Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) Μέρος 1

Ορθρίες ψυχές στα σκοτεινά αναζητούν την λάμψη

Μαύρα φορούν , όλο αγρυπνούν το έλεος να μην πάψει

Στασίδι τρίζει , στέκομαι , την κεφαλή μου κλίνω

Στον Κύριο των δυνάμεων κάθε μου ελπίδα αφήνω …

Πύλη βαριά διάπλατα άνοιξε νέα μέρα

Να την διαβώ παρακαλώ τον σπλαχνικό Πατέρα

Μάνα μου Πορταΐτισσα αξίωσε με πάλι

λέξεις να ρθούν  που να οδηγούν στου Υιού Σου την αγκάλη …

Απ το θρονί σου ευλόγησε οι μνήμες  να γραφτούνε

Χάρη να λάβουν από σε , να μυροβοληθούνε …

Μέρος 1^{Ο   ΟΚΤ.2015}

Είναι οι λέξεις σύμμαχοι της μνήμης …Μπορούν να κρατήσουν την καρδιά ζεστή , να την κάνουν να χτυπήσει πιο γοργά ή και να την σταματήσουν έστω για ελάχιστα …Μια… αρρυθμία που τόσο την καρτερώ , κάθε φορά που το σώμα μου επιστρέφει από το Όρος της σιωπής και της ψυχής , της προσευχής και του αίνου , του ευωδιαστού Περιβολιού και της αμπέλου της αληθινής …Να  μ αξιώσει η Δέσποινα του Κόσμου να συναντήσουν τις θύμισες  λέξεις που να μοιάζουν με απόσκοσμες και εξαϋλωμένες φιγούρες ερημιτών,  που τυπώνονται για πάντα στο μέσα σου …Να χωρέσουν μέσα τους αρίφνητες εικόνες με χρώματα , που μόνο Θεϊκό χέρι παντευλόγητο μπορεί να προσμίξει , συναισθήματα που μόνο τα αστέγνωτα  δάκρυα μπορούν να ταξιδέψουν , σε ένα οδοιπορικό που δεν θα τελέψει , παρά μόνο όταν η στερνή  ανάσα θα ξεφύγει απ τα χείλη …

-Ποια ήταν η καλύτερη φορά σου στο Όρος; …-Ποια η πιο αγαπημένη σου Μονή; …-Ποια σκήτη , ποιο κελί; Ποιος Ηγούμενος , ποιος Αρχοντάρης , ποιος Πνευματικός , ποιος Γέροντας ;...Ποιό μονοπάτι , ποιος αρσανάς , ποια απλωταριά ,ποιο μπαλκονάκι , ποιο κοιμητήρι , θα θυμάσαι περισσότερο; Είναι ερωτήσεις που άκουγα παλιά και απαντούσα , ανακαλώντας στην μάνα μνήμη τις πιο γλυκές μου επιστροφές στου Παραδείσου τ όνειρο, στο μύρισμά του , στο μέσα μου Άγιο Όρος , σε ό,τι η Παναγία οικονόμησε να ζήσουμε και να χαρούμε …

Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια , και αμέτρητα βήματα σε χώμα υγρό και ευωδιαστό για να καταλάβω πως στον Άθωνα έχει καταργηθεί διαπαντός ο συγκριτικός βαθμός …Παντού και έξαφνα τελείως , ανακαλύπτεις ότι μόνο ο υπερθετικός μπορεί να σταθεί και να κυριαρχήσει …Το άμετρο έλεος , η απεραντοσύνη της μακροθυμίας , η άπειρη αγαθοσύνη , η ατελεύτητη στοργή του Δημιουργού και Πατέρα μας  …Είναι αυτός ο υπερθετικός που κάνει της φύσεως τους όρους να υποχωρούν , τη λογική να αμβλύνεται , τους μοναχούς να αφιερώνονται ολοκληρωτικά , τις ψυχές όρθρου βαθέως να ξυπνούν από τον λιγοστό τους ύπνο …Ορθρίες ψυχές που πασχίζουν να φωτίσουν το σκότος με το αληθινό Φως της Ζωής …Πηγαινοέρχονται σαν στρατιώτες σε μάχη που φουντώνει ολοένα , στην πρώτη γραμμή του αοράτου πολέμου ,δίνουν αίμα και κάθε ικμάδα της δύναμής τους για να λάβουν πνεύμα και παράταση στο έλεος …Τέτοιες ψυχές αξιωθήκαμε να ανταμώσουμε και φέτος …Παιδιά αγαπημένα , Τιμητές  της Παναγίας , ελεύθεροι δούλοι Κυρίου  που δέονται όλο ζέση για τον σύμπαντα κόσμο . Ένας σταυρός και λίγο χώμα το βραβείο τους επί γης ,μόλις σφαλίσουν τα μάτια τους …Ένας θησαυρός ο μισθός τους εν τοις Ουρανοίς, που καμιά λέξη ,έστω και απ την δική μας ευλογημένη γλώσσα ,  δεν έχει βρεθεί ακόμα για να τον  περιγράψει …Την ευχή τους να έχουμε , τις μεσιτείες τους και το χαμόγελό τους το χαρμολυπημένο ! Η Πορταΐτισσα ας δεηθεί για μένα τον ταλαίπωρο να μην ξεχάσω τίποτα , απ όσα στέλνει ευλογίες στα παιδιά της τα πονεμένα που διψούν για τον Παράδεισο ! Στο τέλος αυτού του ταξιδιού ας ευχηθούμε όλοι να έχουμε ορθρίες ψυχές που πασχίζουν για την καλή απολογία …

Ευλογείτε !   

 

Ο Οκτώβριος αγκαλιάζει στοργικά τους Αγίους της ενδέκατης μέρας του…Το πρωινό είναι ακόμα πιο χαρούμενο για όλους μας ! Τέταρτη Κυριακή του Λουκά , των Αγίων Θεοφόρων Πατέρων της εβδόμης Οικουμενικής συνόδου και εμείς μετά το δι ευχών φορτώνουμε τα πράγματα μας και αναχωρούμε γεμάτοι από ιερές προσδοκίες για αναπάντεχα  συναπαντήματα με σύγχρονους Θεηγόρους οπλίτες και αστέρες πολύφωτους και μυρίπνοα άνθη του Αθωνικού Παραδείσου . Οι σφιχτές αγκαλιές των παιδιών μας και τα μελαγχολικά τους προσωπάκια γίνονται ανάγκη και πρόσταγμα και τούτο το ταξίδι να μείνει αλησμόνητο … Τέσσερις φέτος οι ταξιδιώτες . Ο Νίκος δεν μπόρεσε να ρθει  αν και πολύ το ήθελε … Ο Παναγιώτης δεν άντεξε να μην ακολουθήσει τα χνάρια και τα αγιορείτικα σημάδια είκοσι ετών…Ο Μιχάλης και ο Θεοδόσιος συνεπείς στον άγιο πόθο τους …Έτοιμα από καιρό όλα και τα ραβδιά τα καινούρια , αυτά που ο Θεοδόσης έφτιαξε για όλους μας ! Αγριελιά που αντέχει θα βοηθήσει τα βήματά μας στα Θεοτοκοβάδιστα λημέρια ….Ξύλο ισχυρό , γερό πολύ , μοιάζει με την ψυχή μας …Την αγριελιά όσο κι αν την ποτίσεις όσο και την λιπάνεις αν δεν την μπολιάσεις με καθαρή ελιά,  λάδι δεν στάζει …Έτσι κι εμείς αν δεν μπολιαστούμε με τον Ζώντα Χριστό θα μοιάζουμε με ανθεκτικά ξύλα βαλμένα σε χώμα ξερικό … έτοιμα να σπάσουν ...Ταξίδι με έναν καιρό που όμοιό του δεν έχουμε ξανααντικρίσει …Μαύρο πυκνό σκοτάδι μες στο μεσημέρι στα μέρη της Βοιωτικής γης! Νερό από τους ανοιχτούς ουρανούς και φόβος του αγνώστου …Τόσο έντονο το φαινόμενο που στιγμιαία θυμόμαστε τον Άγιο Διονύσιο τον Αεροπαγίτη που σε λίγες μέρες θα συναντήσουμε τιμώμενο με το παλαιό ημερολόγιο στο Όρος : Ή Θεός πάσχει ή τον παν απόλλυται ! Ανοίγουμε τον θησαυρό των Αγίων , ένα βιβλίο με πολλές παρακλήσεις Ουρανίων  γενναιοφρόνων πρεσβευτών …Ψέλνουμε τα απολυτίκιά τους και νιώθουμε πως οδηγούν τα τρομαγμένα λιγοστά χιλιόμετρα που το αυτοκίνητο ίσα που διασχίζει μέσα στην ορμή του καιρού …Με την Θεομητορική επίκληση ξαναγεννήθηκε το φως , όπως και η ελπίδα της αιωνίου ζωής κάθε φορά που της αμαρτίας η δίνη γυρεύει να μας καταπιεί…Σαν να ξημέρωσε πάλι ! Δόξα τω Θεώ ! Άνοιξε ο δρόμος για του Ουρανού την πόλη ξανά μπροστά μας ! Οι ώρες περνούν και η Ουρανούπολη υποδέχεται την αγωνία μας και τα θυμητάρια παλιών ετών . Συναντάμε γνώριμες φιγούρες έστω κι αν δεν τις έχουμε ξανααπαντήσει ποτέ ! Όλοι μας φαίνονται οικείοι ! Συμπολίτες του Ονείρου ! Έχει ο Παράδεισος με μια φωτεινή αλυσίδα δεμένα τα παιδιά του Θεού  και  κάθε της κρίκος είναι ένας επίδοξος οικήτοράς του … Βράδιασε για τα καλά . Στο δωμάτιο σιμά στο δρόμο όλη τη νύχτα ακούω την θάλασσα . 

Σπάνε τα κύματα τόσο κοντά μας και η ανυπομονησία μας μεγαλώνει . Είναι και που το πρωί της Κυριακής  είχε απαγορευτικό ! Νιώθω το πέλαγος να προσπαθεί να γαληνέψει για να ταξιδέψει προσευχές και παρακλήσεις , λαχτάρα και πόνο , τον αγνό πόθο για μετάνοια και εξιλέωση ! Η θάλασσα θα μας φέρει κοντά στα παιδιά της Παναγιάς ! Γαλήνεψέ την  Κύριε!

Ώρα 6 το πρωί της Δευτέρας τελευταίας μέρας του Σεπτεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο . Πρέπει να συντονίσουμε τις ψυχές μας με τους ρυθμούς και το συναξάρι,  που στο Όρος έχουν το δικό τους μέτρημα . Στο λιμάνι ασυνήθιστα πολύς κόσμος ! Ουρά για τον Παράδεισο που μακάρι να μας χωρέσει όλους …μα όλους ! Μακάρι να στοιβάζονται τόσο ασφυκτικά ψυχές στις θύρες του ! Ένα μικρό παιδί , μια σταλιά άνθρωπος σέρνει την βαλιτσούλα του κρατώντας με το άλλο του χέρι τον Ιερέα Πατέρα του ! Ο Παπά Θόδωρος τεκνίο της Παναγίας εκλεκτό  απ το αγαπημένο μου Αιτωλικό ! Και ο μικρός Γιαννάκης το τέταρτο βλαστάρι του,  πρώτη φορά προσκυνητής στο Όρος ! Και ένας άλλος Γιαννάκης λίγο μεγαλύτερός του πριν από 70 περίπου χρόνια  ξεκινούσε με λαχτάρα να συναντήσει τους Αγίους και κάποτε να τους μιμηθεί ….Ο μικρός που είχα μπροστά μου με μετέφερε νοερώς σε κείνο το πρωινό…

 

( από διήγηση του ιδίου του Γέροντος) «Στην σκάλα της Αγίας Άννης τον περίμενε ένα σεβάσμιο Γεροντάκι, ο Γέρο- Αρσένιος. Δεν είσαι συ ο Γιαννάκης από το Βόλο; τον ρώτησε . Ναι, του είπε , Γέροντα, άλλα πως με ξέρετε; -Α, λέγει, ο Γέροντας Ιωσήφ το ξέρει από τον Τίμιον Πρόδρομο. Του εμφανίστηκε απόψε και του είπε: Σου φέρνω ένα προβατάκι, βάλε το στην μάνδρα σου". Κόλλησε η σκέψη του εις τον Τίμιον Πρόδρομο, τον προστάτη του, εις του οποίου την ημέραν των γενεθλίων γεννήθηκε. Αισθανόμουν πολλή ευγνωμοσύνη δια την φροντίδα του αυτήν. - Λοιπόν, Γιαννάκη, πάμε, μου λέγει ο Γέρο Αρσένιος. Πάμε, διότι ο Γέροντας μας περιμένει. Ανηφορίσαμε. Τι αισθήματα! Όση δύναμιν και αν διαδέτη κανείς δεν περιγράφονται. Το βράδυ εκείνο, μέσα στο Εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου, πού είναι λαξευμένο μέσα στην σπηλιά, έβαλα την μετάνοια της υποταγής μου. Εκεί μέσα εις το παραμικρό εκείνο φως γνώρισε ή ψυχή μου με τον δικό της τρόπον την φωτεινή φυσιογνωμία του αγίου Γέροντος μου Ιωσήφ του Ησυχαστή».

Ο μικρός Γιαννάκης ένας μεγάλος εργάτης του Κυρίου ( πρώτος από δεξιά στην Νέα Σκήτη)  

Σήμερα είναι ένας από τους σύγχρονους Αγίους που άπαυστα και μαρτυρικά υπομένοντας , κανοναρχούν το Θείον έλεος ! Της Φιλοθέου το καύχημα και της Αριζονίτισσας Παναγίας ο παραστάτης ! Ο Γέροντας  Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης  , ο κάποτε μικρός Γιαννάκης , ένας μεγάλος εργάτης του αμπελώνος του Κυρίου ! Έλαμψε πάλι η αλυσίδα του Παραδείσου ! Ευχήθηκα να χάιδεψα το κεφάλι ενός μελλοντικού Αγίου ! Ας μεσιτεύσει ο Τίμιος Πρόδρομος και γι αυτό το παιδί που τόσο νωρίς αξιώνεται να γαλουχηθεί με νάματα αιωνίου ζωής , στα ασκηταριά της παναγίας γης του Άθω  …

( συνεχίζεται )

                                                  Νώντας Σκοπετέας

  Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Ψυχή ορθρία  

Το γιατρικό του φόβου

Όποιος αγαπά τον Χριστό δεν φοβάται κανέναν και τίποτα!

 ( Αγ.Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

  Άβυσσος ο φόβος . Πλημμυρισμένη από το άδηλο , το σκοτεινό , το ταραχώδες . Βυθός απύθμενος , αφώτιστος από του ήλιου τις ακτίνες …Κι η θάλασσα γεμάτη από αθέατες δίνες να σε καταπίνουν …Ολιγόπιστε γιατί διστάζεις ; γιατί φοβάσαι να προχωρήσεις πάνω στα κύματα; Εδώ είμαι πάντα μαζί σου ! –Φοβάμαι Κύριε , τόσα πολλά είναι αυτά  που φοβάμαι , που με ζυγώνουν κάθε στιγμή ! Και όλα ένας φόβος τα σκεπάζει …Του Θανάτου ο φόβος Κύριε ! Η ιδέα του,  συνθλίβει την ταραγμένη μου ψυχή ! Λένε οι γύρω μου πως είναι φυσιολογικό και να μην φοβάμαι το να τον φοβάμαι …Δεν έχουν αισθανθεί ούτε αυτοί , ούτε εγώ , πρώτος εγώ Κύριε , τη νίκη της Ζωής ! Δεν ακούσαμε με τον  αμετάστρεπτο νου μας την αλήθεια της πίστης μας … Το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον Πατήσας… Ούτε το μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την Ζωήν …-Γιατί πέθανε ο παππούς μαμά ; ρώταγε τις προάλλες ένας μικρούλης πάνω από το μνήμα του παππού του …Κι η μάνα του δεν ήξερε τι να του απαντήσει . Σαστισμένη κι εκείνη έψαξε να βρει μια γρήγορη πειστική απάντηση  …-Γιατί ήταν παππούς και ήταν άρρωστος του είπε …Δεν απάντησε σωστά Κύριε ! Η σωστή απάντηση στην ερώτηση του μικρού γιατί πέθανε ο παππούς,  είναι μια και μόνη : Για να ζήσει ! Ζωή αιώνια ! Και το εφόδιό της : Το σώμα και το αίμα του Ζώντος Θεού ! Το γιατρικό του φόβου ! Μόνο το Θεό να φοβόμαστε , να σεβόμαστε ως πανελεύθεροι δούλοι Του  και τις αμετανόητες αμαρτίες μας να τρέμουμε  . Να αγαπάμε τον Πατέρα μας και να θυσιάζουμε το εγώ μας για την αγάπη και το θέλημα Του . Η αγάπη του Χριστού μας , αυτή που  έξω βάλλει τον φόβο … Είναι  ύπουλο βουνό  ο φόβος , ακανθόσπαρτο με γλιστερές  αποτομιές που οδηγούν στην δαιμονική λύπη …Εμπόδιο στην αληθινή χαρά , την Χριστιανική ζωή της ασύγκριτης  Χαρμολύπης, στο ασυγκράτητο πέταγμα με αγγελικά φτερά στους ανοιχτούς Ουρανούς της ποθεινής Άνω Πατρίδας…   

Είναι δύσκολο το να τα καταφέρεις . Αδύνατο φαίνεται σε κάποιους που πορεύονται μια ζωή ολάκερη φοβισμένοι και δειλοί  και ολιγόπιστοι  , έστω κι αν δείχνουν ισχυροί και αγέρωχοι με αμετασάλευτη πίστη …Δυνατό για το Θεό όμως ! Ας βάλουμε Εκείνον μπροστάρη στον πόλεμο! Για να γίνει ο φόβος του θανάτου μνήμη του σωτήρια . Ο φόβος για το άγνωστο , σιγουριά και ασφάλεια θείας καταφυγής . Ο φοβισμένος άνθρωπος , χαριτωμένος θεραπευμένος απ της ψυχής τα τραύματα . Αυτά που ο φόβος ολοένα αφορμίζει . Αυτά που η πίστη και ο Σταυρός καταπραΰνουν  και επουλώνουν για πάντα .

   Βαθιά ανάσα , ανοίγω τα μάτια , μπαίνει αέρας , ολόδροσος φρέσκος αέρας μέσα μου . Στην εκπνοή εκβάλλονται μαύρες μνήμες σκοτεινές και συνειρμοί αισθήσεων που σαν να είχαν φωλιάσει ακλόνητοι στα κατάβαθά μου και έσπερναν πανικό  σε κάθε μου λογισμό , σε κάθε βαρύ μου βήμα . Ανασαίνω και πάλι το καθάριο αεράκι . Στέλνω ψηλά τα όμματα της καρδίας μου και ένα ατρόμητο δυνατό ελέησον ! Μια στιγμή κράτησε η αφοβιά μου . Βοήθησε Κύριε να την ξαναζήσω και έτσι να τελειωθώ ! Κλείνω ξανά τα μάτια . Ηχεί η φωνή Σου μέσα μου : Μη φοβού , μόνο πίστευε !

  ΥΓ: Να θυμόμαστε πάντα αυτό που ένας σοφός Γέροντας των ημερών μας λέει : Οι Έλληνες δεν έχουν προδιάθεση κατάθλιψης ! Μόνο μετανοίας !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Το γιατρικό του φόβου ( 2 Μέρη )

Δεν χορταίνεται η αγάπη … Μουελαμπά ξανά και ξανά !

Η Τζάτζα μουτσάρα( η γιαγιά)  :

Εδώ πιο πριν είχε πέτρες και ξερόχωμα , δάκρυα και παράπονο , και πόνο απαράκλητο …

Εδώ πιο πριν ξεχασμένος ήταν ο Θεός , και ο Ουρανός δεν έστελνε φωνές και δρόσους  μα μόνο φωτιά που έκαιγε την ελπίδα …

Θυμάμαι τα χαμόγελα από καλούς ανθρώπους που ψαχναν να πιουν ένα μικρό ξεδιψαστικό όνειρο , που ήξεραν πως κάπου ξημέρωνε Ήλιος άδυτος !

Κι ήρθαν τα δροσερά τα καλοκαίρια με γεμάτες τις χούφτες τους από καραμέλες …

Κι ήρθαν απεσταλμένοι του Ουρανού κρατώντας στα χέρια τους μεγάλους ντορβάδες με  παπούτσια  για να πατούν τη γη γοργόφτερα ποδαράκια μαύρων αγγέλων με κατάλευκες καρδιές …

Και γέμισαν κολυμβήθρες με του εξαγνισμού και της αναγέννησης τα νάματα…

Και σκάφτηκε το ξερόχωμα και μπήκαν θεμέλια η Ελπίδα και το Φως , να στηρίξουν την πιο όμορφη Εκκλησιά του κόσμου …

Το παιδί :

Κι ήρθε και ο Αη Σπυρίδωνας και πήρε στην ποδιά του και στην αγκάλη του όλα τα παιδιά του χωριού μας …Και εκείνος γελούσε συνέχεια φορώντας το μυρωμένο σκουφί του που όλο και του το πέρναμε και το φοράγαμε στα μικρά δικά μας κεφάλια …

Η Τζάτζα μουτσάρα :

Κι ήρθε κι ο παπα-Γιώργης με τον Παπά Εφραίμ και βάλανε Ευλογητός …Και γέμισαν οι άδειοι τοίχοι από Αγίους και παραστάσεις και δωδεκάορτα που ζωντάνευαν μπροστά μας …Και τα πολυκαιρισμένα υφάσματα απόχτησαν το πιο λαμπερό χρώμα της πορφύρας , να σκεπάζουν τα Άγια και τα Αγιωτικά…Και πλημμύρισε το τέμπλο της ψυχής μας από χρυσό και ασήμι και η φτώχεια μας γίνηκε με μιας θησαυρός αδαπάνητος που δεν θα στερέψει ποτέ!

Και ξημέρωσε Ανάσταση !

Το παιδί :

Κάναμε το Σταυρό μας πριν το κουδούνι στο σχολειό ακουστεί …

Τα αδελφάκια μας στην Ελλάδα τώρα κοιμούνται …

Κι ο ίδιος Ουρανός μας ενώνει …

Κι η Αγάπη του Χριστού δεν χορταίνεται …όπως οι καραμέλες…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Του Θεού η καρδιά χτυπά στο Λουγκουζί .

Αφιερωμένη στην 4η Αποστολή της Ι.Μ.Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα .

Ον ο Ιησούς ηγάπα…( Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος)

  

Tον Ιωάννη, τον γνήσιο φίλο του Χριστού,  τον επιστήθιο απόψε δεν θα ξεχάσω!

Σκόρπια κοιτώ το πολύφυλλο  συναξάρι του και εξίσταμαι με τα αμέτρητα  θαυμάσιά του! Επικαλέστηκα τόσους άλλους εκλεκτούς και αφιερωμένους , μα αυτόν που τόσο ο Ιησούς ηγάπα,  δεν τον εφώναξα ποτέ ως τώρα  σιμά μου.

 Καρτερά εκείνος ο τρισμακάριος  από την οπή της γης,  που πνέει αστείρευτη σκόνη του Ουρανού, εκεί στης Εφέσου τα αλησμόνητα χώματα .

 Και ευλογεί ακόμη και φωνάζει: Να αγαπάτε! τίποτε άλλο!…

Γόνος Παρθένου  κι αυτός κατά χάριν, ξεκινά σαραντάημερο σε τρικυμισμένη θάλασσα,  που ο Κύριος δεν της φώναξε «πεφίμωσο» για να παιδεύσει, ακούς; τον πιο διαλεχτό Του! Στης Ιβήρων το λιμάνι καταπλέει, με την Μάνα του στον κλήρο και στο περιβόλι και στον Παράδεισό της, για πρώτη τους φορά!

Στέκεται πάντα άκρυφτος  με αφοβιά κάτω απ τον ματωμένο Βασιλέα,  ατενίζοντας με πόνο  την Σταυρωμένη Αγάπη… Θαβώρ και Γολγοθάς φανερώνουν στα έκθαμβα μάτια του, την ίδια εν τοις υψίστοις Δόξα!

 Αίμα και ύδωρ  αγιάζουν τον κόσμο,  επίχαρμα δαιμόνων,  που αλύτρωτος στενάζει …Τα βλέπει εκείνος να ξεχύνονται από την άχραντη πλευρά του Πατέρα κι Αδελφού του και τα σμίγει με τα δάκρυά του…Ρουφάει της αμπέλου τους κρουνούς, τους ζωοποιούς του πνεύματος, και την βροντή της Τριάδος,την Πανάγια γνώση, την  πέρα από τον νου, την στέλνει να φτερακίσει σε όλα τα έθνη, μήνυμα σωτηρίας    με τον αητό του,  τον  αθάνατο τον παραστάτη…

 "Ὁ ἔχων τὸν Υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει"

Παίρνει χαρτί ο Θεόσοφος και ακουμπά σ αυτό  με δέος  την αληθινή Ζωή και το Φώς και την Οδό,  αφού ξετύλιξε από πάνω τους τα μυρωμένα οθόνια…

Αυτουργός νεκρανάστασης κι ο ίδιος, τη μια γοργόφτερος νεοσσός πρώτος τρέχει στο μνήμα το κενό και την άλλη πρεσβύτης διδάσκαλος , φανερώνει  την τελική αποκατάσταση…

Ξημερώνει η Μετάστασις τοῦ Αγίου Ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου…

Στο πρώτο χάραμά της, ενδέκατο εωθινό…Και  πάλι ο  Πέτρος τρις ομολογεί και έπειτα ξαναρωτά με αγωνία  για τον ηγαπημένο: ουτος δὲ τὶ;

Και ο Κύριος με γλυκιά αποτομιά του απαντά  Ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τὶ πρὸς σὲ;

Με Ηλία και Ενώχ σε πληγωμένου Ορθοδόξου ονείρατο περιπλανιέται ο Θεολόγος  και προσμένει την σάλπιγγα…

Τους πιστεύοντας τω σεπτώ σου κηρύγματι, ταις σαις ικεσίαις διαφύλαξον ένδοξε Παρθένε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν( Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :

 Ον Ιησούς ηγάπα

Ακτή ...( Στον πνιγέντα Αϊλάν Κουρντι)

Πάνω στις βέργες των

δευτερολέπτων,

ταξίδεψε

ταχιά ταχιά η

τριανταφυλλένια

σου πνοή.

Μοιρολογιού ψαλμό,

δεν πρόλαβε,

ούτε μητέρας,

ούτε πατέρα,

ούτ ᾽ αδερφού,

ούτε Θεού,

λαρύγγι

ν᾽ αρχινίσει.

Και γέννησ᾽ ο ουρανός

έναν δεύτερ᾽ ουρανό, για να

κουκουλώσει τα στήθια

τής ντροπής μας.

Και γέννησ᾽ η θάλασσα

μια δεύτερη θάλασσα, για να

βρουν καταφύγιο και να φιληθούν

στο παγωμένο σου αίμα,

τα κλάματα

τής συνείδησής μας.

Τον ισόκοσμο

θησαυρό των

τριών σου χρόνων,

η γαλάζια

δεν έστερξε

οικουμένη

να τον νανουρίζει

άπειρα

στα αιώνια

υγρά της σπλάχνα.

Δεν ανέχτηκε το

γιγαντόσωμο ανάστημα

τής καλοσύνης της,

να βρέχει

το μονοπώλιο

τής ιερής σου μνήμης

για πάντα.

Είπ᾽ από μέσα της:

“Πώς αλλιώς

θα κάνω τον

ληστή

να δακρύσει;

Τον φονιά

να μετανοήσει;

Τον συκοφάντη

να μελαγχολήσει; ”

Κι έσυραν τ᾽

αφρισμένα

χέρια της,

το κοκκαλιασμένο

σου κορμάκι

ως την ακτή,

για να γενεί

η σπιθαμή

τής ύπαρξής σου,

ανεξάντλητη σκάλα,

που ενώνει

γη και ουρανό

κι ανεβοκατεβαίνουν

ανάλαφρα πάνω της

σαν σιγοψιχάλισμα,

αγγελικά τάγματα,

ψυχές,

και υπέραγνα

πνεύματα που

μακαρίζουν

τη μορφή σου.

Και φύσηξε

η γλαυκή

κολυμπήθρα

το απειρόκακο

κορμάκι σου

ως την ακτή,

για ν᾽ αγκαλιαστούμε

όλοι μας τον

χρυσαφένιο λυγμό

τού Ήλιου

για τον χαμό σου,

εκείνου

τού καλόκαρδου

Αστεριού,

που σε καμάρωνε

κάθε που το

λαχταρούσες.

Πονάει, σήμερα,

η αμμοσκέπαστη η γη.

Πονάνε, σήμερα,

οι σοφοί οι σπάροι.

Πονάει, σήμερα,

τού χελιδονιού η φυγή.

Πονάνε, σήμερα, κι

οι γλάροι.

Τώρα δα,

ο Συμπαντικός Πόνος,

έρχεται στη γωνιά που σ᾽

έγειρε το μαυροφορεμένο κύμα,

και ποτίζει

με τ᾽ αναφιλητά του

τα παραπονεμένα

ποδαράκια σου, όπως

με δάκρυα πότιζε

εκείνη η αμαρτωλή η αγία,

τα μαλαματένια πόδια τού Ιησού.

Τώρα δα,

ο Παγκόσμιος Αναστεναγμός,

έρχεται στη γωνιά που σ᾽

έγειρε το μαυροφορεμένο κύμα,

και τραντάζει

με τα βογγητά του

τα άψυχα χεράκια σου, όπως

τραντάζει η αστραπή, την ανεμελιά

τής επαναπαυμένης στιγμής μας.

Τώρα δα,

αθώο μου αγόρι,

έρχομαι να σου ζητήσω

συγχώρεση εκ μέρους

κάθε ανθρώπου επί της γης,

να φιλήσω

το θεϊκό σου

μέτωπο,

και να μεταλάβω

λίγο

από το Άγιο Φως που

άναψε

η λαμπάδα

τής θανής σου,

εκείνης που

λαμπυρίζει

φωτιστικά

τη γέννηση

τής μετάνοιας,

όλου

τού πλανήτη!

Τώρα δα,

μ᾽ έκανες ν᾽ αγαπώ,

ακόμα περισσότερο!

Τώρα δα,

υπόσχομαι περισσότερη,

Ευθύνη!

Αυτή,

Θεέ μου,

Άπνιχτη, άπνιχτη, άπνιχτη

ας μείνει...

Του φιλολόγου και συγγραφέα -ποιητή Παναγιώτη Σκοπετέα

Στην Προυσιώτισσα...

Κιουστέκια οι δρόμοι στης γης τα στήθια, και το νερό που ορμά στις ριζωμένες φλέβες, της δίνει πνοή αθάνατη…

Ανάβαση στου Προυσού τα περάσματα,  σαν κεντητά παραπετάσματα ένα –ένα μας οδηγούν στο απόρθητο ενδιαίτημά της Αειπαρθένου.

Σμίγουν τα βράχια και φτιάχνουν αψίδες στο διάβα  της Κεχαριτωμένης Μάνας.

Τα πατήματά της σμιλεύουν του κρημνού τα χείλη, που αγιάζονται πια αιώνια, σαν να ακούμπησαν πάνω τους τα Άχραντα και Θεία…

Σιωπή μουσουργική και αηδονόφωνα φτερακίσματα  κρατάνε ισοκράτημα σε Θεομητορικό δοξαστικό…

Δωδεκάορτα ζωγραφίζει ο ουρανός, σαν προσμένει να υποδεχτεί την Μητέρα της ζωής …

Ξεπρόβαλλε το ρολόι και το καμπαναριό…Μοιάζει από μακριά σαν θυμιατήρι ναϊδιόσχημο, που το υψώνει ο Απτόμενος των ορέων λίγο  πριν η γύρω πλάση ψάλει τον  επιλύχνιο…

Στέκομαι μπροστά Της και συλλογούμαι πως η ταπείνωση είναι το μόνο γιατρικό.

Στο πιο καταφρονεμένο παλάτι, στο πιο χαμηλό θρονί που είχε ποτέ Βασίλισσα…Κι όμως τούτο η χάρις Της επέλεξε…

Τούτο το μικρό σκοτεινό δώμα που δεν σταματά, να δέχεται δάκρυα-λάφυρα  και παρακλήσεις , σπαραγμούς και ευχαριστίες.

 Ένα σκαμνί απέναντί της προσμένει αμαρτωλού δέηση προς την Θαυματουργό Κυρά.

Πρόμαχος και τερατουργός εξαισίων, αεί προστατεύουσα…

Νώντας Σκοπετέας

Αύγουστος 2015

Της Παναγιάς οι ποιητές .

…Χαράς μου την καρδίαν Συ πλήρωσον Παρθένε,

όπως υμνολογώ Σε, ναέ ευλογημένε.

Ου σθένει πάσα γλώσσα Σοι ψάλλειν υμνωδίαν

ύμνος ηττάται άπας υμνείν Σε κατ' αξίαν.

Συ δίδαξόν με άδειν τηνθείαν υμνωδίαν.

Συ τείχισον τα φρένας, φρούρει μου την καρδίαν.

ίνα υμνώ απαύστως Παρθένε τ' όνομά Σου

και μεγαλύνω ψάλλων το θείον δώρημά Σου…

( Θεοτοκάριο Αγίου Νεκταρίου )

Είναι κάποιοι άνθρωποι απλοί και ταπεινοί στο πνεύμα,  που σεργιανούν αμέριμνοι για τα βιοτικά από την πρόσκαιρη τούτη ζήση στου Παραδείσου τα περιβόλια , που ανασαίνουν βρεμένο χώμα και καθάριο αεράκι αναδεμένο μ ΄αρμύρα και λιβανωτό , που δεν ζητούν τα μάταια της τρυφής και του κόσμου,  μα μόνο με του Ουρανού την αιώνια ελπίδα χορταίνουν και ζουν δίχως παύση την αληθινή χαρά …Δεν θα τους δεις ποτέ τους μελαγχολικούς μα μόνο χαρμολυπημένους . Έχουν Πατέρα για καταφυγή και σκέπη τους και Μάνα Άχραντη και σπλαχνική , της στοργής μεσίτρια,  με παρρησία αδήριτη , που κρατά συνεχώς και διάπλατη της ευσπλαχνίας την πύλη την ωραία ! Πόσα τα ευχαριστώ για την Μάνα του κόσμου ! Αμέτρητα σαν της αμμοθάλασσας τους κόκκους και τόσο ελάχιστα μπρος στο πρεσβευτικό και σωτήριο έργο Της . Τι να Της ανταποδώσεις ; Τι δώρο να Της στείλεις  ; Ποιος θησαυρός του κόσμου τούτου μπορεί να συγκριθεί και να προσφερθεί ανταπόδομα στην Δέσποινα του κόσμου για την Θεία επέμβασή της στης αποστασίας το κρέμνισμα; Δεν είναι τα τάματα τα λαμπερά , δεν είναι ο πλούτος και τα ατίμητα βραβεία στην Διασώζουσα Μητέρα του Κυρίου ! Ουδέν τελούμεν άξιον ! Το ευχαριστώ το αιώνιο , την άσβεστη ευγνωμοσύνη και τιμή , μπορούν να  εκφράσουν μόνο της ψυχής τους  τα δάκρυα!   

Τα σμίγουν με μελάνι κάθε που σουρουπώνει και λόγια ασύγκριτης ομορφιάς και αλήθειας , αγάπης ανυπόκριτης σαν ποτάμια ορμητικά ξεχύνονται από μέσα τους . 
Λαϊκοί ψυχοπλάστες , άλλοι σπουδαγμένοι και άλλοι αμαθήτευτοι με μια μόρφωση υπερκόσμια όλοι τους,  σαν φως που απλώνεται …Χάρισμα Θεόσδοτο , απερινόητη έμπνευση που καταπλήσσει και συγκινεί τους γύρω τους , που τους θαυμάζουν και τους επαινούν και τους ευχαριστούν . Μα εκείνοι οι ευλογημένοι χαμηλώνουν τα μάτια και μιλούν μονάχα για τη Δόξα του Πανάγαθου  και τα μεγαλεία της Παρθένου που βρύει θαύματα και πηγάζει ιάματα , αποστρεφόμενοι της φιλαυτίας και της ανθρωπαρέσκειας  τα τριβόλια …Γιατί γνωρίζουν , πως όσο εύκολα δίνει ο Κύριος στην γραφίδα τους  λόγους ποιητικούς , άλλο τόσο ξαφνικά μπορεί μια στιγμή οίησης να πάρει μακριά και διαπαντός τούτο το δώρο το μονάκριβο , το δοξολογητικό  ! Λαοπρόβλητοι και Θεοπρόβλητοι , συνεχίζουν να αφιερώνουν  καρδιόβγαλτα λόγια και λέξεις στην Κυρία των Αγγέλων ! Είναι της Παναγιάς οι Ποιητές !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :

Της Παναγιάς οι ποιητές.

Και τα δάκρυα να καούν …( Μικρό διήγημα )

 

Δεν ήξερε προσευχές και ύμνους απ έξω ο Πότης …Θαύμαζε και απορούσε με όλους εκείνους που έλεγαν «νερό» τους ψαλμούς , τους χαιρετισμούς της Παναγιάς , τις Παρακλήσεις της και τα κείμενα τα δοξολογητικά  ..Αυτός μόνο  το πιστεύω και το Πάτερ ημών γνώριζε από στήθους …Τα υπόλοιπα τα διάβαζε από μέσα ..Απ τα εγκόλπιά του τα μικρά και τα λιγοστά αγιωτικά του τα βιβλία …Δεν είχε βλέπεις  και πολύ χώρο στο μικρό του δωμάτιο …Που να βρεθεί με τόσα χαρτιά φυλαγμένα παντού ! Σε συρτάρια , στα ράφια της βιβλιοθήκης του,  στην παλιά ντουλάπα , στο κομοδίνο του το διπλανό στο κρεβάτι …Δεν πετούσε τίποτα ο Πότης απ ότι ο Θεός του έστελνε στο δρόμο του …Ό,τι μιλούσε για το μεγαλείο του Χριστού μας,  ήταν για κείνον αιώνια ιερό και είχε υποχρέωση να το κρατήσει σαν φυλαχτό για πάντα …Χιλιάδες Φωνές Κυρίου , κιτρινισμένες απ τον καιρό   μετρούσαν τα χρόνια του και τις Αναστάσιμες Κυριακές της ζήσης του …Περιοδικά , φυλλάδια , λόγοι παρακλήσεως και φωτισμού , με παραστάσεις Αγίων τυπωμένες πάνω τους και το ζωοποιόν ξύλο του Σταυρού ζωγραφισμένο από χέρια ευσεβών στοιβάζονταν στης πίστης του τους σωρούς  …Στενοχωριόταν όποτε έβρισκε στον δρόμο του παραπεταμένα τέτοια σωτήρια γράμματα  , μα και ό,τι συμβόλιζε τον Ουρανό και τους οικήτορές του ,τον έθλιβε να το συναντά πατημένο χάμω σαν σκουπίδι και άχρηστο πράμα . Μάζευε λοιπόν τα χαρτιά των μνημοσύνων και των κηδειών  που ο αέρας έριχνε κάτω , τα σακουλάκια από τα κόλυβα που βρισκε σε κάδους σκουπιδιών έξω από Εκκλησιές   , και καθόταν και έκοβε τους Σταυρούς  και τους  κρατούσε σε ένα συρτάρι…Κι όταν μαζεύονταν αρκετά από δαύτα , τα έπαιρνε και τα έκαιγε στον παλιό φούρνο της γιαγιάς μαζί με τα  χαρτιά που τύλιγαν τo ύψωμα,  που κάθε Κυριακή ο Παππούλης του κράταγε γιατί είχε πάει το πρόσφορο από βραδύς …Τα σάρωνε ύστερα σε ένα φαράσι που το χε μόνο για αυτήν την περίσταση ,  και τα πήγαινε στο χωνευτήρι της Αγιάς Αναστασίας και τα ριχνε μέσα με προσοχή …

-Τι καις συνέχεια ρε Πότη …Πυρομανής θα καταντήσεις τον πείραζαν οι περαστικοί  …

-Έλα να σου πω γιατί τα καίω όλα τούτα είπε κάποτε σε έναν και εκείνος στάθηκε ν ακούσει :

-Αυτά τα καίω γιατί έχουν πάνω το Σταυρό και δεν πρέπει τούτο το σύμβολο να το πατάμε και να το βρωμίζουμε …Τα άλλα τα μικρά που βλέπεις είναι τα τυλίγματα του υψώματος …Ξέρεις τι τυλίγουν όλα αυτά ; Τον ίδιο του Ουρανό ! Άλλοτε τον Αμνό του Θεού που πάντα Νικά ! Την Μητέρα του την Παναγία ! Άλλοτε τους Αρχαγγέλους και τους Αγίους Αγγέλους ! Τον Πρόδρομο Ιωάννη και όλους τους Προφήτες ! Τους Αγίους Αποστόλους , τους Ιεράρχες τους Μάρτυρες , τους Αγίους Αναργύρους , τους Αγίους Θεοπάτορες τον Ιωακείμ και την Άννα τους Δικαίους , τον Άγιο της ημέρας και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ή τον Μέγα Βασίλειο ανάλογα με του ποιού την Θεία Λειτουργία επιτελέσαμε ! Κατάλαβες λοιπόν γιατί όλα τούτα είναι ιερά και δεν πρέπει να καταλήγουν μαζί με ακαθαρσίες  και απορίμματα ; Γι αυτό τα καίω για να μην βεβηλωθούν ποτέ ! Ό,τι προσφέρεται στον Κύριο και ό,τι προέρχεται από Εκείνον είναι παντοτινά αγιασμένο και εμείς τιμάμε έστω και στο απειροελάχιστο  Εκείνον με το να το ευλαβούμαστε και να το φροντίζουμε ! Έτσι κάνω και με τα φιτιλάκια απ το καντήλι και τα καρβουνάκια και το λιβάνι απ το θυμιατήρι … Τίποτε δεν πετώ αδιάκριτα  !  Όλα έχουν την αξία τους ! Θυμίαμα ενώπιόν Σου ! δεν έχεις ακούσει που λέμε ; Και η φλόγα ποιόν φωτίζει …Τον Κύριο και τους Αγίους Του δεν φωτίζει; …Πήρε χάρη και  το φιτίλι λοιπόν …Αγιάστηκε κι αυτό και τόσα άλλα ! Να αφήσουμε τα ολοκάθαρα να καταλήξουν σε σκουπιδότοπους με σαπίλα και δυσωδία ; Αυτά που μας ανοίγουν τον Ουρανό , που σκορπούν πνευματικό άρωμα στην ακάθαρτη ζωή μας ; Δεν είναι ευλογημένο αδελφέ μου ! Και στην Εκκλησία έχω πει στην Κυρά – Χρυσάνθη μόλις σκουπίζει, να μην πετάει τις σκόνες όπου και όπου , μα στο χωνευτήρι πίσω απ το Ιερό…Είπαμε όλα ευλογούνται , τίποτα δεν είναι ασήμαντο ! Ως κι το χώμα απ τα παπούτσια μας που μένει στο δάπεδο του Ναού ..Σκέψου πως από εκεί πέρασε στην Θεία Λειτουργία ο ίδιος ο Χριστός…Μόλις κατεβαίνει απ το Δεσποτικό…Ναι ο ίδιος ο Χριστός κατεβαίνει !  για  να εισέλθει  στο Άγιο Θυσιαστήριο και έπειτα στην Μεγάλη Είσοδο που  συμβολίζει τον πηγαιμό  του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα για το πάθος και την πορεία Του προς τον Γολγοθά και τον Πανάγιο Τάφο . Τα λεγε όλα τούτα και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του ! Ο άλλος τον κοιτούσε και εκείνος συγκινημένος με την θέρμη του και την ξεχωριστή του αγάπη, που τίποτα δεν περιφρονούσε και όλα τα περιέβαλε με μια τόσο ασυνήθιστη επιμέλεια  …

-Κλαίς βρε Πότη μου ! του είπε …

-Και αυτά του Κυρίου είναι αδελφέ μου ! Τα δάκρυα είναι σταλμένα από Εκείνον ! Πολύτιμο γιατρικό για την ψυχούλα μας !

Έβγαλε ένα χάρτινο μαντήλι  από την τσέπη και σκούπισε τα μάτια του !

Το ριξε έπειτα και αυτό στην μικρή φωτιά που έκαιγε , σαν την πίστη του και την αγάπη του Χριστού που σκόρπαγε γύρω του !

-Και τα δάκρυα να καούν ! Άγια δώρα ! είπε και σώπασε …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο : 

Δάκρυ στο Εγώ ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Μήλος ...Του Ουρανού οι κατακόμβες

Η γη που χνάρια αιμάτινα κι ηρωικά είναι γιομάτη , κρύβει στα πορώδη  σπλάχνα τα φρεσκοσκαμμένα απ τους κοπιάτες  ,  της λατρείας τον ύμνο , την ευλογία και την ευχαριστία των αθανάτων .

Κρύπτες και αρκοσόλια , ναοί που δεν θα γκρεμιστούν από χέρι αγριμαίου  ασεβούς , τάφοι που ακουμπούν επάνω τους τα Άγια …

Ένα Χριστόγραμμα απτόητος  σκαλίζει ο μικρός στρατιώτης που σε λίγο εκεί θα αναπαυθεί …

Και σήμερα διωγμός και μαρτύριο …

Μετριούνται λιγότεροι στης Αγάπης τη σύναξη …

Κι άλλοι στο Δείπνο του Ουρανού ανεβαίνουν …

Τα σώματά τους στους θαλάμους τους νεκρικούς …

Οι ψυχές τους ευφραίνονται στη χορεία των ένΘεων μυστών …

Σιμώνουμε στην σπηλιά του Ουρανού , στης Τρυπητής τα τηλαυγή τα αγιομέρια…

Στην είσοδο,  Εύτολμοι  Καλλιμάρτυρες  και  Θεοφόροι Ποιμένες  προσμένουν τα δάκρυά μας …

Ήταν άλλοι χρόνοι τότε …οι πρώτοι του Χριστού μετά την ένδοξη Ανάληψη… Μα ο Κύριος πάντα ο ίδιος χθες και σήμερα και εις τους αιώνες …Αν πας εκεί θα καταλάβεις … Ήταν από τότε Ιερός ο τόπος . Δεν χρειάζονταν σφραγίδες για να γονατίσεις  … Μόνο όσοι δεν γνώριζαν το αγιασμένο τώρα το μαθαν και τώρα ξέρουν πια πως δεν είναι το τοπίο που σαγηνεύει και τα ηλιόλουστα γαλανοπράσινα νερά και οι αμέτρητες ακτές που κάνουν το νησί διαλεχτό …Είναι τα επουράνια θυσιαστήρια που έκρυψε η ηφαιστειογενής γη . Οι Άγιες Τράπεζες που σμιλεύτηκαν στο χώμα και στο βράχο . Οι μυστικές φωνές , οι κρύφιες ικεσίες οι σιγανές δεήσεις που αντηχούν ακόμα  .

Είναι τα δισκοπότηρα γεμάτα από Σώμα και Αίμα Κυρίου αένααα προσφερόμενα στους γνήσιους ομολογητές της Αληθινής πίστης …Κι όταν τα χρόνια κύλησαν και γίνηκαν οι κατακόμβες τόπος προσκυνήματος και τιμής , φανερώθηκαν οι απόγονοι εκείνων που ακοίμητα καίνε της μνήμης τους το φως… Αυτοί που όταν θα χρειαστεί δε θα διστάσουν να ομολογήσουν και να θυσιαστούν ζωντανεύοντας την Ιστορία , την θαυμαστή αλήθεια , το θαύμα της πίστης !

Θαύμα της πίστης είναι η Μήλος και οι κατακόμβες της !

Στο Ελληνικό , το Ορθόδοξο , το τρισευλογημένο καλοκαίρι ο νους και η ψυχή μας θέλουν να ταξιδέψουν ,να σεργιανίσουν  στα ιερά , τα ηρωικά τα αιώνια ουρανόφωτα … Να περιπλανηθούμε σε ξωκκλήσια και υψώματα λατρευτικά , σε ερημικές παραλίες με ορθρινά ηχολογήματα γιορτάδων ! Να χαμηλώσουμε μπροστά στης Πίστης το μεγαλείο διαβαίνοντας τις αγιασμένες και Αγγελοφύλακτες κατακόμβες …

Στη Μήλο να βρεθώ , να νιώσω του θέρους την Δοξολογία  και το θυμίαμα …Να κρυφτώ και να σβήσω απ την ψυχή ο,τι νοθεύει και λερώνει  το καλοκαίρι με όσα ο Θεός δεν έφτιαξε για να ξοδεύονται …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Άγιος Προκόπιος (Όταν φανερώθηκε ο Προστάτης! )

Τα χρόνια τα αλησμόνητα  της ζήσης της . Νέα , δυνατή , όμορφη και πόσο χαμογελαστή ! Πως τα νοσταλγεί εκείνα τα χρόνια ! Μετά ήταν που δυσκόλεψαν …Δεν ήταν τότε η Μάνα με τα τρία παιδιά , αλλά η χήρα με τα ορφανούλια …Τα αναπολεί  όμως και εκείνα τα χρόνια και πόσο παραξενεύεται γι αυτό ! Μπορεί να μην είναι βέβαια και νοσταλγία …Μάλλον απορία είναι , για το πως άντεξε κατάμονη  να μεγαλώσει τα παιδιά της , πως τα κατάφερε όλα τους να τα αποκαταστήσει ,να τα δει χαρούμενα με δικές τους οικογένειες …Τώρα που τα σκέφτεται μετά από τόσο καιρό , όλο αναζητά τις μεθόδους , τους τρόπους και  τις καταστάσεις …Τα βάζει κάτω και με τη λογική μα πάλι δεν της βγαίνουνε …Αδύνατο μου φαίνεται !  λέει και σταυροκοπιέται . Ο Θεός τα κανόνισε ! Η Παναγία με βοήθησε ! Είχα Άγιο να με προστατεύει ! Στο  γωνιαίο προσκυνητάρι με το χρυσωμένο καντήλι και τις κρεμασμένες λιγοστές εικόνες και τούτο το βράδυ είναι στραμμένη ! Προσεύχεται , παρακαλά και ευχαριστεί για την Προστασία ! Κυλήσανε τα χρόνια ! Νιώθει το τέλος να σιμώνει . Καλοστέκεται ακόμα βέβαια,  μα όσο να ναι , κάθε μέρα που φεύγει πιο κοντά την  φτάνει στο τέρμα …Ο Κύριος γνωρίζει , μα την έμαθε τόσα χρόνια η γλυκόπικρη ζωή της  να μην αφήνει εκκρεμότητες . Και έχει μια εδώ και σαράντα ολάκερα χρόνια αφημένη , ακουμπισμένη πάνω στο ψηλό προσκυνητάρι . Τυλιγμένη σε ένα μικρό πορφυρό  τσόχινο ύφασμα …

-Μην φύγεις κάτι θέλω να σου δείξω !  Θέλω να σου πω μια ιστορία πρώτα και έπειτα κάτι να σου δώσω … μου είπε .

-Ήταν ένα πρωινό καλοκαιριού  ,  γύρω στις αρχές του Ιούλη!  Ήμασταν στο  Λεωνίδιο τότε ! Εκεί υπηρετούσε ο μακαρίτης για τρία χρόνια περίπου …Διοικητής ήταν και τον αγαπούσαν πολύ γιατί τους νοιαζόταν σαν ντόπιος …

Εκείνο το πρωί χτυπάει η πόρτα …Δυο χτυπήματα βαριά , ακόμα τα θυμάμαι σαν τώρα ! Άνοιξα και ξαφνιάστηκα ! Ήταν ένας καλόγερος , ψηλός και ίσα που φαινόταν το πρόσωπό του μέσα απ το κουκούλι του … Καλημέρα του είπα , την ευχή σας πάτερ !

-Του Χριστού μας και της Παναγίας μας να έχετε και εσείς και τα παιδιά σας !   Θα ήθελα τον Ιωάννη τον σύζυγό σας !

-Είναι στην υπηρεσία ! Το μεσημέρι θα ρθει για λίγο ! Τι τον θέλετε ;

-Θέλω να του αφήσω μια ευλογία ! Αυτό εδώ… μου είπε και μου έβαλε στα χέρια μου ένα τόσο δα  δεματάκι ! Ίσα που χώραγε στις χούφτες μου . Πήγα να του φιλήσω το χέρι μα το τράβηξε απότομα …

-Να σας βάλω ένα κέρασμα πάτερ ! Μια λεμονάδα να δροσιστείτε !

Αλήθεια από πού είστε ; Από την Έλωνα έρχεστε ; ( τότε ήταν ανδρώο το μοναστήρι πάνω στο βράχο ) Γύρισε και έφυγε γρήγορα δίχως να βγάλει άλλη κουβέντα ! Δεν το είπα σε κανέναν από τότε , μόνο στον Γιάννη μόλις ήρθε σπίτι . Το χε σκοπό έλεγε , να το πάει κάποια στιγμή στην Παναγία , να το ανοίξει εκεί στον τόπο τον ιερό και να τους ευχαριστήσει μιας και πίστευε πως ο Ηγούμενος που πολύ τον αγαπούσε του στειλε το φυλαχτό …Μα δεν πρόλαβε …Λίγο ύστερα έφυγε τόσο ξαφνικά και τόσο νέος …Έτσι σαράντα χρόνια τώρα εκείνο το φυλαχτό , το μικρό αυτό δώρο στέκεται εκεί πάνω στο προσκυνητάρι δίπλα στον Σταυρωμένο και στα στέφανά μας …Και κείνος ο καλόγηρος …Δεν τον ξανάδα ποτέ μου …Σαν να κατέβηκε απ τον Ουρανό ! Ανέβα τώρα σε παρακαλώ και άνοιξέ το να δεις τι είναι! Θα πεθάνω και δεν θα προλάβω και εγώ να δω και κυρίως να σας πω γι αυτό !

Ανέβηκα στο σκαμνί και πήρα στα χέρια μου το μικρό υφασμάτινο δέμα ! Δυο κομμάτια από κόκκινη τσόχα ραμμένη με σπουδή γύρω-γύρω … Αφαίρεσα το πάνω …Στο δεύτερο  γραμμένο με μαύρο πυκνό μελάνι : ΆΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ .

-Αυτός ήταν ο προστάτης σου ! Δίκιο είχες τελικά ! της είπα και κείνη συγκινήθηκε !

Πήρα ένα ψαλίδι και προσεκτικά έκοψα το ράψιμο . Έκπληξη με κατέλαβε ! Μέσα τυλιγμένο σε άλλο λευκό υφάδι πολλές φορές , ένα οστό σε σχήμα καρυδιού !  Λείψανο του Αγίου Προκοπίου !

- Θεέ μου ! είπα δυνατά  . Σαράντα χρόνια κρυμμένος και σήμερα φανερώνεται μπροστά μας ! Το κατασπαστήκαμε και οι δυο ! Λίγες μέρες αργότερα στην Εκκλησία των  Αγίων  Κωνσταντίνου και Ελένης , ο παπά –Γιώργης και αυτός συγκινημένος φορώντας το πετραχήλι του , το απέθεσε με ευλάβεια πάνω στην Αγία Τράπεζα , το λιβάνισε πολλές φορές και έπειτα  αφού το ασπάστηκε  , το τοποθέτησε μέσα σε μεγάλη λειψανοθήκη μαζί με άλλα λείψανα Αγίων .

-Ξέρεις , μου είπε , μόλις τελείωσε η Αγιογράφηση του Αγίου μπροστά απ την Λιτή ! Θα τον τιμάμε κάθε χρόνο στις 8 Ιουλίου με αρτοκλασία και πανυγηράκι ! Θεία πρόνοια !

-Αν είναι ευλογημένο παππούλη , θα ήθελα να έχω τρία μικρά τμήματα από το λείψανο ! Ένα για την Κυρά –Αγγελικούλα , ένα για μένα και ένα για τον Παναγιώτη τον Μεσολογγίτη που τόσο πολύ τον αγαπά τον Άγιο !

-Να ναι ευλογημένο ! είπε και έτσι έγινε ! Έσταξε καθαρό κερί και πάνω έβαλε με προσοχή τρία τεμάχια από το ιερό λείψανο!

Πέρασε καιρός από τότε . 

Ο Άγιος Προκόπιος συνεχίζει να προστατεύει αθόρυβα το σπίτι μας ! Ήσυχα , ταπεινά δίχως να αξιώνει το παραμικρό . Αρχοντικός και γενναίος όπως έζησε . Κρυστάλλινος και θαρραλέος . Αγέρωχα φροντίζει και παρηγορεί σκορπώντας πίστη και υπομονές σε όσους ο Κύριος στεφανώνει προετοιμάζοντάς τους με τρόπο ανερμήνευτο  την οδό του Παραδείσου . Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που φανερώθηκε ο Προστάτης …Πλησίαζε η γιορτή του , στις 8 του Αλωνάρη …Μεγάλη του η χάρη !

Νώντας Σκοπετέας
Αληθινή Ιστορία 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" και   από την εκπομπή με τίτλο :

Την μέρα που φανερώθηκε ο Προστάτης ( Άγιος Προκόπιος )