Ιούλιος 2019...Είναι αυτές οι στιγμές που όλοι φοβόμαστε ότι κάποτε θα ζήσουμε …
Έφτασε λοιπόν μια τέτοια και για τον μεγαλύτερο γιό, τον πρωτότοκο, από τα πέντε παιδιά που γέννησε ο παπα-Λιάς μας. Σε ένα μικρό παγωμένο γραφείο μονάδας εντατικής θεραπείας Αθηναϊκού Νοσοκομείου βρίσκεται και συζητάει με τον γιατρό .
Του έχει εμπιστοσύνη απόλυτη και τον σέβεται !
Τον γνωρίζει καιρό εξάλλου και είναι βέβαιος ότι ζυγίζει απόλυτα κάθε του λέξη , ιδίως τούτες τις στιγμές τις δύσκολες .
-Λοιπόν γιατρέ , πως τα βλέπετε τα πράγματα ; Υπάρχει ελπίδα μπροστά μας ;
-Ακούστε αγαπητέ…Με τα συμπτώματα που παρουσιάζει ο πατέρας σας και τις
εξετάσεις που του έγιναν, όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε ολοταχώς …προς την έξοδο …
Λυπάμαι που το λέω έτσι , αλλά δεν υπάρχει επιστροφή ! Μπορούμε βέβαια κάπως να
επιμηκύνουμε τον χρόνο καλωδιώνοντάς τον ….καταλαβαίνετε …Βέβαια δεν ξέρω αν
αυτό θα προσδώσει κάτι , μια και όπως σας είπα η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη…Από την άλλη, είναι και τα έξοδα της νοσηλείας στην ειδική μονάδα που θα σας βαρύνουν…
-Γιατρέ , κάντε ο,τι μπορείτε καλύτερο …Μην σας απασχολεί το θέμα των εξόδων …Αν
γίνεται έστω και λίγο παραπάνω να τον έχουμε κοντά μας …
-Φυσικά …Είναι και κάτι ακόμα …Ξέρετε θα πρέπει να του κόψουμε αρκετά την
γενειάδα για να προσαρμοστούν σωστά οι συνδέσεις με τα μηχανήματα …
Σάστισε ο γιος στο άκουσμα αυτό …Ενώ είχε σηκωθεί και πήγαινε προς την
πόρτα , γύρισε πίσω και ξανακάθισε …
-Αυτό που μου λέτε γιατρέ μου είναι σοβαρό ….Δεν μπορώ να πάρω μόνος μου μια
τέτοια απόφαση ! Θα πρέπει να με περιμένετε να επικοινωνήσω με την μητέρα μου
…Να αποφασίσει εκείνη …
Γνώριζε καλά ο μεγάλος γιός, το πόσο σημαντικά ήταν για τον πατέρα του αυτά που
για άλλους , ιδίως στις ισοπεδωτικές μέρες μας , είναι ανούσια και αδιάφορα.
Εξ όνυχος τον λέοντα θα έλεγε κάποιος .
Ο κυρ Φώτης ο Κόντογλου πάλι , που πολύ τον αγαπούσαν στο σπίτι τους, μιλούσε
για εκείνο το λιοντάρι που ο Θεός στόλισε με την μεγαλοπρέπεια της χαίτης του και
που θα έμοιαζε με καχεκτικό σκυλί αν του την αφαιρούσαν …
Έλεγε ο κυρ Φώτης πως το ράσο και τα μακριά γένια , είναι σύμβολα θρησκευτικά
και εθνικά και για τον κάθε ελάχιστο ταπεινό ακόμα και ολότελα αγράμματο Ιερέα του υψίστου, πως η εμφάνιση του η μεγαλόπρεπη, η αρχαία , η βιβλική, τον έκανε πάντοτε να ξεχωρίζει και να είναι σεβάσμιος και επιβλητικός. Εκείνο το περίφημο «πνευματικό επιβάλλον» το οποίο πρέσβευε ο ψυχογράφος της Ρωμιοσύνης μας .
Δεν τον είχε ακούσει βέβαια ποτέ τον παπα Λιά ο μεγάλος ο γιος του να μιλά για αυτές τις αγνές και παιδεμένες θεωρήσεις, μα θυμήθηκε έντονα εκείνες τις δύσκολες στιγμές, κάτι που συχνά άκουγε από τον πατέρα του να λέγεται.
–Ο μεγαλύτερός μου εφιάλτης , που με ξυπνά αρκετές φορές με ταραχή μεγάλη είναι το
να ονειρευτώ ότι μου έκοψαν την γενειάδα μου …
Πήρε λοιπόν την παπαδιά στο τηλέφωνο εκεί στον Τυρό …Μαζί με τους υπόλοιπους ήδη ετοίμαζαν τα απαραίτητα για την εξόδιο…Γαλήνια εκείνη όπως πάντοτε του μίλησε …
-Πώς είναι ο Γέροντας παιδί μου ;
-Μάνα είναι δύσκολα πολύ τα πράγματα …Άκουσε …μου είπαν ότι για να βάλουν τον
πατέρα στην εντατική πρέπει να του κόψουν τα γένια του …Δεν μπορούν αλλιώς να
εφαρμόσουν σωστά τα καλώδια …
-Ωωωω παιδί μου …Αυτό δεν θα το ήθελε ποτέ ο πατέρας σας …Αυτό και το
ράσο ήταν πάντοτε το καύχημά του …Μην το επιτρέψεις παιδί μου …Σε παρακαλώ …
Καλύτερα ας φύγει έτσι ήσυχα…
Απροετοίμαστος ήταν για μια τέτοια απόφαση …Αλλά η ασφάλεια της
ανέκπτωτης αγάπης της πρεσβυτέρας προς τον παπά της, ήταν για εκείνον μια
δικλείδα σιγουριάς ότι θα έπραττε το ορθό … Επέστρεψε λοιπόν στο γραφείο και είπε
στον Γιατρό!
-Μην τον συνδέσετε γιατρέ ..Αφήστε τον όσο θέλει ο Θεός να ζήσει ακόμα …
Συμφώνησε εκείνος , διαβεβαιώνοντας τον ότι θα έκαναν τα πάντα για να είναι
όσο πιο ανώδυνο το επερχόμενο τέλος…
Βγαίνοντας από το γραφείο και λίγο πριν την λήξη του επισκεπτηρίου της εντατικής με την ψυχή και το σώμα να υποχωρούν από την θλίψη και την κούραση , μπήκε ξανά στο δωμάτιο και πλησίασε στο κρεβάτι για να δει για ακόμη μια φορά τον πατέρα του . Γνώριζε καλά ότι μπορούσε να ήταν και η τελευταία που τον έβλεπε να ανασαίνει. Μηχανικά σχεδόν ζύγωσε. Η ψυχή και ο πόνος του πατέρα του κουβαλούσαν το κορμί και έσερναν τα πόδια του . Μόλις σήκωσε την ματιά του και τον αντίκρισε στο πρόσωπο έμεινε ενεός …
-Βρε αυτός είναι νέος …μονολόγησε …είναι όμορφος…Για ελάχιστο χρόνο η μορφή του πατέρα του πήρε μια όψη αλλιώτικη , φωτεινή , υγιέστατη …
Κούνησε το κεφάλι του για να …..συνέλθει. Δεν μπόρεσε να αξιολογήσει τότε αυτό το συμβάν…Δεν είχε καθόλου χρόνου γι αυτό , εκείνη την ώρα . Είχε να μιλήσει με τους γιατρούς , να ενημερώσει τους οικείους, να ξεκουρασθεί μετά από δύο ημέρες αγωνίας.
Νωρίς το πρωί επέστρεψε στο Νοσοκομείο. Έπρεπε να μιλήσει στον γιατρό του παπα Λιά για να εγκρίνει τυπικά την έξοδο από την εντατική.
-Λοιπόν γιατρέ θα τον μεταφέρετε εκεί που είπαμε να φύγει ήσυχα;
-Ναι , θα γίνει η μεταφορά αλλά όχι για να φύγει …μα για να τον πάρετε σε λίγες μέρες
μαζί σας …Θα επιστρέψει σπίτι ο παπά Λιάς ! Μην με ρωτήσετε το τι έγινε ! Δεν ξέρω
Όλα έχουν επανέλθει !Δεν απαιτείται πια εντατική!
Ανάσταση πραγματική. Το χαρμόσυνο νέο έπρεπε να διαδοθεί. Κάθε λεπτό και μία κλήση. Μια επικοινωνία ανείπωτης χαράς του μεγάλου γιου με την εν Χριστώ τεράστια οικογένεια του παπα Λια. Και κάθε τηλεφώνημα κατέληγε σε κλάματα αγαλλίασης μια και μια μικρή ιστορία προσευχής από την άλλη πλευρά της γραμμής. Δεκάδες ψυχές είχαν συντονίσει τις παρακλητικές τους «κεραίες» το προηγούμενο βράδυ και δεήθηκαν με πόνο καρδιάς για τον παππούλη τους, αυτόν τον ταπεινό δούλο του Κυρίου.
Και μόνο τότε συναισθάνθηκε τι είχε συμβεί.
Η προσευχή τους εισακούστηκε. Και το ταλαιπωρημένο σώμα του παππούλη αξιώθηκε να μεταμορφωθεί σε σκεύος Πνεύματος Αγίου ! Με αυτόν τον τρόπο απάντησε ο φιλόστοργος Πατέρας Θεός στα παιδιά του , δωρίζοντας χρόνο μετανοίας και δοξολογίας σε όλους !
Έτσι, επέστρεψε μετά από λίγες μέρες ο παππούλης μας , στο σπίτι . Καθηλωμένος από τότε , εδώ και έναν χρόνο στο κρεβάτι , υπομένει εν πλήρη σιωπή . Ναι , δεν μπορεί να αρθρώσει ούτε μια κουβέντα . Μα το ράσο δεν το αποχωρίζεται ποτέ ! Η μεγάλη του γενειάδα προεκτείνει την γαλήνια όψη του . Σκορπά ευλογία ανεκτίμητη σε όσους τον φροντίζουν . Καταλαβαίνει τα πάντα και έχει τα δάκρυά του αυτό να το επικυρώνουν.
Βρέθηκε δίπλα στον παπά Λιά κάποιες φορές αυτό το διάστημα και αυτός που
αναξίως έλαβε την ευλογία από τον ίδιο , να μεταφέρει στο χαρτί όλα τούτα τα
θαύματα και τα θαυμάσια από μισό αιώνα βιωματικής πίστης και αφιέρωσης. Ποτέ
ξανά δεν είχε αισθανθεί σε ένα δωμάτιο πόνου τέτοια αναστάσιμη ευφροσύνη ! Τέτοια αποκαραδοκία αιωνίου ! Τέτοια θαλπωρή πατρικής αγκαλιάς ! Και κάποιες λέξεις που μέχρι πρότινος τα χείλη μόνο πρόφεραν, απόχτησαν μια ουσία ανεπανάληπτη κάθε φορά που, ανοίγοντας τα μάτια του ο παπά Λιάς, χαμογελούσε την ελπίδα …
Για μια μόνο θα γίνει λόγος ! Τόσο μικρή , μα χωράει τα σύμπαντα …
Η ΖΩΗ !
Η μόνη αληθινή που νεοποιεί, αφθαρτίζει και ανακαλεί, κατατροπώνοντας ο,τι η
αδύναμη λογική μας παρρησιάζει …
Και έμεινε έτσι καθηλωμένος στο κρεβάτι για δυο ολόκληρα χρόνια . Δώρο Θεού για όλους μας αυτά τα 2 χρόνια μιας εκκωφαντικής σιωπής. Ανοιχτά τα πάντα υγρά του μάτια ακαταπαύστως να μας στέλνουν μηνύματα ουρανόθεν . Βγήκαν μέσα απ την ταλαίπωρη ψυχή μου σε μια επίσκεψη στον παππούλη μας και στην αγιασμένη απ την υπομονή και την ταπείνωση πρεσβυτέρα του, λίγα λόγια να περιγράψουν τούτα τα απερίγραπτα ...
Να σε παρηγορεί ο...ανήμπορος και πάσχων ...
"Έρχομαι και σε συναντώ τούτην την ώρα σε ένα δωμάτιο που ο πόνος αρωματίζει. Σιωπώ και ανασαίνω . Αναδεμένη και εκείνη η μυρωδιά της ελπίδας σαν το φρέσκο πρωινό αεράκι, που σπαθίζει να διώξει μακριά της απελπισιάς τα μικρόβια. Στέκεσαι εκεί άγρυπνος για ώρες, για μέρες, για χρόνια ακόμα ολάκερα και καρτεράς . Έρχονται και άλλοι πολλοί και σε βρίσκουν να σου πουν λόγια που ποτέ δεν θα μπαιναν στου Χριστού μας το στόμα. Και εσύ Χριστομίλητα τους κάνεις και αναρωτιούνται τι να ναι κείνο που ξάγρυπνο σε κρατά τόσο καιρό …Τους απαντάς :
-Είναι εκείνη η ανάσα που ξεβγαίνει από τα ξεραμένα χείλη και ψυχές –κρήνες ξεδιψαστικές , που δεν στερεύουν ποτέ τους από το Ζωντανό νερό !
Σ εκείνο το δωμάτιο , δεν χωρά να μπει η λογική των στεγνών μας ψυχών . Σαν το παράθυρο ανοίγει , μόνο της πίστης το οξυγόνο θα ρθει ανακουφιστικά να δροσίσει την αμείωτη θέρμη του σώματος.
-Μα τι του προσφέρεις ; Δεν τον βλέπεις που πονά ; Ακίνητος , ανίσχυρος, αμίλητος , σαν νεκρός, τις περισσότερες στιγμές βυθισμένος σε λήθαργο… Τόσον καιρό τώρα ! Ας τον να ησυχάσει !
–Μα δεν του προσφέρω εγώ ! Εγώ είμαι ο ανίσχυρος ! Εκείνος είναι ο δυνατός ! Αυτός μας δυναμώνει ! Σαν βλέπω συνεχώς να βαπτίζει τον πόνο του στην κολυμβήθρα της υπομονής! Ο παππούλης μας ! Ο Γέροντάς μας ! Εκείνος που κάποτε μιλούσε εμφορούμενος απ το Πανάγιο πνεύμα ! Ο εύγλωττος , ο μεταδοτικός , ο ευμήχανος , που οδηγούσε ψυχές σε λόγια και παραβολές από Χριστό γραμμένες , τώρα σιωπά…δεν μπορεί ούτε μια λέξη να προφέρει …
-Άνοιξε ξανά το παράθυρο που κοιτά στην ελιά την γραία να μπει θαλασσινό αγέρι ! Και άκουσε τώρα αυτά που έχει να μας πει. Τον ακούς ; Ναι …Τώρα διδάσκει περισσότερο …Τώρα τα ομιλήματα του είναι πιο συνταρακτικά από ποτέ! Αρκεί σοι η χάρις μου ! Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται ! Τον ακούς ; Σαν Παύλος και εκείνος σε κοιτά με τα πιο λαμπερά του μάτια και καυχιέται ! Ποτέ του δεν καυχήθηκε σ αυτόν τον ανήφορο !
Τώρα για πρώτη του φορά καυχιέται για τον πόνο του και για την ισχύ του Χριστού την ανίκητη , που ξέρει πως μέσα του κατοικεί ! Ανήμπορος έστω το χέρι του να σηκώσει , να ευλογήσει … Αδύναμος παντελώς! Φιλοξενεί μέσα του Παντοδύναμου Θεού την δύναμη ! Αρκεί σοι η χάρις μου …Και σένα σου αρκεί μόνο να τον κοιτάς ! Και να ακούς την ανάσα του ! Σε καλεί πάλι σαν άλλος Παύλος κάποτε να του μοιάσεις …όπως και εκείνος μοιάζει του Χριστού πριν το αγκαθωστεφανωμένο του κεφάλι γείρει , το πνεύμα να παραδώσει στα χέρια του Πατέρα Του …"
28 Ιουλίου 2021 ήταν η ημέρα της μεταβάσεώς του εκ του Θανάτου εις την Ζωήν ... Το τόσο ταλαιπωρημένο και γερασμένο πρόσωπό του ξαναμεταμορφώθηκε ! Μια λέξη μόνο : Γαλήνη! Αυτή του Παραδείσου! Το πριν και το μετά ...το αιώνιο!
Πλέον ο παπα Λιάς μας βρίσκεται εκεί που πάντοτε ποθούσε! Στο επουράνιο θυσιαστήριο !
Τι να ανταποδώσουμε στον Κύριο που τόσο μας ευεργέτησε στέλνοντάς τον ιχνηλάτη και οδηγό στης επιστροφής τον δρόμο! Ακαταγώνιστες οι μεσιτείες του στον θρόνο του Δεσπότη Χριστού.
Τώρα θα ναι περισσότερο δίπλα μας ! Μετά των Αγίων παππούλη μας γλυκέ , της υπομονής και της πίστης εργάτη , του Χριστού μας δούλε ακάματε!
Αυτό που δεν θα λησμονήσουμε όσο ζούμε είναι το πνεύμα της θυσιαστικής σου αγάπης !
Τοις πάσι γέγονα τα πάντα συνήθιζες πάντοτε να λες μα κυρίως να βιώνεις!
Δοτικός ως εκεί που η αγάπη γινόταν ασύνορη. Για κάθε απόκληρο , αγνοημένο , αποσυνάγωγο, ξεστρατισμένο, εξαρτημένο, με τον Θεό θυμωμένο και απ ΄τους ανθρώπους πληγωμένο, ήσουν μια ορθάνοιχτη αγκαλιά ! Χωρίς ημετέρους, αυλές και προσωποληψίες , δεν δίσταζες πάντοτε να ορθώνεις ανάστημα και να υπερασπίζεσαι την Αγάπη και την Αλήθεια !
Και έγινες ο παπά Λιάς όλων μας, που σήμερα κλάψαμε πρώτα από χαρά αντικρίζοντας την γαλήνια οσιακή σου μορφή και έπειτα σαν εψάλη το Χριστός Ανέστη μόλις έσμιξες και πάλι με το δουλεμένο τόσο από τα χέρια σου Τσακώνικο χώμα ! Καλή αντάμωση παπά Λιά μας!
Ήδη έχεις φτάσει στην επιγραφή που λέει : Καούρ εκάνατε στον Παράδεισο ...
Τέλος και τω Θεώ η Δόξα !
Νώντας Σκοπετέας
Στην ιερή μνήμη του πνευματικού μας μακαριστού π .Ηλία Αλευρά, του ανθρώπου που χάριτι και φιλανθρωπία Θεού θα καθοδηγεί πνευματικά τα βήματά μας ως την στερνή μας πνοή. Ας μεσιτεύει για όλους μας στον Μακρόθυμο Κύριο κάποτε το έλεός Του να μας αξιώσει να συμπορευθούμε μαζί του αιώνια λουσμένοι απ το Φως του Χριστού μας ...
Προδημοσίευση από το βιβλίο με τίτλο:
''Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"
που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό από τον Πρόμαχο Ορθοδοξίας
