Ποτέ ξανά εχθρός … (Μικρό διήγημα Πασχαλινό και αληθινό.)

Πάσχα δεν είναι ευκαιρία , να σμίγουμε για το καλό…

Είναι γιορτή που δεν τελειώνει, το αιώνιο , το αληθινό…

Πάσχα δεν είναι οι λαμπάδες, που τις ξεχνάμε στην στιγμή…

Είναι σκυμμένοι Γεροντάδες, με το ανέσπερο κερί…

Πάσχα δεν είναι ο ουρανός που λάμπει, από φωτιές, βεγγαλικά …

Είναι οι αγνές ψυχές που αστράφτουν, στου Χρυσοστόμου τα ρητά …

Πάσχα δεν είναι ο οβελίας, που θα ψηθεί στην εξοχή…

Είναι το Έαρ της Μαρίας , που Νικητής θ ΄αναστηθεί !!

Ω Κύριε , πότε θα περάσεις τις ψυχές μας απέναντι ;

Από του πλανεμένου κόσμου τα αδάκρυστα τα… χρόνια πολλά ,

Στο λαμπρό Σου πανηγύρι …

Εκεί που μόνο το Χριστός Ανέστη ακούγεται δίχως σταματημό ;

Ω Κύριε πότε θα Σε νοιώσουμε …πότε θα Σε ζήσουμε ;
( Ν.Σκ.)

Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ….

Σκηνή πρώτη :

Ο Θεός, συ έγνως την αφροσύνην μου και αι πλημμέλειαι μου από σου ούκ απεκρύβησαν…

O Φώτος ο Αθηναίος που λάτρευε το χωριό του . Περαχωρίτης έλεγε είμαι ! με πείσμα από μικρός  , όποτε τον ρωτούσαν . Και έτσι ένιωθε . Παρ ότι μεγάλωσε στην γκρίζα και άχαρη τσιμεντούπολη ,  αυτός αποζητούσε συνέχεια τον τόπο των γονιών του,  στη σκιά την λεβεντόκορμη της Πυραμίδας του Αγιολιά , που  απλώνεται  ως τις  ανήμερες θάλασσες , στα βράχια με τους  αντιλάλους της σιωπής  , στις γραίες ελιές και στα αγριόδεντρα τα ανυπότακτα σε κυριότητες και μαντρώματα…Τα χρόνια της νιότης της πρώτης του βέβαια , οι αποστάσεις ήταν μεγάλες . Οχτώ ώρες ταξίδι χρειαζόταν με δυο λεωφορεία για να φτάσουν . Μα που να καταλάβουν τότε αυτός και ο αδελφός του από κούραση και ταλαιπώριες ..Ίσα-ίσα που το απολάμβαναν το κάθε λεπτό που τους έφερνε πιο κοντά στα τιμημένα χώματα,  όπως συνήθιζε να λέει ο πατέρας μόλις έμπαιναν στα σύνορα με την Αρκαδία . 

Τα κατάφερναν λοιπόν και όλες τις μεγάλες μέρες τις περνούσαν στο χωριό . Καλοκαίρια , Χριστούγεννα , Πάσχα …Μόλις τα σχολεία κλείναν , την άλλη μέρα στον Κηφισό με των 12 παρά τέταρτο …Τι λαχτάρα  , τι πόθος !  Ο Φώτος μόλις έφταναν,  έπαιρνε τους δρόμους και ήθελε να τους  αγκαλιάσει όλους και όλα,  ως και τις άψυχες πέτρες των παλιών πυργόσπιτων , που πάντα τις σημάδευε και έκρυβε μέσα στο ανοιχτό αρμολόημά τους διάφορα φυλαχτά  και υποσχέσεις επιστροφής ,  όποτε έφτανε η τελευταία και πάντα μελαγχολική μέρα του αποχαιρετισμού . Το Πάσχα στο χωριό του  ήταν για εκείνον  κάτι το απερίγραπτο . Ζούσε γι αυτό και προετοιμαζόταν καιρό πριν…Λαμπάδες για όλους χρωματιστές ! Φαναράκια για τον επιτάφιο ! Καινούριο εγκόλπιο με γυαλιστερό και έγχρωμο εξώφυλλο!  Αυτοκόλλητα για τα αβγά !  Βεγγαλικά με τις κούτες  για όλες τις μέρες και κυρίως για το βράδυ της Ανάστασης …Μόλις ξεκινούσε η Μεγάλη Εβδομάδα πως χαιρόταν με αυτήν την πολύβουη ατμόσφαιρα ! Όλα τα σπίτια γεμάτα από κόσμο , παιδιά συνέχεια στην πλατεία της Εκκλησίας …Εκεί θυμάται να κυλούν όλες οι άγιες μέρες …Μπαινόβγαιναν απ την πόρτα του Ιερού ,όποτε ήταν η ώρα να κρατήσουν τα κεριά και τα εξαπτέρυγα ,  ντυμένοι παπαδάκια με τους άλλους στον Νυμφίο και στο Ευαγγέλιο …Την Μεγάλη Πέμπτη  , συναγωνίζονταν ποιος θα βγει στα περισσότερα …Ο Φώτος τα χε καταφέρει αρκετές φορές να αντέξει  και στα δώδεκα ! Στα ενδιάμεσα φρόντιζαν να …ξυπνάνε τα αίματα , όπως τους έλεγαν κάτι μεγάλοι γελώντας , και ξεκινούσαν την μάχη με τα βεγγαλικά και τα αυτοσχέδια δυναμιτάκια...

 Και έπειτα ξενύχτι για το στόλισμα του Επιταφίου και το πρωί νωρίς-νωρίς στο καμπαναριό για το πένθιμο χτύπημα της καμπάνας ως την Αποκαθήλωση …Στην περιφορά , λιβανωτές  στάσεις στις φωτισμένες αυλές και ευκαιρία… για πόλεμο με φωτοβολίδες και …-Βαράτε παιδιά !κάψτε τον παπά !  και του χρόνου ! Να περάσουμε και από κάτω για το καλό ! Τρεις φορές παιδιά ! Και του χρόνου ! Αποκαμωμένος έπεφτε για λίγες ώρες ύπνου , γιατί το πρωί μετά την μεταλαβιά και το βοήθειά μας  , είχαν να φτιάξουν μπόμπες και κανούλια για την Ανάσταση και τον Ιούδα …Τρίζανε τα τζάμια όλου του χωριού μα και των απέναντι στο Χριστός Ανέστη ! Βομβαρδισμός κανονικός ! - Να τρομάξει ο χάρος ! Να ακουστούμε ως την Καλαμάτα !  Άντε και του χρόνου παιδιά ! Χρόνια πολλά ! έλεγε ο κόσμος που σχεδόν τρέχοντας έφευγε για τα μοσχομύριστα σπίτια … Ο Φώτος , όπως πάντα είχε δοκιμάσει απ τη μαγειρίτσα της μάνας του το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου …Αφού έγινε η πρώτη Ανάσταση !  του λεγε… δοκίμασε να μου πεις αν την πέτυχα και φέτος  , φάε και ένα αβγό και ένα κουλούρι…όχι άλλο όμως ..ο Χριστός είναι στον τάφο ακόμα! Μόλις η εκκλησία άδειαζε σχεδόν και τα πυρομαχικά τελείωναν , έπαιρνε και εκείνος την ανηφόρα για το σπίτι …Ο Πατέρας σταύρωνε την πόρτα με το Φως …-Όλοι στο τραπέζι ..Θα φάω τρία πιάτα και πέντε αβγά  φέτος ! έλεγε ο Μιχάλης και γελούσαν όλοι μαζί του  ! Χρόνια πολλά ! Χριστός Ανέστη ! Αληθινός ο Κύριος ! Η τηλεόραση πάντα είχε εορταστικό πρόγραμμα με παραδοσιακά τραγούδια …Κατά τις δύο το πρωί ξάπλωνε ευτυχισμένος …-Τι όμορφα που ήταν πάλι όλα είπε στον Μιχάλη που ήταν ήδη στο κρεβάτι …Η Καμπάνα ακούστηκε να χτυπά χαρούμενα  …-Τέτοια ώρα ποιος την βαράει ; ρώτησε μια χρονιά  . -Τώρα σχολάει ο παπά- Σωτήρης ,  είπε η μάνα τους που έμπαινε κείνη την ώρα … -Μικρή είχα κάτσει και εγώ θυμάμαι  μια φορά ως το τέλος με την γιαγιά σας …Εκείνη πάντα στεκόταν ως το τέλος με το κερί αναμμένο και κοινωνούσε ! Είν αμαρτία έλεγε να φεύγουμε πριν το δι ευχών και του Χρυσοστόμου τον λόγο … έτσι έλεγε η μακαρίτισσα ! Αλλά πάλι, ξημερώματα να γυρίσουμε ; Εξάλλου δεν πήγαμε  και το πρωί και μεταλάβαμε ; Άσε που από τις 6 πρέπει να σηκωθούμε για να κάψουμε  τον φούρνο , να ανάψουμε τα ξύλα για το αρνί …Άντε τώρα  κοιμηθείτε …Ποιος νομίζετε ότι θα γυρίζει τη σούβλα ;

Σκηνή Δεύτερη :

Εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν, Κύριον εκ πηγών Ισραήλ…

Άνοιξε τα μάτια του ο Φώτος σαν από όνειρο αληθινό  …Χαμογελά που τα θυμάται όλα τούτα …Μπροστά στην ωραία Πύλη κρατώντας την κόκκινη λαμπάδα του . Μεγάλος πια , φοιτητής στην Πάτρα στο Μαθηματικό …Αυτό δα έλειπε , να μην έρθω το Πάσχα στο χωριό μου ! έλεγε  σ όποιον τον χαιρετούσε …Γεμάτη η Εκκλησία και έξω μάχη σωστή …-Αφήσαμε άξιους διαδόχους ! λέει στον Μήτσο και τον Βαγγέλη που στέκουν δίπλα του ! Ναι ! Ναι ! Συμφωνούν  εκείνοι με καμάρι! Σβήνουν τα φώτα  …Βγαίνει ο παπά-Σωτήρης με το Άγιο Φως ! Γερασμένος του φαίνεται και κάπως μελαγχολικός ! Αυτός ο ήσυχος παππούλης που ποτέ δεν τους θύμωσε, ακόμα και όταν έκαψαν μια Μεγάλη Παρασκευή το υφαντό στρωσίδι μπρος το παγκάρι , αφού θέλησαν να τρομάξουν  τις  γιαγιάδες που δεν ακολούθησαν την περιφορά και έμειναν  μέσα  στην Εκκλησία ! Τα γέλια που κάνανε τότε ! Διαβάζει το Ευαγγέλιο ύστερα και μόλις που ακούγεται η φωνή του μέσα στην χαρούμενη αναστάτωση …-Και του χρόνου ! Χρόνια πολλά ! ευχές συνέχεια και όλο αγκαλιές και φιλιά με αυτούς που τώρα μπαίνουν τελευταίοι …Μόλις ακούγεται το Χριστός Ανέστη , κρότοι , φασαρίες , επιφωνήματα  και σπρώξιμο προς την πόρτα…-Σταματήστε !                   Σταματήστε ! Ασυνήθιστα δυνατή η φωνή του παπά τους κάνει όλους να στραφούν προς το μέρος του . Οι ψαλτάδες σωπαίνουν  …Κάποιοι είχαν προλάβει ήδη να βγουν...

-Ακούστε με σας παρακαλώ ! Ποτέ μου δεν σας μίλησα , μήτε σας μάλωσα για τίποτα …Μετανιώνω όμως , έστω και τώρα στα γεράματα , που δεν το τόλμησα πρότερα ! Χριστός Ανέστη αδελφοί μου ! Χριστός Ανέστη ! Τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα …- Άντε παπά τελείωνε ! πετάγεται ένας …θα κρυώσουν και οι γαρδούμπες ! λέει με νόημα και όλοι γελούν μαζί του …   -Η καρδιά μας κρύωσε παιδιά μου …  Θα την ξαναζεστάνετε την μαγειρίτσα …Την καρδιά όμως μόνο ο Χριστός ο Αναστημένος μπορεί να την θερμάνει …Ακούσατε τι έγινε μόλις πριν λίγο ; Αναστήθηκε ο Χριστός και εμείς του γυρίζουμε την πλάτη και φεύγουμε …Και έπειτα θα πούμε : κάναμε Πάσχα ! Με την γαστέρα μας κάναμε ή με τον Χριστό ; Δεν θα σας κουράσω άλλο ! Άλλωστε δεν έχω και μόρφωση να σας πω ωραία λόγια, Θεολογικά  … Μόνο… να δείτε  τα δάκρυά μου και θυμηθείτε αυτό που σε λίγο  μόλις θα ακουστεί απ το στόμα μου :   Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν. Μα την αλήθεια , όπως σας βλέπω κάθε χρόνο να ξεμακραίνετε βιαστικοί για τα σπίτια σας , αναρωτιέμαι …

Ποιους άραγε εννοούσε ο προφήτης μόλις τα γραφε αυτά τα λόγια , χίλια και χρόνια πριν κατέβη ο Θεός στη γη ; Μήπως εμάς αδέλφια μου ; Με το που ακούγεται το Χριστός Ανέστη διασκορπίζεστε και φεύγετε μακριά από τον Αναστημένο Κύριο …Τι είστε λοιπόν , εχθροί Του ; ή μήπως Τον μισείτε ; - Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού. Και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν  , θα ψάλλουμε έπειτα …Θα χαθούμε έτσι αδελφοί μου …Μόνο όσοι , και αυτοί ελάχιστοι,  μείνουν πίσω ως το ξημέρωμα θα ευφρανθούν …Αυτοί θα κάνουν Πάσχα αληθινό ! Που δεν θα λεν μόνο χρόνια πολλά μα Χριστός Ανέστη και Αληθώς –όχι Αληθινός- ο Κύριος , δίχως να κουράζονται συνέχεια …Που θα μείνουν για να μεταλάβουν όχι από συνήθεια και για το καλό ,λες και γίναμε όλοι άξιοι για μια μέρα , μα για να κοινωνήσουν Αυτόν που θυσιάστηκε σαν άκακο αρνί για όλους εμάς , που Αναστήθηκε για να χουμε εμείς αιώνια χαρά …Και σε εμάς μένει μόνο η σούβλα  και τα πανηγύρια …οι δυναμίτες και τα νταούλια τα αυγά και τα κουλούρια  …Προετοιμασίες ατέλειωτες και φεύγουν δίχως να καταλάβουμε τίποτα η Μεγάλη Εβδομάδα και τα Πάθη τα σεπτά  …Και περνά καλά η κοιλιά μας μα η ψυχή δεν κάνει Πάσχα Κυρίου πανσεβάσμιο  ! Αυτά είχα να σας πω παιδιά μου και  να με συγχωράτε ! Θα χαιρόμουνα πολύ να μένατε απόψε και να κάναμε Πάσχα μαζί εδώ με τον Χριστό μας !  Πολλοί γύρισαν στις θέσεις τους ! Κάποιοι φώναξαν : - Καλά τα λέει ο Παπάς μα έλα που έχουμε και ξένους! Και άρχισαν σιγά –σιγά να βγαίνουν προς τα έξω …
Ο Φώτος είχε μείνει ακίνητος βαστώντας  το Άγιο Φως …Έσταζε το  καυτό λιώσιμο στα χέρια του, μα πάλι δεν κουνούσε από την θέση του …-Εγώ εχθρός , εγώ μισώ τον Χριστό ; που δεν έφευγα όλην την Μεγάλη Εβδομάδα από δω μέσα …που …Άρχισε να λειτουργεί η ευλογημένη συνείδηση μέσα του …Εδώ μέσα …ή εκεί έξω…το αρνί ή ο Αμνός …ο Νυμφίος ή τα έθιμα ….τα Θεία Πάθη ή η καλοπέραση …ο Eπιτάφιος ή η γλυκιά συνήθεια …η Καμπάνα ή τα βαρελότα …ο κόσμος ή ο Χριστός …η αληθινή χαρά και το Χριστός Ανέστη ή το : χρόνια πολλά και του χρόνου …

Σκηνή Τρίτη :

Και επιστρέψας παρεκάλεσας με και εκ των αβύσσων της γης πάλιν ανήγαγες με….

Θυμάται εκείνη την Ανάσταση που σημάδεψε όλη του την ζωή …Θυμάται εκείνο το πρώτο αληθινό του Πάσχα και την διάβασή του στην φωτεινή αλήθεια …Πέρασε το πρωί από το κοιμητήρι να ευχαριστήσει όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα,  μετά το Ανάστα ο Θεός , τον μακαριστό παπά-Σωτήρη που εκείνη τη νύχτα μίλησε μέσα του τόσο αξέχαστα  …Ποτέ ξανά εχθρός ορκίστηκε τότε …Ποτέ ξανά μόνος ο Αναστημένος Χριστός …Νηστικός από της Σταύρωσης το βράδυ . Ούτε νερό σήμερα δεν ήπιε …Καθαρό κίτρινο κερί κρατά στο χέρι του …το ίδιο και τα παιδιά του  και η γυναίκα του …Όλη την Μεγάλη Εβδομάδα την πέρασαν μέσα στην Εκκλησιά , συμπορεύτηκαν προς τα Ιεροσόλυμα και το εκούσιον πάθος του Θεανθρώπου   ,ελκόμενοι και αυτοί   συμπάσχησαν, μετανοημένοι και εξομολογημένοι  συσταυρώθηκαν , βάλανε μετάνοια κάτω απ τον Επιτάφιο  και τώρα ήρθε η μεγάλη ώρα της συνΑνάστασης  … -Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος…Ξεκινά ο Παπά-Δημήτρης να λέει τους στίχους: Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν…

Ψέλνει ο Φώτος δυνατά το Χριστός Ανέστη και τα μάτια του βουρκώνουν όπως κάθε χρόνο τέτοια στιγμή . Δεν είναι ο μόνος …Ποτέ ξανά εχθρός!  ψιθυρίζει η καρδιά του η πλέον ευσεβής και φιλόθεη , έτοιμη να λάβει το δηνάριό της , να φωνάξει το Επικράνθη , να κάνει Πάσχα αληθινό με τον Χριστό και σήμερα και όλην την Διακαινήσιμο , την κυριώνυμο εβδομάδα , και κάθε φορά που θα πλησιάζει το Άγιο δισκοπότηρο… Όχι για το καλό και  για του χρόνου μα για την ψυχή την αιώνια …

Είναι γεμάτη η Εκκλησία , ολοφώτεινη και πασίχαρη τώρα , στο ξημέρωμα το πανευφρόσυνο …Όπως η γιαγιά έτσι μάνα ; έλα να σου δώσω της αγάπης το φιλί …Προχωρήστε εσείς να ζεστάνετε και το φαΐ  και έρχομαι  …να χτυπήσω και την καμπάνα !

Στάθηκε για λίγο μόνος στην πλατεία την τόσο αγαπημένη του … Και ήρθαν πάλι στο μυαλό του οι παιδικές του αναμνήσεις… Η νυξ προέκοψε , η δε ημέρα ήγγικεν ! Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε ! ψέλισε ! Τράβηξε το σχοινί της καμπάνας και έβαλε όλη του την δύναμη ! Να φτάσει μακριά το χαρμόσυνο μήνυμα …να ευφρανθούν οι δίκαιοι που τούτη την περασμένη ώρα  επέστρεφαν στα σπίτια τους … Του Αγαπημένου Χριστού οι γνήσιοι φίλοι …

Νώντας Σκοπετέας Πάσχα 2015/Απόσπασμα από το βιβλίο :"Δάκρυ στο Εγώ" και ομότιτλη  εκπομπή.

Εις αγαθή ανάμνηση  του μακαριστού Ιεροκήρυκα του Παραδείσου Δημητρίου Παναγόπουλου .

Φωνή Χριστού ασίγαστα αφυπνιστική έως της συντελείας . 

Απριλιανή ψυχή μου …

 

Λαμπριάτης μήνας σα φανεί, Ανάσταση μυρίζει.

Κάνει τον πόνο προσευχή, το θρήνο λουλουδίζει,

με μια Μαρία αρχινά, Άγγελο του Ιορδάνη

κι η Νύμφη η Ανύμφευτη στο πλάι του Αη Γιάννη.

Έχει ένα ρόδο μέσα του χαρμόσυνο και ελπίδα

και νάμα Αγιωργίτικο, γλυκό σαν την πατρίδα.

Στην κουπαστή γράφει Σταυρό, με αγιασμένη δάδα

και αντιλαλεί στους ουρανούς, Χριστός Ανέστη, Ελλάδα !

 

Απριλιανή να χεις ψυχή, γεμάτη να ναι αλήθεια.

Να πίνει η γη σου τη βροχή,  χαρά να χεις στα στήθια.

Τον… Ξένο τον  Θεάνθρωπο θωρεί και αναστενάζει

και Κείνος ο ανεξίκακος στα μάτια την κοιτάζει.

 

Απριλιανή να χεις ψυχή, με ψέμα μην την ντύνεις,

απ’ τον ανθό της το μικρό μάθε ζωή να δίνεις.

Θα’ρθει μια μέρα ανέσπερη, στο φως θα ναι λουσμένη,

καρτέρα την σαν άνοιξη, γιορτή αγκαλιασμένη.

 

Μέσα από πέτρα άνυδρη ξεπρόβαλλε ένα δάκρυ,

λουλούδι μοσχομύριστο σε Παραδείσου άκρη ...

 Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο : 

Του Μηνού η ψυχή 

Κριτού δικαίου δυσώπησις…( Ευαγγελισμός )

Θέλεις να τα κατέχεις  όλα …

Ό,τι δεν έφτασες να ιδείς , το βάφτισες  αδύνατο και το περιγελάς  …

Τον οβολιό με τα α του ουρανού ,  πήρες και τον

 παράχωσες  δίπλα σε ρίζωμα βαθύ του κρίνου του  αταπείνωτου …

Το ανερμήνευτο και σεσιγημένο του αμόλυντου, το ακατάληπτο  του ασπίλου, του ατρέπτου το απερίγραπτο … 

Το σκήπτρο το Αρχαγγελικό δεν το δες που έλαμψε , μηδέ  το εύλαλο το θρόϊσμα  παρέσυρε χαρμόσυνα του εγώ το θλιβερό το έρπισμα …

Απάντησες ποτέ σου σε όλα τα πως , που σε κρατάνε ζωντανό ; Αναπνοή κι αισθήσεις , το πλάσιμο μέσα στην μήτρα της μητρός   ; Τον νου σου τον Θεόσδοτο που και ορά και  ακούει;

Κι έφτιαξες  απαρήγορες τις λέξεις   που προσετάγησαν να σε γεμίσουν με ελπίδα άφθορη …

Κι έγινες αποστάτης χωρίς λύτρωση και ανάκλιση ,  από  Πρωτοστάτης  προορισμένος  για ύψη δυασανάβατα …

Το δάκρυ και το γένοιτό Της   , δεν σου φτασαν  για απάντηση , όταν απαίτησες την  γνώσιν την  άγνωστον να γνώσεις και συνεχάς και  σκώπτεις  …

Μείνε στην ανεγκώμιαστη  γη λοιπόν και άσε τις νεφέλες  απάτητες …

 Τη ζάλη σου προσεύχομαι να  την επισκιάσει του Ύψιστου η Δύναμη η μακρόθυμη…

Κριτού δικαίου δυσώπησις…

Νώντας Σκοπετέας 

Για την θεμέλιο ημέρα της Σωτηρίας του γένους των ανθρώπων , 

τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και Μητέρας του Θεού . 

Μάρτιος σουρουπώνει...

Μαρτιάς κλωστές σα φυλαχτό ντύνουν μικρό χεράκι,

θα χαιρετήσει, μόλις δει σπιτοχελιδονάκι …

Φωλιά παλιά το καρτερά μέσα της να κουρνιάσει,

από ταξίδι μακρινό λίγο να ξαποστάσει.

Κόλλυβα με αγνό κερί ανάπαυση ζητάνε

και οι ψυχούλες χαίρονται, που δεν τις λησμονάνε.

Μνήσθητι, Κύριε, αδελφών πάντων των απ αιώνος,

κάτοικους κάντους κάποτε του Θεϊκού Νυμφώνος.

 

Λιοντάρι κλαίει Γεράσιμο, ηγούμενο σπουδαίο,

βουνά υπακούνε σε Άγιο Μάρκο τον Αθηναίο !

Και του Θεού ο Άνθρωπος τα πλούτη του μοιράζει

και χρόνους δέκα και επτά στην πόρτα του πλαγιάζει …

                                     

Μάρτυρες Τεσσαράκοντα μέσα στο ψύχος ψέλνουν

είν ο Παράδεισος γλυκύς, λεν και τα καταφέρνουν.

Απόκρια και ξάρτυσμα και Τυρινή έχει Μάρτης,

τριμέρι ως το απόγευμα της ΚαθαροΤετάρτης.

 

Παρασκευή στις Εκκλησιές τα στόματα ανοίγουν,

γηθόμενα εξιστορούν και με τα Χαίρε σμίγουν.

Ο Πρωτοστάτης Άγγελος με έκσταση το λέει

και στο"Άσπιλε Αμόλυντε" μια απελπισμένη κλαίει...

Οι Κυριακές πάντα γιορτή, που έχει επί Σοι χαίρει,

εικόνες πάνω σε καρδιές, λουλούδια στο πανέρι !

Με καριοφίλια λάβαρα …στη Λαύρα είν αθροισμένοι,

η Βαγγελίστρα η Παναγιά τους ήρωες προσμένει.

 

Παλαμηδιού σπηλιά υγρή … σκύβω και προσκυνάω,

μες στο σκοτάδι Γέροντα θωρώ και του μιλάω:

-Κολοκοτρώνη σαν κι εσέ, ξανά άλλον δεν είδα

να πολεμά και να πονά Χριστό και την Πατρίδα !

 

Μαρτιάς κλωστές σα φυλαχτό σε αγοριού χεράκι,

σουρούπωμα σε Ιερό ντύνεται παπαδάκι …

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα απο την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο : 

Του Μηνού η ψυχή 

 

Ο τρελός και η μαγκούρα ( Παραμύθι αληθινό για καλή Σαρακοστή ...)

Παραμονές Σαρακοστής . Χαρούμενη είναι και φέτος η Μαρία …μα έχει μια αδιόρατη μελαγχολία το κάθε της χαμόγελο . Να ΄ ναι που στο σχολείο την κοιτάνε κάπως περίεργα οι άλλες μανάδες , από τότε  τους είπε πως τα μικρά  της τα "ακουμπάει" στο πετραχήλι του πνευματικού της    … Να ΄ναι που φέτος δεν τα στειλε σε κανένα χορό με μασκαράδες , που στα γενέθλια της μεγάλης το Σάββατο της Τυρινής δεν πρόσφερε κρεατάκι στα παιδάκια …

-Υπερβολική είσαι καημένη ! Στον δικό σου κόσμο ζεις και θέλεις πεισματικά να σε ακολουθήσουν ακόμα και τα μικρά παιδιά …Γιατί δεν έβαλες και κανένα κεφτεδάκι  και άσε τα  αυτά να αποφασίσουν ! Τα εισερχόμενα δεν βλάπτουν Μαρία ! μόνο τα εξερχόμενα ! Το είπε ο ίδιος ο Χριστός !

Δικοί της άνθρωποι της τα παν όλα τούτα … Και κείνη βάλθηκε να τους απαντά ήρεμα και   με  απλά λογάκια πως την Κυριακή της Τυρινής θυμόμαστε την …ξουρία των πρωτοπλάστων  που έλεγε και η γιαγιούλα της , που ο Θεός τους είπε μες σε χίλια δέντρα μόνο το ένα να μην ζυγώσουν …- Έτσι και εμείς την Τυρινή εβδομάδα σε ανάμνηση της θλιβερής εξώσεως , τρώμε τα πάντα πλην κρέατος …Και για  τα εισερχόμενα που είπε ο Κύριος , δεν εννοούσε ότι δεν πειράζει το να μην νηστεύουμε,  μα το είπε όταν  οι τυπολάτρες και υποκριτές  Φαρισαίοι, οι τυφλοί οδηγοί των τυφλών ,  τον  κατηγόρησαν ότι αφήνει τους μαθητάδες του να τρώνε με χέρια άνιπτα,  διδάσκοντάς τους έπειτα  για την καθαρή καρδιά …

Το βράδυ της Παραμονής της Συγχώρεσης  μετά την όμορφη γιορτούλα τους , θέλησε να πει  ένα παραμύθι στα παιδιά της πριν κοιμηθούν , μα πιο πολύ το είπε  για την δική της την ψυχή , που γύρευε  να γαληνέψει …

Ήτανε που λέτε παιδιά τα πολύ παλιά χρόνια μια πολιτεία μακρινή με δρόμους μεγάλους και σπίτια ψηλά  …Οι κάτοικοί της ζούσαν πολύ ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Όλο γιόρταζαν και τραγουδούσαν.  Έτρωγαν έπιναν και  συνεχώς γλεντούσαν . Μια ατέλειωτη γιορτή ήτανε η ζωή τους . Απ ' όποιο σπίτι και να περνούσες θα σου ' λεγαν : -  Πέρνα μέσα να φας να  πιεις και να χορέψεις και αύριο το πρωί μπορεί να ξεμπερδέψεις !  Κάθε χρόνο τέτοια εποχή  στην τεράστια πλατεία της πολιτείας , γινόταν το μεγάλο πανηγύρι . Εκεί μαζεύονταν όλοι οι  κάτοικοι ,  νέοι γέροι και παιδιά  και τρία ολόκληρα μερόνυχτα χορεύανε  , τρώγανε και πίνανε και καμιανού δεν δίνανε !  Την Τρίτη ημέρα,  όπως πάντα,  ήρθε και ο άρχοντας  ο βασιλιάς ο μέγας ! Κάθισε πάνω στον θρόνο του λοιπόν και απολάμβανε  και αυτός  τα γλέντια και τις χαρές …Έλεγε κάθε τόσο : Δώστε στον κόσμο να φάει και να πιεί με την ψυχή του !

Χορέψτε ! Τραγουδήστε ! Ξεφαντώστε ! φώναζε όλο ένα και δως του να πίνει και να τρώει κι εκείνος …

 Οι παρατρεχάμενοί του υπασπιστές , κόντηδες και κόμηδες με πλουμιστές στολές  , ενθουσιάζονταν που έβλεπαν τον βασιλιά τους τρισευτυχισμένο και τόσο μα τόσο  ….μπουκωμένο,    όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα ! Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον ικανοποιήσουν  πιότερο …μέχρι και τις καμπάνες βάλανε να χτυπάνε ολοένα για να μην μπορεί να κοιμηθεί κανείς και όλοι να συνεχίζουνε  το ατέλειωτο το γλεντοκόπι !

Είχε φτάσει η  νύχτα στο μέσο της,  μόλις   ο Βασιλιάς φώναξε : Εμπρός,  αγκαλιαστείτε όλοι και χορέψτε στον ρυθμό του βασιλικού ταγκό!   Εμπρός μουσικάντηδες αρχινήστε ! Ξεκίνησαν εκείνοι λοιπόν να παίζουν δυνατά την μουσική που διέταξε ο Βασιλιάς ! Κάνανε όλοι ζευγάρια και άρχισαν  να χορεύουν και να περνούν από  μπροστά του καμαρωτοί -καμαρωτοί  ! Κάποια στιγμή κάπου  στο βάθος , ο Βασιλιάς ξεχώρισε έναν άνθρωπο . Δεν ήταν αυτός σαν όλους τους άλλους , τους ξέφρενους πανηγυριστές κατοίκους . Αυτός ήταν θλιμμένος και σκυφτός ολοένα . Καθόταν πάντα μόνος του , κανείς δεν του μιλούσε ...Όλοι τον ελυπόντουσαν , γιατί ποτέ του δεν χαιρότανε , ποτέ του  δεν γλεντούσε .... Του'  χανε βγάλει και ένα σωρό παρατσούκλια και τον φωνάζανε άχαρο και αλλοπαρμένο και  γρουσούζη και βλαμμένο… Διέταξε λοιπόν ο Βασιλιάς να του τον φέρουνε μπροστά του ! Σηκώθηκε λοιπόν εκείνος και με βροντερή φωνή και  τα φρύδια του  σμιχτά του λέει  : -Γιατί άνθρωπε δεν γελάς και δεν γλεντάς  ; Γιατί δεν χορεύεις , πως τολμάς  ; Δεν ακούς αυτήν την ονειρεμένη μουσική που παίζουν τα βιολιά και οι τρομπέτες , τα πιατίνια κι οι κορνέτες , δεν βλέπεις πως λικνίζονται οι όμορφες κοκέτες  ; -Βασιλιά μου , του λέει ένας στρατηγός σοφός  , έτσι είναι πάντα τούτος ο ...πτωχός βοσκός! Γι αυτό κανείς  δεν τον πλησιάζει  και είναι όλο μόνος του εκεί πάνω στο μαντρί του  …-Ναι , μα σήμερα είναι μέρα ξεχωριστή , της χρονιάς η  διαλεχτή ! φώναξε  ο Βασιλιάς έξαλλος  .. Οι μουσικοί σταμάτησαν και όλοι γύρισαν να τον ακούσουν με προσοχή  :
 - Δεν επιτρέπεται να είσαι έτσι ! Απαγορεύω σήμερα να μην είσαι χαρούμενος ! Απαγορεύεται να μην γιορτάζεις  όπως όλοι ! 

Αυτά είπε και περίμενε την απόκριση του  ανθρώπου μας ... –Βασιλιά μου , είπε εκείνος με σιγανή φωνή , χαρούμενος είμαι , μα είναι αλλιώτικη η δική μου η χαρά !-  Χόρεψε λοιπόν  , τραγούδησε και εσύ για να μου το αποδείξεις!  του είπε ο Βασιλιάς . Ξεκίνησε λοιπόν ο άνθρωπός μας τότε  να λέει ένα τραγούδι , που κανείς δεν φάνηκε να το καταλαβαίνει … Ελέησόν με ο Θεός ελέησόν με …την ουσίαν της ψυχής καταναλώσας ταις ασωτίαις έρημος ειμί αρετών ευσεβών …λιμώττων δε κράζω ο πατήρ των οικτιρμών προφθάσας συ με οίκτειρον ….

 Απότομα τον διέκοψε ένα χαχανητό που απλώθηκε σε όλην την τεράστια πλατεία …

- Τι είναι αυτά άνθρωπέ μου !!! έσκουξε ο Βασιλιάς και άρχισε να γελά τρανταχτά  .. Χα-χα-χα ! Αυτό δεν είναι τραγούδι ..αυτό είναι μοιρολόι ! είπε και όλοι γελώντας συμφώνησαν μαζί του …-Καλά εσύ σίγουρα είσαι τρελός! Λοιπόν από σήμερα είσαι επισήμως ο τρελός του Βασιλείου μου ! είπε και όλοι γέλασαν μέχρι δακρύων  ! Φέρτε μου αμέσως μια μαγκούρα!  είπε αυστηρά τώρα ο Βασιλιάς...Κόπασε η φασαρία και το χαρδαβαλιό  και όλοι νόμιζαν πως την ήθελε για να τιμωρήσει τον άνθρωπό μας που  δεν γιόρταζε σαν και κείνους ...Μα σε λίγο μόλις του την έφεραν,  άκουσαν τον Βασιλιά  να λέει : - Σε διατάζω από δω και στο εξής , να κρατάς συνέχεια  αυτήν την μαγκούρα και μόνο αν βρεθεί κάποιος άλλος πιο τρελός από σένα , που πολύ αμφιβάλλω , τότε και μόνο τότε θα την αποχωριστείς!  Φύγε τώρα από μπροστά μου τρελέ ,  γιατί  μας χαλάς την γιορτή ! Μουσικάντηδες ! ξαναρχίστε το ταγκό ! φώναξε και ο χορός ξεκίνησε και πάλι ! 

Κυλήσανε τα χρόνια και ο άνθρωπός μας,  πάντα από τότε γυρνούσε με την μαγκούρα που του' δωσε ο Βασιλιάς! Όλοι πλέον τον φωνάζανε τρελό και τον κορόιδευαν ! Εκείνος δεν κάκιωνε σε κανέναν , μόνο χαμογελούσε ...μα  είχε μια παράξενη μελαγχολία το κάθε του χαμόγελο …Πλησίαζε και ο καιρός της μεγάλης γιορτής ! Ετοιμασίες παντού !  Φορέματα , στολίσματα , μαγειρέματα και μυρουδιές , τύμπανα ,  και μουσικές και πρόβες εξαντλητικές  για τη μεγάλη γιορτή του χρόνου  ! Έξαφνα  μια είδηση διαδόθηκε σε όλη την πολιτεία . Ο Βασιλιάς έπεσε άρρωστος βαριά στο κρεβάτι και δεν σηκωνότανε…  Ήρθανε οι καλύτεροι γιατροί του βασιλείου και άλλοι  από πολύ μακριά , του δώσανε τα πιο δυνατά τους γιατροσόφια , μα ο Βασιλιάς δεν σηκωνόταν … Συμφορά  μας!  λέγανε οι άνθρωποι ... Τώρα πως θα γίνει το πανηγύρι μας δίχως τον Βασιλιά μας …Δυστυχία μας ! Όλοι μαζεύτηκαν έξω από το παλάτι ! Να σου και ο τρελός με την μαγκούρα του ..- Εσύ μας έλειπες του είπαν …Πήγε και αυτός και ζήτησε να δει τον Βασιλιά και επέμενε πολύ …Σαν το παν στον Βασιλιά πως τον ζητούσε ο τρελός με την μαγκούρα , εκείνος πάνω στην απελπισιά του,   σκέφτηκε πως ίσως να ξερε τούτος  κανένα ματζούνι θεραπευτικό εκεί στα βουνά  που τριγυρνούσε , για να τον κάνει καλά  και έτσι τους είπε να τον αφήσουν να ανέβει  …Πάει λοιπόν ο τρελός και στέκεται μπροστά στην Βασιλική κλίνη ..- Βασιλιά μου τι έχεις ;

- Ωχ ο δυστυχής πονάω και υποφέρω!  του απάντησε εκείνος .- Τι λένε οι γιατροί Βασιλιά μου ; -Εμένα δεν μου λένε τίποτε , μα φοβάμαι από τα πρόσωπά τους τα σκυθρωπά , πως λίγες είναι οι μέρες μου ,δεν θα τα καταφέρω …-Βασιλιά μου βλέπω πως  ετοιμάζεσαι για μεγάλο  ταξίδι ! είπε ο τρελός … -Δεν μου λες έχεις κανέναν να σε περιμένει εκεί που θα πας ;  Όχι… του αποκρίνεται εκείνος σαστισμένος,  δίχως να νογάει  όμως , για ποιο ταξίδι τον ρωτούσε ...

  -Βασιλιά μου έκλαψες ποτέ στην ζωή σου ; Δάκρυσες , μετάνιωσες για κάτι από όλα αυτά που έκανες και είπες σε ολάκερη τη ζήση σου  ; Τότε φάνηκε να καταλαβαίνει ο Βασιλιάς - Τι είναι αυτά που λες άνθρωπέ μου ! Φρουροί πετάξτε τον αμέσως έξω τον τρελό ! φώναξε με όσες δυνάμεις του  είχαν απομείνει…Τον πήραν τον άνθρωπό μας και τον πέταξαν έξω με τις κλωτσιές …Και έφυγε αυτός  για άλλη πολιτεία που ποτέ δεν μάθαμε ποια ήταν …Μόνο που κανείς δεν πρόσεξε πως μόλις τον βγάλανε από το παλάτι, για πρώτη φορά μετά από χρόνια  δεν βάσταγε  την μαγκούρα του ο… τρελός . Την είχε αφήσει πάνω  στο βασιλικό κρεβάτι δίπλα στον ετοιμοθάνατο βασιλιά   …όπως κάποτε εκείνος τον είχε διατάξει …

Τέλειωσε το παραμύθι,  μα μην είναι αληθινό ;

Αύριο το βράδυ  θα ρθω , άλλο πάλι  να σας πω !

Καληνύχτα ψυχούλες μου ! Καλή Σαρακοστή !

 Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Δάκρυ στο Εγώ"
Αφιερωμένο στην μνήμη του μακαριστού Ιεροκήρυκος του Παραδείσου  Δημητρίου Παναγόπουλου . ( Από ομιλία του είναι εμπνευσμένο αυτό το παραμύθι )  Η φωνή του η Θεόσταλτη , πάντα θα ξυπνάει έστω και στιγμιαία  την πολλάκις  καθεύδουσα ψυχή μας.    Αναζητήστε το ξεκίνημα της Ιστορίας στο κείμενό μας  με τίτλο:  Πρόγραμμα Σαρακοστής  

Εσπέρας Προκείμενον ...

Χτυπά η καμπάνα του εσπερινού ! Το μακρινό αχολόγημά της , στέλνει στο νου   περπατησιές βιαστικές  της θείας καταφυγής …θρόισμα  φτερών αγγελικών …

Είναι ο λειτουργός του  Υψίστου , που ξεκίνησε απ την αυλίτσα του την ασβεστωμένη,  με τους βασιλικούς και τις λεμονιές , στο γλυκό χειμωνιάτικο  σουρούπωμα , στο ανοιξιάτικο  μεθύσι των αρωμάτων,  στο λιοπύρι του θέρους το πολύβουο  .  Όποιος και να γιορτάζει θα βάλει Ευλογητός  …Δεν είναι κανένας Άγιος μικρός …Μόνο οι άνθρωποι μικραίνουν απ του Εγώ τους το θέλημα !

Δεν είναι κανένα εσπέρας της  παραμονής  ασήμαντο ! Γι αυτόν,  που στον Αθάνατο Πατέρα   υποσχέθηκε,  να ζει πάντα τo στερνό λιόφωτο της μέρας  μέσα στο θυμίαμα , που ανεβαίνει αγκαλοφορούμενο απ  τις ιλαρές  αχτίδες τις φιλόθεες ,  σταλμένες από  του τρούλου τους φεγγίτες …

Πριν,  του προκειμένου τα λόγια , που γεμίζουν ακόμα περισσσότερο με φως Χριστού  την ψυχή  του . Δεν θυμάται πότε τα πρωτάκουσε … Τα ψέλνει αργά  και δυνατά  ανεβαίνοντας  τα σκαλοπάτια της Ωραίας Πύλης :  

Ἰδοὺ δὴ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ δοῦλοι Κυρίου.

Κύριος εἰσακούσεταί μου ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς αὐτόν.

Τὸ ἔλεός σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου.

Ὁ Θεός, ἐν τῷ ὀνόματί σου σῶσον με, καὶ ἐν τῇ δυνάμει σου κρινεῖς με.

 Ἡ βοήθειά μου παρὰ Κυρίου, τοῦ ποιήσαντος τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.

 Ὁ Θεὸς ἀντιλήπτωρ μου εἶ, τὸ ἔλεός σου προφθάσει με.

 Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν, εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο.

Μια- μια οι μέρες ,  μαζί με τα προκείμενά τους κυλούν και φέρνουν και τα άλλα τα προκείμενα του τριωδίου και των νηστειών τα σπαρακτικά ,  τα πάντερπνα της λύτρωσης και κείνο της Ανάστασης που  το  «κλέβει» από τον Λαμπριάτικό του   ψάλτη , που χαμογελά και χαίρεται με τον ενθουσιασμό του  !

 Τίς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος…

Τι κι αν ο εσπερινός πάντα τον έβρισκε μονάχο τις περισσότερες μέρες του χρόνου …

Άλλωστε λίγες ψυχές κρατήθηκαν δω πάνω …

Δεν παραπονέθηκε  ποτέ του ο παππούλης  για την αδειανή Εκκλησιά...

Γεμάτη  την βλέπει έξαφνα  με Αγίους,  που κατεβαίνουν απ τους τοίχους να πανηγυρίσουν του Θεού την φανέρωση την αιώνια . Παίρνουν σειρά κι αυτοί ,  να ασπαστούν το εικόνισμα των ομοσκήνων τους ,  που κάθε μέρα σαν ήλιος φανερώνεται κι ύστερα καρτερά να ξαναλάμψει .

Προσεκτικά μην και χρεωθεί της βιάσης λάθος ,  δεν θα παραλείψει ούτε ένα γράμμα απ τα βιβλία , με  τα κιτρινισμένα  σαν κεχριμπάρι φύλλα  τα ιερά  .

Όλα , πάνω και αυτά τα στέλνει στον Θρόνο του Δεσπότη .

Οὕτως ψαλῶ τῷ ὀνόματί Σου εἰς τοὺς αἰῶ­νας.

Ἤκουσεν ἐκ ναοῦ ἁγίου αὐτοῦ φωνῆς μου, καὶ ἡ κραυγή μου ἐνώπιον Αὐτοῦ εἰσελεύσεται εἰς τὰ ὦτα Αὐτοῦ.

Γυρίζει  η κλειδωνιά της πολυκαιρισμένης σιδερόπορτας με τον Σταυρό , που πάντα τον ασπάζεται  …Μια τελευταία ματιά απ το τζάμι της ,  στο γλυκόφωτο  τέμπλο και ξανά τα λόγια απ το ψαλτήρι , που μέσα του  αντηχούνε :

Ἐν εἰρήνῃ ἐπὶ τὸ αὐτὸ κοιμηθήσομαι καὶ ὑπνώσω, ὅτι σύ, Κύριε, κατὰ μόνας ἐπ᾿ ἐλπίδι κατώκισάς με.

Αύριο με το καλό !

Νώντας Σκοπετέας/

Καλή Σαρακοστή 2015!

Μόνο το βάρος ...( Κυριακή Ασώτου)

  

Μεγάλος αδελφός και εγώ , που τον κύκλο μας κρατώ καλά  σφαλισμένο ,  μην και τον μολύνουν οι ασώτως πολιτευσάμενοι μικροί …

Μεγάλος και εγώ , των πονηρών πολιτών παιδί εκλεκτό , που τον πλούτο μας τον έθαψα σε χωνευτήρια  της ερήμου .

Μεγάλος , που όλους τους γυμνούς,  στην λασπερή την  καταδίκη  να θωρώ ευφραίνομαι, πεινασμένους και βρώμικους ανάμεσα σε χοίρους και ξυλοκέρατα…

Που τους χαμένους  Αναστάντες καταφρονώ και τα δηνάρια της ενδεκάτης τους  , θέλω να τους τα αρπάξω …

Φωτεινό χιτώνα μόνο εγώ να  φοράω και  των αμαρτωλών τα πόδια ας ματώνουν από σκορπιούς και φίδια …

Στον αχρείο  τράχηλό μου , μόνο  το βάρος του ανοικτίρμονος  …

Τα χέρια του Αγαθού Πατέρα γλυστρίσαν από πάνω μου …

Νώντας Σκοπετέας /Τριώδιο 2015

Φλεβάρης που κυλάει …

 

Ολάνθιστη Αμυγδαλιά, χιόνι η γη στρωμένη,

Φλέβα χτυπάει μέσα της, νερό είναι γιομισμένη,

Τρύφωνας εκαμάτεψε Θεού το περιβόλι !

Στο Ναύπλιο Αναστάσιο τιμούν δεόντως όλοι.

 

Συμόγιορτα έφτασαν ξανά, λαμπρή χοροστασία,

Στην Καλαμάτα να βρεθείς, σε Θεία ολονυχτία !

Τα τρυγωνοπερίστερα πετούν απά στον Τρούλο,

νυν απολύει ο Κύριος το Δίκαιο Του δούλο.

                           

Δικαιοσύνης ήλιος σε αγκαλιά κρατιέται,

το «Θεοτόκε η Ελπίς» με δάκρυα τραγουδιέται.

Αξίωσέ με, Παπαντή και μένα να στο ψάλλω,

λαμπάδα σου υποσχέθηκα στο πλάι σου να βάλω.

 

Στην Παύλου περιφέρουνε Αγι-Αγάθης κάρα,

Μυριόβιβλο διαβάζουνε Φωτίου με λαχτάρα.

Στου Ελικώνα το Λουκά ανέβηκα και πάλι,

τον πόνο ο Παρθένιος γιάνει στη Μακρυμάλλη.

 

Σάββατο του Θεόδωρου του Στρατηγού αθληφόρου,

συγγνώμη, ακόμα εκλιπαρεί το στόμα Νικηφόρου.

Στον Πύργο και στο Γολγοθά και στους Αγίους Βράχους

Αη Χαραλάμπης ευλογεί τους πίστης υπερμάχους.

 

Βλασίου Ιερομάρτυρος και Αγίου Μελετίου

ανοίγουνε του Εύσπλαχνου οι πύλες Τριωδίου.

Σελίδες που ΄σταξε κερί και δάκρυα με μελάνι,

Τελώνη οσίου η προσευχή και Ασώτου πάλι φτάνει.

 

Η Αθηναία η κυρά, η ξακουστή Ρηγούλα

ψάχνει να βρει τα ορφανά να τα χορτάσει ούλα.

Τις κόρες του κατατρεγμού με αγάπη προστατεύει,

σε μοναστήρι μαρτυρά, το βίο της τελεύει…

 

Πολύκαρπου το βάσανο αδύνατους στηρίζει

κι η Φωτεινή με αδελφές και τέκνα τους φωτίζει !

Δίσεκτο … και ένας Άγιος βγαίνει απ’ τη σιγή του !

Ο Κασσιανός! Πώς καρτερά τη μέρα τη δική του !

 

Ολάνθιστη Αμυγδαλιά, ψυχές η γη στρωμένη,

σκάψε και μέσα της θα βρεις εικόνα ασημωμένη !

Νώντας Σκοπετέας 

Από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο : Του Μηνού η ψυχή .