξεχωριστό  σημείο ανάπαυσης οδοιπορούντων ψυχών…

Σουρούπωνε όταν μπήκαμε στην Ουρανούπολη .Ένα τεράστιο πανό με πολλά ΟΧΙ μας υποδέχθηκε κάτω απ το αγαπημένο κάστρο της . Πολλά ακόμα τέτοια μας συνόδευσαν στις κοντινές προηγούμενες πόλεις με αποκορύφωμα την Ιερισσό. Το δίκαιο  παράπονο των ανθρώπων  για όλους αυτούς που έβαλαν τον Χρυσό πιο πάνω  από τον Χριστό….

Δωμάτια για Φιλαγιορείτες και αγαπημένα πλέον πρόσωπα ανθρώπων που οι μορφές τους έχουν συνδυαστεί με το πιο  υπέροχα ανυπόμονο  ξημέρωμα της χρονιάς . Ψυχρούλα Φθινοπωρινή και ένας επίμονος πυρετός που η Παναγιά θα πάρει ως το πρωί …Μια ζεστή σούπα και ένας ιδρώτας λυτρωτικός έκαναν το πρωινό της έβδομης μέρας του Οκτώβρη να γίνει αλησμόνητο . Τα διαμονητήρια μας περίμεναν στο γραφείο προσκυνητών και όχι έξω από το καραβάκι , λόγω του πολύ κόσμου που είχε αποφασίσει όπως και εμείς να μην αφήσει ούτε λίγες ώρες να κυλήσουν μακριά από την Αθωνική Πολιτεία.

Στις 6 και μισή σαλπάραμε …Λόγω σύναξης Γερόντων πληροφορηθήκαμε πως το πλοίο δεν θα κατέβαζε μέχρι την Δάφνη πουθενά , μα είπαμε , κάθε τι που φαίνεται για εμπόδιο , μάλλον φτερό Αγγελικό  είναι στα μέρη του Αθω…

Η Αγία Άννα πλημμυρισμένη από Ρασοφόρους και Λαϊκούς.  Τους Αγιορείτες τους ξεχώριζες από μακριά με κείνη την γλυκιά έκφραση της χαρμολύπης και της επιστροφής στης μετανοίας τους τα μέρη . Ένα νεαρό παιδί καθισμένο κοιτά για ώρα πολλή το διαμονητήριό του .Δεν το χορταίνει . Η χαρά του είναι εμφανής όπως και ο ενθουσιασμός του .Μάλλον είναι το πρώτο . Μακάρι να γίνουν αμέτρητα σκέφτομαι και να ναι αυτή η πιο ιερή συλλογή του .Ένας πατέρας κάθεται λίγο πιο κει κοντά στην μεγάλη εικόνα της Θεοπρομήτορος μαζί με τον γιό του . Εκείνος θα ναι δε θα ναι 15 χρονώ. Βγάζει μέσα από μια φτηνή σακούλα πολύτιμο πνευματικό θησαυρό. Από μακριά διακρίνω το βιβλίο του Γ.Εφραίμ του Φιλοθεΐτη για τον Γέροντά του Ιωσήφ τον Σπηλαιώτη. Είμαι σίγουρος πως η  ψυχή του θα ναι πολύ αλλιώτικη μόλις το διαβάσει …Η Δάφνη ξυπνά . Τα μαγαζάκια με τα αγιωτικά ανοίγουν και περιμένουν να προσφέρουν μνήμες ποτισμένες με δάκρυα και την ευχή του Ιησού  στα εργόχειρα των  Ασκητών.

Ο Σπύρος ένα παιδί που ζει καθημερινά τον πόθο κάθε προσκυνητή , μας βρίσκει μεταφορικό μέσο ως την στροφή πριν την Ξηροποτάμου . Στην καρότσα της Φοβεράς Προστασίας ανάμεσα σε οικοδομικά υλικά προορισμένα για κάποιο μακρινό κελί των Καρυών ταξιδεύουμε χαρούμενοι που όλα πορεύονται συν Θεώ . Ακόμα και ένα «ψυχρό» φορτηγάκι πήρε το όνομα της Ακαταίσχυντης Προστασίας , της Αμετάθετης Μεσιτείας .Κατεβήκαμε στο ξύλινο καταφύγιο και ετοιμαστήκαμε για οδοιπορία ως τον πρώτο μας προορισμό την Μονή του Ξενοφώντος . Λίγο πριν θα περνούσαμε από το μεγαλόπρεπο Ρώσικο Μοναστήρι του Παντελεήμονος . Η διαδρομή μαγευτική . Πυκνόφυτα μονοπάτια , γεμάτα από  υγρές μυρωδιές , γεφύρια στης ορμής τα περάσματα και περιβόλια με χρυσές ελιές κατάγιομα από ευλογία εναλλάσσονταν μπροστά μας 

Μηδαμινά  σημάδια ανθρώπινης παρέμβασης και ο χρόνος που εδώ ξέρει να σέβεται το ελάχιστο ποίημα του Παντουργού σκόρπιζαν χαρά και ευγνωμοσύνη στις ψυχές μας που και φέτος αξιωθήκαμε να ζήσουμε του Παραδείσου τ’  όνειρο. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε . Σε λίγο ξεπρόβαλλε το επιβλητικό Ρούσικο  με τους κάποτε 2000 Μοναχούς ….( συνεχίζεται )

νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013

 

            

Μουέλαμπά ! Το πιό γλυκό χαμόγελο δίπλα στο Σταυρό ...

Εκεί που οι φτωχοΛάζαροι στης μαύρης Ηπείρου την ηλιογέννητη τη γη , ξυπόλητοι σεργιανούν στις λασπερές τις γειτονιές …Εκεί που του Παραδείσου η λαχτάρα κάνει τα γυμνά τα πόδια , γοργά να φτερουγίζουν στης Κυριακής τους αχάραγους όρθρους,  ως των μακρινών Εκκλησιών τις διάπλατες αγκάλες …

Εκεί μια Χρυσοπηγούλα δροσερή κελαρύζει …Ένας Σταυρός υψωμένος με την σκιά του τους σκεπάζει …Φυτεμένος σε χώμα ξερικό …Και σιμά του ένα παιδί …Χαμογελά και φέγγει ο Παράδεισος στο καθάριο το  πρόσωπό του. Μια καραμέλα δεν μπορεί να χορτάσει την πείνα του , μα μπορεί να γλυκάνει τα ονείρατά του . 

Να που το πρώτο γίνηκε αληθινό ! Φορά στα πόδια του παπούτσια ! Είναι λευκά σαν της στολής του την στολή …Μια αυτά κοιτά και μια ψηλά στον ουρανό , στο επόμενο αληθινό του όνειρο ..Έναν Πατέρα αιώνιο !

Μουέλαμπά ένα ταξίδι ένα όνειρο στην Ουγκάντα !

  
Στο τόσο φτωχικό Μπουσούγκιου της Ουγκάντας η Ι.Μ.Παναγίας της Χρυσοπηγής ( Καπανδρίτι Αττικής) διάγει ήδη τον 2^οχρόνο , της τόσο συγκινητικής και επαινετέας προς Δόξα Θεού Ορθόδοξης Ιεραποστολής . Εκκλησία -Σχολείο ( Δημοτικό και Γυμνάσιο ) - Ορφανοτροφείο και Ιατρείο θεμελιώνονται συν Θεώ στον πιο όμορφο λόφο . Εκεί που Αναστάσιμα κεριά θα διαχέουν στις Ανοιξιάτικες Αναστάσιμες νυχτιές το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα αυτό της Αιώνιας ζωής …Και από μακριά αυτοί που θα κοιτούν θα σκέφτονται πως κάπου εκεί χτυπούν καρδιές Ορθόδοξες Χριστιανικές μαζί με τις χαρμόσυνες καμπάνες …Λίγο αργότερα θα στέκονται και εκείνοι δίπλα στην κολυμβήθρα ανάμεσα στις μπανανιές και στα καφεόδεντρα …Ξυπόλυτα τάγματα παιδιών με τα αθώα βλέμματα γεμάτα ουράνια προσδοκία …Λόγια κατήχησης , αγάπης ρήματα και η μόνη αλήθεια του Χριστού γεμίζει με χρώματα τις ζωγραφιές τους . Δεν θα αργήσουν να μπουν για να ξαναγεννηθούν και αυτά και οι γονείς τους .

Ας βοηθήσουμε όλοι …Την φλόγα που άναψε ας μην αφήσουμε να σβήσει .

νώντας σκοπετέας /

Απόσπασμα από την εκπομπή του Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :

Μουελαμπά , Το πιο γλυκό χαμόγελο δίπλα στο Σταυρό ...( 2 μέρη ) 

Ενημερωνόμαστε :

http://orthodoksiierapostoli.blogspot.gr /

http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/

http://orthodoksiierapostoli.blogspot.gr/2012/11/blog-post_43.html

Μουέλαμπά ! Την φλόγα που άναψε , μην αφήσουμε να σβήσει ...

Μουέλαμπά!

Εκεί που οι φτωχοΛάζαροι στης μαύρης Ηπείρου την ηλιογέννητη τη γη , ξυπόλητοι σεργιανούν στις λασπερές τις γειτονιές …Εκεί που του Παραδείσου η λαχτάρα κάνει τα γυμνά τα πόδια , γοργά να φτερουγίζουν στης Κυριακής τους αχάραγους όρθρους,  ως των μακρινών Εκκλησιών τις διάπλατες αγκάλες …Εκεί μια Χρυσοπηγούλα δροσερή κελαρύζει …Ένας Σταυρός υψωμένος με την σκιά του τους σκεπάζει …Φυτεμένος σε χώμα ξερικό …Και σιμά του ένα παιδί …Χαμογελά και φέγγει ο Παράδεισος στο καθάριο το  πρόσωπό του. Μια καραμέλα δεν μπορεί να χορτάσει την πείνα του , μα μπορεί να γλυκάνει τα ονείρατά του . Να που το πρώτο γίνηκε αληθινό ! Φορά στα πόδια του παπούτσια ! Είναι λευκά σαν της στολής του την στολή …Μια αυτά κοιτά και μια ψηλά στον ουρανό , στο επόμενο αληθινό του όνειρο ..Έναν Πατέρα αιώνιο !

Μουέλαμπά ένα ταξίδι ένα όνειρο στην Ουγκάντα !

Στο τόσο φτωχικό Μπουσούγκιου της Ουγκάντας η Ι.Μ.Παναγίας της Χρυσοπηγής ( Καπανδρίτι Αττικής) διάγει ήδη τον 2^ο χρόνο , της τόσο συγκινητικής και επαινετέας προς Δόξα Θεού Ορθόδοξης Ιεραποστολής . Εκκλησία -Σχολείο ( Δημοτικό και Γυμνάσιο ) - Ορφανοτροφείο και Ιατρείο θεμελιώνονται συν Θεώ στον πιο όμορφο λόφο . Εκεί που Αναστάσιμα κεριά θα διαχέουν στις Ανοιξιάτικες Αναστάσιμες νυχτιές το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα αυτό της Αιώνιας ζωής …Και από μακριά αυτοί που θα κοιτούν θα σκέφτονται πως κάπου εκεί χτυπούν καρδιές Ορθόδοξες Χριστιανικές μαζί με τις χαρμόσυνες καμπάνες …Λίγο αργότερα θα στέκονται και εκείνοι δίπλα στην κολυμβήθρα ανάμεσα στις μπανανιές και στα καφεόδεντρα …Ξυπόλυτα τάγματα παιδιών με τα αθώα βλέμματα γεμάτα ουράνια προσδοκία …Λόγια κατήχησης , αγάπης ρήματα και η μόνη αλήθεια του Χριστού γεμίζει με χρώματα τις ζωγραφιές τους . Δεν θα αργήσουν να μπουν για να ξαναγεννηθούν και αυτά και οι γονείς τους .

Ας βοηθήσουμε όλοι …Την φλόγα που άναψε ας μην αφήσουμε να σβήσει .

νώντας σκοπετέας /

Απόσπασμα από την εκπομπή του Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :

Μουελαμπά , Το πιο γλυκό χαμόγελο δίπλα στο Σταυρό ...( 2 μέρη ) 

Ενημερωνόμαστε :

http://orthodoksiierapostoli.blogspot.gr /

http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/

http://orthodoksiierapostoli.blogspot.gr/2012/11/blog-post_43.html

Αν δεν υπάρχει Θεός ...

Αν υπάρχει Θεός την βάψαμε ! γραμμένο στον τοίχο της μεγάλης Πόλης …Το βλέπεις και χαμογελάς και θυμάσαι και τον Ντοστογιέφσκυ που λεγε πως χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται ! Πήρα σπρέι και βγήκα στους δρόμους της σκόρπιας ψυχής μου ! Βρήκα έναν τοίχο της , χιλιογραμμένο  με της αμαρτίας τα χρώματα και άλλες τόσες σβησμένο με του Θεού το έλεος   και έγραψα και εγώ :Καληνύχτα παιδί μου …Ο Χριστός μας σ’ αγαπά !

Μια αίθουσα κατάμεστη από γονείς και αγωνίες …Φοβίες , ανασφάλειες , δισταγμοί …Άνθρωποι και συναισθήματα καθισμένα άβολα σε καρέκλες , κοιτάζοντας απέναντι την συμπαθητική Κυρία με τα γυαλιά και τα ζωηρά μάτια . Σπουδαία Ψυχολόγος , Οικογενειακός Σύμβουλος με πολύχρονη εμπειρία και πλούσιο Βιογραφικό …Το θέμα σπάνιου ενδιαφέροντος γεμάτο από μέλλον και ελπίδα…Κατάγιομο από ευτυχισμένα χαμόγελα …Χαμόγελα υπό αίρεση όμως …Την αίρεση να ακολουθηθούν πιστά οι συμβουλές της Συμπαθητικής Κυρίας και της σύγχρονης Ψυχολογίας …Την ακούνε με προσοχή …

- Αυτό που κάνει κάποιον να πετυχαίνει στη ζωή, έχει αποδειχτεί στατιστικά ότι δεν είναι οι γνώσεις, τα πτυχία, τα υλικά εφόδια, οι γνωριμίες, ή ότι άλλο συνηθίζουμε να επικαλούμαστε σαν προϋπόθεση όταν μας απασχολεί ένα τέτοιο θέμα. Αναμφισβήτητα , συνεχίζει, όλα τα παραπάνω είναι βοηθητικά.  Υπάρχει όμως κάτι που κάνει τη διαφορά. Μοιάζει να είναι το βασικό, το κύριο και.. ίσως το μοναδικό συστατικό για να πετύχει η συνταγή και είναι :

 Η Εμπιστοσύνη στον Εαυτό…. Έτσι μόνο η προσωπικότητα γνωρίζει πως με όποιο καιρό, με όποιες συνθήκες, με όποιες αντιξοότητες, είναι σε θέση να ανταπεξέλθει. Να πέσει και να ξανασηκωθεί…

Μέσα στις συμβουλές , στην τελευταία θέση στο κάτω μέρος της οθόνης και άλλη μια :Πνευματικότητα και σε παρένθεση γραμμένο :Επαφή με το Θείο …-Τα τελευταία χρόνια έχει προστεθεί και αυτό…Σε οποιαδήποτε έκφρασή του …Θεός ή Βούδας ή Αλλάχ , δεν έχει σημασία!  συνεχίζει η συμπαθητική Κυρία …Ο,τιδήποτε σε κάνει να πιστεύεις …απλά σε κάτι και αυτό να σε δυναμώνει …Ο εαυτός μου! πετάχτηκε κάποιος …. Η Εμπιστοσύνη στον Εαυτό!…. Επανέλαβε η συμπαθητική Κυρία …-Δεν φοβάμαι τίποτε δεν πιστεύω σε τίποτα είμαι ελεύθερος! Πετάχτηκε κάποιος άλλος να πει αυτό που ο Καζαντζάκης ζήτησε να γραφτεί στον Τάφο του … 

Πολλοί συμφώνησαν κουνώντας θαυμαστικά τα κεφάλια τους …Η συμπαθητική Κυρία με τις εξαιρετικές γνώσεις και την δομημένη σκέψη συνέχισε να προτρέπει τους γονιούς να γίνουν προπονητές των παιδιών τους ….Σκέφτεται επίσης δυνατά πως κάποιοι γονείς που θα έπρεπε να ήταν στην αίθουσα σήμερα λείπουν υπονοώντας πως δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να παραδεχτούν  ότι χρειάζονται τις συμβουλές της …Κάποιος άλλος τώρα πήρε τον λόγο διακόπτοντας σχεδόν την συμπαθητική Κυρία …-Μπορεί αυτοί οι άλλοι που λείπουν όπως λέτε από εδώ , να ναι τώρα αλλού …Κάπου που ιεραρχούν τον Θεό στην κορυφή …Όχι τον οποιοδήποτε Θεό , Μα τον μόνο αληθινό …Ιησού Χριστό Εσταυρωμένο …Δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείτε τον όρο προπονητής ,  όταν κατατάσσετε  τον Θεό τόσο χαμηλά …Το ρήμα προπονώ κρύβει μέσα του τον πόνο . Να εκπαιδεύσεις όμως τα παιδιά σου στον πόνο χωρίς Χριστό  δεν γίνεται ! Τον αγαπώ τον Καζαντζάκη …Στο Αναφορά στον Γκρέκο μ έκανε να λατρέψω πιότερο τον Θεό …στ αλήθεια ! Μα αγαπώ και τον Ντοστογιέφσκι που έγραψε πως αν δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται ! και τον Άγιο Νικόλαο τον Βελιμίροβιτς τον Άγιο των Σέρβων , που είπε πως δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται !

Η συμπαθητική Κυρία τότε φανέρωσε πως κι αυτή πιστεύει στον Θεό και τον προτάσσει στην δική της ζωή μα συνήθως στις ομιλίες της το αποφεύγει για να μην προκαλέσει …Ποιους στ αλήθεια; Τους ελεύθερους δεσμώτες ; Τους ανεξαρτήτους «ορθοτομούντες» το …αδέσμευτο πνεύμα και την  άνυδρη ψυχή ; Τους υπό αίρεση ευτυχισμένους ; Τις απρο- πόνητες  μπερδεμένες ψυχούλες ;… Θυμήθηκα τότε αυτό που είπε ο περιφρονημένος Θεάνθρωπος : «Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον επουράνιο»….

Στην κλίμακα των …συμβουλών πάντα πρώτος ο Χριστός και η Αγάπη Του …

Καληνύχτα παιδί μου …Ο Χριστός μας σ’ αγαπά !

Nώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την Εκπομπή Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο : Αν δεν υπάρχει Θεός...

Του Σταυρού ...

Η Μεγάλη Παρασκευή του Φθινοπώρου

 

Πλημμύρισε από του Γολγοθά την ευωδία η Μεγάλη η Παρασκευή του Φθινοπώρου…Πυκνώσαν οι Βασιλικοί, θέριεψαν τα κλωνάρια τους…Λες και ολάκερος ο ουρανός γιόμισε με τους ανθούς τους, τόσο που να αχνοφαίνεται μόνο το γαλάζιο του. 

 

Και στόλισαν σύγκορμη την πλάση και κείνη  πήρε το σχήμα που ξεπνέει σωτήριο έλεος…Και έγινε ολάκερη η γης ένας ναός σταυροειδής με τρούλο της  τον Παντεπόπτη…

 

Και οι γυναίκες με τα μαύρα τσεμπέρια βάλθηκαν να μοσχοκαίνε λιβάνι μπρος στα πινακούλια τους, αναπιάνοντας το προζύμι το ευλογημένο με το αγίασμα που μέσα του βάφτισαν τα σταυρολούλουδα τα δοσμένα απ του Παπά τα χέρια τα πολυφιλημένα, που τον Σταυρό υψώσαν να καυχηθούν ψυχές βασανισμένες, θαλερές … 

Όλη η ζήση τους ένας Σταυρός υψωμένος δίχως βαρυγκόμια…

 

Ειν’ η πόρτα του Παραδείσου το Τρισμακάριστο Ξύλο μπροστά στις όντως ζωές μας, ν’ αποζητά την δακρυσμένη σαν του ληστή φωνή μας για να ανοίξει, με την αθάνατη βρώση της Εδέμ αιώνια να μας χορτάσει…

 

 Νώντας Σκοπετέας /

Απόσπασμα από το βιβλίο : Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν και  από την εκπομπή Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :Η Μεγάλη Παρασκευή του Φθινοπώρου

Τα γενέθλια της Παναγιάς μας ( Στην Βαϊδενίτσα ξανά ...)

Ήταν πάντα η …τελευταία μας μέρα στο χωριό …η τελευταία μέρα καλοκαιριού ..Γι αυτό φρόντιζα πάντα να μην χάσω ούτε μια στιγμή της ..

Η παρέα των νέων θα ξεκινούσε με τα πόδια για την Βαϊδενίτσα πρωί-πρωί γύρω στις εφτά …ενώ άλλοι οι του όρθρου εραστές …είχαν ξεκινήσει από χαράματα ξυπόλυτοι στην …χάρη της …στα γενέθλιά της .ο δρόμος δύσκολος ανηφορικός και κακοτράχαλος τότε ,..γεμάτος από μυρωδιές Ταϋγέτου και χρώματα του πρώτου Φθινοπώρου …Στάση για ξεϊδρωμα στον πύργο των Κιτρινιαρέων …και από κει άλλα είκοσι λεπτά ως την αγιασμένη αυλή του μοναστηριού …

Σίγουρα μες στο καλοκαίρι η παρέα θα ρχόταν ακόμα μια φορά τουλάχιστον στην πιο ζεστή του μέρα να δροσιστεί με τα κρυστάλλινα νερά της πηγής …να φάει καρπούζι παγωμένο στην λιμνούλα πάνω απ την δεξαμενή…. να θαυμάσει τα καβούρια με το Β (Βαίδενίτσα )χαραγμένο απ τον Θεό πάνω τους …να ανάψει κερί μπροστά στο υπέροχο ξυλόγλυπτο τέμπλο του καθολικού….να αφουγκραστεί τους πύρινους λόγους του Παπουλάκη που πέρασε κάποτε από εκεί….

Ο Σεπτέμβρης σημαδεύει την όγδοη μέρα του και τα γεννέθλια της Κυρίας Θεοτόκου …Έχω χρόνια πολλά να βρεθώ εκεί ανήμερα του γενεσίου Της ….μα η ψυχή μου δεν θα λείψει ποτέ ,απ το μισογκρεμισμένο μα πανέμορφο , ερειπωμένο μοναστηράκι μας … ψάλλοντας την χαρά που εμήνυσε η γέννηση της Παναγιάς μας σε όλη την οικουμένη….

( από http://www.mani.org.gr/ αυτό που ακολουθεί                   Μεταξύ των βουνοκορφών της «Μαυροβούνας» και του «Ταξιάρχη» του Ταϋγέτου, στην ανατολική πλευρά μιας ρεματιάς βρίσκεται το Μοναστήρι της Παναγίας της Βαϊδενίτσας ή Βοϊδενίτσας. Η πρόσβαση γίνεται είτε από τη Σαϊδώνα, είτε από το Εξωχώρι, περίπου στη μέση της απόστασης των δύο χωριών.

Η ονομασία μάλλον προέρχεται από τη σλάβικη λέξη «Βόδα» που σημαίνει νερό ή «βοδονίτσα» που σημαίνει μύλος, νερόμυλος. Άλλωστε κοντά στο Μοναστήρι βρίσκονται έξη παμπάλαιοι νερόμυλοι που εξυπηρετούσαν τα χωριά της περιοχής μέχρι τη περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

Το συγκρότημα ήταν περιφραγμένο από μαντρότοιχο για την απόκρουση επιδρομέων. Η χρονολόγηση της ανέγερσής του δεν έχει γίνει. Πιθανόν να κτίσθηκε για άμυνα και φύλαξη των χωριών της Καρδαμύλης και της Ανδρούβιστας από τυχόν επιδρομές Τούρκων, από τη πλευρά της Σπάρτης μέσω του δάσους της Βασιλικής. Τα Μοναστήρια της Βαϊδενίτσας, του Σαμουήλ και ο πολεμόπυργος του καπετάν Κιτρινιάρη, πάνω στο ξερόβραχο της «κουδούνας», πράγματι αποτελούν ένα ισχυρό οχυρό τρίγωνο άμυνας.

Η εκκλησία βρίσκεται εκτός περιβόλου και πρέπει να είναι νεώτερη. Πιθανόν εντός περιβόλου να υπήρχε παλαιότερη. Δεν είναι τοιχογραφημένη, αλλά διατηρεί αξιόλογο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Στην πέτρινη παραστάδα της αριστερής πλευράς της εισόδου διακρίνουμε επιγραφή με χαραγμένο σταυρό και χρονολογία 1807.

Παλιότερα υπήρξε καταφύγιο κλεφταρματωλών ενώ σ’ αυτό κατέφυγε ο αντιοθωνικός κήρυκας Παπουλάκης που αναστάτωσε τη περιοχή με τα κηρύγματά του και συνελήφθη το 1852.

Σ’ αυτό φιλοξενήθηκαν κατά τη κατοχή Κύπριοι και Άγγλοι στρατιώτες και αυτό αποτέλεσε την αιτία επιδρομής των Ιταλών το 1942, με αποτέλεσμα να πυρποληθούν τα περισσότερα κτίρια του Μοναστηριού.

Σήμερα διασώζεται πολεμόπυργος, με θολωτή στέγη και πολεμίστρες ενώ υπάρχει ορατότητα με το πύργο του καπετάν Κιτρινιάρη, χαμηλότερα στη πλαγιά.

Παλιότερα και μέχρι τον Μεσοπόλεμο υπήρχαν καλόγεροι στο Μοναστήρι, που αποτελούσε μετόχι του Μεγάλου Σπηλαίου. Το ερειπωμένο Μοναστήρι στέκεται περήφανο ανάμεσα στις καρυδιές και στις κερασιές της πανέμορφης ρεματιάς, ενώ το λιγοστό νερό από την υπερχείλιση της κοντινής δεξαμενής κυλάει ανάμεσα στα βράχια και σε ορισμένα σημεία σχηματίζει μικρές λιμνούλες.

Εκεί κατά καιρούς βρίσκονται και καβούρια, που στο καύκαλό τους λέγεται ότι διακρίνεται το γράμμα «Β». Ο επισκέπτης δροσίζεται από στάλες νερού που αναβλύζουν από τα τοιχώματα της πλούσιας σε βλάστηση ρεματιάς, η οποία φιλοξενεί τη πανίδα και ορνιθοπανίδα της περιοχής. Από εδώ αρχίζει το Φαράγγι της Νούπαντης το οποίο καταλήγει στη παραλία «του Φονέα», ανατολικά της Καρδαμύλης.

Στις 8 Σεπτεμβρίου, εορτή των γενεθλίων της Παναγίας, εορτάζεται η ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο περίβολο του Μοναστηριού, από τους προσκυνητές των κοντινών χωριών, ενώ τα παλιότερα κυρίως χρόνια στήνονταν μεγάλο παραδοσιακό πανηγύρι στην ρεματιά του μοναστηριού το οποίο άρχιζε πάντα μετά την απόλυση εκ του ιερέως .

                                         Νώντας Σκοπετέας/ΕΝ ΤΩ ΦΩΤΙ ΣΟΥ ΟΨΟΜΕΘΑ ΦΩΣ

Στης Παναγιάς το ξόδι...

Χαρείτε  ρημοκλήσια ταπεινά , στου ουρανού τις άκριες υψωμένα

 και σεις τα θαλασσάρικα μ ΄αρμύρα κεντημένα …

Χαρείτε αγέρηδες λιβανωτοί και κύματα του μελτεμιού 

 που μοιάζετε με σκαλοπάτια ασβεστωμένα ,

 να φέρετε στη Χάρη Της

τα πονεμένα τάματα και γόνατα απ τις μετάνοιες ματωμένα …

Χαρείτε σταυρολούλουδα και ανθοί που θα πλεχτείτε γύρω απ την κλίνη Της ,

ζωή αιώνια αποχτώντας

και άρωμα αμάραντο στη μνήμη μας  σκορπώντας…

Χαρείτε σεις ψαλτάδες και ιερείς του Υψίστου ευλογημένοι , που θα ξαναλαλήσετε πως της φύσεως οι όροι θα είναι πάντα νικημένοι …

Χαρείτε σεις Γυναίκες που η εκλεκτότερή σας με σώμα και ψυχή , στου Θεϊκού Νυμφώνα τα Παλάτια , στα χέρια του Αναστημένου Σπλάχνου Της ,

Βασίλισσα οδηγείται

 και από υπερκόσμιες τάξεις , αντάμα με Αποστόλους και Θεοσόφους Ιεράρχες λαμπρά δορυφορείται…

Όλος ο κόσμος , τα πέρατα της γης , ζωή ας χαρεί αληθινή , αυτή που ανατέλλει  ,του Αυγούστου την δεύτερη Ανάσταση ας Την πανηγυρίσει !

Ακοίμητη χαρά των θλιβομένων , ελπίδα αμετάθετη , τάφος ποτέ δεν θα κρατήσει…

Προπομπή με της Χαράς τα δάκρυα…

Ξόδι ολόχαρο εξαπτερύγων και δυνάμεων ασωμάτων , γης και ουρανού , ανθρώπων ιλαρών και έκπληκτων Αγγέλων…

Λιτανεία της τρανώς Ηπλωμένης Υπτίας ΜητροΘέου , απ της Καταπολιανής τους ολάνθιστους τους κήπους ως το περιβολάκι του καμαροσκέπαστου μικρού μοναστηριού Της στου Παραδείσου  τ΄ αγνάντι …  

    

νώντας σκοπετέας /Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως 

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι ... ( Της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος )

Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι…

Στην  στιγμή που για πρώτη φορά φωταγωγήθηκε η ψυχή μας με το  αναλλοίωτο το  φως…

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι…

Τότε που για ελάχιστα νοιώσαμε αγάπη αληθινή, του Σταυρωμένου  την αγάπη, που χώραγε μέσα της …δήμιους  και διώκτες…

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι …

Όταν στου πετραχηλιού τα κρόσσια αφήσαμε λυτρωτικά να κυλήσουν διαμάντια καρδιοστάλαχτα , ξαναφορώντας τον χιτώνα τον πρώτο μας τον Φωτεινό…

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι Κύριε…

κάτω απ την Θεϊκή Σου Νεφέλη που επισκιάζει του μισεμού τον φόβο , της αμαρτίας το πηχτό σκοτάδι…

᾽Εγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε! είπες Κύριε…

κι ευχήθηκα το ταξίδι το αιώνιο του καθενός παιδιού Σου ν ΄αρχίσει μ ένα Σου πρόσταγμα ξανά, στης δικής του  Μεταμόρφωσής  την ιερή την ώρα… νυν απολύεις στερνά ανασαίνοντας…

νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως