Το δεν που την ματώνει ..(Προσευχή για την άνυδρη ψυχή μας)

Σκληρή γη πατημένη από βήματα βιαστικά, βαριά χωρίς σταματημό δεν θέλω να ναι η ψυχή μου …

Μα είναι …

Χώμα αγκαλιασμένο με βράχια ξερά που δεν κρατούν ποτέ τους μια σταγόνα βροχής, δεν θέλω να ναι …

Μα είναι …

Στα δύσκολά μόνο Σε θυμάμαι και έπειτα πάντα Σε ξεχνώ έξω από την πόρτα της …

Δεν θέλω ό,τι ανθίζει μέσα της να το πνίγει η…ματωμένη ορμή των αγκαθιών και όλα τα ναι τα θλιβερά μου, που δεν μπορώ να ξεριζώσω…

Θέλω να ναι η ψυχή μου γη αγαθή… διψασμένη και εύφορη… να βγάλει καρπό γλυκό, να χορτάσει από πείνα…για τον λόγο Σου…

Μα δεν είναι…

Σπλαχνίσου την Κύριε…Ρίξε τον σπόρο Σου και σήμερα πάνω της, να ξεραθεί εκείνο το δεν που την ματώνει …Νώντας Σκοπετέας

Συλλέκτης Κυριακών ...

Δεν έμοιαζε με κανέναν κλασσικό συλλέκτη… Από αυτούς που δαπανούν περιουσίες ολάκερες προκειμένου να αποκτήσουν το σπάνιο ,το δυσεύρετο, το μοναδικό …και έπειτα να το βάλουν σε περίοπτη θέση , να το φωτίσουν καλά και να το δείχνουν με καμάρι σε όλους τους επισκέπτες τους , συνοδεία πολλών θαυμαστικών και τυμπανοκρουσιών …πίνακες μεγάλων ζωγράφων, έργα τέχνης ανεκτίμητα φωτογραφίζονται και διαφημίζονται , πωλούνται και αγοράζονται …

Κυριακή πρωί μετά την Εκκλησία επιστρέφαμε μαζί στην κατηφόρα της Παναγίτσας …Κόπιασε στο φτωχικό μου να σε κεράσω καφεδάκι και λουκούμι …πάμε πάνω να δεις το αρχονταρίκι μου !! Μικρό διαμέρισμα πολυκατοικίας ευωδιαστό από θυμίαμα λιβανιού με ελάχιστα έπιπλα ,πολλά βιβλία και εικονοστάσια σχεδόν σε όλους τους τοίχους …Τον απήλαυσα εκείνον τον καφέ με το λουκούμι ,πάνε χρόνια από τότε …

Κάμποσες ώρες συζητούσαμε με τον φτωχό στα υλικά μα ζάμπλουτο στα ουράνια τα του Θεού, αδερφό μου …Το μάτι μου έπιασε σ ένα από τα αμέτρητα ράφια του σπιτιού μια στοίβα από κιτρινισμένα φύλλα …Τι είναι αυτά ; τον ρώτησα ..Αυτή είναι η συλλογή μου ! μου είπε κοιτάζοντας χαμηλά …κατάλαβα ότι από ταπείνωση δεν ήθελε να πει πολλά μα εγώ επέμεινα τραβώντας ένα από τα κίτρινα χαρτιά …Συλλέγεις την Φωνή του Κυρίου ; Ναι είμαι συλλέκτης Κυριακών !! Τα τελευταία είκοσι χρόνια …-Για να υπολογίσω ..χίλιες Κυριακές!!! Θεέ μου πόσες !!!Και δεν έλειψες ούτε μια από την Εκκλησία ;;Έδωσε ο Θεός και δεν έλειψα καμιά …

Τα κιτρινισμένα φύλλα κλείνουν μέσα τους κεχριμπαρένια λόγια που υπογράφουν από το 1952 άνθρωποι μόνο με τα αρχικά τους …δείγμα και αυτό μεγάλης ταπείνωσης .Θυμάμαι τον αδερφό μας να μου λέει πως μόνο με την Αγία Γραφή και την Φωνή του Κυρίου μπορεί κάποιος να οικοδομηθεί πνευματικά …Το έχω διαπιστώσει αμέτρητες φορές …μιας και από εκείνο το Κυριακάτικο πρωινό έγινα και εγώ συλλέκτης Κυριακών ..Και κάθε εβδομάδα στην ημέρα του Κυρίου την γεμάτη αγαλλίαση και ευφροσύνη , την κρατάω με λαχτάρα πάντα και διαβάζω πρώτα το έτος και τον συνολικό αριθμό των φύλλων …τα τελευταία που αντίκρυσα ήταν :έτος 59ον ,αριθ.φυλ .3044 …

Άραγε να υπάρχει κανείς με τόσες Κυριακές στην συλλογή του ;

Φιλαγιορείτης/ν.σ

(Απόσπασμα από την ομότιτλη ραδ.εκπομπή : Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα φώς )

Ο κύκλος της Αγάπης… δεν κλείνει ποτέ !

Δεν θα ισχυριστώ ότι λάτρεψα ποτέ μου τα λεγόμενα «θετικά μαθήματα» …η τριγωνομετρία λοιπόν δεν ήταν από τα αγαπημένα μου …Δεν είναι αυτός ο λόγος όμως που τώρα στα σαράντα παρά κάτι , ταράζομαι στο άκουσμα της λέξης …κύκλος. Θα γίνω πιότερο συγκεκριμένος. Τα τελευταία χρόνια έλαβα ,με την βοήθεια του Θεού ,μια μεγάλη για μένα απόφαση: Να αφιερώσω όσο μπορώ την ζωή μου σε Εκείνον …Τα πάντα γι Αυτόν και από Αυτόν…Ό, τι κάνω ό, τι λέω να οδηγεί στην σωτηρία της ψυχής μου …Η αλήθεια είναι , πως νοιώθω ότι δεν έχω καταφέρει έστω το απειροελάχιστο ως τώρα…και δεν ταπεινολογώ , το εννοώ …

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι λοιπόν άλλοι από νωρίς άλλοι κάπως καθυστερημένα, οι οποίοι αποφασίζουν να εισέλθουν στα βαθιά της εκκλησιαστικής ζωής ...Προσπαθούν αληθινά να βοηθήσουν έστω και μια ψυχή να γνωρίσει Εκείνον που άλλαξε την ζωή τους …Ο σκοπός τους ένας : Να σώσουν την δική τους ψυχή …

Στο ξεκίνημα τους θεωρούν ότι σε αυτόν τον χώρο όλα και όλοι κινούνται και σκέπτονται ομοίως … και έπειτα έρχεται στην ζωή τους ο κύκλος ….

Άνθρωποι που αντιδρούν αρνητικά σε οτιδήποτε το «νέο» , κομίζεται έστω ως ιδέα …κλειστοί σε ανοίγματα , ευρηματικά αποτρεπτικοί σε προτροπές και προσκλήσεις στον «έξω κόσμο» με σημαία τους την κακώς αλλοιωμένη και προσαρμοσμένη στο υπερεγώ τους θαυμαστή και ιερή κατά τα άλλα έννοια της υπακοής …Δεν θέλουν επουδενί λόγω να ανοίξει ο κύκλος τους …Αυτοί γνώρισαν και αγάπησαν τον Χριστό , σώθηκαν !!! οι υπόλοιποι …αδαείς προκαλούντες την εκκλησιαστική αιδώ και τον Χριστεπίκλητο καθωσπρεπισμό , με σκουλαρίκια και …βαψίματα , καπνίζοντες , μη νηστεύοντες ,ανεξομολόγητοι , αλειτούργητοι , αλιβάνιστοι , δεν χωρούν στους κύκλους τους , τους οποίους και διαρκώς φροντίζουν να θωρακίζουν και να περιφρουρούν υπό τον φόβο του μολυσμού τους … Αυτοί οι ίδιοι λοιπόν ,με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις , αυτοθεωρούνται σύγχρονοι ιεραπόστολοι , και συμμετέχουν ενίοτε σε διάφορους κύκλους όπου αλληλοβραβεύονται και αλληλοθαυμάζονται επιδεικνύοντας γνώσεις και αρετές ….μη αναλογιζόμενοι όμως πως χρόνια τώρα δεν έχει προστεθεί ούτε ένα νέο μέλος στην ιερή συντροφιά τους και αγνοώντας στην πράξη το Παύλειο : Χριστός Ιησούς ήλθεν εις τον κόσμο αμαρτωλούς σώσαι…

Όλα αυτά οφείλονται σε ένα πρωτοφανές έλλειμμα Αγάπης του οποίου πρώτος εγώ που υπογράφω αυτά τα γεμάτα έπαρση και κατάκριση λόγια , δηλώνω ειλικρινώς πάσχων . Μια Αγάπη που ως ουρανόφερτη υπεραρετή, ήρθε από άλλον κόσμο για να βάλει την τάξη στην πνευματική αναρχία αυτού του κόσμου. Γιατί ασφαλώς, η συγκεκριμένη αυτή πνευματική αναρχία, είναι ένα αδυσώπητο καθεστώς, και μία ιδιότυπη πνευματική δικτατορία, που ως προβληματική και εξόχως ισοπεδωτική για τον κάθε άνθρωπο κατάσταση, στερεί δυστυχώς από πολλούς τις δικαιωματικές προσδοκίες για αιώνια προοπτική!

Επειδή η ουρανόφερτη υπεραρετή της Αγάπης , ήρθε να ενώσει τα αντικείμενα διεστώτα και να μεταστοιχειωθεί σε ιερό "όπλο" αποφυγής της αμετροέπειας της αλαζονείας, της απαξίωσης, της αγένειας, της έλλειψης μεθεκτικής συναλληλίας, του φόβου υιοθέτησης κανόνων που θα ευνοούν και θα καλλιεργούν το εκδημοκρατισμένο και κυρίως αδελφικό εν Κυρίω επικοινωνιακό συνδιαλέγεσθαι ...

Γιατί λοιπόν όλα τούτα να μην τα συναντάμε πλεονάζοντα ... στους λεγόμενους πνευματικούς χώρους που με φυσικό τρόπο, μάς οδηγούν οι "πινακίδες" του Ευαγγελικού Λόγου ;

Στις εθνικές οδούς, αν κάποιος ανισόρροπος ξεριζώσει και μπερδέψει τις πινακίδες, ο οδηγός αντί για τον Πειραιά , θα βρεθεί στην Κερατέα!

Γιατί, λοιπόν να συναντάμε ανθρώπους που κατά συρροή και τρέμω στην ιδέα όχι άδολα, ξεριζώνουν τις Ευαγγελικές Πινακίδες, λειτουργώντας έτσι αποπροσανατολιστικά και ετεροκατευθυντικά για όλους εκείνους που τρομοκρατημένοι ψάχνουν να βρουν εν τέλει "αλλού" τα Θεϊκά υπεσχημένα!

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, σαν ρομφαία περνάνε στην ψυχή μου τα Λόγια του Θεανθρώπου για την απολογία που θα δώσει ο κάθε άνθρωπος στο παγκόσμιο στάδιο της Κρίσης!

Γιατί γι' αυτό το "αλλού" θα κλιθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να δώσουν ''λόγο".

Η πραγματική αγάπη – χωρίς να υποβαθμίζεται και να παραγκωνίζεται η αγάπη που νοιώθουν οι ερωτευμένοι - είναι αυτό που συμβαίνει ανάμεσα σε φίλους, αντιπάλους, αγνώστους, ξένους, και να τολμήσω να πω κι εχθρούς. Επειδή η θυσία για όλους τους παραπάνω, δεν είναι αποτέλεσμα ψυχοσωματικών διεργασιών, αλλά αποτέλεσμα ελεύθερης θέλησης και αυταπάρνησης. Γι’ αυτό και είναι πανίσχυρη και άφθαρτη στο χρόνο!

Ό,τι είναι αληθινό κρατάει για πάντα!

Και το μόνο αληθινό που υπάρχει σ'αυτόν τον κόσμο, και δεν είναι απ' αυτόν τον κόσμο, είναι η αγάπη.

Το πρώτο είδος της αγάπης, κάνει τον άνθρωπο απλώς γήινο!

Το δεύτερο, τον μετατρέπει αυτόματα σε υπερφυσικό, υπερκόσμιο, ουράνιο, διαφορετικό και γι' αυτό τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό!

Ο Γέροντας Σωφρόνιος έλεγε: " Αγαπώ άρα υπάρχω "

Aς αγαπήσουμε, λοιπόν, για να μην κατρακυλήσουμε στο βάραθρο της απωλείας που ονομάζεται " μη ύπαρξη "!

Οι κύκλοι πρέπει να ανοίξουν διάπλατα ! Η αγκαλιά του Χριστού μας είναι πάντα ανοιχτή και δεν θα κλείσει παρά μόνο όταν μας χωρέσει όλους ανεξαιρέτως …Ας μην λειτουργούμε με ανταγωνισμούς , επάρσεις ,αποκλεισμούς , αρεστούς ημετέρους , ίντριγκες , εγωισμούς , φιλαυτία , αυθεντία….γιατί όλα αυτά δεν θέλγουν κανέναν και ιδίως τους νέους οι οποίοι μάλλον απομακρύνονται όλο και περισσότερο εισερχόμενοι σε άλλα σκοτεινά και ψυχοβλαβέστατα σχήματα....

Εύχομαι ειλικρινώς όσοι διαβάζουν αυτά τα λόγια να «καθρεφτιστούν» στις ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις …Εγώ δεν τα κατάφερα όσο κι αν προσπάθησα ….Για όσους δεν τα καταφέρουν όπως και εγώ παρακαλώ να δεχτούν την συγγνώμη μου και την αγάπη μου ….

Για την συγγραφή Παναγιώτης Σκοπετέας & Νώντας Σκοπετέας 

Να φύγει Χριστιανός και σωσμένος …

Είχε ήδη τέσσερα μικρά αγγελούδια …Στα εικοσιοκτώ της μάνα πολύτεκνη και πάντα χαρούμενη …Ποτέ δεν άκουγες από το στόμα της να βγαίνει παράπονο ...μόνο Δόξα τω Θεώ την άκουγες να λέει …Πόσο έλαμπε το πρόσωπό της κάθε Κυριακή μετά το δι ευχών του παπά Μιχάλη , και πόσο περήφανη καμάρωνε τα κοινωνημένα βλαστάρια της που με λαχτάρα πλησίασαν ξανά τον ζώντα Θεό …- Α τώρα Δέσποινα τέρμα τα παιδιά ..αρκετά είναι τα τέσσερα της είπε μια από τις γειτόνισσές της , Κυριακή ήταν και γυρίζανε μαζί από την Εκκλησιά…και εκείνη η ευλογημένη δεν την παρεξήγησε ..ούτε την έβαλε στην θέση της όπως θα περίμενε κανένας …-Ό,τι πει ο Θεός είπε με γαλήνια φωνή και δεν έδωσε συνέχεια …. Λίγους μήνες μετά περιμένοντας το επόμενο παιδί του Θεού ,για λίγο σάστισε μόλις ο Γιατρός της είπε ότι το παιδί που χε στα σπλάχνα της δεν θα προλάβαινε να ζήσει παρά λίγες ώρες αφού θα γεννιόταν …του έλειπαν ζωτικά όργανα και δεν θα τα κατάφερνε …-γι αυτό καλό θα ήταν να το αποβάλλετε …της είπε μουδιασμένα …-Ό,τι πει ο Θεός , ξανάπε ... Καρτερικά περίμενε να γεννήσει ..τέσσερις ολόκληρους μήνες γνωρίζοντας την αλήθεια …θα το γεννήσω έλεγε να βαπτισθεί αμέσως έστω με το ράντισμα και να φύγει Χριστιανός και σωσμένος …. Μεγαλείο ψυχής και πίστης για μια μάνα με επτά παιδιά σήμερα , το ένα στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα !!! / Νώντας Σκοπετέας . Απόσπασμα από το βιβλίο ''Δάκρυ στο Εγώ"Αληθινή Ιστορία . 

-Ποιός είναι ;- Η Ευφημία ...

Ηταν στην αυλή της Καλύβης του ο Γέροντας (Παΐσιος), όταν τον επισκέφθηκε κάποιο πνευματικό του τέκνο. Επανελάμβανε συνεχώς από την καρδιά του: «Δόξα σοι ο Θεός», πάλιν και πολλάκις. Σε μια στιγμή ο Γέροντας του είπε: «Αχρηστεύεται κανείς με την καλή έννοια».

-Ποιός, Γέροντα; -Ήσυχα καθόμουν στο Κελλί μου, ήρθε και με παλάβωσε. Ωραία περνούν επάνω. -Τί συμβαίνει, Γέροντα; -Θα σου πω, αλλά μην το πής σε κανέναν. Του διηγήθηκε τότε το έξης: «Είχα γυρίσει από τον κόσμο, όπου είχα βγή για ένα εκκλησιαστικό θέμα. Την Τρίτη, κατά η ώρα 10 το πρωί, ήμουν μέσα στο Κελλί μου και έκανα τις Ώρες. Ακούω χτύπημα στην πόρτα και μια γυναικεία φωνή να λέη: «Δι΄ευχών των αγίων Πατέρων ημών…». Σκέφθηκα: «Πως βρέθηκε γυναίκα μέσα στο Όρος;». Εν τούτοις ένιωσα μια θεία γλυκύτητα μέσα μου και ρώτησα: -Ποιος είναι; -Η Ευφημία, απαντά. »Σκεφτόμουν, «ποιά Ευφημία; Μήπως καμμιά γυναίκα έκανε καμμιά τρέλλα και ήρθε με ανδρικά στο Όρος; Τώρα τί να κάνω;». Ξαναχτυπά. Ρωτάω: «Ποιος είναι;». «Η Ευφημία», άπαντα και πάλι. Σκέφτομαι και δεν ανοίγω. Στην τρίτη φορά πού χτύπησε, άνοιξε μόνη της η πόρτα, πού είχε σύρτη από μέσα. Άκουσα βήματα στον διάδρομο. Πετάχτηκα από το Κελλί μου και βλέπω μια γυναίκα με μανδήλα. Την συνώδευε κάποιος, πού έμοιαζε με τον Ευαγγελιστή Λουκά, ο οποίος εξαφανίσθηκε. Παρ’ όλο πού ήμουν σίγουρος ότι δεν είναι του πειρασμού, γιατί λαμποκοπούσε, την ρώτησα ποιά είναι· -Η μάρτυς Ευφημία, άπαντα. -Αν είσαι η μάρτυς Ευφημία, ελα να προσκυνήσουμε την Αγία Τριάδα. Ό,τι κάνω εγώ να κάνης και σύ. Μπήκα στην Εκκλησία, κάνω μια μετάνοια λέγοντας: «Εις το όνομα του Πατρός». Το επανέλαβε με μετάνοια. «Και του Υϊού». «Και του Υϊού», είπε με ψιλή φωνή. -Πιο δυνατά, ν’ ακούω, είπα και επανέλαβε δυνατώτερα. »Ένώ ήταν ακόμα στο διάδρομο έκανε μετάνοιες, όχι προς την Εκκλησία, αλλά προς το Κελλί μου. Στην άρχή παραξενεύτηκα, αλλά μετά θυμήθηκα ότι είχα μια μικρή χάρτινη εικονίτσα της Αγίας Τριάδος, κολλημένη σε ξύλο, πάνω από την πόρτα του Κελλιού μου. Αφού προσκυνήσαμε και για τρίτη φορά -«Και του Αγίου Πνεύματος»- μετά είπα: «Τώρα, να σε προσκυνήσω και εγώ». Την προσκύνησα και ασπάστηκα τα πόδια της και την άκρη της μύτης της. Στο πρόσωπο το θεώρησα αναίδεια να την ασπασθώ. »Ύστερα κάθησε η Αγία στο σκαμνάκι και εγώ στο μπαουλάκι και μου έλυσε την απορία πού είχα (στό εκκλησιαστικό θέμα). »Μετά μου διηγήθηκε την ζωή της. Ήξερα ότι υπάρχει μια αγία Ευφημία, αλλά τον βίο της δεν τον ήξερα. Όταν μου διηγείτο τα μαρτύρια της, όχι απλώς τα άκουγα, αλλά σαν να τα έβλεπα· τα ζούσα. Έφριξα! Πά, πά, πά! -Πώς άντεξες τέτοια μαρτύρια; ρώτησα. -Αν ήξερα τί δόξα έχουν οί Άγιοι, θα έκανα ό,τι μπορούσα να περάσω πιο μεγάλα μαρτύρια. »Μετά απ’ αυτό το γεγονός για τρεις μέρες δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Σκιρτούσα και συνεχώς δόξαζα τον Θεό. Ούτε να φάω, ούτε τίποτα… συνεχώς δοξολογία». Σε επιστολή του αναφέρει: «Σ’ όλη μου τη ζωή δεν θα μπορέσω να εξοφλήσω την μεγάλη μου υποχρέωση στην αγία Ευφημία, η οποία ενώ ήταν άγνωστη μου και χωρίς να είχε καμμιά υποχρέωση, μου έκανε αυτή την μεγάλη τιμή…». Διηγούμενος το γεγονός πρόσθεσε με ταπείνωση ότι παρουσιάστηκε η αγία Ευφημία, «όχι γιατί το αξίζω, αλλά επειδή με απασχολούσε εκείνο τον καιρό ενα θέμα πού είχε σχέση με την κατάσταση της Εκκλησίας γενικά, και για δύο άλλους λόγους». Εντύπωση έκανε στον Γέροντα «πώς αυτή η μικροκαμωμένη και αδύνατη άντεξε τόσα μαρτύρια; Να πής ήταν καμμία… (εννοούσε σωματώδης και δυνατή). Μια σταλιά ήταν». Μέσα σε αυτήν την παραδεισένια κατάσταση συνέθεσε προς τιμήν της Αγίας ένα στιχηρό προσόμοιο: «Ποίοις ευφημιών άσμασιν ευφημήσωμεν την Ευφημίαν, την καταδεχθείσαν από άνωθεν και επισκεφθείσασαν κάτοικον μοναχόν ελεεινόν εν τη Καψάλα. Εκ τρίτου την θύραν πάλιν του έκρουσε τετάρτη ήνοίχθη μόνη εκ θαύματος και εισελθούσα με ουράνιον δόξαν, του Χρίστου η Μάρτυς, προσκυνούντες ομού Τριάδα την Αγίαν». Και ενα εξαποστειλάριο κατά το «Τοις μαθηταίς συνέλθωμεν…», πού άρχιζε: «Μεγαλομάρτυς ένδοξε του Χρίστου Ευφημία, σ’ αγαπώ πολύ-πολύ μετά την Παναγία…». (Φυσικά αυτά δεν τα είχε για λειτουργική χρήση, ούτε τα έψαλλε δημοσίως). Παρά την συνήθεια του βγήκε πάλι στην Σουρωτή και έκανε τις αδελφές μετόχους αυτής της ουράνιας χαράς. Με την βοήθεια του και τις οδηγίες του αγιογράφησαν την Αγία, όπως του εμφανίσθηκε. Ό Γέροντας φιλοτέχνησε το αρνητικό της εικόνος της Αγίας σε μήτρα ατσάλινη με την οποία έκανε πρεσσαριστά είκονάκια και τα μοίραζε ευλογία στους προσκυνητές εις τιμήν της αγίας Ευφημίας. Κατά το σκάλισμα δυσκολεύτηκε να κάνη τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού. Είπε: «Παιδεύτηκα να κάνω το χέρι της, αλλά μετά έβαλα έναν καλό λογισμό: «Ίσως επειδή και εγώ την παίδεψα την καημένη». Πηγή: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελίδες: 224-228 Έκδοσις Καλύβης Αναστάσεως, Καψάλα, Άγιον Όρος πηγή: http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.com

Χάρισε μου έναν Σταυρό ...

......Η κουβέντα μας ένα βράδυ, μετά την καρδιολογική εξέταση και το τυπικό ηλεκτροκαρδιογράφημα, με συνεκλόνισε. Ούτε φαντάσθηκα ποτέ ότι θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αντιμετωπίση έτσι την αρρώστια του. Μου είπε: “Θα σου εξομολογηθώ κάτι, αλλά να μείνη μυστικό. Έχω καρκίνο στην υπόφυση. Ήδη αισθάνομαι τη γλώσσα μου μεγαλωμένη και δεν γυρίζει καλά μέσα στη στοματική κοιλότητα”. Ύστερα μου ανέλυσε ιατρικά και σωστά τη λειτουργία των ενδοκρινών αδένων και κατέληξε: “Πρέπει να ξέρης ότι, όταν ήμουν καλογεράκος -ίσως 16 χρονών- στο Άγιο Όρος αισθανόμουνα τόσο ευτυχισμένος, ιδίως μετά τη Θεία Κοινωνία, ώστε έβγαινα στο δάσος και με δάκρυα φώναζα: Δόξα Σοι, Κύριε! Ήρθες ολόκληρος μέσα μου’ σε μένα τον αμαρτωλό’ Εσύ ο Χριστός μου, που σταυρώθηκες και πόνεσες για μένα και σήκωσες τις αμαρτίες μου. Κι εγώ τι κάνω για σένα; Ποιόν πόνο υποφέρω για σένα; Κύριε, στείλε μου έναν καρκίνο! Χριστέ μου, χάρισέ μου έναν καρκίνο, να υποφέρω και γω μαζί Σου! Αυτή την προσευχή την έκανα συνέχεια και μετά το εξομολογήθηκα στους Γεροντάδες μου. Εκείνοι μου σύστησαν να μην την επαναλάβω, γιατί εκπειράζω τον Θεό. Ξέρει εκείνος τι θα κάνη. Δεν την ξανάκανα αυτή την προσευχή. Αλλά τώρα, Γιωργάκη μου, μου τον έστειλε τον καρκίνο! Καταλαβαίνεις την ευεργεσία; Έστω και αργά, θα υποφέρω λίγο μαζί Του”. Έμεινα ενεός. Πρώτη φορά στην ιατρική σταδιοδρομία μου άκουγα τη φράση: “Δόξα τω Θεώ, έχω καρκίνο!”. Είχα ξεχάσει ότι μπροστά μου δεν βρισκόταν άνθρωπος κοινός’ ήταν ο Γέροντας Πορφύριος.

του Γεωργίου Παπαζάχου

(Επίκ. Καθηγητή Καρδιολογίας )

πηγή :www.porphyrios.net/

Στα γενέθλια της Παναγιάς μας ... (Στην Βαϊδενίτσα)

Ήταν πάντα η …τελευταία μας μέρα στο χωριό …η τελευταία μέρα καλοκαιριού ..Γι αυτό φρόντιζα πάντα να μην χάσω ούτε μια στιγμή της ..

Η παρέα των νέων θα ξεκινούσε με τα πόδια για την Βαϊδενίτσα πρωί-πρωί γύρω στις εφτά …ενώ άλλοι οι του όρθρου εραστές …είχαν ξεκινήσει από χαράματα ξυπόλυτοι στην …χάρη της …στα γενέθλιά της .ο δρόμος δύσκολος ανηφορικός και κακοτράχαλος τότε ,..γεμάτος από μυρωδιές Ταϋγέτου και χρώματα του πρώτου Φθινοπώρου …Στάση για ξεϊδρωμα στον πύργο των Κιτρινιαρέων …και από κει άλλα είκοσι λεπτά ως την αγιασμένη αυλή του μοναστηριού …

Σίγουρα μες στο καλοκαίρι η παρέα θα ρχόταν ακόμα μια φορά τουλάχιστον στην πιο ζεστή του μέρα να δροσιστεί με τα κρυστάλλινα νερά της πηγής …να φάει καρπούζι παγωμένο στην λιμνούλα πάνω απ την δεξαμενή…. να θαυμάσει τα καβούρια με το Β (Βαίδενίτσα )χαραγμένο απ τον Θεό πάνω τους …να ανάψει κερί μπροστά στο υπέροχο ξυλόγλυπτο τέμπλο του καθολικού….να αφουγκραστεί τους πύρινους λόγους του Παπουλάκη που πέρασε κάποτε από εκεί….

Ο Σεπτέμβρης σημαδεύει την όγδοη μέρα του και τα γεννέθλια της Κυρίας Θεοτόκου …Έχω χρόνια πολλά να βρεθώ εκεί ανήμερα του γενεσίου Της ….μα η ψυχή μου δεν θα λείψει ποτέ ,απ το μισογκρεμισμένο μα πανέμορφο , ερειπωμένο μοναστηράκι μας … ψάλλοντας την χαρά που εμήνυσε η γέννηση της Παναγιάς μας σε όλη την οικουμένη….

Μεταξύ των βουνοκορφών της «Μαυροβούνας» και του «Ταξιάρχη» του Ταϋγέτου, στην ανατολική πλευρά μιας ρεματιάς βρίσκεται το Μοναστήρι της Παναγίας της Βαϊδενίτσας ή Βοϊδενίτσας. Η πρόσβαση γίνεται είτε από τη Σαϊδώνα, είτε από το Εξωχώρι, περίπου στη μέση της απόστασης των δύο χωριών.

Η ονομασία μάλλον προέρχεται από τη σλάβικη λέξη «Βόδα» που σημαίνει νερό ή «βοδονίτσα» που σημαίνει μύλος, νερόμυλος. Άλλωστε κοντά στο Μοναστήρι βρίσκονται έξη παμπάλαιοι νερόμυλοι που εξυπηρετούσαν τα χωριά της περιοχής μέχρι τη περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

Το συγκρότημα ήταν περιφραγμένο από μαντρότοιχο για την απόκρουση επιδρομέων. Η χρονολόγηση της ανέγερσής του δεν έχει γίνει. Πιθανόν να κτίσθηκε για άμυνα και φύλαξη των χωριών της Καρδαμύλης και της Ανδρούβιστας από τυχόν επιδρομές Τούρκων, από τη πλευρά της Σπάρτης μέσω του δάσους της Βασιλικής. Τα Μοναστήρια της Βαϊδενίτσας, του Σαμουήλ και ο πολεμόπυργος του καπετάν Κιτρινιάρη, πάνω στο ξερόβραχο της «κουδούνας», πράγματι αποτελούν ένα ισχυρό οχυρό τρίγωνο άμυνας.

Η εκκλησία βρίσκεται εκτός περιβόλου και πρέπει να είναι νεώτερη. Πιθανόν εντός περιβόλου να υπήρχε παλαιότερη. Δεν είναι τοιχογραφημένη, αλλά διατηρεί αξιόλογο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Στην πέτρινη παραστάδα της αριστερής πλευράς της εισόδου διακρίνουμε επιγραφή με χαραγμένο σταυρό και χρονολογία 1807.

Παλιότερα υπήρξε καταφύγιο κλεφταρματωλών ενώ σ’ αυτό κατέφυγε ο αντιοθωνικός κήρυκας Παπουλάκης που αναστάτωσε τη περιοχή με τα κηρύγματά του και συνελήφθη το 1852.

Σ’ αυτό φιλοξενήθηκαν κατά τη κατοχή Κύπριοι και Άγγλοι στρατιώτες και αυτό αποτέλεσε την αιτία επιδρομής των Ιταλών το 1942, με αποτέλεσμα να πυρποληθούν τα περισσότερα κτίρια του Μοναστηριού.

Σήμερα διασώζεται πολεμόπυργος, με θολωτή στέγη και πολεμίστρες ενώ υπάρχει ορατότητα με το πύργο του καπετάν Κιτρινιάρη, χαμηλότερα στη πλαγιά.

Παλιότερα και μέχρι τον Μεσοπόλεμο υπήρχαν καλόγεροι στο Μοναστήρι, που αποτελούσε μετόχι του Μεγάλου Σπηλαίου. Το ερειπωμένο Μοναστήρι στέκεται περήφανο ανάμεσα στις καρυδιές και στις κερασιές της πανέμορφης ρεματιάς, ενώ το λιγοστό νερό από την υπερχείλιση της κοντινής δεξαμενής κυλάει ανάμεσα στα βράχια και σε ορισμένα σημεία σχηματίζει μικρές λιμνούλες.

Εκεί κατά καιρούς βρίσκονται και καβούρια, που στο καύκαλό τους λέγεται ότι διακρίνεται το γράμμα «Β». Ο επισκέπτης δροσίζεται από στάλες νερού που αναβλύζουν από τα τοιχώματα της πλούσιας σε βλάστηση ρεματιάς, η οποία φιλοξενεί τη πανίδα και ορνιθοπανίδα της περιοχής. Από εδώ αρχίζει το Φαράγγι της Νούπαντης το οποίο καταλήγει στη παραλία «του Φονέα», ανατολικά της Καρδαμύλης.

Στις 8 Σεπτεμβρίου, εορτή των γενεθλίων της Παναγίας, εορτάζεται η ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο περίβολο του Μοναστηριού, από τους προσκυνητές των κοντινών χωριών, ενώ τα παλιότερα κυρίως χρόνια στήνονταν μεγάλο παραδοσιακό πανηγύρι στην ρεματιά του μοναστηριού το οποίο άρχιζε πάντα μετά την απόλυση εκ του ιερέως .

Βόλτα στον Άϊ Γιάννη του Εξωχωρίου ...

H τελευταία γιορτή του καλοκαιριού…εκεί, που όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι μας έφταναν τα νυχτερινά βήματά μας…η περίφημη βόλτα ως τον Αϊ Γιάννη…κάθε βράδυ όλα τα παιδιά του χωριού ξεκινούσαμε με προορισμό τον…ουρανό του μικρού ξωκκλησιού στην άκρη του δρόμου λίγο πρίν τα αλώνια…εκεί δίπλα στην ξακουστή του βρύση με την μεγάλη γούρνα για να ποτίζονται τα ζα, σημείο αναφοράς και συνάντησης για ατέλειωτες γενιές μανιατών . Αμέτρητες και οι φορές που όλοι μας …ασεβείς κι αθώοι καθόμασταν στην σκεπή του κοιτάζοντας τον μανιάτικο ουρανό περιμένοντας αυτός να… ξεκρεμάσει ένα από τα άπειρα μικρά του φώτα και εμείς έπειτα να ευχηθούμε μυστικά για να πιάσει η ευχή…Κάθε που τέλειωνε το πανηγύρι της ανεμελιάς...της παιδικής μας αγαθοσύνης, το πανηγύρι του λατρεμένου μας Αυγούστου στην ανάλαδη εικοστή εννάτη του, η βόλτα γινόταν πλέον επίσημη ..Φορώντας τα καλά μας κατεβαίναμε στην μικρή του αυλή να προσκυνήσουμε την Τίμια κεφαλή Του επίγειου Αγγέλου και να ακούσουμε εκείνο το συγκλονιστικό μικρό δοξαστικό που τότε ελάχιστα καταλαβαίναμε, μα η ένταση της φωνής του ψάλτη μας έκανε να συλλογιζόμαστε το μαρτύριο του σεβασμιώτερου των προφητών: Πάλιν Ἡρῳδιὰς μαίνεται, πάλιν ταράττεται, Ὢ ὅρχημα δόλιον, καὶ πότος μετὰ δόλου! ὁ Βαπτιστὴς ἀπετέμνετο, καὶ Ἡρῴδης ἐταράττετο….

Πέρασαν πολλά καλοκαίρια από τότε…Αυτά μίκρυναν αναγκαστικά, οι βόλτες και αυτές λιγόστεψαν ..η ανεμελιά και κυρίως η παιδική αθωότητα έγιναν μνήμες πολύτιμες να κρατηθείς ζωντανός στις σκοτεινές και ανίερες μέρες μας ..και ο Άϊ Γιάννης μας με τις υπέροχες βυζαντινές αγιογραφίες και το πάντα κατανυκτικό του ημίφως…έγινε ακόμη πιο…έμορφος που λένε κι οι μανιάτες…Η οικογένεια που πολλές δεκαετίες τον ευλαβείται ιδιαιτέρως, φρόντισε ώστε το αγαπημένο εκκλησάκι να αναστηλωθεί εντυπωσιακά και να αποκτήσει μια ακόμη πιο μεγάλη και άνετη αυλή με πολλά πετρόχτιστα καθίσματα για τους προσκυνητές. Η αρτοκλασία μου θύμισε παλιές εποχές με πολλούς, πλέον κεκοιμημένους εξωχωρίτες...τον μπάρμπα Μίμη τον ψάλτη, τον θρυλικό Χρήστακα τον μπάρμπα Νώντα τον λεβεντάνθρωπο και τόσους άλλους που μόλις πέρυσι συνάντησα για τελευταία φορά στην αυλή του αέναου κήρυκα της Μετανοίας …Μια τελευταία ματιά στην εικόνα Του για δύναμη… και ένα καλή αντάμωση ….που όλο και πιο απροσποίητα βγαίνει από τα χείλη όλων των …ξενιτεμένων , όταν η τελευταία καλοκαιρινή τους βόλτα έφτασε και φέτος στο τέλος της, μελαγχολούν γλυκά τα μάτια μας και τις ψυχές μας… Και του χρόνου! Και του χρόνου εδώ στην χάρη Του Προδρόμου και Προφήτη του Σωτήρος Χριστού....Ξεχωρίτες! ζωντανοί και ταξιδιώτες:Καλό Παράδεισο!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν(Εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Η αγκαλιά της Παναγιάς θα μας χωρά πάντα...

Αυτή που ανάβλυσε την αληθινή ζωή και έγινε σκάλα που οδηγεί στον ποθητό ουρανό ….Αυτή που κάνει αμέτρητα επιφωνήματα εκστάσεως να βγαίνουν ανεπιτήδευτα από τα εύλαλα χείλη των απανταχού ευσεβών, στην εκλαμπρότατη άνοδό της στα απλησίαστα ύψη του Δημιουργού…. Αυτή που δεν υπάρχει κτίσμα ορατό και αόρατο που να μην κλίνει ευλαβικά το γόνυ στην υπεράγια αύρα της … Αυτή που δεν θα εγκαταλείψει τον κόσμο ,που δεν θα παύσει ούτε για μια στιγμή να παρηγορεί ,να μεσιτεύει , να διασώζει να είναι των πάντων η χαρά …. Αυτή ...από τα άνω βασίλεια στην πιο ταπεινή γωνιά αυτής της γης παίρνοντας στην αγκαλιά της τον πιο φτωχό τον πιο αδικημένο τον πιο πονεμένο ,τον ορφανό τον απελπισμένο… Η ίδια αγκαλιά που χώρεσε Εκείνον ,θα μας χωρά πάντα όλους , λυτρώνοντάς μας από τον αιώνιο χαμό … Αυτή η Μητέρα του Θεού …η Μάνα κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού ….

ΦΙΛΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ/ν.σκ.

Δικό μας το ρόδον το αμάραντον ...

.....Αγιασμένη Ελλάδα! Είσαι αγιασμένη, γιατί είσαι βασανι­σμένη. Κι η κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ' ένα μαρτύριο σου. Τα πάθη του Χριστού τα 'κανες δικά σου πάθη, τα μαρτύρια των Αγίων είναι δικά σου μαρτύρια. Ο δικός σου ο κλήρος στάθηκε η πίκρα. Θλίβεσαι με τον Χριστό, θλίβεσαι με την Παναγιά, μαρ­τυράς μαζί με τους μάρτυρες της πίστης κι ολοένα κλαις σαν θρηνητικό τρυγόνι στα αγιασμένα μνημούρια πού 'ναι φυτρωμένα απάνω τους αγριοχόρταρα και φλυσκούνια. Πλην η θλίψη σου εσένα είναι κάποια θλίψη χαροποιά, γεμάτη ελπίδα κι αθα­νασία. «Και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης» κατά τον Σολομώντα. Αυτό είναι το «χαροποιόν πένθος», η «χαρμολύπη» πού λέγει ο άγιος Ιωάν­νης της Κλίμακος. Είναι η αληθινή χαρά πού ξαγοράζεται μονάχα με τον πόνο.

Σήμερα γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας. Σ' αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια χτυπούνε οι καμπάνες και

ψέλνουνε οι ψαλτάδες. Τα πιο πολλά είναι στης Παναγίας τ' όνο­μα, και πανηγυρίζουνε σήμερα την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος, γιατί αυτή που κοιμήθηκε είναι η Μητέ­ρα της Ζωής, όπως λέγει εκείνο το θεσπέσιο δοξαστικό πού λένε σή­μερα στη Λειτουργία: «Τη αθανάτω σου κοιμήσει Θεοτόκε μήτηρ της ζωής, νεφέλαι τους αποστόλους αιθέριους διήρπαζον και κοσμικώς διεσπαρμένους, ομοχώρους παρέστησαν τω αχράντω σου σώματι, ο και κηδεύσαντες σεπτώς, την φωνήν του Γαβριήλ μελωδούντες ανεβόων. Χαίρε, κεχαριτωμένη παρθένε, μήτερ ανύμφευτε, ο Κύ­ριος μετά σου. Μεθ' ων, ως Υιός σου και θεόν ημών ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών».

Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχο­βολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων, η ελ­πίδα των απελπισμένων, η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυ­φλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων. Κι απ' άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες, στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμέ­να βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημόνησα, στους κάβους, παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες για την ταπεινή βασίλισσα που κοι­μήθηκε. Το μελτέμι που φυσά τώρα το Δεκαπενταύγουστο και δροσίζει τον κόσμο τα δεντρικά που 'ναι φορτωμένα με λογής λογής πωρικά, τα άγρια τα ρουμάνια, με τις αντρειωμένες βα­λανιδιές και με τα έλατα και με τα κέδρα, τα άσπρα σύννεφα που αρμενίζουνε στον γαλανό ουρανό, όλα είναι χαροποιά και μακάρια, όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα της Παναγίας. Στα πέλαγα ταξιδεύουνε λογής-λογής καράβια και καΐκια πώχουνε γραμμένο απάνω στο μάγουλο τους το γλυ­κύτατο τ' όνομα της. Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία, δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον!

Ποιος θα μπορούσε να την υμνήσει όπως την υμνολογήσανε οι υμνωδοί της Εκκλησίας μας; Αρχαγγελικές σάλπιγγες θαρρείς πώς ακούγονται παντού, με ύψος και με σεμνότητα, μ' ένα κάλλος πνευματικό που βρίσκεται μονάχα στην Ορθοδοξία. Στον Εσπερινό της παραμονής ψέλνουνε τούτα τα τροπάρια που γεμίζουνε την ψυχή μας με κάποιον αγιασμένον ενθουσιασμό: «Ω του παραδόξου θαύματος! Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται, και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται. Ευφραίνου, Γεσθημανή, της Θεοτόκου το άγιον τέμενος. Βοήσωμεν οι πιστοί, τον Γαβριήλ κεκτημένοι ταξίαρχον Κεχαριτωμένη χαίρε, μετά σου ο Κύριος, ο παρέχων τω κοσμώ δια σου το μέγα έλεος».

Από τι καρδιές, από τι χρυσά σπλάχνα εβγήκε τού­τος ο πλούτος! Εδώ δεν είναι συνταίριασμα τεχνικό από λόγια κι από ήχους. Εδώ είναι αληθινά «η φωνή του Γα­βριήλ μελωδούντος» από τας ουράνιους αψίδας, ύμνος αθανασίας. Αμή εκείνη η θ' ωδή που λέγει: «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι, Παρθένε άχραντε, παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Η μετά τόκον παρθένος και μετά θάνατον ζώσα, ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομιών σου». Η εκείνο το απολυτίκιο που είναι σοβαρό και γλυκό σαν το εικό­νισμα της: «Εν τη γεννήσει την παρθενίαν, εφύλαξας, εν τη κοιμήσει, τον κόσμων ου κατέλιπες, Θεοτόκε. Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών». Η ο α' ειρμός στις Καταβασίες που λέγει: «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη η ιερά και ευκλεής, Παρθέ­νε, μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο προς ευφροσύνην τους πιστούς, εξαρχούσης Μαριάμ, μετά χορών και τύ­μπανων τω σω άδοντες μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται». Από τούτη την άγια μέθη, που μεταδίνει η «Πεποικιλμένη», μέθυσε κι ο αγιασμένος γλάρος της Σκιάθου, κ' έγραψε τους καημούς του Δεκαπενταύγου­στου σκιρτώντας από την αγγελική υμνωδία που άκουγε μυστικά, καθισμένος μπροστά στ' αφρισμένο πέλαγο, «ο φιλέρημος γέρων». Από το ίδιο νέκταρ της Παναγίας μέθυσε κι ο Σολωμός και ψέλνοντας και κείνος με ενθουσιασμό την Πεποικιλμένη, έγραψε στον Ύμνο της Ελευθερίας τούτα τα λόγια:

Ακολουθεί την αρμονία η αδελφή του Ααρών, η προφήτισσα Μαρία μ' ένα τύμπανον τερπνόν. Και πηδούν όλες οι κόρες με τσ' αγκάλες ανοικτές τραγουδώντας ανθοφόρες με τα τύμπανα κ' εκείνες.

Η Μαριάμ, η συνονόματη της Παναγίας, ήτανε η αδελφή του Ααρών, που άρχισε να ψέλνει για να φχαριστήσει το θεό, που καταπόντισε τον Φαραώ στην Ερυθρή θάλασσα. Και τη συντροφεύανε οι άλλες οι κό­ρες, χορεύοντας και παίζοντας τα τύμπανα. «Λαβούσα δε Μαριάμ η προφήτις, η αδελφή του Ααρών,ο τύμπα­νον εν τη χειρί αυτής, και εξήλθοσαν πάσαι αι γυναίκες οπίσω αυτής μετά τύμπανων και χορών (Εξοδ. ιε', 20).

Αυτή είναι η αγιασμένη Ελλάδα, κι από το γάλα της βυζάξανε και θραφήκανε οι ποιητές της, το γάλα της Πα­ναγίας.

Εμείς αυτό το γάλα το συχαθήκαμε, αλίμονο!

Απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο :Η Παναγία και ο Λαός Του Φώτη Κόντογλου Από το βιβλίο «Παναγία και Υπεραγία» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ

Για την Γεωργία που ταξιδεύει ....

Σε ένα δωμάτιο με μυρωδιές πόνου και αγωνίας σε σκέφτομαι , με έναν μικρό Εσταυρωμένο κάτω από τα σκεπάσματα, σφιγμένο δυνατά στις αδύναμες γροθιές σου …

Παλεύεις με τον ίδιο τον Θεό και προσεύχεσαι να σε νικήσει …

Πονάς στα βουβά και αποζητάς μόνο έναν άνθρωπο να κουβαλήσει έστω μια κραυγή σου στον έξω κόσμο…

Δεν σου ξέφυγε ποτέ η λέξη «γιατί» μέσα από τα στεγνά σου χείλη …μόνο το Δόξα τω Θεώ σε ακούω να λες πιότερο αληθινά από τον καθένα , και εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι υποκριτικά να συμφωνώ μαζί σου …να συμφωνώ και να ξορκίζω εκείνο το γιατί που κάποια στιγμή στα σίγουρα θα με συναντήσει …

Αποζητάς έναν άνθρωπο να έχεις να μοιράζεσαι το φορτίο …

Δεν αντέχω να νοιώθω ότι και σήμερα δεν βρέθηκε ούτε ένας να σε ξεκουράσει ….Εσύ όμως γνωρίζεις καλά ότι δίπλα στην προβατική κολυμβήθρα του ελέους στέκεται Εκείνος...

που θα σου γιατρέψει κάθε πληγή έστω και αν δεν σηκωθείς ποτέ από του πόνου το κρεβάτι …

Νώντας Σκοπετέας

Αφιερωμένο στην μνήμη της αδερφής μας Γεωργίας που έφυγε πριν λίγες μέρες απο κοντά μας στα εικοσιεπτά της χρόνια... Πριν απο καιρό (τέλη Μαρτίου) δημοσιεύσαμε ένα υπέροχο κείμενό της ( ο δικός μου Σταυρός το δικό μου Θαύμα) όταν νικούσε τον πόνο για πρώτη φορά ...ο Θεός τελικά θέλησε να την πάρει κοντά του ...Τώρα που η ψυχή της ταξιδεύει για να συναντήσει Εκείνον που αγάπησε τόσο ,όσο έζησε επι γης , αλλά και τον προστάτη της Άγιο Γεώργιο εξ Ιωαννίνων , ας προσευχηθούμε να μας δυναμώνει ο Κύριος όσο δυνάμωσε και εκείνην που δοξολογικά υπέμεινε ως την τελευταία της πνοή ...Καλό ταξίδι Γεωργία ...Καλό παράδεισο αδερφή μας...

Σ έχασα παιδί μου ...( ο μύθος του χταποδιού )

ο πάντα επίκαιρος Κυρ Φώτης ...

.....Οἱ σημερινοὶ ἐχθροὶ τῆς θρησκείας καὶ τοῦ ἔθνους εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τοὺς παλιούς, γιατὶ μᾶς παραπλανοῦνε μὲ τὴν ἥμερη ὄψη τους καὶ μᾶς φαίνουνται ἄβλαβοι, ἀκίνδυνοι. Τέτοια εἶναι τὰ λεγόμενα «ἀγαθὰ τοῦ πολιτισμοῦ», οἱ εὐκολίες τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι παγίδες φαρμακωμένες, τὰ θεάματα, οἱ ψυχαγωγίες, οἱ τουρισμοὶ κ.τ.ἄ. Τοῦτοι οἱ ἐχθροὶ φαίνουνται ἄκακοι κι ἀνίκανοι νὰ μᾶς κάνουνε κακό, γιατὶ δὲν εἶναι ἄγριοι καὶ φανεροί, ἀλλὰ ὕπουλοι καὶ κρυφοδαγκανιάρηδες. Ἀπὸ τοὺς πρώτους προφυλάγεσαι, μὰ ἀπὸ τοὺς δεύτερους ὄχι, ὥς που νὰ σὲ καταπιοῦνε, ὅπως φαίνεται ἀπὸ ἕναν θαλασσινῶν μύθο ποὺ θὰ σᾶς πῶ:

Κάθεται ἡ χταπόδα μὲ τὸ χταποδάκι στὸν πάτο τῆς θάλασσας. Ὅπου, μὲ τὴν ἀπόχη πιάνουνε τὸ χταποδάκι, καὶ τ᾿ ἀνεβάζουνε ἀπάνω. Τὸ μικρὸ φωνάζει στὴ μάνα του: «Μὲ πιάσανε, μάνα!». Ἐκείνη τ᾿ ἀποκρίνεται: «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!». Τὸ χταποδάκι φωνάζει πάλι: Μὲ βγάλανε ἀπὸ τὸ νερό, μάνα! «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!». - «Μὲ σγουρίζουνε, μάνα!» - «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!» - «Μὲ κόβουνε μὲ τὸ μαχαίρι!» - «Μὴ φοβᾶσαι!» - «Μὲ βράζουνε στὸ τσουκάλι!» - «Μὴ φοβᾶσαι!» - «Μὲ τρῶνε, μὲ μασᾶνε!» - «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!» - «Μὲ καταπίνουνε!» - «Μὴ φοβᾶσαι!» - «Πίνουνε κρασί, μάνα!» - «Ἄχ! Σ᾿ ἔχασα, παιδί μου!».

Ὁ μύθος θέλει νὰ πεῖ πὼς ὅλα τὰ σκληρὰ παιδέματα ποὺ κάνανε στὸ χταποδάκι, δὲν ἤτανε γιὰ θάνατο, μήτε τὸ πιάσιμο, μήτε τὸ σγούρισμα, μήτε τὸ μαχαίρι, μήτε τὸ βράσιμο, μήτε τὸ μάσημα. Μὰ σὰν ἄκουσε ἡ μάνα του πῶς πίνανε κρασὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸ φάγανε, γιὰ νὰ τὸ χωνέψουνε, φώναξε: «Σ᾿ ἔχασα, παιδί μου!». Τὸ κρασί, ποὺ φαίνεται τὸ πιὸ ἥμερο πρᾶγμα μπροστὰ στὸ μαχαίρι καὶ στὸ μάσημα, στὸ βάθος εἶναι γιὰ τὸ χταπόδι ὁ πιὸ μεγάλος ὀχτρός.

Ἔτσι καὶ γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες. Περάσανε ἀπὸ τὴν πλάτη μας ἄγριες ἀνεμοζάλες κάθε λογῆς, ἀγριάνθρωποι σκληροί, φονιάδες μὲ σπαθιά, μὲ κοντάρια καὶ μ᾿ ἄρματα κάθε λογῆς, Πέρσες, Ἀλαμανοί, Φράγκοι, Ἀραπάδες, Τοῦρκοι κι ἄλλοι. Μᾶς σφάζανε, μᾶς κομματιάζανε, μᾶς κρεμάζανε, μᾶς σουβλίζανε, μὰ δὲν πεθάναμε, γιατὶ μᾶς ἀτσάλωνε ὁ ἀγώνας, δίναμε φωτιὰ στὴ φωτιά, εἴχαμε νὰ κάνουμε μὲ ὀχτροὺς φανεροὺς καὶ σκληρούς.

Τώρα ὅμως, στὸν σημερινὸ καιρό, οἱ ἐχθροὶ ἀλλάξανε ὄψη, γινήκανε κρυφοδαγκανιάρηδες, μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλια, φίλοι δολεροί, ποὺ φαίνουνται ἄβλαβοι, μάλιστα κι εὐεργέτες καὶ καλόβολοι.....

Φώτης Κόντογλου - Ὁ μύθος τοῦ χταποδιοῦ. Χαμογελαστοὶ ἐχθροί.(απόσπασμα)

Συλλογή: Μυστικὰ Ἄνθη, Ἐκδόσεις: Παπαδημητρίου

πηγή : nektarios.gr