Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας Άγιο Όρος 2017 Μέρος 3

Τον Γαβριήλ τον ασκητή τίποτα δεν βυθίζει

Εκεί  που πάτησε η Αγνή  Αγίασμα αναβλύζει .

Σταυροί  με αλμύρα πάνω τους , κυματοθραύστες πίστης,

κι  άψυχα ακόμα ψέλνουνε  το Δόξα εν υψίστοις!

Κυρά μου σε παρακαλώ , την πόρτα να μην κλείσεις

Ψίθυρος δίπλα στις καρδιές  μάνας Πορταϊτίσσης 

Καντηλοφώτιστο θρονί , ήλιος μες στο σκοτάδι.

Ένα παράθυρο ανοιχτό , καρτέρι για σημάδι !

Μετά την πρωινή τράπεζα με τις άλαδες φακές , μπαίνουμε στο καθολικό της Ιβήρων . Ο πανύψηλος πατήρ. Λ μας μιλά για το ιστορικό της Μονής ξανά . Μαζί μας πολλοί περαστικοί προσκυνητές . Ανάμεσά τους και ο…Ρωμνιός αδελφός μας ο Σπύρος από την Ενωμένη Ρωμιοσύνη ! Χαρήκαμε τόσο που ανταμώσαμε εδώ στον ομφαλό της Ιβήρων   , πάνω στο ψηφιδωτό δάπεδο με την τεράστια ιστορία . Έργο δέκα αιώνων ασύλληπτης έμπνευσης και τέχνης. Τάλαντα που υπερπολλαπλασιάστηκαν και φανερώνονται σε ψηφίδες μπροστά μας .

Σμάλτα , μάρμαρα και γρανίτες, χρώματα φωτεινά   που παιχνιδίζουν αέναα με του ιλαρού φωτός  τις δεσμίδες , σχήματα που δεν σταματούν να προσφέρουν ιερούς συμβολισμούς του ανάρχου και του ατελευτήτου .  Το τρίμορφο στα δεξιά όλους μας ευλογεί καθώς βγαίνουμε  . Αρώματα αθανασίας  ξεχύνονται από τα λείψανα στον μικρό ναό των Αρχαγγέλων εντός του καθολικού . Συγκεντρωμένοι εκεί  εκατοντάδες Άγιοι . Πριν χρόνια ο π. Λ. μας είχε δώσει έναν έντυπο κατάλογο με αριθμημένα τα λείψανα. Είχαμε τότε τόσο εκπλαγεί από το πλήθος . Όλο το συναξάρι ενώπιόν μας ξανά ! Όπως πάντα κάτι διαφορετικό τώρα θα μιλήσει μέσα σου από τούτον τον θησαυρό  . 

Το δεξί πόδι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος . Άφθαρτο , έτοιμο πάλι να σπεύσει στην πόλη , εκεί να οδηγήσει την γυναίκα εκ της Σαμαρείας , για να διαλαλήσει πλέον σε όλους :  δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα ! οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός! Να και 3 αδέλφια μαζί στην ίδια λειψανοθήκη !   Μέγας Βασίλειος , Άγιος Γρηγόριος Νύσσης και Αγία Μακρίνα ! Τρείς από την Αγία Οικογένεια των οκτώ,  εδώ μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας ενωμένοι  .

Των  τριών αυταδέλφων τα θεία λείψανα…ξεκινά κάποιος να σιγοψέλνει προς το Συνάναρχον λόγον  σε ήχο πλ του α΄ το απολυτίκιο που υπάρχει μέσα στη  λειψανοθήκη και έχουν συνθέσει οι Ιβηρίτες για τους τρεις τους !   Δίπλα τους  έχουν οι Άγιοι την αγαπημένη τους αδελφή ! Αυτή που τους ενέπνευσε την δούλωση στον Ελευθερωτή Χριστό  ! Θεία γεννεά ,  Όκτάριθμον σύστημα των θεραπόντων Χριστού .

Μεσημέρι πρώτης μας μέρας στο Όρος . Όπως πάντα οι φυσικοί όροι και οι νόμοι αποκτούν τις οικείες μας  πλέον Αθωνικές τους ιδιότητες . Ο χωροχρόνος σε μια απερινόητη αδρανοποίηση . Πότε ήταν που ξημέρωσε και πόσα χώρεσαν σε αυτήν την απόσταση  ; Χίλιες μέρες μας , σαν μια ακόμα στην παράταση του ελέους του  Πανευεργέτη.  Χίλιες νέες  πρωτοσυνάντητες εκφάνσεις  του Θεού  σε μια εικόνα  , σε μια μορφή σε ένα μικρό κομμάτι γης, σε έναν Σταυρό φτιαγμένο πρόχειρα με κομμάτια από σπασμένο  καλάμι,  με ένα ξεφτισμένο σχοινί για ένωση . Δίπλα του χαραγμένα σε μαρμαρόπετρες ονόματα εμπεριστάτων . Που το καταλάβατε ; εύλογα θα ρωτήσει κάποιος . Μα στο Σταυρό, πάντα ο πόνος είναι ακουμπισμένος .

 Και όποιος απαρνιέται τον εαυτό του για να τον ακολουθήσει ,  στα σίγουρα δοκιμάζει περιστάσεις θλίψεων και πόνου . Αυτόν τον φτηνό και συνάμα τόσο πανάκριβο Σταυρό , τον αντικρίσαμε κοντά στο αγίασμα της Ιβήρων. Εκεί που πρωτοπάτησε η Έφορος του Άθω  Πορταϊτισσα,  σαν ο καλόγερος Γαβριήλ έβγαλε την ευκλεή εικόνα της  , έξω από την θάλασσα όπου εκείνη  όρθια επέπλεε . Σαν άλλος Πέτρος ο μοναχός , νίκησε την ολιγοπιστία και την τάξη της φύσεως και περπάτησε πάνω στα κύματα για να την παραλάβει . Εκεί που με δέος και ανείπωτη ευλάβεια την απέθεσε μόλις βγήκε στη στεριά,  ανέβλυσε και αναβλύζει ως και σήμερα  αγίασμα . Συνήθως βιαστικά ερχόμαστε στην αναχώρησή μας , μα σήμερα θέλαμε να έχουμε χρόνο μπροστά μας για να συνειδητοποιήσουμε την ευλογία  και τούτου του σεβάσματος  . Η ροή των προσκυνητών αδιάκοπη . Ένας ασκητικότατος Δεσπότης με ευλάβεια και σιωπηλά πλησιάζει . Προσκυνά , πίνει αγιασμένο νερό από το κοινό κουπάκι και συγκινημένος βγαίνει . Παίρνουμε την ευχή του και εισερχόμαστε και εμείς. 

Λίγα σκαλάκια πιο κάτω από τη γη ,  άλλη μια Ζωοδόχος πηγή να δροσίσει και να σβήσει . Λαξεύματα και οπές στους τοίχους . Όλα σαν να φτιάχτηκαν  για να φανερώνουν το άχραντο πρόσωπο της Προστάτιδος. Παντού ξεπροβάλλει αυτό όπως και ο Σταυρός . Στα δέντρα στους τοίχους και στις μάντρες σε πόρτες και παραθύρια. Από κάθε υλικό,  φτιαγμένοι  για να αντέχουν και να αποκρούουν επιθέσεις . Στον αρσανά της Ιβήρων το ψαράδικο καϊκι περιμένει τους  δικούς  του εκατόν  και πεντήκοντα  τρείς ιχθείς να ευλογηθεί . Στην άκρη ένας σιδερένιος Σταυρός καρτερά τρικυμισμένα νερά  να σπάσουν πάνω του . Ακλόνητος και απειρόφοβος …αρσανάρης  . Σκουριά και αλμύρα μαρτυρούν τα  παλαίσματα και τις νίκες του . Φύλακας και φάρος θραύει κύματα άγρια επαφρίζοντα αισχύνας …( ΙΟΥΔΑ 13) Λίγη ξεκούραση στο δωμάτιο  ως τον εσπερινό . Ο Θεοδόσης και ο Φώτης γράφουν  ονόματα για μνημόνευση. Δεν μένει ίχνος λευκού στο χαρτί τους. Ο Νίκος σημειώνει μνήμες της πρώτης μέρας  στο δικό του τετράδιο . Στην διπλανή βιβλιοθήκη αναζητάμε λόγον αγαθόν . Μας τον προσφέρει ένας αοίδημος πολυγραφότατος  Ιεράρχης , ο κυρός Διονύσιος Ψαριανός μέσα από ένα υπέροχο πόνημά του με τίτλο : Εικόνες έμψυχοι . Εκεί Αγιολογικά κηρύγματα του μακαριστού    Σερβίων και Κοζάνης . Ένα τρίπτυχο ζωής η Ορθόδοξη Λατρεία . Συναξάρι , τροπάρι , εικόνισμα ! Όχι θεωρίες.  Μόνο Φως ! Πρόσωπα και γεγονότα στη ζωή της Εκκλησίας !

Στο καθολικό για τον  εσπερινό. Ο Σταυρός με το τίμιο ξύλο ακόμα  στο προσκυνητάρι , μέσα σε μια φωλιά  σταυρολούλουδων  , κάπως μαραμένων από τις μέρες στην όψη και στην αφή  , μα όχι στην ευωδία. Ζυγώνει η απόδοση της Εορτής Του. Το μεγαλείο του , ανεξάντλητο στα γράμματα του Μηναίου και αυτών των σελίδων του Σεπτέμβρη . Με την πεποίθηση του Σταυρού μια χορεία εκλεκτή , μια Θεόπεμπτη οικογένεια  , προπορεύεται των Αγίων της νέας ημέρας . Στον κοντινό μας Μυλοπόταμο πανηγυρίζουν και αγρυπνούν  απόψε για  τον προστάτη τους ! Ο Άγιος Ευστάθιος,  ο Έλληνας  στρατηλάτης  Πλακίδας , με την Ιώβειο υπομονή που πάντα θριαμβεύει και στεφανώνεται ! Σε λίγες γραμμές δοξαστικού όλα ζωντανεύουν μπροστά σου ! Σήμερα η κλήση , ο αγώνας,  το μαρτύριο, το στεφάνι του Παραδείσου ! Όλα στον ευλογημένο Ενεστωτικό της Ορθοδοξίας μας .  Ξανά τα λόγια του μακαριστού Διονυσίου στο προσκήνιο ! Ένα τρίπτυχο ζωής η Ορθόδοξη Λατρεία . Συναξάρι , τροπάρι , εικόνισμα ! Πόσο νόημα αποκτούν τα γραφτά   του λόγιου  Δεσπότη,  ιδίως όταν  εισέρχεσαι στο παρεκκλήσι της Πορταϊτισσας . Δεν έχεις ανάγκη τίποτα να θυμηθείς από όλα όσα έχεις διαβάσει ή έχεις ακούσει . 

Γεμίζει η ψυχή σου από την θέα Της ! Να αρθρώσει λέξη η γλώσσα ή ο νους δεν καταφέρνει ! Μόνο της ψυχής τα μάτια , δεν χορταίνουν να ρουφάνε την κάθε ιερή στιγμή ! Παράκληση ξεκινά μπροστά στην Πορταϊτισσα . Όλοι όρθιοι , στριμωγμένοι , μα τόσο χαρούμενοι για αυτήν την εμπειρία αληθινής Ζωής .  Ρύσαι πάσης ανάγκης, και προβολής Άχραντε, ταύτην σου την ποίμνην Παρθένε, ανακειμένην σοι, και πάσαν άδικον βουλήν διάλυε τάχος, κατ΄αυτής δεόμεθα, ω Πορταΐτισσα. Διάσωσον ω Πορταΐτισσα Πάναγνε Θεοτόκε, πάσης βλάβης και αναγκών τε και θλίψεων, τους ολοψύχως προστρέχοντας τη ση σκέπη.  Νόσους ποικίλας θεραπεύει, και ακάθαρτα πνεύματα διώκει, της Εικόνος της σης, η χάρις Θεοτόκε  εντεύθεν Πορταΐτισσα, πάσα γλώσσα σε δοξάζει. Ψέλνει ο ηγούμενος Ναθαναήλ και οι Ιβηρίτες . Μετανίζουν όλοι μπροστά της και κάτι της ψιθυρίζουν . Φτάνουν μπροστά της,  να της απιθώσουν πόθους και πάθη . Ικέτες της θείας της επέμβασης , εν εκείνη τη ώρα από τα χέρια του πονηρού κοσμοκράτορος . Γεμάτο το αργυρωμένο πουκάμισό της από τάματα . Αμέτρητα επισκοπικά και ιερατικά εγκόλπια , μετάλλια, παράσημα ,  ανεκτίμητα τιμαλφή . Κάποτε, ένας προσκυνητής σκανδαλίστηκε από το πλήθος των αφιερωμάτων.  

- Εγώ , σκεφτόταν,  την Παναγία την θέλω ταπεινή και φτωχή , όχι πλούσια,  πλουμισμένη με  ασήμια και χρυσάφια … Σαν πήρε τον ανήφορο να φύγει , τον έπιασε ένας πόνος αβάσταγος .- Παναγία μου! φώναξε , βοήθα με,   Παναγία μου και εγώ θα σου φέρω δυο χρυσά φλουριά ! Αμέσως γίνηκε καλά ! Λίγο πιο πάνω του παρουσιάστηκε η ίδια η Παναγία και του λέει : -Έτσι έχω γεμίσει με φλουριά και τάματα !  Ποτέ δεν ζήτησα  τίποτα να μου φέρουν!

 Σκέφτομαι πως τα περισσότερα από αυτά τα ολόλαμπα ταξίματα , κάποτε ακουμπούσαν στο μέρος της καρδιάς όσων τα αφιέρωσαν . Τώρα αγγίζουν την  ακατάπαυστα δεομένη, την  σφόδρα σύμπονη και συμπάσχουσα  καρδιά της Κυρίας Θεοτόκου. Εμείς δεν σου φέραμε τίποτα Δέσποινα του κόσμου … Ούτε καν λίγα φτωχά αγριολούλουδα όπως εκείνα που σου έφερνε ο Άγιος Παϊσιος, που  ντρεπόταν να έρθει μπροστά σου , να σε εκλιπαρήσει με άδεια χέρια!  Λάβε  σαν τάμα μας , ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε πάνω μας  , την ρανίδα από το δάκρυ που ξεπρόβαλλε  Παναγιά μου αυτήν την ευλογημένη ώρα  και κράτα το  εκεί , στο μέρος της απέραντης καρδιάς σου , αληθινό και αστέγνωτο. Και πρέσβευε Μάνα Πορταϊτισσα Στον τα πάντα Παρέχοντα,  να μας χαρίσει διεξόδους υδάτων επεί ουκ εφυλάξαμεν τον νόμον Του.(ΨΑΛΜ.118,136) 

Εν εσπέρα, πρωί, και μεσημβρία , εν ημέρα, νυκτί και πάση ώρα, και εν παντί καιρώ καθικετεύω σε, στένων και δακρύων, ασπάζομαι φόβω σην σεπτήν Εικόνα. Δεν σταματήσαμε να μπαινοβγαίνουμε στο παρεκκλήσι της Πορταϊτίσσης . Σε κάθε ευκαιρία και μέσα στην ημέρα , κάθε  που ξεκλείδωνε για περαστικούς προσκυνητές ο …επόπτης της χάριτος ο …ανοιξαντάρης  Θεοδόσης  μας έδινε το σύνθημα :- Άνοιξε η Παναγία ! Μετά την εσπερινή τράπεζα , ξανά εκεί λοιπόν  για το  Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς της ! Δεν έλειπε πάλι κανείς ! Νιώθουμε το ομοθυμαδόν των Ιβηριτών στο τελευταίο χαίρε , στο Άξιον Εστίν και στο απολυτίκι της : Την θείαν Σου Εικόνα δεδεγμένοι εν θαύματι, Πυλωρόν Παρθένε και σκέπην και Προστάτιδα έχομεν, του κλήρου σοι οι τρόφιμοι αεί, και Σου ως αφομείωμα ημείς, την Αυτήν Σου προσκυνούντες από ψυχής, βοώμεν σοι Θεοτόκε ˙ δόξα τη παναγάθω Σου βουλή, δόξα τη προστασία Σου, δόξα τη προς ημάς Αγνή θεία προνοία Σου.

Γονατίζουμε όλοι για τελευταία φορά πριν τον βαθύ όρθρο. Σε λίγο η Πορταϊτισσα μένει μόνη . Οι μεγάλες καντήλες της,  με το αστείρευτο καθάριο  φως τους,  ικανό να διαλύσει  και το πιο άγριο σκοτάδι , δορυφορούν την Πάνσεπτη Κόρη με μια ασύνορη  ζώνη ακτινοβολίας ! Νύχτα σιγά-σιγά σκεπάζει την αυλή της . Λίγα μέτρα πιο πάνω , το παρεκκλήσι του Τιμίου Προδρόμου . Στέκομαι και από τα θαμπωμένα του  τζάμια κοιτάω μέσα . Στα σίγουρα ο άνθρωπος μπορεί να σταματήσει τον χρόνο σε ό,τι τον αγιάζει . Δεν έχουν αγγίξει σχεδόν τίποτα οι Ιβηρίτες . Δεν έχουν παραμελήσει , έχουν σεβαστεί !  Συναντώ τον Φώτη , πού αλλού ; έξω απ την Πορταϊτισσα . «Κλέβει» Φως από ένα ανοιχτό παραθύρι πίσω από τον δεξιό χορό  . Ίσως να καρτερά ένα σάλεμα του καντηλιού της  .

Κουράγιο και ελπίδα από ένα σημάδι , ένα  μήνυμα παράτασης  Ουρανίου ελέους  ! Μόνο εδώ του παραθυριού η θέα είναι συγκλονιστική , όταν κοιτάς προς τα μέσα ! Αρνείται ο αδελφός μας να αφήσει τούτο το διαρκές θαύμα. Κάθε ελάχιστο δευτερόλεπτο είναι και για αυτόν  λυτρωτικό . Έχει πλήρη συναίσθηση της ευλογίας . Άλλοι,  χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά προσπαθούν να έχουν μια αδιάλειπτη  επαφή μαζί της !  Να το παράδειγμα των ορθοδόξων αδελφών μας των Ουκρανών ,  που έφτιαξαν στο μακρινό Ντνιπροπετρόφσκ , Ναό προς τιμήν της εικόνας της Παναγίας Πορταΐτισσας των Ιβήρων,  σε ένα ξέφωτο μέσα στο  πυκνόφυτο δάσος  !

Λίγες ώρες ως το μεσονυκτικό ! Ύπνος,  τύπος του θανάτου …«οὐ φοβηθήσῃ ἀπὸ φόβου νυκτερινοῦ, ἀπὸ βέλους πετομένου ἡμέρας, ἀπὸ πράγματος ἐν σκότει διαπορευομένου» Στο Όρος μόνο η πίστη βαθεία , όχι ο ύπνος ! Αυτός  διακόπτεται απ την εγρήγορση και την ανάγκη της ψυχής για δοξολογία . Το τάλαντο χτυπά στις 3. Ακοίμητοι  πάντα οι ασώματοι μα και οι εν σώματι άγγελοι , με το τάλαντο σαλπίζουν όπως κάποτε θα ηχήσει η σάλπιγγα  πριν την Δευτέρα παρουσία .Οι μοναχοί , υιοί φωτός εισέρχονται στο καθολικό ! Ανύστακτες καρδιές,  νήφουσες υπάρξεις  ! Όλοι οι Άγιοι παρόντες , κατεβαίνουν από τους τοίχους να δεηθούν με τα λόγια των συνομίλων τους Εφραίμ , Μαρδαρίου και Βασιλείου. Στο ελάχιστο φως μιας φλόγας ,  οι ισχνές φωνές των μοναχών αναπέμπουν προσευχές . Όλα λαμπροφόρα και κρυστάλλινα . Παραδόξως εύοπτα και  εύηχα. Τα  μάτια μεγαλώνουν  στο σκοτάδι, κι οι ακοές στη σιωπή όπως θα έλεγε κι  ο ποιητής !  (Άγγελος Σικελιανός, «Ο διθύραμβος του ρόδου».)

Παρατηρούμε 2 νέους  να μπαίνουν και να στέκονται όρθιοι , στις κάτω άκρες του ψηφιδωτού δαπέδου .  Φανταζόμαστε στην αρχή , πως περιμένουν να συνηθίσουν τα μάτια τους  και έπειτα να δουν τα αρκετά διαθέσιμα άδεια στασίδια . Μας διαψεύδουν,  καθώς για τις 2 επόμενες ώρες , ως και το τέλος του όρθρου θα μείνουν εκεί , σχεδόν ακίνητοι ,   σαν λαμπάδες από θεία ζέση καιόμενες  . Απέναντί τους , το τέμπλο του Θεοφάνους του Κρητός . Ένα περιώνυμο … εκδοτήριο εισιτηρίων για τους Ουρανούς ! Στην διαδρομή ανάμεσα , παλεύουν η δεινή ραθυμία και η μεγάλη μετάνοια ! Ο καθένας προσφέρει ό,τι μπορεί και ό,τι η διάκρισή του επιτρέπει σαν θυσία να φτάσει στον Δίκαιο Παντεπόπτη . Άλλος κάθεται ελάχιστα , άλλος όρθιος , μόνο κάπου-κάπου στηρίζεται , άλλος γαλήνια κοιμάται μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας . ! Κύριε ίδε μου τον κόπον όσος ….

Μεταφερόμαστε στην Πορταϊτισσα για την Θεία Λειτουργία και την μεταλαβιά μας . Βρίσκουμε ελάχιστο χώρο στην είσοδο μετά τον νάρθηκα . Στα αριστερά μας ακριβώς , αγιογραφημένος ολόσωμος ο Άγιος Γοβδελάς . Μεγαλομάρτυς πολύαθλος,  γιός Πέρση βασιλιά,  τον οποίον έγδαρε ζωντανό ο ίδιος του ο ειδωλολάτρης Πατέρας.   Κάπου εδώ κοντά  στην Ιβήρων , υπάρχει ένα κελί αφιερωμένο σε αυτόν ! Ένας τόσο άσημος Άγιος έξω σε εμάς στους πολλούς τούτου του απατεώνα κόσμου  ! Και εδώ στο Όρος  ο Άγιος Γοβδελάς προσκεκλημένος πάντα στην εκλεκτή χορεία της Πορταϊτίσσης ! Σε λίγες μόνο μέρες η ιερή του μνήμη ! Πόσο αδικούμε τους εαυτούς μας , όταν καθημερινά δεν διαβάζουμε το συναξάρι ! Πόσοι ακλόνητοι μεσίτες περνούν από μπροστά μας και εμείς ανυποψίαστοι φορτώνουμε την μνήμη μας με όλα τα  άχρηστα και άγευστα …Ιδού μπροστά μας ο Θεός ! Μόνο αν τον γευθείς θα γνωρίσεις την χρηστότητά Του ! Δια πρεσβειών της Υπεραγίας Μητρός σου Κύριε της Πορταϊτίσσης , θεράπευσον της ψυχής μου τα τραύματα και όλον με  αγίασον και καταξίωσον όπως κοινωνήσω Σου του μυστικού  θείου δείπνου ο ταλαίπωρος ! ( συνεχίζεται με το 4^ο μέρος)

                                             Νώντας Σκοπετέας

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» , «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» , Δεν χαμηλώνει ο Άθως,  ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας στην ενότητα : Ημερολόγιο Όρους .

Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας Άγιο Όρος 2017 Μέρος 2

Πετραχηλάκι πορφυρό δίνει παραμυθία 

Αντίδωρο μοιράζεται η θεία μεσιτεία ! 

Χαρίτωνος οι συνταγές από αρετές γεμάτες. 

Φεύγει το τρένο για ουρανούς , ελέω Θεού επιβάτες .

Μύρα της γης και προσευχές πριν το κατευθυνθήτω

Του παπά Μάξιμου η εκκλησιά στο κέλευσμα το τρίτο .

Πετροχελίδονα πετούν , μελλισουργοί υμνούνε.

Φυτίλι καίει ακοίμητο ψυχές να μην χαθούνε.

8η περίπου πρωινή . Η Δάφνη πλέον ευδιάκριτη μπροστά μας και εμείς λίγο πριν πατήσουμε γη Αθωνική , περιμένουμε με λαχτάρα ακόμα ένα θαυμάσιο από την βιωτή του παπά Νικόλα του Πέττα. Ξεκίνησε πάλι ο κύριος Χαράλαμπος να θυμάται :
Ένα πρωί , τι πρωί δηλαδή νύχτα ήταν ακόμα κατά τις 5 , χτυπά το τηλέφωνό μου …Ήταν εκείνος , καλοκαίρι του 1997 3 χρόνια πριν κοιμηθεί οσιακά στα 59 του . Η αδελφή μου η Βασιλικούλα νοσηλευόταν στο νοσοκομείο στο Μεσολόγγι με προχωρημένο καρκίνο. Οι γιατροί είχαν δώσει κάποιους λίγους μήνες ακόμα, μα ελπίζαμε στο θαύμα . – Χαράλαμπε, μου λέει , ετοιμάσου να πάμε στο νοσοκομείο να εξομολογηθεί και να την μεταλάβω …Για να είμαι ειλικρινής δεν του έδωσα σημασία και μάλιστα του έκλεισα 3 φορές το τηλέφωνο ! Μα εκείνος επέμενε ! Την επόμενη φορά μου λέει : -Χαράλαμπε σε τρείς μέρες η Βασιλικούλα θα φύγει για τον Ουρανό ! –Ετοιμάσου έρχομαι να σε πάρω του είπα . Σε όλην την διαδρομή από την Πάτρα στο Μεσολόγγι εγώ δεν μιλούσα καθόλου . Εκείνος κρατώντας τον Κύριο στα χέρια του έψελνε συνεχώς ! Μόλις φτάσαμε μπήκε μέσα και έπειτα από λίγο με κάλεσε και εμένα . Ρώτησε τότε την αδελφή μου : Βασιλικούλα ήρθε ο Χριστός μας ; -Ναι απάντησε εκείνη ! Η Παναγία μας ; Ναι ξανααποκρίθηκε ! Εγώ να σας πω την αλήθεια , έβαλα λογισμό πως στην κατάστασή της ( από τα φάρμακα και τις θεραπείες ) ό,τι και να την ρώταγε θα απαντούσε καταφατικά . Μα αμέσως πήρα απάντηση . Βασιλικούλα ήρθε ο Αη Γιώργης ; την ρώτησε . –Όχι , όχι , ήρθε ο Άη Θανάσης ! Να σας πω, πως Άη Γιώργης είναι η Εκκλησία του χωριού μας και Άγιος Αθανάσιος εκείνη του κοιμητηρίου μας ! Και όντως παιδιά , σε 3 μέρες κοιμήθηκε η αδελφή μου , ακριβώς όπως το χε πει ο παπά Νικόλας !

Τα μάτια του κυρίου Χαράλαμπου ήταν έτοιμα να στάξουν την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του για τον λατρεμένο του παππούλη …Μόλις φτάναμε στην Δάφνη ! Το θέαμα ήταν σπάνιο και ανεπανάληπτο για όλους μας . Φορτωμένοι στην μπουκαπόρτα του καραβιού που σε ελάχιστα θα συνέχιζε ως τα Καυσοκαλύβια, σταθήκαμε σκυμμένοι να σταυρωθούμε όλοι με το παλιό πορφυρό πετραχηλάκι ενός σύγχρονου Αγίου, που όλο το Άγιο Όρος επικαλείται συνεχώς ! Θα τον είχαμε μαζί μας και αυτόν ως το τελευταίο μας Αθωνικό βήμα , μα και πάντοτε πλέον , ως το τελευταίο μας σε αυτήν την πρόσκαιρη ζήση !
Δευτέρα των Ουρανίων στρατιών στο Όρος . Πρωί στην αυλή της Ιβήρων . Στο αέναο θαύμα της Πορταϊτισσας Κυράς . Όλων των Φιλαγιορειτών οι ψυχές ολημερίς σε τούτους τους αυλόγυρους σεργιανάνε ! Κανείς δεν φεύγει ποτέ από εδώ . Πιστοί προσμονάριοι μπροστά στο πανίερο στήριγμα του Όρους και της πίστης μας . 

Όπως εκείνη επί χίλια και πλέον χρόνια δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ την πύλη της την ουράνια και υπερκόσμια, έτσι και κάθε ένας , που έστω για μια φορά στη ζωή του αξιωθεί και βρεθεί μπροστά στο πανεύφημο σέβασμα της Ορθοδοξίας, δεν θα πάψει ποτέ να επιστρέφει μπροστά της , για να ατενίσει λυτρωτικά πάνω στο αειμακάριστο πρόσωπό της , το αίμα του σπλαχνισμού της και τους ρείθρους των ικετευτικών της δακρύων προς τον αγκαλοφορούμενο Σωτήρα .

Κατευθυνθήκαμε στο αρχονταρίκι . Ήμασταν οι πρώτοι νέοι προσκυνητές της Δευτέρας . Οι πατέρες ακόμα άφαντοι . Κάποιοι ησύχαζαν στα κελιά τους κάποιοι στα διακονήματά τους . Ο Νίκος ξεκίνησε να φτιάχνει καφέ στην διπλανή κουζίνα . Τον ακούμε να ψέλνει και να τραγουδά κατηχητικά τραγούδια . Χαίρεται με μια τόσο ταιριαστή παιδικότητα την έλευσή μας . Ένας μοναχός που μπαίνει ξαφνιάζεται και έπειτα χαμογελά όλο αγάπη ακούγοντάς τον . Τα σπαστά του Ελληνικά μας προκαλούν αν τον ρωτήσουμε για τον τόπο καταγωγής του . Εκείνος με ευγένεια μας απαντά : -Είμαι από κάπου… έξω από εδώ ! 

Τι σημασία άραγε θα είχε να το μάθουμε ; Σε αυτόν του αρκεί τόσο που επί 25 χρόνια είναι… μέσα εδώ. Στην Ιβηρήτικη χρυσοπορφύρωτη κιβωτό , με οιακοστρόφο την Πάναγνη Μητρόθεο και Κυβερνήτη τον Μακρόθυμο Τόκο της . Δωμάτιο θα παίρναμε μετά τις 11 . Είχαμε σχεδόν μια ώρα μπροστά μας . Πήραμε λουκούμι και νερό που υπήρχαν για …αυτοκέρασμα και αρχίσαμε να παρατηρούμε τα κάδρα στους τοίχους . Είναι αυτές οι φαινομενικά κενές στιγμές του Όρους που πάντα έχουν να σου δώσουν κάτι πρωτόγνωρο, να σου συστήσουν καλύτερα ακόμα μια αγιασμένη μορφή …Και ήρθε αυτή να μας συναντήσει εκείνο το πρωινό στο αρχονταρίκι της Ιβήρων . Ο παπά Χαρίτων ο Πνευματικός , μέσα από ένα κορνιζαρισμένο του κείμενο για το μεγάλο ταξίδι της ψυχής .Είχαμε ακούσει για αυτόν στην σπουδαία ραδιοφωνική εκπομπή της κυρίας Σοφίας Κωνσταντινιάδου τα Αγιορείτικα ( πόσο κρίμα αλήθεια που εκεί στον Πειραιά σταμάτησαν την μετάδοσή της ) . Μια από τις πιο φωτεινές  μορφές του Αγιορείτικου μοναχισμού από τα μέσα του 19ου αιώνα ως τις αρχές του 20ου .Στα Μετέωρα πρωτοφόρεσε το ράσο .Από το δάσος των ιερών βράχων μετέβη στο Θεοαβάδιστο Σινά και σε νεαρή ακόμα ηλικία στα αγιασμένα σπηλιαράκια της Αθωνικής Ερήμου .Προσέλκυσε σε μετάνοια και στον μοναχικό βίο ακόμα και διαβόητους ληστές. Σε όλην του τη ζωή δεν σταμάτησε να ιερουργεί να εξομολογεί και να εργάζεται ακατάπαυστα πάνω από τα ιερά κείμενα . Υμνογράφος και λόγιος μέγας : «Την αγρυπνίαν αγάπα, νηστείαν, δάκρυα, ευχάς και ψαλμωδίας και Γραφών την μελέτην, γενού ταπεινόφρων και γαληνός, και τον τύφον απόρριπτε, μή σε νικήση ο φθόνος και των παθών, ακρασία η ψυχόλεθρος». Αλλά και ένα άλλο διακόνημα ήταν αυτό που τον κατέστησε αλήστου μνήμης. Αντέγραφε άοκνα τους λόγους των Αγίων Θεοσόφων Πατέρων βοηθώντας έτσι στην διάδοση και την διατήρησή τους στο πέρασμα των χρόνων . Έτσι εκείνη την μία ώρα που μας περίσσευε καθίσαμε και αντιγράψαμε από το κάδρο στον τοίχο το περίφημο κείμενό του . Ως ελάχιστο ανταπόδομα στην ιερή του θύμηση :

To ταξείδιον δια τους ουρανούς
Οτι καθ εκάστην προβάλλεται εις τον Χριστιανόν δεικνύει η ακόλουθος έκθεσις περί του εισιτιρίου δια το ταξείδιον εις τους ουρανούς . Το εισιτίριον τούτο πωλείται εις το πρακτορείον της Ευσεβείας . Προς ευκολίαν τους θέλοντας ίνα ταξειδεύσωσιν παρέχομεν συνοπτικώς τας εξής πληροφορίας :
Σιδηρόδρομος δια τους Ουρανούς .
Αναχώρησις ανα πάσα στιγμήν .
Άφιξις ·όταν ο Θεός ευδοκήση .
Τιμαί εισιτιρίων Α΄θέσις( ταχεία αμαξοστιχία).
Αγνότης και Μαρτύριον , ή τελεία εκπλήρωσις των Ευαγγελικών αρετών . Τάξις. Αγνείας και υποταγή , πνεύμα αυταπαρνήσεως υπέρ της θείας Αγάπης.
Β΄θέσις. ( Κατ ευθείαν αμαξοστοιχία).
Μετάνοια, πεποίθησις εις τον Θεόν και ακριβής εκτέλεσις των αγαθών έργων . Προσευχή , Νηστεία και Ελεημοσύνη .
Γ΄θέσις. ( Συνήθης αμαξοστοιχία).
Τήρησις των εντολών του Θεού και της Εκκλησίας , εκπλήρωσις των προς τον πλησίον καθηκόντων .
Δ΄θέσις.( Έκτακτος αμαξοστοιχία).
Μετάνοιακατά την τελευταίαν ώραν του θανάτου · παράκλησις προς άφεσιν των αμαρτιών .
Παρατηρήσεις
1) Εισιτήριον μετ επιστροφής ουχ υπάρχει .
2) Αμαξοστοιχίαι δια διασκεδάσεις ουκ αναχωρούσιν.
3) Παιδιά μικρά ανήλικα , ων η έστιν άωρος , ταξιδεύουσι δωρεάν , αρκεί να ανήκωσιν εις τους κόλπους της Εκκλησίας .
4) Οι Επιβάται παρακαλούνται ίνα μη φέρωσι μετ αυτών άλλο τι, ειμή μόνον έργα αγαθά , εάν θέλωσιν , ίνα προφθάσωσι την αμαξοστοιχίαν και μη καθυστερήσωσιν.
5) Εις πάντα σταθμόν παραλαμβάνονται επιβάται .
6) Έκαστον εισιτήριον , ίνα έχη κύρος , δει φέρειν την σφραγίδα της Ορθοδόξου πίστεως και της αγιαζούσης χάριτος . 

Προς αποφυγήν ασθενειών και επιδημιών κατά το ταξείδιον πρέπει ο επιβάτης ίνα έχη ρίζαν πίστεως , δροσερά φύλλα της ελπίδος , ευώδη άνθη της αγάπης , κρίνα της καθαρότητος , μύρτους της εγκρατείας και ξύλον του Σταυρού .Ταύτα πρέπει πάντα ίνα δέση ο επιβάτης εις δέσμην μετά του νήματος της πραότητος , και θέση ταύτα εις την χύτραν( πήλινο αγγείο) της προσευχής και βράση εις το πυρ της αγάπης και ραντίση έπειτα δι οίνου αγίας χαράς και δια μεταλλικού ύδατος της μετριοφροσύνης και καλύψη δια του καλλύματος της σιωπής . Άφες ταύτα επιβάτα , κατά την νύκτα εις το φως της σκέψεως και λάμβανε εξ αυτών εν κυάθιον ( φλυτζάνι) την πρωίαν και έν την εσπέραν , και έσο βέβαιος , ότι μέλλεις απολάυσαι μακρόν βίον εν πληρεστάτη υγεία. Ίνα διέλθης το τελώνειον και βαδίσης εις τον οίκον του Θεού , πρέπει να θέσεις κάτωθεν εις τον σάκκον του ταξειδίου σου την ταπεινοφροσύνην , άνωθεν την υπακοήν και υπεράνω την προσευχήν . Είτα πλήρωσον το κενόν δια της απονεκρώσεως των παθών και αφού λάβεις το αλεξιβρόχιον ( ομπρέλλα) της αγάπης βάδισον κατ ευθείαν εις τον οίκον του Θεού . Πλησίασον εις την έδραν της εξομολογήσεως και εκεί δείξον το εισιτήριόν σου δι όπερ πρέπει να πληρώσεις εν φόβω ο, τι ζητήσωσι παρά σου. Είτα επικύρωσον τούτο δια του Ιησού Χριστού εν τη Θεία Ευχαριστία , ήτοι εν τη μεταλήψει του τιμίου Σώματος και Αίματος Αυτού και βάδιζε ησύχως εις το ταξείδιόν σου . Αποχαιρετίζω σε και εγώ , και ελπίζω ελέω Θεού και δι ευχών σου , ίν ασυντύχωμεν πάλιν εις τους Ουρανούς. Αμήν .

Ιατήριον της ψυχής
«Πορεύθητι και λάβε την ρίζαν της πνευματικής πτωχείας και της υπομονής τα φύλλα, και του χρυσοβαλάνου την ταπείνωσιν και των νοσούντων την ευχήν, και τρίψας αυτά εν ιγδίω (γουδί) της υπακοής, (κοσκίνισε) άπαντα μετά κοσκίνου των καθαρών λογισμών και βάλε αυτά εις καθαράν χύτραν του εαυτού σου και επίθες και το ύδωρ της αγάπης και υποκάτω της χύτρας άναψον την φλόγα του θείου πόθου. Και όταν βράσης ικανώς, κένωσον αυτά μετά πνευματικής διακρίσεως και μετάλαβε αυτών διά κοχλιαρίου κατανύξεως, και μη στραφής εις τα οπίσω τας ημέρας της ζωής σου. Αύτη εστιν η πόα (το βότανο), η λύουσα αμαρτημάτων πληθύν».

Εν τω Σπηλαίω του Αγίου Αθανασίου της Μ.Λαύρας του Όρους Άθωνος1902, Μαϊου 30

Ταπεινός Ιερομόναχος και ελάχιστος

+Πνευματικός Χαρίτων

Το ταξίδι και το εισιτήριο για τους Ουρανούς . Από όλα ανεξαιρέτως τα εκδοτήρια, ακόμα και της πιο ταπεινής Ωραίας Πύλης. Μόνο εκεί λαμβάνεται . Πουθενά αλλού . Έστω κι αν ο άνθρωπος όπως πολύ σοφά έλεγε ο Κυρ-Δημήτρης ο Παναγόπουλος ( κι αυτός ξανά μαζί μας στο Όρος) έχει πολλές αποσκευές , καλές πράξεις , ευεργεσίες , αγάπη και καλοσύνη , αν δεν λάβει το εισιτήριό του με την αγία λαβίδα μετανοημένος και εξομολογημένος δεν θα ταξιδέψει . Γιατί χωρίς αποσκευές αλλά με εισιτήριο ταξιδεύεις . Χωρίς εισιτήριο ποτέ ! Το θυμηθήκαμε αυτό δια πρεσβειών του μεγάλου Αγιορείτη πατέρα . Ενός αθωνικού άνθους που ακόμα ξεχύνει το ευωδέστατο άρωμά του, στο ουρανοκρέμαστο σπήλαιο του Οσίου Αθανασίου , εκεί όπου ασκήτεψε έτη πολλά και όπου η Παναγία μας , για να δείξει σε όλους το πόσο την ευαρέστησε στα 70 χρόνια του επιγείου του βίου, τον παρέλαβε παραμονή της δικής της Κοιμήσεως , στις 14 Αυγούστου του 1906. Το προσωνύμιο «πνευματικός» που επί έναν και πλέον αιώνα άρρηκτα συντροφεύει την ανάμνησή του , μαρτυρά το μέγεθος του αναστήματός του .

Ο π.Π ο αρχοντάρης ήρθε έπειτα από λίγο . Μας δίνει δωμάτιο στον πρώτο όροφο απέναντι ακριβώς από το παρεκκλήσι του Αγίου Πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου . Του αναφέρουμε την πρόθεσή μας να …εκδόσουμε εισιτήριο το επόμενο πρωί .Στις περισσότερες Μονές του Όρους πρέπει αν επιθυμείς να κοινωνήσεις να το δηλώσεις στον αρχοντάρη . Θέλουν με αυτόν τον τρόπο, να αποφύγουν περιπτώσεις αδαών ή και αλλοδόξων επισκεπτών , που από περιέργεια και μόνο ή για το «καλό» μπορούν να πλησιάσουν το Άγιο Ποτήριο . Δώσαμε λοιπόν έναυσμα στον Ιβηρίτη αρχοντάρη , να εκδηλώσει με τρόπο παραστατικό την αγωνία του για το ακατήχητο του σύγχρονου Έλληνα Ορθοδόξου ! 

–Δεν ξέρουμε ούτε πώς να μεταλάβουμε παιδιά ! Πάμε να κοινωνήσουμε και έχουμε το στόμα κλειστό . Άνθρωπέ μου στον Οδοντίατρο όταν πας να σε γιάνει κρατάς κλειστό το στόμα ; Εδώ που έχεις μπροστά σου τον Μέγα Ιατρό και Θεραπευτή Ιησού Χριστό …
Αφήνουμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο και με τις …βακτηρίες αγριελαίες μας , αρχίζουμε να ανεβαίνουμε από την Ιβήρων στο περίφημο μονοπάτι που οδηγεί στις Καρυές . 

Από ψηλά θαυμάζουμε την αρμονία των τους Ιβηρίτικων κήπων με τα ζαρζαβάτια , τις μηλιές τις ακτινιδιές τις κερασιές τις έτοιμες για μάζεμα ελιές . Έτσι απρογραμμάτιστα , για 2 ώρες δίχως συγκεκριμένο προορισμό ξεκινάμε . Στο άγνωστο με …βάρκα την ελπίδα και άγκυρα ριγμένη στον Αθωνικό ασυννέφιαστο Ουρανό. Ένα κλωναράκι μάραθο κρατώ στα χέρια μου και τρίβω με τα ακροδάχτυλά μου. Σκορπά άφθονα το μύρισμά του και ξεκινά αυτό το προσευχητικό του ανηφορικό δρομολόι λίγο πριν το εσπερινό κατευθυνθήτω … 

Κάποια στιγμή με την βοήθεια των Βαστάζων της Παναγίας μας και το μικρό υπέροχο βιβλιαράκι τους που διανέμουν δωρεάν εδώ και χρόνια παντού, αρχίζουμε εκ περιτροπής να απαγγέλουμε τους Χαιρετισμούς της . Τα εφύμνια θαρρείς πως επαναλαμβάνονται με τα λιγυρά κελαηδίσματα από πετρίτες , πετροχελίδονα και μελισσουργούς που αερολισθαίνουν προς την πορεία μας . Σαν άγγελοι και αυτά ανάμεσα σε γη και ουρανό, τα παρατηρούμε πότε να αναρριχόνται στα γύρω θαλερά αείφυλλα , με μια θαυμαστή ζωντάνια δίχως να φοβούνται από την παρουσία μας , και πότε να ξανααπογειώνονται , σαν ουράνιοι διαβιβαστές των ωδών μας προς τον Θεϊκό Νυμφώνα . Σταυροί σχηματίζονται σε όλα τα άψυχα .Ίχνη παρουσίας εμψύχων , υποσχετικά επιστροφής . Στάση στο πανέμορφο εκκλησάκι του παπά Μάξιμου του Πνευματικού του Ιβηρίτη . Κάθε βράδυ ξεκινούσε να έρθει εδώ, όπου υπήρχε ένα προσκυνητάρι με την εικόνα του θεομητορικού θαύματος με τον πεινασμένο προσκυνητή και το φλουρί της Παναγίας . Δεν παρέλειπε ποτέ του να ανάβει το καντηλάκι της εικόνας . Ένα βράδυ άκουσε την μελίρρυτη φωνή της Παναμολύντου Δεσποίνης να λέει : «Θέλω Εκκλησία εδώ !»Το ίδιο επαναλήφθηκε και τις επόμενες δυο νυχτιές . Και έτσι έφτιαξε αυτό το υπέροχο γραφικό εκκλησάκι , σημείο αναφοράς , εξιστόρησης θαυμαστών γεγονότων και έναν από τους πλέον σίγουρους σταθμούς στην οδοιπορία κάθε Φιλαγιορείτη . Στο επιτοίχιο μάρμαρο διαβάζουμε : « Δαπάνη προηγουμένου Μαξίμου Ιβηρίτου εκ Τραπεζούντος . Εις μνημόσυνον αυτού και των γονέων του Ευσταθίου και Σοφίας . 1960». Δεν σταματάμε να φωτογραφίζουμε το μικρό κάθισμα . 

Μια παλιά γαλάζια δίφυλλη πόρτα με την Πορταϊτισσα στην κορυφή της .Φαίνεται εγκαταλελειμμένο, μα αρκεί ένας γλυκός ψίθυρος κλήσης ουρανόσταλτης για να ξαναποκτήσει ζωή . Με μολυβδόφυλλα φτιαγμένη η σκεπή της εκκλησιάς . Εύπλαστο και ανθεκτικό τούτο το υλικό , μοιάζει με την πίστη και την προαίρεσή μας . Άλλοτε παρασυρμένες από πάθη φιλεπίστροφα και αδυναμίες μας βγάζουν σε αδιέξοδα σκοτεινιασμένα και άλλοτε πάλι, σαν να αντέχουν απρόσμενα στα πολλαπλά χτυπήματα του μισόκαλου διώκτη της ψυχής μας . Στο μικρό προσκυνητάρι σιμά στο κάθισμα καίει καντήλι ξέχειλο από λάδι και με μεγάλη φλόγα . Κατεβαίνουμε στην Εκκλησιά . Είναι κλειδωμένα , μα από τα παράθυρα έχουμε καθαρή οπτική πρόσβαση στο Εσωτερικό της . Πρόσφατη σχετικά η αγιογράφηση . Ένα μικρό προσευχητάρι περιμένει να φωτίσει το ξαπόσταμα του διαβάτη . Ένα αυτοσχέδιο τάλαντο και μια καμπανούλα κρεμασμένα καρτερούν ψυχές ορθρίες . 

Ξανασταματάμε στο κοντινό τοξωτό γεφύρι. Μακάρι να χώραγε όλη τούτη η ομορφιά σε μια φωτογραφία . Μα όσο επιτρέπει ο Θεός να θυμόμαστε δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί το παραμικρό από τούτο το μεσημέρι . Λίγα λεπτά μετά στον γυρισμό για την Ιβήρων, έκπληκτοι διαπιστώνουμε πως το καντήλι στην Παναγιά του Φλουρί , ακόμα ξεχειλίζει και η φλόγα στέκεται δυνατή όπως πριν . Να ναι άραγε κάποιος αθέατος Εκκλησιαστικός , κάποιος αόρατος διακονητής που δεν επιτρέπει ποτέ την άμπωτη στη θάλασσα του Θεϊκού ελέους ; Παπά Μάξιμε εσύ είσαι που μεριμνάς ; Χριστός Ανέστη ! Πρέσβευε υπέρ ημών ! ( συνεχίζεται με το 3ο μέρος ) 

Νώντας Σκοπετέας 

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’ όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» , «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» , Δεν χαμηλώνει ο Άθως, ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας στην ενότητα : Ημερολόγιο Όρους .

Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας. Άγιο Όρος 2017 Μέρος 1

Κρήνη που ρέει έλεος  , ευχή που  παρατείνει

κι η μάνα η Πορταϊτισσα , δεσμά και πάθια λύνει .

Χερουβικό στο θυμιατό , ψαλτήριον πάλι ανοίγει .

Χαρά Θεού , φωνή απλού , ψυχές πως τις τυλίγει !

Άθωνας αχαμήλωτος απ την αυλή του Αγίου !

Σταυρός σε χώμα και δεντρί , φανέρωμα Ηλίου .

Σελήνη σκάλα αγγελική , ολόγιομη στη χάση!

Ακέριο φως στα Τίμια , εφύμνια μες στην πλάση .

Στείλε ευλογία Πανύμνητε , κάμε έμψυχες τις λέξεις.

Απ τη φιάλη του Ουρανού με αγιασμό να βρέξεις .  

Παίρνει μορφή ο Άθωνας , όλους τους αγκαλιάζει  

Πατέρας μοιάζει σπλαχνικός , που  δάκρυα σταλάζει!

Πρόλογος

Πήρε όψη ξανά ο Άθωνας και σε τούτο το ταξίδι . Εν ποικίλαις   μορφές αποκαλύφθηκε μπροστά μας , στην κάθε ελάχιστη συνταρακτική για τις ψυχές μας στιγμή ,τούτης της άληστης συναλληλίας . Δεν είναι της αγάπης υπερβολή , δεν είναι ένα ακόμα εγκώμιο εμφατικό να μαρτυρήσει τα Αθωνικά θαύματα και θαυμάσια , δεν είναι διαπίστωση και απόσταγμα εμπειριών ,δεν είναι μια ευλογημένη έστω παρόρμηση , μόλις η νοσταλγία κατακυριεύει το μέσα σου , σαν ξεμακρύνεις απ την ιερή σκιά του Όρους . Είναι η Αλήθεια ! Και η Αλήθεια πάντα αποκαλύπτεται , δεν ανακαλύπτεται!  Όσο κι αν επίμονα την αναζητήσεις , όσα ελέησον και ευλόγησον μηχανικά ψελλίσουν τα χείλη σου , όσα αναρίθμητα βήματα και πρόσωπα καταγραφούν στη θύμησή σου  ,  αν δεν αποκαλύψει ο Άθως το πρόσωπό του , δεν πρόκειται ποτέ να νιώσεις την αλήθεια του . Και έπειτα στέκεται συνέχεια δίπλα σου,  με μάτια πάντα αστέγνωτα  από δρόσους εωθινές, με μια αγκαλιά που δεν κλείνει ποτέ και χωρά τα σύμπαντα .

Χαρούμενος και Απλούς , κρατά στα χέρια του ένα μολύβι και μια γομολάστιχα . Και αρχινά να γράφει και να σβήνει στο μουτζουρωμένο τετράδιο της πίστης σου . Πόσο αστείος φαίνομαι στ αλήθεια , όταν στιγμές-στιγμές θαρρώ πως είμαι εγώ που γράφω τούτες τις μνήμες εδώ και χρόνια , σε κάθε μελαγχολική μου επιστροφή ! Όσο λευκό κι αν πάρω  μπροστά μου,  μαζί με μια θάλασσα από μελάνι , για να ζωγραφίσω λέξεις κρυψώνες της θείας μνήμης,  τίποτα μα τίποτα  δεν θα καταφέρω αν δεν αρχινήσει ο ίδιος ο Άθωνας να γράφει πάλι  μέσα μου . Χαρτί η ψυχή κι ο Άθως μυστικά υπαγορεύει . Ξανά στα ίδια σεβάσματα , ξανά Ανάσταση και συναξάρι . Απαράλλαχτα όλα , λέξεις , ρήματα,  λαλιές… Κι όμως , πάντα κάτι τόσο καινό,  όσο και η νέα σου αρχή,  αποκαλύπτεται μπροστά σου , να υπομνηματίσει το αιώνιο , το αληθινό να λάμψει , να πνεύσει , να δροσίσει . Και τότε είναι που φτάνεις στα τρίσβαθά σου και νιώθεις πως χωρίς Εκείνον , είσαι ένα τίποτα που οδεύει προς το αιώνιο σκοτάδι . Έστω και για απειροελάχιστα , νιώθεις τότε την αγία ταπείνωση και εκλιπαρείς το έλεος,  που δεν σταματά ποτέ να σταλάζει από τις αείροες  κρήνες και τις αγίες προθέσεις  του Όρους .Και  συναντάς τον Άθωνα στον καθένα που έρχεται  δίπλα σου , σταλμένος ουρανόθεν για τον δικό σου  αγιασμό . Και τρέμεις μη πεις και πράξεις τίποτα και αποστρέψει από σένα  το πανίερο πρόσωπό του. Προσφύγιο η αγκαλιά του η  άκλειστη . Κουρνιάζεις εκεί  και του μιλάς για όλα αυτά που αλυσοδένουν τον Άγιο που έχεις μέσα σου και εκείνος τότε  εμφανίζεται σαν καλογέρι του διαλεχτό,  ταχύς εις το ακούσαι ,  βραδύς εις το λαλήσαι .Κλείνει τα μάτια και σε ακούει δίχως να σε διακόπτει .  Σιγηλά προσεύχεται και νουθετεί . Σκύβει στο τέλος  και σου φιλά το χέρι και έπειτα σε κουβαλά παντοτινά  επάνω του , στο δίπτυχο της απέραντης καρδιάς του . Και σε σταυρώνει συνέχεια λέγοντας την ευχή ,  μέχρι που χάνεται η όψη του στο βάθος του ορίζοντα…

Μέρος 1

Δελφίνια και γλαρόπουλα με χάρη πελαγίζουν.

Στο πρώτο το ξημέρωμα με ευχές αλλυσαχνίζουν.

Φλάμπουρα που ανεμίζουνε στέλνουν φωνή θλιμμένη.

Σε Θεομάχους   που θωρούν  πατρίδα σταυρωμένη.

Δύσκολη η ανηφοριά του Οσίου Χριστοφόρου.

                                  Αίμα πυργώνει το στρατί του αιώνιου οδοιπόρου .

Χορεία δικαίων εκλεκτή  μαζί μας ταξιδεύει

Σημεία μπρος μας  Ουρανού,  που αιώνια θριαμβεύει!

 Χίλιες και αμέτρητες δόξες στον Κύριό μας, που τούτη την φορά,  μας αξίωσε  να  νιώσουμε κάτι ανεπανάληπτο,  πως συνοδοιπορήσαμε  μετά πάντων των Αγίων Του, στο περιβόλι της Θεοχαρίτωτης Μάνας. Από την πρώτη κιόλας στιγμή τούτου του ταξιδιού τέσσερις… συν ένας συνοδίτες, αντιληφθήκαμε την θεόσδοτη  ευλογία και το δώρο που και εφέτος μας  στάλθηκε,  με τις μεσιτείες της Πανάχραντης Μητέρας μας. Κυριακή, μετά την απόλυση, την μέρα που οι Άγιοι ψαλτάδες  Ρωμανός ο Μελωδός  και ο Κουκουζέλης μνημονεύονται εξαιρέτως και τα αναλόγια  γιορτάζουν τους προστάτες τους,   την 1^η του μηνός Οκτωβρίου του 2017 με τις 11 ώρες της ημέρας και τις 13 νυχτερινές,   ξεκίνησε το φετινό μας ταξίδι στου Παραδείσου τα όνειρο. Παλαιοί αναζητητές του  ο Θεοδόσιος και ο Νικόλαος νέοι ο Φώτιος και ο πρωτόμπαρκος Αντώνιος, που θα μας συναντούσε μια μέρα μετά την είσοδό μας στην αθωνική πολιτεία. Κάθε βαφτιστικό όνομα αφορμή , μετά την προσευχή για το κατευόδιο, να ψάλουμε τα απολυτίκιά μας από το μικρό Ωρολόγιο που μας συντρόφευε σε όλη την πορεία. Τούτη την φορά επιλέξαμε να πάμε από την νέα διαδρομή της Ιονίας οδού!  

Για εμάς βέβαια  όλοι οι δρόμοι μοιάζαν  να οδηγούν στον Άθωνα! Όλα ως συνήθως  φαίνονταν αλλιώτικα ξανά αγιασμένα από την καρτερία μας,  την απερίγραπτη με λέξεις. Έφτανε η ματιά μας γύρω και αναζητούσε μόνο ο,τι την πλησίαζε στον Θεό. Το νιώσαμε αυτό πιο βαθιά μόλις αντικρίσαμε της Πίνδου τις βουνοπλαγιές  που  ολόθαρρα  τον ουρανό λογχίζουν…

Οκτώ  χιλιάδες ψυχές προσδοκούν του Θεού την αμετάκλητη υπόσχεση στον εκλεκτό του  Ιεζεκιήλ…Και εμείς στείλαμε ευχές για αναπαμό και λύτρωση σε όλους τους γενναίους!

Ένας ψηφιακός δίσκος μεταδίδει λόγους Αγίων Γερόντων και τους αισθανόμαστε πλάι μας. Η φωνή του Οσίου Ιακώβου του Τσαλίκη, περιγράφοντας την επίσκεψη μιας δαιμονισμένης κοπέλας στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ , ακούγεται να λέει:-Με συγχωρείτε παιδιά μου, εγώ αγράμματος είμαι, ξέρω όμως όλες τις πλάνες του διαβόλου… Κοιταζόμαστε έκπληκτοι μεταξύ μας όταν συνειδητοποιούμε ότι ο ταπεινότατος αυτός Άγιος των ημερών μας, εντελώς  ανεπίγνωστα και τόσο φυσικά ομολόγησε αυτό που κάποτε είπε ο Μέγας καθηγητής της Ερήμου: "Είδον εγώ τας παγίδας του διαβόλου ηπλωμένας εν τη γη"! Δεν είναι αμάρτυρη Χριστού η εποχή μας . Το ακούσαμε και το ψυχο…γραφήσαμε τούτο,  λίγα χρόνια πριν σ έναν  Σιμωνοπετρίτικο εξώστη, μα ήταν τώρα που αντιληφθήκαμε πλήρως αυτήν την γεμάτη ελπίδα διαπίστωση. Υπάρχουν και στο σήμερα Άγιοι στα μέτρα ενός Μεγάλου Αντωνίου!  Μαζί μας λοιπόν  και ο Άγιος Ιάκωβος ο με συγχωρείτε! Στο Όρος και αυτός,  έστω κι αν εν ζωή δεν μετέβη ποτέ του, υποστατικώς τουλάχιστον , γιατί πνευματικώ τω τρόπω μεταφερόταν κυριολεκτικά παντού!

Του Ουρανού η πόλη αγιάζεται από ευχές και προσμονές , προσπαθώντας ν' αντισταθεί σε ό,τι νοθεύει και παρασαλεύει, σε ό,τι αποπροσανατολίζει και εκκοσμικεύει…

Για  εμάς η Ουρανούπολη πάντα θα είναι ένας ευλογημένος προπομπός της αθωνικής μας περιδιάβασης, ένας εξωνάρθηκας πριν την είσοδό μας στο ασύνορο καθολικό του Ιερού Βουνού. Και εδώ τις στιγμές τις ρουφάμε με λαχτάρα. Και εδώ μαθητεύει η ψυχή…Σε πρόσωπα και σιωπές, σε τριβώνια και έμπονους κόμπους πριν το πρωινό καραβάκι σαλπάρει για εκεί που ο Σταυρός κραταιώνει και φυλάττει, όσους το ζωηφόρο στήριγμά του αποζητούν. Το μέσα καθιστικό πλήρες και παίρνουμε θέση στο κατάστρωμα. Δελφίνια και γλαρόπουλα πελαγίζουν αρμονικά και εμείς καταμεσής  πλέον, με τις ακτές του περιβολιού να στέλνουν τις πρώτες αλυσαχνισμένες ευλογίες, αναζητάμε μορφές που διψούν  το ζωντανό νερό. Θεαρχίω νεύματι κινούνται τα πάντα στο Όρος όπως παντού άλλωστε! Τίποτα δεν γίνεται συμπτωματικά και τυχαία! Θεέ μου γιατί αυτό το ξεχνάμε συνεχώς;

Απέναντί μας έρχεται και κάθεται ο π.Νεκτάριος. Συνοδοιπόρος του Οσίου Παπουλάκου εδώ και χρόνια αγωνίζεται να ακουστεί εκείνη η τόσο προφητική φωνή. Στ αριστερά μας το Δοχειάρι υψώνει κι αυτό την σπαρακτική πένθιμη φωνή του.

Από μακριά φαίνονται να ανεμίζουν τα νέα λάβαρα που έστησαν τα τεκνία της Γοργοεπηκόου. Μαύρες σημαίες που γράφουν κάτω από πορφυρό σαν αίμα αγίων και ηρώων Σταυρό:Έξω οι Αντίχριστοι από το Άγιο Όρος. Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις, όταν περιγράφουν κάτι τόσο καταφανές, ας μην ψάχνουμε βολικά και στρογγυλεμένα υποκατάστατα για να χαρακτηρίσουμε την διαχρονικά αρνησίθεη εξουσία...Αχ μπάρμπα Γιάννη Καποδίστρια, στάσου στα λόγια του εξαψάλμου, που τόσο αγάπαγες να διαβάζεις αξημέρωτα και φώναξε από εκεί ψηλά να πάει παντού το: ότι ενεφράγη στόμα λαλούντων άδικα! Όποιος δεν συντάσσεται με τον Χριστό και τα δικαιώματά του, είναι στην αντίπερα όχθη . Και είναι αντίχριστος! Ούτε προοδευτικός, ούτε ιδεολόγος, ούτε φιλελεύθερος, ούτε δημοκράτης! Είναι αντίχριστος! Και αυτό δεν αποτελεί ύβρη! Αυτή είναι μια αρίδηλη θλιβερή διαπίστωση, που τον Θεό μας πληγώνει και ξανασταυρώνει! Δεν μπορείς να πιστεύεις λίγο, με μέτρο και περιστασιακά! Δεν υπάρχει μέση. Εδώ υπάρχουν άκρα! Στο ένα άκρο το Φως, στο απέναντι σκοτάδι πυκνό!

Στα χέρια μας κρατάμε μια εικόνα του Παπουλάκου που ο π.Νεκτάριος μας χαρίζει. Τόσο ταιριαστή τούτη η στιγμή! Τόσο σημερινά αυτά που διαβάζουμε στο πίσω μέρος της:
"Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ' άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ' αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να περπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλα ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που' ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους. Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος, τ' άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξεριζώσουνε. Αρπάζουνε τ' άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. Τ' άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας; Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που ν' αξίζει μια γραμμή από τα ευαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη.

Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ' τ' άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ' αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ' άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους αρχαίους. Κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πώς κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικάρια, σε μεγαλείο και σε δόξα τον Άγιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε για μια πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι για μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο"

Σιωπηλός με κλειστά τα μάτια ο π.Νεκτάριος την ώρα που διαβάζουμε τούτα τα πικραμένα λόγια που βρίσκουν στο σήμερα την απόλυτη επαλήθευσή τους. Ένα από τα δώδεκα παιδιά του παπά Νικόλα του Πέττα και της πρεσβυτέρας του Ανθής εκ Πατρών.

Μακαριστοί και οι δύο πλέον πρεσβεύουν στις άνω Μονές… Ο Δίκαιος σημειοφόρος Ιερεύς Νικόλαος Πέττας. Κι αυτός μαζί μας στο ταξίδι μας!Ένας Άγιος Γέροντας που όπως αντιληφθήκαμε τις επόμενες μέρες της παραμονής μας, όλο το Όρος τιμά, ευλαβείται ξεχωριστά και πιστεύει ακλόνητα στην μεσιτευτική του παρρησία! Ήταν πριν από αρκετά χρόνια που βλέποντας στο διαδίκτυο μια και μόνο εικόνα του , έτσι χωρίς να ξέρω τίποτα για εκείνον, έβαλα την μορφή του στο προσκυνητάρι μου ! Μια φωτογραφία του που κοιτάει ψηλά εν μέσω ακολουθίας! Τόση εντύπωση μου είχε κάνει το βλέμμα του!  Και τώρα σ αυτό το φθινοπωρινό  πρωινό ήρθε να μας συναντήσει ο ίδιος και να μας δώσει την τόσο πολύτιμη ευχή του! Από διάφορα λατρεμένα Μοναστήρια εμπερίστατοι Μοναχοί και ένας πολιός  Αγιορείτης Ηγούμενος,  είχαν ζητήσει από τον π.Νεκτάριο, να μεταβεί εκεί προκειμένου να τους σταυρώσει με το πετραχηλάκι του αγιασμένου κατά σάρκα πατρός του! Άφωνοι το πληροφορηθήκαμε  και πριν καλά-καλά συνέλθουμε απ' το δέος που μας κατέλαβε , στην παρέα μας προσετέθη και ο κύριος Χαράλαμπος  εκ Πατρών, εκπαιδευτικός και γλυκύτατος άνθρωπος που έριξε με αγάπη ανυπόκριτη  πολύ φως στην αγνοιά μας για αυτόν τον σύγχρονο Άγιο …Στην αρχή δεν μιλούσε πολύ …Τα έχω πει παιδιά αρκετές φορές εκεί που πρέπει για τον παπά Νικόλα… -Πείτε μας και εμάς να τα μοιραστούμε με αδελφούς μας έξω …Δεν προσπαθούμε να αγιοκατατάξουμε κανέναν , άλλωστε οι Άγιοι κατατάσσονται από τον λαό και την ευλογημένη του συνείδηση, μα αν είναι να αποκτήσει ο κόσμος άλλον έναν μεσίτη στον Ουρανό , είναι θαρρούμε ευλογημένο να μας πείτε κάτι …

Χαμογέλασε ο κύριος Χαράλαμπος. -Να σας πως κάτι από τα τόσα σημεία του λοιπόν …Εγώ τον ήξερα από μικρό παιδί…

Τον πείραζα κιόλας, με πολύ αγάπη όμως γιατί κάτι καταλάβαινα  …Κοιτούσε πάντα ψηλά , είχε και μια χαριτωμένη σαλότητα …Τι κοιτάς βρε παπά συνέχεια ψηλα ; Τι βλέπεις; -Τι βλέπωωωω! έλεγε εκείνος σαν παιδί …Να ξερες τι βλέπω! Και έβλεπε πολλά αθέατα ! Κάποτε πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια είχαμε πάει μαζί στην Ζάκυνθο με τον παπά Νικόλα στην Παναγία την Ελευθερώτρια … Συναντήσαμε λοιπόν μια Αγία μορφή , τον πατέρα Χρυσόστομο Γκέλπεση τον κτήτορα του Μοναστηριού εκεί στο Λαγόποδο …

Μεγάλη παρουσία  βιβλική, πρόσφατα κοιμήθηκε οσιακά στα 102 του χρόνια…Μόλις τους σύστησα δίχως να πουν κουβέντα και δίχως να έχουν ξανασυναντηθεί ποτέ, ο Παπά Νικόλας σαν μικρό παιδί όρμηξε στην κυριολεξία πάνω του και άρχισε να τον καταφιλά ! Γονάτιζε, του έπιανε τα χέρια , αγκάλιαζε τα πόδια του , ασπαζόταν το ράσο του και εγώ να έχω μείνει αποσβολωμένος…-Γέροντά μου, γέροντά μου! μονολογούσε με ενθουσιασμό ! Και εκείνος δεν μιλούσε καθόλου!

Όταν μείναμε έπειτα μόνοι μας τον ρώτησα: Τι είδες βρε παπά, τι είχε ο Γέροντας πάνω του και σε εντυπωσίασε ; Τι είχε , τι είχεεεε ; θησαυρός είναι αυτός για το νησί , θησαυρός και γελούσε ! Πάλι θυμάμαι σε εκείνο το ταξίδι στην Ζάκυνθο είμασταν ψηλά στην Μπόχαλη και όπως πάντα ο παπά Νικόλας , πάνω με το βλέμμα του!
-Μπάμπη μου δεν το βλέπεις; με ρωτά κάποια στιγμή …τι να δω πάτερ μου ; -Είναι ο Άγιος Διονύσιος πάνω από την Ζάκυνθο και συνέχεια την ευλογεί! Κι άλλα πολλά παιδιά, τι να πρωτοθυμηθώ, τα έχω πει υπάρχουν και στο διαδίκτυο…
-Εσείς για πού είστε;
-Ιβήρων πάμε σήμερα πρώτη μέρα!
- Πόσο το αγαπούσε ο παπά Νικόλας το Όρος! Και την Παναγία την Πορταϊτισσα την λάτρευε! Την είχε πάντα μαζί του όπου κι αν πήγαινε! Να βρείτε τον πατέρα Μάξιμο τον Ιβηρίτη να σας μιλήσει για τον παπά Νικόλα! Ξέρει πολλά και έχει γράψει κιόλας! Να τώρα, να σας πω και ένα τελευταίο γιατί φτάνουμε Δάφνη όπου να ναι… (συνεχίζεται με το 2ο μέρος )

Νώντας Σκοπετέας 

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’ όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» , «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» , Δεν χαμηλώνει ο Άθως, ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας στην ενότητα : Ημερολόγιο Όρους .

Φτου ξελευθερία για όλους …( Ανάσταση στη Ναϊν)

Kαί προσελθῶν ἤψατο τῆς σοροῦ,

οἱ δέ βαστάζοντες ἔστησαν, καί εἶπε·

νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι.

Καί ἀνεκάθισεν ὁ νεκρός καί ἤρξατο λαλεῖν,

καί ἔδωκεν αὐτόν τῇ μητρί αὐτοῦ.

 Λουκά Ζ΄, 14-15

Μικρό παιδί αρχινά το  κρυφτό, παιχνίδι αγαπημένο, όμορφ, αγνό που παίζεται παντού! Κρυφτούλι να παίξουμε , να γελάσουμε , να λαχταρήσουμε μήπως μας βρουν, να τους ξελευτερώσουμε όλους…

Και το κρυφτό το τόσο αθώο και απείραστο των μικράτων μας, κάποτε γίνηκε αλλιώτικο, θλιβερό, δίχως την παιδική καθαρότητα και το άδολο…Συνεχίζουμε και τώρα που μεγαλώσαμε να το παίζουμε,  νοθευμένο για παίχτες και κρυψώνες . Κρύπτες τα υποκριτικά  προσωπεία μας , η φυγοπονία , το δήθεν , ο ολέθριος φόβος ,ο νοσηρός και δαιμονόσπαρτος . Αντίπαλός μας, αλλοίμονο, ο παντογνώστης και  μακρόθυμος Θεός,  που καρτερά και έμπονα μας αναζητά όπως τότε τον Αδάμ . Παιδί μου που εί ; μας φωνάζει! Και εμείς εκεί στις οπές του εγώ  μας, θαρρούμε πως Του κρυφτήκαμε καλά και δεν θα μας βρεί ποτέ! Στα σκοτεινά, στα υπόγεια, στα αφανέρωτα. Θαρρούμε πως είμαστε και έξυπνοι πιότερο από τους άλλους,  τους πιστούς Του δούλους , τους υποταγμένους σκλάβους όπως εμείς τους λοιδορούμε   και συνεχίζουμε το κρυφτούλι με την αληθινή Ζωή και με τον θάνατο. Και όταν αυτός έρχεται στο σπίτι μας, ούτε περνά απ το ευρηματικό μυαλό μας ότι μας επισκέπτεται ο ίδιος ο Χριστός . Και τα βάφουμε όλα μαύρα! Πενθοφορούντες μοιρολογητές , του Ουρανού σφοδροί αντίδικοι! Σπάσε το πιάτο πάνω απ το μνήμα…Μην φτιάχνεις και μην κερνάς γλυκό, μη γλυκαθεί ο χάρος και ξανάρθει …Λες κι αν μείνει ακέραστος θα δυσαρεστηθεί εκείνος και θ αλλάξει γειτονιά και στέκι!

Και το κρυφτό συνεχίζεται  και ο Χριστός μας εξακολουθεί να μας φωνάζει: Εγέρθητε! Σηκωθείτε όλοι εσείς οι νεκροζώντανοι! Εκείνος που  κατατρόπωσε και δεν μολύνεται απ  τον θάνατο γιατί τον κυριεύει! Μην κλαίτε μας φωνάζει. Μη θρηνείτε!

Να ο γιός της χήρας της Ναϊν, της πόλης των αρωμάτων σιμά στο Θαβώρ. Οσμή θανάτου απλώνεται τώρα γύρω! Ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος; Μέσα στο φέρετρο μεταφέρεται . Αδόκητος ο θάνατος του νεανίσκου. Κι η θλίψη της μάνας του απερίγραπτη. Με δάκρυα σπαρακτικά  και του ολοφυρμού τα  γιατί,  τον κατευοδώνουμε και εμείς οι κρυμμένοι και πεσμένοι… -Σήκω νέε! του φωνάζει ο Κύριος και εκείνος  εγείρεται! Και έπειτα στρέφεται ξανά σε εμάς: -Εγέρθητε! Σηκωθείτε από τους τάφους των παθών , από τα μνήματα της πνευματικής σας απονέκρωσης! Πεθάνετε πριν πεθάνετε για μα μην πεθάνετε όταν πεθάνετε! Γιατί είναι δεδομένος αυτός ο βιολογικός σας θάνατος . Το πλέον βέβαιο στο πρόσκαιρό σας!

Ήταν κάποτε ένας παππούς,(έλεγε ο κυρ Δημήτρης ο Παναγόπουλος)  πάλλευκος, ρυτιδιασμένος ολόκορμα , μα με μια παιδική  ψυχούλα αζάρωτη απ του εγωισμού το δεινοπάθημα. Κάποιος πολύ νεότερός του , άδικα και με μένος  του επιτέθηκε και περίμενε την αντίδρασή του. Και εκείνος του απάντησε: -Πήγαινε στην ευχή παιδί μου! Δεν έχω περιθώριο για να σου απαντήσω!  Αλήθεια εμείς έχουμε περιθώρια, έχουμε χρόνο μπροστά μας άπλετο για να απαντήσουμε; Ως ετοιμόλογοι,  να βάλουμε στην θέση του και να συντρίψουμε τον πλησίον μας, τον έστω οχληρό; Το χουμε μετρημένο το λαδάκι του καντηλιού μας; Να ο νεανίσκος της Ναϊν! Όλο τον χρόνο πίστευαν οι γύρω του πως είχε μπρος του! Και τώρα τον μεταφέρουν στα χέρια! Στ αλήθεια πόσα αμέτρητα νέα διδάγματα  φανερώνει κάθε ευαγγελικό ανάγνωσμα στην πολλοστή  του επανάληψη! Σε κάθε ευλογημένο Εκκλησιαστικό Ενιαυτό και μια νέα αχτίδα αστείρευτου φωτός να πέφτει πάνω στις ανήλιαγες κρυψώνες μας!

  Σηκωθείτε λοιπόν ,αποστραφείτε πλέον το σκοτάδι και το ψέμα! Μην μου κρύβεστε! Αγαπήστε με και ενωθείτε μαζί μου! Ζωντανέψτε επιτέλους! Παρηγορητής ο Χριστός μας! Δεν υπάρχει τέλος, μόνο αρχή! Εις την Ζωήν μεταβέβηκεν!  Ελευθερωτής εκ της δουλείας του αλλοτρίου! Μόνο Εκείνος μπορεί να πει μην κλαίς, μη θρηνείς! Η Ζωή και η Ελπίδα! Ο Νικητής του κόσμου και του θανάτου! Η Αυτοζωή! Ο Αθάνατος που θα μας ελευθερώσει! Ας σηκωθούμε όλοι από τα σύγχρονα μνημούρια μας! Ας ορθώσουμε μάτια και ψυχές! Ακούστηκε και δεν σίγασε ποτέ εκείνο που λατρεύαμε να λέμε και να ακούμε σαν παιδιά, το: Φτου ξελευθερία για όλους!

                                                                          Εις μνήμην Γ.Α.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή