Τήνος ( Μ ένα περιστέρι πάνω απ την Μεγαλόχαρη…)

Πήρε ο πρωτομάστορης Κύριος ούλα Του τα σύνεργα και αρχίνησε να μορφώνει το πιο αγαπημένο πλάσμα του , με το αμόνι , το σφυρί και την τσιμπίδα του. Μια το αυλάκωνε με το πικούνι της υπομονής και μια το σμίλευε με το σφηνάρι του πόνου . Στην Τήνο έκαμε το εργαστήρι Του  , στ ΄απόκρημνα του Ξώμπουργου .

 Και ανεβοκατέβαζαν ολοένα οι Άγγελοι τους αραμπάδες , τα βίντσια και τις μπαστέκες με υλικό , να πλάθει ο Θεός . Φύσαγε έπειτα Εκείνος το μάρμαρο και του δινε ζωή !

Και μάθανε την τέχνη Του οι ανθρώποι . Και κληρονόμησε στο νησί της Κυρίας των αγγέλων διαλεχτούς μάστορες και διακόνους παραγιούς να συνεχάνε να ζωντανεύουν το άψυχο . 

Και ο Κύριος  με στοργή επιστατούσε και κάποτε –κάποτε τους διόρθωνε χαϊδεύοντάς τους τα  ακροδάχτυλα τα σκληρυμένα απ το πελέκι . Και μιλούσανε τότε για την αχειροποίητη ομορφιά που μόνο στον ουρανό δασκαλεύεται! 

Κι είπανε έπειτα οι Τηνιακοί να φτιάξουνε τα σπίτια τους . Και τα στεριώσανε  με τα πιο άσειστα θεμέλια : ένα ξωκκλήσι στην αυλή κι ένα καμπαναριό σαν πυργόμορφη ακοίμητη λαμπάδα με φιτίλι της σταυρό , άσβηστη απ΄ τους  αγέρηδες  , που καρτερούν να στροβιλίσουν παντού όλα τα εφύμνια και τις δεήσεις , σαν ξεβγαίνουν μέσα απ τα σταυρόσχημα αετώματα και τους φεγγίτες με τις αμπέλους και τα εξαπτέρυγα και τους δικέφαλους αητούς . 

Κι όταν αποσώσανε οι Τηνιακοί με δαύτα , συμπόνεσαν τα περιστέρια που γύρευαν καταφύγια απ τον αλύπητο βοριά και άρχισαν να τους φτιάχνουν τις φωλιές . Και έμοιαζαν και αυτές από μακριά σαν τις κοιτούσες με Εκκλησιές και μικρά καστρομονάστηρα.

Και μόλις τέλεψαν και με τους περιστεριώνες,  σκέφτηκαν πως στου νησιού τους το άνυδρο το καλοκαίρι  θα δίψαγαν τα ευλογημένα τα πετεινά και βάλθηκαν τότε να χτίζουνε παντού πηγές και κρήνες που’  μοιαζαν με θρονιά δεσποτικά .

 Να πίνουν και να πετούν ακούραστα , δίχως σταματημό . Να φέρνουν μηνύματα από το Κεχροβούνι στην περίβλεπτη Μεγαλόχαρη και να επιστρέφουν έπειτα στην Καμπαναριώτισσα για το Απόδειπνο κρατώντας στο ράμφος τους ένα κεράκι αναγκαιμένου και χαρτί με ονόματα για την Παράκληση .

Πήρα στο κατόπι ένα μονάχο περιστέρι που ξεδρόμησε απ την συντροφιά του . Γέρικο μα  θαλερό  , τρύπωσε μέσα στο μικρό ησυχαστήριο και ξαπόστασε για μια στιγμή απάνω στο πέτρινο προσκεφάλι της Αγίας Πελαγίας .

Πήρε ευχή του Εσταυρωμένου κι από κει βρέθηκε σιμά σε έναν γονατισμένο , που αργόσυρτα ανέβαινε την λεωφόρο της οδύνης και της ελπίδας , στης Μεγαλόχαρης το ανηφόρι . Απότομα ξανάνοιξε τα φτερά του . Ανέβηκε ως την ασημωμένη εύρεση , να πάρει ένα κλωναράκι βασιλικό που έφερε τάμα μια κόρη αγνή.

Παραμονές της Παναγίας το πήγε ως το λιμάνι να μοσχοβολήσει το αρμυρονέρι στης Έλλης τον βυθό , που ακόμα κρατά οστέα γεγυμνωμένα ηρώων .Και έπειτα ξανααντάμωσε με τα υπόλοιπα και κίνησαν , σαν γοργοτάξιδο σύννεφο , για τα βαπτιστήρια και τις αγιαστήρες της Βαγγελίστρας Μάνας  να βεβαιώσουν της πίστης μας το ασφαλές …

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Εσύ κι η Μεγαλόχαρη

Της πίστης το σπηλιάρι ( Άγιοι 7 παίδες εν Εφέσω )

Τῇ Δ΄ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Παίδων τῶν ἐν Ἐφέσῳ.
Τὸν ἑπτάριθμον τιμῶ χορὸν Μαρτύρων, 
Δείξαντα Ἀνάστασιν νεκρῶν τῷ κόσμῳ
Τῇ δὲ τετάρτῃ νεκροέγερτοι ξύνθανον ἑπτά.

Σταθήκαμε να ξαποστάσουμε για ακόμη μια φορά. Μετά από τρεις  ώρες ανέβασμα προς την κορφή της ψυχής μας, στην λεβεντόκορμη σκιά του Ταϋγέτου. 2407 μέτρα τα ψηλότερά του, με το ξωκκλήσι του Προφήτη το καιροδαρμένο. Στα 2.200 βρισκόμαστε . Απόγευμα με τον ήλιο να κρατά ακόμα καλά. Αθάνατη ράχη λέγεται τούτη η πλαγιά! Μπροστά μας,  σε μια οπή της γης , ένα άνοιγμα και ένα σπηλιάρι μικρό, ίσα που χωρά ένας άνθρωπος να μπει αν προσπαθήσει. Σιμά του μαρμάρινες πλάκες, μισοσπασμένες από τους αγέρηδες και τους θυμούς του Ουρανού.«Έγραψα τα Ελληνικά και τη Γκέμμα σε εφτά χρόνους. Από οργή για τους αιώνες που δε θα υπάρχω» «Ελλάδα και ήλιο ο πρώτος να βλέπω » υπογραφή: Λιαντίνης.

Ανέβηκε στον αγαπημένο του Ταΰγετο για να πεθάνει. Αυτοθέλητα έφυγε εκείνη την πρώτη μέρα του καλοκαιριού στα 1998. Αφανίστηκε όπως ο ίδιος έγραψε, στιβαρός και περήφανος, ετοιμάζοντας την ώρα εκείνη βήμα-βήμα, σ΄ολάκερη την ζωή του, που υπήρξε όπως ο ίδιος έλεγε μια προσεκτική σπουδή θανάτου. Δίδασκε παντού και παντοιοτρόπως πως δεν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Πίστευε στην Αθανασία σαν μνήμη και όχι σαν αιώνια και ατελεύτητη συνέχεια.  Ένας γλυκός ύπνος έλεγε είναι ο θάνατος!

Συναντιόμαστε νοερώς μαζί του εκεί , στην Αθάνατη ράχη. Ηλιοβασίλεμα πλέον φώτιζε μοναδικά την κραυγή της κάπως απερινόητης τούτης  οξυμωρίας.  Στην Αθάνατη ράχη τέλεψε την επίγεια βιωτή του, κάποιος που πολέμησε και επιχειρημοτολόγησε σθεναρά για την ανυπαρξία της αθάνατης ψυχής. Σιωπή και περισυλλογή στην Αθάνατη ράχη. Προσευχή για την ψυχή του δούλου του Θεού Δημητρίου. Μέγα το έλεος του Κυρίου και ανεξερεύνητες οι βουλές Του.

Ξαφνου ένας λογισμός μας κυρίευσε. Η ευλογημένη κάποιες φορές φαντασία! Αχ και να διάβαζε κάποιος στον Λιαντίνη εκείνες τις τελευταίες του στιγμές μπρος σ αυτό το σπηλιαράκι , μια σελίδα απ το συναξάρι το καλοκαιρινό. Εκείνη της 4^ης μέρας του Αυγούστου. Μια αληθινή πέρα για πέρα Ιστορία η οποία έλαβε χώρα σε μια υγρή σπηλιά τον 3^ο αιώνα  μ.Χ., στους χρόνους του μεγάλου διώκτη Δεκίου. Να ρχόταν λέει εδώ πάνω που στεκόμαστε, εκείνο το απόγευμα του Ιούνη του 1998,  ένας Γέροντας Ασκητής - Ιεραπόστολος και με τον ήρεμο και ξέχειλο από αγάπη ανυπόκριτη  τρόπο του, να ξεκινούσε την αφήγηση της συνταρακτικής Ιστορίας των επτά παίδων εν Εφέσω. Κοιμήθηκαν ένα βράδυ  σε μια υγρή σπηλιά στα ψηλά της Εφέσου. Ο Δέκιος έδωσε εντολή να φράξουν με πέτρες την είσοδό της για να πεθάνουν εκεί μέσα οι μάρτυρες ! Κάποιοι ευλαβείς έγραψαν σε δυο μαρμάρινες πλάκες τα ονόματά τους: Μαξιμιλιανός, Ιάμβλιχος, Εξακουστωδιανός, Μαρτινιανός, Ιωάννης,  Διονύσιος και Κωνσταντίνος καθώς και το μαρτύριό τους και τις έβαλαν ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες του στομίου ,  κάποτε όλοι να μάθουν και να φωτιστούν.

 Κατά Θεία παραχώρηση ξύπνησαν ύστερα από δυο αιώνες όταν επί Θεοδοσίου του μικρού στην Χριστιανική πλέον Έφεσο ενέσκηψε μια φοβερή αίρεση η οποία δεν αποδεχόταν το δόγμα της Αναστάσεως των νεκρών. Για να αποδειχθεί περίτρανα  ότι ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος και κάποτε όλοι θα ξυπνήσουν κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

 Τι βαθυστόχαστα φιλοσοφικά θεωρήματα και τι περισπούδαστες αναλύσεις μπορεί να αντιτάξει κανείς στο συναξάρι τους;  Μόνο δάκρυα λυτρωτικά ριγμένα στη γη με λέπια  από τα μάτια μπορούν να κυλήσουν στο άκουσμά του . Άκουσε για λίγο αδελφέ μας Δημήτριε τούτη την αλήθεια της πίστης μας. Και ύστερα δίδαξε ξανά στους μαθητές σου. Άκουσε με την αθάνατη ψυχή σου αδελφέ μας και ύστερα αποφάσισε αν υπάρχει το μετά και αν όλοι αυτοί που προσδοκούν την Ανάσταση είναι αφελείς πεπλανημένοι. Τώρα πλέον γνωρίζεις …Άραγε να μπορούσες να πείσεις με τον μοναδικά εύστροφο τρόπο σου τον Κύριο να μας πέμψει τον φτωχό Λάζαρο για να μας πει ότι δεν πέθανε ποτές Του,  όπως εσύ κάποτε υποστήριζες;

Δεν είναι ο  Θάνατος ο μέγας Συμπαντάρχης κύριε Καθηγητά, αδελφέ μας Δημήτριε! Υπάρχει Ζωή μετά τη ζωή! Ο θάνατος νικήθηκε! Η ζωή του μέλλοντος αιώνος μας καρτερά! Τώρα βέβαια  το γνωρίζεις! Ο πολυέλεος Κύριος ας αναπαύσει την ψυχή σου μετά των Αγίων επτά παίδων εν Εφέσω!  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;¨

( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας2019)

και από  ομότιτλη εκπομπή 

Το δικό της φεγγάρι

Ένα μικρό κορίτσι πριν από αρκετά χρόνια ,  έκανε ίσως την μοναδική «αταξία» στη γεμάτη από υπομονή , ταπείνωση και υπακοή ζωή της . Τέλη δεκαετίας του 60.

Στις 20 Ιουλίου του 1969 ο άνθρωπος ψηλαφά  το φεγγάρι . Ανήμερα του Αθάνατου Προφήτη , ο άνθρωπος γυρεύει και τα καταφέρνει να πατήσει στα κάποτε  απλησίαστα . Το φεγγάρι γίνηκε  ο σκοπός του.  Η τρανή απόδειξη πως τα κατάφερε επιτέλους να γίνει παντοδύναμος ! Ω της κατάδικης πλάνης, ω  της άψυχης αυταπάτης  !

 Το φεγγάρι όμως για το μικρό κορίτσι  έχει άλλο προσανατολισμό και άλλο όνομα . Γι αυτήν ,  σελήνη λαμπρόφωτη  ήταν το τσακώνικο ψήλωμα του Αη Λιά , στο ανηφόρι που ξεκινούσε από τη βρύση  .

 Η κορυφή των εξακοσίων μόλις μέτρων , που για αυτήν όμως ως τα 13 της τότε χρόνια , φάνταζε ο ίδιος ο Ουρανός . Τι λαχτάρα , να τα καταφέρει κάποτε και εκείνη να ανέβει αυτά τα λίγα έστω ανηφορικά χιλιόμετρα , όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της,  στο εσπέρας της καλοκαιρινής ξακουστής γιορτάδας !                    -Είσαι μικρή ακόμα για να πας … της είπε κοφτά  όταν  το πρωτοζήτησε ο Πατέρας της . Δεν το ματαείπε … Αυτοδίδακτη στην πειθαρχία ! Μα σήμερα μοιάζει να είναι η ευκαιρία της!  Παραμονές του Προφήτη στα 1969! Ούτε που είχε ακούσει για τα κατορθώματα των αστροναυτών και για το τόλμημά τους . Αυτό που τώρα την απασχολούσε ήταν το δικό της γενναίο εγχείρημα ! Ο Πατέρας απρόσμενα την άφησε μονάχη , να καματέψει στο περβολάκι τους ,  τούτο το λιόπυρο απομεσήμερο.  Εκείνος έπρεπε να κατέβει για δουλειά που του παν  στο γιαλό  το δίχως άλλο .

Θα ανηφόριζε λοιπόν έστω για ένα κερί και θα προλάβαινε να κατέβει ξανά , πριν το πάρουν είδηση  οι δικοί της . Άκουσε και πάλι  την καμπάνα,  που από νωρίς αρχίνησαν να την βαρούν ακανόνιστα , όσοι έφταναν στο εκκλησάκι , μαρτυρώντας  έτσι ενθουσιαστικά το δικό τους ανέβασμα .

Τούτη η ανεμισμένη μελωδία , της φάνηκε σαν πρόσκληση στο πανηγύρι του Θεσβίτη  και σαν εγγύηση συνάμα, πως θα βλογήσει Εκείνος τούτη την μικρή της απείθεια …Ούτε το κατάλαβε πως καβαλίκεψε το ζωντανό , την δική της… σεληνάκατο ! Ξεκίνησε το χωμάτινο ανηφόρι και χάθηκε κάπου στο μέσο του . Κατέβηκε απ το γαϊδουράκι της και με αγωνία περπάτησε αρκετά . Σαν να έπρεπε να διαλέξει ξανά τον δρόμο της αρετής …Και τα κατάφερε έστω κι αν μάτωσαν λίγο τα πόδια της , από τους αγκαθωτούς θάμνους στο στένεμα του δρόμου ! Ξαφνιάστηκαν με την αποκοτιά της , όσοι την είδαν  μονάχη της να φτάνει και να βάζει ολόχαρη όσο ποτέ   το κεράκι της,  σιμά στο στεφανωμένο εικόνισμα της εις Ουρανόν Ανάβασης του Προφήτη . Στάθηκε σε μια  γωνιά κι ο χρόνος σαν να σταμάτησε γύρω της. Δεν μπορούσε να φύγει τώρα που πανηγύριζε το μέσα της  ! 

 Μια στιγμή της φάνηκε κι ας κύλησε πολύ ώρα ως το πρώτο απολυτίκι του Ενδόξου Ηλιού …

Δεν την ένοιαξε , ούτε το κράτησε μέσα της εκείνο το σκαμπίλι , που δέχτηκε απ τον πατέρα της , σαν επέστρεψε στο σπίτι με το πρώτο σουρούπωμα …

Δεν έψαξε να βρει δικαιολογίες …Ούτε που μίλησε ! Για χάρη του προφήτη Ηλία ! Κι έδωσε ο Κύριος  τούτη τη γιορτή να γίνει  ορόσημο διαλεχτό μες στο συναξάρι της ζωής της  .

Από τότε και ως σήμερα γλυκιά η θύμηση κείνης της ανυπακοής . Τούτο το θερινό ταξίδεμα στα ψηλά , τόσο αλησμόνητο φωλιάζει μέσα στην ψυχή της !  Κλείνει τα μάτια και ονειρεύεται όπως πάντα ξυπνητή …

Τι κι αν τώρα τόσο  πολύ τα πόδια της δυσκολεύονται ν’ ακολουθήσουν την πάντα παιδική καρδιά της   …

Ξεπεζεύει πάλι απ το ευλογημένο …άρμα της και δακρυσμένη , βάνει ξανά κερί όπως τότε , στο πολυκαιρισμένο μανουάλι πλάι στους άρτους  του εσπερινού .Τα κατάφερε και φέτος να ανέβει στο δικό της το φεγγάρι !  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" 
και την εκπομπή με τίτλο : Στου Θεσβίτη τα ψηλώματα .

Αληθινή Ιστορία , αφιερωμένη στην πρεσβυτέρα Α.Α. και σε όσους τα γοργόφτερα  ποδαράκια της ψυχής τους , πάντα θα τους βγάζουν σε ψήλωμα Προφήτη,  στο πασίχαρο εσπέρας της Αγίας του μνήμης .

Στου Θεσβίτη τα ψηλώματα

Αυτές οι παραμονές των γιορτάδων… Η αβασταγιά ,  η άφραστη καρτερία του ξημερώματός τους …Και εκείνη η λαχτάρα να γίνουν τα πάντα  όπως τότε ! Να μην αλλάξει τίποτα απ΄όλα όσα η μάνα μνήμη κουβαλά στο διάβα της , στο βραχύ μας  πέρασμα,  από τα πρόσκαιρα τούτου του κόσμου . Μέσα στου θέρους το πανηγύρι , η ψυχή ζητά να παύσει  λίγο ο χρόνος , να γυρίσει στα περασμένα και στα λυτρωτικά  αξέχαστα  , τότε που οι άνθρωποι πίστευαν  γιατί ζούσαν και ζούσαν γιατί πίστευαν … Να συναντηθούμε με τα ξυπόλυτα  τους πόδια στο ξέγυμνο ανίσκιωτο ανηφόρι προς τα ψηλώματα του Αγιολιά . Δε βαστούν «ούτε βαλλάντιον , μη πήραν , μηδέ υποδήματα» , μόνο μοσχολίβανο και κερί καθάριο ! 

  

Μπροστά ο Παπάς με το μαθημένο γέρικο μουλάρι,  φορτωμένο με τα πλεχτά καλαμένια κοφίνια . Να ακούς το χάλκινο  κυπρί του να χτυπά ακανόνιστα  σε κάθε δύσκολο βήμα του . Να αρβαλάνε ολοένα τα ασημωμένα αγιωτικά και τα κουδουνάκια  του θυμιατού μέσα στις βαριές  κόφες  . Και συ ξοπίσω μ ένα σώμα κάθιδρο  και μια πολύδιψη ψυχή ,  να θαρρείς πως αρχίνησε το εσπερινό θυμιάτισμα στων κεκραγαρίων το κατευθυνθήτω … Τάμα το ανέβασμα με  του λιβανωτού το φόρτωμα στου Ταϋγέτου το ψήλωμα . Θαρρείς πως πάντοτε η κορυφή του αστραποβολά ! Μοιάζει τούτη η περίβλεπτη καντηλήθρα  , με άσβηστο  αειφανές αστέρι , σαν ολόχρονο Άγιο Φως ,  για τους Μανιάτες που γεννιούνται  και τελεύουν στη σκιά του Πενταδάκτυλου, κάθε φορά που τον  θωρούν όταν  σκοτεινιάζει  . 

 

Μόλις πρωτοσουρουπώσει θα φουντώσει με λιβάνι  η μεγάλη φωτιά της παραμονής , να αγγίξει με την πιο θαλερή της φλόγα τον ξάστερο θόλο , να ανάψει με την ευωδιαστή πυράδα της  τους ταπεινούς   βραδινούς του ήλιους  . Τα δουλεμένα  χέρια τους  γιομίζουν από λιβανόσκονη σαν ολονυχτίς την συνδαυλίζουν . Σε κάθε ριξιά , αρωματισμένη ανάσα βαθιά και ένα Σταυροτύπωμα ανεξίτηλο και μια ιεροκρύφια ευχή και ένας αφουγκρασμός , μήπως φανεί τώρα ο Προφήτης προτού ξανααναληφθεί . Στα σίγουρα θα ρθει κι από δω , απ την κορυφή της ξακουστής του πυραμίδας.  Απ όλες τις ράχες και τα φαράγγια , τις πλαγιές , τα υψώματα , τα αγνάντια τα γλυκοφωτισμένα τούτη τη νύχτα της παραμονής , θα περάσει να ευλογήσει . Και σ όλους αυτούς που στάξανε δρωτάρια και κοπιάσανε οι σάρκες τους για να τον ανταμώσουν , θα υποσχεθεί κάποτε μεσιτεία για σωσμό . Και σ όσους μείναν στα ψηλώματά του και έγιναν φρουροί τους, θα υποσχεθεί στηριγμό και παράκληση .

Μετά το δι ευχών , το πρωί σαν ρημώσει και πάλι το πλάτωμα της αγιοκορφής του , ένα παιδί θα ψάξει να βρει  μια τίκλα βαριά , σιμά στο καιροδαρμένο  εκκλησάκι του , να βάλει από κάτω της χαρτί με  μήνυμα , για τον μέγιστο των Προφητών , τον πυρίπνοο Ζηλωτή της πίστης μας , τον μύστη του όντως Θείου Φωτός:   

Όσο κρατούν τα πόδια μου , Προφήτη Άγιέ μου

Δεύτερε Πρόδρομε Κριτού , ένσαρκε Άγγελέ μου ,

Λιβάνι θα φορτώνομαι και φως από μελίσσι ,

Να ρχομαι την παραμονή στο πιο ψηλό ξωκκλήσι !

Θα μοιάζει με αστράναμμα , ο αγέρας θα θυμιάζει ,

Πύρινη νύχτα ακοίμητη Θεσβίτη θα δοξάζει !

