main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

17 Ιουλ 2016

Στου Θεσβίτη τα ψηλώματα




Αυτές οι παραμονές των γιορτάδων… Η αβασταγιά ,  η άφραστη καρτερία του ξημερώματός τους …Και εκείνη η λαχτάρα να γίνουν τα πάντα  όπως τότε ! Να μην αλλάξει τίποτα απ΄όλα όσα η μάνα μνήμη κουβαλά στο διάβα της , στο βραχύ μας  πέρασμα,  από τα πρόσκαιρα τούτου του κόσμου . Μέσα στου θέρους το πανηγύρι , η ψυχή ζητά να παύσει  λίγο ο χρόνος , να γυρίσει στα περασμένα και στα λυτρωτικά  αξέχαστα  , τότε που οι άνθρωποι πίστευαν  γιατί ζούσαν και ζούσαν γιατί πίστευαν … Να συναντηθούμε με τα ξυπόλυτα  τους πόδια στο ξέγυμνο ανίσκιωτο ανηφόρι προς τα ψηλώματα του Αγιολιά . Δε βαστούν «ούτε βαλλάντιον , μη πήραν , μηδέ υποδήματα» , μόνο μοσχολίβανο και κερί καθάριο ! 
  
Μπροστά ο Παπάς με το μαθημένο γέρικο μουλάρι,  φορτωμένο με τα πλεχτά καλαμένια κοφίνια . Να ακούς το χάλκινο  κυπρί του να χτυπά ακανόνιστα  σε κάθε δύσκολο βήμα του . Να αρβαλάνε ολοένα τα ασημωμένα αγιωτικά και τα κουδουνάκια  του θυμιατού μέσα στις βαριές  κόφες  . Και συ ξοπίσω μ ένα σώμα κάθιδρο  και μια πολύδιψη ψυχή ,  να θαρρείς πως αρχίνησε το εσπερινό θυμιάτισμα στων κεκραγαρίων το κατευθυνθήτω … Τάμα το ανέβασμα με  του λιβανωτού το φόρτωμα στου Ταϋγέτου το ψήλωμα . Θαρρείς πως πάντοτε η κορυφή του αστραποβολά ! Μοιάζει τούτη η περίβλεπτη καντηλήθρα  , με άσβηστο  αειφανές αστέρι , σαν ολόχρονο Άγιο Φως ,  για τους Μανιάτες που γεννιούνται  και τελεύουν στη σκιά του Πενταδάκτυλου, κάθε φορά που τον  θωρούν όταν  σκοτεινιάζει  . 
 
Μόλις πρωτοσουρουπώσει θα φουντώσει με λιβάνι  η μεγάλη φωτιά της παραμονής , να αγγίξει με την πιο θαλερή της φλόγα τον ξάστερο θόλο , να ανάψει με την ευωδιαστή πυράδα της  τους ταπεινούς   βραδινούς του ήλιους  . Τα δουλεμένα  χέρια τους  γιομίζουν από λιβανόσκονη σαν ολονυχτίς την συνδαυλίζουν . Σε κάθε ριξιά , αρωματισμένη ανάσα βαθιά και ένα Σταυροτύπωμα ανεξίτηλο και μια ιεροκρύφια ευχή και ένας αφουγκρασμός , μήπως φανεί τώρα ο Προφήτης προτού ξανααναληφθεί . Στα σίγουρα θα ρθει κι από δω , απ την κορυφή της ξακουστής του πυραμίδας.  Απ όλες τις ράχες και τα φαράγγια , τις πλαγιές , τα υψώματα , τα αγνάντια τα γλυκοφωτισμένα τούτη τη νύχτα της παραμονής , θα περάσει να ευλογήσει . Και σ όλους αυτούς που στάξανε δρωτάρια και κοπιάσανε οι σάρκες τους για να τον ανταμώσουν , θα υποσχεθεί κάποτε μεσιτεία για σωσμό . Και σ όσους μείναν στα ψηλώματά του και έγιναν φρουροί τους, θα υποσχεθεί στηριγμό και παράκληση .
Μετά το δι ευχών , το πρωί σαν ρημώσει και πάλι το πλάτωμα της αγιοκορφής του , ένα παιδί θα ψάξει να βρει  μια τίκλα βαριά , σιμά στο καιροδαρμένο  εκκλησάκι του , να βάλει από κάτω της χαρτί με  μήνυμα , για τον μέγιστο των Προφητών , τον πυρίπνοο Ζηλωτή της πίστης μας , τον μύστη του όντως Θείου Φωτός:   
Όσο κρατούν τα πόδια μου , Προφήτη Άγιέ μου
Δεύτερε Πρόδρομε Κριτού , ένσαρκε Άγγελέ μου ,
Λιβάνι θα φορτώνομαι και φως από μελίσσι ,
Να ρχομαι την παραμονή στο πιο ψηλό ξωκκλήσι !

Θα μοιάζει με αστράναμμα , ο αγέρας θα θυμιάζει ,
Πύρινη νύχτα ακοίμητη Θεσβίτη θα δοξάζει !
Θα ηχήσει σήμαντρο ορθρινό στη Σπάρτη και στη Μάνη ,
σαν στου Αγιολιά  την κορυφή παιδί μεταλαμβάνει!
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
ΥΓ: Ο Προφήτης μας ανάπαυσε όλους! Κάθε ευχή που έβγαινε από τα στόματα όσων βρέθηκαν στην Αγιοκορφή του , για βοήθεια έμοιαζε τόσο αληθινή σαν ομολογία πίστης και μήνυμα ελπιδοφόρο . Μακάρι να αξιωθούμε ξανά τούτη την ανεκτίμητη ευλογία . Να ανταμώσουμε πάλι με τον Παπά Χρυσόστομο της Γιάτρισσας τον φρουρό , μπρος στην πιο όμορφη Αγία Τράπεζα που αντρίκρυσα ποτές μου ! Με τις συγκινημένες φωνές των ψαλτών στο απολυτίκιο του Προφήτη και τα ξυπόλητα πόδια του αδελφού που έφτασε σαν φτερωτός προσκυνητής μονάχα γιατί το αέναο τάμα , του πλημμυρίζει την ψυχή του με το οξυγόνο και το φως του Ουρανού , που εδώ πάνω δεν χορταίνεις να ακουμπάς ολοένα ! Καλή αντάμωση ξανά στου Ταϋγέτου τα αγιομέρια ! ( Ν.Σκ. 20-07-2016)



Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~