Χάσμα μέγα και αγεφύρωτο…(Άσπλαχνοι και Χριστομάχοι)

...εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.(Λουκ. 16, 27-31) 

Είναι αυτή η παραβολή κατάγιομη από νοήματα, η εμβάθυνση στα οποία, ρίχνει φως άπλετο στις ψυχές μας, εφόσον βέβαια τα πνευματικά μας αισθητήρια δεν έχουν ολότελα απονεκρωθεί…Αλλιώς και νεκρό να δούμε να ανασταίνεται, δεν πρόκειται να καταλάβουμε το ελάχιστο. Το βέβαιο είναι, όπως διδάσκουν οι πατέρες, πως έχουν υπάρξει αναρίθμητες ψυχές κεκοιμημένων αδελφών μας, που θέλουν να μας προειδοποιήσουν για αυτόν τον τόπον της βασάνου. Και αυτός ο τόπος δεν είναι ένας τόπος με καζάνια που κοχλάζουν…μακάρι να ταν έτσι! ακούγαμε πρόσφατα έναν άγιο των ημερών μας να κηρύττει(σ.σ. π.Αθανάσιος Μυτιληναίος). Ας μην απορούμε! Ας αφουγκραστούμε τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, που θέλουν να μας γνωστοποιήσουν, όσα ο λόγος ο Άγιος της Γραφής, δια των προφητών και των Αγίων Πατέρων, όντας τόσο προσβάσιμος, ιδίως σήμερα, μας φανερώνει! Ο τόπος της βασάνου, είναι η θέα του Θείου Φωτός ως πυρ…ως φωτιά, που δεν αντέχεται και σε καίει! Το ίδιο Φως που για τον φτωχό, βασανισμένο και περιφρονημένο Λάζαρο αλλά και για όσους μετανοημένους και ενωμένους με τον Ζωντανό Θεό πορευθούν εις Ανάστασιν Ζωής είναι αιώνια φωτιστικό και υπέροχα ευχάριστο, …ὁ ἐγείρων ἀπὸ γῆς πτωχὸν καὶ ἀπὸ κοπρίας ἀνυψῶν πένητα τοῦ καθίσαι αὐτὸν μετὰ ἀρχόντων, μετὰ ἀρχόντων λαοῦ αὐτοῦ (Ψαλ. 112.7-8), το ίδιο ακριβώς Φως θα είναι χωρίς τέλος καυστικό και βασανιστικό για όσους φαύλους αμετανόητους, πλεονέκτες, ανοικτίρμονες, υβριστές, αποστατούντες και βλασφημούντες το Άγιο Όνομα του εν Τριάδι Θεού  θα πορευθούν εις Ανάστασιν κρίσεως. Και σε αυτό το σημείο θα σταθούμε ιδιαιτέρως.

(ακολουθεί απόσπασμα  από κείμενο του γράφοντος με τίτλο:"Το αιωνιώς ασυγχώρητο" Ιούνιος 2020).... Αναρωτιόμαστε πολλές φορές τι είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος και τι εννοεί ο Χριστός μας, όταν λέει ότι είναι η μόνη αμαρτία που δεν συγχωρείται . Η ψυχή του κεκοιμημένου κατ αρχάς δεν μπορεί να μετανοήσει και να συγχωρεθεί, αφού εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια . Την ψυχή του κεκοιμημένου όμως που εν ζωή βλασφήμησε το Πανάγιο Πνεύμα και δεν το εξομολογήθηκε ειλικρινώς, δεν μπορούν να την βοηθήσουν οι πράξεις της στρατευομένης Εκκλησίας. Όταν δηλαδή κάποιος αμφισβητήσει τον Τριαδικό Θεό και τις ενέργειές Του , όταν κάποιος λοιδορήσει απαξιώσει και βλασφημήσει τον Θεό Πνεύμα, τότε αν φύγει ανεξομολόγητος για αυτό του το έγκλημα, τα μνημόσυνα τα σαρανταλείτουργα οι ελεημοσύνες και οι προσευχές των περιλειπομένων δεν θα μπορέσουν να του προσφέρουν καμιά όνηση, περισσότερο Φως και αλλαγή της θέσης της ψυχής του, όπως μπορεί να συμβεί με μια ψυχή που δεν εξομολογήθηκε μια σοβαρή αμαρτία εν ζωή . Είναι βεβαίως πολύ λεπτά και δυσδιάκριτα τα όρια και πολλές φορές απλησίαστα, αλλά πολλοί αναρωτιούνται ιδίως στις μέρες μας . Δεν είναι να βλάψω λεκτικά την φήμη του Αγίου Πνεύματος. Ένοχοι αιωνίου κατακρίσεως και τιμωρίας ( Μαρκ. γ/28,29)όσοι συκοφαντούν το Άγιο Πνεύμα. Η συκοφαντία έχει αμέτρητες εκφάνσεις . Από το να πεις ότι ένα θαύμα του Θεού έγινε με την συνδρομή του διαβόλου, όπως οι πωρωμένοι και εθελουσίως τυφλωμένοι , οι εμπαθείς Φαρισαίοι έκαναν με τον Χριστό μας, ή να πεις στις μέρες μας (πόσο πύκνωσε αυτός ο τραγικός λόγος)ότι το Πανάγιο Πνεύμα δεν μπορεί να ενεργήσει και να καταστήσει απρόσβλητη από οποιονδήποτε μολυσμό την Θεία Κοινωνία….» 

                  

Τι γίνεται λοιπόν με όσους βλασφήμησαν εν ζωή την αδιαίρετη Αγία Τριάδα και έφυγαν αμετανόητοι χωρίς ορθή πίστη και έργα εν Χριστώ αγάπης; Τώρα που πλέον γνωρίζουν, θα επιθυμούσαν σφόδρα να επιστρέψουν για να φωνάξουν το ημάρτομεν ή έστω να στείλουν έναν απεσταλμένο…Λάζαρο στους αγαπημένους τους! Τούτο όμως δεν το επιτρέπει η δικαιοσύνη του Κυρίου!  "…ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος" (Ἰακ. 2,13). Η κρίσις χωρίς έλεος  επίσης, για όσους ακόμα και σήμερα με τα εναπομείναντα έργα  τους, παρασύρουν στο σκοτάδι της αθεϊας και της βλασφημίας τους εν ζωή αδελφούς. Το βιβλίο με τα πεπραγμένα μας, είναι και παραμένει ανοιχτό, συνεχώς συμπληρούμενο, ως την ημέρα την τελική της κρίσεως! Προστίθενται και τα καλά, που οδηγούν νέες ψυχές στον Χριστό και την αλήθεια Του, ανεβάζοντας τις ψυχές αυτών των αγαθών κεκοιμημένων προς τα πιο φωτεινά και υψηλά αλλά και τα άσχημα θεοστυγή,  πραχθέντα και λεχθέντα,  που απομακρύνουν από τον Κύριο και σπέρνουν το δαιμονικά ανέλπιδο στις ψυχές όσων αναζητούν εναγώνια την αλήθεια. Αυτά βυθίζουν ακόμα περισσότερο στα αιώνια ερέβη, όσους θλιβερά και εμμονικά ούτως ασέβησαν. Όλα σημειώνονται αδιαλείπτως! Ας ακούσουμε τη φωνή της Ευαγγελικής Αλήθειας που ηχεί ακόμα στα αυτιά μας και ας μη μιμηθούμε το άσπλαχνο και Χριστομάχο, όσων χωρίζονται εθελούσια  με χάσμα μέγα και αγεφύρωτο από τον Φωτοδότη Κύριο.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Οκτώβριος 2022

Μια από τις πολλές πτυχές και διαστάσεις τούτης της περιάκουστης παραβολής του Κυρίου μας. Στο μεγαλύτερο μέρος της  εκπομπής, διαβάζεται ένα Θεόπνευστο ομίλημα του Χρυσοστόμου των ημερών μας π.Αθανασίου Μυτιληναίου, κατά  την Ε Κυριακή του Ευαγγελιστού Λουκά το 1995.

Σύμβουλος γάμου μυρωμένου…(Άγιος Δημήτριος)

   

Αν υπάρχει αγάπη αληθινή όλα τα υπόλοιπα έρχονται! Αν έχει ομόνοια το ζευγάρι, τότε όλα τα αδύνατα γίνονται μπορετά! Κοινότυπα ακούγονται και τα δυο, σαν γνωμικά, αποστάγματα πείρας συνοδοιπόρων και συναθλητών στης συζυγίας το σκάμμα. Τούτοι οι παλευτές οι ευλογημένοι, όλο και λιγοστεύουν στις μέρες μας. Τα κριτήρια μπορεί να τα αλλάξαμε, όχι όμως και του Θεού τις κρίσεις. Εκείνες και χθες και σήμερα και εις τον αιώνα θα είναι οι ίδιες και απαρασάλευτες! Έγινε η ύλη και η ευωχία κριτήριο ένωσης! Αλίμονο! Και εκείνο το …γνωμικό το ανέγνωμο και άσοφο γίνηκε επίκαιρο, θέσφατο χωρίς Θεό. Σαν η φτώχεια μπαίνει από την πόρτα, η αγάπη βγαίνει απ το παράθυρο! Κανείς δεν αρνήθηκε βέβαια την αυτάρκεια και όλα εκείνα τα αγαθά τα επίγεια, που συντηρούν και φροντίζουν το σώμα. Να έχεις για να χρησιμοποιείς, μα κυρίως για να δίνεις σε όσους είναι αναγκεμένοι! Να ζητάς όμως και εκείνα τα ουράνια, που άφθονα μπορεί να χορηγήσει η ευδοκία και η χάρη Του. Γιατί σαν αυτά δεν τα ζητήσεις, θα πτωχεύσεις στ' αλήθεια αδελφέ μου. Και έπειτα θα αναζητάς ψυχολόγους και συμβούλους και θα μιλάς για ασυμφωνία χαρακτήρων και για αταίριαστα που οδήγησαν τελικά σε διάλυση. Ναι, μα τα μυστήρια της Εκκλησίας, δεν διαλύονται κι αυτά εις τον αιώνα αδελφέ μου. Κι ο γάμος (μιλάμε για τον μόνο που ο Ουρανός αναγνωρίζει κι όχι για όλες αυτές τις θλιβερές και άνομες νομικές επινοήσεις) είναι ένα μεγάλο μυστήριο που τον Παράδεισο ανοίγει. Θυμήσου λοιπόν εκείνες τις ευχές που διάβαζε ο ιερέας! Και αν τότε δεν τις πρόσεξες αναζήτησέ τις τώρα. Και σαν βρεις ευλογημένους συζύγους, που ζουν αυτόν τον αγαπητικό δεσμό που πόσο μοιάζει στον έρωτα τον Θείο, προσπάθησε να τους μοιάσεις! Ομόνοια ψυχών και σωμάτων δεήθηκε ο παπάς στο γάμο σου! Ειρηνική ζωή, και σωφροσύνη! Σύνδεσμος η ειρήνη, που κρατά άσπιλες και αρυτίδωτες τις ψυχές τους, σαν το σώμα παραδίδεται στου χρόνου τη φθορά! Απολείτουργα τους καμάρωνα δυο τέτοιους χαρούμενους ενωμένους σε ένα. Ο Θ. και η Φ., με τα 4 παιδιά τους. Άμπελος ευκληματούσα αυτή η οικογένεια, με κέρασε νάμα απ’ τις υδρίες ψυχές της. Δεν μου μίλησαν καθόλου με τα λόγια! Παρά μόνο με αυτήν την πνευματική λαλιά της αγάπης, που όλες τις γλώσσες των ανθρώπων ξεπερνά σε πλούτο και νοήματα! Ευωδία πνευματική αναδύουν αυτές οι μορφές των ανθρώπων, που παλεύουν με τις βιωτικές δυσκολίες, με τα εμπόδια που συνεχώς ορθώνονται μπροστά τους, από εκείνους που συνεχώς προσπαθούν λάθρα να ανοίξουν το…παράθυρο να διωχθεί η αγάπη… Δεν είναι ρόδινοι οι δρόμοι! Στρωμένοι από αγκάθια είναι! Φίδια και σκορπιοί στο διάβα τους, των πειρασμών ο κλύδωνας στο λιμανάκι τους…Μα αρκεί μια ματιά στο προσκυνητάρι να φέρει τη γαλήνη! Εκεί φωτοβολά σε μια σπιθίτσα καντηλιού η νύφη Εκκλησία και η δόξα του Νυμφίου Κυρίου, όπως πρωτοφανερώθηκε θαυμαστά κάποτε σε έναν Γάμο, να διώξει κάθε τι πικρό και να ξαναγεμίσει με το πιο γλυκόπιοτο κρασί το κοινό ποτήρι της αγάπης, που πάντοτε αντέχει υπομένει και ελπίζει! Και ένα μικρό κομμάτι από βαμβάκι στο δικό τους προσκυνητάρι. Σφούγγισε κάποτε το μυρόβλητο θαύμα του Αη Δημήτρη! Και από τότε έγινε ο οδηγός τους ο άγρυπνος. Ήταν τα μόνα λόγια που μου είπαν για το δικό τους σκάμμα.

-Ξέρεις αδελφέ μου, όποτε φεύγει η ειρήνη και έχουμε μαλώματα και σκοτεινιές αυτό το μπαμπακάκι ξεραίνεται! Μα σαν μονιάσουμε και θυμηθούμε τα όσα κάποτε ευλογηθήκαμε, εκείνο αρχίζει να ευωδιάζει και να στάζει… Μπορείς να το πιστέψεις;

Θυμήθηκα τότε το στεφάνι των αθλητών που δόθηκε σε όλους μας στο γάμο μας, μα σε ελάχιστους ήταν ανθισμένο! Κι όμως ένα δάκρυ μετανοίας το κάνει τώρα δα, αυτοστιγμεί να ξανανθίσει! Έτσι κι εκείνο το μπαμπάκι του Μυροβλήτη Αγίου, σαν αμαράντινος στέφανος δόξης, καρτερά κάποτε να φορεθεί στα κεφάλια των αθλητών. Ως την απονομή εν τη ημέρα της κρίσεως, θα στέκεται εκεί στο μικρό τους προσκυνητάρι, ολοζώντανο θαύμα, σύμβουλος γάμου μυρωμένου…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: Ενθάρρυνέ μας Άγιε Δημήτριε!

ΥΓ: Σε ένα τόσα δα κομμάτι από μπαμπάκι μπορεί να χωρέσει όλο το υπέρ Λόγον του Αγίου Θεού μας! Μόνο όσοι το έχουν οσφρανθεί με της ψυχής την όσφρηση, όπως ο Θ. και η Φ.,  μπορούν να μιλήσουν για τούτο το μεγάλο θαύμα! Δεν μοιάζει αυτό το μύρο με τίποτα άλλο το υγρό, μα μόνο με τα αληθινά δάκρυα της μετανοίας! Μόνο με εκείνα μπορεί να συγκριθεί και να συμμιχθεί…να μείνει άσωστη τούτη η ευωδία, που λυτρώνει και λευτερώνει απ τα δεσμά των σκοτεινών φυλακών της αμαρτίας. 17 αιώνες αναβλύζει τα της χάριτος μύρα ο Οκτώβριος! Θεοφρούρητες ψυχές τον επικαλούνται μπροστά σε κάθε δαιμονοκίνητη χάρυβδη! Ιδίως σε εκείνην της απελπισίας! Βοήθησέ μας Άγιε Δημήτριε! Ενθάρρυνέ μας! Δαυίδ και Νέστορας εγώ ο ταλαίπωρος!

Το φαρμακείο της ψυχής...

Ήταν πολύ περήφανος για τον μοναχογιό του ο κ. Μιχάλης ο φαρμακοποιός. Καλός στα γράμματα από μικρός, φιλομαθής, φιλόδοξος και υπάκουος. Γι αυτό και δεν τα λυπήθηκε τα τόσα χρήματα που ξόδεψε για να τον σπουδάσει έξω. Βλέπετε, εκείνα τα χρόνια ήταν καλύτερα να σπουδάσει κανείς στο εξωτερικό, γι αυτό και δεν νοιάστηκε. Με όλη του την καρδιά κάθε μήνα του έστελνε τα χρειαζούμενα. Και δεν λάθεψε. Ο γιος του τέλειωσε τις σπουδές του στη φαρμακευτική και επέστρεψε στην πατρίδα με το πτυχίο στο χέρι.
Χαρά, δάκρυα ευτυχίας και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κύριο.
Αυτό το ευχαριστώ ήταν αλλιώτικο.
Κάθε μέρα έστρεφε τα μάτια του έστω και για λίγες στιγμές στην εικόνα του αγκαθοστεφανωμένου Χριστού, αυτή που 30 χρόνια τώρα έστεκε πάνω από τον πάγκο του, μα τώρα το ένοιωθε πιότερο από κάθε άλλη φορά αυτό το ευχαριστώ.
Μπορούσε τώρα να αποσυρθεί ο κ. Μιχάλης και να περιμένει και άλλες χαρές. Ίσως και κανένα εγγονάκι.
Το φαρμακείο του, αυτό που έφτιαξε με πολύ μόχθο και λαχτάρα για προσφορά στους συνανθρώπους του, θα το αναλάμβανε πλέον ο γιος του.
-Μόνο μην ξεχάσεις τούτο παιδί μου, να νοιάζεσαι τον άλλον σαν τον εαυτό σου και τον φτωχό πάντα να τον διευκολύνεις.
-Εντάξει πατέρα μόνο που θα κάνω κάποιες αλλαγές στο φαρμακείο. Έχω κάποιες ιδέες να το κάνουμε πιο σύγχρονο.
-Ό,τι εσύ κρίνεις σωστό, γιε μου, αυτό να κάνεις. Δικό σου είναι τώρα, εσύ αποφασίζεις.
Έτσι κι έγινε.
Μιά καινούρια φωτεινή επιγραφή παραγγέλθηκε, καινούρια ράφια, καινούριο γραφείο και μιά αναπαυτική δερμάτινη πολυθρόνα για τις διανυκτερεύσεις.
Μιά χαρούμενη αναστάτωση επικρατούσε στο φαρμακείο.
Πολύτιμος βοηθός του νέου της ιστορίας μας, ο Ανέστης. Από μικρό παιδί τον είχε πάρει ο πατέρας του βοηθό στο φαρμακείο. Είχε μάθει καλά τη δουλειά και πολλές φορές τον άφηνε στο πόδι του, αλλά και πόσο τον ξεκούραζε έχοντας αναλάβει όλες τις εξωτερικές δουλειές, αποθήκες, ταμεία, φάρμακα σε ηλικιωμένους κατ’ οίκον. Πάντα χαμογελαστός και πρόθυμος.
-Ανέστη, μόλις τελειώσεις με τα ράφια, θέλω να κάνεις ακόμα μιά δουλειά.
Αυτήν την εικόνα του Χριστού, σε παρακαλώ, ξεκρέμασε την και βάλε στη θέση της αυτόν εκεί τον πίνακα που έφερα απ τη Ρώμη.
Σάστισε ο βοηθός.
-Μα, κύριε Δημήτρη, αυτήν την εικόνα ο πατέρας σας την έχει εκεί 30 χρόνια...
Θα στενοχωρηθεί.
-Ο πατέρας δεν έχει πρόβλημα.
Άλλωστε τον άκουσες, είπε να κάνω ό,τι εγώ κρίνω σωστό.
Λοιπόν, αυτά είναι ξεπερασμένα, Ανέστη.
Είπαμε, θα το κάνουμε σύγχρονο το φαρμακείο, αυτά ήταν για πριν 30 χρόνια, αστεία θα λέμε;
Τώρα ο κόσμος έχει προχωρήσει.
Καλά, εσύ που ζεις; Δεν το βλέπεις πώς αλλάξαμε;
Δεν είπε τίποτα ο βοηθός. Ανέβηκε στη σκάλα και με τρεμάμενα χέρια έκανε αυτό που πρόσταξε το νέο αφεντικό.
-Που να τη βάλω, ψέλλισε.
-Βάλ την εκεί, στο κάτω συρτάρι, που δεν το χρησιμοποιούμε.
Έτσι κι έγινε.
Όλα λοιπόν άλλαξαν, έγιναν μοντέρνα.
-Λοιπόν, πατέρα, πως σου φαίνεται; Αγνώριστο δεν έγινε;
-Ναι, γιε μου, είπε ευτυχισμένος ο πατέρας μπαίνοντας στο φαρμακείο, και θέλησε πάλι να ευχαριστήσει «Εκείνον» για όλα, όπως πάντα το συνήθιζε.
Μα δεν Τον βρήκε στη θέση του...
Ένα μελαγχολικό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του, μα μόνο ο Ανέστης το κατάλαβε. Δεν μίλησε, δεν είπε κουβέντα.
Βρήκε μια καλή πρόφαση κι έφυγε πικραμένος για το σπίτι. Εκεί τουλάχιστον, το εικονοστάσι του θα του απάλυνε για λίγο τον πόνο...
Κύλησε ο καιρός. Το φαρμακείο δούλευε καλά και η πελατεία είχε αυξηθεί αρκετά.
Μόνο κάτι τον στενοχωρούσε τον Δημήτρη. Ο πατέρας του σπάνια ερχόταν, όλο κάποια δικαιολογία έβρισκε και δεν ερχόταν.
-Σε ζητούν οι παλιοί σου πελάτες πατέρα, του έλεγε ο Δημήτρης, προσπαθώντας να τον κάνει να έρχεται.
-Έχουν εσένα τώρα, απαντούσε ο κυρ-Μιχάλης με εκείνο το γνωστό πικρό χαμόγελο, που μόνο ο Ανέστης μπορούσε να καταλάβει το τι το γεννούσε.
-Διανυκτέρευση σήμερα Ανέστη, πήγαινε σπίτι σου, θα μείνω εγώ, είπε ο Δημήτρης και κάθισε στην αναπαυτική του πολυθρόνα, αφού πρώτα κλείδωσε την πόρτα.
Έκλεισε για λίγο τα μάτια και προσπάθησε να ξεκουραστεί από τον φόρτο της ημέρας. Αποκοιμήθηκε και μόνο ένας παρατεταμένος χτύπος τον ξύπνησε κάπως απότομα.
Ήταν ένα μικρό κορίτσι, δεν θα ταν πάνω από 12 χρόνων. Ήταν αναστατωμένη, τα μάτια της κλαμένα και μιλούσε βιαστικά.
-Γρήγορα κύριε, η μητέρα μου είναι άρρωστη, πρέπει να της φτιάξετε αυτό το φάρμακο! Να η συνταγή. Μόνο βιαστείτε!
-Ηρέμησε κορίτσι μου, θα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Να ορίστε, έτοιμο!
-Αφήνω τα χρήματα και τρέχω, είπε το κορίτσι.
-Τα ρέστα σου, μόλις που πρόλαβε να πει ο Δημήτρης, μα το κορίτσι είχε εξαφανιστεί. Τι ήταν κι αυτό, σκέφτηκε κλειδώνοντας την πόρτα. Ευτυχώς που δεν ήταν ο Ανέστης, ήταν δύσκολη η συνταγή.
Στη σκέψη αύτη πάγωσε, και σχεδόν τρέχοντας πήγε στο εργαστήριο.
Η αναπνοή του κόπηκε, μόλις συνειδητοποίησε το λάθος του...
Δεν είχε χρησιμοποιήσει το σωστό μπουκάλι και είχε ρίξει... αλίμονο... δηλητήριο στο φάρμακο!
Βγήκε έξω φωνάζοντας, έτρεξε απεγνωσμένα, μήπως και έβρισκε το κοριτσάκι μα τίποτα...
Ήταν καταδικασμένος. Πάνε τα όνειρα του για τη ζωή, το φαρμακείο.
Τώρα, μιά εφιαλτική σκέψη κυριαρχούσε. Φόνος εξ αμελείας, φυλακή, απόγνωση...
Χριστέ μου, είπε κι ένιωσε μεγάλη έκπληξη σε αυτή τη φράση. Δεν θυμόταν ποτέ να την είχε ξαναξεστομίσει.
Θυμήθηκε τότε το κάτω συρτάρι...
Σε λίγο αυτός ο σύγχρονος επιστήμων, με τις φρέσκιες ιδέες και τα μεγαλεπήβολα σχέδια, μιλούσε σε μιά εικόνα...
-Χριστέ μου, κάνε ένα θαύμα, σε παρακαλώ, κι εγώ θα σε πιστέψω. Απόδειξε μου ότι υπάρχεις, σε ικετεύω...
Έμεινε εκεί να κοιτά «Εκείνον» και, προσμένοντας απάντηση, τρόμαξε όταν απότομα η πόρτα άνοιξε.
Ήταν πάλι το κοριτσάκι, πιο αναστατωμένο από πριν και κλαίγοντας ασταμάτητα τώρα.
-Τι, τι συνέβη, ρώτησε τρέμοντας ο Δημήτρης. Το... το... πήρε η μητέρα σου το φάρμακο;...
-Όχι κύριε, δεν το πήρε... Εκεί που έτρεχα να της το πάω, σκόνταψα χωρίς να καταλάβω το πώς κι έπεσα. Το μπουκαλάκι μου έσπασε και άλλα χρήματα δεν έχω... Φτιάξτε μου ένα καινούριο και θα σας τα φέρω αύριο, σας το υπόσχομαι!
-Κορίτσι μου, αν ήξερες τι ήταν αυτό που μου είπες!... Δεν θέλω χρήματα, περίμενε, στο φτιάχνω αμέσως, και στρέφοντας το βλέμμα του σ’ «Εκείνον», είπε κι αυτός νοερά ---για πρώτη φορά--- στη ζωή του ένα ευχαριστώ στην αγαπημένη εικόνα του πατέρα του...
Την άλλη μέρα παίρνει τηλέφωνο τον πατέρα του και του λέει:
-Πατέρα, σε περιμένω σήμερα, σου έχω μιά έκπληξη, δεν δέχομαι κουβέντα. Να πάρε και τον Ανέστη.
-Ναι κύριε Μιχάλη, πρέπει να ‘ρθείτε σήμερα, σας περιμένουμε, οπωσδήποτε πρέπει να ‘ρθείτε, εγώ σας παρακαλώ!
Μετά από την επίσκεψη αυτή πικρό χαμόγελο δεν ξαναζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του πατέρα. Πλέον δεν περνούσε μέρα χωρίς να περάσει από το φαρμακείο.
Και πάντα μπαίνοντας έλεγε το μεγάλο του ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κοιτάζοντας με λαχτάρα πάνω από τον αγαπημένο του πάγκο.
Ο γιος του είχε κάνει τόσες αλλαγές- μα άλλη μιά τώρα τελευταία τον έκανε πιο ευτυχισμένο από ποτέ.
Ένα μικρό καντηλάκι φώτιζε πλέον ακοίμητο το άκρως ταπεινό και αγκαθοστεφανωμένο πρόσωπο τού Χριστού.«Εκείνου» που πάντα έχει το φάρμακο για όλες τις ψυχές…

Νώντας Σκοπετέας

Από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2018

Διασκευή από διήγηση μακαριστού Μητροπολίτη Νικαίας κ. Γεωργίου.

Εις μνήμην της μακαριστής συγγραφέως Γαλάτειας Γρηγοριάδου Σουρέλη στης οποίας τη ραδιοφωνική εκπομπή έγινε πλέον γνωστό αυτό το αληθινό περιστατικό.

Στου Παραδείσου τα λιοστάσια…

Η θειά η Κατίνα η Παυλέισα!
Μια γυναίκα που βάπτισε τον πόνο στην κολυμβήθρα της υπομονής! Νεότατη χήρεψε και ασκήθηκε γενναία όσο ελάχιστοι, στο σκάμμα της σωφροσύνης και της πολυώνυμης αρετής! Αφιερωμένη ψυχή! Διακόνισσα της Παναγίας!
Επιτρόπισσα για χρόνια αμέτρητα στην Εκκλησία της Κοίμησης, στο αγνάντι το περίβλεπτο της Χώρας! Σιμά στο Ιερό της Παναγίας το ταπεινό σπιτάκι της! Θαρρείς πως όποτε έγερνε το σώμα της να ξαποστάσει από τον συνεχή κάματο της γης που δούλεψε δίχως βαρυγκώμια σε όλη της τη ζήση, το προσκέφαλό της φωτιζόταν από το ακοίμητο φως της Άγιας Τράπεζας! Πέρασμα δρόσου η αυλή της, για όσους ανηφόριζαν προς τα αντιλαλήματα της χαράδρας και του Βιρού τα αγιοφάραγγα! Λιγόλογη, σεμνή, μετρημένη μα καταδεκτική και πρόσχαρη για τον καθένα! Πόνεσε, συμπόνησε και κοινώνησε όλα τα νάματα που την ψυχή γεωργούν και καρπίζουν. Τα δρωτάρια της εργασίας, τα δάκρυα της πίστης, την μεταλαβιά από τα χέρια όσων Ιερέων-υπουργών του Υψίστου διακόνησε ανιδιοτελώς και με πνεύμα θυσιαστικής αγάπης!
Τα παιδιά της Χώρας την ένιωθαν όλα ανεξαιρέτως δικιά τους γιαγιά! Είχε μια ανεπιτήδευτη σοφία και μια έτοιμη ορμήνια πάντοτε να δώσει, ανεξίτηλη στις μνήμες όσων από εμάς πέρασαν αμέτρητα απογεύματα Θέρους, Άνοιξης, Επιταφίου και Ανάστασης στην πλατεία της Παναγίας! Παιχνίδια, τρεχαλητά, ματωμένα γόνατα, αθώα μαλώματα, ολόχαρες φωνές και το εμείς που πάντοτε πανηγύριζε στη σκιά της Μεγαλόχαρης!

Η γιαγιά η Κατίνα με το πέρας των χρόνων έμοιαζε σαν μια μορφή αθάνατη! Ίσως γιατί έφτασε σχεδόν έναν αιώνα επιγείου βιωτής! Ίσως γιατί ήταν τέτοια η δύναμη που η υπομονή της ανταπέδωσε σε σώμα και ψυχή...Έτσι νιώσαμε έκπληξη σαν ακούσαμε χθες πως έφυγε! Με τέλος Χριστιανό ανώδυνο και ειρηνικό! Έως το τέλος με τον ηγεμόνα νου να κυριεύει απόλυτα τις αισθήσεις και τις λέξεις της! Σε ημέρα του Κυρίου αναχώρησε! Κυριακή του Σπορέως! Απολείτουργα, όπως είμαι βέβαιος ότι επιθυμούσε σε όλη της την… Κυριακή ζωή! Κι αν έσπειρε και αυτή στο μέσα μας, σπόρους ανδρείας ψυχής αθάνατης!
Πλέον από ένα άλλο αγνάντι θα μας ορμηνεύει και θα μας εύχεται! Στο κοιμητήρι που ο Προφήτης σκεπάζει με θέα την κορυφή του την αδούλωτη!
Καλό Παράδεισο θειά Κατίνα Παυλέισα!
Καλή αντάμωση σε Παραδείσου λιοστάσια!
Να εύχεσαι για όλους μας!

Νώντας Σκοπετέας
17-10-2022

Αμαρτίας ταλαίπωροι δεσμώτες...

…βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου

ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου

 καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας

 τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου. (Ρωμ. 7,23)

Φιλαμαρτήμων εγενόμην, ως ουδείς εν βίω πώποτε, 

καί εδαπάνησα τήν σήν, μακροθυμίαν ο ταλαίπωρος,

 καί έτι δέ υπάρχω αναισθητών, 

επίστρεψόν με τή σή ευσπλαγχνία.

(Παρακλητική ήχος γ΄Δευτέρας)

Πόσο ελεύθερος θαρρείς πως είσαι αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου; Πόσο ανεξάρτητος; Το αυτεξούσιο, το αυτοδιοίκητο της υπάρξεώς σου, που σαν ευλογία και δώρο, σαν συνθήκη ζωής απαραβίαστη σου χαρίστηκε, η ισόθεος αυτή τιμή (Αγ.Γρηγόριος Νύσσης), πού στ’ αλήθεια…πού σε έχει φέρει ως τώρα και πού σε οδηγεί; Φιλελεύθερος είσαι στ’ αλήθεια;

Μήπως είναι ψευδώνυμη και κίβδηλη τούτη η …ατέλειωτη ελευθερία σου; Μήπως αντί για φιλελεύθερος, φίλος της ελευθερίας, να αυτοχαρακτηριζόσουν ως φιλαμαρτήμων, φίλος της αμαρτίας; Πως μέλλω των εχθρών ρυσθήναι, φιλαμαρτήμων υπάρχων; Είναι γραμμένο τούτο και στους αναβαθμούς της Παρακλητικής στον πλάγιο του δευτέρου ήχου….Αναβαθμούς υψοποιούς έχει η αληθινή ελευθερία! Ανήφορο, διωγμό, Σταυρό, νόμο και δικαιώματα Θεού…Κατήφορο, ηδονολατρεία, σκοτάδι, Άδου βυθό και έναν Θεό στα μέτρα και στα θέλω μου, έχει ο νόμος της αμαρτίας, που αντιστρατεύεται τον νόμο της ιερής συνείδησης, τον ασκόταστο και ανεξίτηλο νόμο του έσω ανθρώπου.

Το Φως και το σκοτάδι! Το αγαθόν και το φαύλο! Η κρίση και η καταδίκη από τη μια και η Ανάσταση της Ζωής από την άλλη, την ολοφώτεινη πλευρά! Αναρωτιούνται πολλοί και κάποιοι ίσως δυσανασχετούν (αυτοί γνωρίζουν το γιατί) με εκείνον τον συνήθη αυτοπροσδιορισμό μας που ακούγεται στις εκπομπές…Ταλαίπωρε εαυτέ μου!  Ταλαίπωρος ο τραυματισμένος από την αμαρτία άνθρωπος με την εθελότρεπτη ψυχή, που αναζητά θεραπεία από τον γλυκύτατο Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων.

Ιησού γλυκύτατε Χριστέ, Ιησού μακρόθυμε, τα της ψυχής μου θεράπευσον τραύματα, Ιησού και γλύκανον, την καρδίαν μου Πολυέλεε δέομαι, Ιησού Σωτήρ μου, ίνα μεγαλύνω σε σωζόμενος. Θεράπευσον, Ιησού μου ψυχής μου τα τραύματα, Ιησού μου δέομαι, και της χειρός με εξάρπασον, Ιησού μου εύσπλαχνε, του ψυχοφθόρου Βελίαρ, και διάσωσον. Ημάρτηκα, Ιησού μου γλυκύτατε εύσπλαχνε, Ιησού μου σώσον με, τον προσφυγόντα τη σκέπη σού, Ιησού μακρόθυμε, και βασιλείας της σής με καταξίωσον. Ούχ ήμαρτεν, Ιησού μου ουδείς ώσπερ ήμαρτον, εγώ ο ταλαίπωρος∙ νυν δε προσπίπτω δεόμενος∙ Ιησού μου σώσον με, και την ζωήν Ιησούν μου κληροδότησον. (Απόσπασμα από Ικετήριο κανόνα εις τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό(Ποίημα Θεοκτίστου Μοναχού του Στουδίτου)

Ταλαίπωρος αυτοχαρακτηρίζεται με αληθινή και ανυπόκριτη ταπείνωση ο Θείος Παύλος, εκεί στο «έγκλημα και τιμωρία» της Καινής Διαθήκης. Στην προς Ρωμαίους επιστολή του: Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου; (Ρωμ. 7,24)

Αμαρτίας ταλαίπωροι δεσμώτες, που φρενοβλαβώς σχεδόν εξακολουθούν να υποκύπτουν στις απάτες των δαιμόνων (διαβάζεται στον πρώτο ήχο της Παρακλητικής), όσοι αυταπατώνται και αυτοπροσδιορίζονται ως ελεύθεροι και αδούλωτοι από τον "αναχρονιστικά δογματικό" και "ζηλωτικό" δήθεν ηθικισμό που μας πάει πίσω! Πού στ’αλήθεια μας επιστρέφει τούτη η θεληματική υποταγή; Μήπως στον νόμο του Αγαθού Θεού; Και όχι στον νόμο της αμαρτίας; Αρκεί να το θελήσουμε!

Δεν μπορεί αυτός που σε έπλασε χωρίς  να σε ρωτήσει να σε σώσει δίχως εσύ να το θελήσεις και να εργαστείς στην πράξη γι’  αυτό! Ο άνευ σου πλάσας σε ου δύναται άνευ σου σώσαι σε! Ακούγεται στο γνωστό πατερικό ρήμα! Θα έχεις πολλές ευκαιρίες για να πεις το μεγάλο ναι! Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου; Ποιος θα με σώσει από εμένα που με σκλάβωσε η αμαρτία; Μόνο η ένωσή μου με τον Θεό στο Θεοποιητικό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας! Προϋπόθεση το 2ο βάπτισμα της Μετανοίας και της Ιεράς εξομολόγησεως!

Το πνεύμα θα καθοδηγεί και θα φωτίζει τότε! Όχι η σάρκα!

Αποδυναμωμένη εκείνη  από τη δύναμη, την άλλοτε ακατανίκητη της αμαρτίας!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Χωρίς Χριστό τίποτα το χρηστό!

 

…καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως.

 ( Λουκ. 6,31-36)       

Σχολείο η ζωή χωρίς τελευταία τάξη…μόνο η στερνή πνοή σφραγίζει το απολυτήριο! Τότε θα μάθουμε τον βαθμό μας και το αν προβιβαστήκαμε,  ή αν μείναμε αιωνίως μετεξεταστέοι. Δια προσκαίρου βίου μάθηση, σε μια σπουδή κοινή  για όλους τους ανθρώπους! Βασικό μάθημα και όχι κατ επιλογήν! Το δίκαιο του Θεού! Έχουμε ξαναμιλήσει για αυτό το δίκαιο. Έχουμε ξανααναφερθεί στην καταλογιστέα αδιαφορία μας και στα τελούμενα δια παραλείψεως εγκλήματά μας…Αυτά που καταλογίζονται τελεσιδίκως και αμετακλήτως, έχοντας ακριβώς το ίδιο πλαίσιο ποινής με τα δι’ ενεργείας. Το αιώνιο σκοτάδι! Προετοιμασία λοιπόν διαρκής και μαθητεία στα κρίματα στις εντολές και στους κανόνες Του. Αυτοί οι κανόνες που ελευθερώνουν την ψυχή, εξαγνίζουν την καρδιά και μας πλησιάζουν τόσο στον Μεγάλο Καθηγητή. Εκείνος δεν σταματά ποτέ να διδάσκει! Να νουθετεί εν Αληθεία, να παιδαγωγεί εν Φωτί, να συμβουλεύει εν Σοφία, να μορφώνει και να καθοδηγεί, μα και να μακροθυμεί αναμένοντας τα αποτελέσματα των βιωματικών διαγωνισμών! Και είναι πολλές οι ευκαιρίες και οι εξετάσεις για τους μαθητές, τους επιμελείς μα και τους αδιάφορους. Και υπάρχει και ένα θέμα που χαρακτηρίζεται πάντοτε ως επικρατέστερο,  ως  SOS, για να ζητηθεί η λύση του: 

Γράψτε μου…ή μάλλον βιώστε τον Χρυσό κανόνα του Ευαγγελίου μου! 

Πώς συμπεριφέρεστε στα αδέλφια σας; Ποιούς αγαπάτε; Ποιούς ελεείτε; Βιώνετε ως χρηστοί τούτο το πρόσκαιρο;

Λένε,  όσοι τους εδόθη η χάρις να ερμηνεύουν τον απαρασάλευτο εις τους αιώνες λόγο του Θεού, πως αν κάποιος τηρεί μόνο αυτόν τον χρυσό κανόνα έχει ήδη προβιβαστεί  στο Πανεπιστήμιο της Ουράνιας Βασιλείας!  Αρκεί αυτό το βίωμα να υπάρχει εν Χριστώ! Γιατί διαφορετικά θα σκουριάσει ακόμα και ο χρυσός! Γιατί το δίδαξε ξεκάθαρα ο Θείος Διδάσκαλος, όταν είπε πως άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν! Χωρίς Χριστό τίποτα το χρηστό!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Να ελπίζουμε μόνο μας μένει…

Κάθε μέρα που φεύγει και κάθε μια που ξημερώνει  ένα νέο δώρο του Θεού Πατέρα! Ένας κόσμος που συνεχώς αλλάζει και μοιάζει ανεμπόδιστα να βυθίζεται και να κατρακυλά, παρασύροντας όσους μαζί του συμπορεύονται θεοστυγώς και συνεχώς ανασταυρώνοντας τον Θεάνθρωπο Ιησού. Φαίνεται ότι  ζούμε την παράταση της παράτασης του Θείου ελέους! Ένα και μόνο ελέησον βέβαια, το δικό σου αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, είναι ικανό  να παρατείνει το έλεος του Κυρίου. Είναι ανεξάντλητο αλλά και δυσερμήνευτο το έλεός Του. Γιατί κάποιες φορές, μοιάζει με τιμωρία και βάσανο…Άλλοτε πάλι, σε κάνει να απορείς και να αναρωτιέσαι: Τι είναι αυτό που συγκρατεί την δικαία οργή Του; Γιατί ακόμα εισακούει εκείνες τις ικετευτικές κραυγές των ταπεινών Του;…μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ μὴ ἐκκλίνῃς ἐν ὀργῇ ἀπὸ τοῦ δούλου σου· βοηθός μου γενοῦ, μὴ ἀποσκορακίσῃς με καὶ μὴ ἐγκαταλίπῃς με, ὁ Θεός, ὁ σωτήρ μου. (Ψαλμ.26,9)Δύσκολα τα ερωτήματα αυτά! τις γαρ έγνω νουν Κυρίου η τις σύμβουλος Αυτού εγένετο; λέει στην προς Ρωμαίους ο Απόστολος Παύλος. Τα αποθέματα λένε πως τελειώνουν…Στην ενέργεια…στις τροφές…στο νερό…στην Ειρήνη… Για τα αποθέματα της χρηστότητας του Θεού, δεν γίνεται καν λόγος στα κατά τα άλλα άρτια ενημερωμένα δελτία ειδήσεων…Λαμβάνονται συνεχώς "φιλάνθρωπα" μέτρα για εξοικονόμηση και ανακούφιση των ασθενεστέρων…Μα πουθενά σχεδόν δεν ακούς πως η μετάνοια μόνο  μπορεί να κερδίσει και άλλον χρόνο ελέους εκ του Μόνου Φιλανθρώπου και να κάνει τις ρημαγμένες και ασθενείς μας ψυχές να ανανήψουν…Το να μετανοείς είναι σαν να αντιστέκεσαι σε όσα την ψυχή απελπίζουν! Είναι σπουδαίο να ελπίζεις! Έχουμε την Ελπίδα αδελφοί μου! Σε Αυτήν να  προσφεύγουμε! Μόνο Αυτή μας μένει ψυχή μου! …ὑπόμεινον τὸν Κύριον· ἀνδρίζου, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία σου, καὶ ὑπόμεινον τὸν Κύριον. (Ψαλμ.26,14)

Κείμενα αυτομεμψίας που μιλούν για το ανέσπερο έλεος και την ολοζώντανη-αληθινή ελπίδα στην σημερινή μας εκπομπή! Κάθε μια πλέον μοιάζει να ναι και η τελευταία, σαν την μέρα που μόλις ξημέρωσε!

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Κεράσματα και...περάσματα Αθωνικά.

...Βρέχει στον Άθωνα και μια ομίχλη σκεπάζει κυρίαρχα το τοπίο. Χαλκός και μολύβι, τρούλοι και καμπαναριά , της αντιστέκονται τρυπώντας το λευκό πέπλο της. Παραμυθένια ομορφιά . Καιρός ευλογημένος όπως όλοι. Μπαίνουμε στο πάντα φιλόξενο Σεράι. Πρωί στις 10. Πλέον η μορφή του δεν θυμίζει σε τίποτα την μελαγχολική του εικόνα την παλιά, την σχεδόν ξεθωριασμένη…Στο προαύλιο κορμοί κυπαρισσιών στρέφουν το βλέμμα σου στο διπλανό κοιμητήρι, ασβεστωμένοι με σταυρούς ζωγραφισμένους πάνω τους, σαν δείκτες σκηνών δικαίων, σαν πυξίδες ζωής του μέλλοντος αιώνος.
Η μεγάλη σιδερένια πόρτα μας φέρνει στο νου τον μακαριστό Γέρο –Ανδρέα με τους δυο Μοναχούς κατά σάρκα γιούς του . Εκείνος την μαστόρεψε όταν πρωτόρθαν για να ξαναστήσουν την ερημωμένη σκήτη. Είχε ωραίο λείψανο όταν τον βγάλαμε! Καθαρό! μας είπε με χαρά ένας δόκιμος μοναχός. Λάμπει ο Παράδεισος στα λείψανα των Αγιορειτών. Γι αυτόν μόχθησαν και αυτόν γεύονται στις Ουράνιες πλέον μονές …Γι αυτόν μοχθούν και οι συνεχιστές τους!
Πήραμε δωμάτιο στον δεύτερο όροφο κάτω από το αρχονταρίκι. Μαζί μας και ο Χαράλαμπος , αδελφός εξ Αθηνών «πρωτόμπαρκος» στο Αθωνικό ταξίδι. Τον καλέσαμε να μας ακολουθήσει σε έναν ψυχωφελή περίπατο στις ώρες που έμεναν ως την Τράπεζα και τον Εσπερινό. Δίστασε στην αρχή, λόγω καιρού και βροχής. Μα όταν μας είδε απτόητους και αποφασισμένους μας ακολούθησε. Λίγες ώρες μετά θα μονολογούσε: -Το καλύτερο μεσημέρι της ζωής μου!

Η βροχή που κατά διαστήματα έπεφτε αθόρυβα και ελαφρά , δεν μας ενοχλούσε , μα έκανε τα βήματά μας προσεχτικά . Τα πετρωτά μονοπάτια πάνω απ τις Καρυές γλιστρούσαν αρκετά. Αργά-αργά πήραμε τον ανηφορικό δρόμο για ένα αγαπημένο μας κελί . Είχαμε αρκετό καιρό να συναντήσουμε τον Γέροντα Σ. και την συνοδεία του. Έσκυψε εκείνος ο γλυκύτατος και μας φίλαγε τα χέρια. Τον Νικόλα τον αγκάλιασε και τον φίλησε στο κεφάλι. -Δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά μου έτσι , τέτοια ζεστή αληθινή αγάπη! μας εκμυστηρεύτηκε βγαίνοντας ο αδελφός μας …
Άρχισε να μας μιλά λοιπόν ο πάτερ και εμείς έκπληκτοι να διαπιστώνουμε ότι μιλούσε για ό, τι απασχολούσε τον καθένα ξεχωριστά!
- Τα άλογα αν βρουν χορτάρι θα φάνε! Έτσι γίνεται και με τους λογισμούς που μας ταλαιπωρούν…Οι ακάθαρτοι πυρπολούν τις ψυχές μας με δυσωδία! Όσο πιο καθαρές είναι αυτές τόσο δεν θα βρίσκουν τροφή να βόσκουν! Και κάτι άλλο...Ο Γέρο Παϊσιος έλεγε πως μια κασέτα αν παίξει πολλές φορές κάποτε θα ξεφτίσει και δεν θα ακούγεται τίποτα ! Αν όμως καθίσεις και βγάλεις αντίγραφά της….- Όλα είναι μέσα μας παιδιά μου! Και οι εχθροί μέσα μας είναι! Μα και η Βασιλεία των ουρανών! Μαγνήτες και τα δυο. Και εμείς παλεύουμε ποιος θα μας ελκύσει! Και η μοναξιά αδέλφια μου εντός ημών εστί. Η ερημιά είναι εσωτερική! Αν αγαπάς όμως δεν έχεις ούτε ερημιά ούτε μοναξιά! Για σκεφτείτε τους ασκητές στον Άθωνα …Αυτοί δεν γνωρίζουν μοναξιά κι είναι μονάχοι τους, άνθρωπο δεν συναντούν για μήνες ολάκερους! Προσευχή και νηστεία συνέχεια!
-Η νηστεία ξέρετε δεν είναι κάτι σχετικό, κάτι που ο καθένας το διαμορφώνει , έχει δογματική υπόσταση αφού είναι Θεού εντολή! – Άρα παιδιά μου η μοναξιά είναι κάτι που από εμάς εξαρτάται … Ακούω τώρα με αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που οι περισσότεροι νέοι όλη την ημέρα είναι μπροστά σε μια οθόνη και στέλνουν μηνύματα …Το facebook ….Εκεί να δείτε μοναξιά …Μου ήρθε ένα παλικάρι και μου λέει: Πάτερ έχω 1500 φίλους περίπου στο facebook! Μα αισθάνομαι πολύ μόνος μου! Ε βέβαια του λέω! Αν δεις τον οποιονδήποτε από αυτούς στον δρόμο θα τον γνωρίσεις αμέσως; Μάλλον θα τον προσπεράσεις χωρίς να τον καταλάβεις! Ενώ αν δεις έναν αληθινό σου φίλο έστω και με την πλάτη γυρισμένο ανάμεσα σε 1500 ανθρώπους, είμαι σίγουρος πως αμέσως θα τον καταλάβεις! Δεν ζεις εκεί μέσα παιδί μου αληθινή ζωή! Προσπάθησε να το ελαττώσεις και να παίρνεις μόνο ό,τι ωφελεί την ψυχούλα σου!
Σκέφτομαι τούτη τη στιγμή, πως
ο Γέροντας μιλά για όλους εμάς που συνεχώς συμπνευματιζόμαστε και πορευόμαστε σε μια συνεχώς επιδιωκόμενη εν Κυρίω συναλληλία…Και μιλάμε συνεχώς μεταξύ μας για τον Θεό…Και ελάχιστα στον Θεό για εμάς …
-Πρέπει παιδιά μου να αγαπάμε ανεξαίρετα και αληθινά όλους τους αδελφούς μας! Όταν ο Γέροντας Παϊσιος βρισκόταν στα τελευταία του στη Σουρωτή κάποτε ήταν περίπου χίλιοι άνθρωποι για να πάρουν την ευχή του! Αυτός παρ ότι αποκαμωμένος από την αρρώστια, στάθηκε όρθιος και απλά είπε να περάσουν όλοι από μπροστά του και εκείνος τους ευλογούσε χωρίς να μιλήσει σε κανέναν . Και οι χίλιοι που πέρασαν από μπροστά του ( μετά το συνειδητοποίησαν οι περισσότεροι όταν μίλησαν μεταξύ τους ) έλεγαν το ίδιο: -Έτσι όπως με κοίταξε ο Γέροντας , μου φάνηκε ότι με αγάπαγε πιο πολύ απ όλους! Είδατε πόσο ανεξαίρετα αγαπούν οι Άγιοι, όπως ο Άγιος Θεός μας! Όπως αγαπάτε εσείς τα παιδιά σας! Να μιλάτε στα παιδιά σας να γίνετε οι πρώτοι τους πνευματικοί! Και να τους μιλήσετε και για την άλλην ζωή.

Για αυτό το πέρασμα! Για να πιστέψουν όμως τα παιδιά πρέπει να πιστεύουν και οι γονείς! Και να μην τα μαλώνετε με το παραμικρό ..γιατί έπειτα δεν θα σας εμπιστεύονται και θα σας κρύβονται και θα σας λένε ψέματα…Και το ψέμα ξέρετε γεννάει …Δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα ψέματα! Ένας ξεκίνησε να μιλάει σε έναν Δεσπότη και είπε ένα μικρό αθώο φαινομενικά ψέμα , ότι κάπου είχε πάει δήθεν ενώ δεν είχε ..Αυτό όμως έκανε εντύπωση στον Δεσπότη που ξεκίνησε να τον ρωτάει διάφορα για εκείνο το μέρος…Και ο δύστυχος αναγκάστηκε να πει ακόμα δέκα ψέματα για να καλύψει εκείνο το πρώτο! Και πως ντράπηκε να ομολογήσει στον Δεσπότη ότι τελικά δεν είχε πάει πουθενά! Μα να μην είμαστε αληθινοί μόνο στο στόμα αδελφοί μου! Να μαστε και στις πράξεις! Σας κούρασα όμως! – Εμείς Γέροντα που σας χαλάμε την ησυχία ! Ο Χαράλαμπος ρώτησε κάτι για την βασκανία … -Παιδιά μου να κρατάτε πάντα Αγιασμό του μήνα στο σπίτι ! Κάθε αρχή του μήνα να παίρνετε από την Εκκλησία ! Και να πίνετε το πρωί και να στάζετε και λίγο πάνω στο κεφάλι σας! Να δίνετε και να ραντίζετε και τα παιδάκια σας! Και τους Αγίους να τους τιμάτε ! Να τους έχετε φίλους σας! Για να έχετε έπειτα και το θάρρος να τους ζητάτε!
Ήταν ένας που έχασε μικρός τον Πατέρα του. Ευλαβής και αγαπούσε πολύ τους Αγίους! Αρρώστησε σύντομα και η μητέρα του! Μου λέει λοιπόν κάποτε: Πάτερ μόλις το έμαθα πήγα αμέσως στην ενορία μου στην Αγία Παρασκευή που είναι δίπλα στο σπίτι μας και της λέω με δάκρυα: Γειτόνισσά μου έχασα τον πατέρα μου, σε παρακαλώ μην χάσω και την μάνα μου! Και ζει η μάνα του ακόμα σήμερα είναι κοντά στα 90! Έτσι την ένιωθε την Αγία ! Γειτόνισσα , συγγενή του , αδελφή του ! Έτσι και σεις να αποκτήσετε γείτονες Αγίους και συγγενείς! Να γίνουμε όλοι μας παιδιά μου Οικείοι Θεού και συμπολίτες Αγίων!
Πέρασαν ώρες σε εκείνο το κελάκι! Βγήκαμε έξω όλοι μας ανακουφισμένοι και χαρούμενοι τόσο! Ο Γέροντας με την Θεόσδοτη καλλιέπειά του μίλησε σε όλους μας! Τα λόγια του τα τόσο βαθιά σε νόημα ήταν πλέον δικά μας . Μαγνήτες στις ψυχές μας , να αποδιώχνουν την πολύκοσμη ερημιά της, να την γεμίζουν με τον μόνο Θεό!...

Νώντας Σκοπετέας

Η Παναγία οικονόμησε …

Ημερολόγιο Όρους 2014. Απόσπασμα

Την ευχή σου... Λεμονανθούλα μας!

Κάθε που φτάνει το αποκαλόκαιρο και ο πρώτος μήνας της Ινδίκτου, έρχεται να με συναντήσει εκείνη η παιδική μελαγχολία που μόνο γιατρικό της έχει την ελπίδα της παλινόστησης, στα μέρη που η ψυχή αναγνωρίζει ως καταδικά της. Στη Μάνη την τόσο αγαπημένη, σαν παιδί  πάντοτε τέτοιες μέρες…αποχωρισμού, έκρυβα κάτω από πέτρες…πέτρες για να τις βρω, μόλις θα επέστρεφα από την μεγάλη και άχρωμη πόλη. Σημάδια καρτερίας, που έπαιρναν πολλές φορές και οι μορφές των ανθρώπων, που δεν έφευγαν ποτέ  από τα τιμημένα τούτα χώματα, ρουφώντας ως το μεδούλι, κάθε ευλογημένη μέρα που ο Κύριος ξημέρωνε στην αποσκιάδα του Ταϋγέτου. Σαν να τους αγαπούσα όλους τους ακόμα περισσότερο και σαν να τους συγχωρούσα κάθε δυσκόλεμα της αγάπης μου για εκείνους, κάθε φορά που το παλιό λεωφορείο κατηφόριζε αφήνοντας πίσω του το χωριό…Ένα χωριό που ησύχαζε πλέον και δεν αντιλαλούσαν τα πυκνόφυλλα λαγκάδια του,  απ’ τις φωνές και τα γέλια  των πρωτευουσιάνων, τα δροσερά βράδια του Αυγούστου και από τα τραγούδια των πανηγυριών στη μεγάλη πλατεία της Υπαπαντής. Λίγες μέρες πριν, όλοι τους, εκείνοι οι παλαιότεροι, κρατημένοι χέρι-χέρι εόρταζαν χαρούμενοι της Παναγιάς την μεγάλη μέρα, χορεύοντας ως το πρώτο ξημέρωμα. Κι ήταν τόσο όμορφα και αγνά εκείνα τα χρόνια, σαν τα τραγούδια που δάκρυζαν από χαρά τα μάτια και γέμιζαν με μεράκια τις καρδιές των συγχωριανών! Σκεφτόμουν καθισμένος με τις θυγατέρες μου τις προάλλες πάλι στο ίδιο προαύλιο της Παπαντούλας, πως πλέον στα παραδοσιακά πανηγύρια δεν ακούγονται τέτοια αθάνατα άσματα. Μα είναι δυνατόν; Θα σου πουν κάποιοι εξελιγμένοι, του aλήτη και της μαντάμ θαυμαστές, είναι δυνατόν να κάνεις κέφι με  τραγούδι που ο πρωταγωνιστής του απευθύνεται σε….ένα λεμόνι;   – Λε- καλέ, λεμο- λεμονάκι μυρωδάτο, λεμονάκι μυρωδάτο κι από περιβόλι αφράτο μη παραμυρίζεις τόσο και με κάνεις και σε κόψω.

Κάπως έτσι γίνηκε πλέον η ζωή μας, σκεφτόμουν εκείνο το φετινό βράδυ του Δεκαπενταυγούστου! Λεμονανθοί ούτε για δείγμα! Λεμονόφυλλα ευωδιαστά, να χαϊδέψουν οι ψυχές με τα ακροδάχτυλά τους, ξεραίνονται απ’ τον πάγο, που την αγάπη πάγωσε…Όλα πλέον μοιάζουν άοσμα και απονεκρωμένα…Και η γη μας ξερική! Τι να ναι αυτό που ακόμα μας κρατά; Ποιων ευωδιαστών αγαθών  ψυχών  οι προσευχές, Χριστέ μου σε κάνουν να παρατείνεις το έλεός Σου;

Πλέον τέτοιες στερνές μέρες…αποχωρισμού, μαζί με εκείνη την παιδική μελαγχολία που κουβαλώ ακόμα, ψάχνω  μέσα στις ερημωμένες αυλές για λεμονιές της ελπίδας,  να ανασάνω τον Δημιουργό…Αναζητώ και  στα πρόσωπα των απλών, εκείνα τα μάτια που μόλις τα αντικρίζω κάνουν  τα δικά μου να χαμηλώνουν…Φέτος το καλοκαίρι, σε ένα κοντινό μας χωριουδάκι, που ακόμα έχει παπά να λειτουργάει σε Κυριακές και σε γιορτάδες, συνάντησα κάποιες φορές την κυρά-Ανθούλα! Τσεμπερού μαυροφόρα, μορφή βγαλμένη απ’ την περικοπή της συγκυπτούσης! Κυρτωμένη στο σώμα, γονατιστή στην ψυχή με τα μάτια της καρδιάς της μόνο ψηλά! Πάντοτε μαζί με τον παπά στην Εκκλησία και σε όλα τα ξωκκλήσια με τα βυζαντινά αριστουργήματα στους τοίχους, που ακόμα αντέχουν στην ασεβή φθορά! Όρθρου βαθέως! Μίαν ητησάμην παρά Κυρίου, ταύτην ζητήσω· του κατοικείν με εν οίκω Κυρίου, πάσας τας ημέρας της ζωής μου…( Ψαλμ.26)

Με πίστη αδίσταχτη, να κατασπαστεί κάθε εικόνισμα, να σταυροκοπηθεί σε κάθε δόξα Σοι!  Ίσως να ναι και πάνω από δέκα και οκτώ τα χρόνια της δικής της υπομονής! Τα τελευταία μεγαλώνοντας και την ορφανή από μάνα εγγονή της…Ρώτησα άλλους και έμαθα πολλά για εκείνην! Και απόρησα και θαύμασα! Την πλησίασα αρκετές φορές απολείτουργα! Πόση καλοσύνη μπορεί να αποκαλύψει μια ματιά; Πόση ελπίδα Παραδείσου; Πόσους ψαλμούς μπορεί να ψελλίσει ένα βλέμμα αληθινά ευσεβούς και μακαρίου;

Ούτε που άκουσα σχεδόν τη φωνή της γραίας Μανιάτισσας! Τόσο ισχνή, όσο το εγώ της! Την τελευταία Κυριακή που ανταμώσαμε, μόνο μυστικές δακρυσμένες ευχές και λόγια απ το Ψαλτήρι, ένιωσα πως έστελνε σε όλους μας  ξεμακραίνοντας… Σώσον με, Κύριε, ότι εκλέλοιπεν όσιος· ότι ωλιγώθησαν αι αλήθειαι από των υιών των ανθρώπων.( Ψαλμ.11)

Άρχισα ασυναίσθητα ύστερα από λίγο μόνο, ετοιμαζόμενος  για την μελαγχολική μας αναχώρηση και  φέρνοντας την   μορφή της μπροστά μου,  να σιγοτραγουδώ και εγώ  σε ένα λεμόνι, που μόλις είχε φανερωθεί στη λεμονίτσα της αυλής μας…Σκέφτηκα να το κόψω και να το κρύψω καλά, να μην το βρει ο πάγος και ο βαρύς χειμώνας…Μα έπειτα θυμήθηκα την κυρά Ανθούλα και όλους τους κρυφούς σπόρους που σκεπάζει η αγαθή γη της προσευχής της  και άνθισε ξανά δειλά της αγάπης  και της ελπίδας το κλωνάρι…

Την ευχή σου Λεμονανθούλα μας!

Νώντας Σκοπετέας 

Σεπτέμβριος 2022

Απόσπασμα από μέλλουσα συν Θεώ εκπομπή με τίτλο: 

"Να ελπίζουμε μόνο μας μένει"

 

 

Με αλλοιώτικες φωνές...(Παράκληση της Παναγίας στο μπαλκόνι τ΄ουρανού...)

                                            Σε λάξευμα αποσκιαδερό, σπηλιά του Γρηγορίου

Κρεμάμενα  τα ασκηταριά και τα κελιά του Αγίου…

Αγνάντεμα αξέχαστο, Θεέ μου τι ευλογία

Να ψηλαφάς τα σύγνεφα , να ακούς την ησυχία.

 Στο αναλογάκι ακουμπούν μηναία και ωρολόγια

τροπάρια απολυτίκια  κι όλα τα αιώνια λόγια!

Από τα μέσα της ψυχής ψάλουμε τον Κανόνα

Μη μείνουμε , ας προσέχουμε, έξω απ τον Νυμφώνα!

                 

Ο πατήρ Θ. μας δίνει οδηγίες για το μπαλκόνι του ουρανού, όπως ο ίδιος μας το περιέγραψε. Την σπηλιά  του κτήτορος προστάτη και τα κελιά, των Αγιορειτών Πατέρων και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Οι βίγλες  της Γρη
γορίου! Μας είπε για τις κρυψώνες των κλειδιών τους και μας ευχήθηκε ωφέλεια από αυτό το ξεχωριστό προσκύνημα.

Κανείς μας δεν φανταζόταν τις αλησμόνητες  στιγμές που θ ακολουθούσαν, μόλις έπειτα από λίγο ανηφορίσαμε απ το κοιμητήρι της Γρηγορίου, παίρνοντας το απαιτητικό μονοπάτι που οδηγεί στην Μονή του  Διονυσίου. Βασιλικοί στο μνήμα του μακαριστού Γεωργίου. Μύρισε και πάλι ο Παράδεισος με του σταυρολούλουδου  την άμοιαστη την ευωδία.

Εδώ ανέβαινε τα Σάββατα των ψυχών ο Γέροντας να δεηθεί για τον αναπαμό των αδελφών του των Γρηγοριατών. Τώρα καρτερά αυτός και αγάλλεται  με  τα μνήσθητί των περιλειπομένων… Εκείνη την στιγμή που αμίλητοι στεκόμασταν δίπλα στο ευωδιαστό και απερηφάνευτο κιβούρι του Γέροντος, άντρο σκιάς και δρόσου που θα λεγε και ο Κυρ –Αλέξανδρος, ήρθε και πιτσίλισε τα πρόσωπά μας μια απαράβλητη αίσθηση δροσιάς. Στην αρχή νομίζαμε πως ψιχάλιζε, μα ύστερα από ελάχιστο αντιληφθήκαμε πως ήταν κάτι τελείως ασύνηθες!

Θυμήθηκα τα λόγια κάποιου φωτισμένου παππουλάκου εκείνη τη στιγμή ακριβώς, όταν μας περιέγραφε τα θαυμάσια που μπορεί κανείς να ατενίσει, παρατηρώντας του Θεού τα έργα τα φαινομενικά ασήμαντα για τον χοϊκό άνθρωπο: Ο άνθρωπος έφτιαξε πολλά! Τεχνητά τα πάντα! Το νερό, η βροχή, τα σύννεφα ακόμα και ήλιο τεχνητό έκαμε! Την δροσιά και τις σταλιές που το πρωί σκεπάζουν τα λουλουδόφυλλα και τα ταπεινά χορταράκια δεν μπορεί να τα φτιάξει! 

Ξεκίνησε το ανηφόρισμα, που κάθε τόσο το διέκοπταν τα επιφωνήματα της ψυχής μας,  όταν η Γρηγορίου σε κάθε βήμα  που μας ξεμάκραινε   φαινόταν διαφορετική, σαν μια πολύχρωμη ψηφίδα στου Πλάστη το μωσαϊκό. 

Έπειτα από λίγο μπαίναμε στην αυλή των του Άθω Πατέρων και Αγγέλων εν σώματι! Ανάψαμε τα καντηλάκια και ψάλαμε το απολυτίκι τους. Ακολούθησε η σπηλιά του Αγίου. Υγρή και αποσκιαδερή, με ένα μικρό άνοιγμα για είσοδο. Ένας βράχος σαν Άγια Τράπεζα και πάνω του εικονάκια που μετρούν καιρούς και γενεές ευλαβών προσκυνητών. Λίγο παραπάνω καταλήγουμε στο Ιερόν κελίον της Παναγίας. Βρίσκουμε ξανά τα κλειδιά και χαιρόμαστε σαν παιδιά όταν καταφέρνουμε να βγούμε στο μικρό μπαλκόνι με την ασύλληπτη θέα. Στο ισόγειο ένα πρόχειρο μαγεριό και μια μικρή τράπεζα. Εκεί φτιάχνουμε καφέ, και τσάι του βουνού που βρίσκουμε στο γέρικο φανάρι που γεννά μνήμες.  Μέσα κι άλλα απαραίτητα για όποιον απ τους Πατέρες έρχεται εδώ πάνω για διακόνημα και  προσευχή. Ένα μπουκαλάκι με λάδι, δυο χαρτιά με φακές και ρύζι, λίγο αλάτι. 

Δίπλα στο εκκλησάκι της Παναγίας δυο μικρά κελιά με κρεβάτια, παλιές κουβέρτες και ξυλόσομπες. Μακριά από κάθε άνεση, μα πιο κοντά στην ένωση με τον Ελεήμονα Κύριο. Αποζητώντας την ένδεια και την κακοπάθηση που ανοίγουν τα μάτια στο αληθινό φως (του Κυρ-Φώτη η λαλιά), λαχταρώντας μόνο τη γαλήνη, την ειρήνη του Θεού!  Καθόμαστε και απολαμβάνουμε την σιγαλιά, που σαν να μας διδάσκει το αιώνιο. Λίγο αν προσπαθήσουμε θα ακουμπήσουμε  στον ουρανό του. Νιώθεις πως δεν υπάρχει πιο ψηλά από δω που τούτη την ώρα βρισκόμαστε. Δωροδότης ο Κύριος σε κάθε μας Αθωνική περιπλάνηση! Τι να πρωτοθυμηθούμε!

Ο Παναγιώτης ανακαλεί στην μνήμη του όσα ο Παπά –Μύρων μας έλεγε μόλις χθες σε ένα άλλο μοναστικό ξάγναντο,  αυτό της Σίμωνος Πέτρας.

Μας συγκινεί, όταν μας λέει πως θέλει να τα σημειώσει, ώστε να τα συζητήσει  όλα με τη  γυναίκα του μόλις επιστρέψουμε. Την μεταφέρει  έτσι νοερώς στα άβατα αραξοβόλια του Όρους και εκείνη πόσο το χαίρεται!  Περνούν ώρες και εμάς δεν μας κάνει καρδιά να αφήσουμε το μοναδικό τούτο γαλήνεμα. Ο Θεοδόσης μας προτρέπει να μπούμε στο εκκλησάκι και να ψάλουμε την παράκληση της Παναγίας μας. Αληθινά θα ήταν κάτι παραπάνω από παράλειψή μας αν δεν το πράτταμε. Μια φιάλη με αγιασμό στην είσοδο και πάνω από την πόρτα έντεκα εικονίσματα, με παραστάσεις από κάθε  μηνού την ψυχή.

Λείπει του Οκτωβρίου που είναι ήδη τοποθετημένο κάτω από την εικόνα της Κοίμησης. Ακόμα πάνω της τα αποξηραμένα λουλούδια από του Αυγούστου την γιορτάδα. Το παλιό ωρολόγιο είναι ανοιγμένο στην σελίδα του μικρού παρακλητικού κανόνος, ψαλλομένου εν πάση περιστάσει και θλίψει ψυχής. Ποίημα Θεοστηρίκτου μοναχού! Η περίσταση αληθινά τόσο ευλογημένη, η ψυχή μας τόσο πολεμουμένη.

Ψέλνουμε πρωτόγνωρα απαλλαγμένοι, έστω και για ελάχιστα, από την φιλαυτία και την ανθρωπαρέσκεια, τα ψυχοφθόρα έλκη κάθε ψαλμωδού. Ευλόγησε Κύριε, οι φωνές μας εν μετανοία και εκ βάθους ψυχής, να σπαράξουν για βοήθεια, σπλαχνισμό, έλεος και σωτηρία απ τα δεινά!

Κάθε τι εδώ μέσα είναι αγιασμένο. Οι αισθήσεις μας επαγρυπνούν μήπως και κάτι βεβηλωθεί έστω και ακουσίως. Σου ρχεται να ασπαστείς τα πάντα, ακόμα και την μικρή ξύλινη βάση, το αναλογάκι. Πάνω του   ακουμπούν όλες οι σελίδες που φανερώνουν την αληθινή ζωή…

 Νώντας Σκοπετέας

 Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) Μέρος 5. Απόσπασμα

Με αφορμή μια σειρά 4 εκπομπών -Αύγουστος 2022- με τίτλο: "Με το καραβάκι της Αγίας Μνήμης Αύγουστο στον 'Άθωνα"

Την Παναγία απ' το φουστάνι...

 Γλυκοφιλούσα στοργική στέκεται η Μητέρα

Δίνει για εφόδιο ένα φιλί στην ιλαρή εσπέρα!

Πιαστείτε απ τον μανδύα Της και μην την χωριστείτε

Σωτήρια η εγγύηση, με αυτήν αγωνιστείτε!

....Εσπερινός στη στοργική Γρηγορίου. Άλλη μια μέρα κλείνει τον αινετικό της κύκλο, υποδεχόμενη και περιφανώς χαιρετίζοντας τους Αγίους, που έναν ολάκερο χρόνο πρόσμεναν για να μνημονευθούν εξαιρέτως. Αδελφοί και Πατέρες σε μια νέα αλυσίδα προσκύνησης και ενδυνάμωσης της πίστης. Περνάμε από τον Δεσπότη Χριστό, περιστοιχισμένο απ την Ευλογημένη των γυναικών και τον αρχηγό του αγγελικού τάγματος Ιωάννη, από τον Άγιο Νικόλαο και την Αγία Αναστασία την Ρωμαία. Όλοι καταλήγουμε στο θρονί της Γλυκοφιλούσας. Παρατηρώ κάποιων ρασοφόρων τα σκαμμένα πρόσωπα. Σαν να καρτερούν  κάτι από την Εγγυήτρια Μητέρα τους. Να ανανεώσει την υπόσχεση της παντοτινής προστασίας! Και σαν να τους δίνει Εκείνη η Πανυπέραγνος, το πιο γλυκό μητρικό φιλί στο μέτωπο. Το βραβείο της σημερινής πνευματικής τους εργασίας. Το εφόδιο για την νυχτερινή μάχη με των παθών τον τάραχο τον απεχθή….

…. Μετά το Απόδειπνο ανεβήκαμε στο Αρχονταρίκι με την μαγευτική θέα. Θα συναντούσαμε τον Ηγούμενο Χριστοφόρο ο οποίος θα μας έλεγε λόγον αγαθόν.

Μια μεγάλη κορνίζα με την φωτογραφία του μακαριστού πατρός  Γεωργίου κρεμασμένη δίπλα  στην είσοδο, μαρτυρά το παντοτινό δέσιμο των τωρινών και μελλόντων Γρηγοριατών πατέρων με τον αλησμόνητο Γέροντα. Κρατά ένα κλωνάρι από τον αγαπημένο του βασιλικό και χαμογελά κοιτάζοντάς μας. Έτσι χαρούμενο και γεμάτο ελπίδα, ήθελε να τον θυμούνται τα αγαπημένα του παιδιά.

                            

Εδώ σ αυτό  το θαλπερό υπερώο , με τις βιβλιοθήκες και τη θάλασσα να στέλνει τους χαιρετισμούς της με τους ήχους και τα αφροκύματά της, σύναξε ο Γεώργιος την λατρεμένη του Αδελφότητα, σε έναν αλλιώτικο μυστικό δείπνο, για τελευταία φορά πριν φύγει για το αιώνιο ταξίδι. Κι όπως ο Κύριος εκείνο το συνταρακτικό βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, προείπε τον αποχωρισμό παρηγορώντας τα τεκνία του, όπως υποσχέθηκε την επανένωση, όπως ενετείλατο την προς αλλήλους αγάπη, όπως προσευχήθηκε εν ουρανώ για εκείνα, έτσι και ο Ποιμένας της Γρηγορίου, μιμούμενος ανυποκρίτως και  κατά πάντα τον Αρχιποίμενα Οδηγό του, είπε τα τελευταία του λόγια που όλοι οι Γρηγοριάτες κρατούν σαν φυλαχτάρια στο νου και την καρδιά τους, ως το πανηγυρικό ξανααντάμωμά τους. Στις παρυφές του Κατανυκτικού Τριωδίου του 2014 ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης μιλά στους αδελφούς του:….( εκείνο το συγκλονιστικό του τελευταίο γράμμα καταλήγει έτσι : Εύχεσθε και για μένα γιατί μπαίνω τώρα σε μια περίοδο δυσκολιών σωματικών, οι οποίες συνεπάγονται και ψυχολογικές ταλαιπωρίες αλλά ελπίζω στο έλεος του Θεού και στην καλή μας Παναγία. Πιστεύω ότι η Κυρία Θεοτόκος όλους μας, και εσάς και εμένα, μας σκεπάζει, μας ευλογεί, μας έχει παιδιά της, μας αγαπά και θέλει να την ευαρεστήσωμε. Πιαστείτε από τον μανδύα της Παναγίας και μη χωριστείτε ποτέ από την μητέρα μας, γιατί αυτή είναι η εγγύησις της σωτηρίας μας. Και αμαρτωλοί να είμαστε και ανάξιοι να είμαστε η Παναγία θα μας βοηθήσει να σωθούμε εφ όσον όμως και εμείς έχομε φιλότιμο και αγωνιζόμαστε. Ευλογημένη η αφιέρωσίς σας. Ευλογημένος ο πόνος και ο κόπος σας για το μοναστήρι. Ελπίζω όλα να πάνε καλά. Μη στενοχωρήσθε υπερβαλλόντως. Ξέρω ότι αγαπάτε τον Γέροντά σας. Μια ζωή ζήσαμε μαζί. Δεν είναι λίγα 40 χρόνια ή 30 ή 20. Πιστεύω όμως ότι ο Θεός δεν θα μας αφήσει. Πιστεύω και ελπίζω στη χάρη και στην ευλογία της Παναγίας μας. Η Παναγία να μας οικονομήσει όλους και να μας αξιώσει να έχουμε καλή αντάμωση στον Παράδεισο. Δι’  ευχών των αγίων Πατέρων ημών Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Διαφυλάξαι Κύριος ο Θεός πάντας υμάς!....

Νώντας Σκοπετέας

Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) μέρος 6

Με αφορμή μια σειρά 4 εκπομπών -Αύγουστος 2022- με τίτλο: "Με το καραβάκι της Αγίας Μνήμης Αύγουστο στον 'Άθωνα"

Με θέα του Ουρανού τα σκαλοπάτια...(Η ματιά της Παναγίας)

…Σε όποιο μέρος κι αν σταθείς,  σ’ ακολουθάει  η ματιά της

Μεσίτρια  αχειροποίητη σου λέει τα μυστικά της.

Μητέρα Προδρομίττισσα φωνή μου μη παρίδης!

Μη σταματάς γλυκύτητα σ όλους να μεταδίδεις!

Αμαρτωλών η δύναμις, υπόσχεση πρεσβεία

Η Εγγυήτισσα η Κυρά σώζει την Αιγυπτία!

Απ’ του Ουρανού τις άκριες  κρέμεται σπηλιαράκι

Κλωστή ηλιαχτίδα το βαστά πάνω απ το θαλασσάκι.

Σαρακοστές με δάκρυα και αγώνες περασμένες…

Στου βράχου το απαράκλητο μορφές ηγιασμένες

Χαράδρα που αντιλαλεί ευχή εις τον αιώνα!

Μεγαλοσχήμων  τα μαλλιά πίσω από την Εικόνα!

…Μπήκαμε μέσα στο καθολικό του Τιμίου Προδρόμου. Μεγαλόπρεπο,  ολοφώτεινο στο πρωινό του Οκτώβρη και επιβλητικό, γεμάτο ζεστά φρέσκα χρώματα, περιποιημένο και με τάξη παροιμιώδη. Το εικονοστάσι της Παναγίας της Προδρομίτισσας δεσπόζει και εντυπωσιάζει με την γλυκύτητα που ξεχύνει αφειδώλευτα στις ματιές και στις ψυχές μας.

Η ιστορία της εικόνας γνωστή μα είπαμε πως η πραγματικότητα και η ψηλάφηση του θαυμαστού είναι άλλο πράγμα. Αχειροποίητη, άνευ χειρών ανθρώπων, Θεαρχίω νεύματι πλασμένη,  σπάνια και ανεκτίμητη. Παράσταση μόνο… δίχως  το ανά να την συνοδεύει… Δεν χρειάζεται η πρόθεση δίπλα της …εδώ το ζωντάνεμα του Ουρανού και της Ενδοξοτέρας Του δεν απεικονίζεται …Στέκεται εν υποστάσει  μπροστά στα έκθαμβα μάτια σου . Στα 1863 οι κτήτορες της σκήτης Νήφων και Νεκτάριος παρήγγειλαν στο Ιάσιο της Ρουμανίας την εικόνα της Παναγίας για να την τοποθετήσουν στο καθολικό. Ένας ευσεβέστατος Αγιογράφος ονόματι Ιορδάνης ανέλαβε την υπόθεση, υποσχόμενος στους Πατέρες πως η δημιουργία της εικόνος θα ετελείτο με το προσήκοντα  σεβασμό στην Παναγία και τον Κύριο, εν προσευχή και νηστεία… Ξεκίνησε λοιπόν ο σεμνός και πιστός τεχνίτης να ζωγραφίζει όλο θέρμη και προσευχόμενος στην Υπεραγία Μητέρα…

Μόλις τέλεψε με τα άμφια του Κυρίου και της Μητρός Του, ξεκίνησε να ζωγραφίζει τα πανίερα πρόσωπά Τους. Μα το αποτέλεσμα τον απογοήτευσε τόσο, που με δάκρυα και θλιμμένος ανείπωτα σκέπασε την εικόνα με ένα ύφασμα και κλείστηκε στο δωμάτιό του, προσευχόμενος συνεχώς  και εκλιπαρώντας τον Θεό δια πρεσβειών της Θεοτόκου  για θεία φώτιση, ώστε να καταφέρει να ολοκληρώσει την εικόνα. Έτσι κύλησε όλη η νύχτα… Το πρωί με τα μάτια κατακόκκινα από το κλάμα και την αγρύπνια μπήκε ξανά στο εργαστήριο με πίστη ότι θα τα καταφέρει. Ξεσκέπασε το εικόνισμα και έπεσε αμέσως κατά γης δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Κύριο που φανερώθηκε σ αυτόν τον τόσο ανάξιο δούλο Του. Η Εικόνα ήταν έτοιμη στην σημερινή της μορφή!

Από χέρια Αγγέλων έτσι όπως πρόσταξε ο Κύριος Σαβαώθ να γίνει! Πήρε έπειτα τον δρόμο της για το Όρος θαυματουργώντας καθ οδόν και χαρίζοντας από τότε την γαλήνη και την άφατη παρηγοριά της σε όποιον καταφεύγει γονατιστός έμπροσθέν της. Ασάλευτοι καθόμασταν και την κοιτάζαμε για αρκετή ώρα. Όπου και να πηγαίναμε έπειτα το υπέραγνο βλέμμα της  μας ακολουθούσε. Θεόσδοτο εικόνισμα! Προστασία και Σκέπη η Γεννήτρια του Φωτός. Κι είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που γεννιούνται στην θέα Της. Ναι, ένιωσα να με ελέγχει, να με νουθετεί αυστηρά σαν Μητέρα που αγωνιά. Μα δεν άλλαζε το κοίταγμά της . Αυτό, αιώνια γλυκό, αμετάθετα παραμυθητικό στέκεται εκεί και πάντα σε ακολουθεί. Είσαι εσύ που αλλιώς το εισπράττεις, όπως θα γίνει και στον άλλον  αόρατο ακόμα κόσμο, όπου το αναλλοίωτο Φως του Κυρίου άλλους θα φωτίζει και άλλους θα κατακαίει…

Τραβήξαμε οι γνωστοί πέντε λοιπόν, την πορεία  για το σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου. Μια σύντομη δοξολογία δρόμος ως τον Σταυρό, που σαν ουράνιος οδοδείκτης έστρεφε τα βήματά σου προς  το αξόδευτο γαλάζιο. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε ένα –ένα τα σκαλιά αποτυπώνοντας μέσα μας  μαγευτικές εικόνες βγαλμένες απ’ του Παραδείσου τ΄όνειρο… Ανάσες κομμένες από το απερίγραπτο με χιλιάδες λέξεις ακόμα πανόραμα των θαυμασίων του Πλάστη!

Κατ΄ αρχάς συ, Κύριε, την γη  εθεμελίωσας και έργα των χειρών σου είσιν οι ουρανοί…. Στην άκρη του Όρους ο αγιασμένος νότος του από την έρημο της Βίγλας. Και εδώ στην αετοφωλιά του ανεμοφαγωμένου γκρεμού,  μια σπηλίτσα που δεν ακουμπά στη γη μα απ τον ουράνιο θόλο  μοιάζει κρεμάμενη… Στον λαξευμένο βράχο, Θεού θυσιαστήρια να μαρτυρούν περάσματα Αγίων. Ο Άγιος Αθανάσιος που καρτερά αιώνια  τον καιρό των πνευματικών αγώνων, το ταξίδι των αρετών, την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή… Εδώ ξεκινούσε των αρετών το στάδιο, ησυχάζοντας από την Καθαρή Δευτέρα ως το Σάββατο του Λαζάρου! Προσευχόμενος για όλα του τα εκλεκτά τεκνία, παλεύοντας ανδρείως  με τους ανύστακτους δαίμονες και τα φιλεπίστροφα, υποκινούμενα από αυτούς, πάθη… Νηστεύοντας και ευχόμενος  ανέβαινε τον δικό του Γολγοθά,  μαστίζοντας τα τάγματα των αοράτων εχθρών και επέστρεφε έπειτα στη Λαύρα του και στο ποίμνιό του, για να συνεορτάσει την ένδοξη Ανάσταση.

Κτυπάμε την μικρή καμπάνα. Γοργόφτερος ο ήχος της μαρτυρά το προσκύνημά μας. Ο Άγιος ξέρει πως είμαστε εδώ! Φανερός παντού! Στο μικρό παρεκκλήσι του. Στο εικόνισμά του  στο πλάι της Εγγυήτισσας Παναγίας! Μήνυμα κρατά ο ίδιος γραμμένο πάνω του! Τα λόγια του ηχούν κι αυτά ασίγαστα: Εν καρδία πραέων αναπάυεται Κύριος. Ψυχή δε ταραχώδης, δαιμόνων καθέδρα… Οι Άγιοι δεν μεριμνούν για την  υστεροφημία τους! Θεωρούν εν ζωή, εαυτούς αμαρτωλοτέρους και ελαχιστοτέρους απάντων. Μόνο τον Παράδεισο ζητούν για όλους ανεξαιρέτως και αγωνιούν αέναα μήπως και οι μεθοδείες του διαβόλου,  μας κάνουν  να τον χάσουμε μέσα απ’ τα χέρια μας. Γι αυτό μας στέλνουν συνεχώς μηνύματα… Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω! Να κι ο έτερος καθηγητής της ερήμου Μέγας Ευθύμιος σιμά του κι αυτός ! Άλλο Θείο άγγελμα  εκείνος  κομίζει στον κόσμο: Όπλα του Μοναχού η μελέτη, η προσευχή, η διάκριση, η ταπεινοφροσύνη και η κατά Θεόν υπακοή!

Στεκόμαστε και πάλι άσειστοι μπροστά στην Παναγία! Εγγυήτισσα, γιατί ήταν αυτή η εικόνα που κάποτε βοήθησε την Αγία Μαρία την Αιγυπτία να μετανοήσει και να φύγει στην λυτρωτική για εκείνην  έρημο του Ιορδάνη. Ήταν αυτή που μεσίτευσε και παρηγόρησε και εγγυήθηκε την άφεση των αμαρτιών! Και έπειτα θέλησε να έρθει μόνη της  σ αυτό το σπηλιαράκι. Την βρήκε ο Άγιος και θέλησε να την μεταφέρει στην Λαύρα για να προσκυνείται από τους Μοναχούς. Όμως η εικόνα  επέστρεφε στου βράχου το θηκάρι που το΄ θελε για αιώνια εστία της. Έκτοτε εδώ στέκει και αγναντεύει το Αγιονορείτικο πέλαγο και υπόσχεται και ασφαλίζει με την παρρησία της. Και όσους Μοναχούς προστρέχουν, τους αγκαλιάζει στοργικά και τους σώζει εκ παντοίων δεινών. Και εκείνοι,  άμετρα  και σπαραχτικά  την ευλαβούνται και αγνοούν το απρόσιτο και το δύσβατο, τους μανιασμένους καιρούς και το απαράκλητο του τόπου, για να την φωτίσουν και να την υμνήσουν. Ανέβαινε συχνά ο Γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής εδώ πάνω, να ανάψει το καντήλι της. Εδώ αξιώθηκε για πρώτη φορά του ακτίστου φωτός! Εδώ εκάρη Μοναχός… Γι αυτό ονομάστηκε και σπηλαιώτης!

Αν ψάξεις  πίσω απ την θαυματουργή εικόνα θα βρεις ακόμα το κερί με κολλημένα τα μαλλιά από την κουρά του Θεοφώτιστου Ασκητή, του παππού σχεδόν όλου του σημερινού αθωνικού  κόσμου! Αν σκύψεις και ασπαστείς   στο χώμα το αγιασμένο,  ίσως αισθανθείς πως ακόμα δεν έχει στεγνώσει από τα δάκρυα του Παπά-Χαρίτωνος του Πνευματικού,  που κάποτε το κατοίκησε για χρόνους πολλούς με την ευλογημένη του συνοδεία. Κι άλλοι αμέτρητοι οικήτορές της, ασκητάδες της ησυχίας και της Αγιότητας αγωνιστές, έχουν αφήσει τα αποτυπώματα της δεομένης ψυχής τους σε αυτό το λάξευμα του Δημιουργού.  Βρισκόμασταν  σε ένα από τα πλέον συνταρακτικά προσκυνήματα του Άθωνα. Στην καρδιά του Ιερού βουνού, την πάντα καιομένη από Θεϊκό Έρωτα, την σπλαχνική και φιλόξενη για όσους θελήσουν να συμπορευτούν με τους χτύπους της…

Μαζί μας και ένας Ρουμάνος προσκυνητής ο Κωνσταντίνος. Μόνος μόνω Θεώ, ταπεινός προσκυνητής, έλεος ζητούσε και γαλήνη, τίποτα άλλο! Προσκύνησε αθόρυβα στα δυο παρεκκλήσια του Ακαθίστου ύμνου και του Αγίου, γονάτισε μπροστά στην Παναγία και έφυγε έπειτα. Βρήκε ένα βραχάκι με θέα του Ουρανού τα σκαλοπάτια και καθόταν ήρεμος και αληθινά χαρούμενος με καρδία πραεία φωνάζοντας με την σιωπή του: Έρχου Κύριε!  …

                                                        Νώντας Σκοπετέας

Η Παναγία οικονόμησε… Ημερολόγιο  Όρους 2014

                                       Με αφορμή μια σειρά 4 εκπομπών -Αύγουστος 2022- με τίτλο: 

                                                "Με το καραβάκι της Αγίας Μνήμης Αύγουστο στον Άθωνα"