Αντιγενεά ελπιζόντων…

…ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν;

 ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;…( Ματθ.ιζ΄,17).

Όσοι σταμάτησαν να θεωρούν τον Θεάνθρωπο Ιησού ως Κυριεύοντα Ζωής και θανάτου, όσοι την πάσαν ελπίδα τους, την αναθέτουν αποκλειστικά και μόνο στην πολύτιμη μα εσχάτως  ειδωλοποιημένη επιστήμη, στην λογική  και  στους Υιούς των ανθρώπων, διαστρέφουν σφόδρα το παντοδύναμο του Σωτήρος. Και είτε απαξιώνουν και εκδιώκουν τον Χριστό, είτε Τον θεωρούν και Εκείνον ως μια επικουρική κάποια  λύση,  σε όσα με αυθεντία και νοσούσα διάνοια προκρίνουν ως θεραπεία και σωσμό. Και εμείς,  αντί να εμπιστευθούμε τον Ελευθερωτή των ψυχών και των σωμάτων, φυλακιζόμαστε σε μια αυτάρεσκη αυτοδικαίωση, δουλοπρεπώς, άβουλα και ασύνετα, υποτασόμενοι σε ο,τι το Αντίχριστο και επηρμένο. Άπιστοι και διεστραμμένοι, συνεχίζουμε απαθώς να ακούμε τον Κύριο:   

ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;…

Απόσπασμα από κείμενό μας με τίτλο: Ως πότε θα μας ανέχεται;( Ιούλιος2021)

Παραμονές Δ΄Κυριακής των Νηστειών,  στο άληστο ως το τέλος της Ιστορίας σωτήριον έτος 2022. Ακούγοντας ένα ομίλημα του μακαριστού Αγίου Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, εκείνο το…διεστραμμένη φωτίστηκε διαφορετικά μέσα μας! Ιδίως όταν ο Θεόκλητος και Θεόπνευστος Ερμηνευτής, αναφέρθηκε στο 5^ο κεφάλαιο του 5^ου Ευαγγελιστή Ησαϊα και στον 20^ο του στίχο:

Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν.

Στ’ αλήθεια, υπάρχει κανείς που να μην φορά τυφλοπάνι στα μάτια της ψυχής του και να μην αντικρίζει τούτην την θλιβερή πνευματική διαστρέβλωση; Το σκοτάδι βαπτίζεται φως και Το Φως σκοτάδι! Το πονηρό και το δόλιο ανακηρύσσονται πανηγυρικά ως  άγια, το πικρό βαπτίζεται γλυκό…Και όλα αυτά με το Ευαγγέλιο ανοιχτό μπροστά μας!

Διαστρεβλώνουμε την Ευαγγελική Αλήθεια συστηματικά αδελφοί και πατέρες!

Δυο παραδείγματα για τούτο, βγαλμένα από την δική μας γενεά…

Δεν μπορούμε να υποφέρουμε πλέον, όποιον στέκεται μέσα στον Οίκο του Κυρίου έτσι ακριβώς όπως ο Ίδιος ο Θεός προστάζει:  μετά πίστεως, ευλαβείας, και φόβου Θεού. Και αρχίζουμε να μιλάμε για…Φαρισαίους και μεγάλους Σταυρούς και ηθικισμούς. Μα αδελφέ μου, έτσι πρέπει να τελείται ο Σταυρός! Μεγάλος! Σημείο είναι! Που ενώνει Ουρανό και γη και την ποθεινή Βασιλεία την αιώνια! Λοιδορείς αυτό που εσύ δεν κάνεις και κακοποιείς ως άλλος οργανοπαίχτης εγχόρδων…Και έπειτα ακόμα λες: Κοίτα αυτόν που στέκεται και δεν είναι σαν κι εμάς τους…υπάκουους στα κελεύσματα του απατεώνα ανθρωπάρεσκου  κόσμου…

Τι ήρθε να μας παραστήσει; Tον καλό Χριστιανό; Σε ευχαριστώ Κύριε που δεν είμαι σαν αυτούς τους λίγους…τους Φαρισαίους τους υποκριτές…

Μα αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, μετά πίστεως, ευλαβείας, και φόβου Θεού στέκεται τούτη η ψυχούλα,  που όλο την λοιδορείς και όλο έξω θες να την εκβάλλεις… Ξέρεις ότι εκείνη την ώρα διαστρέφεις το πνεύμα του Ευαγγελίου; Τον ίδιο τον Χριστό και την διδασκαλία Του; Λοιδορείς όλους εκείνους για τους οποίους επαινετικά και ευλογητικά μίλησε! Λοιδορείς αυτούς τους έστω λίγους «οτι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. 7:14),  αποστρέφεσαι  το λείμμα, «ούτως ουν και εν τω νυν καιρώ λείμμα κατ' εκλογήν χάριτος γέγονεν» (Ρωμ. 11,5) απαξιώνεις και διώκεις το μικρό ποίμνιο, «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον, ότι ευδόκησεν ο Πατήρ ημών δούναι υμίν  την Βασιλείαν».  (Λουκ. 12:29-32) Και συνεχίζεις να ονειδίζεις και να διαστρέφεις,  όταν αυτόν τον αδελφό σου, πλέον αβίαστα τον αποκαλείς Φαρισαίο μα και ζηλωτή! Ναι, στα μάτια σου είναι ένας ακραίος φανατικός ζηλωτής με ζήλο ου κατ’ επίγνωσιν, επειδή προσπαθεί πάντοτε να  στέκεται μετά πίστεως, ευλαβείας, και φόβου Θεού εκπληρώνοντας…πάσαν δικαιοσύνην με ολόγιομο το πνεύμα της  Θεαρέσκειας! Φτάσαμε στο σημείο να προβάλλουμε ως πρότυπο το τι κάνουν οι πολλοί! Ηχεί ακόμα η φωνή του Παύλου άραγε; Μη συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω» (Ρωμ. 12.1-2) Και διαστρέφεις εκείνη την ώρα και αυτήν την ιερή λέξη, που το Πνεύμα το Άγιο έβαλε δίπλα σε Αυτόν τον ίδιο Τον Θεό! Θεὸς ζηλωτὴς…(Ναούμ 1,2). Είναι ο ίδιος  ο Θεός μας ζηλωτής λοιπόν! Αγαπά και καρτερά την αποκλειστικότητα στην αγάπη μας! Δεν μπορεί να την μοιράζεται με κανένα είδωλο είτε αυτό είναι πρόσωπο, είτε ιδέα, είτε επιστήμη, είτε, είτε…Εκείνο το εξ’ όλης της  αγάπης  και εκείνο το πάσαν της εμπιστοσύνης στην Θεία πρόνοια χλευάζεις, μα να ξέρεις στεφάνι του πλέκεις και δρόμο μακάριο του ανοίγεις…Γιατί αυτός προσπαθεί να μείνει στα κελεύσματα του Θείου Παύλου,  του στόματος του Χριστού και να είναι μέλος μιας φωτοβόλας…αντιγενεάς, άδολης και ακατηγόρητης, απέναντι στην  μοιχαλίδα και αποστατούσα  γενεά κάθε εποχής, γενεά διεστραμμένη και σκοτεινιασμένη!    

... ἵνα γένησθε ἄμεμπτοι καὶ ἀκέραιοι, τέκνα Θεοῦ ἀμώμητα ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καὶ διεστραμμένης, ἐν οἷς φαίνεσθε ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ, ( Φιλιπ. 2,15).

Ας μετανοούμε και ας αντιστεκόμαστε! Στην αντιγενεά μας αυτή,  το σύνθημα ας γίνει το:  Παράτεινον…γένοιτο  Κύριε, τὸ ἔλεός σου ἐφ' ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπὶ Σέ…

Καλή Ανάσταση!

Νώντας Σκοπετέας

                 Κυριακή Δ΄Νηστειών 2022              

 

 

Κάθε Σταυρός και μια καρέκλα! Κρυφοκοιτάγματα Παραδείσου...

Φεύγουν από δίπλα μας και είναι πιο κοντά μας. Οι άνθρωποι με τους οποίους συνοδοιπορήσαμε μοιραστήκαμε τον κοινό πόθο της αγέραστης ευτυχίας. Δεν έχει σημασία αν με κάποιους από εκείνους δεν ανταμώσαμε ποτέ και δεν αγκαλιαστήκαμε. Τους νιώσαμε αδελφούς και ομοαίματους με έναν Χριστό Πατέρα να ευλογεί αυτές τις σχέσεις ζωής τις αμάραντες. Σαν ήρθε το μαντάτο για το φευγιό των αδελφών μας κλάψαμε, μα και ζηλέψαμε που έφυγαν έτοιμοι για την μεγάλη συνάντηση με τον Δεσπότη Χριστό. Όχι, δεν είναι που έφυγαν εξομολογημένοι και κοινωνημένοι…Είναι που γεννήθηκαν για αυτήν ακριβώς την συνάντηση…Και σε ολάκερη την ζήση τους για αυτήν ετοιμάζονταν. Έβλεπαν αυτά που εμείς δεν βλέπαμε, άκουγαν εκείνα που εμείς αδυνατούσαμε να ακούσουμε. Τα πνευματικά αισθητήριά τους σε μια ανέκπτωτη ενάργεια. Φαινομενικά ανήμποροι να κάνουν ένα βήμα μα οι ψυχές τους όλο να φτερακίζουν σε ποθεινά λιμάνια Παραδείσου. Είναι οι μπροστάρηδές μας…Ναι καλά τους καταλάβατε! Κι είναι τόσοι πολλοί που σκανδαλωδώς ελέησε ο Κύριος να γίνουν γνωστοί και αγαπημένοι μας, προσφέροντάς μας αφειδώλευτα την πιο όμορφη αγάπη μετά την θυσιαστική , την ανυστερόβουλη αυτήν που κουβαλά Σταυρό! Σήμερα θέλουμε να θυμηθούμε δυο ζεύγη αυταδέλφων αγαπημένα! Τον π.Κοσμά τον Επίσκοπο και την αδελφή του την Ελένη. Ο Σεβασμιώτατος έγινε για χρόνους πολλούς η βακτηρία και οι σωματικοί οφθαλμοί της αδελφής του με την πολυόμματη ψυχούλα! Εκείνη κοιμήθηκε ξημερώνοντας του Αγίου Ευστρατίου .

 

Μεγάλη ημέρα! Ανήμερα των ονομαστηρίων του κατά σάρκα πατρός τους , του μακαριστού Ιερέως και Αγιασμένου Πατρός Ευστρατίου Παπαχρήστου! Μα και τον Νικόλαο και την Βασιλική Μπαζώνη τους Αγρινιώτες θυμόμαστε σήμερα ! Δεν τους ανταμώσαμε ποτέ από κοντά! Ο κυρ Νίκος μας με την αγαθή και απειρόκακη ψυχούλα του, που φρόντιζε αγόγγυστα την καθηλωμένη από τον πόνο αδελφή του. Ο μύστης της ησυχίας και λάτρης του περιβολιού της Κυρίας Θεοτόκου . Εκεί στο αρχονταρίκι του που δεν προλάβαμε να πάμε, εξιστορούσε στους αδελφούς του με εκείνη την υπέροχη απαλάδα στην φωνή και στις κινήσεις του τα αθωνικά του προσκυνήματα ! Έγραψε και ένα θαυμάσιο βιβλίο : Το Άγιο Όρος όπως το γνώρισα ! Μας το έστειλε πριν χρόνια! Θαρρώ πως είναι μέσα στα πιο ευλογημένα βιβλία που κράτησα ποτέ στα χέρια μου με θύμησες Άθωνα! Κι ύστερα μας έστειλε και τις υπέροχες ζωγραφιές του! Μια από αυτές εδώ απέναντι! Το καθολικό της Γλυκοφιλούσας στην Φιλοθέου. Και έπειτα ένα αρχείο ηχητικό με σπάνιες ηχογραφήσεις Αγίων Αγγέλων εν σώματι. Μόλις τον παίρναμε στο τηλέφωνο να τον ευχαριστήσουμε ούτε που αντιδρούσε…Απάθεια…Πάθος ζηλευτό! Κοιμήθηκε ήσυχα όπως έζησε ! Πιστός δούλος Κυρίου με πίστη αμετασάλευτη και υπακοή στον Ευαγγελικό Λόγο. Λίγες μόλις μέρες μετά τον ακολούθησε και η αγαπημένη του αδελφή! Δοξάσαμε τον προνοητή Θεό μας σε τούτο το άγγελμα! Ο κυρ Νίκος μας, η Βασιλική και όλοι οι μπροστάρηδές μας, έζησαν πάντοτε με του Θεού την θέα να συνεπαίρνει τις αισθήσεις τους. Όσα αξιώθηκαν να δουν από εδώ τα κράτησαν φυλαχτάρια και σπάνια προς δόξαν Θεού και μόνο τα μοιράστηκαν με άλλους για να τους γιατροπορέψουν τις τραυματισμένες ψυχές. Μα η όψη τους η γαλήνια και τα υγρά τους μάτια φανέρωναν άθελά τους το πλήθος των υπερκοσμίων καταστάσεων που συνεχώς βίωναν. Το κατά Θεό πένθος οι θλίψεις και οι ταλαιπωρίες που σμίλεψαν το πέρασμά τους από αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο γίνονταν συνεχώς κλειδιά του Παραδείσου. Εκεί συνεχώς έμπαιναν λίγο να κρυφοκοιτάξουν και να επιστρέψουν, με το δώρο της βεβαίας ελπίδας, να καθηλωθούν και πάλι από τον σμιλευτή πόνο. Σε κάθε κλινάρι δοκιμασίας τους, δίπλα και πάντοτε καθισμένος ο Χριστός! Ποτέ η καρέκλα άδεια! Μιλούσαν μαζί Του και Τον άκουγαν να τους διαβεβαιώνει συνεχώς! Τεκνία μου αγαπημένα! Ιδού Εγώ μεθ υμών ειμί… Κάθε Σταυρός και μια καρέκλα! Αγιασμένο και το δικό της ξύλο!

Μια εκπομπή αφιερωμένη στην Ιερή μνήμη των αυταδέλφων, π.Κοσμά και Ελένης, Νικολάου και Βασιλικής! Όσα σήμερα ακουστούν έχουμε έναν λογισμό πως ιεροκρυφίως και τα έζησαν και τα άκουσαν μα δεν μας το φανέρωσαν ποτέ…Ας πρεσβεύουν για όλους μας στον Μακρόθυμο Κύριο .

Νώντας Σκοπετέας.

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή. 

Ο τίτλος και το περιεχόμενό της ελέω Θεού επηρεασμένος από ένα θαυμάσιο κείμενο Γιούρι – Γιώργου Κλυαγίν με τίτλο:«Η καρέκλα δεν ήταν άδεια παιδί μου !»

Το ηλιέλαιο ας τελειώσει...

                                                                                                  “Λύσον την αχλύν των πταισμάτων μου
                                                                                                                                               Θεόνυμφε...”.

Είναι της αμετανόητης αμαρτίας και της αποστασίας η αχλύς, που θολώνει τον Ήλιο μεσούσης της ημέρας και φορά τυφλοπάνι στα μάτια μας! Αυτό που δυστυχώς δεν διανοούμαστε, είναι ότι σε όλην αυτήν την ζοφερή και θεοστυγή μακρόχρονη περίοδο της ευμάρειας, της ευημερίας και του αχόρταστου κορεσμού(και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτήν την θλιβερή διετία, αλλά στα τελευταία τουλάχιστον 40 έτη) είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και συναυτουργοί, συνευδοκώντας σε απανωτά εγκλήματα κατά του Παντευεργέτη μας, διαστρεβλώνοντας και μεταλάσσοντας την αλήθεια του Θεού εν τω ψεύδη…

Ανασταυρώνουμε συνεχώς τον Αναστάντα! Ζούμε ακριβώς και χωρίς σταματημό, αυτό που περιέγραψε ο Μέγας Παύλος στο: «Έγκλημα και τιμωρία» της Αγίας Γραφής στην προς Ρωμαίους επιστολή του. Η εθελούσια αγνωσία και αποστασία μας, οδηγεί τον Κύριο και το κατά παραχώρησιν θέλημά Του, στο να μας παραδώσει σε νου ανίκανο να διακρίνει το αληθές και το ορθό. Και έτσι οδηγούμαστε μωροί, ανόητοι και βραδείς τη καρδία, σε αυτό το θλιβερό επαίσχυντο σημερινό πνευματικό μας κατάντημα! Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν πως είναι δυνατό να μην μπορούμε να διακρίνουμε τα τόσο ευαντίληπτα που διαδραματίζονται μπροστά μας! Το κολλύριο για την πνευματική μας τύφλωση, το φάρμακο για την πνευματική μας απονέκρωση, είναι η αληθινή και συνεχής μετάνοια! Μα ας προηγηθεί η αυτογνωσία και η αυτομεμψία! Και ας γκρεμίσουμε ένα-ένα όλα τα είδωλα που στήσαμε και προσκυνάμε βλάπτοντας τη φήμη του Κτίσαντος! Εκατοντάδες εκτρώσεις καθημερινά! Διαστρέβλωση, νομιμοποίηση και προώθηση του παρά την φύσιν και κάθε πάθους ατιμίας-διαστροφής, προσκύνηση και θεοποίηση κάθε προωθούμενου συγχρόνου ειδώλου, είτε αυτό λέγεται σάρκα, ανηθικότητα, είτε η επαιρόμενη ως πλήρως αυτάρκης άθεη επιστήμη, είτε…

Εσύ όμως πάτερ μου και αδελφέ μου και ταλαίπωρε εαυτέ μου, που όλα αυτά τα θωρείς ως ένας ατσαλάκωτος και «υπάκουος» παρατηρητής και δεν τα στηλιτεύεις και τα αμνηστεύεις αγαπολογώντας για να είσαι αρεστός στους ανθρώπους, αξιοθρήνητα αυτοδικαιούμενος, να ξέρεις ότι είσαι συμμέτοχος, άρα και της απειθείας τέκνο, επίχαρμα του διαβόλου που θα δεχτείς την συνέπεια και την παιδαγωγία ακόμα και αυτής της Θείας εγκατάλειψης!

Όλοι πλέον μιλούν για τα επερχόμενα πρωτόγνωρα! Τώρα που όλα αυτά που κάποτε μας ένωναν πτώχευσαν και σίγασαν και αποκαλύφθηκε η κρυμμένη τους ασχήμια, έμεινε μόνο Ο Ένας που πάντοτε θα είναι της Ζωής ο αδαπάνητος θησαυρός και η Φωνή η αιώνια και το κάλλος το άρρητον, και αϊδιον! Το ηλιέλαιο ας τελειώσει! Ο Ήλιος της δικαιοσύνης να μην αποστρέψει το πρόσωπό Του και το έλεός Του ας μην αποσυρθεί! Το αλεύρι ας εκλείψει! Το ουράνιο πνευματικό μάννα να μην στερέψει! Γιατί τότε…δύναμη δεν θα χεις, μηδέ φωνή, να φτάσει πάνω, το καταδικό σου: «Λιμώ απόλλυμαι»…

Καλή μετάνοια! Καλή Ανάσταση!

Νώντας Σκοπετέας

Μ.Τεσσαρακοστή 2022

Με συντροφιά την Παναγία …

                

Με χαίρε και με δόξα Σοι μετριούνται οι αποστάσεις!

Λειμώνας πάντα ολάνθιστος, λιμάνι δίχως κύμα!

Μύρια η φορά , πρώτη η φορά, ένδακρυς θα θαυμάσεις!

Του Υψίστου η δύναμη ταχειά πέμπει τούτο το ποίημα!

Οσμή Χριστού αξεθύμαστη ξεβγαίνει από τα χείλη!

Ανάγκη είναι της ψυχής και όχι αναγκασμός της!

Ασίγητοι οι Χαιρετισμοί σαν η Κυρά στους στείλει!

Κραταίωμα , τείχος και βροντή κι άδυτος φωτισμός της …

Κάθε προσευχή, κάθε μετάνοια, κάθε αγρύπνια, κάθε νήστεμα, κάθε ταπείνωμα του θέλω τους, ένα σ αγαπώ στον Χριστό μας ! Τόσο ξεκάθαρα και απλά ! Χωρίς προσμονές για ανταλλάγματα! Μόνο για την δική Του αγάπη! Όλα για Εκείνον και από Εκείνον σε μια υπερκόσμια προσαρμογή …Μονάδα μέτρησης η προσευχή! Οι αποστάσεις μετριούνται και υπολογίζονται με τα ελέησον και τους Χαιρετισμούς της Κυρίας Θεοτόκου! Η ευχή γίνεται αυτόνομη μονάδα μέτρησης της ταχύτητας ! Απλησίαστη η ταχύτητα της ευχής!( Απόσπασμα από το βιβλίο « Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί» και Ημερολόγιο Όρους 2018)

Ανάγκη της ψυχής και τούτη η εκπομπή εδώ και χρόνια αδελφοί μου, σαν διανύουμε με το έλεος του Κυρίου και τις μεσιτείες της Κυρίας Θεοτόκου, το στάδιο των αρετών. Είναι μονάδα μετρήσεως αποστάσεων για κάποιους έστω λίγους η ευχή του Ιησού και οι Χαιρετισμοί της Κυρίας των αγγέλων! Κάθε Σαρακοστή τους συναντάμε και εκείνοι δεν ξεχνούν ποτέ το δώρο της Παναγίας, που τους αξίωσε να καταγραφούν όχι μόνο στη μνήμη, μα κυρίως στις καρδιές τους, αυτά τα εφύμνια, αυτά τα άφταστης ποιητικής αξίας λόγια! Τους χάρισε, τους Χαιρετισμούς Της! Όπου σταθούν και όπου βρεθούν, ξεκινούν τα 24 γράμματα και τα αμέτρητα θάμματα! Δεν το καυχώνται, δεν καμαρώνουν μάταια και ανθρωπάρεσκα για τούτο το δώρο. Ιερή υποχρέωση γεννιέται συνεχώς μέσα τους, αυτό το κλειδί της γαλήνης, αυτή τη σαγήνη της χαρμολύπης και του γλυκασμού, να τα μεταδώσουν σε όσους περισσότερους υποκύπτουν και λυγίζουν από τη φθορά και το βάρος της αμαρτίας και της αγνωσίας του Θεού! Γιατί σαν μελετήσεις των Χαιρετισμών τα άγια λόγια, θωρείς να ξετυλίγεται όλη η αλήθεια της αιώνιας ψυχής και το Πάνσοφο σχέδιο της απολύτρωσης. Και έρχεται στις ώρες της απαρήγορης μοναξιάς , μόλις ξεκινήσεις να λες τους Χαιρετισμούς, αυτή η ίδια η Παναγία, να σου συντροφέψει κάθε άλγος ψυχής και σώματος, να γίνει ιερό καταφύγιο και λιμάνι στων θλίψεων το πέλαγος! Δεν σταματούν τα θαύματα όπως και οι Χαιρετισμοί! Ως τη στερνή Πνοή της η αδελφή μας η Ελπινίκη, ήθελε να τους ακούει στο κρεβάτι της δοκιμασίας! Τούτες τις μέρες γίνεται η πρώτη κρίση αυτής της ψυχούλας, που αγαπούσε τόσο να λέει τους Χαιρετισμούς! Και πόσοι άλλοι αμέτρητοι άγνωστοι ως τα χθες αλλά και ως το αντάμωμα μας ελέω Θεού στην ποθεινή πατρίδα! Μες στην Αγία Σαρακοστή αυτές οι τόσο ελπιδοφόρες Παρασκευές της Παναγίας μας! Ελπίδα μόνη κάθε απελπισμένου! Ελπίδα και συντροφιά η Κυρία Θεοτόκος!

Σε λίγες μέρες ο πανίερος Ευαγγελισμός Της ! Έχουμε διανοηθεί αδελφοί μου όσοι θα προσέλθουμε να προσκυνήσουμε και να κατασπαστούμε την εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ότι εκείνη τη στιγμή αποδεχόμαστε δια της πίστεως ότι ο Θεός ενανθρώπησε σε μήτρα παρθενική δια Πνεύματος Αγίου; Το παράδοξον…δυσπαράδεκτον …

Και θα προσέλθουμε εμείς! Εμείς που δυσπιστούμε έστω και φοβόμαστε ακόμα και το ότι ένα τέτοιο εικόνισμα στο κέντρο κάθε Εκκλησίας τούτου ευλογημένου τόπου, αλλά και το Θεοποιητικό μυστήριο των μυστηρίων, είναι ικανό να μεταδώσει μολυσμό! Εμείς που θα σκύψουμε και θα υπακούσουμε ευλαβικά στο πρόσχωμεν του κάθε ταπεινού παπά, μόλις από το Ευαγγέλιο του Αγίου Λουκά διαβάσει τη φράση «ότι ουκ αδυνατίσει παρά τω Θεώ πάν ρήμα»!

Νώντας Σκοπετέας

Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή 2022

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή αφιερωμένη στα Θαύματα των Χαιρετισμών της Παναγίας μας .

Εκεί στον Πρόμαχο Ορθοδοξίας οι βαστάζοι της κυρίας Θεοτόκου και ο συγγραφέας και εκπαιδευτικός κ.Αριστομένης Φλουράκης, αείρροα ανθολογούν τα θαυμάσια, τα οποία βιώνουν οι αδελφοί μας, που δεν παύουν να ζητούν τις μεσιτείες της διαπορθμεύουσας Κυράς, ετοιμάζοντας ήδη τον επόμενο τόμο τους .

Τόσο εύκολο μα τόσο ασύμφορο…

...Καί ηγέρθη ευθέως, και άρας τον κράβαττον εξήλθεν εναντίον πάντων…(Μαρκ. Β´,12)

Κάποτε τα παλιά τα χρόνια  σε ένα μαντρί αρκετά έξω απ’ την Αθήνα,  μέσα  στο κοπάδι με τα πρόβατα, υπήρχε και ένα μικρό αρνάκι που βέλαζε με παράπονο. Μια Κυριακή πρωί, ξεκίνησε για  εκεί μια συντροφιά από πρωτευουσιάνους, με κυρίους και κυρίες, που μαγεύονταν από τέτοιες εξορμήσεις στην εξοχή και στον καθαρό αέρα. Μόλις έφτασαν στην καταπράσινη λιόφυτη πλαγιά με το μαντρί, άκουσαν το παραπονεμένο κλάμα του μικρού αμνού. Η συντροφιά φιλόζωη και πονετική, πλησίασε να δει από κοντά τι συνέβαινε…Είδαν λοιπόν το μικρό μαζί με τα υπόλοιπα κοντά στην μάνα του, να σέρνεται σχεδόν και να  κουτσαίνει …Το ένα  πόδι του δεμένο με ένα σχοινί και ένα μικρό μαδέρι,  έμοιαζε σπασμένο. Εκείνη την ώρα ήταν μέσα και ο τσομπάνης που φρόντιζε τα ζωντανά του. Μια από τις  κυρίες λοιπόν αφού τον καλημέρισε ευγενικά, τον ρώτησε: Αυτό το κακόμοιρο τί έπαθε; Πως έγινε και έσπασε το ποδαράκι του; Ο τσομπάνης, άνθρωπος…παλαιός, με γένια μακριά και μαλλιά ανάκατα, ατημέλητος μα λεβεντόκορμος και γαλήνιος στην όψη,  κοίταξε την κυρία κατάματα και με τον πιο φυσικό τρόπο της είπε:

-Εγώ του το… έδεσα!

-Εσείς; Μα πως μπορέσατε;

-Ξέρεις κυρία, εγώ τα αγαπώ πολύ τα ζωντανά μου! Είναι η περιουσία μου και τα φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ!

 -Δεν φαίνεται και πολύ αυτό που λέτε…Γιατί το κακόμοιρο το ταλαιπωρείτε έτσι; Να μην μπορεί σαν τα υπόλοιπα και αυτό να χαρεί το παιχνίδι…

-Αυτό το κούτσαβο, συνέχισε ο βοσκός, πολύ το αγαπώ από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε! Αλλά ήτανε πολύ ατίθασο και όλο ξέφευγε από την μάνα του και τα υπόλοιπα και μια-δυο φορές το έχασα για ώρα…Έτσι μέχρι που να μεγαλώσει του έδεσα το ποδάρι, γιατί εδώ που είμαστε έχει λύκους που κατεβαίνουν το βράδι απ το βουνό…

-Κρίμα πάντως το καημένο…είπε η φιλόζωη κυρία και απομακρύνθηκε προς την παρέα της που περίμενε…

Τα παραπάνω, για κάποιους ίσως φανούν αδιάφορα. Μα θέλουμε ολόψυχα, ένας ευλογημένος συνειρμός να υπάρξει με την Ευαγγελική περικοπή της δεύτερης Κυριακής των Νηστειών. Εκεί ο Ποιμήν ο καλός, εκεί ο  παραλυτικός(αμνός) και ο κράββατος… Κράββατος κάθε κλινάρι πόνου, κράββατος κάθε ασθένεια, κάθε Σταυρός και ανήφορος, κάθε πόλεμος, κάθε προσφυγιά, κράββατος ακόμα κάθε κακός και άστοργος ποιμένας, νυσταγμένος μισθωτός και αδιάφορος που δεν φροντίζει ως εκλήθη  και δεν οδηγεί σε ευώδεις λειμώνες τα προβατάκια-δούλους του Αρχιποίμενος Χριστού…Κράββατος, κάθε κυβερνήτης χωρίς Χριστό, υποταγμένος δουλικά  στο ψέμα και στο σκοτάδι...

Κράββατος λοιπόν κάθε μήνη και μήνυμα του Τριαδικού μας Ζώντος Θεού, μαδέρι και δέσιμο και σπάσιμο για την άλογη αποστασία μας. Το κατά παραχώρησιν θέλημα του Κυρίου μας...παιδεύει επειδή αγαπά! Είναι τόσο εύκολο για Εκείνον αυτό το άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει…Μα τόσο ασύμφορο για την αιώνια ψυχή μας…Καλή μετάνοια σε όλους ΜΑΣ !

Νώντας Σκοπετέας

                     

(Το περιστατικό στο ξεκίνημα, είναι διασκευή από προφορική διήγηση του μακαριστού Δ.Παναγόπουλου προ περίπου 50 ετών, τόσο επίκαιρη στις Θεοστυγείς μέρες μας όπου το κατα παραχώρησιν θέλημα του Θεού επιτρέπει...Να ευχόμαστε εκλιπαρώντας το έλεός Του, μη φτάσουμε στο ανείπωτα φρικώδες... κατ΄εγκατάλειψιν...)

  

Σημείο προσευχής...όχι άβατο αγνωσίας...

Η μελέτη, η σπουδή σε βάθος έρευνα με την καθοδήγηση των Θεοφωτίστων Αγίων Πατέρων και των 76 Ιερών βιβλίων της Αγίας Γραφής είναι ιερό μας καθήκον! Κανένα δεν εξαιρείται, κανένα δεν αποκλείεται! Όλα αλληλοσυμπληρώνονται κατά τρόπο Θείο και θαυμαστό! Η μελέτη του Θείου Λόγου είναι πηγή σωτηρίας. Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Ἀδύνατον σωθῆναι τόν ἄνθρωπον ἄνευ τῆς τῶν θείων Γραφῶν ἀναγνώσεως». Και συνεχίζει: «Η άγνοια της Γραφής οδηγεί σε γκρεμό και βάραθρο βαθύ. Αυτό γέννησε τις αιρέσεις, αυτό εισήγαγε τον διεφθαρμένο βίο, αυτό έφερε τα άνω κάτω» Η Αγία μας πίστη, η μόνη αληθινή με αρχηγό και τελειωτή τον Κύριό μας Ιησού Χριστό θεμελιώνεται σε αρραγή και αμετασάλευτα θεμέλια. Ο Θείος λόγος και η Αγία Γραφή η πέτρα , ο πυρήνας και η βάση όλων!  Ακολουθούν η ιερή μας παράδοση, αναλλοίωτη στην ψυχή του πιστού λαού και η εν Αγίω Πνεύματι ανεξίτηλα και αλάνθαστα αποτυπωμένη Πατερική μας παράδοση.

 

Ως οι Πατέρες ευσεβώς εδίδαξαν ομολογούμεν πιστώς!  Εκείνοι λοιπόν που , επιτρέψτε μας να πούμε, ελαφρά τη καρδία διατείνονται και επιχειρηματολογούν αναζητώντας δικαιολόγηση για αστοχίες και δογματικές παρεκκλίσεις λέγοντας, δυσσεβώς αμαθώς και απερισκέπτως,  ότι : αυτό  ρητά πουθενά δεν αναφέρεται στον Λόγο Του Θεού, ξεχνούν ότι αυτοί οι 3 Θεοδίδαχτοι πυλώνες της Αγίας μας πίστης αλληλοσυμπληρώνονται και δημιουργούν ένα συμπαγές σώμα που καλείται Ορθοπιστία και απαρασάλευτο δόγμα! Πουθενά στον Λόγο Του Θεού  δεν αναφέρονται σχεδόν όλες , πλην της εορτής του Ευαγγελισμού, οι μεγάλες ακραιφνώς Θεομητορικές εορτές της πίστης μας.   Τα Εισόδια της Κυρίας Θεοτόκου, μήτε το Γεννέσιόν της , μήτε η Κοίμηση! Θα αμφισβητηθούν; Μη γένοιτο! Θαρρούμε πως δεν χρειάζεται να δοθεί άλλο παράδειγμα! Ο σεβασμός σε όσα στην δισχιλιετή Χριστιανική Ορθόδοξη πίστη μας ο Χριστός μας με τους Αγίους Αποστόλους Του και τους καταυγασθέντες τον νουν  Θεοφόρους κήρυκές Του μας κληροδότησε, δεν πρέπει να νοθεύεται και να διαστρέφεται σε άσκεφτη ασέβεια και πλανεμένα «νεορθόδοξα» φληναφήματα! Ας μην ψάχνουμε αδελφοί και Πατέρες το πού το λέει ρητώς και …γραμματικώς, αλλά το ποιός υπό  Χριστού μυσταγωγούμενος  Θεοφόρος και Θεόφρων καταυγασθείς ταις Θείαις αυγαίς Του Πνεύματος το λέει και κυρίως το ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ! Εδαφιαία μετάνοια μπροστά του και δάκρυα για το μέγα έλεος!

Προφητεία και Αποκάλυψη συμβαδίζουν στην συνείδηση και στο γνωστικό πεδίο κάθε Χριστιανού Ορθοδόξου. Πολλοί εκ των ανωτέρω αναφερθέντων λοιπόν,  προτείνουν να μην  αγγίζουμε το  βιβλίο της Αποκαλύψεως  ως επικίνδυνο και ενίοτε ακατάληπτο γεμάτο αποκλειστικά από συμβολισμούς, αλληγορίες, και λανθάνοντα μηνύματα για λίγους… Άλλοι, με τους οποίους και θα συμφωνήσουμε, μιλούν για ένα άκρως παραμυθητικό και προτρεπτικό σε διαρκή πνευματικό αγώνα βιβλίο.Το τελευταίο από μια σειρά 76  που συναποτελούν τον Θείο λόγο, την Αγία Γραφή!  Ελπίδα έχει μέσα της η Αποκάλυψη και αληθινή μακαριότητα. Και ο ηγαπημένος μαθητής στέλνοντας το αιώνιο μήνυμα της μετανοίας και της θυσιαστικής προς Θεόν  αγάπης,  προσπαθεί να επαινέσει προκαταβολικώς όσους θα βιώσουν αυτό το σύντομο πέρασμα από την πρόσκαιρη ζωή, εγκολπώνοντας τα συνταρακτικά της μηνύματα! Οι μακαρισμοί που φωλιάζουν μέσα στην αποκάλυψη αποτελούν ένα ισχυρό πνευματικό θέλγητρο για όσους μακριά από αυθαίρετες κρίσεις και ερμηνείες πλανεμένης προχειρότητας και εσχατολαγνείας,  θα ακολουθήσουν το κεντρικό μήνυμα της προετοιμασίας για την αιώνια και αγέραστη μακαριότητα. Το σύνθημά τους και ο πυρήνας αυτής της αγάπης τους προς τους αποκαλυπτικούς λόγους του Αγίου Ιωάννου είναι ένα: Δεν είμαστε αντιχριστοφοβικοί! Προσπαθούμε με την χάρη και το έλεος του Κυρίου να γίνουμε Θεοφοβούμενοι!

 

Ένα δεύτερο σύνθημα : Να γίνουμε καλεστοί στο Δείπνο της Βασιλείας του Θεού! Ένας έμψυχος ποταμός Θείου λόγου, πέλαγος Θεολογίας, 2^ος Χρυσόστομος των ημερών που εγγίζουν τις εσχατιές της Ιστορίας, ο μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος,  θα μας οδηγήσει με ασφάλεια και Θεοπνευστία σε δύσβατα μα ουράνια μονοπάτια κάνοντας τα άδηλα και τα κρύφια,  σημείο προσοχής και προσευχής και όχι άβατο αγνωσίας και ακατηχήτου… Με την ευχή του Αγίου Γέροντος αυτό το μικρό ταξίδι, ο περίπατος στο φωτεινό μονοπάτι του Θείου Λόγου ας ξεκινήσει…ο καιρός εγγύς!   

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Κατώφλι του Παραδείσου…

Αχ αυτό το σχέδιο ιλασμού και σωτηρίας  του Αγίου Θεού! Δεν φτάνουν για να μετρήσουν τις σελίδες του,  ούτε τα αστέρια του Ουρανού, ούτε τα πετεινά του,  ούτε το αμοθάλασσο, που σαν να γίνηκε για να σου θυμίζει πάντοτε το άπειρο της ευεργεσίας Του. Και εσύ στη… σκηνή της πράξης του, να νιώθεις  την μια στιγμή πρωταγωνιστής και άξαφνα να καταλαβαίνεις πως είσαι μόνο  ένας κομπάρσος του ευλογητού Θεού και κρίκος μιας αιώνιας αλυσίδας που συνδέει το όλον με  το «παν-πλήρωμα»*  Ιησού. Όσο και να κρυφτεί κάθε φτωχός Λάζαρος σε τούτη τη ζήση, αν είναι  θέλημα του Στεφανοδότη Κυρίου, θα λάμψει η μνήμη του, να φωτίσει σαν Μωσέας και φωνή προφητών, τα σκοτάδια όσων ακόμα πολεμούν με τον σκοτοδότη εχθρό να σώσουν την ψυχή τους πριν περάσουν απέναντι. Έτσι έγινε και με την Κυρά-Σοφία μας. Δεν την γνώρισα ποτέ, δεν την άκουσα έστω μια λέξη να προφέρει. Κι όμως αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι την έχω πλέον και για όσο ζω τούτο το πρόσκαιρο, μέσα σε εκείνους οι οποίοι  στάλαξαν μέσα στην κατάξερη ψυχή μου ένα μυρωμένο δάκρυ από το βίωμά τους! Το βίωμα των διδαχτών του Θεού! Εκείνων που δεν διάβασαν ποτέ τους τα λεγμένα και τα δίκαιά Του, μα στις καρδιές τους με πύρινο μελάνι έχουν ανεξίτηλα γραμμένη την λέξη: Ιησούς. Εκείνων που σαν θελήσουν να πληροφορηθούν το Θεάρεστο λαβαίνουν συμμαρτυρία(Ρωμ.2,14-15) όχι από τους σοφούς και τους  σπουδασμένους τούτου του κόσμου, μα από την ασφαλή τους συνείδηση, που σαν πυξίδα σε έναν μόνο προσανατολισμό και σε ένα κατώφλι αταλάντευτα  οδηγεί.

Η κυρά Σοφία ήρθε και μας συνάντησε σχεδόν δέκα χρόνια μετά την κοίμησή της. Μόλις λίγα λεπτά αφού κάποια άλλα ταπεινά και εξουθενωμένα τούτου του κόσμου φανερώθηκαν σε ένα αληθινό ιστόρημα.        ( σ.σ.«Να γεννήσει η νύφη τα κουφέτα») Παράλληλοι βίοι της γιαγιάς Σταμάτας  και της γιαγιάς Σοφίας. Σαν δημοσιεύθηκαν της νύφης τα κουφέτα, φανερώθηκε η δεύτερη. Έψαχνα να βρω μια φωτογραφία να ταιριάζει με εκείνα τα θαυμαστά της γιαγιάς Μάνε. Μόλις λοιπόν βρήκα μια φωτογραφία, με μια γερόντισσα καθισμένη σε ένα ντιβανάκι, σιμά στο καπνισμένο τζάκι, με ένα τεντζερέ πάνω στην πυροστιά, συγκλονίστηκα. Σκέφτηκα πως κάποιος καλλιτέχνης φωτογράφος την …σκηνοθέτησε! Έψαξα να βρω περισσότερα στοιχεία για να τα αναφέρω, να λάβω μια άδεια για να την δημοσιεύσω, αλλά δεν τα κατάφερα.

Την… έκλεψα λοιπόν, αφού τόσο συναφής ήταν με το αληθινό διήγημα και τόσο με είχε συνεπάρει. Δεν είχαν περάσει λοιπόν  παρά ελάχιστα λεπτά, αφ ότου το κείμενο με την φωτογραφία «ανέβηκε» και ένα μήνυμα που ήρθε μας συντάραξε:  

  Αχ και να ξερες πόσο με συγκίνησες με αυτή τη φωτογραφία και για τα όσα έγραψες... Αυτήν τη φωτογραφία την τράβηξα 20 Ιουλίου του 2012... Σε μία φτωχή γειτονιά του χωριού μου... Μπήκα μέσα στην κυρά Σοφία... μέσα στο φτωχικό της σπίτι, που όλο κι όλο ήταν αυτό το δωμάτιο... Εκεί τα πράγματα της εκεί τα δύο της κρεβάτια... κ εκεί στο χωματένιο τζάκι χειμώνα καλοκαίρι, όλες οι αναμνήσεις απ' την ζωή των απλών κ αληθινών ανθρώπων ξανά έπαιρναν ζωή... Είχε τον άντρα της και το παιδί της τον Διαμαντή... Την ειδοποίησαν (γιατί τηλέφωνο δεν έχει) μία βραδιά και της είπαν ότι  το παιδί σου βρέθηκε κεκοιμημένο σε ένα παγκάκι στα Γιάννενα... Έγινε η κηδεία του, με πόνο και αυτή η χαροκαμένη μάνα ήταν πάντοτε εκείνη που άναβε το καντήλι του, δακρυσμένη μπροστά  στην εικόνα της Παναγίας... Έπειτα έφυγε και ο άντρας της ο μπάρμπα-Χρήστος... Και στο τέλος μόνη της, έφυγε και αυτή από τούτον τον κόσμο για να πάει κοντά τους, να πάει κοντά στο Χριστό να αναπαυτεί η ψυχή της... Σε έναν τόπο που δεν υπάρχει πόνος ούτε λύπη ούτε αναστεναγμός αλλά η Χαρά και το Φως το Ανέσπερο της αιωνίου ζωής... Δόξα τω Θεώ που τους γνώρισα... που την γνώρισα και με δίδαξε στον πόνο,  στη φτώχεια και στο δρόμο της Ιεροσύνης μου... Σε Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου... Ακόμα και αυτό είναι ένα μνημόσυνο και  ένα κερί στη μνήμη της...

Ένας Ιερέας λοιπόν ο παπά- Δημήτρης ήταν ο φωτογράφος. Τίποτα το φτιασιδωμένο όπως πρώτα είχα σκεφτεί. Η αλήθεια της καθαρής ψυχής να αντανακλάται σε μια εικόνα. Η έμψυχη αγαθοσύνη! Το μήνυμά του το συνόδεψαν ακόμα κάποιες φωτογραφίες από εκείνη του την επίσκεψη. Νέα έκσταση! Κάθε μια, σαν να διαβάζεις κάθισμα απ το ψαλτήρι. Μακαρία πτωχεία. Οσιακή μορφή προβάλλει στο κατώφλι μιας ξύλινης  πόρτας με ένα ετοιμόρροπο μάνταλο για αμπάρωμα. Ω εκείνο το κατώφλι!

Πόσο λαχτάρησε η ψυχή μου να το διαβώ, για να μπω σε έναν επί γης Παράδεισο! Τοίχοι μαυρισμένοι ολόγυρα,  θαρρείς πως έκρυβαν Αγιογραφίες που κάπνισαν άγρυπνα κεριά. Ένα εικόνισμα της Παναγίας, και μια ξεθωριασμένη κορνίζα με τον μακαρίτη τον γιό της, βαλμένες ακανόνιστα πάνω από το κρεβάτι της. Το νοικοκυριό της, όλο κι όλο λίγα μπιτόνια με νερό, δυο κόσκινα, λίγα χάλκινα νταβαδάκια  και μερικά μικρά χαρανιά., όλα πολυκαιρισμένα, βαλμένα στο χωμάτινο δάπεδο. Μερικές κρύπτες με λιγοστά τρόφιμα και μια για το καντήλι. Ένας σοφράς  και ένα ντουλάπι να θυμίζουν τα στερημένα πρωτινά της. Έξω απ το πλίθινο σπίτι, μερικά δεμάτια με ξύλα, λίγοι σωροί με προσανάμματα για τη φωτιά της  και ανεμπόδιστος ο καθαρός Ηπειρώτικος ουρανός. Και έπειτα η κυρά Σοφία σε άλλη φωτογραφία, βαστώντας  ένα πιατέλο χαμογελαστή και χαρμολυπημένη να σε πλησιάζει για να σου προσφέρει το κέρασμα που το έχει πολύτιμο και κρατημένο για όποιον τόσο σπάνια καταδεχτεί να την επισκεφτεί σαν Χριστός αναμενόμενος. 

Ένα κουφέτο και ένα γλυκάκι γεύτηκαν οι...νηστικές ψυχές μας Κύριε, σαν αποκάλυψες αυτές τις...μυστικές διαλεχτές Σου.

Η Ελένη, η  Σταμάτω, η Φώτω, η Σοφία! Τις ένωσες Κύριε σε μια τόσο αντιπροσωπευτική  χορεία ταπεινών, πενθούντων, πραέων και  καθαρών τη καρδία, για να τις μνημονεύουμε και έτσι να γεμίζουμε  τις κενές καρδιές μας με την  ελπίδα πως κάποτε ίσως,  με το έλεός Σου,  να μας περιμένουν αυτές οι γεροντισούλες, εκεί στου Παραδείσου το κατώφλι,  με ένα πιατελάκι στο χέρι και το ίδιο φως που από εδώ τις έλουζε. Αν…καταδεχτήκαμε να μπούμε  από εδώ στα φτωχόσπιτά τους,  ίσως το έλεός Σου Κύριε να ανοίξει και εκείνη την πύλη, που οι ετοιμόρροπες ψυχές μας μόνο μπορούν να αμπαρώσουν…

Νώντας Σκοπετέας

Ιδιαίτερες ευχαριστίες από καρδιάς στον σεβαστό πατέρα Δημήτριο Ε. για τα κεράσματα του Παραδείσου και για  το επι γης κατώφλι του, που εκείνο τον Ιούλιο απαθανάτισε…

 *(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 42)

 

Μην ανησυχείς…Στο υπόσχομαι, μαζί θα πάμε στον Παράδεισο!

Ο Παράδεισος!  Προορισμός και σκοπός, αφετηρία αιωνίου Φωτός και λόγος υπάρξεως μα και σταυρικής πορείας στην παρούσα ζωή για κάποιους,  έστω λίγους. 

Για τους περισσοτέρους, μια αφηρημένη έννοια ευδαιμονίας, κάτι αθέατο και απροσδιόριστο , το κάπου αλλού , το άγνωρο!  Για την Αναστασία, από τότε που συνειδητοποίησε την αξία την ατίμητη και το μέγεθος το δυσθεώρατο, ο Παράδεισος έγινε όμως ένα επίμονο και ασίγαστο άγχος, μια ορμητική αγωνία, που την παρέσυρε σε μια ασύμβατη με την ειρήνη και την γαλήνη του Χριστού ένταση και ένα βάρος τόσο δυσβάσταχτο, που χρόνια τώρα κουβαλούσε! Αγωνιζόταν ναι, μα όλα τα αντίκριζε εφάμαρτα γύρω της, επικίνδυνα για την  απώλεια της ψυχής της…

 Ένας ψυχαναγκασμός χωρίς χαρά, που τόσο διαστρέβλωνε εκείνο το αυτεξούσιο και θυσιαστικό, του όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…Μια αυστηρή υποχρέωση, ένα επιβεβλημένο καθήκον και ένας Χριστός με μαστίγιο,  δαμόκλειο σπάθη  και ποινολόγιο ανά χείρας. Μια χρόνια κατάσταση, που έκανε και τους γύρω της να απορούν και συχνά πυκνά να την οικτίρουν για αυτήν της την τόσο στρεβλή προσέγγιση, μα κυρίως για το ότι η συμπεριφορά της εξέπεμπε μια νοσηρότητα και μια πλήρως αλλοιωμένη εικόνα ενός Φιλόστοργου και συγγνωμικού Πατέρα, που δεν καραδοκεί εκδικητικά  για την αποστασία, μα όλο μακρόθυμα καρτερά,  έστω και την ενδεκάτη ώρα, την επιστροφή και την αρχοντική, ανυστερόβουλη αφοσίωση, στις κρίσεις και τις εντολές Του. 

Όλα τούτα, πάλιν και πολλάκις, της τα είχε επαναλάβει ο πνευματικός της πατέρας, ο πατήρ Φ.,ο τόσο χαριτωμένος Αγιορείτης, που ζούσε με χαρά  από εδώ τον Παράδεισο, ο καλλικέλαδος παπάς  και πνευματικός αναρίθμητων ψυχών! Κάθε που έβγαινε στον έξω κόσμο ο παππούλης για εξομολόγηση, η Αναστασία πρώτη τον περίμενε!

Και πάλι οι ίδιες φοβίες και οι καταδικές της αναστολές και απογοητεύσεις, η αφόρητη πίεση και οι σχεδόν εμμονικές ενοχές που πάντοτε την οδηγούσαν νοερώς στα βάραθρα της ετοιμασμένης για …εκείνην κολάσεως.    Ούτε αυτός  ο τόσο ευμήχανος και γλυκύτατος πατέρας δεν τα είχε καταφέρει τόσα χρόνια τώρα να της «πάρει» , να της καταλαγιάσει αυτήν την  βαθιά ανησυχία και το ανειρήνευτο.  Ματαίως πάσχιζε και ο σύζυγός της ο Πασχάλης, να την δει κάποτε ήρεμη και τακτοποιημένη εντός της! Εκείνος, ατάραχος με μια ψυχή απάνεμη, για πολλούς καιρούς  υπέμενε με αγάπη τους πανικούς και τους «κυματισμούς» της,  προσευχόμενος συνεχώς  να μην καταλήξει όλος  αυτός ο…σάλος σε ένα θλιβερό ναυάγιο μα σε λιμένα εύδιο. Το συζητούσε συχνά με τον κοινό τους πνευματικό και τον θερμοπαρακαλούσε να προσεύχεται, κάποτε να έρθει η νηνεμία στην ψυχούλα της.

Κύλησαν τα χρόνια και κάποτε η Αναστασία ασθένησε από την καρδιά της. Να ταν όλη αυτή η τρικυμισμένη  της πορεία και το μόνιμο άλγημα της κολάσεως που την λάβωσε, ή το πανευμήχανο του Γαληνευτή των ψυχών,  που την ελέησε να βρεθεί σε ένα κρεβάτι Νοσοκομείου, λίγο πριν το χειρουργείο;  Και σε αυτήν την στιγμή το άγχος του… Παραδείσου δεν την είχε εγκαταλείψει. Στην τελευταία εξομολόγηση ο πατήρ Φ. της είπε κάτι που την εξέπληξε μεν,  μα δεν την ησύχασε κιόλας! Αφού και πάλι του παρέθεσε όλα αυτά για τα οποία ήταν άξια της κολάσεως και της αιώνιας τιμωρίας, εκείνος σχεδόν γελώντας της είπε:

-Βρε ψυχή ευλογημένη, δεν κουράστηκες τόσα χρόνια να βασανίζεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου; Τι θα γίνει με σένα; Θέλεις να σου υπογράψω ότι θα μπεις στον Παράδεισο; Θα κάνω κάτι καλύτερο με την βοήθεια του Αγίου Θεού και τις μεσιτείες της Γοργοεπηκόου Μητέρας μας! Σου υπόσχομαι λοιπόν ότι όλα θα οικονομηθούν για να μπούμε μαζί εκεί που ποθείς! Πιασμένοι χέρι –χέρι!

Η χαρά όλων ήταν μεγάλη λοιπόν, μόλις αντίκρισαν ξαφνικά τον Γέροντα στο Νοσοκομείο έξω από το δωμάτιο της Αναστασίας.

-Πάτερ την ευχή σας! Πως έγινε αυτό το θαύμα και ήρθατε; Δεν μας είχατε ενημερώσει ότι θα βγαίνατε από το Όρος!

-Πασχάλη μου και εγώ νοσηλεύομαι στον απάνω ακριβώς όροφο στην Ορθοπεδική! Θα κάνω ένα χειρουργείο στο πόδι μου επαναληπτικό τελικά  και ήρθα εκτάκτως! Πώς είναι η Αναστασία;

-Δεν είναι πολύ καλά πάτερ! Είναι σοβαρό το χειρουργείο, αλλά ελπίζουμε στο έλεος του Κυρίου! Βέβαια κατά τα λοιπά όπως τα ξέρετε! Το μόνιμο μαρτύριο με το αν θα χάσει τον Παράδεισο! Αδιόρθωτη η κατάσταση! Ούτε  αυτό που την είπατε την τελευταία φορά δεν την ηρέμησε! Μια ατέλειωτη ταραχή! Και πόσο φοβάμαι ότι αυτό της προκάλεσε το πρόβλημα τελικά!

-Κοίτα, έχω φέρει το πετραχήλι μαζί μου! Θα μπω μέσα να της κάνω έκπληξη και να την εξομολογήσω να πάρει κουράγιο! Μην αφήσεις για λίγο κανέναν να μας διακόψει  σε παρακαλώ!

 Μπήκε στο δωμάτιο της Αναστασίας ο παπάς ο Αγιορείτης! ‘Υστερα από δεκαπέντε περίπου λεπτά βγήκε χαμογελαστός! Ευλόγησε τον Πασχάλη χωρίς να μιλήσει και απομακρύνθηκε ήσυχα! Δεν πίστευε εκείνος σε αυτό που είδε και άκουσε μόλις ήρθε ξανά στο πλευρό της! Μια Αναστασία αγνώριστη! Γαληνεμένο ανείπωτα και φωτεινό το πρόσωπό της! Ένα χαμόγελο αλλιώτικο, ίδιο με  εκείνο του παππούλη πριν από λίγο!  Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια άκουσε τέτοιο ήχο να βγάζει η φωνή της! Ασυνήθιστα απαλά του μίλησε:

-Πασχάλη μου είμαι πολύ καλά! Δόξα τω Θεώ! Ειλικρινά δεν έχω ξανανιώσει τόσο όμορφα! Να ναι ευλογημένος ο πάτερ! Πάλι το ίδιο με είπε! Με υποσχέθηκε ότι θα μπούμε μαζί στον Παράδεισο! Χέρι-χέρι κρατημένοι!  Άντε τώρα πάνε σπίτι να ξεκουραστείς και εσύ λίγο! Όλο το βράδυ δεν έκλεισες μάτι!  Και έρχεσαι ξανά το απόγευμα καλέ μου! Συγγνώμη για όλα! Τώρα είμαι πολύ καλά!

Έφυγε μέσα στην χαρά ο Πασχάλης! Μετά από τόσα χρόνια, πρώτη φορά είδε την γυναίκα του τόσο ήσυχη, μέσα σε μια σχεδόν υπερκόσμια λάμψη! Τι καλά που ήρθε ο πάτερ! Σκεφτόταν και ήλπισε τώρα περισσότερο πως όλα θα πάνε καλά με το δύσκολο χειρουργείο! Έπεσε να ξεκουραστεί για λίγο! Ένας βαθύς ύπνος το πήρε μα τον διέκοψε το τηλέφωνο που ακούστηκε δίπλα του! Ω πόσο αλησμόνητο θα του μείνει εκείνο το εσπερινό τηλεφώνημα!

–Κύριε Φιλοθεϊδη, πρέπει να έρθετε αμέσως! Η σύζυγός σας….! Υπέστη δεύτερο οξύτατο έμφραγμα...Προσπαθούμε να την επαναφέρουμε! Ελάτε σας παρακαλώ!

Έφτασε έπειτα από μισή ώρα! Δεν την πρόλαβε ζωντανή! Είχε ήδη κοιμηθεί μόλις τον κάλεσαν αλλά δεν του το είπαν από τηλεφώνου όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις . Έκλαψε σαν παιδί μόλις το έμαθε και έφερε αμέσως στο νου του εκείνη την τελευταία εικόνα της την γαληνεμένη!- Έτσι θα σε θυμάμαι Αναστασία μου! Τα κατάφερες τελικά! Μονολογούσε και βημάτιζε έξω από το δωμάτιο μέχρι να την πάρουν…Θυμήθηκε τον παππούλη στον πάνω όροφο τότε και γρήγορα ανέβηκε τις σκάλες για να τον ψάξει και να του αναγγείλει…Βρέθηκε τότε  μπροστά σε μια αναστάτωση, όπου γιατροί και νοσηλευτές με αγωνία στα πρόσωπά τους έσπευδαν σε ένα δωμάτιο στο βάθος του διαδρόμου της Ορθοπεδικής κλινικής. Δεν θέλησε να προχωρήσει τότε για να μην μπλεχτεί στα πόδια τους και ξανακατέβηκε στο καρδιολογικό, περιμένοντας κάποιον να τον ενημερώσει για τα διαδικαστικά… Βγήκε για λίγο στο μπαλκόνι και έκανε προσευχή με το μικρό του κομποσχοίνι!  Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσον την ψυχή της δούλης Σου Αναστασίας! Κόμπος και δάκρυα! Μια χαρμολύπη τον έκανε να αισθανθεί τύψεις…Μήπως ήταν νωρίς ακόμα να έχει τέτοια συναισθήματα; Μα σαν θυμόταν την τελευταία εκείνη εικόνα της...χαρά αληθινή  ερχόταν να αναδευτεί από τώρα με του αποχωρισμού την λύπη την δυνατή… Μετά από λίγο επέστρεψε στο δωμάτιο. Άρχισε κλαμένος να μαζεύει τα πράγματά της! Απ έξω ξανά αναστάτωση, όπως πριν λίγο στον πάνω όροφο. Βγήκε να δει…Ρώτησε μια νοσηλεύτρια που εκείνη την ώρα περνούσε …

-Τι συμβαίνει; Έγινε κάτι; Ναι πριν λίγο μας έφεραν με θρόμβωση έναν παπά από την Ορθοπεδική! Δυστυχώς πέθανε! Δεν τον πρόλαβαν!

Ναι, ήταν ο παππούλης τους ο γλυκύτατος! Που πριν λίγο τους είχε επισκεφθεί και τίποτα δεν προϊδέαζε το τι θα ακολουθούσε...

 Μόνο που ο Πασχάλης γνώριζε μετά από τόσα χρόνια, πως τούτος ο εν σώματι Άγγελος, πάντοτε μα πάντοτε,  κρατούσε τις υποσχέσεις που έδινε…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: Παλεύουμε;

Μεγάλη Τεσσαρακοστή 2022

Αληθινό περιστατικό, διασκευασμένο σε διήγημα με αλλαγμένα τα ονόματα για ευνόητους λόγους.

 Εις μνήμην π.Φ.Αγιορείτη.

Παλεύουμε;

 

Το στάδιο των αρετών, το στάδιο της νηστείας, το στάδιο της συγχώρεσης! Αθλητές ενώπιον του αγωνοθέτου Χριστού! Έπαθλο ατίμητο τα Ουράνια χαρίσματα! Η επουράνιος βασιλεία! Το  θριαμβευτικό άνοιγμα του χαμένου παραδείσου! Αγώνας πνευματικός ξεκινά! Μαχητές οπλισμένοι με όπλα ακαταμάχητα! Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, παθοκτόνα όπλα του φωτός! Νηστεία των τροφών και των παθών! Αμαρτημάτων αναχώρησις κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο! Αθλητές και αναχωρητές! Αναχώρησις και συγχώρησις! Στένωση και πλατυσμός! Στενεύει το στομάχι, πλαταίνει η καρδιά! Ευλογημένη η σύνδεση! Θεοσύστατα, Θεοπαράδοτα αυτά τα δυο!  Η νηστεία νομοθετήθηκε μέσα στον Παράδεισο! Η  συγχώρεση διδάχτηκε πάνω στο Σταυρό! Σκοπός ο ποθητός Παράδεισος,  αυτός που ο καθένας μας πασχίζει να μην ξανάχάσει και να επιστρέψει σε όσα κάποτε του εκλάπησαν! 3 ιστορίες, να συνδέουν κάπως παράξενα όλα τούτα! Νυν ο καιρός των αρετών επεφάνη! Νηστεία τροφών και παθών, έλεος και συγχώρεση, θυσία τω Θεώ. Αγάπη της θυσίας, όχι του συμφέροντος, όχι της φοβίας! Άλλη μία Σαρακοστή ξεκίνα, ή μάλλον, για να μην ξεχνιόμαστε, μία άλλη Σαρακοστή να ξεκινήσει! Στο αρχίνισμα αυτών των παλαισμάτων, κείμενα γραμμένα μέσα από την ταλαίπωρη ψυχή μας, για αυτούς τους αθλητές αυτούς τους παράξενους Χριστιανούς που συνεχώς γυρεύουν συναθλητές μιμητές! Τι λέτε...παλεύουμε;

https://www.youtube.com/watch?v=v_g0-d93b58&t=1014s

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από τον πρόλογο εκπομπής με τίτλο: Παλεύουμε;

Αρχή Αγίας Τεσσαρακοστής 2022

Να γεννήσει η νύφη τα κουφέτα…

Πάντοτε τα λόγια του Κυρ- Φώτη του Κόντογλου με συγκλονίζουν! Ψυχογράφος της Ρωμιοσύνης και ανατόμος της πληγωμένης Ορθοδοξίας των Ελλήνων,  με διαπιστώσεις και προρρήσεις  που σήμερα πλέον  γίνηκαν άλγη,  σωπασμένα και σκεπασμένα με  πλουμιστές θωπείες από μια νόθα αγάπη άνοιαστη, που συνεχώς με τον απατεώνα κόσμο θέλει να συμμαχεί και σε αυτόν και μόνο νοιάζεται  να αρέσει! Τύφλωση στ’ αλήθεια! Μεσούσης της ημέρας,  με έναν Ήλιο άδυτο συνεχώς στο μέσο και εμείς ολοένα να ανασηκώνουμε το τυφλοπάνι μας,  μήπως και παρεισδύσει μια αχτίδα από Φως και μας βλάψει…   

"Μετὰ χαρὰς δέχουμαι κάθε κακοπάθηση, γιατί ἀλλοιῶς δὲν ἀνοίγουνε τὰ μάτια στὸ ἀληθινὸ τὸ φῶς" έλεγε ο Κυρ -Φώτης ο Κόντογλου,  ένας απ’ τους πιο καταρτισμένους εισηγητές στο Πανεπιστήμιο της Αληθινής Ζωής,  στα έδρανα  της Πονεμένης χαράς! Και πόσο μου θυμίζουν αυτά τα σοφά του τα λόγια,  εκείνο το παράγγελμα του Αποστόλου των Εθνών στον πιστό του μαθητή τον Τιμόθεο! Τέκνον Τιμόθεε, νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον(Προς Τιμόθεον Β΄, δ΄ 5) Η  Νήψη!Ένα  απέραντο πέλαγος! Φυλάκιο σωφροσύνης  και μεγίστης επιφυλακής  στα σύνορα με τον εχθρό,  που παραμονεύει μια στιγμή και μια κερκόπορτα να βρει αφύλαχτη με τον φρουρό της  καθεύδοντα!  Εκείνη η κερκόπορτα!

Πόσες φορές δεν έχουμε περάσει όλοι το κατώφλι της! Αυτό που οδηγεί στον μισόψυχο κόσμο! Δεινή η ραθυμία της αφύλαχτης σκοπιάς! Μεγάλη η μετάνοια της επιστροφής στην… διατεταγμένη,  από την Κεφαλή της στρατιάς,  θέση.  Και έπειτα το άλλο παράγγελμα του Θείου Παύλου! Άλλη άμετρη θάλασσα! Η κακοπάθεια! Μα  είναι δυνατό κάτι που ξεκινά με το κακό να μπορεί  γεννήσει χαρά και αγαθό; Τo κακό απ΄το καλό αδελφέ μου απέχει ένα γράμμα, μα και μια αιωνιότητα! Και αυτή δεν την κερδίζεις καθήμενος αναπαυτικά και  σταυροπόδι όπως έλεγε ένας Άγιος των ημερών μας ( σ.σ. π.Αθανάσιος Χαμακιώτης). Μπορείς να υπομείνεις θλίψεις,  στενοχώριες και  διωγμούς;  Να σε περιφρονούν και εσύ μονήρης και αβοήθητος από ανθρώπους,  να χαίρεσαι και να δοξάζεις τον Θεό  που οι πολλοί σε αποδιώχνουν και σε λογαριάζουν σαν  ένα απόβλητο, ένα περίψημα αποκρουστικό ; Και έπειτα το σώμα σου να κάνεις υπάκουο δούλο και αυστηρά  να το υποτάσσεις με νηστείες αγρυπνίες και μια γεύση εκούσια πικρή  συνέχεια στο στόμα; Και εσύ αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου θα μου πεις : Πού όλα αυτά στο σήμερα; Τόσο δυσεύρετα , τόσο αγνοημένα! Μόνο για παράξενους και αποσυναγώγους! 

-Ὅσοι ἀποθνήσκουν στερούμενοι θὰ ζήσουν αἰώνια! Και αυτό την φράση  κάποτε την  άκουσα σε…μάθημα ταπεινού Αγιορείτη ( σ.σ. π.Λουκάς Φιλοθεϊτης) μα έμεινε για μένα από τότε  ως και σήμερα που σου μιλώ θλιβερά  αξεκίνητη η διαδρομή  της,  από τα χείλη και το κήρυγμα,   ως την καρδιά και το βίωμα! 

Αχ και να γύριζα πίσω σε εκείνα τα χρόνια, τα ασπρόμαυρα, τα αγνά, τα δακρυσμένα απ την καπνιά του τζακιού, με την πυροστιά ολημερίς μέσα του και την χαρά την πονεμένη, σαν ζώπυρο να θερμαίνει το μέσα των ανθρώπων! Συνηθίζω να την λέω αυτήν την φράση: Να νοσταλγούμε όσα ποτέ μας δεν ζήσαμε! Και φτάνει μια ευλογημένη στιγμή  και  αυτά που πολλές φορές λέμε για να εντυπωσιάσουμε πρώτα τους εαυτούς μας τους ανθρωπάρεσκους και ύστερα τους γύρω μας, παίρνουν ψυχή και σώμα και έρχονται και μας συναντούν και μας ελέγχουν… Και έρχονται και άλλοι έμπειροι, παλιοί καθηγητάδες  στα έδρανα της απαράκλητης σύγχρονης  μοναξιάς μας,  να μας διδάξουν με την απλότητά τους και την εντός τους Σοφία του Θεού! Δεν έχουν αυτοί οι ταπεινοί πτυχία, περίλαμπρα βιογραφικά  και περγαμηνές τετιμημένες! Έχουν πίστη άδολη και θερμουργό μέσα τους το Άγιο Πνεύμα! Το Φως και το έργο του Νόμου είναι αναμμένο και γραμμένο στις καρδιές τους με πύρινο μελάνι  και σε αυτό το δωρισμένο απ τον Θεό χάρισμα, δίνει πάντοτε συμμαρτυρία η ασφαλής πυξίδα της συνείδησής τους! Ένα πρωινό Χριστουγέννων απολείτουργα, η  μνήμη του αδελφού μου του Δημητρίου, άρχισε μεγαλόδωρα να ξετυλίγεται μπροστά σε μένα,  τον αμαθή και αρχάριο,  για όσα κρατούν τις πνευματικές αισθήσεις σε ενάργεια και επιφυλακή. Η κουβέντα ξεκίνησε περί νηστείας! Τίποτα το θεωρητικό! Μόνο βίωμα αληθινό και παιδεμένο! Ούτε αναφορές σε όσα άγια γράφτηκαν ούτε εγκεφαλική Θεολογία των περισπουδάστων , ούτε κοσμική σοφία! Η Αλήθεια του Ζωντανού Θεού, από όσους δίδαξε ο Κύριος και μόνο!

-Κάποτε, νεότατος ήμουν, παράλληλα με την κύρια  εργασία μου ως εκπαιδευτικός ,δούλευα και αλλού, νυχθημερόν, θέλοντας να αποκτήσω όλο και περισσότερα! Δεν άφηνα που λες  στον εαυτό  μου περιθώρια ούτε να πάω στον γιατρό για ένα δόντι χαλασμένο! Τόσος ήταν ο πόθος μου (τα θυμάμαι τώρα αλήθεια και απορώ με τα σκοτάδια μου) που για να μην χάσω μια αμοιβή έπινα τα χάπια τα αναλγητικά με τις χούφτες! Όπως ήταν επόμενο έπαθα ζημιά ! Τρύπησε το στομάχι μου! Μέρες πολλές στο νοσοκομείο και έπειτα κλινήρης να μην μπορώ να φάω παρά ελάχιστα και πάρα πολύ ελαφρά! Έμεινα σκελετός! Ονούφριος που λέμε! Μεγάλη η χάρη του Αγίου!  Άργησα να πάω στο σχολείο! Μήνες ολόκληρους! Έπρεπε κάποτε να επιστρέψω! Την πρώτη μέρα που γύρισα  σε κακά χάλια, αδύναμος και κατεξουθενωμένος με ενημέρωσαν να μπω σε ένα τμήμα κάπως ζωηρό και ατίθασο που λέει και ο Γυμνασιάρχης στην παλιά ταινία! Αλλά εδώ το σενάριο μάλλον δεν προσιδίαζε σε κωμωδία… Όλοι οι συνάδελφοι είχαν να λένε για δύσκολα παιδιά σε ζόρικη εφηβεία   χωρίς χαλινό και εξαιρετικά  ανυπάκουα ! Ένα κράμα χαρακτήρων εκρηκτικό! Μεγάλη προσπάθεια κατέβαλαν όλοι οι συνάδελφοι  κάπως τουλάχιστον να γίνει ένα υποτυπώδες μάθημα! Μπήκα λοιπόν να διδάξω περιμένοντας να διαπιστώσω και εγώ τα όσα ζοφερά μου είχαν περιγραφεί! Η φωνή μου ίσα που έβγαινε ! Μπαίνω κυριολεκτικά  μέσα σε μια οχλοβοή   και κατευθύνομαι στην έδρα! Μόλις σήκωσα το κεφάλι μου να κοιτάξω τα παιδιά λες και κάποιος σίγασε εντελώς τα πάντα!  Δεν ακουγόταν πλέον το παραμικρό! Έγινε το μάθημα με τέτοια ησυχία και τάξη που κανείς από τους υπόλοιπους καθηγητές δεν το πίστευαν!  Αυτό βέβαια  πρέπει να σου πω πως κράτησε μόνο για μερικές εβδομάδες! Μόλις άρχισα να τρώω κανονικά και να ανακτώ δυνάμεις,  σιγά- σιγά ο διακόπτης της έντασης δυνάμωνε μέχρι που ...τερματίστηκε… Όσο έστω και αναγκαστικά νήστευα,  ήταν τέτοια η μορφή μου που από μόνη της επέβαλλε έναν σεβασμό…Το μαχαίρι της νηστείας έκοβε κάθε διάθεση για πλάκες και καλαμπούρια! Αλλά που να κρατήσω το ασκητικό μου παρουσιαστικό! Δύσκολο το πάλαισμα τούτο! Θέλει να επιβάλλεσαι στον εαυτό σου! Βιαστής της Βασιλείας των Ουρανών   κάθε  γνήσιος νηστευτής ! Όχι σαν και εμάς που στις Σαρακοστές τρώμε μαγιονέζα νηστίσιμη και τυρί… ευλογημένο ! Θα σου μιλήσω για τις γιαγιάδες μου αδελφέ μου ! Ασκητικές μορφές! Ιδίως η γιαγιά η  Σταμάτα! Κάθε της ελάχιστη κίνηση, κάθε της μετρημένη λέξη χωρίς αστοχιά,  ένα Στώμεν καλώς! Πολλά θυμάμαι από εκείνη! Στερημένα τόσο τα χρόνια τους! Μα χαρούμενοι άνθρωποι,  με ζωντανές καρδιές που σε κοίταζαν με μάτια διορατικά κατευθείαν στην ψυχή ! Μόχθος και ιδρώτας χωρίς σταματημό! Νύχτα με νύχτα και βαρυγκόμια …ουδαμού! Δεν υπήρχε για εκείνους τους ανθρώπους τίποτα που να δυσκολεύει το πρέπει τους! Έβρισκαν πάντοτε τον τρόπο να προχωρήσουν στο ανηφόρι! Η προγιαγιά μου σαν νύχτωνε και ήθελε να ράψει , προσάρμοζε ένα μικρό λυχνάρι που κατέληγε μαζί με την μακριά πλεξούδα των μαλλιών της! Και με αυτό το λιγοστό φως απ το μπαμπάκι και το λαδάκι  μάνταρε τα ρούχα!  Ακούς ευμήχανο που είχαν; Έπειτα,  να χαράξει η μέρα και να κοιμούνται ; Ανήκουστο για εκείνες! Να μην σας βρει ο ήλιος στο κρεβάτι μας ορμήνευαν! Κάποια μέρα μικρό παιδάκι ήμουν και με είχε πάρει ο ύπνος και εκείνη σαν με κατάλαβε,  σφάλισε με τα χέρια  τα μάτια της απ την ντροπή της να μην με δει! Σήκω ευλογημένο παιδί! Άρχισε να σκούζει !  Βγήκε ο ήλιος και εσύ κοιμάσαι! Δεν τις θυμάμαι να στέκονται  άπραγες ΠΟΤΕ! Ούτε καθισμένες! Θεωρούσαν αμαρτία ακόμα και  κάποιος να κάθεται σε καρέκλα χωρίς αιτία !  Αξημέρωτα έπιαναν να φτιάξουν και να φουρνίσουν  το ψωμί! Μέσα στο σκοτάδι θυμάμαι εκείνους τους γνώριμους ήχους από τις σκάφες  και εκείνες τις μυρωδιές απ’  το καμένο ξύλο! Και αυτά τότε ήταν η καθημερινότητά τους! Σήμερα άμα το ψωμί λίγο μπαγιατέψει το τρώει ο σκύλος και αυτός αν δεν τον έχουμε πριν χορτάσει με τα πεταμένα φαγητά μας! Θα βγάλουν ποδάρια αυτά τα καρβέλια σε λίγο καιρό έλεγε ένας παππούλης και θα μας πάρουν στο κυνήγι!  Πόσο νήστευαν αδελφέ μου αυτοί οι άνθρωποι ! Όχι από ανάγκη! Όχι! Είναι προσβολή στην μνήμη τους αυτό που λένε: Νηστεύει ο δούλος του Θεού επειδή δεν έχει να φάει! Νήστευαν γιατί πίστευαν βαθιά μέσα τους πως η νηστεία είναι του Θεού πρόσταγμα! Πως Εκείνος Θεανθρώπησε και Σταυρώθηκε για αυτήν την παρακοή στην  νηστεία! Μέσα στον Παράδεισο Νομοθετήθηκε! Έτσι δεν έλεγε ο Μέγας Βασίλειος; Έλα και πες μου τώρα πως η γιαγιά η Σταμάτα και η προγιαγιά μου η γιαγιά Μάνε είχαν διαβάσει Πατερική Θεολογία…Το Πιστεύω και το Πάτερ ημών μόνο ήξεραν και έλεγαν συνέχεια! Αλλά στα κατάβαθά τους γνώριζαν την τεράστια σημασία κάθε αρετής, γιατί την βίωναν απροσποίητα και εθελούσια! Την ελιά την έκοβαν στην μέση για να την φάνε! Μια φορά την μέρα μέσα στην Σαρακοστή λίγο ψωμί και μετρημένες ελιές! Ποτέ παραπάνω! Κανόνας αυστηρός! Θυμάμαι μια φορά σαν μεγάλωσα πρόσφερα στην γιαγιά μου ένα γλυκό! Και εκείνη επειδή είχε φάει ξανά μέσα στον μήνα (αυτό το έμαθα μετά από την μάνα μου την συγχωρεμένη την Φώτω) βρήκε μια πρόφαση και το αρνήθηκε! 

Μια φορά στο τόσο γλυκό γεύονταν! Και εμάς σαν είμασταν μικροί και λαχταρούσαμε την καραμέλα και την λιχουδιά,  εκείνη έβρισκε τον τρόπο να μας μαθαίνει το μέτρο και την στέρηση που τις ψυχές φωτίζει!  Είχε στο φτωχικό της μια κούκλα από εκείνες τις μεγάλες που είχαν τότε τα κοριτσάκια μονάκριβες και σπάνιες, που έμοιαζαν με μικρά κορίτσια αθώα ακαλλώπιστα και απαραμόρφωτα! Η γιαγιά σαν γινόταν κανένας γάμος στο χωριό κρατούσε μια- δυο μπομπονιέρες! Μόλις λοιπόν της ζητούσαμε γλυκό πήγαινε και στηνόταν μπροστά στη…νύφη και μας έλεγε: Για να δούμε μήπως γέννησε η νύφη κανένα κουφετάκι; Ακόμα θυμάμαι την χαρά μας σαν πρόβαλλε στην χούφτα της ένα  κουφέτο! Δεν έχω φάει ποτέ αδελφέ μου τίποτα πιο γλυκό από εκείνα τα μικρά κουφέτα της νύφης! Ο Θεός να τις αναπαύσει! 

Αξέχαστο εκείνο το πρωινό των Χριστουγέννων! Υγρά μάτια και θύμησες αγιαστικές! Διδάχος,  η μνήμη των ταπεινών και εκλεκτών του Κυρίου! Όλα για την χάρη και την αγάπη του Χριστού! Μια θαυμαστή γνώση σχεδόν εγγενής! Ο κόπος όσων ζουν εν Χριστώ! Το πικρό, που πάθη γιατρεύει και τις ψυχές σμιλεύει! Η στενή πύλη του Σταυρού απέναντι απ την κερκόπορτα του ηδέος κόσμου! Ψυχή και σάρκα, πορεύονται σχεδόν πάντοτε αντιθέτως! Πασχίζεις αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου  ως το τέλος, μάταια όμως, να συνταιριάξεις την κατεύθυνση!   Σαν να σε ακούω να μου λες:

Να χαμε ένα τόσο δα κουφετάκι!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: Παλεύουμε; 

Αγία Τεσσαρακοστή 2022

Ευχαριστίες στον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Δημήτριο Π. για τα αξέχαστα τούτα πνευματικά κεράσματα…

Την ευχή τους να έχουμε αδελφέ μου!

Καλή Σαρακοστή!

ΥΓ: Στην αρχική φωτογραφία η μακαριστή κυρά Σοφία, μια Αγία ψυχή που βίωνε τον Χριστό και τον Σταυρό. Ευχαριστίες στον αγαπητό π.Δημήτριο Ευθυμίου που την απαθανάτισε με τον φακό του και την ευγενική του ψυχή!