Δεν χαμηλώνει ο ΆθωςΗμερολόγιο Όρους2016 Μέρος 4

Στην τράπεζα του Σεραγιού,  Αβραάμ φιλοξενία !  

Σύναξη μυσταγωγική , σιωπής η ευγλωττία  .

Του Γερβασίου η θύμηση για της νηστείας το χρέος ,

Χαρίτωνος οι διδαχές , των μοναστών το κλέος .

Νερό αδειάζω , παγκοινιά αρχίζει ευλογημένη .

Υδρίες γεμίζω για αδελφούς που θα ρθουν διψασμένοι .

Προδρόμου το απόγευμα , χαίρε στον Θείο Προφήτη

Ταις των δακρύων του ροαίς,  ολάνθιστη η Σκήτη !

Λίγο πριν το μεσημέρι στη Δάφνη , περιμένουμε το μεγάλο Λεωφορείο και το πλοίο από Ουρανούπολη με τους πολλούς προσκυνητές ,  για να ξεκινήσουμε προς  την πρωτεύουσα των Αγιορειτών. Όλοι συζητάμε για την μεγάλη βροχή που έρχεται , αλλά ως συνήθως  όταν αυτή ξέσπασε , μας βρήκε απροετοίμαστους… Νύξη συνειρμών διηνεκής !   

Το ομοίωμα μιας άγκυρας μπροστά από το Λιμεναρχείο , και τα Παύλεια ρήματα που το συνοδεύουν γραμμένα σε μια μαρμάρινη πλάκα,   , όπως τα πάντα εδώ , προσφέρουν διδαχή και αφορμή για ιερούς συλλογισμούς:  …ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν…            ( Εβρ.στ΄18,19) Η αμετάθετη  διαβεβαίωση  του Θεού στο πλάσμα του. Ο Θεός που υπόσχεται και ορκίζεται Ο Ίδιος γι αυτό ! Πως μπορεί ο άνθρωπος να μην ελπίζει ! Πως μπορεί να μην αγάλλεται όταν ο Κύριος των δυνάμεων ,  αψευδώς δίνει υπόσχεση πως θα είναι μαζί  του,  μέχρι τερμάτων αιώνος ! Ακούγεται πάλι η γλυκύτατη, φίλη, θεία  φωνή Του. Εδώ σιμά σ αυτήν την μπρούτζινη άγκυρα , στο περιβόλι της Μητέρας Του !

Ασφυκτικά γέμισαν και τα 2 μεγάλα λεωφορεία που τελικά ήρθαν  . Όρθιοι ταξιδεύουμε μα δεν μας ενοχλεί . Ωφέλιμες αφορμές μπορείς να λάβεις από το κάθε τι . Ανοίγουν οι Ουρανοί,  όπως όλοι ανέμεναν  ! Σε ελάχιστο χρόνο οι χωμάτινοι δρόμοι γεμίζουν με δυσπροπέλαστη λάσπη και ρυάκια,  που αναζητούν εύφορα  συναπαντήματα . Στάση μπροστά στο ελικοδρόμιο των Καρυών . Τα πράγματά μας χαμένα   κάτω από των υπολοίπων προσκυνητών , μιας και αμελώς φορτώσαμε πρώτοι-πρώτοι. Ως που να τα βρούμε γινόμαστε κατάβρεχτοι . Άλλη μια αφορμή να δοκιμαστεί η υπομονή , που εδώ στο Όρος μπορεί μόνο απρόσμενα και ευχάριστα να σε μεταμορφώνει .Πάντα ο ίδιος λογισμός : Πως θ αντιδρούσα στον έξω κόσμο ;  Μπαίνουμε στην Σκήτη .Ομίχλη βγαλμένη από αξέχαστο όνειρο εμπνευσμένου ζωγράφου πάνω απ τους τρούλους του Πρωτοκλήτου .Ποτέ δεν σκεπάζει τους υψωμένους  Σταυρούς . Σαν να λογχίζουν αυτοί το σώμα της , δεσπόζοντας στο υπερκόσμιο τούτο  τοπίο  .  Η μεγάλη Εκκλησία του  Αγίου Ιννοκεντίου του Ιρκούτσκ , απέναντι απ την είσοδο του Καθολικού , επιτέλους αποκτά την αρχική της μορφή . Πριν μόλις λίγα χρόνια κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι από τα ερείπιά της,  θα προέκυπτε ένας τόσο εντυπωσιακός οίκος του Κυρίου.

Εκατόν είκοσι  χρόνια μετά από το χτίσιμό του από τον Μοναχό Ιννοκέντιο τον Σεραγιώτη , τον πάμπλουτο χρυσορύχο από την Σιβηρία που εγκατέλειψε τα εγκόσμια και ευεργέτησε τη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα , όπου εκάρη Μεγαλόσχημος Μοναχός και όπου κοιμήθηκε,  μόλις στα σαράντα ένα του χρόνια . Έγινε νέος κτήτορας και μνημονευτέος εις τους αιώνες . Σαν να του το χρωστούσαν οι Σεραγιώτες . Ένα από τα πρώτα τους μελήματα ήταν να ανορθώσουν ξανά τον ένα από τους 3 ναούς , της  πτέρυγας που εκείνος έκτισε με δαπάνες του  , μαζί με το ιατρείο, το νοσοκομείο και το  γηροκομείο της μεγάλης Σκήτης .Ο Χαρωπός Αρχοντάρης , μετά το κέρασμα,  μας δίνει το κλειδί για δωμάτιο του δευτέρου ορόφου . Στεγνώνουμε τα ρούχα μας ενώ ο καιρός έξω  αγριεύει περισσότερο . Τα όποια σχέδια για κάποια προσκυνήματα σε κοντινά κελιά παίρνουν αναβολή . Στο δωμάτιο , μας επισκέπτεται και ο καθισματάρης μοναχός Π. από τα μέρη της Κουτλουμουσίου . Χαιρόμαστε που τον ξαναβλέπουμε .

Μας λέει τα νέα του Όρους,  που αγωνίζεται να αντισταθεί και να συνεχίσει . Μας μιλά με έμπονη αγάπη και ενθουσιασμό για όλους τους γενναίους φρυκτωρούς της ορθοπιστίας  , που αγωνιούν για το αχαλίνωτο κατάντημα και την αρνησίθεη πορεία του σύγχρονου κόσμου μας .Στις 4 το απόγευμα ακούγεται η καμπάνα που μας καλεί στην Τράπεζα . Συγκεντρωνόμαστε μπροστά στην είσοδό της . Συνειδητοποιούμε πως είμαστε πολλοί περισσότεροι από τους διαμένοντες . Πολλοί έρχονται να φιλοξενηθούν για το φαγητό  μόνο και έπειτα να φύγουν για τους προορισμούς τους . Οι Σεραγιώτες ποτέ δεν αρνούνται , το αντίθετο μάλιστα , πάντα έχουν πολλά τραπέζια παραπάνω στρωμένα για όποιον βρεθεί στην τράπεζά τους  . Σαν τον Πατριάρχη Αβραάμ,  που όταν  δεν είχε ανθρώπους για φιλοξενία έμενε τρεις ολόκληρες μέρες νηστικός! Έτσι και αυτοί οι ευλογημένοι , χαίρονται να φιλοξενούν και το επιδιώκουν μάλιστα  δίχως να γογγύζουν .Βιώνουν τα αιώνια ρήματα αδιαλείπτως ακόμα και στα φαινομενικά μικρά της καθημερινότητας …Η αξία της φιλοξενίας ενώπιόν μας :  επειδή διά ταύτης τινές εφιλοξένησαν αγγέλους μη γνωρίζοντες( Εβρ.ιγ:1-2) . Μια μυσταγωγία η Τράπεζα στο Σεράι . Ο ηγούμενος Εφραίμ στην κορυφή κάτω από τον Εσταυρωμένο . Ο πατήρ Ιώβ στο καροτσάκι του με τον μοναχό  διακονητή του στο πλάι.

 

Στη γνώριμη θέση τους.  Θες μόνο να τους κοιτάς και να αυτομέμφεσαι για την δική σου απάθεια προς τον πόνο του πλησίον  .

Χυλοπίτες με τυρί , ψωμάκι και φρούτα στην τράπεζα . Δεν χρειάζεται και πολύ ώρα για να μην αφήσουμε τίποτα μπροστά μας . Κάποιοι δίπλα μου δεν ακουμπούν τίποτα . Ακούνε την αφήγηση  μόνο,  σιωπηλοί και ακούνητοι. Μάλλον θα θέλουν να μεταλάβουν το πρωί . Μα ούτε λίγο ψωμί , ούτε ένα φρούτο ; σκέφτομαι … Και πάλι συνειρμοί ιεροί …Θυμάμαι κάτι που έχω ακούσει από τον ίδιο τον Γέροντα Εφραίμ ,  σε μια από τις αναρίθμητες ψυχωφελέστατες ομιλίες του , για την μεγάλη  αξία της τελείας  όμως  νηστείας και του Θεόσδοτου κανόνα της  .

Αναφερόταν σε έναν από τους μεγάλους Αγίους Γέροντες του προηγούμενου αιώνα , τον αλησμόνητο Άγιο Γέροντα των Πατρών,  Πατέρα Γερβάσιο Παρασκευόπουλο . Μέσα δεκαετίας του πενήντα περίπου, Κυριακή του Πάσχα ήταν , μεσημέρι και ο γέροντας στο κελάκι του,  έτρωγε το πασχαλινό του γεύμα. Ένα μικρό πιατάκι με ελαφριά σούπα λίγο τυρί και ένα αβγό . Νηστευτής και μέγας αγωνιστής , είχε περάσει μια Σαρακοστή σχεδόν με απόλυτη νηστεία . Ελάχιστο και το εορταστικό του φαγάκι . Κάποια στιγμή χτύπησε η πόρτα του . Ήταν μια γυναίκα .

- Με συγχωρείτε πολύ Γέροντα που σας ενοχλώ και σας διακόπτω κιόλας από το φαγητό σας  !

–Χριστός Ανέστη κόρη μου ! Πες μου τι θες ;

-Αληθώς Ανέστη ! Γέροντα σας ικετεύω , έχω απελπιστεί ! Η κόρη μου έχει δαιμόνιο ! Είναι κλεισμένη μέσα στο σπίτι και όλο βρίζει , χτυπιέται και κάνει άσχημα πράγματα !

–Έρχομαι παιδί μου ! Να πάρω το πετραχήλι και το ευχολόγιο και πάμε !

Έτσι και έγινε . Ο Γέροντας άφησε μισοτελειωμένο το πασχαλινό του φαγητό και βάδισε με την αναστατωμένη γυναίκα ως το σπίτι της σε κάποια γειτονιά των Πατρών . Μόλις φτάσανε και ανέβαιναν τα σκαλιά της εισόδου, ακούγεται από μέσα μια φρικιαστική  ,δυνατή , πολύ βαριά φωνή :

 -Ρε τραγόπαπα , με γεμάτο στομάχι ήρθες να με βγάλεις ;   Δεν πάω πουθενά  ρεεεεεε!

Σάστισε η γυναίκα , χωρίς να δώσει σημασία στο τι ακούστηκε και λέει στον Γέροντα :

-Μην της δίνετε σημασία παππούλη μου, έτσι κάνει όλη μέρα , όλους μας βρίζει συνέχεια ! Λέει πολύ χειρότερα !

-Κόρη μου , της απαντά εκείνος , καλύτερα να φύγω σήμερα και να ρθω μια άλλη μέρα να της διαβάσω την ευχή !

-Μα Γέροντα , μιας και ήρθαμε τόσο δρόμο …

-Άκουσε παιδί μου , θα ναι καλύτερα , κάνε υπακοή !

 Έτσι και έγινε . Ο Γέροντας ήρθε όντως μιαν άλλη μέρα . Μα ήρθε εξαντλημένος ,  σχεδόν υποβασταζόμενος πάλι στο σπίτι της γυναίκας και της δαιμονισμένης της κόρης . Δεν ήταν όμως μια οποιαδήποτε μέρα . Ήταν ακριβώς η μέρα της Πεντηκοστής !Νήστεψε απολύτως ,  ακριβώς πενήντα μέρες διαδοχικά , από την Κυριακή του Πάσχα !  Ξανά μόλις ανέβαινε τα σκαλοπάτια ακούει από μέσα την γνωστή ανατριχιαστική φωνή :

- Ρε τράγοοοοοο ,ρε κερατάαααα ούτε να σε δω δεν θέλω ! Φεύγω να μην σε βλέπω ρεεεεε!

Βγήκε η γυναίκα και χάρηκε που είδε τον Γέροντα .

-Περάστε πάτερ ! του λέει ! Την ακούσατε… πάλι τα ίδια ξεκίνησε !

-Δεν χρειάζεται κόρη μου να έρθω πια !

-Μα δεν θα την διαβάσετε  ;Να τη σταυρώσετε !  Σας περιμέναμε τόσον καιρό !

- Δεν χρειάζεται παιδί μου ! Έφυγε …έφυγε ! της είπε και γύρισε στο κελί του ο πάτερ Γερβάσιος .

Αμέτρητες οι αληθινές ιστορίες με της νηστείας την μάχαιρα  , στον πόλεμο για την σωτηρία . Αμέτρητα και τα αγιορείτικα σχετικά αποφθέγματα . Ένα από αυτά τόσο ταιριαστό τούτη την ώρα που παρατηρώ τους νηστευτές αδελφούς μας : Δεν ήρθαμε εδώ για την σιαγώνα μα για τον αγώνα !

Η ώρα 4 και είκοσι ! Ο διαβαστής Μοναχός με το γνωστό ταπεινό  ύφος , το καλογερικό και ανυπόκριτα κατανυκτικό  , στέκεται αληθινά ένδεος μπροστά στον βίο του Ομολογητή  και Αναχωρητή Αγίου Χαρίτωνος. Ποιμένας και διαυγέστατος φωστήρας , για τις πολυπληθείς αγέλες των μοναζόντων  που έθελξε κοντά του  ο  μέγας εκείνος  και μακάριος διδάσκαλος της σωφροσύνης  και των ασκητικών άθλων . 

 Ακούμε τις τελευταίες του διδαχές προς τους μαθητές του πριν τους αφήσει . Αρετές ανυψωτικές , λυτρωτικές  πατρικές συμβουλές , διαδέχονται η μια την άλλη . Συνειδητοποιούμε κάποια στιγμή , πως ο Γέροντας Εφραίμ δεν πρόκειται να σημάνει το τέλος της τράπεζας ,αν ο αναγνώστης δεν πει το αμήν . Έχει περάσει μία ολόκληρη ώρα . Κανείς δεν δυσανασχέτησε . Έτσι όλοι μετά το τέλος μπόρεσαν να αντιληφθούν και την αξία των λόγων της προσευχής μετά την απόλυση .  Ο Κύριος μας χόρτασε με τα επίγεια αγαθά Του ,  μα εμείς πάντα ευχόμαστε να μην στερηθούμε της επουρανίου βασιλείας Του .  Οι έσχατες νουθεσίες , οι στοργικές παρακαταθήκες του Αγίου Χαρίτωνος σε αυτό και μόνο αποσκοπούσαν .

Ευγενικά ο Τραπεζάρης παρακαλεί όποιον το επιθυμεί να παραμείνει στην Τράπεζα για καθάρισμα και προετοιμασία της επόμενης σύναξης . Είναι τόσο δυσανάλογο το πλήθος τον μοναζόντων Σεραγιωτών με τις πολλές ανάγκες της τόσο απαιτητικής Σκήτης , που ούτε σου περνά από το μυαλό να μην βοηθήσεις . Τι βοήθεια δηλαδή , που μόνο εσύ ωφελείσαι από κάθε τέτοια  ευλογημένη παγκοινιά . Μαζεύουμε με προσοχή τα απείραχτα περισσεύματα σε ξεχωριστά δοχεία  . Έπειτα ο Τραπεζάρης μας αναθέτει ξεχωριστά διακονήματα . Μας  δίνει δυο τεράστια  παγούρια με καθαρό νερό , να γεμίσουμε τις κανάτες σε όλα τα τραπέζια που στρώνονταν ήδη . 

Νιώθουμε τόσο ξεχωριστή την ευλογία να βοηθάμε στο ξεδίψασμα έστω των σωμάτων των αδελφών μας .  Για τις ψυχές ο Γέροντας Εφραίμ πάντα και τόσο συγκινητικά  μεριμνά με τα δακρυά του όλα να ποτίζονται και ν ΄ανθίζουν   . Μα έχει τρανό συμπαραστάτη και οδηγό , τον Αρχηγό του Μοναχικού τάγματος   τον Βαπτιστή  του Χριστού  μας Άγιο Ιωάννη . Λίγο μετά τον εσπερινό ενός άλλου μεγάλου αναχωρητού του Αγίου Κυριακού , θα παρατηρούσαμε άλαλοι τον ταπεινότατο  Γέροντα να δέεται όλο ζέση ,  με τα χέρια μονίμως  υψωμένα  στον Τίμιο Πρόδρομο , την ώρα που χαρά  συνειλημμένοι καὶ  φόβω  ψάλλαμε τους  Χαιρετισμούς του.

῏Ω Προφῆτα Κυρίου, Μεγαλώνυμε κήρυξ, ῾Αγίων ὑπερέκεινα πάντων τῇ μικρᾷ νῦν πρόσχες ἀπαρχῇ καὶ τῶν δεινῶν ἁπάσης ταραχῇς ῥῦσαί με καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως  Θεῷ  βοῶντα αλληλούια ·  

   ( …συνεχίζεται )

Νώντας Σκοπετέας

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας»  «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» ,  «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους .

Παιδιά μου με συγχωρείτε ! ( Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης)

Στο ανηφόρι για Ροβιές συνάντησα έναν Άγιο

μες στην καρδιά μου κοίταξε , της στάλαξε κουράγιο .

Σαν  άγγελος , δεν πάταγε στη γη , σαν να πετούσε .

Την κάρα του προστάτη του με δέος την κρατούσε .

Στων Εισοδίων τη χαρά μηνού του Νοεμβρίου ,

Στο συναξάρι θα γραφτεί η μνήμη του Οσίου !

Θα στείλει ελπίδα ο Ουρανός , για να μας πει θαρσείτε !

Μα πάλι αυτός ο ταπεινός θα λέει : Με συγχωρείτε ! ( Ν.Σκ.)

Γράφονται ρίμες και στίχοι για τους γνήσιους φίλους του Χριστού μας , μα ακόμα και ισάριθμοι να γραφτούν με τα σπερνά του Νοέμβρη όλων των αιώνων και του αμμοθάλασσου τους κόκκους , τίποτα άξιο δεν προσφέρεται στον Κύριο , που μας τους χάρισε για στήριγμα παντοτινό και περιλάλητο καύχημά μας .

Κάποιες φορές φιλανθρωπότεροι του Φιλανθρώπου γενόμενοι,  στέλνουμε στον Ουρανό ένα Γιατί . Και Εκείνος μας απαντά , πέμποντας δίπλα μας έναν Σίμωνα Κηρυναίο –ανεκτίμητο βοηθό. Λύχνος και αγκαλιά και φωνή εξ Ουρανού και παρηγοριά  και νουθεσία και θεραπεία ψυχής , ενίοτε και σώματος . Μια συνάντηση , ένα βλέμμα στα κατάβαθά σου και ήταν αρκετό να βρίσκεσαι πλέον παντοτινά στους κόμπους του μυριοτραβηγμένου  κομποσχοινιού του Γέροντος Ιακώβου . Μέσα στον Νοέμβριο , που είναι πλέον και δικός του μήνας , αψηφάς τον καιρό που αντριεύει ολοένα και ανηφορίζεις στα παγωμένα μέρη του Οσίου Δαυίδ . Και σαν φτάσεις περιμένεις στην σειρά να ακουμπήσεις το ευωδιαστό μάρμαρο δίπλα στο σταυρό του . 

Να ακούσεις έπειτα την γλυκύτατη φωνή του να λέει :  με συγχωρείτε!

Το ξημέρωμα  μπαίνεις στην γλυκοφωτισμένη μικρή εκκλησιά .

Ο παπάς βρίσκεται από ώρα στο Ιερό του Αγίου Χαραλάμπους  ,πάνω απ τα σκαλοπάτια ,πολύ πριν το ορθρινό σήμαντρο  προσκαλέσει στο υπέρτατο μυστήριο της πίστης . Μια κορνίζα στην Αγία Πρόθεση. Μικρή , ίσα που φαίνεται στην γωνιά της . Λάμπει το αστραποβόλημά της στο ασημωμένο δισκάρι , με της ελπίδας τα ψιχουλάκια πάνω του . Μια ακρίτσα στον Παράδεισο όλα προσμένουν  . Και ο Γέροντας ευλογεί και θυμίζει στο λατρεμένο του πνευματικοπαίδι , ποτέ να μην λησμονά τις ελπίζουσες ψυχές τις καρτερούσες το Φως .

Με συγχωρείς παιδί μου , θυμήσου και αυτήν την ψυχούλα που δυσκολεύεται ..του λέει !  Ξαναβυθίζει εκείνος με άφραστη ευλάβεια την λόγχη στην ψίχα της λειτουργιάς και χαρίζει στην ψυχούλα μια ακρίτσα εκεί στα δεξιά του Αμνού . Ένας μικρός λοφίσκος στ αριστερά για τους αναγκαιμένους ζώντες  κι άλλος ένας εκεί στα δεξιά , για τους κεκοιμημένους . Και συνεχίζει ο Γέροντας Ιάκωβος να ευλογεί απ την μικρή κορνίζα . Γωνιά και ακρίτσα , ψίχα και ψυχή …            Και είναι σαν ν 'ανεβαίνει κι αυτός στον λόφο κάτω απ το ασκηταριό του Οσίου Δαυίδ , ν αγναντέψει και πάλι την λατρεμένη του μονή όπως εκείνη την Χειμωνιάτικη μέρα του Νοέμβρη , την τελευταία του σε τούτη τη ζήση . Τότε που στα Άγια εισήλθε ξανά η τρίχρονη Μάνα μας , ο αδαπάνητος θησαυρός της ζωής μας . Και έχει στον πλάι του τώρα και τον Πατέρα Κύριλλο . 