Θα ηχήσει σήμαντρο ορθρινό στη Σπάρτη και στη Μάνη ,

σαν στου Αγιολιά  την κορυφή παιδί μεταλαμβάνει!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

ΥΓ: Ο Προφήτης μας ανάπαυσε όλους! Κάθε ευχή που έβγαινε από τα στόματα όσων βρέθηκαν στην Αγιοκορφή του , για βοήθεια έμοιαζε τόσο αληθινή σαν ομολογία πίστης και μήνυμα ελπιδοφόρο . Μακάρι να αξιωθούμε ξανά τούτη την ανεκτίμητη ευλογία . Να ανταμώσουμε πάλι με τον Παπά Χρυσόστομο της Γιάτρισσας τον φρουρό , μπρος στην πιο όμορφη Αγία Τράπεζα που αντρίκρυσα ποτές μου ! Με τις συγκινημένες φωνές των ψαλτών στο απολυτίκιο του Προφήτη και τα ξυπόλητα πόδια του αδελφού που έφτασε σαν φτερωτός προσκυνητής μονάχα γιατί το αέναο τάμα , του πλημμυρίζει την ψυχή του με το οξυγόνο και το φως του Ουρανού , που εδώ πάνω δεν χορταίνεις να ακουμπάς ολοένα ! Καλή αντάμωση ξανά στου Ταϋγέτου τα αγιομέρια ! ( Ν.Σκ. 20-07-2016)

Παναγούδα –Σουρωτή . Όσο βαστάει μια ευχή…

Κρατώ τα μάτια σφαλιστά .

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .

Όλα πιο καθαρά μπροστά μου . Την ομίχλη του ο Άθωνας την στολίζεται μονάχος . Και κείνη δεν παραπονιέται …Στην κορυφή της Μεταμόρφωσης προτιμά να παραμένει σαν άλλος μετανοημένος μαθητής …Καλόν ημάς εστί ώδε είναι …

Βήματα απαράλλαχτα , μετρημένα τώρα στο μονοπάτι του Ουρανού …Πατήματα στο χώμα , σκαμμένοι οδοδείκτες για το κελί του Αγίου . Η γη κρατά στο φόρεμά της , μονάχα όσα με φιλότιμο πόνο και πίστη χαράχτηκαν απάνω της . Για τα άλλα βρίσκει χώμα ξερικό και τα απαλείφει  στη στιγμή . 

Κρατώ τα μάτια σφαλιστά .

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .

 

Δεν λοξοδρομούν οι ψυχές όταν ελπίζουν . Προσμένει ο Όσιος κεραστής με γλύκα και δροσιά να τις φιλέψει . Φτάνω ξανά στην αυλή της Παναγούδας . Οι αισθήσεις , ακονισμένες ψάχνουν για ακήρατες πλευρές του Δεσπότη Χριστού να τον ψηλαφίσουν . Οι μνήμες  ερημήτικα πουλιά ταξιδευτές , σαν τον Όλετ τον φτερωτό προσκυνητή που άφοβα ακόμα τρώει και πίνει απ τη χούφτα του Αγίου . Θαύματα και θαυμάσια ίχνη του Γέροντα τόσα χρόνια μετά . Σαν να μην κύλησε ποτέ ο χρόνος . Όλα όπως τα άφησε , όλα όπως τα ευλόγησε .Όλα όπως τα οικονομεί .

 

Κρατώ τα μάτια σφαλιστά.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .

 

Τώρα στην αγιόκαρπη γη  τυπώνονται ίχνη από γόνατα . Μυριαρίθμητα ζευγάρια γόνατα , που στέκουν στην μεγάλη σειρά της ευγνωμοσύνης , καρτερώντας με υπομονή και δάκρυα , λίγο-λίγο να φτάσει η ώρα που θα τον συναντήσουν , μετανοίζοντας  στο μέρος της καρδιάς του , που εκείνος έλεγε πως είναι πολύ μικρή για να χωρέσει την απέραντη αγάπη του Κυρίου . Κι όμως αυτήν την καρδιά την πλάτυνε τόσο ο Χριστός,  που πάνω της ανάπαυσε και λύτρωσε έναν Παράδεισο ψυχές …

Ζήλεψαν τώρα τα χείλη τα ευλογημένα γόνατα . Πόθησαν κι αυτά να συναντηθούν με το ευωδιαστό χώμα στο ταπεινό του  κιβούρι , στη σκιά του Παρθένου μαθητή , στου Θεολόγου το μοναστηράκι.

Κρατώ τα μάτια σφαλιστά.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .

Ξανά στην ταπεινή καλύβη του Γέροντα . Παραμονές της Αγίας Ευφημίας . Μαζί κάνουν στρωτές   μπρος στη χάρτινη εικονίτσα της Αγίας Τριάδας , όπως εκείνο το πρωινό  μετά την εννάτη στο κελί  , στον Τίμιο Σταυρό ήταν τότε  . Και ύστερα ξανακάθονται , εκείνη στο σκαμνί κι αυτός στο μπαουλάκι του ,να μιλήσουν για τα φριχτά μαρτύριά της και  το αντιδόξασμα του Ουρανού  .

 Δεν σταματά του θέρους η καμπάνα να διαλαλεί την Αγία μνήμη.  Δεν σταματά το συναξάρι να αφήνει χώρο για νέους αθλητές , για νέες παρηγορίες , νέους στρατιώτες παρακλήτους . Γεμάτος από κορυφές και ψηλώματα λιόχαρα ο Ιούλης . Στις έντεκα η Αγία Ευφημούλα ! Μια μέρα ύστερα  ο ασκητής της Παναγούδας , του Θεού ο ασυρματιστής , ένσαρκος Άγγελος κι αυτός σαν τον Θεσβίτη .  Χωρίς  πύρινο άρμα όμως στο δρομολόι του Ουρανού … Παναγούδα –Σουρωτή .

Με μάτια σφαλιστά και στα χείλη η ευχή του Ιησού δια πρεσβειών του.

Τόσο βαστάει τούτη η διαδρομή …

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή ( 4 μέρη) αφιερωμένη στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη .

Της Ζωής Χορηγός

Είναι του παραλόγου η εποχή μας, του παρά την δημιουργηθείσαν φύσιν, άνοστη, ανούσια, άμορφη, ανιστόρητη, δίχως προσανατολισμό, χαμωσερνάμενη, φθηνή, αλλοτριωμένη και ξέφρενη, μα κυρίως απνευμάτιστη…

Ίσως να έχει ξαναειπωθεί τούτο το τελευταίο, μα σπάνια ακούγεται και νοείται στην πραγματική του διάσταση. Η εποχή μας είναι απνευμάτιστη!  Σπανίζουν έως εκλείπουν  οι   πνευματικοί άνθρωποι! Και δεν εννοούμε όλους αυτούς, που κάπως φίλαυτα και ανθρωπάρεσκα ωσαύτως αυτοπροσδιορίζονται. Στην πλειονότητά τους, όλοι εκείνοι που στην σύγχρονη εποχή μας, αποτελούν τον «πνευματικό κόσμο» της χώρας,  είναι άνθρωποι μάλλον  απνευμάτιστοι, αφού είτε αθεούν, είτε δυστυχώς και ολέθρια για αυτούς και όσους εμπιστεύονται την κρίση τους  Θεομαχούν, όπως συμβαίνει τόσο απροκάλυπτα πλέον στην Ορθόδοξη Πατρίδα μας. Πρόσφατα επισκέφθηκε τα μέρη μας, μια πολυγραφότατη και πολυδιαβασμένη  Ελληνίδα συγγραφέας κυρίως παιδικών πασίγνωστων βιβλίων. Αρκετά προχωρημένης ηλικίας. Σε μια τιμητική για αυτήν και το έργο της εκδήλωση, της οποίας την συντριπτική πλειονότητα του κοινού αποτελούσαν παιδιά ποικίλων ηλικιών, κάποιος μικρούλης ρώτησε την αγαπημένη του συγγραφέα: -Πιστεύετε στον Θεό; -Τι να σου πω του απάντησε κάπως αμήχανα…ούτε τον είδα  ούτε εκείνος  με είδε ποτέ του…

Οντολογική άποψη, οντολογική θεώρηση των πραγμάτων….Το να πιστεύουμε δηλαδή  όπως η διάσημη συγγραφέας , στο υπαρκτό, στο ον, δηλαδή σε ό,τι μόνο φανερώνεται μπροστά μας! Και αυτή η άποψη εκφράστηκε δημόσια σε πλήθος διψασμένων παιδικών ψυχών!

  Προφανώς αν την καλούσαμε  να μας πει, αν πιστεύει και στο Πνεύμα,  θα υπερθεμάτιζε στην ύπαρξη Του. Μα κι Αυτό δεν φανταζόμαστε  να το είδε ποτέ της …

Η συγγραφέας (την οποία σαν παιδί αχόρταγα διάβαζα) θα υπερθεμάτιζε στην ύπαρξή του πνεύματος, γιατί θεωρεί εαυτήν άνθρωπο πνευματικό όπως δυστυχώς όλοι οι συνόμιλοί της...

Τι όμως είναι για αυτούς  τους πολλούς «πνευματικούς ανθρώπους»  το πνεύμα;  Κάτι, έστω και υπό μορφή τέχνης, που μπορεί να στρέφεται αβίαστα ακόμα και εναντίον του Δημιουργού του παντός!

 Πνεύμα όμως είναι μόνο ό,τι σε κάνει να περιστρέφεσαι σαν τον ηλιανθό γύρω απ τον Τριαδικό Θεό!! Το Πνεύμα επισκέπτεται μόνο όσους Το εκζητούν να έλθει με την πνοή Του και να σκηνώσει μέσα τους,  να τους καθαρίσει την κηλιδωμένη ψυχή και να τους σώσει!

Σπανίζουν οι πνευματικοί άνθρωποι λοιπόν! Μόνο εμείς οι υπόλοιποι  μπορούμε βέβαια να τους διακρίνουμε…Οι ίδιοι, αλλοίμονο αν αυτοανακηρυχθούν τέτοιοι! Όποιος θεωρεί εαυτόν αναμάρτητο και πνευματικό υπό την ορθή έννοια όμως (δηλαδή εμφορούμενο από το Πανάγιο και Ζωοποιό Πνεύμα), τότε θαρρούμε  πως πάσχει από Εωσφορικό εγωισμό που καταβαραθρώνει την ψυχή του! Το Άγιο Πνεύμα είναι κάτι σαν την αρετή σε οποιαδήποτε έκφανσή της!

Ο Ιερός Αυγουστίνος, κάπου σημειώνει ότι υπάρχει αμαρτία εφάμιλλη της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος! Της  μόνης  που όπως είπε ο Χριστός μας  δεν συγχωρείται: Η  εν επιγνώσει αρετή! Την μόνη ιδιότητα που πρέπει να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να λαχταράνε και να διεκδικούν, είναι αυτή του ασθενούς! Νοσοκομείο η Εκκλησία, Θεραπευτήριο! Ακεσώδυνο το φάρμακο του Αγίου Πνεύματος...Μόνο που πρέπει να αμφιβάλλουμε ως την στερνή πνοή μας αν ποτέ τα  καταφέραμε να Το φιλοξενήσουμε εντός μας!

Οι αληθινά λοιπόν πνευματικοί άνθρωποι είναι δένδρα αγλαόκαρπα που ανυποψίαστα για την μεγαλοσύνη τους,  σκορπούν και χαρίζουν στους γύρω τους , τους γνήσιους καρπούς της κατοικούμενης υπό του Παναγίου Πνεύματος ψυχής τους: Την αγάπη, την χαρά, την ειρήνη, την μακροθυμία, την χρηστότητα, την αγαθοσύνη, την πίστη, την προκοπή, την εγκράτεια, όπως δίδαξε το σκεύος εκλογής του Κυρίου μας. Ξηρή η εποχή μας…Μίσος ατέλειωτο, πόλεμος παντού, μνησικακία, ανηθικότητα, διαστροφή, απιστία, τέλμα και απελπισία… Απνευμάτιστη η εποχή μας. Ζητά την ελπίδα, το κάρπισμά της!

Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε Αγαθέ, σώσον τας ψυχάς ημών!

Και εμείς που οικονόμησε ο Κύριος να Τον…βλέπουμε και να μας βλέπει μέσα στην μάνα Εκκλησία, είμαστε άνθρωποι πνευματικοί; Tί σκοπό έχουμε στ αλήθεια; Εμείς που εκκλησιαζόμαστε, νηστεύουμε, προσευχόμαστε , ενίοτε ελεούμε, ξέρουμε πως όλα τούτα είναι τα μέσα και μόνο για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος του Θεού όπως δεν σταματούσε ποτέ να λέει ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ; Αν όχι, μάλλον έχουμε παρερμηνεύσει, έχουμε παραπλανηθεί , μάλλον δεν μας επισκέπτεται  ο Τριαδικός Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιον το Κύριον, το Ζωοποιόν. Μάλλον και εμείς ανήκουμε στους έστω και ανεπίγνωστα απνευμάτιστους ανθρώπους, σαν την συμπαθέστατη συγγραφέα των παιδικών μας ονείρων, τους ζωντανούς νεκρούς, που μεριμνούν για όλα πλην του μόνου σημαντικού: Της απόκτησης της χάρης του Αγίου Πνεύματος, που τα πάντα χορηγεί!  Ούτε αλλοιωμένο απ το σήμερα και την εξέλιξη, ούτε προσαρμοσμένο από την ανάγκη και το απρόβλεπτο! Το λαλήσαν δια των Προφητών Πνεύμα το Άγιον , μας καρτερά όλους, προσμένει τη ζωή μας να την αγκαλιάσει Πατρικά και να την μεταμορφώσει, να την νεοποιήσει, να της δώσει αυτό που αληθινά και μόνο έχει ανάγκη!  Αν έχουμε Αυτό τα έχουμε όλα! Χωρίς Αυτό όμως δεν έχουμε τίποτα!

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από ομότιτλη εκπομπή 

της ραδιοφ. σειράς Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως 

 

Μια χούφτα άμμος για τον Παράδεισο ...

 Ήταν αυτό που λέμε καλό παιδί ! Αγνή ψυχή με φιλότιμο και πνεύμα θυσιαστικό ! Μέσα σε όλα ! Πρώτος σε όλα ! Πρόθυμος να βοηθήσει , να συμπαρασταθεί , δίχως να προσμένει αντάλλαγμα , με αγάπη και ενδιαφέρον αληθινό για τους δικούς του ανθρώπους ! Ο Γιώργης με την μαλαματένια ψυχή ! Ο καλός μας άνθρωπος που λάτρευε τις ταινίες του ΘΒ και πόσο του έμοιαζε όταν έτρεχε ασταμάτητα να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο …Αδέλφια , τους γέρους γονείς του που τους πρόσεχε σαν μικρά παιδιά , τους φίλους , τους συναδέλφους στο γραφείο ..Όλοι είχαν να το λένε ! Πρώτον τον Γιώργη θα φωνάξουμε στα ζόρικα ! Και εκείνος πάντα ήταν εκεί , πολλές φορές παραμελώντας τον εαυτό του και αγνοώντας όλους εκείνους που κάποτε-κάποτε του φώναζαν :               -Ξύπνα κορόιδο , φρόντισε λίγο και σένα ! Όλα για τους άλλους ! Το μόνο που εκείνος ήθελε ήταν ένα ποτήρι καλό κρασί , δυο χαμογελαστούς  φίλους και το τσιγαράκι του για να ξεκουραστεί , να χαλαρώσει όπως ο ίδιος έλεγε …

Το τσιγάρο το χε αρχίσει  από τα μικράτα του …Τριάντα χρόνια περίπου καπνιστής , θεριακλής συνειδητός ! Μια απόλαυση έχω και γω βρε παιδιά ! Του Θεού είναι κι αυτό ! Έλεγε σε όσους τον συμβούλευαν χρόνια τώρα να το κόψει ! Τι κι αν για την υγεία του συνέχεια του έλεγαν , μιας και κείνος ο βαθύς βήχας και το λαχάνιασμα στην σκάλα είχε γίνει πια καθημερινότητα απαράλλαχτη , αυτός  γελώντας τους απαντούσε ..-Τι σκιάζεστε βρε , ένα κεράκι υπόθεση είναι , να ρχεστε να μου ανάβετε! Τι για τα χρήματα που τόσα χρόνια θα μπορούσε να χε εξοικονομήσει .. Σπίτι δικό σου θα χες τώρα με τόσα που χεις ξοδέψει για αυτό το διαβολόπραμα του λεγε συνέχεια ο Κυρ-Σωτήρης ο πατέρας του ! Γελούσε ο Γιώργης  και έβγαινε στην ταράτσα να καπνίσει ! Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές είχε προσπαθήσει να το κόψει … Μα πάντα ερχόταν μια στεναχώρια , μια δυσκολία , ένα αγχωμένο πρωινό και το χέρι πήγαινε μόνο του στο πακέτο …Μέχρι που ρθε εκείνο το απόγευμα στο Μοναστήρι του βράχου , στης Παναγιάς την αετοφωλιά , που αγάπαγε να πηγαίνει τις Παρασκευές  των Χαιρετισμών …Αγαλλίαζε η ψυχή του εδώ πάνω ! Ο μυρωμένος αέρας , της αναγεννημένης γης με τα ευωδιαστά σπλάχνα της και τα ευσκιόφυλλα ξύλα της τον μάγευαν …Ήταν κι αυτά τα λόγια που από μικρός άκουγε τα τόσο γνώριμα …Άγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη ! Απ έξω τα γνώριζε τα περισσότερα , τουλάχιστον την αρχή κάθε γράμματος των Χαιρετισμών της Παναγίας ! Δεν είχε βέβαια καθίσει ποτέ να διαβάσει κάποια ερμηνεία τους …Που χρόνος για τέτοια , σκεφτόταν και έτσι είχε κάποιες λέξεις  που ούτε καν ήξερε τι σήμαιναν …

Τέλειωσε η ακολουθία , προσκύνησε την Εικόνα της Παναγίας στο κέντρο του καθολικού και ύστερα βιάστηκε να βγει έξω να καπνίσει… Σχεδόν δυο ώρες άκαπνος και είχε χαρμανιάσει που λένε…  Είχε βγάλει ήδη και το πακέτο με τα τσιγάρα όταν τον πλησίασε μια κυρία γύρω στα 60 …                  

-Να παιδί μου πάρε να έχεις και συ ευλογία του είπε και του πρόσφερε ένα μικρό βιβλιαράκι ..

-Τι είναι αυτό κυρία  ; την ρώτησε κάπως ξαφνιασμένος ..

-Είναι οι Χαιρετισμοί της Παναγίας μας παιδί μου ! Τους εκτυπώνουν κάποιοι αγωνιστές αδελφοί μας , Βαστάζοι της Κυρίας Θεοτόκου και τους μοιράζουν δωρεάν ! Έτσι μου έστειλαν και εμένα αρκετά τεύχη και τα δίνω σε όποιον αδελφό βλέπω ότι έχει την καλήν ανησυχία !

-Τι εννοείτε ; την ρώτησε ξανά …Δεν είχε καταλάβει κάποιες φράσεις της  όπως το Βαστάζοι , την καλή ανησυχία…

-Εννοώ πως υπάρχουν κάποιοι που κουβαλούν , που βαστάζουν και διαδίδουν αυτά τα άγια  λόγια που πολύ  ευχαριστούν την Παναγία μας και απίστευτα ωφελούν την ψυχή μας , αν Της  τα προσφέρουμε σαν προσευχή καθημερινά ! Σε είδα πριν στην ακολουθία πόσο προσηλωμένα και κατανυκτικά στεκόσουν παλικάρι μου και είπα μέσα μου ! Να μια ψυχούλα που αξίζει να της χαριστεί  τούτο το μικρό μα τόσο πολύτιμο δώρο ! Ορίστε λοιπόν λάβε το ! Και πάρε ακόμα μερικά να δώσεις και σε άλλους , όσους εσύ θέλεις …

Ευχαριστήθηκε πολύ ο Γιώργης με το απρόσμενο τούτο δώρο … Μάλιστα ένιωσε εκείνη την ώρα κάτι που πολύ τον παραξένεψε … Του είχε φύγει η τεράστια επιθυμία να βγει γρήγορα έξω για να ανάψει τσιγάρο !Έβαλε το πακέτο ξανά στην τσέπη.Η γαλήνια μορφή της γυναίκας ,ο γλυκός και ήρεμος τρόπος που του μιλούσε , τον έκαναν να θέλει να την ακούσει κι άλλο  …

-Θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι της είπε …

-Ορίστε παιδί μου , ό,τι θες , έχω χρόνο ! Έλα να καθίσουμε εδώ … και του έδειξε δυο καθίσματα δίπλα στο προσκυνητάρι του Αγίου Χαραλάμπη …Κάθισαν και άρχισαν να μιλούν .

–Είναι μεγάλη η ευλογία παιδί μου που πηγάζει απ τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας ! Και ξέρεις για ό, τι σε απασχολεί μπορεί η Παναγία μας να σου δώσει απάντηση μέσα από αυτούς τους στίχους της !

–Γι αυτό ήθελα να σας ρωτήσω ..Είναι κάποιοι που δεν τους καταλαβαίνω καθόλου ! Θα μου πείτε τόσες μεταφράσεις κυκλοφορούν και στο διαδίκτυο αλλά δεν μερίμνησα ποτέ μου ως τώρα ! Μιας όμως και σας βρήκα θα ήθελα να σας ρωτήσω …

-Πες μου παιδί μου !

-Εκείνο το Υ πολύ ακαταλαβίστικο μου φαίνεται ! Το ακούσαμε και σήμερα στους τέταρτους χαιρετισμούς ! Δεν το καταλαβαίνω καθόλου ! Άνοιξε το βιβλιαράκι και άρχισε να διαβάζει η αλήθεια κάπως δύσκολα και παρατονισμένα : Ύμνος άπας, ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τω πλήθει των πολλών οικτιρμών σου, ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς, αν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεύ άγιε, ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν, τοις σοι βοώσιν, Αλληλούϊα.

-Είδες παιδί μου σε ποιο γράμμα πήγες  ; Όλα μας τα ερωτήματα , όλα μας τα πάθη μ αυτό το γράμμα μπορούν να θεραπευθούν !

-Τι θέλετε να πείτε;  ρώτησε απορημένος ο Γιώργης .

–Κατ αρχάς έλα να το μεταφράσουμε ! Ύμνος άπας, ηττάται δηλαδή όλοι οι ύμνοι αποδεικνύονται μηδαμινοί, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τω πλήθει των πολλών οικτιρμών σου , δηλαδή όσο και αν προσπαθούν να ανταποκριθούν προς το πλήθος της απείρου ευσπλαχνίας Σου. Ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς, αν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεύ άγιε, δηλαδή  και αν ακόμη προσφέρουμε εις Σε, ώ Άγιε Βασιλέα , ψαλμωδίες τόσες σε αριθμό, όσος είναι ο αριθμός των κόκκων της άμμου, ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν, τοις σοι βοώσιν, Αλληλούϊα.

Δηλαδή δεν πράττουμε τίποτε το αντάξιο των ευεργεσιών που έκαμες εις ημάς, οι οποίοι ανακράζουμε για Σενα : Αινείτε τον Θεό.

Όλο το νόημα βρίσκεται παιδί μου σε εκείνο το : Ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς …Άπειρη ,  αμέτρητη η άμμος της θάλασσας ! Ακόμα κι αν την μετρούσαμε και αντιστοιχούσαμε ισάριθμες ευχαριστίες , με αίνους , με ύμνους , με δοξολογίες , πάλι μηδαμινό θα ήταν αυτό  μπροστά στην θυσία του Χριστού μας που έγινε άνθρωπος και ταπεινώθηκε και εξευτελίστηκε και Σταυρώθηκε για μένα και για σένα προσωπικά ! Εσταυρώθης δι εμέ δεν λέμε την Μεγάλη Εβδομάδα ;  Και εμείς τι προσφέρουμε στην Σταυρωμένη ολάνοιχτη αγκαλιά του που πάντα μας προσμένει ; Αμαρτίες αμετανόητες , πάθη καταστροφικά  , το θέλω και το εγώ μας ! Να για παράδειγμα, συνέχισε η γυναίκα με την γλυκιά φωνή ,  είναι κάποιος που καπνίζει και μολύνει και φθείρει  συνεχώς το σώμα του , τον Ναό του Θεού και δεν μπορεί να το σταματήσει αυτό το πάθος όπως και άλλα πολλά …το πιοτό το χαρτί την φιλήδονη ζωή!   Κατέβασε τα μάτια ο Γιώργης σαν κατάλαβε πως το θέμα πολύ τον αφορούσε ..Το ένιωσε  η γυναίκα και συμπλήρωσε :

-Για μένα πρώτα τα λέω παιδί μου,  που δεν μπορώ ούτε ένα πάθος μου να σταματήσω και  να Του το  αφήσω στα ματωμένα Του πόδια ! Ούτε έναν κόκκο άμμου δεν μπορώ να Του χαρίσω … Γιατί κάθε τέτοιο πάθος μας ,ένας κόκκος άμμου είναι παιδί μου ! Αν για παράδειγμα ένας άνθρωπος βάλει αρχή και ξεκινήσει να ζει κοντά στον Θεό , θα γεμίσει  κάποτε μια χούφτα με άμμο…Αν ξεκινήσει να εκκλησιάζεται , να προσεύχεται , να νηστεύει ,  να μετανοεί , να εξομολογείται , να κοινωνάει το σώμα και το αίμα του Χριστού μας τακτικά , να ξεχνά και να νεκρώνει τον παλιό του εαυτό και να γίνεται ένας καινούριος άνθρωπος,  τότε κόκκο τον κόκκο , θα γεμίσει την χουφτίτσα της ψυχούλας του ! Και μόλις ο Κύριος τον καλέσει κάποτε,  θα την αδειάσει μπροστά Του και θα του πει:  Κύριε αυτά τα ελάχιστα κατάφερα να σου φέρω ως δώρο για την δική Σου θυσία …Και τότε Εκείνος λεβέντη  μου θα ανοίξει ξανά την αγκαλιά του και θα τον καλοδεχτεί ..Με μια χούφτα άμμο θα κερδίσουμε τον Παράδεισο παιδί μου ! Με μια χούφτα άμμο !

Τα μάτια του Γιώργη δεν μπορούσαν να σηκωθούν …Ένιωθε την καρδιά του έτοιμη να σπάσει …Τα σήκωσε μόνο για να δει το πρόσωπο εκείνης της γυναίκας …Πίσω της πρόβαλε το προσκυνητάρι της Κεχαριστωμένης  …Ένιωσε πως ξεπρόβαλλε μπροστά του εκείνο το Υ των Χαιρετισμών …Ήταν αυτή η Θεόσταλτη  γυναίκα που στεκόταν όρθια  με τα δυο της χέρια υψωμένα στον Ουρανό ! Δεν κατάφερε να αρθρώσει λέξη !  Ούτε καν το ευχαριστώ που κραύγαζε η ψυχή του ..Σηκώθηκε κρατώντας τα μικρά τεύχη με τους Χαιρετισμούς .

Έκανε δυο βήματα προς την έξοδο και κοντοστάθηκε …Γύρισε έπειτα στην γυναίκα με την γλυκιά φωνή , που ακόμα συγκινημένη στεκόταν σιμά στον Άγιο Χαραλάμπη .

-Να σας δώσω και εγώ ένα δώρο ! της είπε χαμηλόφωνα .  

Έβγαλε από την τσέπη του το πακέτο και τον αναπτήρα !

-Πάρτε τα ! Σας ανήκουν  ! Είναι ο  δικός μου πρώτος κόκκος της άμμου …Θα ήθελα να σας τον δωρίσω !  

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο Δάκρυ στο Εγώ 

και  από ομότιτλη εκπομπή

Αφιερωμένη στους πεφιλημένους αδελφούς -αγωνιστές  , Βαστάζους της Κυρίας Θεοτόκου , που μοχθούν άοκνα και ασίγαστα για την διάδοση των Χαιρετισμών της όπου γης  !  http://xairetismoi.blogspot.gr  . Σε όσους παλεύουν με τα πάθη και την άμμο …

Πραξαποστόλων η ατέλειωτη συνέχεια…

Οι στερνοί λόγοι του Κυρίου πριν να αναληφθεί εν δόξη …Η κάθοδος και η έκχηση του Αγίου Πνεύματος . Οι πρώτες ομιλίες τους . Τα μάτια τους και οι καρδιές τους ,  στραμμένα στον  Ουρανό , στον Αναστάντα και Αναληφθέντα Ιησού τον Εσταυρωμένο , τον Ναζαρηνό . Η κατάνυξη του ακροατηρίου . Οι χιλιάδες βαπτίσεις. Η ζωή των πρώτων Χριστιανών . Η πρώτη Εκκλησία . Ο αποκαταστημένος Πέτρος , ο μετανοημένος Πέτρος , που πλέον με τη σκιά του θεραπεύει , ανασταίνει …Θυμίζει σε όλους τα λόγια του Κυρίου του :  ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει…Θαύματα , σημεία και τέρατα εν τω λαώ ! Ο Ματθίας στην θέση του τραγικού και παρανόμου μαθητή . Ο νεανίας Στέφανος πρώτος στη χορεία των μαρτύρων ξεπνέει με το δικό του άφες αυτοίς … Τον εισακούει  ο Κύριος και δεν λογίζει στον Σαύλο την αμαρτία την ανίερη , της σύμπραξης στου λιθοβολισμού την σκοτεινή την ώρα . Την διαλύει εκείνη η εκθαμβωτική λάμψη στης Δαμασκού το πλησίασμα .  Λέπια από τα μάτια του πέφτουν , μόλις ο Ανανίας τον ευλογεί …Και έπειτα ξεκινά τον μακρύ του τον δρόμο , τον αγώνα τον καλό , που θα τον οδηγήσει μέχρι και στον τρίτο ουρανό … Φυλακίσεις και  διωγμοί. Περιοδείες και οι πρώτες Αποστολικές Σύνοδοι . Ο Παύλος στον Άρειο Πάγο ! Μιλά για την τριήμερο Ανάσταση του …Αγνώστου Θεού…Πόσο θαυμαστά επαληθεύεται  η πρόρρηση του Χριστού μας μόλις συνάντησε τους Έλληνες : ''Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου.'' Οἱ μὲν ἐχλεύαζον, οἱ δὲ εἶπον· ἀκουσόμεθά σου πάλιν περὶ τούτου.
Ο Διονύσιος όμως ο Αρεοπαγίτης θυμάται τότε την στιγμή του φριχτού Γολγοθά , όταν το σκοτάδι σκέπασε τον κόσμο . Τότε που σημείωσε στα γραφτά του,  οτι ή κάποιος Θεός πάσχει ή χάνεται το σύμπαν!  Καταλαβαίνει πως δεν έπασχε κάποιος Θεός μα ο Θεός ! Και γυνή ονόματι Δάμαρις και έτεροι συν αυτοίς κολληθέντες Παύλω επίστευσαν ! Ο Παύλος δέσμιος , κατηγορούμενος , απολογούμενος ! Ο Παύλος φυλακισμένος επι διετίαν . Ο Παύλος ναυαγός , κηρύσσων την Βασιλείαν του Θεού και διδάσκων τα περί Κυρίου Ιησού Χριστού μετά πάσης παρρησίας !

Οι πράξεις των Αποστόλων ! Το αγαπημένο ανάγνωσμα των Ορθοδόξων Χριστιανών μέσα στο Τριώδιο των Ρόδων , στο Χαρμόσυνο Πεντηκοστάρι !

Και εκείνη η υπέροχη λέξη σαν να λάμπει ακόμα περισσότερο μέσα τους ! Το ομοθυμαδόν ! Με μια καρδιά ύψωναν οι πρώτοι Χριστιανοί την προσευχητική τους φωνή .   Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν καρδία καὶ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι ἀλλ' ἦν αὐτοῖς πάντα κοινά. Ψυχή μία , καρδιά μία ! Ενότητα που μας καταπλήσσει , μας παραδειγματίζει , μας οδηγεί ! Δείχνει τον δρόμο η αγάπη τους , η ομόνοιά τους , η σύμπνοια , η ελπίδα , το ομοθυμαδόν της πίστεως και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος , ο πλατυσμός της καρδιάς τους που χωρούσε το κάθε αδελφό , μα πρώτον απ όλους τον απρωσοπόληπτο Αναστηθέντα Κύριό μας! Φωτίζει κάθε λέξη της Καινής Διαθήκης ! Όλα τα Θεόπνευστα και Θεοδίδακτα βιβλία της ! Οι αληθινοί  θησαυροί ! Ο μακαριστός Παναγιώτης Τρεμπέλας , αυτός ο τρισευλογημένος αποκρυπτογράφος των Ουρανίων μηνυμάτων , έλεγε πως η Καινή Διαθήκη και τα Ευαγγελικά της ρήματα είναι ένα ανεξάντλητο μεταλλείο Θείας γνώσης και σοφίας  , όπου κρύβεται πολύτιμος και ανεκτίμητης αξίας μαργαρίτης , για τον οποίο αξίζει κανείς και να θυσιάσει τα πάντα για να τον αποκτήσει ! Τούτη την πανευφρόσυνη περίοδο της πίστης μας , στην ώρα του Αποστολικού Αναγνώσματος ο πολυκαιρισμένος αυτοσχέδιος  σελιδοδείκτης των ψαλτάδων , σημαδεύει τις Πράξεις των Αποστόλων ! Τις Πράξεις που δεν τέλεψαν ποτέ ! Τελεία και παύλα δεν έχει μπει στο τέλος τους ! Των Αποστόλων το ασίγητο μελίρρυτο στόμα είναι  η Παναγιά μας όπως την χαιρετίζουμε στον υπέροχο ύμνο της ! Είμαστε όμως και εμείς , όλοι οι Χριστιανοί που ακολουθούν τον Πέτρο και τον Παύλο στο διάβα των αιώνων οι συνεχιστές τους!  4 Ευαγγέλια , 14 Επιστολές του Αποστόλου των Εθνών , 7 καθολικές , 2 του Πέτρου , 3 του Ιωάννη , 1 του Ιακώβου και μια του Ιούδα , και το προφητικό βιβλίο της   Θεοπαράδοτης Φανέρωσης , της συνταρακτικής Αποκάλυψης του ηγαπημένου μαθητή . Όλα αυτά στο τέλος τους έχουν το τελεία και παύλα των Χριστιανικών γραφών , το Αμήν ! Αν όχι σε κάποια ελάχιστα , τούτο προκύπτει αβίαστα από το νόημα της κατακλείδας .
Στις Πράξεις των Αποστόλων όμως , το Αμήν δεν αναγράφεται ! Ούτε εννοείται !
Δεν έβαλε ο Άγιος συγγραφέας τους Αμήν στο τέλος της τόσο ζωντανής  και θαυμαστής του αναδρομής . Ίσως συνεπαρμένος από όλες αυτές τις ιερές εξιστορήσεις , να ξαναπήρε νοερώς τον δρόμο προς Εμμαούς , συντροφιά με τον λατρεμένο του Κύριο και να ξεχάστηκε...Ίσως να μην θέλησε να μπει τέλος αφού γνώριζε καλά πως έως της συντελείας του κόσμου τούτου , απειράριθμες  καινούριες σελίδες με αμέτρητους ήρωες –νέους Αποστόλους θα γράφονταν με αναδεμένα τα ομολογιακά δάκρυα με το μαρτυρικό αίμα και το μελάνι! Δίχως σταματημό , τόσες νέες πράξεις , θυσία , αφοβιά , παρρησία , θάρρος , μετάνοια  , δύναμη , ψυχή και Χριστός , που και όλος ο κόσμος δεν θα μπορούσε να χωρέσει τις γραφόμενες σελίδες τους !

Κάθε μέρα που ξημερώνει ο καθένας μας οφείλει ως ελάχιστο ανταπόδομα   στον Πανευεργέτη και Σωτήρα μας , να γράφει μια νέα λέξη , μια νέα σελίδα , ένα νέο κεφάλαιο στον πάντα ανολοκλήρωτο και ατελεύτητο Πραξαπόστολο ! Με έναν λόγο , μια προσευχή , μια νουθεσία , με την μυστηριακή  κυρίως ζωή και την ανυπόκριτη εν Χριστώ Αγάπη την συγχωρητική . Ως Υιοί της Αναστάσεως , ως μιμητές Εκείνου , ως αενάως επιδιώκοντες τον μόνο σκοπό της πρόσκαιρης τούτης ζήσης : Την Θέωση ! Όποιο πνευματικό , Ορθόδοξο Χριστιανικό βιβλίο κι αν πάρουμε στα χέρια μας  , το ευλογημένο Συναξάρι , τους βίους των Αγίων του Θεού , έτσι όπως τους αφηγήθηκαν άνωθεν φωτισμένες γραφίδες , όποια ιστορία από το Γεροντικό , από τους Ασκητές και τους Οσίους της διπλανής μας πόρτας , τους χαρούμενους Σταυροφόρους οδίτες προς την Άνω Πατρίδα , όποια σελίδα κι αν διαβάσουμε από  αυτά τα βιβλία , είναι σαν να διαβάζουμε μια από την ατέλειωτη συνέχεια των Πραξαποστόλων ! Και όσο το Αμήν δεν γράφεται , τόσο θα δοξολογούμε την ασύνορη μακροθυμία του Αναστάντος ! Και όσο δεν μπαίνει τελεία , θα μπορούμε να ελπίζουμε στο άσωστο έλεός Του !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή της σειράς Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως