main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

18 Μαΐ 2024

Αληθώς Ανέστη, Αθανασία!

 

Όσο ο καιρός της Αναστάσιμης χαράς, του κενού μνημείου και της τρανής Αγγελικής αναγγελίας κυλά, τόσο τα σημεία στίξης που την συνοδεύουν αρχίζουν να ατονούν και να παραμορφώνονται…Εκείνο το υπέροχο θαυμαστικό που τόνιζε το χαρμόσυνο άγγελμα της Νίκης της ζωής αρχίζει και από εμφατικό της συντριβής του θανάτου, λίγο –λίγο ξεθωριάζει και την θέση του παίρνει ένα ερωτηματικό …Άλλοτε βιαστικό, άλλοτε σβησμένο χωρίς ψυχή και τόλμη…μυρωμένη… Χριστός Ανέστη!! λες ως της Αναλήψεως και για πάντα …και ακούς ένα Καλημέρα δυνατό και ένα άτονο και άπονο Αληθώς απλά για να μην σου χαλάσουν το όνειρο και το …χούι , που τους κάνει να απορούν και να αναρωτιούνται μεγαλόφωνα: Καλά τόσο καιρό έχουμε να ειδωθούμε; Δεν τα χουμε πει;… Τα είπαμε μα τα λέμε και θα τα ξαναπούμε…μπας και κατανοήσουμε το τι λέμε και τι προσμένουμε σε τούτη εδώ τη ζήση…
Και θα αναρωτιούνται κάποιοι που διαβάζουν τούτες τις γραμμές και θα κουνάνε το κεφάλι τους  απογοητευμένοι , συμπνεόμενοι  και νιώθοντας τον…πόνο του γράφοντος που υπερασπίζεται ζεόντως τα Όσια και τα Ιερά …Μα και αυτός ο ίδιος κάποτε το ίδιο ξέψυχος και άτονος ήταν…Σαν παιδί στις παρυφές ενός καλοκαιριού τότε στην αίθουσα ενός φροντιστηρίου ξένων γλωσσών…Μαζί και με άλλους περιμέναμε τρία απογεύματα την εβδομάδα  να φανεί ένα κορίτσι τόσο αλλιώτικο από τα υπόλοιπα …
Θεούσα την λέγαμε!! Μήπως και σήμερα έτσι δεν θα την παρασημοφορούν; Τέλη του Μάη  τότε ήταν και εκείνη η ευλογημένη ψυχούλα–πάντα καθυστερούσε λίγο, τότε πίστευα επειδή έμενε μακριά- έμπαινε μέσα στην τάξη και κοιτάζοντάς μας όλους έλεγε : Χριστός Ανέστη! Και εμείς σπεύδαμε να κοιταχτούμε με νόημα μεταξύ μας και να ονειδίσουμε την μακαριότητά της…  Και είχε τόσα θαυμαστικά η φωνή της…εύηχα, καθάρια, ανόθευτα, αγνά …Της το χρώσταγα για πολλούς καιρούς εκείνο το Αληθώς Ανέστη ο Κύριός μας και ο Θεός μας! Εκείνο το Αληθώς που δεν άκουσε ποτέ της από τα δικά μας περιφρονητικά χείλη …όλων ημών των φυσιολογικών και εντός εποχής παιδιών , των χωρίς συμπλέγματα και πεπαλαιωμένες αντιλήψεις που θα μας έκαναν ακοινώνητους  περιθωριοποιημένους  και αποσυναγώγους…Την έλεγαν Αθανασία…Δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό όνομα εκείνο το ευλογημένο πλάσμα…Την έχω ακόμα στ αυτιά μου την φωνή της και όλα τα θαυμαστικά που την χρωμάτιζαν … Αθανασία αδελφή μου!! Αληθώς Ανέστη ο Κύριος των πάντων! Συγχώρα την ατολμία και την ολέθρια άγνοια…Άξια πληγών και τα δύο...
Αμέτρητοι  είναι του συναξαριού οι ήρωες , που πριν η φωτεινή δεσμίδα του Ουρανού αγκαλιάσει τα καταπονημένα ξέψυχα σώματα  , τα γδαρμένα,  ματωμένα τα τόσο πληγωμένα , ψέλισαν το δικό τους αλλιώτικο νυν απολύεις . Χριστός Ανέστη φώναξαν και παρέδωσαν το πνεύμα. Γονατίζει η ψυχή μου μπροστά στο συναξάρι ..Ο Άγιος Παναγιώτης ο Ιεροσολημίτης και ο Άγιος Αχμέτ ξεψυχούν ψέλνοντας τον αναστάσιμο παιάνα…Και πόσοι ακόμα…Και ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ,  που έλεγε συνέχεια Χριστός Ανέστη χαρά μου…Δεν γνωρίζει χρόνο τούτος ο χαιρετισμός …Δεν γνωρίζει εποχή…Δεν τον σκεπάζει τίποτα. Ούτε η πωρωμένη αφροσύνη, ούτε η σκληρόκαρδη άγνοια , ούτε του διαβόλου τα σκεπάσματα και η σκόνη , απ της αμαρτίας το στροβίλισμα …Στέλνει χαρά και ελπίδα παντού , όταν  τούτον τον χαιρετισμό τον προφέρουν άδολα χείλη και ανυπόκριτες καρδιές…Ωλιγώθησαν είναι η αλήθεια αυτά…Εκλέλοιπεν όσιος …σαν τους φοίνικες που ένας–ένας ξεραίνονται και αποτέμνονται , αφού αρχίζουν να εκλείπουν  σχεδόν ολότελα  και οι δίκαιοι…Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει…

Μέχρι όμως  να ξεραθεί κι ο τελευταίος φοίνικας θα υπάρχουν οι δια Κύριον  χαρούμενοι τρελοί που όλο με το Χριστός  Ανέστη θα μας χαιρετούν…

Νώντας Σκοπετέας . 
Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν ( Εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019) 
Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Δεν σταματούν ποτέ να το φωνάζουν...

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~