Όσο ανασαίνω θα διψώ!(Άγιο Όρος 2018)Μέρος 1

Μοσκοβολάδα Αθωνική μύρωσε τις καρδιές μας

Γαλήνωσε το μέσα μας , πύρωσε τις ματιές μας!

Ψάλλει   Θεός ο  Μουσουργός  ,  αμίμητο το κάλλος !

Στου Παραδείσου τον καμβά Ζωγράφος ο Μεγάλος!

Χρόνια κυλούν μορφές περνούν , αντάμα στέκουν κάρες !

Μαζί ως τα χθες παλεύανε να λάβουνε τις χάρες !

Σε ένα Σταυρό  τους συναντώ  γυρεύω μεσιτεία  !

Υπάρχει  Η  Ελπίδα μου απαντούν,  Ζωής η προσδοκία  !

Ναυάγια που από βυθούς σωσμούς  αναζητάνε !

Αραξοβόλια  έμψυχα τους κλύδωνες τους  σπάνε!

Πληγές γυρεύουν γιατρικό , για της ψυχής τους σπίλους!

Όσο ανασαίνω θα διψώ  Χριστού γνήσιους φίλους !

 

 Ξανά στο Όρος του Θεού και των ανθρώπων ! Σφαλίζοντας  τα μάτια,  του Ουρανίου  Μουσουργού οι μελωδίες  και τα ψάλματα όλο και δυναμώνουν ! Κι έπειτα στις  σιγαλιές τις ανόθευτες ,  τα χρώματα μια σπινθηροβόλα  ζωντάνια έξαφνα  παίρνουν …Κάλλος αμίμητο ! Του Μεγάλου Ζωγράφου ο Αγιορείτικος καμβάς ο ατέρμονος , ξανά μπροστά σε δυο μάτια , που ρουφάνε αξεδίψαστα τις μεταλαβιές Του ! Είναι από τις ελάχιστες  φορές που χαίρεσαι στ αλήθεια και δεν παραπονιέσαι , με τον χρόνο που κυλά  τόσο γρήγορα ! Ήρθε ξανά η ώρα στο περιβόλι της Κυράς να καματέψουμε τα άγονά μας ! Να αγλαομπολιάσουμε τα μαραμένα της ψυχής τα ορμέμφυτα  άγια ,  όσα η φιλεπίστροφη  ερυσίβη των παθών ζητά να αφανίσει,  να γιατροπορευθούμε με την φροντίδα των πολύπειρων επιτετραμένων ιατήρων …Πολύπειροι ταξιδευτές του Άθωνα και εμείς πλέον  τάχατες λογιζόμαστε απ το πλανερό μας εγώ ,  που πρωτοκαθεδρίες συνέχεια  γυρεύει  ! Ώσπου  η ταπεινοσύνη ενός ασθενούς και εξουθενημένου  τούτου του κόσμου,  ενός γεννημένου Αθωνίτη , σαν   απαλή  σκιάδα πέφτει ολάκερη πάνω μας , να μας αποκαλύψει ότι ακόμα ούτε αρχή δεν βάλαμε σε τούτον τον Σταυρωμένο δρόμο και να ξανακαινουργώσει μέσα μας του Χριστού την εικόνα  !

Οκτώβριος ξανά ! Άγιο Όρος ξανά ! Αδημονία και ο ενθουσιασμός αποκτά το αληθινό του νόημα ! Ο Θεός παντού !  Κάθε αρχή του Φθινοπώρου τόσα χρόνια τώρα,  μια μικρή Σαρακοστή για όλους μας ! Αποκαραδοκία και ελπίδα , η Παναγία μας να οικονομήσει να έρθει αυτή η παμπόθητη …διακαινήσιμη εβδομάδα μας  στο περιβόλι της ! 

Αραξοβόλια τούτες οι μορφές που και φέτος συναντήσαμε  ! Προστίθενται  στα τόσα , που ως τώρα μας φυγάδευσαν από τις τρικυμίες και τα τραύματα , από την αδυσώπητη πάλη με του μισόψυχου εχθρού τους πελώριους κλύδωνες και τους θανατηφόρους βυθούς! Ιωνάδες όλοι οι Αγιορείτες ! Κηρύττουν την μετάνοια σε κάθε τους λέξη , σε κάθε κοίταγμά τους στα βαθιά μας ανεξερεύνητα σπιλωμένα . Εργάτες του αμπελώνος διαλαλούν της Αναστάσεως τον λόγον . Στα κοιμητήρια τους οι σιωπές εκκωφαντικές ! Ως χθες ήταν που ανταμώναμε μαζί τους , ρουφώντας αχόρταγα  την σοφία τους την Θεοδώρητη! Τώρα σε έναν Σταυρό μπηγμένο σε χώματα πανάγια ,  τους ασπαζόμαστε ξανά και ξανά ζητώντας της παρρησίας τους τον στηριγμό ! Οι μοσχοβολιστές λευκόχρυσες κάρες τους ,  ανακομίζουν τις ξεχασμένες ελπίδες τούτου του κόσμου που φαίνεται να βυθίζεται σε σκοτάδι αιώνιο! Υπάρχει ελπίς! Η Ελπίς!  Να αξιώνει ακόμα  ο Κύριος , στρατολάτες αξεδίψαστοι και επαγαλλόμενοι  , να σεργιανάμε πάντα στο περιβόλι της Πανάχραντης  Οικονόμισσας Μητέρας Του! Όλα τα προηγούμενα να μείνουν αξεθώριαστα και όλα τα ερχόμενα να ναι φωτοβόλα και πανσωστικά ! 

Σκαρί Θεοπρομήτορος ξημέρωμα αναμένει !

Την άγκυρά του σε Ουρανού   λιμάνι πάντα στέλνει!

Μάνα προπέμπει ένα παιδί,  μοναχογιό τον έχει.

Να πας στου Όρους την ευχή του λέει και αντέχει !

Αθωνιαδίτης  άγγελος παιδί της Γεροντίσσης !

Τα μυστικά διδάσκεται  για τις δικές του πτήσεις !

Με την χάρη του Αγίου Θεού και Κυρίου ,  έφτασε η μέρα Του η σημαδεμένη από πάντα στου Οκτωβρίου το αρχίνισμα,  να μας βγάλει στην οδό της μετανοίας που στάση όλο θα κάνει στο Αγιώνυμο Βουνό !  

Συνοδοιπόροι στο φετινό μας δρομολόγιο ο Παναγιώτης ο Θεοδόσης  και ο Φώτης ! Το Όρος μας συναρπάζει ! Ο Χριστός μας ενώνει στο ομοθυμαδόν ! Με μια ψυχή και μια φωνή στον δρόμο για την πόλη του Ουρανού και την πύλη του Αγίου Όρους , όπου και θα διανυκτερεύαμε ως συνήθως την παραμονή της εισόδου μας ! Το απολυτίκιο του Αγίου Χριστοφόρου στο ξεκίνημά μας , από ένα εικόνισμα που μας χάρισε ο Θεός μέσω πεφιλημένου αδελφού εκ Πατρών που πολύ τον ευλαβείται  ! -Να ναι  σε όλο το ταξίδι μαζί σας ευχήθηκε εκείνος ! Μετά από επτά σχεδόν ώρες περπατούσαμε στους δρόμους της Ουρανούπολης ! Θέλει προσπάθεια ο λογισμός σου να πετάει και να στέκεται σαν μέλισσα μόνο στα ευώδη και όχι σαν μύγα να αναζητά της Χριστεμπορίας τα λερά … Μα σαν τα καταφέρεις δεν μπορείς παρά να νιώσεις την ευλογία που έχει τούτο το προπύργιο του Αχαμήλωτου  Άθωνα !  Λίγο πριν πάμε στα δωμάτια για κάποιες  ώρες ξεκούρασης ως το αχάραγο ξεκίνημα , στεκόμαστε στο λιμάνι και θωρούμε το λατρεμένο πλοίο της Αγίας Άννας! Μέσα δεν υπάρχει κανείς . Κι όμως αυτό το σκαρί κουβαλάει συνεχώς  πάνω του δυσαρίθμητες  ορθρίες ψυχές , προσμονές  και δακρυστάλαχτες λυτρώσεις , μυρωμένα όνειρα του Παραδείσου . Φαίνεται τόσο μικρή η άγκυρά του να συγκρατήσει όλα τούτα ! Σε καλεί να βάλεις μετάνοια μπροστά σε αυτήν και το βαρούλκο της που με τον  Ουρανό την ενώνει !

Πεντέμιση το πρωί το γραφείο προσκυνητών είναι γεμάτο από δεκάδες ανδρών ! Έπειτα από λίγο κατηφορίζουμε προς το λιμάνι ! Ήδη οι πρώτοι είναι μέσα στο καράβι και από το κατάστρωμα  καρτεράνε το πρώτο φως που θα τους φέρει στα ιερά και όσια της Πίστης μας! Δεν θυμάμαι αν είχα ξανακοιτάξει προσεκτικά το Διαμονητήριό μου ! Τα λόγια που αναγράφονται πάνω του , προοίμιο ουσίας , υπόμνηση  προτροπή και κατευόδιο για όλους μας !  

Διαμονητήριον προς τας είκοσιν ιεράς και σεβασμίας Μονάς του Αγίου Όρους Άθω. Με άδειαν παραμονής αφίκετο προς επίσκεψιν των ιερών σκηνωμάτων και  προσκύνησιν των εν αυτοίς αποκειμένων ιερών και οσίων της Πίστεως ημών . Παρακαλείσθε όθεν,  όπως παράσχητε αυτώ προς τη φιλόφρονι υποδοχή και πάσαν άμα δυνατήν φιλοξενίαν και περιποίησιν προς εκπλήρωσιν του δι ον έρχεται αυτόσε σκοπού !

Ώστε έχουν υποχρέωση οι Αγιορείτες ! Δεσμεύονται εκ των κανόνων και του ελαχίστου αντιτίμου που καταβάλλουν οι προσκυνητές ; Μετά από τόσα χρόνια μπορούμε με ακλόνητη πεποίθηση  πλέον να το πούμε ! Δεν τηρούν εντολές επιστασίας οι Αγιορείτες ! Μα του Θεού τον νόμο ! Της φιλοξενίας μη επιλανθάνεσθε φωνάζει το στόμα του Χριστού ο Παύλος,  στην προς Εβραίους και προς όλους μας ! Θεού διάκονοι οι Αγιορείτες ! Μας προσμένουν με αγάπη ανυπόκριτη , πλούσια να μας κεράσουν   από του Κυρίου το ποτήρι και την τράπεζα.

Στεκόμαστε μαζί με άλλους στην μπουκαπόρτα της Αγίας Άννας και περιμένουμε να ελέγξουν τα στοιχεία μας !Πρώτος προορισμός η Μονή του Διονυσίου !  Όπως πάντα τα θαυμάσια και τα δάκρυα ξεκινούν να λαβαίνουν την θέση τους στην ζωοδότρα μνήμη από τούτο το λιμανάκι ! Μα φέτος είναι τόσο συνταρακτική αυτή  η εικόνα του πρώτου μας Αθωνικού ξημερώματος ! Μια γυναίκα στέκει ακριβώς δίπλα μας ! Θεέ και Κύριε ! θα αναφωνήσει  κάποιος με αυτήν την απρόσμενη παρουσία ! Ναι έτσι και εμείς το νιώσαμε για ελάχιστα όμως ! Μέχρι που  την είδαμε να αγκαλιάζει ολόστοργα ένα μικρό αγόρι! Το καταφιλούσε και εκείνο φώλιαζε το προσωπάκι του μέσα στην κλειστή της αγκαλιά ! Στέκαμε κατασυγκινημένοι  και κοιτάζαμε , η αλήθεια κάπως αδιάκριτα ,  αφήνοντας άλλους να μας προσπεράσουν ! Σε λίγο έφτασε η ώρα να ανέβουμε και εμείς στο πλοίο μαζί με το παιδί ! Ζαλωμένο εκείνο με τον σάκο του και μια δυο σακούλες από όπου ξέβγαιναν κουβέρτες και ένα διπλωμένο χαρτόνι ! Καταλάβαμε αμέσως ! Ένας μικρός μαθητής, οικότροφος  της Αθωνιάδας ! «φροντιστήριον καταστῆσαι ἑλληνικῶν, μαθημάτων παιδείας τε καὶ διδασκαλίας παντοδαποῦς ἕν τε λογικαῖς, φιλοσοφικαῖς τε καὶ θεολογικαῖς ἐπιστήμαις»   Το ευλογημένο καταφύγιο των ευσεβών εκ κοιλίας μητρός , η σχολή  μελλοντικών υπουργών του Υψίστου , των υψοποιών αρετών η ακαδημία, το πρώτο κοινόβιο κατοπινών εν σώματι αγγέλων   !  

Ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και καθίσαμε σε ένα μεγάλο παγκάκι ! Ο μικρός βιαστικός πήγε αμέσως στην πρύμνη σιμά στην Ελληνική  Σημαία που άρχισε να κυματίσει μόλις η πλεύση μας ξεκίνησε ! Χαιρετούσε την μάνα του κουνώντας τα μικρά χέρια του συνεχώς ! Εκείνη έστεκε εκεί μέχρι που το λιμάνι χάθηκε από τα μάτια του ! Γύρεψα να βρεθώ δίπλα του την ώρα εκείνη! Έτσι σε λίγο ψωμίζαμε μαζί τους  γλάρους που θαρρετά μας πλησίαζαν ! Ο μικρός Ραφαήλ , μαθητής της πρώτης Γυμνασίου ! Περίμενα ότι θα ήταν γόνος πολύτεκνης οικογένειας ! Μα εκείνος ήταν μοναχοπαίδι ! Είχε έρθει πριν λίγα χρόνια στο Όρος και του άρεσε πολύ ! Έχω ξυπνήσει από τις 2 για να έρθουμε από Θεσσαλονίκη με την μαμά μου ! Σήμερα θα χάσω και την πρώτη ώρα ! Αλλά την δεύτερη θα είμαι εκεί ! Έχουμε βυζαντινή μουσική ! Εγώ ξέρετε είμαι Παντοκρατορινός ! Κάθε Παρασκευή και όλο το Σαββατοκύριακο βρίσκομαι στην Παντοκράτορος ! Κάθε Μοναστήρι έχει υπό την προστασία του κάποιους μαθητές ! Είναι πολύ ωραία εκεί ! Κάνουμε και διακονήματα ! Πηγαίνουμε και σε όλες τις ακολουθίες ! Έχουμε τα δικά μας δωμάτια ! Στην Αθωνιάδα είμαστε μαζί με άλλους 3 συμμαθητές μου στο δωμάτιο ! Είμαστε πολύ καλοί φίλοι ! Και οι καθηγητές μας αγαπούν πολύ!  Έτσι απλά μου τα περιέγραψε ! Έπειτα από λίγη ώρα δεν είχε τίποτα από το πρωινό φαγητό  που του είχε ετοιμάσει η μάνα του ! Μια μπουκιά έτρωγε εκείνος δυο οι γλάροι ! Την λύπη του αποχωρισμού σύντομα την είχε αγκαλιάσει η ευχή του Όρους ! Έβγαλα και του χάρισα 2 βιβλία που είχα μαζί μου. Μου αρέσει τόσο  το διάβασμα !Μου είπε ο μικρός ! Πιο πολύ του Αγίου Παϊσίου και του Αγίου Πορφυρίου τα λόγια και τα θαύματα ! Πόσο συνδέονται και οι δυο νεοκαταταχθέντες  Άγιοι  μαζί του σκέφτηκα ! Ο ένας όσο ζούσε στην Παναγούδα , ήταν ο συνήθης προορισμός όλων των μαθητών της Αθωνιάδας στις σχόλες τους ! Τους φίλευε συνεχώς με ό,τι του έδιναν ! Σακούλες γεμάτες καλούδια και αξέχαστες Θεόσοφες διδαχές που γέμισαν με πίστη  όλους τους χρόνους τους ως σήμερα ! Ο άλλος και εκείνος μόνος,  αλητόπαιδο του Χριστού κάποτε κούρνιασε  σε ένα πλοίο , με προορισμό το περιβόλι του Μυστικού Παραδείσου !  

Θέλω όταν μεγαλώσω να γίνω πιλότος μου είπε λίγο πριν αποχωριστούμε μιας και θα κατέβαινε στην Δάφνη ! Βρήκες την καλύτερη σχολή για να μάθεις να πετάς! του είπε ένας Μοναχός που έστεκε δίπλα μας ! Ο Παναγιώτης θυμάται ένα περιστατικό από προσκύνημά του στις αρχές της δεκαετίας του 90 . Τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα και όταν ήθελες να επικοινωνήσεις έπρεπε να πας στις Καρυές . Ήμασταν στην σειρά και περιμέναμε λοιπόν έναν νεαρό να τελειώσει ! Θέλοντας και μη ακούγαμε τα λόγια του ! Φαινόταν να στενοχωριέται πολύ με εκείνα που άκουγε στην άλλη άκρη της γραμμής ! Δεν ταραζόταν και μιλούσε με πραότητα … Μητέρα θα μείνω εδώ ! Θέλω να αφιερωθώ στον Χριστό μας ! Δεν μου ψιθυρίζει κανείς Μητέρα αυτά τα λόγια ! Δική μου μόνο  η απόφαση ! Να εύχεσαι σε παρακαλώ ! Σε παρακαλώ ! Να εύχεσαι ! Θα μείνω εδώ ! Να χαίρεσαι για μένα !

Πόσο τον θαυμάσαμε τον Αθωνιαδίτη μικρό μαθητή μα και εκείνη την πάνστοργη Μάνα ! Θα ξαναέβλεπε τον Ραφαήλ της τα Χριστούγεννα πλέον !  Έφυγε από την δική της αγκαλιά για να τον υποδεχθεί η αγκαλιά  της Μάνας Γεροντίσσης ! Όλες οι Παναγιές οι Αθωνίτισσες της στέλνουν κάθε νύχτωμα διαβεβαίωση ότι ο γιόκας της προοδεύει συνεχώς στην ψυχή και στο σώμα !  Σαν να την ακούμε ακόμα δακρυσμένη  να τον προπέμπει  τον μονάκριβό της μόλις η Αγιά Άννα ξεμάκραινε   ! Να πας στην ευχή του Όρους παιδί μου ! Στην ευχή του Όρους ! 

Νώντας Σκοπετέας 

( Συνεχίζεται με το 2ο μέρος )  

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» , «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» , «Δεν χαμηλώνει ο Άθως», «Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας»  ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας στην ενότητα:Ημερολόγιο Όρους . 

Μόνο ν ακούω την ανάσα της …

Πέρασε μια ζωή …σαν νερό φυλακωμένο στο σμίξιμο δυο χεριών που ένωσε κάποτε ο Θεός …Από εκείνες τις πρώτες σταγόνες της δροσιάς ,ελάχιστες μείναν αστέγνωτες …Δύσκολο πάλαισμα η συζυγία ! Αυτό το συν αν δεν συντροφιάζεται με την αγάπη την θυσιαστική , την ανέκπτωτη που δεν ζητεί τα εαυτής…

Ερωτεύτηκαν κάποτε στα χρόνια τα φοιτητικά ο Άγγελος και η Κυριακή! Τότε ήταν αλλιώς τα εντός του ! Δεν είχε μέσα του Χριστό τότε …κάποιον Θεό μόνο δικό του , φτιαγμένο από το θέλω και το εγώ του . Μα ύστερα ήταν εκείνο το ταξίδι στο Όρος, που άλλαξε τα πάντα ! Γύρισε αλλαγμένος ! Θα του περάσει σκέφτηκε εκείνη, όταν της πρωτοείπε μια Τετάρτη, πως από δω και πέρα θα κρατάω τις νηστείες …όταν δεν υπήρξε πλέον Κυριακή που να μην είναι όρθρου βαθέως στην ενορία τους στον Άγιο Θωμά συνεχώς όρθιος και ολόχαρος .Μα δεν ήταν ασθένεια , ήταν γιατρειά τούτα τα ξαφνικά ... Ποτέ δεν την πίεσε ούτε εκείνη ούτε την κόρη τους, που πλέον είχε μεγαλώσει και που αλλιώς είχε μάθει από μικρή στα μετρημένα, στα λίγα και καλά , στα όσα κάνουν οι πολλοί …Για άλλο παιδί ούτε ν ακούσει η γυναίκα του στα τριάντα οκτώ της ! Αυτό ήταν το παράπονό του …πως πλέον πορευόταν μονάχος του σε αυτόν τον ανηφορικό δρόμο …Διάβαζε εκείνο το απόσπασμα από την πρώτη προς Κορινθίους και πως ποθούσε κάποτε να το βιώσει, όχι μόνο ως αγαπών μα και ως αγαπώμενος ! Μακροθυμούσε , δεν θύμωνε , δεν ζητούσε τα δικά του , δεν λογιζόταν το κακό , σκέπαζε , ήλπιζε , υπέμενε , πίστευε ! Καλή διάθεση πάντα υπήρχε από μάνα και κόρη , μα μέχρις ενός ορίου …στα σύνορα του κόσμου …Μόνο προσευχή πλέον έκανε και μιλούσε στον Θεό για εκείνες …

Παλιότερα συνήθιζε συνέχεια μόνο να τους μιλάει για τον Θεό , μα εκεί στις παρυφές του κόσμου, πάντα η συζήτηση ξέφευγε σε λόγια που τον πλήγωναν … Αυτό το πάντα πιστεύει του Αποστόλου , πόσο τον ακολουθούσε ! Δεν μίλησε ποτέ και σε κανέναν , για όσα τον μάτωναν , για όσα τον απέκοπταν από την Θεία Ένωση , για όσα του χαμήλωναν τα μάτια στο Είδομεν το Φως το αληθινόν , στο γεννηθήτω το θέλημά σου ! Πάντα έβρισκε κάτι να δικαιολογήσει , να μην διαπομπεύσει στην διάνοιά του , να βάλει τον αγαθό λογισμό ότι θα υπάρξει η διόρθωση , η μετάνοια, η Χριστοκεντρική αλλαγή ! Είχε πάντα μια κρυφή ελπίδα πως κάτι έμενε σπαρμένο στις ψυχές τους …Έκανε όλο ευχή, να μην έπεφτε ο σπόρος του σε δρόμους , πέτρες και αγκάθια μα σε γη γόνιμη, βρεγμένη έστω από τα δικά του μόνο μάτια …

Μίλησε ο Θεός κάποια στιγμή λοιπόν και του αποκρίθηκε ! Η κόρη του , απίστευτο του φάνηκε τότε , βρήκε έναν άνθρωπό Του και παντρεύτηκε , έναν δικό Του , που λίγα χρόνια μετά έγινε λειτουργός Του !
- Η Ελευθερία μας πρεσβυτέρα ! Το φαντάζεσαι ; Θαύμα μεγάλο έγινε !
Και μαζί με εκείνο το πρώτο θαύμα ακολούθησαν κι άλλα …4 εγγόνια , 3 κορίτσια και ένα αγόρι , αυτό με το όνομά του Άγγελος σωστός να υψώνει με τα μικρά του χεράκια την λαμπάδα του στο Ευαγγέλιο και στις Εισόδους της Θείας Λειτουργίας !
Και άρχισε τότε να μιλάει η κόρη στην μάνα για τον Θεό που πλέον είχε και εκείνη γνωρίσει …Έναν αλλιώτικο Θεό , τόσο διαφορετικό από αυτόν που τόσα χρόνια πίστευε πως υπήρχε ! Μα η κουβέντα πάντα έπαυε εκεί , στις... παρυφές του κόσμου!
-Μάνα να πας στον πνευματικό να εξομολογηθείς ! Τόσα χρόνια σε παρακαλούσε ο πατέρας να πας μαζί του ! Μην κοιτάς που τώρα δεν μιλά ! Κάνε του το χατίρι …
-Θα πάω ! Φέτος το Πάσχα θα πάω !
Δεν πήγε !
Ξαναμίλησε όμως ο Θεός ! Το επόμενο Πάσχα τους βρήκε και τους 2 στο σπίτι ! Εκείνη καθηλωμένη στο ιατρικό κρεβάτι και εκείνον δίπλα της ακοίμητα να την φροντίζει ! Νόσος του κινητικού νευρώνα ! Σπάνια μα υπαρκτή !
-Γιατί σε εμάς ; Όχι ποτέ ! Γιατί όχι σε εμάς ; Ναι αυτό να πούμε μόνο !
Κάπου το διάβασε αυτό ο Άγγελος και του άρεσε να το λέει , σε όποιον θεωρώντας ότι είναι δυστυχισμένος , προσπαθούσε κάτι να του πει , κάτι να στείλει μαζί του ως γιατί στον Ουρανό . Ατέλειωτες ώρες πλέον δίπλα της ! Γη αγαθή πλέον η ψυχή της ! Απ τα δικά της μάτια τώρα ο δροσισμός και το μοσχομύριστο εύφορό της ! Της διάβαζε εκείνος συνέχεια … Προσευχές ,το ψαλτήρι , τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας ! Βιβλία του Γέροντα Μωυσή που λάτρευε, και που είχε βιώσει όσο λίγοι τον αγιαστικό πόνο ! Του παπά Στεφάνου τις εμπειρίες από την ευχή και την Θεία Λειτουργία ! Έβαζε ομιλίες συνέχεια να ακούνε από τον Δεσπότη Αθανάσιο τον Λεμεσού , από τον Νεόφυτο της Μόρφου, από τον Γέροντα Νίκωνα ,τον πατέρα Σάββα τον Αγιορείτη , τον Παναγόπουλο , την κυρία Αθηνά , την Γαλάτεια και άλλους πολλούς , νύχτα και μέρα …
Κάθε Κυριακή ερχόταν ο παπά Σταμάτης και την μεταλάμβανε …Πρόλαβε και εξομολογήθηκε όσο ακόμα μιλούσε …τώρα πια μόνο τα μάτια της μπορεί να ανοιγοκλείνει ! Πόσα διαμάντια έχει μετρήσει να κυλάνε σε αυτό το μόνο της μπορώ …Συνέχεια της πιάνει το χέρι , της φτιάχνει τα δάχτυλα και την βοηθά να σταυρώνεται ! Έχουν κυλήσει ήδη 6 ολόκληρα χρόνια από τότε που διαγνώστηκε επίσημα και πολιτογραφήθηκε υποψήφια στεφανωμένη κάτοικος του παραδείσου η Κυριακή του ! Η αγάπη όταν τα πάντα πιστεύει στο τέλος δικαιώνεται ! Τόσο όμορφη που του φαίνεται τώρα, όσο ποτέ ! Προχθές η κόρη του μέσα στ αναφιλητά της , του είπε κάτι που διόλου δεν τον έβαλε σε σκέψεις…
-Να έφευγε …να λυτρωνόταν και αυτή και εσύ πατέρα μου ! Τόσα χρόνια πια !
-Τι λες παιδάκι μου ! Μην το ξαναπείς αυτό , ούτε να σκέφτεσαι έτσι ! Καθόλου δεν απόκαμα ! Ας την κρατήσει ο Κύριος όσον καιρό θέλει έτσι ! Ξέρει Εκείνος και μόνο ! Ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου ! Εγώ το μόνο που θέλω είναι να ακούω την ανάσα της ! Αυτό μου αρκεί ! Ξέρεις πόσες λέξεις στέλνει ψηλά με κάθε αναπνοή της ; Πόσα ελέησον …πόσα συγχώρα με …πόσα δέξε με μετανοούσα …
Γύρισε δίπλα της ξανά ! Πάλι έμειναν μόνοι , οι δυό τους !
Λίγες μέρες αργότερα , ένα πρωινό αφού την ένιψε και την τακτοποίησε , της κράτησε το χέρι και άρχισε να της διαβάζει τον υπέροχο ύμνο της αγάπης…

Ακούς τι λέει ο Παύλος Κυριακή μου ;...Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει…
Δεν άνοιξε ξανά τα μάτια της …Το τελευταίο δάκρυ που κύλησε, το πήρε με το χέρι του , να το κρατήσει αστέγνωτο ως το αντάμωμά τους ….

Νώντας Σκοπετέας 

Αφιερωμένο στην Α.

Τα τραγούδια του Θεού( Ο Παύλος ο Σιδεράς)

Ο Παύλος ο Σιδεράς ...Έτσι τον ήξεραν όλοι για  χρόνια  , που πλέον δύσκολα με ακρίβεια μετριούνται . Κάποιοι μικρότεροι πολύ σε ηλικία , τον αποκαλούσαν κάποτε-κάποτε  και Αλουμινά , μα τούτη η προσφώνηση μάλλον τον παραξένευε ! Άκου Αλουμινάς ! έλεγε γελώντας  και έπειτα αρχίνιζε  να τραγουδά …

-Κι από μια πόρτα χαμηλή κι από μια σκοτεινή αυλή βγήκε κλεφτά, κλεφτά ο σιδεράς , ο σιδεράς και του είπε λόγια της χαράς…

Δεν έλειπε ποτέ το τραγούδι από τα χείλη του Παύλου… Μεγαλωμένος στις φτωχογειτονιές της προσφυγιάς στην Νέα Ιωνία,  σε μια Ελλάδα  που αναστέναζε πότε  με ένα βουβό μοιρολόι , και πότε προσμένοντας  το φως της ημέρας και της πατρίδας,  τραγουδώντας την θλίψη , το μαράζι , την ξενιτιά, τον νόστο ,  την άδολη καρδιά και το φιλότιμο , έμαθε να ζει με τα τραγούδια και κείνους τους στίχους τους , που η ζωή δεν σταματούσε τότε να γράφει , άλλοτε ως άπονη , μαύρη , ψεύτρα και άδικη  και άλλοτε σαν λεμονιά που άνθιζε την υπομονή και έναν ουρανό όλο και πιο γαλανό… Από 8 χρονώ παιδί στο σκληρό μεροκάματο . Στην οικοδομή των ονείρων και της ελπίδας ! Βαρύ φορτίο στη  ζωή του  η ορφάνια και η εγκατάλειψη , ίσως περισσότερο και από αυτά τα ίδια τα μεγάλα σίδερα , που τον συντρόφεψαν σε ολάκερη  τη ζήση του ! 

Αυτός  βέβαια τα κατάφερε και δεν έφυγε ποτέ από τον τόπο του …Με μουτζουρωμένα πάντα χέρια τα κατάφερε να σταθεί και να ανασαίνει πάντα της μάνας γης το αέρι  …Τα κοίταζε καμιά φορά τα χέρια του ο Σιδεράς , ιδίως μόλις η γυναίκα του,  του παραπονιόταν γιατί δεν φόραγε γάντια ώστε  να μην τα λερώνει …και εκείνος κοιτώντας την στα μάτια όλο αγάπη και χαμόγελο της τραγουδούσε ξανά όπως πάντα , ένα από τα αγαπημένα του  : 

-Τα μουντζουρωμένα χέρια με τους ρόζους, τα χοντρά, είναι χέρια τιμημένα και ας μην είναι καθαρά. Τα μουντζουρωμένα χέρια και η φόρμα η παλιά, κρύβουν χρήμα και αξία και μια τίμια καρδιά.

-Δεν γινόσουν βρε άντρα μου τραγουδιστής ! τον πείραζε εκείνη καμιά φορά …Δεν θα παιδευόσουν συνέχεια με τις φωτιές και τις μουτζούρες !

-Άκου τι λέει ! Εύκολο νομίζεις είναι καημένη να πεις αυτά τα τραγούδια,  αυτά τα λόγια …Οι αμίμητες φωνές που τα είπαν ….οι μεγάλοι της εποχής μας , ο Στέλιος , ο Στράτος , ο Μητροπάνος έπειτα , είχαν απ΄τον Θεό χάρισμα μεγάλο ! Αστεία λέμε τώρα ; Κάτσε γυναίκα , να σου βάλω ένα τραγούδι να καταλάβεις !

Και έπιασε να ψάξει κάτι σπάνιο ,  από μια τεράστια συλλογή σε βινύλια , κασέτες και έπειτα σε σι ντι …

-Μόλις ακούω την φωνή  του Στέλιου με του Πυθαγόρα τα αληθινά τα λόγια και του Χρηστάκου του Νικολόπουλου τις πενιές   , θυμάμαι τα  απογεύματα δίπλα στον ηλεκτρικό στην Νέα Ιωνία ,  με ένα μικρό τραντιστοράκι στα χέρια να περπατώ μετά την δουλειά  και να  ξεκουράζεται  το μέσα μου ! Για άκουσε αυτό :

-Φτωχιά μου νέα Ιωνία στα μάτια σου είδα το φως στους δρόμους και στα καφενεία ο κάθε φίλος αδερφός  !Και μου λέγαν ιστορίες στην μικρή μου την αυλή δυο γερόντοι απ’ τον Πόντο μια γριούλα απ’ τ ’ Αϊβαλί ! Γλυκιά μου νέα Ιωνία ποτέ μου δε θα σ’ αρνηθώ μέσα στα γκρίζα δειλινά σου πάντα θα υπάρχω και θα ζω !

                 Μια βιβλιοθήκη σχεδόν γεμάτη  με τα τραγούδια και τους αναστεναγμούς  της ζωής του …

-Μόνο εγώ  και ο μακαρίτης ο Πάνος ο Γεραμάνης έχουμε τέτοια συλλογή! έλεγε με καμάρι …Καμάρωνε και τα σπλάχνα του ο Παύλος ο Σιδεράς …

Και για αυτά δούλευε,  ως που μεγάλωσε αρκετά , στο δύσκολο επάγγελμά του . Ώρες πολλές να λείπει για να μην τους λείψει τίποτα ! Η μάνα τους τα μεγάλωνε όμορφα με αγάπη και Ζωντανό Θεό ! Εκείνος πολλά δεν είχε με την Εκκλησία , χωρίς όμως ποτέ να παρεμβαίνει στην σπορά της Θεοφοβούμενης γυναίκας του …Σάστισε κάπως μόλις ο γιός του μια μέρα , του είπε αποφασιστικά και αναντίλεκτα πως θα αφιερωθεί στον Θεό και θα καλογερέψει ! Δεν είπε τίποτα ,ούτε πεισμονή έδειξε μόλις τα συζητούσαν …Αλλιώς βέβαια  τα λογάριαζε… Παρηγορήθηκε κάπως μόλις του είπε ο μικρός , πως θα μόναζε στο κυκλαδίτικο  νησί και θα αναλάμβανε κάποια στιγμή μια ενορία ως Ιερομόναχος !

Κύλησαν τα χρόνια .

Έγινε η κουρά και οι χειροτονίες του πατέρα Μητροφάνους ! Τον ακολούθησαν όλοι στο νησί και εγκαταστάθηκαν να τον αισθάνονται κοντά τους ! Δεν ήθελαν να δυσκολέψουν την δική του ξενιτεία, να φέρουν εμπόδια στην αρετή της αποταγής ! Βρήκαν ένα όμορφο σπίτι θαλασσινό και ζούσαν ήσυχα , στέλνοντας μόνο διακριτική αγάπη στον αφιερωμένο τους γιό!  Ο Παύλος είχε ξεκινήσει να συνηθίζει το παιδί του  με το μοναχικό τριβώνιο . Δυσκολευόταν μόνο να τον φωνάζει με το νέο του όνομα και πότε-  πότε του ξέφευγε άθελα , το πρώτο βαφτιστικό του… Εκείνος ,  χωρίς βιασύνη και πίεση,  του διηγιόταν αλήθειες  από το συναξάρι , του μιλούσε για τα μυστήρια , για την Θεία Εξομολόγηση …Άκουγε σιωπηλός ο πατέρας του …

-Να εξομολογηθείς πατέρα μου ! Μόλις νιώσεις την ανάγκη , μην διστάσεις …να μου το πεις και εγώ θα κανονίζω με έναν παππούλη που ξέρω καλά πως θα σε αναπαύσει !

Κάποιες φορές ο Παύλος ακολουθούσε και τους υπόλοιπους  τις Κυριακές στον Ναό που ο πάτερ πλέον λειτουργούσε  , μα αρκετές προτιμούσε να μείνει σπίτι , να ψάξει τα σαρανταπεντάρια του τα σπάνια, να θυμηθεί  αλλοτινές του εποχές … Ξαφνικά  κάτι περίεργο  σαν να τον έλεγχε και άνοιγε την τηλεόραση που έδειχνε Λειτουργία …Χαμήλωνε την μουσική και στεκόταν ν ακούσει λίγο τους ψαλτάδες …Μια Κυριακή , καλοκαίρι ήταν του 2009 λίγο μετά το δι ευχών απ την Μητρόπολη , άρχισε πάλι να σκαλίζει τα τραγούδια του … Έπεσε το μάτι του σε έναν δίσκο του 1972 και στην φωνή του Καζαντζίδη που βαθιά, σχεδόν σπαρακτικά , τραγουδούσε :

Το δρομολόι καθενός το ξέρει μόνο ο Θεός,

στα μονοπάτια της ζωής όλοι περιπλανιώμαστε άλλος εδώ κι άλλος εκεί πονάμε ή χαιρόμαστε …

Είναι λουλούδι η ψυχή και να μαδήσει δεν αργεί στο περιβόλι της ζωής ένα σεργιάνι κάνουμε κι άλλος αργά κι άλλος νωρίς στο ίδιο τέρμα φτάνουμε.

Άλλος πατάει άσφαλτο κι άλλος πατάει χώμα ώσπου μια μέρα η ψυχή χωρίζει απ’ το σώμα.

Άλλος πατάει στα χαλιά και άλλος στα σανίδια μόνο στο θάνατο μπροστά τα πάντα είναι ίδια.

Το θυμήθηκε τούτο το τραγούδι! Ποτέ δεν είχε προσέξει όμως τις λέξεις και τα νοήματά του! Το έβαλε και τα ξανάβαλε !Στο τέλος το τραγουδούσε και έκλαιγε …έκλαιγε σαν μωρό παιδί! Δεν ήταν που ένιωσε πως το τέρμα πλησίαζε …Σαν κάτι να του μήνυσαν αυτά τα λόγια  …Δεν είπε όμως σε κανέναν τίποτα !

Κανείς δεν έμαθε ποτέ για εκείνο το τραγούδι της Κυριακής…Αναρωτιόντουσαν όλοι πως και ο Παύλος ο Σιδεράς έγινε ξαφνικά φιλακόλουθος , πως εξομολογήθηκε για πρώτη του φορά ! Στο σπίτι πλέον σπάνια ακούγονταν τραγούδια , μα μόνο εκείνες οι παρακλήσεις της  Παναγίας από την Σιμωνόπετρα , το Βατοπαίδι , τον Μαχαιρά , τα Ιεροσόλυμα ,  που πολύ τις αγάπησε ! Άρχισε λοιπόν να φτιάχνει μια αλλιώτικη πλέον συλλογή , με ψάλματα και ομιλίες Ιεροκηρύκων …Νυχθημερόν και αχόρταγα άκουγε πλέον του Θεού τα λόγια και τα τραγούδια…Η γυναίκα του πόσο χαιρόταν …Ένα μεσημέρι ο πατήρ Μητροφάνης της εξομολογήθηκε τον λογισμό του :

- Μάνα ο Θεός για κάτι τον ετοιμάζει τον πατέρα ! Θα το δεις ! Για κάτι μεγάλο και σωτήριο !Τι μεταστροφή είναι αυτή ! Τι θαύμα μεγάλο ! Παράτησε μέχρι και τα τραγούδια του ! Ούτε που ασχολείται πλέον ! Μου ζητάει συνεχώς να του βρίσκω ομιλίες και εκπομπές να φωτίζει το σκοτάδι του …έτσι μου λέει ! Δοξασμένο το όνομά σου Κύριε !

Λες και άκουσε ο Παύλος την συνομιλία τους …Ύστερα από λίγο ξεκίνησε να τραγουδάει δυνατά όπως παλιά …Σάστισαν η γυναίκα και ο παπάς ! Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους απορημένοι ! Το ήξεραν καλά αυτό το τραγούδι ! Ήταν από τα αγαπημένα του ! Του Μητροπάνου το Αλίμονο ! Κατάλαβε ο Παύλος και γέλασε με την καρδιά του !

-Μην φοβάστε βρε σεις …Δεν ξανακύλησα βρε ευλογημένοι ! Τους αλλάζω τώρα τους στίχους ! Να μιλάνε για τον Θεό !Μόνο γι Αυτόν ! Όλα από και για τον Χριστό μας !

-Δεν σε καταλαβαίνω , πως τους αλλάζεις δηλαδή ,τον ρώτησε ο γιός του …

-Να , βάζω ένα Σε εκεί στην μέση του στίχου ! Και το Ζωή το βάζω με κεφαλαίο ! Εγώ ειμί η Ζωή ! Δώσε βάση ! Και ξεκίνησε ξανά να τραγουδάει :

Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν  Σε αγάπησαν Αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο Αλίμονο σ’ αυτούς που δε δακρύσανε Ζωή,  την ομορφιά Σου δε γνωρίσανε Ζωή . την ομορφιά Σου δε γνωρίσανε  !

-Κατάλαβες τώρα ; Άντε δώσε μου την ευχή σου !

Αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν ώρα πολύ ! Κυριακή μέσα στο χαρμόσυνο Πεντηκοστάρι ήταν …

-Σήμερα που άκουγα το Ευαγγέλιο του Παραλύτου παπά μου , εκεί που είπε η ψυχούλα στον Κύριο , Άνθρωπο ουκ έχω , θυμήθηκα και έναν άλλον στίχο που τραγούδησε ο Στράτος …

Τα βάσανά μου ένα φορτίο που τα πηγαίνω εδώ κι εκεί άνθρωπο ψάχνω αλλά δε βρίσκω το βάρος που ‘χω στη ψυχή να μοιραστεί…

Τελικά παπά μου , όλα μπορούν να κοιτάξουν ψηλά ! Και τα τραγούδια ακόμα ! Να γίνουν του Θεού ! Βέβαια τώρα την ψυχή μου την δροσίζουν μόνο αυτές οι θείες μελωδίες , με τα λόγια απ το ψαλτήρι και έπειτα εκείνοι οι τρισευλογημένοι ιεροκήρυκες του Παραδείσου που διαφωτίζουν με τους λόγους τους ! Α…μην ξεχάσεις να μου βρεις και άλλες ομιλίες του Παναγόπουλου !

Μια τέτοια ομιλία για το …δρομολόι της ζωής έπειτα από κάποια χρόνια άκουγε από τον κυρ Δημήτρη ο Παύλος , μόλις ξεκίνησαν οι πόνοι ψηλά όποτε ανάσαινε και ο πυρετός …

-Τον ετοίμαζε όντως ο Θεός μάνα ! είπε ο πατήρ Μητροφάνης μόλις πήρε τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις …

Με μισό πνευμόνι πια , μετά από μεγάλο χειρουργείο,  ο Παύλος τον τελευταίο του επίγειο Δεκαπενταύγουστο , ανέβηκε ως το μεγάλο ύψωμα της Παναγιάς να μεταλάβει στην μετάστασή της !Αρνήθηκε να τον πάνε με το αυτοκίνητο!

- Κάτι να ξεχρεώσω και εγώ για τις τόσες απουσίες μου ,είπε μόλις τον γλυκομάλωσαν για την αποκοτιά του ,την ανεξήγητη για τους πολλούς …

Οι Γιατροί μιλούσαν για πολλαπλές επικείμενες μεταστάσεις ,για πόνους συνεχείς και αφόρητους  …Βάλθηκε ο Παύλος να τους διαψεύσει ! Μόνο την τελευταία μέρα  χρειάστηκε και για λίγο , να τον βοηθήσουν με οξυγόνο ! Στο δωμάτιο ένας φορητός υπολογιστής μετέδιδε συνεχώς την Παράκληση της Παναγίας !  Ο Πατήρ Μητροφάνης γονατιστός κρατώντας το χέρι του πατέρα του  έλεγε τους Χαιρετισμούς  της !Πλησίασε κάποια στιγμή και τον ρώτησε :

-Φοβάσαι τον θάνατο πατέρα ;

Του έγνεψε γαλήνια το όχι !                                                                   

-Θα είμαστε μαζί κάποτε αν ελεήσει ο Θεός ! Μην φοβάσαι ! Είσαι στα χέρια Του τώρα !

Θέλησε να του μιλήσει …Του έβγαλε για λίγο την μάσκα και έγειρε ο καλόγερος να ακούσει την ισχνή φωνή του πατέρα του :

-Ένα μόνο με στενοχωρεί …Που δεν θα  είμαι εκεί μόλις θα λειτουργάς ! Μην με ξεχάσεις ποτέ παιδί μου !

-Θα είσαι πάτέρα μου ! Ποτέ δεν θα λείψεις ! Ποτέ ! Στο υπόσχομαι !

Ούτε που ακούστηκε μόλις ξέπνευσε ο Παύλος ο Σιδεράς ! Λόγια της χαράς , μεγαλυνάρια υμνολογήματα της μόνης πίστης , τραγούδια του Θεού ψάλονταν από αγγελικές φωνές μοναζουσών   την στιγμή που εκείνος χαμογελαστός και όμορφος όπως ποτέ   έφευγε για την ποθεινή Πατρίδα :

Όλη ψυχή και διανοία, και καρδία σε και χείλεσι δοξάζω, απολαύσας των σων, μεγάλων χαρισμάτων·  αλλ’ ω της Σης χρηστότητος,  και απείρων Σου θαυμάτων!

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο: Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν 
που κυκλοφορεί από την Ορθόδοξη Χριστιανική Συναλληλία 
"Πρόμαχος Ορθοδοξίας"

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Ιερομ.π.Μ  που μας εμπιστεύθηκε τούτη την αληθινή Ιστορία έτσι όπως διασκευάστηκε σε διήγημα εις μνήμην του κατά σάρκα πατρός του Παύλου  .

Του Κυρ Χρήστου η φωνή …32 Πλεονεκτήματα …

Επτά χρόνια ψάλτης στην Πορτοκαλούσα !Στον βράχο που σκεπάζει την πόλη ! Επτά ενιαυτοί ! Επτά κύκλοι εορτών ! Δεσποτικές ,Θεομητορικές , Πανηγύρεις !Επτά Τριώδια της κατάνυξης   και επτά των Ρόδων , χαρμόσυνα Πεντηκοστάρια ! Επτά Αύγουστοι της Κυρίας των Αγγέλων ! Πολλαπλάσια του επτά τα συναξάρια , τα λουλουδοστόλιστα προσκυνητάρια  και οι μυρίπνοοι  επιτάφιοι , οι προοιμιακοί , τα τροπάρια ,οι εξάψαλμοι , οι πολυέλαιοι ,  οι κανόνες , τα εξαποστειλάρια , οι αίνοι ,  τα μεγαλυνάρια , τα δοξαστικά  , τα θεοτοκία , τα νυν απολύεις , τα σύμβολα της νίκης , οι θείες ευχαριστίες, τα θεράπευσον , τα ίασον , τα καθάρισον , τα παράτεινον …Ψυχές , μορφές , δάκρυα , χαμόγελα , ελπίδες , απουσίες , ευχές και ένας άγρυπνος ασπασμός  στης Κατακεκρυμμένης το σμίξιμο με τον Θεό βρέφος, στου κεραυνού το σημάδι , που σε όλους θυμίζει το διαρκές  διάσωσμα της Πανάχραντης Δέσποινας. Σε όλες αυτές τις ευλογημένες στιγμές , έναν μόνο άνθρωπο συνάντησα σχεδόν όσες φορές και τους σεβαστούς Πατέρες της Παναγίας μας ! Τον κυρ –Χρήστο τον Καπαρέλλο …Τον πιο φιλακόλουθο απ τους φιλακόλουθους , που αγάπαγε τόσο την Παναγία ώστε να μην λείπει σχεδόν ποτέ , όταν το απολυτίκιό της ακουγόταν : "Νύμφη Πάναγνε, Εὐλογημένη, Θεοτόκε, Κατακεκρυμμένη, σκέπε λαὸν Ἀργολίδος Πανάμωμε· τοὺς Σοὶ προστρέχοντας Δέσποινα λύτρωσαι, παθῶν παντοίων ψυχῆς τε καὶ σώματος, ὅπως ἅπαντες ὑμνοῦντες τὰ σὰ θαυμάσια, δοξάζωμεν Χριστὸν τὸν Φιλάνθρωπον"

Τον πρωτοσυνάντησα στην Πρόνοια στο Ανάπλι ,  στην Αγία Τριάδα ένα μεσημέρι Σαββάτου πριν από πολλά χρόνια , περιμένοντας την σειρά μας για τον κοινό πνευματικό μας Πατέρα , τον Παπά –Λιά μας ! Μαζί με την κυρά Ελένη την γυναίκα του . Σιγηλά περίμεναν για ώρες πολλές …Τους κοίταζα να πούμε έναν λόγο  , να περάσει κάπως η ώρα …Τίποτα εκείνοι!Αμίλητοι , σοβαροί , καρτερούντες και νήφοντες απ ότι κατάλαβα αργότερα , μόλις άρχισα να τους παρατηρώ σε κάθε ακολουθία στο Μοναστήρι …Τις περισσότερες φορές ήταν εκεί πριν από εμένα …τον ψάλτη … φτάνοντας με το παμπάλαιο πράσινο αγροτικό αυτοκινητάκι τους ! Λαχταρούσαν να βρεθούν εκεί στον βραχώδη κήπο της Παναγίας μας τον ουρανοκρέμαστο …Σχεδόν συνεχώς  υπήρχε μια θέση δίπλα μου αδειανή …Ο κυρ-Χρήστος δεν ήρθε ποτέ να καθίσει σε αυτήν …Επέλεγε ένα στασίδι στα αριστερά του Δεσποτικού. Αμίλητος , αγέλαστος και αδιάκοπα  όρθιος , με έκανε να αναρωτιέμαι για πολλούς καιρούς , τι σόι άνθρωπος να ναι  τούτος …Τον χαιρετούσα και εκείνος απλά έγνεφε το κεφάλι προς τα κάτω …Του έλεγα στο τέλος :βοήθειά μας…και του χρόνου … και εκείνος πάλι μόνο σήμαινε το αμήν  με τα μάτια χαμηλωμένα …Μια φορά μόνο τον είδα να χαμογελάει σαν άλλος τετραήμερος φίλος του Χριστού …Μόλις σε μια Παράκληση στου καλοκαιριού το Πάσχα ,  η μικρούλα εγγόνα του ανέβηκε όρθια πάνω σε ένα στασίδι και πλημμύρισε τον ναό με την δυνατή γαργαριστή φωνή της , τα πατερημά και τα ελέησόν της  …Έσκυψε και ήσυχα  της φίλησε τα μαλλιά  …Λίγο –λίγο λοιπόν άρχισε η παρουσία του , μερικές θέσεις πάντα  πιο  μακριά απ το ψαλτήρι μου,  να γίνεται οικεία , ταιριασμένη , αναγκαία …Ζεστό απόγευμα Αυγούστου με καύσωνα έξω, κρύο ορθρινό σαρανταλείτουργου με τον βοριά να σφυρίζει στροφολογώντας στα σπηλιάρια του κάστρου ,  και εκείνος  να λείπει …Θεός φυλάξοι ! Πέρυσι τα Χριστούγεννα δεν τον είδα και απόρησα  …και έπειτα οι απουσίες του  έγιναν συνεχείς …Μέσα στο ασταμάτητο κυνήγι του κόσμου και των βιοτικών , όλο ξέχναγα να ρωτήσω για εκείνον τον ψηλό με το μουστάκι που δεν έλειπε ποτέ …Ναι , δεν ήξερα το όνομά του ακόμα , ούτε την φωνή του είχα ακούσει , επτά χρόνια μετά …Για αυτό και μόλις μου είπαν στις αρχές του καλοκαιριού , πως ο Κυρ Χρήστος δεν είναι καλά , ότι βρίσκεται στην Αθήνα στην εντατική και μάλλον   οδεύει προς τον θάνατο , όλοι απόρησαν που τους είπα …

-Ποιος είναι αυτός ο κυρ-Χρήστος  ;

-Ο κυρ-Χρήστος …που στεκόταν πάντα όρθιος δίπλα στο Δεσποτικό ….Που διακονούσε συνέχεια σε όποια δουλειά τον χρειαζόμασταν !Δεν ξέρεις τον κυρ –Χρήστο καημένε, τόσα χρόνια εδώ που είσαι   ; 

-Α βέβαια ο κυρ-Χρήστος …ναι κατάλαβα …

Ντράπηκα τόσο εκείνη την ημέρα , τα βαλα με τον εαυτό μου τον ταλαίπωρο , που δεν χάνει ευκαιρία να αξιολογεί , να χαρακτηρίζει να συμπεραίνει πάντα εκ όψεως μα όχι εκ βαθείας ψυχής, να προσπερνά τις εύλαλες σιωπές και να μην συναισθάνεται την σημαντικότητα κάθε ανθρώπου που μετά πίστεως , ευλαβείας και φόβου Θεού,  εισέρχεται στον άγιο οίκο του  Κυρίου  …Μετάνιωσα που δεν πήγα ποτέ να του ξεκινήσω συζήτηση , που δεν επέμεινα έστω για μια μόνο φορά να έρθει να σταθεί όρθιος δίπλα μου , να του δώσω να πει το Σύμβολο της Πίστης , να ακούσω έστω για μια και μόνο φορά την φωνή του … Κυριακή καλοκαιριού του 2018  , ελάχιστες μόλις μέρες μετά την φωτιά που γέμισε με στάχτες και μαύρο τις ψυχές όλων ημών των τέκνων της οργής,    που για χρόνια την άπαυστη φωνή του Ιωνά κτηνωδώς αγνοούμε και λοιδορούμε , μετά την Θεία Λειτουργία οι Πατέρες θλιμμένοι μου είπαν : -Σήμερα στις 5 κηδεύεται ο κυρ-Χρήστος ο Καπαρέλος !

Δεν τα κατάφερα να παραστώ ! Την ίδια σχεδόν ώρα ένας άλλος συνάνθρωπος μας πορευόταν προς την αληθινή ζωή , πατέρας αδελφού πεφιλημένου…Κι ύστερα εκείνη η βροχή η μανιασμένη , ποτάμια έφτιαξε μέσα σε ελάχιστο χρόνο …Δεν καλοσύνεψε παρά μόνο όταν τον έβαλαν στην ξεδιψασμένη γη , που μύρισε ξανά ελπίδα και Θεό φιλεύσπλαχνο …  Στα εννιάμερα , ανήμερα του Αγίου Χρήστου εκ Πρεβέζης του Νεομάρτυρος!!  που τον έκαψαν ζωντανό απαγγέλλοντας το Πιστεύω , άκουσα για πρώτη φορά την φωνή της κυρά Ελένης του  ! Με συγκλόνισε ο τρόπος της …Μια σκέψη μόνο έκανα ακούγοντάς την  :  Ω Θεέ μου , δεν σταμάτησες ποτέ να διαλέγεις τα ταπεινά παιδιά  σου,  τους ισχυρούς και ακλόνητους έτσι να γονατίζεις …

-Ξέρετε, την ημέρα εκείνη με την βροχή όλοι απορούσαν και μου έλεγαν κάποια από τα  παιδιά μου με παράπονο   …γιατί να βρέχει τόσο στον πατέρα μας …να μην σταματήσει ούτε λεπτό … Εγώ τότε τους είπα μια αληθινή Ιστορία που είχα ακούσει στο ραδιόφωνο της Μητρόπολης …για ένα ζευγάρι ανθρώπων , έναν άντρα με την γυναίκα του… Στου άντρα την κηδεία  , που έκανε πολύ υπομονή όλην του την ζωή με την δύστροπη και αμετανόητη συζυγό του,  άνοιξαν οι ουρανοί , έριχνε ασταμάτητα  νερό,  με το τουλούμι που λέμε …Στης γυναίκας του την εκφορά ύστερα από λίγα χρόνια   , που πέθανε χωρίς ελέησον και μεταλαβιά , είχε μια παραδεισένια καλοσύνη …Της οικονόμησε ο Θεός έστω μια τελευταία παρηγοριά πριν το αιώνιο σκοτάδι… Ενώ στον Άγιο άνθρωπο,  του έδωσε άλλη μια δυσκολία να λάβει ακόμα πιο ανθισμένο το βραβείο από τον στεφανοδότη Κύριο …Μόλις έγινε ο ενταφιασμός του Χρήστου βγήκε ένα υπέροχο ουράνιο τόξο στον Ουρανό ! Ο πιο μικρός από τους εγγονούς μας  ήρθε και μου έπιασε το χέρι και με ρώτησε : Τι είναι αυτό γιαγιά ; Και εγώ του απάντησα πως είναι το ουράνιο τόξο! –Λάθος …μου λέει ! Είναι η σκάλα που ανεβαίνει στον Ουρανό ο παππούς ! Ακούτε τι μου είπε μωρό παιδάκι ! Και την πήραν έπειτα τα δάκρυα !

Ο πατήρ Ιωσήφ που παρακολουθούσε την συζήτηση παρενέβη …

-Έπρεπε να δεις το πρόσωπο του κυρ Χρήστου ! Έλαμπε στην κυριολεξία !

-Έχετε κυρία Ελένη καμιά φωτογραφία του  από την κηδεία;   την ρώτησα

-Ναι έχει η κόρη μου …να την φωνάξω να σας πει …Φυσικά και έχουμε !

-Είναι η κόρη σας με την εγγονή που έψελνε ;

-Τι να σας πω …είναι και πολλές οι κόρες …και τα εγγόνια …

-Πόσες δηλαδή ;

-5 κόρες και ένας γιός…

Ο πολύτεκνος κυρ –Χρήστος , που ….κατάφερα  εννιά μέρες μετά την κηδεία του , να  ανακαλύψω μαζί με τα λοιπά ανήκουστα  και την  ευλογημένη πολυμελή φαμίλια του… Και πόσα ακόμα,  στα επόμενα λεπτά που ήρθε και κάθισε δίπλα μου η κόρη του,  η Φωτεινή του, μια πραεία ύπαρξη που μιλούσε με βαθιά και πρωτόγνωρη αγάπη για τον πατέρα της …

Είναι από τις τόσο  ευλογημένες στιγμές της πίστης , που εκείνο το β από το μακάβριο πάει και χάνεται σε θλιβερά σκοτεινιασμένα υπόγεια …Μακάρια όλα όσα μου διηγήθηκε …

-Μπήκε με πόνους δυνατούς και απροειδοποίητους  στο νοσοκομείο φέτος τα Χριστούγεννα …Μετά από λίγες μέρες και συνεχείς εξετάσεις , οι γιατροί μας είπαν να τον πάρουμε σπίτι για να περάσει τα τελευταία του Χριστούγεννα μαζί μας ! Ήταν , μας είπαν θέμα λίγων μόλις εβδομάδων πλέον  …Μεταστάσεις πολλές από το πάγκρεάς του ! Τα έμαθε από την πρώτη στιγμή όλα ο πατέρας ! Μου είπε λοιπόν αργότερα πως στις 28 Δεκεμβρίου , την θυμάμαι καλά την ημερομηνία γιατί έχει σημασία , προσευχήθηκε στην Παναγία την Πορτοκαλούσα λέγοντάς της : Παναγία μου , επειδή όλο αυτό είναι τόσο ξαφνικό και είναι πολλοί οι άνθρωποι , τόσα παιδιά και τόσα εγγόνια που θα στενοχωρηθούν αν φύγω τόσο γρήγορα  , σε παρακαλώ χάρισε μου λίγο χρόνο ακόμα ! Έτσι και έγινε ! Ο Πατέρας μου κοιμήθηκε ακριβώς …επτά μήνες έπειτα ! Ακριβώς επτά ! Στις 28 Ιουλίου ! Και εμείς όλοι προλάβαμε να τον αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο , να λάβουμε παραπάνω  απ την σοφία του και την πνευματική  σιωπή του ! Ξέρεις γιατί δεν ερχόταν να καθίσει δίπλα σου ; Τον παρακινούσε η μητέρα να έρθει και εκείνος έλεγε πως δεν ήταν άξιος να βρίσκεται εκεί που ψέλνονταν αυτά τα άγια λόγια ! Επτά μήνες ακριβώς κράτησε η τελευταία μας αγκαλιά ! Το ζήτησε από την Παναγία που …αχ και να ξέραμε πόσο πολύ την αγάπησε !Δεν υπήρχε μέρα που να μην πει την Παράκλησή της , αυτή  που της έγραψε ο Καλλίνικος( σ.σ.νυν Μητροπολίτης Άρτης κ.Καλλίνικος ).Και εκείνη δεν του χάλασε χατίρι ! Λίγο πριν μπει στην εντατική στο 401,  μια μέρα μας μίλησε σε όλους που ήμασταν  μαζεμένοι…Σπάνια μιλούσε για τέτοια θέματα και μας έκανε εντύπωση αυτό  !

-Σήμερα το βράδυ , μας είπε ,  μου παρουσιάστηκε η Παναγία η Κατακεκρυμμένη …Γλυκύτατη και παρηγορητική , όπως την ξέρετε στην εικόνα της ! Μου χάιδεψε το κεφάλι και μου είπε κάτι που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το νόημά του ! Χρήστο μου , παιδί μου , μου είπε , θα έχεις 32 πλεονεκτήματα ! Και έφυγε έπειτα ! Τι να εννοούσε  άραγε ; Μπορείτε να μου πείτε ;

-Σπάζαμε όλοι το κεφάλι μας να καταλάβουμε, μα τίποτα … Πριν μια εβδομάδα μόλις , στο φευγιό του τα καταφέραμε να λύσουμε τον γρίφο ! Ξέρεις ποια ήταν αυτά τα 32 πλεονεκτήματα; Ήταν ακριβώς οι 32 μέρες που έμεινε ο πατέρας στην εντατική μετά από μια επέμβαση που έγινε για την ανακούφισή του !Ήταν ο ευεργέτης πόνος , που μόνο ευνοϊκές συστάσεις στέλνει στον Δίκαιο Κριτή !  Έλιωσε ο πατέρας στην κυριολεξία!  Έμειναν μόνο τα οστά του με το δέρμα  ! Συνέχεια με οξυγόνο και ορούς ! Κάθε μέρα να χάνεται όλο και περισσότερο ! Μα κάθε μέρα όλο και πιο ψηλά , εκεί που πάντα μόνο ζητούσε να βρίσκεται ! Την παραμονή της κοίμησής του , ήταν του Αγίου Παντελεήμονος ! Η μάνα μας είχε κατέβει για λίγο στον Ναό του Αγίου που βρίσκεται μέσα στο Νοσοκομείο και που πανηγύριζε ! Προσευχόταν στον Ιαματικό Άγιο μόνο   να έχει γαλήνη ο πατέρας μου και να μην υποφέρει περισσότερο ! Εγώ ήμουν μαζί του στο δωμάτιο ! Την στιγμή που χτυπούσε η καμπάνα μετά την απόλυση , ο πατέρας μου άνοιξε τα μάτια για πρώτη φορά μετά από πολλές  μέρες και βρήκε την δύναμη να σηκώσει το οστεωμένο του χεράκι , χιλιοτρυπημένο από τους ορούς και να κάνει τον Σταυρό του ! Έγειρα λίγο από πάνω του και τον άκουσα να ψιθυρίζει  την ευχή ! Ένα δάκρυ άρχισε να κυλάει στο πρόσωπό του και έπειτα ξαναβυθίστηκε ως το τέλος ! ….Εμένα δεν με πείραξε που έβρεχε τόσο μόλις τον σηκώσαμε για το κοιμητήρι !Ήταν μια μοναδική στιγμή αφού μείναμε μόνο τα παιδιά του και η μάνα μας ενωμένοι και προσευχόμενοι πάνω από το μνήμα του εκείνη την ώρα της μεγάλης μπόρας ! Αυτά είχα να σας πω ! Θα σας στείλω την φωτογραφία σύντομα να την έχετε!

Βγήκα από το αρχονταρίκι και πέρασα μέσα από το καθολικό των Εισοδίων  .Τα παιδιά και τα εγγόνια του κυρ Χρήστου μαζί με την κυρά Ελένη  ξεμάκραιναν σιγά –σιγά από την Πορτοκαλούσα…Στάθηκα μπροστά στο άδειο στασίδι του!

–Να άκουγα έστω εκείνη την στερνή σου φωνή κυρ –Χρήστο !Το τελευταίο ψιθύρισμά σου το συνταρακτικό !  Όσο με αξιώσει η Παναγία να ψέλνω στο μοναστηράκι της το περίβλεπτο , πάντα σε αυτήν την θέση εσένα θα θυμάμαι! Κι ας μην σε άκουσα ποτέ ! Και ας μην σε εκτίμησα όπως και όταν έπρεπε!   Παρακάλεσε την μεσίτρια Μητέρα μας , να παρατείνει ο φιλάνθρωπος Υιός Της το έλεος και την μακροθυμία Του ! Άγνωστοι οι καιροί  της κρίσης και των εσχάτων …Να ναι επτά χρόνια , επτά μήνες , επτά ημέρες ;Επτά λεπτά , που μπορούν το Φως να φέρουν το παντοτινό ;

Όσα χρειάζεται το εγώ μας να γνέψει το καλό και το Θεάρεστο ,  ταπεινά και σιωπηλά   με τα μάτια χαμηλωμένα όπως εσύ !

Δεήσου να μας τα χαρίσει!Να αποδιώξει  το αιφνίδιο ατακτοποίητο για την ψυχή μας!

                                                                        Νώντας Σκοπετέας

Αφιερωμένο στην μνήμη του Χρήστου Καπαρέλλου του πιο φιλακόλουθου παιδιού της Πορτοκαλούσας …Στην γυναίκα του Ελένη και στα παιδόγγονά τους !

ΥΓ: Μόλις λίγο καιρό μετά που γράφτηκαν οι παραπάνω λέξεις -μνήμες ...έφυγε και η κυρά Ελένη ! Ακολουθώντας της υπομονής του  τα ίχνη...ταξίδεψε και εκείνη σε τόπο ετοιμασμένο... 

Η …παράξενη γυναίκα με το Άγιο Φως

Είναι όλες αυτές οι παραξενιές των Χριστιανών σαν θερινός μπαξές με όλα τα αγαθά καρπίσματα της δουλεμένης γης . Καρτερά τούτο το κηπάκι  κάθε  Τετάρτη και  Παρασκευή , της Μάνας το Πάσχα , του Προδρόμου το νήστεμα και του Σταυρού , στης Μεταμορφώσεως το σαράντισμα , να προσφέρει στης ευλάβειας το θυσιαστήριο όλα του τα Θεόσπαρτα γεννήματα. Ναι , για κάποιους είναι παραξενιά η νηστεία . Άλλοι πάλι ευλογημένοι , γυρεύουν εξηγήσεις στων Θεολόγων τα κιτάπια,  αν μια νηστεία μπορεί να τελειώνει σε …νηστεία ! Αν σου λέει πέσει η ημέρα της Κοιμήσεως της Αειπαρθένου Μαρίας Τετάρτη ή Παρασκευή , μόνο ιχθύς καταλύεται!  Και απορούν πως γίνεται να νηστεύουμε σε μέρα μεγάλης γιορτάδας!  Αλήθεια,  οι Νινευίτες κοίταξαν στο ημερολόγιο και στο νηστειοδρόμιο , μόλις ξεκίνησαν να νηστεύουν ως και το νερό μαζί με τα ζά τους ;

Είναι παραξενιά κάποιες γυναίκες , του ονειδισμού τέκνα προσφιλή, να μην φορούν ποτέ τους ανδρικά , και να πορεύονται πάντα μακριά από τον συρμό , μα κοντά στον Θεό  που μήνυσε στον αμετασάλευτο Νόμο Του  πως … «Οὐκ ἔσται σκεύη ἀνδρὸς ἐπὶ γυναικί, οὐδὲ μὴ ἐνδύσηται ἀνὴρ στολὴν γυναικείαν, ὅτι βδέλυγμα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σού ἐστι πᾶς ποιῶν ταῦτα.» (Δευτ. 22, 5). Είναι τόσο παράξενο να αφήνουν τα μαλλιά τους μακριά και να τα πλέκουν σε τριπλές κοτσίδες , έτσι που να συμβολίζεται και με αυτόν τον τρόπο η Αγία Τριάδα ! Και είναι όμορφες , τόσο αρεστές  στα μάτια του Θεού  ! Γεμάτη από παράξενες τέτοιες  ομορφιές είναι η ζωή των  Χριστιανών ! Γνώρισα μια τέτοια «παράξενη» γυναίκα ! Και πρόσφατα ανακάλυψα για εκείνη κάτι τόσο ασυνάντητο …και αυτό εκτός μόδας και συρμού! Όπου πήγαινε ήθελε να χει μαζί της ένα μικρό φαναράκι ! Από πολύ καιρό  είχε βάλει  στο μάτι τούτη την παραξενιά ! Να κρατήσει ολοχρονίς αναμμένο το Άγιο Φως ! Πόσα διλήμματα δεν της έβαζε συνέχεια ο πονηρός και πόσους λογισμούς για  να σβήσει την ακοίμητη φλόγα της …

Θα πιάσει φωτιά το σπίτι σου που φεύγεις και αφήνεις τόσα καντήλια αναμμένα… Αμ το ταβάνι σου που μαύρισε;  Πάλι βάψιμο !  Άλλα έξοδα !   Με τόσο λάδι που καίγεται θα χόρταιναν τόσοι φτωχοί που δεν έχουν στάξα στο ρωγί τους !   Τώρα με τις μεγάλες θερμοκρασίες  θα βάλεις καμιά πυρκαγιά εκεί που πας στα πολλά ξερά που υπάρχουν δίπλα στο οστεοφυλάκειο  !

Πως της ήρθε στ αλήθεια ένα απόγευμα φέτος το καλοκαίρι και καρτέρεψε στο ζεστό εσπέρας στο κοιμητήριο του τόπου της !Στο μεγάλο κοιμητήρι της μεγάλης πόλης ! 

Περπατούσε ανάμεσά τους …με το μικρό της φαναράκι ! Στεκόταν για λίγο κάτω απ τις ανακουφιστικές σκιές των κυπαρισσιών και ανίχνευε και αναζητούσε  με την ματιά της εκείνες τις χαρμολυπημένες μορφές , που δεν θα πάψουν όσο ζουν να στέλνουν ανάσα και αναπαμό στις ολοζώντανες ψυχούλες που έχουν φωνή και μας μιλούν !

-Θέλετε να φωτίσετε το καντήλι  με Φως απ τον Πανάγιο Τάφο ; Έχω εδώ κρατημένο !

Λάμπανε εκείνων τα μάτια από έκπληξη ! Μιλούσε η δακρυσμένη τους σιωπή το ευχαριστώ για τούτο το ουρανόσταλτο δώρο ! Ζύγωσε και ο παπά Θόδωρος και μόλις κατάλαβε , δόξαζε τον Βασιλιά Παράκλητο που ψιθύρισε τούτη την παραξενιά στην μικροκαμωμένη γυναίκα !   

Αύγουστος και ακόμα καίει  του Ανεσπέρου Φωτός η υπέρ ήλιον  λάμψη! Της οικογένειάς μας φίλη και αδελφή πεφιλημένη ! Την καλέσαμε  να μας επισκεφτεί στα πατρογονικά μου , της Μάνης τα αγιομέρια , παραμονές του Αγίου Φανουρίου ! Σαν τέλεψε ο εσπερινός πήρε την λαμπίτσα της την γυάλινη και έσυρε για τα κοιμητήρια του τόπου , τα …ξενοδοχεία των μανιατών  προσδοκούντων ! Μαζί της είχε και  ένα μεγάλο μπουκάλι λάδι , καρβουνάκια και αγιολίβανο ! Έγιναν τα κοιμητήρια της παλιάς Ανδρούβιστας  κείνο το σουρούπωμα  καντηλέρια Αναστάσιμα ! Και κάτι ξεχασμένα , αφώτιστα για χρόνια ολάκερα , παραπονεμένα μνημούρια λάβανε χαρά απρόσμενη ! Στάλαζε ευχαριστώ ο Ουρανός ολοένα στα μάτια της ! Και πήρε έπειτα τον πετρόδρομο για όλα τα ξωκκλήσια του Νικόβου που άστραψαν  με Λαμπροφώς μετά από άγνωρους χρόνους ! Η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια και τα Άγια Θεοφάνεια  και ο Άγιος Αθανάσιος με την πιο χαμηλή πόρτα της πίστης   και η Ανάληψη με το ματάκι της Πλατυτέρας , το βγαλμένο από χέρι μετανιωμένου της παιδιού , και η Αγία Μαρίνα της θειάς Καλλιοπίτσας η γειτόνισσα και ο Άη Χαραλάμπης , ο φιλοξενάρης του Αγίου Φανουρίου …

Στον Όρθρο  της δικής του μνήμης έδωσε στον παπά Σταύρο τον φιλακόλουθο και ευλαβέστατο , που από παιδί λαχτάραγε μόνο την ιεροσύνη , την γυάλινη λάμπα της να ακουμπήσει εκείνος το Άγιο Φως πάνω στο λάξευμα της Παναγιάς,  που ολόκληρο τον κόσμο αγκαλιάζει ! Την πήρε εκείνος με προσοχή και απερίγραπτο δέος και την έβαλε στο βάθος της Άγιας Τράπεζας ! Φως σιμά στο Φως του Ευαγγελίου , στης ευλογίας τον Σταυρό τον πολυτυπωμένο σε κεφαλές  πονεμένων και ταλαιπώρων  ανθρώπων , στο Ιερατικό το άκλειστο για τους ταπεινούς και φιλακόλουθους υπουργούς του Υψίστου ! Και έλαμψαν τόσο αλλιώτικά όλα ! Και αισθανθήκαμε  το ομοθυμαδόν  όσοι ήμασταν μέσα στο μικρό ξωκκλήσι και όσοι στέκονταν πρωτόγνωρα σιωπηλοί στην φρεσκοασβεστωμένη αυλή του !Και δυνάμωσαν απερινόητα οι φωνές μας ! Και του ψάλτη η φωνή  που την ώρα του Κοινωνικού ίσως για πρώτη φορά σε τούτον τον οίκο έψαλε   το Δούλοι Κύριον και  έπειτα το Εξομολογείσθαι τω Κυρίω , δυνάμωσε πιότερο όταν ακούστηκαν οι στίχοι:    …  οἱ ἑστῶτες ἐν οἴκῳ Κυρίου, ἐν αὐλαῖς οἴκου Θεοῦ ἡμῶν… Τῷ ποιήσαντι φῶτα μεγάλα μόνῳ, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ…

Και χαιρόταν η γυναίκα και έκλαιγε βουβά  και ευχαριστούσε με αλληλούια τον Βασιλιά Παράκλητο , που της ψιθύρισε τούτην την …παραξενιά ! Υπόσχεση Του έδωσε εκείνη την ώρα ,  ως την τελευταία της πνοή , απ τον εύφορο  μπαξέ της ψυχής της , να θησαυρίζει  καρπούς , να τους μοιράζει ευλογία σε κάθε Χριστό που θα σταθεί δίπλα της …

Νώντας Σκοπετέας

Αφιερωμένο στην αδελφή μας Στ.Στ. και σε όσους έχουν την ευλογημένη συνήθεια της διατήρησης του Αγίου Φωτός από το βράδυ της Αναστάσεως του Χριστού μας !

Πάμε ξανά Ουγκάντα !

Υπάρχουν άνθρωποι που κανονίζουν από τώρα συν Θεώ για του χρόνου το καλοκαίρι …Για τις …διακοπές τους …Που οι καρδιές τους δεν σταματούν νοερώς να μεταβαίνουν συνέχεια σε μια απρόσμενη δεύτερη πατρίδα ! Δεν έχει ούτε παραλίες με γαλάζιες σημαίες και πρσινογάλανα νερά , ούτε δροσερά ξαποστάματα με αναψυκτικά στον πάγο και ουζάκι εκεί που σκάει το κύμα …Έχει φτώχεια μα και χαρά Θεού ! Έχει σκληρή δουλειά μέσα στην ζέστη , μα και αγκαλιές θαλπερές και αγάπη ,που πιο ανυπόκριτη πουθενά αλλού δεν θα βρείς …Έχει ελλείψεις σε βασικά , μα περίσσευμα σε ελπίδα και γλυκιά καρτερία ! Έχει Χριστό παντού σε κάθε σου βήμα , σε κάθε ανάσα και χαμόγελο !Ένα διαρκές , αμείωτο , ολόφωτο σαν τον ήλιο χαμόγελο !Έχει Άγιο Σπυρίδωνα και Μυρτιδιώτισσα  Παναγιά !Έχει Ελλάδα στην Ουγκάντα και Ορθοδοξία γνήσια , ανόθευτη , Ζωντανή !

 7 χρόνια πάνε από τότε . Στο καντήλι φρέσκο λάδι από χέρια Θεοκίνητα που δεν τα περίμενες ! Η φωτιά του ακοίμητη , λάμπει στα Ιερά του παπά –Γιώργη και του πατρός Αριστοτέλους ! Λιτανεία στο Λουγκουζί ! Τα σοκολατάκια ντυμένα παπαδάκια στης Ορθοδοξίας τα χρώματα, υψώνουν λαμπάδες και εξαπτέρυγα ! Ο Άγιος  Σπυρίδωνας τα παίρνει ξανά στην αγκαλιά του ! Όλο και πληθαίνει με νέα μαύρα αγγελούδια το εφέστιο εικόνισμά του !  Ψηλά και αυτό να ακουμπήσει στου Ουρανού τον θόλο !Περνούν όλοι τους από κάτω !Η καμπάνα ακούγεται σαν καρδιά που η χαρά δυνατά χτυπά ! Ο αντίλαλός της φτερακίζει στα διψασμένα Ορθόδοξα της Ουγκάντας ! Η Ελλάδα κυματίζει ! Οι νεοφώτιστοι ακολουθούν !Χιτώνες φωτεινοί του πολυέλαιου Πατέρα θα ντύνουν τώρα τα μαύρα κορμιά και τις ολόλευκες καρδιές τους ! Το όνειρο ακόμα κρατά ! Η φλόγα άσβηστη ! Τα χαμόγελα πληθαίνουν σαν την Ορθοδοξία! Και εμείς ξανά εδώ,  να ξεφυλλίσουμε  αναμνήσεις , δάκρυα ανείπωτης χαράς , αγκαλιές αποχωρισμού , υποσχέσεις επιστροφής ! Και ψυχές που ήδη λαχταρούν τα επόμενα , τα αγαπημένα , τα τόσο δικά τους και δικά μας ! Πάμε ξανά Ουγκάντα ! Σε μέρη  που ως τώρα ποτέ δεν αξιωθήκαμε να  πορευθούμε μα πάντα νοσταλγούμε !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή αφιερωμένη στην 7 η Ιεραποστολή της Ι.Μ.Παναγίας της Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα Ιούλιος –Αύγουστος 2018

Η προσπάθειά  συνεχίζεται:

Εθνική τράπεζα : 656/201115-86

στο όνομα του ιερέως της Ιεραποστολής μας George Nyombi

http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.com/