Μαζί βαδίζουν και όλο εύχονται και όλο θυμίζουν την ιερή υποχρέωση της προσευχητικής της μνήμης .

Κι όλο ο Γέροντας ευλογεί κι όλο εύχεται και λέει:

- Παιδιά μου με συγχωρείτε !

-Μια γωνιά στην Άγια Πρόθεση και μια ακρίτσα στον Παράδεισο , όλοι ν αξιωθείτε  !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Δεν χαμηλώνει ο Άθως.ΗμερολόγιοΌρους2016 Μέρος 3

Μια Ιστορία αληθινή λέει ο παπά Αθανάσης !

Ποιόν ήρωά της να ασπαστείς , ποιόν να πρωτοθαυμάσεις!

Αιμιλιανός , Γεώργιος  , και του Εφραίμ τεκνία !

Πώς ζωντανεύουν τ όνειρο ,λαβαίνουν  τα ηνία .

Αγίας Σιών ο Γέροντας , ψυχή σαν αγιοκέρι 

Μνήμες παιδιών που  ασπάζονται Μαγδαληνής το  χέρι .

 Απόδειπνο , Χαιρετισμοί φωτίζονται καθάρια ,

Των εορτών της Σίμωνος μπρος στα προσκυνητάρια .

Ξανά καθισμένοι στο αρχονταρίκι της Σιμωνόπετρας . Και ο πατήρ –Αθανάσιος  μαζί μας , συνεπής στο καθημερινό του διακόνημα . Βάζω λογισμό αν θα τα καταφέρει και τούτη την πολλοστή φορά να μας συναρπάσει . Δεν έχει αλλάξει η ιστορία , δεν προστέθηκε κάτι το νέο . Τα ίδια θα μας πει . Τα έχουμε ξαναακούσει τόσες φορές . Ξεκινά να μιλά . Σπάνιο το χάρισμά του . Ανεπιτήδευτα εκφραστικός , παραμυθητικά  αληθινός . Και πάλι μαγεμένοι τον ακούμε να διηγείται την θαυμαστή αλήθεια της λατρεμένης του μονής . Όλα ξανά ζωντανεύουν μπροστά μας . Ο αστροθεάμων Όσιος υπακούει στην εντολή της  Παναγίας , η αλησμόνητη εκείνη νύχτα των Χριστουγέννων , οι μάστορες , ο πάτερ Ησαϊας που κρεμνίζεται στον γκρεμό από 85 μέτρα  και σηκώνεται όρθιος κρατώντας το κέρασμα , οι μπαρμπαρέζοι πειρατές, η μετάνοιά τους , η πίστη ,οι ευεργέτες , οι καταστροφές , η φωτιά που πάντα θα τρομάζει την αδελφότητα . Και πάλι συγκινείται μόλις προφέρει τους στίχους από την ακολουθία του Οσίου : Πάτερ Σίμων η μονή σου θαύμα παγκόσμιο οράται ! Μας φαίνεται τόσο απίστευτο .

 Σχεδόν σαράντα πέντε χρόνια ζει το θάμα . Κι όμως μοιάζει σαν να το ακούει κι αυτός για πρώτη του φορά . Τον ρωτάμε για τον Γέροντά του Αιμιλιανό . –Ο Γέροντας ετοιμάζεται για την Άνω Πατρίδα …  -Όλοι οι μεγάλοι Γέροντες έτσι φεύγουν , μαρτυρικά …μας λέει και σιωπά . Χαρμολύπη αυλακώνει το πρόσωπό του . –Θυμάμαι παιδιά όταν ήμασταν όλοι στο Μέγα Μετέωρο  και ψάχναμε να βρούμε ένα μοναστήρι στην Ελλάδα για να εγκατασταθούμε και να ησυχάσουμε από το πολύβουο που δεν μας ανάπαυε  .

- Ήταν στα τέλη του 1972. Μόλις είδαμε φωτογραφίες από την Σιμωνόπετρα  που έμοιαζε τόσο με τα μετέωρά μας , ενθουσιαστήκαμε όλοι . Όλοι εκτός από τον Γέροντά μας Αιμιλιανό .–Εκεί να πάμε Γέροντα ! του λέγαμε .   -Μην ενθουσιάζεστε παιδιά μου  , είναι πολύ δύσκολα , έχει ερημώσει το Μοναστήρι τόσον καιρό .  –Όχι Γέροντα θα τα καταφέρουμε , εκεί  να πάμε !

Πήρε …πληροφορία ο Γέροντας και τελικώς ήρθαν . Είκοσι  μοναχοί και ο πάτερ Αιμιλιανός . Μόλις ανέβηκαν και μπήκαν στην είσοδο τους κυρίευσε πανικός με την εγκατάλειψη  !  -Πόσο ξαφνιαστήκαμε τότε !! Και ο Γέροντας καλοκάγαθα γελούσε και μας έλεγε : Σας τα είχα πει δεν σας τα είχα ;

-Αυτό όμως που θυμάμαι περισσότερο από εκείνη την πρώτη μας μέρα εδώ , είναι ένα Γεροντάκι γύρω στα 90 από τα 7  , ιδίας ηλικία περίπου που με λαχτάρα μας περίμεναν. Μόλις μας αντίκρισε, πήγε κατευθείαν στο καθολικό στον Άγιο , γονάτισε και με δάκρυα στα μάτια  του λέει :- Άγιε μου έναν νέο μοναχό σου ζήτησα και εσύ μου έστειλες είκοσι καλογέρια  !! Έτσι ήταν η κατάσταση τότε στο Όρος παιδιά … Ερημωμένες οι περισσότερες μονές . Μα η Παναγία δεν εγκατέλειψε το περιβόλι της . ‘Εστειλε πρώτα τον Άγιο Παϊσιο στην Σταυρονικήτα και έτσι ξεκίνησε να ξανααποκτά πνοή  το Άγιο Όρος ! Ήρθε έπειτα ο Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεῒτης  και επάνδρωσε με την ακολουθία του   πολλά μοναστήρια . Την Φιλοθέου , την Κωνσταμονίτου , τη Διονυσίου , την Ξενοφώντος , την Καρακάλλου . Εκείνες οι μονές με τη σειρά τους στελέχωσαν πολλές υπόλοιπες , ο Γέροντας Χριστόδουλος πήγε στο Κουτλουμούσι , ο παπά Γιώργης ο Καψάνης στην Γρηγορίου ,ο Εφραίμ στο Σεράι πιο πρόσφατα …

Το ζωντανό θαύμα της ανασύστασης του Αγιορείτικου Μοναχισμού μπροστά μας  .Το γλαφυρό και γεμάτο από σεβασμό και ευγνωμοσύνη ύφος  του χαρισματικού παπά -Αθανάση , μας έκανε να συναισθανθούμε τον ασίγαστο μόχθο και την αστείρευτη υπομονή  των εργατών του Αθωνικού αμπελώνα .Δεν λογάριασαν  όπως πάντα με βάση τη λογική , μα την καιομένη τους καρδιά . Οι τόσο αγιασμένες και Θεοφώτιστες μορφές άνωθεν επιτετραμμένων  , έδωσαν την σημερινή απαράμιλλη μορφή στον κλήρο της Δέσποινάς  τους . Σιγά –σιγά ο Κύριος του θερισμού , τους καλεί κοντά του,  για να τους αποδώσει τα …συμπεφωνημένα .  Άξιος ο μισθός τους ! 

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει έξω ! Ο πάτερ Αθανάσιος άρχισε να μας ρωτά για τους τόπους καταγωγής μας . Σαμιώτες , Αιγιώτες , Αργολιδείς , Μανιάτες και ένας ευλογημένος παππούς από την Αγιάσσω της Μυτιλήνης , ο κυρ-Παναγιώτης . Μας ενθουσίασε όλους με το σφρίγος και την θέλησή του για αληθινή ζωή . Μετρούσε ήδη πάνω από 30 χρόνια Αθωνικών περιπλανήσεων . Μόνος του ταξίδεψε ξανά για να προσκυνήσει τα σεβάσματα των Αγιορειτών. Θυμάται τις τόσες φορές και συγκινείται . Τώρα στα 86 του έχει έναν επιπλέον λόγο να έρχεται . Θέλει να δίνει στους Πατέρες το όνομα της λατρευτής του συμβίας , της κυρά Ευγενίας που ταξίδεψε για τα άνω σκηνώματα πριν από 3 χρόνια . Στην ψυχή του καίει ακοίμητο κερί για την ανάπαυσή της .

Στο χέρι του μόνιμα κρεμάμενο ένα κατοστάρι κομποσχοίνι  με δάκρυα και μνήσθητι πλεγμένο. Περιμένει ο γλυκύτατος παππούς  την γεμάτη Φως αληθινό αντάμωσή τους .

Το να μην συγκινηθείς στο Όρος με τις ιστορίες που ξετυλίγονται όλως απρόοπτα  μπροστά σου είναι στ αλήθεια  δύσκολο . Είναι μια καλή δοκιμασία , ένα τεστ… κινήσεως για την πολλάκις βαλτωμένη μας καρδιά. Θυμάται ο Γέροντας Αθανάσιος μια επίσκεψη των Σιμωνοπετριτών μαζί με το χέρι της Αγίας Μαγδαληνής στα τόσο ευλογημένα μέρη της Αγίας Σιών , της Αγιάσσως δηλαδή της Μυτιλήνης . –Ήταν ένα μικρό παιδάκι και μόλις φίλησε το χέρι της Αγίας μας  , σαν να το χτύπησε ρεύμα ! Άρχισε να φωνάζει στους γονείς του: Τσέει το σέρι , τσέει το σέρι , έλεγε συνέχεια ! Με την καθαρή του καρδιά ομολόγησε το διαρκές θαύμα της θερμοκρασίας σώματος που έχει το χεράκι της Αγίας μας !

–Αντε παιδιά να πάτε να ξεκουραστείτε τώρα ! Να έχετε όλοι σας την ευχή του Κυρίου και της Παναγίας μας ! Τρείς και μισή αρχινάνε η ακολουθίες !

Η Σιμωνόπετρα τη νύχτα είναι τόσο ταιριασμένη με του ουρανού το μεγαλείο . Αστέρι ολοφώτεινο , αειφανές , ακτινοβόλο , καλεί τις ψυχές σε προσευχή, σε αγρυπνία υπέρ του σύμπαντος κόσμου . Επιτακτική μα και εύλαλη η σιωπή όταν την αγναντεύεις από πιο ψηλά . Στο παγκάκι του Γέροντος Ελισσαίου στεκόμαστε και θαυμάζουμε . Ύστερα κατηφορίζουμε λίγο για το σπηλιαράκι του Αγίου Σίμωνος. Κεράκια καθαρά αναμμένα στέλνουν προσευχές ψηλά δια πρεσβειών του Αγίου Προστάτη . Προσθέτουμε και εμείς τα δικά μας . Ένα μικρό βιβλιαράκι με το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας φωτίζεται γλυκά και μας φωτίζει . Δυο προσκυνητάρια ενώπιόν μας . Ένα με την εμφάνιση της Παναγίας μας στον Άγιο και ένα με την εικόνα της Γεννήσεως του Κυρίου . 

Οι 2 μεγάλες εορτές στον ζηλευτό χειμώνα των Σιμωνοπετριτών με το κοινό  ακοίμητο καντήλι τους , γυρίζουν και πάλι τον χρόνο πίσω . Στο μόλις χθες του Κυρίου , στο δικό μας  : τω καιρώ εκείνω,  που συνταράσσει τις ψυχές.

Μεσονυκτικό στο μικρό καθολικό . Οι αφιερωμένες ψυχές που φωτίζουν το πηχτό σκοτάδι . Η φλόγα ενός κεριού που πάντα θα αρκεί για να λάμψει ο Παντεπόπτης .Νύχτα αγιασμένη , της προσευχής η ζέση .  Βήματα αέρινα , κινήσεις όλο αρμονία και ταπείνωση , μάτια ορθάνοιχτα, καρδιές νήφουσες και καρτερούσες . Δεν διακόπτεται ποτέ ο αγώνας .  Έρχεται πάλι ο Νυμφίος . …Ανάστα ψυχή μου , μη δώης εις σάλον τον πόδα σου , μηδέ νυστάξη ο φυλάσσων σε. Στο πλάι μου ο  κινέζος στην καταγωγή μοναχός Ησαϊας . Η Σιμωνόπετρα που με τα αγγελικά φτερά του Πατρός Αιμιλιανού ταξίδεψε και ταξιδεύει  στα πέρατα της οικουμένης . Πάντα τον μνημονεύει ο Παπάς που λειτουργεί στα ιερά πανίερα της Σίμωνος . Πρώτα εκείνον , τον πατέρα τους και ύστερα τον Γέροντα Ελισσαίο.  Δεν ξεχνούν ποτέ την αγιασμένη του μορφή . 

Θυμάμαι τον πατέρα Πλακίδα Ντεσέιγ  τον Σιμωνοπετρίτη ,  Γάλλο Ιερομόναχο πρώην Καθολικό Μοναχό  , καθηγητή Πανεπιστημίου,  που γνώρισε την αλήθεια της Ορθοδοξίας με την βοήθεια του Γέροντα Αιμιλιανού , βαπτίστηκε και χειροτονήθηκε στην Πέτρα και πλέον διηγείται την θαυμαστή πορεία του στην μόνη αληθινή πίστη εκεί στην Γαλλία , όπου μεταφέρει τις πατερικές διδαχές και τα θεμελιώδη δόγματα της αυθεντικής Χριστιανοσύνης , της γεμάτης από ανόθευτη αλήθεια και Ανάσταση    . Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα τέτοιας μεταστροφής στην Ορθοδοξία . Αστείρευτη πηγή τους  ο Αγιορείτικος Μοναχισμός.  

Προκαλώ  από την άλλη τον εαυτό μου να σκεφτεί , αλλά και όποιον τώρα διαβάζει τούτα τα φτωχά λόγια,  να μου αναφέρει έστω μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού , περιστατικά  συνειδητής μεταστροφής Ορθοδόξων Μοναχών ή και Λαϊκών στην απόλυτη πλάνη των Λατινοφράγκων. Είναι τόσο ακατόρθωτο όσο το να συναντήσεις το Άγιο Πνεύμα σε μια μη Ορθόδοξη  Εκκλησία , απλά αδύνατον δηλαδή. 

Για την Θεία Λειτουργία κατεβήκαμε γύρω στις 5  στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου . Στ αραβικά το σύμβολο της Πίστεως και η Κυριακή προσευχή από τον Σεβασμιώτατο. Όλες οι φορητές εικόνες από το καθολικό βαλμένες υπέροχα στον  στενό πρόναο  .Ουρανός πολύφωτος,  ασύνορος  !  Παίρνουμε  αντίδωρο και πίνουμε  Αγιασμό από το κοινό κουπάκι . Λίγες  σταγόνες του , νίβουν το  πρόσωπό μου . Μα οι αμαρτίες ζητούν να πλυθούν με μια σταγόνα δάκρυ … Αυτό συνεχίζουμε να λαχταράμε  και σε τούτη την ευλογημένη περιπλάνηση .

 Πρωινό της δεύτερης μας μέρας στο Όρος . Στο αρχονταρίκι της Σίμωνος ,  πίνουμε καφέ και συζητάμε με αγωνία το πρόγραμμα που θα ακολουθήσουμε . Μας προβληματίζει κάπως ο βροχερός καιρός. Προορισμός μας οι Καρυές και η σκήτη του Αγίου Ανδρέα .Ο κυρ –Παναγιώτης,  ήρεμος απολαμβάνει μια κούπα με  τσάι  που ολοπρόθυμα ο αρχοντάρης του ετοίμασε μόλις του το ζήτησε . –Για πού είστε σήμερα κυρ-Παναγιώτη ; τον ρωτάμε . –Όπου θέλει ο Θεός! μας απαντά . -Αν δεν μπορέσουν να με φιλοξενήσουν εδώ άλλη μια μέρα, τότε βλέπουμε … Παίρνουμε μάθημα γαλήνης και πίστης  απ την απάντησή του και αποφασίζουμε να χωριστούμε σε ομάδες . Εμείς , με τον Γεώργιο και τα σακίδια όλων  ,  θα περιμέναμε το λεωφορειάκι της μονής για Δάφνη και ο Θεοδόσιος με τον Παναγιώτη , λόγω έλλειψης θέσεων  , θα οδοιπορούσαν για μίαμιση ώρα περίπου  από το αμαξωτό κατηφόρι για να μας συναντήσουν . Ξέρουμε πως δεν υπάρχει καμιά απόφαση στο Όρος που να μην έχει θετικό πρόσημο στο αποτέλεσμά της . Έτσι , μαζί με τον Γεώργιο στην σχεδόν μία ώρα που μας έμενε , κάναμε έναν μικρό περίπατο στις αυλές-εργοτάξιο  του μοναστηριού που σιγά –σιγά τελειοποιείται . 

Μας συναντά ο γνωστός και αγαπημένος μας μοναχός Α. Συναρπαστική πάντα  η συζήτηση μαζί του .  Σημειωτέον , ότι όλη την προηγούμενη μέρα τον αναζητούσαμε παντού ανεπιτυχώς. Κουβαλά δυο μεγάλα μπιτόνια με νερό . Το καθένα πρέπει να ζυγίζει πάνω από είκοσι κιλά . Πηγαίνει για πότισμα πολύ πιο ψηλά  απ το μοναστήρι . Ευγενικά δεν δέχεται να τον βοηθήσουμε . Άσκηση σώματος και ψυχής παντοιοτρόπως . Γράφουμε ονόματα σε ένα  χαρτί και του τα δίνουμε .- Γράψτε κι άλλα παιδιά , αφού κόψατε  τόσο χαρτί , έχει μείνει πολύ κενό ! Και έπειτα κόβονται άδικα τα καημένα τα δεντράκια ….μας λέει κι όλο γελά από καρδιάς . Όλα σημαντικά , όλα λογαριάζονται εδώ  , με πρώτη βέβαια την ψυχή ! Αποχαιρετάμε την τόσο φιλόξενη Σιμωνόπετρα . Κάθε φορά η ίδια ευχή δυνατή μέσα μας καθώς ξεμακραίνουμε. Μοιάζει κοινότυπη , μα δεν μπορεί να λείψει από τα χείλη  κανενός,  απ΄όσους  αξιώνονται να βρεθούν  εδώ πάνω : Να ξαναρθούμε σε τούτο το ολοζώντανο θαύμα !…(   συνεχίζεται )

                                                      Νώντας Σκοπετέας

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» ,  «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους .

Δεν χαμηλώνει ο Άθως. Ημερολόγιο Όρους 2016- Μέρος 2

Θαύμα της νέας Βηθλεέμ ορθώνεται μπροστά μας .

Από αρσανά θωρώντας το,  χάνουμε τη λαλιά μας .

Αναβαθμοί απ τη θάλασσα , ως τη σπηλιά του Αγίου ,

πεζούλες πολυπάτητες , προοίμια εγκωμίου .  

Παράκληση στους κτήτορες , για δυο μεγαλυνάρι.

Μιας νεανίδος Μάρτυρος φως απ το συναξάρι ,

φωτίζει δυο δάκρυα στα μάτια του Δεσπότη .

Η γνώση οπλίζει την ψυχή του Χριστιανού στρατιώτη.

 

Μέχρι τη Δάφνη το καραβάκι μας , περνά αρκετά μακριά από τα ευλογημένα αραξοβόλια  των πρώτων Μοναστηριών στην δυτική πλευρά της  αγιοτόκου χερσονήσου . Στο βάθος το Δοχειάρι , όπως πάντα τούτη την εποχή προετοιμάζεται για την μεγάλη του πανήγυρη . Διακρίνουμε στο ανέμισμά τους , τις δυο μεγάλες βυζαντινές σημαίες , μια με τον δικέφαλο και μια την αυτοκρατορική  . Τα χρώματά τους κραυγάζουν το Εν τούτω Νίκα …Λάμπουν  στα σηκωμένα λάβαρα ,  το κίτρινο σαν ήλιος χρυσός και η βυζαντινή πορφύρα  , σαν μαφόρι της Υπερμάχου Στρατηγού Γοργουπηκόου και χιτώνας του Παλαιολόγου υπασπιστή Της . Δεν αργεί η σειρά μας να πατήσουμε και φέτος στα χώματα  τα πανίερα . Κατεβαίνουμε στον αρσανά της Σιμωνόπετρας . Η πρώτη μας για εφέτος διαμονή . Μαζί μας και μια παρέα Σαμιωτών αδελφών μας , με επικεφαλής τους,  έναν νεαρό Ιερωμένο. Βαθιά ανασαίνουμε  μόλις τα μάτια  μας  εκστατικά αντικρίζουν σε όλη του την μεγαλοπρέπεια το θαυμαστό οικοδόμημα , το 8^ο θαύμα του κόσμου όπως αβίαστα  χαρακτηρίστηκε  . Κάποτε αυτός ο τόσο ονομαστός  ανήφορος ήταν η μόνη οδός για την αετοφωλιά της Ασημόπετρας . 

 Σε λίγο ο ιδρώτας μας θ αρχίσει να στάζει στις πετρόσπαρτες  πλατιές πεζούλες , που το φιδίσιο μονοπάτι  μια –μια αποκαλύπτει , μετά το προσκυνητάρι στα σύνορα με τη μονή του Οσίου Γρηγορίου, όπου για λίγο ξαποστάσαμε . Είναι μια σταγόνα μπροστά στον ωκεανό του κάματου  και του υπεράνθρωπου που χύθηκε για την κατασκευή του Μοναστηριού. 

Κάπου πολύ εύστοχα γράφτηκε  πως είναι απείρως περισσότερα τα κυβικά του ιδρώτα , από τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για να φτιαχτεί αυτό το αριστούργημα . Σκαλοπάτια ως τις ουρανοσκέπαστες  αυλές της νέας Βηθλεέμ και την πλαγιά με το ασκηταριό του Κτήτορα προστάτη  . Οδεύσωμεν εις τας αυλάς του Κυρίου. Εις τα όρη ψυχή αρθώμεν , ως μακάριοι τρίβους  και οδούς ζωής βαδιούμεν . Εν τω ουρανώ τα όμματα  και οι οφθαλμοί  ημών και ουδέν θέλξει ημάς των του κόσμου τερπνών . Αι καρδίαι προς σε Λόγε υψωθήτωσαν , τω φόβω Σου σκεπέσθωσαν μη υψωθείσες αποπέσονται.

Μοιάζει η κοπιαστική μας ανάβαση , σαν οκτάηχη κλίμακα που τις ψυχές μας υψώνει . Σαν στίχοι παραλλαγμένοι ,  από τους εβδομήκοντα και πέντε αναβαθμούς  μετά την Υπακοή σε Κυριακάτικο όρθρο .

Σαν υπόσχεση να προσπαθήσουμε αυτή  τη φορά να αντλήσουμε περισσότερα εφόδια αιωνιότητας από το απαράμιλλο  θαύμα της πίστης μας , να ψηλαφίσουμε και πάλι τούτη την  περιάκουστη λογχισμένη πλευρά του Κυρίου . Ο Αρχοντάρης,  μας υποδέχεται εγκάρδια . Μας αγνάντευε από το μπαλκόνι του αρχαίου βουρδουναριού που τώρα αποτελεί το αρχονταρίκι της μονής  και μας περίμενε με έτοιμο το παραδοσιακό κέρασμα. Ένα παγωμένο ποτήρι με νερό και ένα ρακί μέσα του να πάρει τον ιδρώτα για αρχή και έπειτα λουκούμι τριαντάφυλλο .  -Ευλογείτε! -Ο Κύριος! Η δροσιά  η γλύκα και η κοινωνία του Παραδείσου σε κάθε Αγιορείτικη υποδοχή . Δεν είναι μόνο που το τυπικό το ορίζει . Είναι που όλα εδώ ακόμα και τα πιο απλά  προεικονίζουν ,  προαναγγέλλουν,  θέλουν έστω και ελάχιστα να αποκαλύψουν το τι ανεξαίρετα έχει ετοιμάσει ο Βασιλεύς και Κύριος για τα πριγκηπόπουλά Του.

Στους πίσω εξώστες με θέα στην χαράδρα,  παίρνουμε ένα υπέροχο δωμάτιο για τέσσερις . Η ματιά μας φτάνει ως τη θάλλασσα . Βγαίνοντας για λίγο στο μπαλκόνι τριακόσια μέτρα πιο πάνω της , νιώθουμε όπως πάντα το ίδιο συναίσθημα . Δέος για το μεγαλείο του Δημιουργού . Γιατί μόνο Εκείνος μπορεί να δημιουργήσει τούτα τα θαυμάσια έργα ! Νυν τα αθέατα εθεάθη …

Ανεβαίνουμε στο καθολικό για την παράκληση του Αγίου Σίμωνος και της Αγίας Μαγδαληνής . Δέκα το πρωί με την δική μας ώρα  στο στερέωμα της Πέτρας. Εδώ σημαίνει ογδόη βυζαντινή , κοντά στο μεσώριο της έκτης . Υψώθητι επί τους Ουρανούς ο Θεός και επί πάσαν την γην η δόξα σου. Δυο παρακαλούνται να μεσιτεύσουν στον Δεσποτικό θρόνο . Ο Άγιος Σίμων ο αιώνιος οικιστής και προστάτης , μα και η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή , η μόνη Αγία που εν Αγίω Όρει τιμάται ως  συγκτήτορας.

Λίθου παντός, τὸν νοῦν ὑπάρχων στεῤῥότερος, Πέτρᾳ Σίμων, οἶκον ᾠκοδόμησας, ἐν σεαυτῷ Πέτραν τὸν Χριστόν, ἔχων ἐνοικοῦντα, καὶ νοερῶς καταυγάζοντα· ἐδείχθης τε ὁσίων, ἀρετῆς σταθερότης, διαπρέψας ἐνθέοις χαρίσμασι.

Χεῖρά σου σεπτήν, Μυροφόρε ἀσπαζόμεθα, τὴν προσψαύσασαν τοὺς πόδας τοῦ Χριστοῦ, ἣν προσκυνοῦντες, πάσης νόσου ἐκλυτρούμεθα.

Μπλέκονται τα παρακλητικά λόγια τόσο περίτεχνα . Το παρά τους φυσικούς νόμους θεμέλιωμα  της Μονής πάνω στον γρανιτένιο  βράχο  με τη Θυραϊκή λάβα να δένει το πρώτο χτίσμα   και η συγκλονιστική ζεστάδα  από το πάντιμο χέρι της Αγίας , μαρτυρούν την αδιάκοπη και ολοζώντανη  τους παρουσία εδώ . Το τρισάγιο διαβάζεται από τον ηλικιωμένο μοναχό τονισμένο με μια ασυνάντητη έμφαση . Τίποτα εδώ δεν πρέπει να αλλοιώνει η δύναμη της συνήθειας . 

Τα μεγαλυνάρια στο τέλος της παράκλησης υψώνουν της ψυχής μας τα χέρια και εκλιπαρούν για διάσωσμα . Πάλι αλλιώς τονίζονται οι λέξεις . Γράφτηκε και πιο πάνω : Ο χρόνος φαίνεται να λιγοστεύει . Η Μακροθυμία Του , βλασφήμως δοκιμάζεται .

Ὕψωσον τὰς χεῖρας σου πρὸς Θεόν, ὑπὲρ τῆς σῆς ποίμνης, θεοφόρε Σίμων σοφέ, καὶ τοῦτον δυσώπει πολλῶν ἀμπλακημάτων, ῥυσθῆναι καὶ μελλούσης ὀργῆς τοὺς δούλους σου.

Τοὺς ἀσπαζομένους εὐλαβῶς, τὴν σεπτήν σου χεῖρα, τὴν μυρίσασαν τὸ Χριστοῦ, σῶμα Μυροφόρε, διάσωζε ἐκ βλάβης, και πάσης ἐπηρείας, νόσων καὶ θλίψεων.

Στην τράπεζα αλάδιαγα ρεβίθια , δυο άκοπες  μικρές ντομάτες που μοσχοβολάνε αγνή γη, μια φέτα ζυμωτό ψωμί , λίγος χαλβάς και μαύρο σταφύλι . Δευτέρα , μέρα νηστείας στο Όρος . Τιμώνται έτσι οι Άγιοι Άγγελοι που πάντα συμπαραστέκονται στην μοναχική πορεία θυσίας και αυταπάρνησης. Πάντων χωρισθέντες και πάσιν συνηρμοσμένοι . Στην κορυφή δεν κάθεται ο ηγούμενος Ελισσαίος . Έχει παραχωρήσει τη θέση του και βρίσκεται στ αριστερά . Δεσπότης  σήμερα στην Σιμωνόπετρα ,  από τα μέρη τα ανάστατα και ανειρήνευτα εδώ και χρόνια , τα μέρη του Πατριαρχείου Αντιοχείας  της Λαοδικείας και της Συρίας . Το πρόσωπό του μαρτυρά το γενναίο του φρόνημα. Τόσο δύσκολη και επικίνδυνη η αποστολή του . Εδώ οπλίζεται με τα όπλα του φωτός . Παίρνει δύναμη για να συνεχίσει στα μαρτυρικά χώματα της Ποιμαντορίας του . Εκεί που εκδιωγμένοι Χριστιανοί όλο και επιστρέφουν να ξαναϋψώσουν τον Σταυρό . Ο διαβαστής Μοναχός , συνεχίζει εκφώνως να αναγιγνώσκει  το μαρτύριο της νεομάρτυρος Αγίας Ακυλίνας που χθες εόρταζε . Ο πατέρας της δειλός εξωμότης προτιμά τα πρόσκαιρα  . Η μάνα της με ψυχή ανδρεία την προτρέπει να μαρτυρήσει και να κερδίσει τα αιώνια .  Η νεαρή Ακυλίνα ακολουθεί Εκείνον σηκώνοντας τον Σταυρό της . Μια πληγή το σώμα της .Η γη της Μακεδονίας ρουφά στα σπλάχνα της το αίμα που σαν ποτάμι τρέχει . Τρείς μέρες απάνθρωπα οι τούρκοι την βασανίζουν . Και έπειτα σχεδόν πεθαμένη την πάνε στην μάνα της , να υποφέρει κι αυτή , να σχίσει την καρδιά εκείνης  η δίστομη ρομφαία της ομολογίας .

27 Σεπτεμβρίου του 1764 ήταν  όταν η Αγία στα δεκαεννιά της,  έφυγε για τη χορεία των Οσιοπαρθενομαρτύρων  . Ακούμε τον Δεσπότη πολύ συγκινημένο να λέει απευθυνόμενος στον Γέροντα Ελισσαίο : -Η γνώση είναι Φως Γέροντα ! Πόσο δίκιο έχει ο γενναίος Ποιμενάρχης . Το φως του συναξαριού , σαν εκείνο το Άγιο που κατέβαινε πάντα απ τον Ουρανό και φώτιζε τα ξεψυχισμένα σώματα των μαρτύρων ,  σπάει τα σκοτάδια της σύγχρονης οκνηρίας και της χλιαρότητας. Κάνει το Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης να γειτνιάζει τόσο με το Χαλέπι και τη Χομς.

Ησυχία στην Τράπεζα .Περιμένουμε την απόλυση και την ευχή των περισσευμάτων . Προλαβαίνω να «κλέψω» λόγια Μοναχών Αγίων που εικονίζονται εξαιρετικά στον απέναντί μας τοίχο : «Ο καρπός της προσευχής είναι η αγάπη» λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης . «Ιησούς Χριστός το γλυκύ πράγμα και όνομα , το νοητό μύρο»διαλαλεί ο Άγιος Θεόφιλος ο Παντοκρατορινός . Ο Μάρτυρας προστάτης της Καρακάλλου Άγιος Γεδεών : «Το μαρτύριον αποκάθαρσις αμαρτιών μετά δόξης» . Ο Πατροκοσμάς επαναλαμβάνει του ψαλμωδού :  «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» Ασκητικές οι μορφές των Σιμωνοπετριτών πατέρων . Έχουν πάψει εδώ και πολύ ώρα να ασχολούνται με την τροφή του σώματός τους .Λιγοστό το φαγητό τους . Αχόρταστη η ψυχή τους για ρήματα ζωής αιωνίου . Ευλογημένη αντίφαση . Στο δι ευχών κοιτώ τον Άγιο Νικόδημο που δίνει την απάντηση : Ποτέ μην κορέννυσαι επικαλούμενος τον Ιησούν».

Ξεκουραζόμαστε για δυο ώρες περίπου και ανεβαίνουμε ξανά στο καθολικό για τον Εσπερινό. Ήχος Βαρύς . Η Παρακλητική αφειδώλευτα μας προσφέρει τους ανεκτίμητους θησαυρούς της . Ἅγιοι Μάρτυρες, οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καὶ στεφανωθέντες, προσβεύσατε πρὸς Κύριον, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Δευτέρα απόγευμα παραμονές Αγίου Χαρίτωνος του ομολογητού . Κάθε εσπερινός έχει την μοναδική του σπουδαιότητα . Ακούγεται τούτο το  μαρτυρικό ψάλμα  στους γάμους και στις χειροτονίες . Κοινός ο τόπος . Το μαρτύριο και ο αγώνας που αποκαθαίρουν . Όλα συνδέονται απίστευτα . Κάθε στιγμή στο Άγιο Όρος μια ψηφίδα σε παράσταση Νίκης . Τα μάτια μου στον Παντοκράτορα . Θρόνος του ο ουρανός και υποπόδιόν  του η γη . Οι νέες αγιογραφίες είναι θαυμάσιες . Της Βορειοελλαδίτικης σχολής ,  όπως μου επισημαίνει ο Αγιογράφος και ψάλτης  της παρέας μας Παναγιώτης . Στα δεξιά πάνω μια έξοχη απεικόνιση της Αναστήλωσης των εικόνων .   … ἰδοὺ γὰρ ἡ Ἐκκλησία, τὴν ἔνσωμον Εἰκόνα Χριστοῦ, ὡς ὑπερκόσμιον κόσμον ἐπαμφιέννυται… Κάθε είσοδος σε καθολικό Αγιορείτικο,  συντροφεύεται νοερά από  ακούσματα υπέρλαμπρων δοξαστικών. Ζωντανεύουν με μιας μπροστά σου γιορτάδες και Κυριακές που εύχεσαι αιώνια να ξημερώνεσαι . Αργόσυρτο το Φως Ιλαρόν .Υμνούμεν Πατέρα Υιόν και Άγιον Πνεύμα , Θεόν . Άγια λείψανα μπροστά μας. Ψαύουν  τα χείλη μας το θερμό χέρι εκείνης που αφοσιώθηκε όσο λίγοι , εκείνης που πρώτη άγγιξε μα και ευαγγελίστηκε την συντριβή του θανάτου . Ευωδίαζε ανεπανάληπτα όπως και η κάρα του Αγίου Σεργίου . Δίπλα του το άφθορο χεράκι του μικρού Αγίου Κηρύκου . Άγιος Νεκτάριος , Αγία Άννα , Αγία Βαρβάρα , Άγιος Τρύφων , Άγιος Αρσένιος …ο νονός του Όρους . 

Ρόδα εύοσμα οι Μάρτυρες , πολύφθογγα στόματα  της πίστεως οι Πατέρες . Ιάματα οι Άγιοι θησαυροί τους , θεραπεύουν δραστικά όπως λέει ο υμνουργός , τα τραύματα της καρδιάς μας φαρμαχθείσας ιώ του όφεως  . Βραδυνή τράπεζα ακολουθεί . Μια σούπα με ζυμαρικά και φρούτα . Ο Αναγνώστης και πάλι δεν φείδεται πνευματικής τροφής, διαβάζοντάς μας από το τρισευλογημένο Γεροντικό που πάντα φωτίζει την μετάνοια  .   Λίγες ώρες μόλις στο Όρος . Όπως πάντα το χθες φαντάζει πολύ μακρινό . Κι ακόμα ο παπά Αθανάσης δεν ξεκίνησε να διηγείται . Μας περίμενε ήδη στο αρχονταρίκι για ένα ανεπανάληπτο ταξίδι στην Αγιορείτικη μνήμη …( συνεχίζεται)  

Νώντας Σκοπετέας

                                                         κείμενο-φωτογραφίες 

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» ,  «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους.