Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου ....Οκτ. 2013) μέρος 4ο

Στο κοιμητήρι μέτρησα Σταυρούς με κομποσκοίνια ,

 τριμμένα από την προσευχή στης γης το πέρασμά τους…

Για πάντα Ξενοφωντινοί στον ουρανό μεσίτες ,

στο Τάγμα το Μοναχικό γραμμένο τ’ όνομά τους .

Κι έπειτα μπήκα στην αυλή της Μαναδόχου στάμνας ,

στο Δοχειάρι της Γοργής της Επηκόου της Μάνας…

Παράκληση ατελεύτητη μπρος στο εικόνισμά της,

 ψυχές που γονατίζουνε προσμένουν τ’ άγγιγμά Της….(ν.σκ.)

 

..... Το μεγαλύτερο από τα είκοσι καθολικό της Αθωνικής κοινοβιακής ησυχίας , λάμπει υπό το φως ελαχίστων μόλις κεριών . Τέσσερις το πρωί στην Ξενοφώντος …Στον όρθρο οι υπέροχοι μεστοί αίνοι με τα ιδιόμελα  της Αγίας Θέκλας και το Δοξαστικό της , ψάλλονται από τις ταπεινές και ανεπιτήδευτες φωνές Μοναχών στους δυο χορούς . Χωρίς κρατήματα με ρυθμό ταχύ που στον έξω κόσμο κάποιοι θα παρεξηγούσαν θεωρώντας την φαινομενική  βιασύνη ως  έλλειψη σεβασμού …Εδώ αντιθέτως δεν μπορείς παρά να μη θαυμάσεις την έλλειψη εγωισμού και φιλαυτίας , μιας και οι συγκεκριμένοι  Μοναχοί αντικειμενικά και ευδιάκριτα  διαθέτουν υπέροχες φωνές που όμως δεν επιδεικνύουν …Το αντίθετο μάλιστα , σαν να επιδιώκουν το να κρυφτούν οι ψαλτικές  τους δυνατότητες , ιδίως τώρα που υμνούν  κατά μόνας και δεν μπορούν να «φωλιάσουν» ταπεινά  σε κάποιο πολυάριθμο χορό … Ακούγεται τόσο διαφορετικά  ο στίχος για την εορτάζουσα Αγία , ότι την των τυράννων κατήργησε αθεότητα ….Πόσο σύγχρονος και πόσο θλιβερός όταν το διαπιστώνεις …. Το ίδιο σε κυριεύει και όταν αργότερα ακούς του Θείου Παύλου τα ρήματα : «πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζείν διωχθήσονται» Φτάνει η ευλογημένη ώρα της Θείας Μετάληψης . Πολλοί αδερφοί μας παίρνουν σιγά-σιγά τη θέση τους προσμένοντας καρτερικά την μυστική ένωση με τον Δεσπότη Χριστό . Ο Εκκλησιαστικός κρατά ψηλά την αναμμένη λαμπάδα. Φως Χριστού φαίνει πάσι …Με πόση επιμέλεια , με πόσο εμφανή την αίσθηση του Παρόντος Θεού το κάνει … Φωτίζει το Άγιο Ποτήριο και τα πρόσωπα αυτών που προσέρχονται μετά φόβου , πίστεως και αγάπης …Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί , να προσποιηθεί , να μυκτηρίσει …Το φως του φιλάνθρωπου Χριστού σπάει το ανθρωποκτόνο σκοτάδι της αμαρτίας , κάνει τις ψυχές λαμπερές , αληθινές  …  Ὡς πῦρ γενηθήτω μοι καὶ ὡσεὶ φῶς τὸ Σῶμά σου καὶ τὸ Αἷμα, Σωτήρ μου, τὸ τιμιώτατον, φλέγον ἁμαρτίας τὴν ὕλην, καὶ ἐμπιπρῶν παθῶν τὰς ἀκάνθας καὶ ὅλον φωτίζον με προσκυνεῖν σου τὴν Θεότητα.

Στις έξι το πρωί πήραμε αντίδωρο και ήπιαμε όλοι στη σειρά αγιασμό από την μικρή μπρούτζινη φιάλη με τα δυο μικρά κουπάκια . Ακόμα μια αφορμή για ένωση ψυχών που προσπαθούν αγιαστικά να καθαριστούν από τον ρύπο της φθοράς . Η φιάλη με τον καθαρό αγιασμό , μοιάζει σαν αποταμιευτήρας των πολυτίμητων δακρύων τους .

Ξεκουραστήκαμε για μιάμιση περίπου ώρα. Στις 8 ξεκίνησε η Παράκληση της Παναγιάς μας  στο παλαιό Καθολικό δίπλα στην Τράπεζα. Ο Αριστοτέλης στέκεται εκστατικός μπροστά στα υπέροχα χρώματα των τοιχογραφιών  και στην μακραίωνη ιστορία του , που σαν να αναδύεται σε κάθε σου βήμα  …-Δεν σου κάνει καρδιά να βγεις από εδώ ! μονολογεί στα λίγα μόλις μέτρα που μας χωρίζουν από την Τράπεζα . Αν και στενότατο , η ευρυχωρία που δημιουργείται μέσα σου είναι κάτι το απερίγραπτο , ιδίως  όταν λογίζεσαι την μακραίωνη λειτουργική του ιστορία και όταν κοιτάς το ξύλινο αριστούργημα του τέμπλου που σαν να σε σκεπάζει με τις μορφές των Αποστόλων  , έτσι όπως γυρτό προς τη γη το αντικρίζεις .

Ένα ζεστό πιάτο με τραχανά και τυρί μας περίμενε στην πρωινή τράπεζα …

Ο Αναγνώστης συνεχίζει να διηγείται τα θαυμαστά γεγονότα που έκαναν , Καλλιπάρθενο  και Μεγαλομάρτυρα την Αγία Θέκλα . Άξια πέρα για πέρα η υπό του Θεού αθλοθεσία της ως Ισαποστόλου…  Τα μάτια μου συναντούν την συγκινημένη όψη ενός ηλικιωμένου Μοναχού . Το μαρτύριο της Αγίας Θέκλας τον έχει κάνει να σταματήσει  το φαγητό …Με δυσκολία φαίνεται να συγκρατεί τα δάκρυά του …Τον ξανακοιτώ μόλις μας μοιράζεται το κόλλυβο της μεγάλης Αγίας . Η όψη του θα μου μείνει αξέχαστη . Σε αυτήν καθρεφτίστηκε με τόσο όμορφο τρόπο το πόσο Θαυμαστός φανερώνεται  ο Θεός μέσα απ τους Αγίους Του  . Οι Άγιοι στέκονται πάντα δίπλα μας . Μας παρατηρούν και συγκινούνται και Εκείνοι  όποτε η ψυχή μας κινείται προς τα άνω , στο ιερό τους μνημόσυνο.

Γύρω στις 9 το πρωί φύγαμε  γεμάτοι από εικόνες , χρώματα , μυρωδιές και ήχους ασίγητους στο μέσα μας . Πήραμε την μικρή ανηφόρα πάνω από το αγίασμα του Αη Γιωργιού και βρεθήκαμε στο πιο γαληνεμένο  αγνάντι , στο κοιμητήρι της Ξενοφώντος . Ήταν το πιο όμορφο και αληθινά ζωντανό κατευόδιο στην πορεία της νέας μέρας . Ξενοφωντινοί Πατέρες στα σεμνά  μνήματά τους ….Τους Σταυρούς τους,  αγκάλιαζαν τα τριμμένα από την προσευχή και το χρόνο κομποσκοίνια τους . Σκέφτηκα ότι ήταν το μόνο ταιριαστό στο τελευταίο επί γης καταφύγιό τους .

Το μόνο που τους ήταν  απαραίτητο στην ησυχαστική τους ζωή , αυτό που στους κόμπους του , κατάφερναν να χωράνε αμέτρητες πονεμένες και μπερδεμένες ψυχούλες, να αγαπάνε χωρίς ιδιοτέλεια , να κλαίνε χωρίς σταματημό , να μιλάνε με ευγένεια ανυπόκριτη στον Δεσπότη  Θεό .Οι ηλικίες κάποιων μας έκαναν να απορήσουμε με τα ανεξιχνίαστα σχέδια του Δικαιοκρίτη Χριστού . Κάποιοι με τα μισά σχεδόν χρόνια μας , μεσιτεύουν  εδώ και καιρούς στις Ουράνιες Μονές ….Και εκεί τους φανταστήκαμε με τα ευωδιαστά κομποσκοίνια τους να δέονται υπέρ του σύμπαντος κόσμου...

    Πήραμε τον δρόμο για το Δοχειάρι… 

Διαδρομή κατάγιομη από γαλάζιο συναπάντημα θάλασσας κι ουρανού . Κόψαμε το πιο αρωματικό τσάι που άφθονο βρήκαμε σε πλαγιές , φυτρωμένο σχεδόν στις ρίζες υψίκορμων πεύκων . Κεχριμπαρένια σημάδια πάνω τους απ το ρετσίνι που προσφέρουν χωρίς να ….πληγώνονται , ως πρώτη ύλη για λιβάνια που θα ξοδευτούν μπρος σε εικονίσματα και Θυσιαστήρια του Υψίστου . Στο Όρος τα άψυχα παίρνουν ψυχή για να προσφέρουν λατρευτική ανταπόδοση στον Δημιουργό τους ….Τίποτα δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο . Όλα έχουν να σου δώσουν . Το καθετί μπορεί να σου προσφέρει συνειρμούς ανάπαυσης και ειρήνης . Το διαπιστώσαμε αυτό μόλις διαβήκαμε την πύλη της Δοχειαρίου , αυτής που οι  Αρχάγγελοι φρουρούν για αιώνες. Κάθε της γωνιά και ένα ουράνιο μήνυμα . Η παρουσία του Μεγάλου Ποιμένα εμφανής σε κάθε σου βήμα . Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια για τις πάνω αυλές με την εξαιρετική θέα είδαμε στην άκρη κάθε κουπαστής ξυλόγλυπτα σύμβολα Θεού και Ορθοδοξίας . Στο πρώτο τελείωμα το κεφάλι ενός φιδιού να συμβολίζει την υπομονετική περιπλάνησή μας πριν τη δική μας  Γη της Επαγγελίας…Έπειτα ένα κεφάλι αετού να μας θυμίζει ότι κάθε Χριστιανός Ορθόδοξος πρέπει να έχει αναζητήσεις υψιφαείς , να πετά ψηλά μακριά από τα πρόσκαιρα και τα γήινα όπως ο περήφανος αετός . Στο τελευταίο σκαλοπάτι χαραγμένο στο ξύλο ένα χέρι με τον δείκτη του να μας δείχνει μια και μόνη κατεύθυνση : Τον Παράδεισο ! Ο Κύριος των Κυρίων πάντα θα δείχνει την στενή και τεθλιμμένη οδό Του , αυτήν που οι Δοχειαρίτες Πατέρες ακολουθούν , έχοντας για στήριγμά τους και ταχινή βοήθεια την Μαναδόχο στάμνα , την Γοργοεπήκοο Παναγία . Εκείνο το πρωινό τα πάντα ησύχαζαν . Το Μοναστήρι σε λίγες μέρες θα υποδεχτεί πλήθος προσκυνητών στη χάρη Της . Όλα ετοιμάζονταν για τη λαμπρή πανήγυρη και οι Πατέρες ξεκουράζονταν πριν συνεχίσουν τα διακονήματά τους   . Στο παρεκκλήσι της Παναγίας πολλοί Ρώσοι αδερφοί μας . Ψέλνουν  γονατιστοί , με ευδιάκριτη αγάπη και ευγνωμοσύνη την παράκλησή Της  ,διαβάζουν αργά το ψαλτήρι ,  γράφουν εκατοντάδες δακρυσμένα  ονόματα ψυχών και προσμένουν  καρτερικά ένα άγγιγμά Της . Αυτό που κάθε μέρα η Αμετάθετη Ελπίδα μας , απλόχερα σκορπά με τις ακτίνες Της σε κάθε πληγωμένο προσφεύγοντα στου Νοητού Ηλίου το φως . Θυμήθηκα αρχές Σαρακοστής πριν από λίγα  χρόνια όταν  πρωτομπήκαμε  στο μικρό μοναστηράκι Της. Εκεί ο Γέροντας Γρηγόριος μας υποδέχτηκε με το γνωστό του απαράμιλλο και αμίμητο ύφος . Γνωρίζαμε γι αυτόν τον γλυκύτατο Παππούλη , που θέλει να φαίνεται τραχύς μα έχει την πιο παιδική καρδιά του κόσμου . Απ το ξωμάντρι της ζωής του , όπως ο ίδιος θυμάται την  Λογγοβάρδα , στης Πάρου τα αγιομέρια , ως της Προυσιώτισσας  τα πατήματα , στον ιερό τον αποσκιαδερό τον  βράχο , και από εκεί στης Γοργοϋπηκόου την πάντα ορθάνοιχτη αγκαλιά στην ησυχία της κέλλας του  , παρηγορεί με το πετραχήλι του  και τις πατρικές νουθεσίες του  αρίφνητες  ψυχές ως τα χθες αμύητες  στου Χριστού τα μυστήρια…Μας μίλησε τότε με έναν τόσο διαφορετικό τρόπο απ αυτόν που περιμέναμε , σαν Πατέρας που παιδεύει τα παιδιά του στο μεγάλωμά τους…  Κι αυτά κάποτε στα σίγουρα θα τον μακαρίζουν με μάτια δακρυσμένα να ευγνωμονούν …Θυμηθήκαμε και ένα περιστατικό από τον βίο τους Γέροντα Παϊσίου έτσι όπως ο Γέροντας Γρηγόριος  το περιγράφει στο πρόσφατο ανεκτίμητο βιβλίο του για τις μορφές –Κειμήλια Ιερά όπως ο ίδιος τις μνημονεύει , που γνώρισε στην πολυκύμαντη ζήση του :

…Η Μονή Εσφιγμένου ( διηγείται ο Γέρο –Παΐσιος) ήταν η πρώτη μου μετάνοια στο Όρος. Το ξυλουργείο υπήρξε για μένα το πρώτο σχολείο, το φροντιστήριο, γι' αυτήν την μεγάλη αρετή. Ο ηγούμενος με ρώτησε τι γνωρίζω να κάνω. - Είμαι ξυλουργός. Αμέσως μ' έβαλε στην υπακοή του Γέροντα μαραγκού. Τη επαύριον μου ανέθεσε να πάρω μέτρα για το κάσωμα παραθύρου. Στο εργαστήρι υπέδειξε να κόψω τα ξύλα μεγαλύτερα. Του λέγω: - Θα βγη μεγάλο. - Εσύ θα μου υποδείξης; Κόψε εκεί που σου λέγω. Στην τοποθέτηση, όπως ήταν φυσικό, ήταν μεγαλύτερο. - Βλέπεις, Γέροντα, δεν κάνει.

- Πάρε πάλι, παιδί μου, τα μέτρα. Στο εργαστήριο μου υπέδειξε να το κόψω μικρότερο. - Γέροντα, θα βγη μικρό. - Αρχάριος είσαι και υποδείξεις μου κάνεις; Το κάσωμα βγήκε μικρότερο. - Είδες, Γέροντα, είχα δίκαιο. - Πάρε πάλι μέτρα, καλογέρι. Δυστυχώς, υπέδειξε να το κόψω ακόμα μεγαλύτερο. Είπα καθ' εαυτόν «Θεέ μου, τι θέλει αυτός ο άνθρωπος. Τρελός είναι;». Οπότε αποκρίθηκα: - Να 'ναι ευλογημένο. Έσκυψε ο Γέροντας το κατάλευκο κεφάλι του, λέγοντάς μου:

- Επιτέλους! Αφού χαλάσαμε ένα κυβικό ξύλα, έμαθες να λες «Να 'ναι ευλογημένο».

 (Απόσπασμα από το βιβλίο «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας» του Γέροντα Γρηγορίου Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου 2010)

Τις μορφές που έζησε και αγάπησε ο Γέροντας της Δοχειαρίου τις μιμήθηκε το δίχως άλλο … Τα παραδείγματά τους φώτισαν τον δρόμο του και τις ψυχές που του παραδόθηκαν …. Αυτές που πάντα θα του αποκρίνονται προτάσσοντας το :να ναι ευλογημένο Γέροντα  …

Κι έπειτα εκείνη η τόσο χαρακτηριστική του φωνή η τόσο ξεχωριστή , μπροστάρισσα θαρεττή στο ξεκίνημα κάθε ωδής στην καθημερινή πρωινή παράκληση σιμά στην εικόνα Της Μάνας , για  χρόνους και καιρούς αλησμόνητους  …

Σήμερα , του σώματός του οι σκόλοπες δεν τον πτοούν . Έτσι παραχώρησε ο Θεός μα εκείνος εξακολουθεί να  ποιμαίνει τα αρνία του αγόγγυστα  και έχει χαρά απερίγραπτη  που όταν θα φύγει , θα τα  αφήσει πίσω του εύοσμα , ευγενικά  άνθη στον Αθωνικό Λειμώνα ….

Μορφές σαν και αυτόν τον αγέρωχο ασκητή ευχόμαστε πάντα να υπάρχουν όσο η Παναγιά θα μας αξιώνει να στάζουμε ίδρωτες ανηφορικούς  και αρμυρό ψυχής εξάγνισμα  στα αγιασμένα εύφορα χώματά Της …. Πήραμε νοερώς την ευχή του και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε  προς τα ταπεινά μέρη της Κωνσταμονίτου . Ήταν ο επόμενος προορισμός διαμονής μας ….

( …συνεχίζεται )

νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013( 4)

Του Παραδείσου τ΄όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου ...2013) μέρος 3ο

Στις όχθες του αγιάσματος ανάβλυσε  η ψυχή μας ,

σιμά στης Ξενοφώντος τις αυλές τις ανηφορικές …

Εκεί  οι καβαλάρηδες Μάρτυρες οι Μεγάλοι,  νυχθημερόν τις σεργιανούν,

παρηγοριά γλυκύτατη σκορπώντας στις ζωές .

Κι η Οδηγήτρια που διάλεξε αυτό για καταφύγι ,

Αγέρωχη θα στέκεται όλους να μας θωρεί

και τις κλειστές μας τις  καρδιές για πάντα θα ανοίγει …

με Παραδείσου ονείρατα με Μάνας τη στοργή …( ν.σκ.)

….Η εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας  βρισκόταν στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου. Το 1730 όμως εξαφανίστηκε ξαφνικά από τη θέση της, ενώ οι πύλες του ναού ήταν  ερμητικά σφαλισμένες , και μετέβη θαυμαστώ τω τρόπω  στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος.

 Όλοι νόμισαν ότι κάποιος την είχε κλέψει και έτσι η Εικόνα μεταφέρθηκε ξανά πίσω στη θέση της, ενώ οι Βατοπαιδινοί έλαβαν αυστηρότερα μέτρα ασφαλείας και σφράγισαν προσεκτικά  τον Ναό. Σε λίγη όμως ώρα, όταν ανοίχτηκε το Καθολικό  για τις  ακολουθίες ,  η εικόνα έλειπε και πάλι από τη θέση της . Δεν άργησε να φτάσει  η θαυμαστή είδηση  από την Μονή του Ξενοφώντος ότι η Οδηγήτρια βρέθηκε και πάλι στην ίδια ακριβώς  θέση .

 Οι Βατοπαιδινοί πείσθηκαν για το θαύμα και αποφάσισαν να μην αντισταθούν άλλο στην  ανεξιχνίαστη  βούληση  της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έτρεξαν στη Μονή Ξενοφώντος για να Την  προσκυνήσουν και για πολλά χρόνια  της έστελναν λάδι και κερί καθαρό στην νέα της κατοικία. Από τότε, οι Ξενοφωντινοί και Βατοπαιδινοί Πατέρες εορτάζουν από κοινού το γεγονός αυτό. Ιδίως στις πανηγύρεις προεξάρχουν οι μεν στο Μοναστήρι των δε σεβόμενοι έτσι μια μακραίωνη παράδοση και κυρίως το θέλημα της Πανάχραντης Μητέρας τους .

Ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο στο υπέροχο Αρχονταρίκι της Μονής . Απέναντι από την δίφυλλη πόρτα του γραμμένο κάτι που αντιστάθμιζε την όποια άνεση σε έκανε να αισθανθείς το καλαίσθητο και βολικό των καναπέδων και των καθισμάτων : Μοναχός εστί βία φύσεως διηνεκής …Μα και τα κρυστάλλινα νερά που αντίκριζες στη ζεστή σχεδόν καλοκαιρινή μέρα από το μικρό μπαλκονάκι ,  σε έκαναν να το  σκεφτείς πως μόνο με ισχυρή θέληση και βία μπορούν οι Μοναχοί να βηματίζουν απερίσπαστοι από  τη στενή και τεθλιμμένη οδό μακριά απ την γήινη τρυφή , την πρόσκαιρη απόλαυση  , την μάταιη καλοπέραση  . Μέσα στο αρχονταρίκι φτιαγμένο και ένα μικρό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. Μια Αγία Τράπεζα σε κάθε σου βήμα …Ένα Θεϊκό θυσιαστήριο σαν παλμός καρδιάς ζωογόνος,  απαραίτητος για να κυκλοφορήσει μέσα σου της Θείας μετάγγισης το αίμα και η  ελπίδα των πάντων των περάτων της γης …

Γράψαμε τα ονόματά μας και τα στοιχεία στο βιβλίο των επισκεπτών …Κάτω από την στήλη με την επιγραφή επάγγελμα κάποιος είχε γράψει : Αμαρτοποιός ! Εύστροφο και αληθινό πέρα για πέρα …Εδώ έτσι κι αλλιώς κυριαρχεί μια μοναδική ισότητα ενώπιον του Θεού . Όλοι ίσοι …Τίποτα δεν μας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους …Μόνο οι αμαρτίες και ο κοινός αγώνας κατά του αντίμαχου της Σωτηρίας μας , ενώνει τις συναμαρτωλές ψυχές μας . Όλα τα υπόλοιπα τίτλοι , αξιώματα και πρόσκαιρες περγαμηνές δεν αφορούν κανέναν και ιδίως τους Μοναχούς που πορεύονται στο διηνεκές …έχοντας πάντα χαραγμένο μέσα τους εκείνο το δυσκολοκατόρθωτο  , λάθε βιώσας ….Μετά τα γενναία  κεράσματα και το μυρωδάτο καφεδάκι ο Αρχοντάρης μας οδήγησε σε δωμάτιο του ισογείου δίπλα στην πολύ όμορφη Έκθεση της Μονής  . Δωμάτιο πέντε κρεβατιών φτιαγμένων στο διάσημο ξυλουργείο του Μοναστηριού  ,   με στρώμα λεπτότατο και σκληρό , μια ελάχιστη αφορμή άσκησης και κακοπάθειας με διάκριση δοσμένη σε κάθε προσκυνητή που διαμένει σε αυτό το μικρό λαϊκό ησυχαστήριο . Στον τοίχο η εικόνα του Αγίου Γεωργίου αδιάλειπτα θυμίζει τον φρουρό και προστάτη της Μονής . Σε αυτόν είναι αφιερωμένα και τα 2 καθολικά της Ξενοφώντος. Το παλαιό μικρό με το εκπληκτικό ξυλόγλυπτο τέμπλο και τις εξαίρετες αγιογραφίες του Κρητικού Ζωγράφου Αντωνίου στα μέσα του 16^ου αιώνα και το νέο Καθολικό , το μεγαλύτερο των Μονών του Αγίου Όρους κτισμένο στις αρχές του 19^ου . Στην είσοδο της λιτής δεξιά και αριστερά η Παναγιά Βρεφοκρατούσα και ο Χριστός Παντεπόπτης περιστοιχίζονται απ τους Αγίους Καβαλάρηδες Δημήτριο και Γεώργιο αντίστοιχα . Αξέχαστη η θέα τους και η ασφάλεια που’ νοιωσαν οι ψυχές μας όταν τις αντικρίσαμε στο αχνόφωτο του μεσονυκτικού.

Ησυχία και σιωπή που μιλούσε μόνο για τη Σοφία του θαυμαστού  Θεού ήταν απλωμένη στην έρημη αυλή μπροστά από την παλιά εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου .  Εκεί καθόμασταν με τον Νικόλα αμίλητοι γράφοντας ονόματα σε ψυχοχάρτια . Ξαφνικά ξεπρόβαλλε η σεβάσμια μορφή του ηγούμενου της Μονής , Γέροντος Αλεξίου  του πλέον καλλικέλαδου Ηγουμένου του Αγίου Όρους . Παίρνουμε την ευχή του και ακούμε την πραότατη φωνή του να μας αγκαλιάζει με τις ευλογίες του Χριστού και της Παναγίας μας .Η ίδια αυτή φωνή που ανεβάζει στα Ουράνια τις πιστές ψυχές όποτε υμνεί τον Κύριο στο Καθολικό του αγαπημένου του Μοναστηριού ή όταν προσκαλείται όπου γης για να φωτίσει  με την ιδιαίτερα αγαπητή του παρουσία . Στον εσπερινό της Αγίας Πρωτομάρτυρος και Ισαποστόλου Θέκλας μας συγκίνησαν οι μορφές των δυο δοκίμων Μοναχών οι οποίοι στην κυριολεξία έλαμπαν από χαρά . Την ίδια χαρά αντικρίσαμε και στο πρόσωπο ενός αδερφού που στην διάρκεια του εσπερινού εξομολογιόταν .Ο ξεχωριστός  π.Θ. τον εξομολογούσε σε μια θέση που ξανά δεν είχαμε δει να τελείται το ιερότατο και  λυτρωτικό μυστήριο του Θεού . Πίσω από την Αγία Τράπεζα ! Οι ιεροί συνειρμοί και η γαλήνη που γεννήθηκαν μέσα μας σε αυτήν την …κοινή θέα επιτάθηκαν μόλις είδαμε τον ακουστό   Ξενοφωντινό Παπά   μετά το τέλος της εξομολόγησης και την συγχωρητική ευχή να αγκαλιάζει στοργικά και να φιλά σταυρωτά τον ελαφρωμένο πλέον και ολόχαρο  αδερφό μας.

Στην τράπεζα μας περίμεναν τα πιο νόστιμα φασολάκια μαγειρεμένα με φρέσκια ντομάτα και πολύ αγάπη . Ο Βίος της Αγίας Θέκλας διαβασμένος με το γνωστό καλογερικό ύφος από έναν νέο Μοναχό ,σκόρπιζε στους ταπεινούς συνδαιτυμόνες  χαρά και ελπίδα ζωής αιωνίου . Από μικρή κοπέλα στο πλάι του Αποστόλου Παύλου ως τα βαθιά της γεράματα η Αγία πολέμησε με τη φωτιά των παθών και τις μεθοδείες  του πονηρού . Στα 90 της χρόνια  μπήκε μέσα σε ένα βράχο για να γλιτώσει από του δαίμονα τη λύσσα και εκείνος θαυμαστά ξανάκλεισε γενόμενος η αιώνια κατοικία της. Αργότερα τον ξαναθυμηθήκαμε  όταν στον δρόμο μας βρήκαμε έναν τεράστιο βράχο με έναν μικρό Σταυρό  από καθαρό κερί που το χέρι κάποιας ευλογημένης ψυχής τοποθέτησε στο κέντρο του μετατρέποντάς τον σε προσκυνητάρι διαβατάρηδων .  Το  δοξαστικό των εσπερίων μας πληροφόρησε μέσα σε λίγες μόλις λέξεις για την θαυμαστή βιωτή της Αγίας : Ἀθλητικοῖς παλαίσμασι, τὸν ἐχθρὸν κατεπάτησας, Θέκλα παμμακάριστε, καὶ τάς τούτου μηχανάς, μαρτυρικῶς συντρίψασα, Θάμυριν ἔφυγες, καὶ Χριστῷ ἐνυμφεύθης τῷ ἀληθεῖ ἐραστῇ, τοῦ Παύλου συνόμιλε, καὶ τοῦ Στεφάνου σύναθλε, παρρησίαν ἔχουσα, Πρωτομάρτυς Χριστοῦ ἐν γυναιξί, τῶν πιστῶς ἐκτελούντων τὴν πανέορτον μνήμην σου, ἐκ κινδύνων λύτρωσαι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

Μετά το φαγητό και ενόσω διαρκούσε το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς της Παναγίας , αξιωθήκαμε να προσκυνήσουμε τα τίμια λείψανα της Αγίας Άννης ,του Αγίου Παντελεήμονος , τμήμα της Κάρας του Αγίου Στεφάνου , το άφθαρτο δεξί χέρι της Αγίας Μαρίνας ,όπως και αυτό του Αγίου Γεωργίου που αποθησαυρίζεται στη Μονή ,   καθώς και τμήμα του ποδός του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος. Δώσαμε τα κομποσκοινάκια και τους Σταυρούς στον Ιερομόναχο και εκείνος με περισσή ευλάβεια και αργές κινήσεις τα σταύρωσε πάνω σε κάθε Άγιο που μόλις είχε φανερωθεί μπροστά μας σκορπίζοντας οσμές ευωδίας πνευματικής ανεξίτηλες πλέον σαν φυλαχτάρια στην μνήμη μας . Βγήκαμε έξω απ τη Μονή και πήραμε το δρόμο για το Αγίασμα του Αγίου Γεωργίου , περίπου 100 μέτρα από την πύλη της Ξενοφώντος . Εκεί όπου τον 10^ο αιώνα παρουσιάστηκε η εφέστιος εικόνα του Αγίου ερχόμενη και αυτή με θαυμαστό τρόπο από την Κωνσταντινούπολη . Ήπιαμε από το αγίασμα που αναβλύζει μέσα απ τα σπλάχνα της Αγιορείτικης  γης . Το θαλασσινό νερό που αντάμωνε μαζί του δεν μετρίαζε στο ελάχιστο την ξεχωριστή χάρη που ένοιωθες ότι έπαιρνες ,  μόλις έπινες από το κοινό μεταλλικό ποτήρι γουλιές από την ευλογία του Άη –Γιώργη. Βάλαμε αγίασμα σε ένα μικρό μπουκάλι και πήραμε το δρόμο για τα δωμάτια . Τρείς το πρωί θα ακουγόταν το πρώτο τάλαντο της νέας μέρας …

( …συνεχίζεται )

νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013( 3)

Του Παραδείσου τ' όνειρο (Μνήμες Όρους Αγίου 2013) μέρος 2ο

Και εφέτος το αισθανθήκαμε ,το ' νοιώσαν οι ψυχές μας ,

 πώς σε μια μέρα κύλησαν  χίλια έτη  Κυρίου …

Για να λυτρώνονται ζωές να γλυκαθούν  τα πάθια ,

φύτρωσε  ένας Παράδεισος στη γη , ελέους Σωτηρίου,

να γίνουν όλα του  τα πλάσματα ρόδα χωρίς αγκάθια ...

Αρώματα λιβανωτού και βλέμματα ασκητάδων ,

λέξεις δύσκολα τα χωρούν , μνήμες τα φυλακίζουν …

Βοήθησέ μας Παναγιά , στήριγμα  των Μανάδων

 να τα κρατάμε μέσα μας

 κι όσο τα μάτια είν’ ανοιχτά κάνε τα να δακρύζουν… ( ν.σκ)

…Μια μόνο λέξη : Μεγαλοπρέπεια και   μάτια εκστατικά να μην προλαβαίνουν να θαυμάσουν τις εικόνες που μια-μια ξεπροβάλλουν μπροστά σου , όταν εισέρχεσαι στην αυλή του Ρωσικού Μοναστηριού , του Αγίου Παντελεήμονος . Αν λίγο αφεθείς τότε στα σίγουρα δεν γίνεται  παρά να μην μεταφερθείς στις ενδοξότατες μέρες των αμέσως προηγούμενων αιώνων , τότε που πάνω από 2000 Μοναχοί κατάκλυζαν κάθε του γωνιά ή τότε που χτιζόταν το λυγερό καμπαναριό του , για να χωρέσει μέσα του τριάντα δυο καμπάνες και είκοσι τόνους αρμονίας και 

δέους Θεϊκού…

Μπήκαμε στο Αρχονταρίκι με το …κρεμαστό  μπαλκονάκι , με θέα σε όλη την νοτιοδυτική ακτή του Όρους. Ένας νεότατος Ρώσος  Μοναχός πέρασε βιαστικά από μπροστά μας υποκλινόμενος και φτάνοντας το κεφάλι του σχεδόν ως τα γόνατά του . Με λίγα ξανθά γένια και ένα πρόσωπο ολοφώτεινο   που μας θύμισε μορφές βγαλμένες μέσα απ το ξακουστό φωτογραφείο – εργαστήριο της Μονής . Εκεί που προς ωφέλεια ψυχών στέκονταν για να φωτογραφηθούν οσιακές μορφές του Αγιορείτικου Ρώσικου Μοναχισμού , όπως ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης με τον μαθητή του τότε Ιεροδιάκονο Σωφρόνιο Σαχάροφ τον μετέπειτα βιογράφο του και Άγιο Γέροντα του Έσσεξ. Λες και σ αυτήν την υπόκλιση και στο τόσο σύντομο πέρασμα αυτού του νεαρού Μοναχού από μπροστά μας συνοψίστηκε αυτό που ο πνευματικός του Άγιος πρόγονος συνήθιζε να λέει για την ανεξαίρετη αγάπη  :

  Η ψυχή δεν μπορεί να έχει ειρήνη, αν δεν προσεύχεται ακόμη και  για τους εχθρούς.Χωρίς τη χάρη του Θεού, δε μπορούμε ν’ αγαπούμε τους εχθρούς μας. Το Άγιο Πνεύμα όμως εμπνέει την αγάπη, και τότε η ψυχή λυπάται ακόμη και τους δαίμονες… Σας ικετεύω, δοκιμάστε. Αν κάποιος σας προσβάλει ή σας ατιμάσει ή σας πάρει κάτι από τα υπάρχοντά σας ή και αν καταδιώκει την Εκκλησία ακόμη, προσευχηθείτε στον Κύριο λέγοντας: «Κύριε, όλοι είμαστε πλάσματά Σου. Λυπήσου τους πλανημ

ένους δούλους Σου και κάλεσέ τους σε μετάνοια»… Αν δεν έχεις αγάπη, τουλάχιστον μην τους διαβάλλεις και μην τους καταριέσαι  και τότε καλύτερο θα είναι. Αν όμως κάποιος σκέφτεται το κακό για τους εχθρούς του, σημαίνει μάλλον πως κάποιο πονηρό πνεύμα εισήλθε στην καρδιά του και της φέρνει κακούς λογισμούς…

Σκέφτηκα λοιπόν , πως κάθετί που λένε ή πράττουν οι Μοναχοί , όπως εκείνη η υπόκλιση δεν είναι παρά ένα πάλαισμα της ψυχής τους , μια εξάσκηση στην ταπείνωση , την αγάπη , την περιχώρηση , στον καλό λογισμό , στην γαλήνη , στην εσωτερική ειρήνη . Τίποτα γι αυτούς δεν είναι ασήμαντο και κανείς  άνθρωπος δεν επιτρέπεται να περάσει απαρατήρητος για το είναι τους , αφού κι αυτός δίνει  μια αφορμή για να υποκλιθεί η ψυχή τους …Αφήσαμε τα πράγματά μας , δροσιστήκαμε από την μαρμάρινη βρύση που βρίσκεται μέσα στο αρχονταρίκι και πήραμε το δρόμο για το Καθολικό . 

Συζητούσαμε για την μεγεθυμένη φωτογραφία που δεσπόζει στ αριστερά της εισόδου του Μοναστηριού δίπλα στη φιάλη . Μια φωτογραφία του 1903 που δόθηκε σε κοινή θέα μόλις το 1997. Βγήκε σαν αναμνηστική ενός παλαιού εθίμου της Μονής  : Να δίνεται  στους φτωχούς Μοναχούς που ασκήτευαν σε κελιά της περιοχής , ελεημοσύνη. Από την επόμενη χρονιά όμως αποφασίσθηκε να μην ξαναδοθεί τίποτα, διότι τα αποθέματα του Μοναστηριού είχαν σωθεί ...Στη Ρωσία η κατάσταση ήταν τότε δραματική , και έτσι μειώθηκαν στο ελάχιστο  οι  μέχρι πρότινος πλούσιες δωρεές των  Ρώσων αδερφών  στο Μοναστήρι.

Ένας  Μοναχός ονόματι  Γαβριήλ επρόκειτο να φωτογραφήσει για τελευταία φορά, σε ανάμνηση, το γεγονός αυτό της ελεημοσύνης. Τότε όμως παρατήρησε μόνο αυτός, να κινείται κατά τρόπο θαυμαστό ανάμεσα στους πατέρες μία μαυροφορεμένη  γυναίκα. Φωτογράφησε λοιπόν τη σκηνή και τη γυναίκα που μόνο αυτός έβλεπε, η οποία αποτυπώθηκε και πάνω στο φωτογραφικό χαρτί μέσα σε μία λάμψη στα αριστερά της φωτογραφίας , όταν την  εμφάνισαν στο εργαστήριο της Μονής  .

Οι Πατέρες συμπέραναν ότι ήταν η Παναγία λυπημένη και πήραν πίσω  την απόφασή τους να σταματήσουν την ελεημοσύνη.

 Ένα σύγχρονο θαύμα που δυναμώνει την πίστη και που διατρανώνει μια ρήση που λίγες μέρες αργότερα ακούσαμε να βγαίνει από το στόμα ενός πολύ φωτισμένου Ασκητή : Αν θέλετε να πεινάσετε τότε να αποθηκεύετε !

Μπήκαμε στο θεσπέσιο  καθολικό με τους 8 τρούλους  . Μια διαφορετική αίσθηση ουράνιου πλησιάσματος , μέσα από τις ιδιαίτερες αγιογραφίες και την μορφή του Αγίου Παντελεήμονος να αντανακλά την αφοσίωση των Μοναχών στο πρόσωπό του. Ιλαρός , χαρούμενος με μια ξέχειλη αγάπη να πηγάζει απ το πρόσωπό του Αθλοφόρου και Ιαματικού Προστάτη του Μοναστηριού...Από το στενό γεφυράκι ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο του καμπαναριού πάνω από την μεγάλη επιβλητική Τράπεζα . Εκεί δεσπόζει η  τεράστια καμπάνα , η δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο ! Το βάρος της είναι 13 τόνοι, η διάμετρος της σχεδόν 3 μέτρα ενώ η περιφέρεια της πλησιάζει τα 9 μέτρα ! 

Μόνο για την δική της κρούση  χρειάζονται  δύο μοναχοί. Το βράδυ της Αναστάσεως κάποιοι έχουν πει πως ακούγεται μέχρι τον Πολύγυρο , σε ακτίνα δηλαδή εβδομήντα και πλέον χιλιομέτρων!  Αν είναι συνταρακτική η  αίσθηση μόνο στη θέα της , τότε τι ανείπωτα συναισθήματα θα γεννηθούν στο πανηγυρικό άκουσμά της ; Ένας Μοναχός μας έκανε νόημα να κατέβουμε για να προσκυνήσουμε στο μικρό απέναντι παρεκκλήσι , ένα από τα 35 συνολικά που υπάρχουν , με τα Άγια Λείψανα του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ , του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου , του Αγίου Παντελεήμονος και του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος , του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και τις τίμιες κάρες του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη και του Αγίου Λουκά του Ευαγγελιστή , αυτού που φωταγώγησε τη γη στο πλάι του Θείου Παύλου γράφοντας  του Χριστού το Ευαγγέλιο…  Τι ευλογία Θεέ μου , από τα πρώτα μας μόλις βήματα τις 2 πρώτες  κιόλας ώρες μας  στο Περιβόλι της Μητέρας Σου να ανταμώνουμε με Κορυφαίους πρεσβευτές του ελέους Σου …

Αφήσαμε πίσω μια από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες του σύγχρονου Αγίου Όρους και πήραμε τον δρόμο για τον πρώτο μας σταθμό φιλοξενίας , την πάνω στη θάλασσα χτισμένη Μονή του Ξενοφώντος . Ένα μεγάλο τείχος χτισμένο περίτεχνα γύρω από ιδιοκτησία του Ρώσικου μας έκανε να μνημονεύσουμε πολλές φορές έναν κεκοιμημένο  αδερφό μας τον Τριαντάφυλλο . 

Έχει αφήσει στη γη ανθρώπους που τον αγαπούν και συνεχώς αποζητούν να αναπαύουν την ψυχή του , κρατώντας την μνήμη του λαξευτή και … άσβεστη . Ήμασταν βέβαιοι πως όλα αυτά τα υλικά τάματα στον Θεό και τους Αγίους του θα ήταν συνδυασμένα με την ελεημοσύνη , την προσευχή , τις λειτουργίες , τα κομποσκοίνια και όλα  τα «ένσημα ανάπαυσης » στο ….βιβλιάριο αυτής της ψυχής , όπως θα έλεγε και ο Γέρο-Παίσιος …

Μεσημέρι γύρω στις 12 μπήκαμε στην Μονή από την πύλη που εδώ και δέκα και πλέον αιώνες φρουρεί ο καβαλάρης Άγιος , των αιχμαλώτων ο ελευθερωτής και των φτωχών ο υπερασπιστής . Δεν είναι μόνος του μιας και ο Άγιος Δημήτριος βοηθά και προστατεύει  και αυτός ιδιαιτέρως τους Ξενοφωντινούς Πατέρες . Και η Παναγία η Οδηγήτρια βρίσκεται εκεί , για να  τους δείχνει πάντα  τον δρόμο προς τα άνω σκηνώματα , από τότε που Μόνη της πήρε τον δρόμο από το Βατοπαίδι για να εγκατασταθεί αέναα  στην γνώριμη θέση της στο καθολικό της Ξενοφώντος …

( συνεχίζεται )

νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013( 2)

Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου ...Οκτ.2013) μέρος 1ο .

Χρόνοι πολλοί περάσανε μέσα σε λίγες μέρες .

Στο Περιβόλι της Κυράς , στου Άθωνα τα πυκνόβλαστα τα υγρά τα μονοπάτια .

Στην μνήμη μας φωλιάσανε μορφές Αγίων Ασκητών , του Αντίμαχου φοβέρες ,

Να ζωντανεύουν   τ’  όνειρο πως κάποτε θα ανταμώσουμε στα Ουράνια Παλάτια…(ν.σκ)

Μετά από τόσα προσκυνήματα στο Περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου , της Εφόρου του Αγίου Όρους , αυτό που πλέον εμπειρικά αποκτάς σαν γνώση και σε συνοδεύει σε κάθε σου ευλαβικό πάτημα είναι το ότι τίποτα μα τίποτα δεν θα γίνει χωρίς σπουδαίο για την ψυχή σου λόγο …Έτσι μόλις 3 μήνες πριν την φετινή μας επίσκεψη παρουσιάστηκαν κάποιες φαινομενικές δυσκολίες στο αρχικά επιθυμητό πρόγραμμα , καταλάβαμε ότι το σχέδιο όπως πάντα …Αλλού είχε εκπονηθεί …Γι αυτό καρτερικά περιμέναμε να φτάσει και ο φετινός Οκτώβριος για να το διαπιστώσουμε ξανά αυτό το θαυμάσιο,   το πως δηλαδή πάντα ο Θεός οδηγεί τα βήματά μας .

Πέντε διψασμένες συναμαρτωλές  ψυχές τούτη τη φορά απάρτιζαν την Αγιορείτικη συντροφιά μας . Ο Αριστοτέλης , ο Νικόλας που για πρώτη φορά θα διάβαινε τα Αγιομέρια του Άθωνα , ο Μιχάλης , ο Παναγιώτης με είκοσι  χρόνια οδοιπορίας να τον αναπαύουν και εγώ που γράφω τούτες  τις μνήμες.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου μετά την Εκκλησία ορίστηκε ο χρόνος αναχώρησης. Αφήσαμε πίσω μας υπόσχεση αγάπης ,  επιστροφής και μάτια παιδικά δακρυσμένα. Λίγο αφού είχαμε απομακρυνθεί η μεγάλη μου με κάλεσε στο τηλέφωνο για να μου πει πως πλέον δεν έκλαιγε  και πως θα με περιμένανε με λαχτάρα  για να φορέσουνε τα πιο όμορφα κομποσκοινάκια…

Κάναμε προσευχή και ψάλαμε τα απολυτίκια των Αγίων μας , μα και του Αγίου Χριστοφόρου . Ο δρόμος σπαρμένος από του Θεού τα χνάρια …Μικρά προσκυνητάρια στις άκρες των δρόμων …Εκκλησάκια σε μακρινούς για το μάτι μας λόφους , όλα είχαν ένα ξεχωριστό χρώμα και μια αλλιώτικη σημασία στην πορεία μας προς τα πάνω …Ακόμα και ένα ξενοδοχείο παλιό στην άκρη της Εθνικής οδού έγινε αφορμή για σταυροκόπημα αφού πέρα από κάθε επιχειρηματική λογική και κοσμικό φρόνημα του είχε δοθεί ο τίτλος ΠΑΝΑΓΙΑ , όπως έκπληκτοι διαπιστώσαμε για πρώτη φορά κοιτάζοντας την μεγάλη ταμπέλα . Και έπειτα η πινακίδα προς Αγαθούπολη μίλησε διαφορετικά στο μέσα μας . Όμορφη πόλη θα ναι σκέφτηκα δεν μπορεί με τέτοιο όνομα να μην είναι   … Μα και το μικρό αυτοσχέδιο προσκυνητάρι με τις πολλές κολλημένες μικρές εικονίτσες που σαν να φώτιζε το κουβούκλιο με την υπάλληλο στα διόδια μας έκανε να χαμογελάσουμε και να αναθαρρήσουμε . Και έπειτα στην πρώτη στάση που κάναμε στην Εθνική μείναμε εκστατικοί μπροστά στο υψωμένο προσκυνητάρι με το αναμμένο καντήλι  και το μπουκαλάκι με τον αγιασμό , πάνω από το ράφι με τα εμπορεύματα  . Πήρα την φωτογραφική μηχανή και ζήτησα την άδεια από τον ιδιοκτήτη για να το τραβήξω . Απόρησε και εμείς του εξηγήσαμε για  που πηγαίναμε και  ότι σπάνια έβλεπες εικόνες τόσο ευλαβικά βαλμένες και καντηλάκι αναμμένο στην πλέον κοινή θέα ενός  καταστήματος . Ομολογία τρανή και ελπίδα ζέουσας πίστης ακοίμητης . Ο Βασίλης συγκινήθηκε και μας μίλησε για τον Πατέρα του τον Αθανάσιο που κοιμήθηκε 3 χρόνια πριν …Από τότε το καντηλάκι καίει νύχτα μέρα μας είπε . Έπειτα άνοιξε το ταμείο και έβγαλε χρήματα να μας τα δώσει για κεράκια …Του είπαμε να γράψει ονόματα υπέρ Υγείας και υπέρ Αναπαύσεως για να τα αφήσουμε σε Μονές και Γεροντάδες .. Το έκανε με χαρά μεγάλη και έπειτα βάλθηκε να θυμηθεί την τελευταία δική του επίσκεψη …Τον αποχαιρετήσαμε «σημαδεύοντας» με χρώματα νοσταλγικά αυτό το συνηθισμένο σημείο ξεκούρασης για κάθε περαστικό  που μια μικρή άσβεστη φλόγα το καθιστούσε πλέον ξεχωριστό  σημείο ανάπαυσης οδοιπορούντων ψυχών…

Σουρούπωνε όταν μπήκαμε στην Ουρανούπολη .Ένα τεράστιο πανό με πολλά ΟΧΙ μας υποδέχθηκε κάτω απ το αγαπημένο κάστρο της . Πολλά ακόμα τέτοια μας συνόδευσαν στις κοντινές προηγούμενες πόλεις με αποκορύφωμα την Ιερισσό. Το δίκαιο  παράπονο των ανθρώπων  για όλους αυτούς που έβαλαν τον Χρυσό πιο πάνω  από τον Χριστό….

Δωμάτια για Φιλαγιορείτες και αγαπημένα πλέον πρόσωπα ανθρώπων που οι μορφές τους έχουν συνδυαστεί με το πιο  υπέροχα ανυπόμονο  ξημέρωμα της χρονιάς . Ψυχρούλα Φθινοπωρινή και ένας επίμονος πυρετός που η Παναγιά θα πάρει ως το πρωί …Μια ζεστή σούπα και ένας ιδρώτας λυτρωτικός έκαναν το πρωινό της έβδομης μέρας του Οκτώβρη να γίνει αλησμόνητο . Τα διαμονητήρια μας περίμεναν στο γραφείο προσκυνητών και όχι έξω από το καραβάκι , λόγω του πολύ κόσμου που είχε αποφασίσει όπως και εμείς να μην αφήσει ούτε λίγες ώρες να κυλήσουν μακριά από την Αθωνική Πολιτεία.

Στις 6 και μισή σαλπάραμε …Λόγω σύναξης Γερόντων πληροφορηθήκαμε πως το πλοίο δεν θα κατέβαζε μέχρι την Δάφνη πουθενά , μα είπαμε , κάθε τι που φαίνεται για εμπόδιο , μάλλον φτερό Αγγελικό  είναι στα μέρη του Αθω…

Η Αγία Άννα πλημμυρισμένη από Ρασοφόρους και Λαϊκούς.  Τους Αγιορείτες τους ξεχώριζες από μακριά με κείνη την γλυκιά έκφραση της χαρμολύπης και της επιστροφής στης μετανοίας τους τα μέρη . Ένα νεαρό παιδί καθισμένο κοιτά για ώρα πολλή το διαμονητήριό του .Δεν το χορταίνει . Η χαρά του είναι εμφανής όπως και ο ενθουσιασμός του .Μάλλον είναι το πρώτο . Μακάρι να γίνουν αμέτρητα σκέφτομαι και να ναι αυτή η πιο ιερή συλλογή του .Ένας πατέρας κάθεται λίγο πιο κει κοντά στην μεγάλη εικόνα της Θεοπρομήτορος μαζί με τον γιό του . Εκείνος θα ναι δε θα ναι 15 χρονώ. Βγάζει μέσα από μια φτηνή σακούλα πολύτιμο πνευματικό θησαυρό. Από μακριά διακρίνω το βιβλίο του Γ.Εφραίμ του Φιλοθεΐτη για τον Γέροντά του Ιωσήφ τον Σπηλαιώτη. Είμαι σίγουρος πως η  ψυχή του θα ναι πολύ αλλιώτικη μόλις το διαβάσει …Η Δάφνη ξυπνά . Τα μαγαζάκια με τα αγιωτικά ανοίγουν και περιμένουν να προσφέρουν μνήμες ποτισμένες με δάκρυα και την ευχή του Ιησού  στα εργόχειρα των  Ασκητών.

Ο Σπύρος ένα παιδί που ζει καθημερινά τον πόθο κάθε προσκυνητή , μας βρίσκει μεταφορικό μέσο ως την στροφή πριν την Ξηροποτάμου . Στην καρότσα της Φοβεράς Προστασίας ανάμεσα σε οικοδομικά υλικά προορισμένα για κάποιο μακρινό κελί των Καρυών ταξιδεύουμε χαρούμενοι που όλα πορεύονται συν Θεώ . Ακόμα και ένα «ψυχρό» φορτηγάκι πήρε το όνομα της Ακαταίσχυντης Προστασίας , της Αμετάθετης Μεσιτείας .Κατεβήκαμε στο ξύλινο καταφύγιο και ετοιμαστήκαμε για οδοιπορία ως τον πρώτο μας προορισμό την Μονή του Ξενοφώντος . Λίγο πριν θα περνούσαμε από το μεγαλόπρεπο Ρώσικο Μοναστήρι του Παντελεήμονος . Η διαδρομή μαγευτική . Πυκνόφυτα μονοπάτια , γεμάτα από  υγρές μυρωδιές , γεφύρια στης ορμής τα περάσματα και περιβόλια με χρυσές ελιές κατάγιομα από ευλογία εναλλάσσονταν μπροστά μας 

Μηδαμινά  σημάδια ανθρώπινης παρέμβασης και ο χρόνος που εδώ ξέρει να σέβεται το ελάχιστο ποίημα του Παντουργού σκόρπιζαν χαρά και ευγνωμοσύνη στις ψυχές μας που και φέτος αξιωθήκαμε να ζήσουμε του Παραδείσου τ’  όνειρο. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε . Σε λίγο ξεπρόβαλλε το επιβλητικό Ρούσικο  με τους κάποτε 2000 Μοναχούς ….( συνεχίζεται )

νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013

 

            

Μουέλαμπά ! Το πιό γλυκό χαμόγελο δίπλα στο Σταυρό ...

Εκεί που οι φτωχοΛάζαροι στης μαύρης Ηπείρου την ηλιογέννητη τη γη , ξυπόλητοι σεργιανούν στις λασπερές τις γειτονιές …Εκεί που του Παραδείσου η λαχτάρα κάνει τα γυμνά τα πόδια , γοργά να φτερουγίζουν στης Κυριακής τους αχάραγους όρθρους,  ως των μακρινών Εκκλησιών τις διάπλατες αγκάλες …

Εκεί μια Χρυσοπηγούλα δροσερή κελαρύζει …Ένας Σταυρός υψωμένος με την σκιά του τους σκεπάζει …Φυτεμένος σε χώμα ξερικό …Και σιμά του ένα παιδί …Χαμογελά και φέγγει ο Παράδεισος στο καθάριο το  πρόσωπό του. Μια καραμέλα δεν μπορεί να χορτάσει την πείνα του , μα μπορεί να γλυκάνει τα ονείρατά του . 

Να που το πρώτο γίνηκε αληθινό ! Φορά στα πόδια του παπούτσια ! Είναι λευκά σαν της στολής του την στολή …Μια αυτά κοιτά και μια ψηλά στον ουρανό , στο επόμενο αληθινό του όνειρο ..Έναν Πατέρα αιώνιο !

Μουέλαμπά ένα ταξίδι ένα όνειρο στην Ουγκάντα !

  
Στο τόσο φτωχικό Μπουσούγκιου της Ουγκάντας η Ι.Μ.Παναγίας της Χρυσοπηγής ( Καπανδρίτι Αττικής) διάγει ήδη τον 2^οχρόνο , της τόσο συγκινητικής και επαινετέας προς Δόξα Θεού Ορθόδοξης Ιεραποστολής . Εκκλησία -Σχολείο ( Δημοτικό και Γυμνάσιο ) - Ορφανοτροφείο και Ιατρείο θεμελιώνονται συν Θεώ στον πιο όμορφο λόφο . Εκεί που Αναστάσιμα κεριά θα διαχέουν στις Ανοιξιάτικες Αναστάσιμες νυχτιές το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα αυτό της Αιώνιας ζωής …Και από μακριά αυτοί που θα κοιτούν θα σκέφτονται πως κάπου εκεί χτυπούν καρδιές Ορθόδοξες Χριστιανικές μαζί με τις χαρμόσυνες καμπάνες …Λίγο αργότερα θα στέκονται και εκείνοι δίπλα στην κολυμβήθρα ανάμεσα στις μπανανιές και στα καφεόδεντρα …Ξυπόλυτα τάγματα παιδιών με τα αθώα βλέμματα γεμάτα ουράνια προσδοκία …Λόγια κατήχησης , αγάπης ρήματα και η μόνη αλήθεια του Χριστού γεμίζει με χρώματα τις ζωγραφιές τους . Δεν θα αργήσουν να μπουν για να ξαναγεννηθούν και αυτά και οι γονείς τους .

Ας βοηθήσουμε όλοι …Την φλόγα που άναψε ας μην αφήσουμε να σβήσει .

νώντας σκοπετέας /

Απόσπασμα από την εκπομπή του Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :

Μουελαμπά , Το πιο γλυκό χαμόγελο δίπλα στο Σταυρό ...( 2 μέρη ) 

Ενημερωνόμαστε :

http://orthodoksiierapostoli.blogspot.gr /

http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/

http://orthodoksiierapostoli.blogspot.gr/2012/11/blog-post_43.html