Μακαρία τράπεζα…και μακαρία οδός…(Χριστός Ανέστη κυρ Δημήτρη μας!)

Οίμοι! Δεν είναι λίγες οι φορές που αυτή η λέξη εμφανίζεται μέσα στα ιερά κείμενα της μάνας Εκκλησίας. Κάθε μια να εμφατικοποιεί τα μεγάλα νοήματα των θείων λόγων , να υπογραμμίζει τις αθάνατες λέξεις που ακολουθούν. Υπάρχει ένα τέτοιο… αλίμονο, το οποίο αληθινά κάθε φορά που το ακούμε, μας συνταράσσει αδελφοί μου.

Οἴμοι, οἶον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή, χωριζομένη ἐκ τοῦ σώματος! Οἴμοι, πόσα δακρύει τότε, καὶ οὐχ ὑπάρχει ὁ ἐλεῶν αὐτήν!

Ο τόσο επίπονος αγώνας της ψυχής να εξέλθει εκ του σώματος…Λόγια από την ακολουθία εις κεκοιμημένους…Εκείνο το οίμοι,  εγερτική σάλπιγγα για νεκροζώντανους ανθρώπους. Αλίμονο αν στις αμέτρητες φορές που εκείνη ήχησε τα λόγια τούτα μείναν λόγια βουβά και …ιδιόμελα για λίγους έως ελαχίστους.

Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που ένας συμπαθής και πολυτάλαντος πασίγνωστος καλλιτέχνης, ο αδελφός μας ο Αθανάσιος, εγκατέλειψε τα μάταια τούτου του κόσμου και μετέστη εξ ημών (προσευχόμαστε για αυτό) εν χώρα ζώντων. Πάλεψε ο αδελφός μας για αρκετό καιρό με τον καρκίνο και έχοντας πλήρη γνώση του ότι ο καιρός του πάνω σε αυτήν τη γη ήταν εξαιρετικά περιορισμένος, έκανε κάτι πραγματικά εντυπωσιακό και πρωτόγνωρο. Λίγες μόλις μέρες προτού κοιμηθεί, πήγε μόνος του στο εστιατόριο που γειτνίαζε με το κοιμητήριο όπου και θα ενταφιαζόταν , κανόνισε το μενού της μακαρίας και το πλήρωσε…Πράγματι ασύλληπτα σπάνιο αυτό που έκανε! Θα έλεγε κανείς πως αυτός ο άνθρωπος δεν φοβήθηκε τον θάνατο… Είχε γενναία ψυχή…ανδρεία ψυχή! Συνήθως εκείνες  τις τελευταίες ώρες, οι περισσότεροι ούτε που θέλουν να ακούνε για την πιθανότητα του θανάτου. Ελπίζουν στην ίαση, στην αντιστροφή της ροής των πραγμάτων, στο…θαύμα! Εκείνος ο …Αθανάσιος φρόντισε, μερίμνησε…τον παρακολουθήσαμε να…κήδεται της μακαρίας του, του δείπνου, του νεκρόδειπνου των φίλων του και των συγγενών του μετά την κηδεία του, την φροντίδα του δηλαδή.  Ευχηθήκαμε λοιπόν εκείνη την ώρα μια άλλη φροντίδα να είχε λάβει επίσης χώρα για τον αδελφό μας τον Αθανάσιο. Να έφυγε και με την ψυχή του τακτοποιημένη εν μετανοία και εξομολογημένος, ενωμένος με τον Ζώντα Θεό και ίσως πριν το φευγιό του… μακάρι να είχε μεριμνήσει για κάτι ακόμα. Να είχε εντρυφήσει στα κορυφαία και άφταστης ποιητικότητας λόγια που ύστερα από λίγες μόλις μέρες ακούστηκαν πάνω από το άψυχο σώμα του.

Οίμοι! Αλίμονο αδελφοί μου αν  ποτέ μας δεν μεριμνήσαμε για κάτι τέτοιο! Για τους πολλούς μακάβριο! Για τους ελαχίστους αληθινά μακάριο! Μην νομίζετε φυσικά πως ο γράφων ανήκει στο…λείμμα.  Μόλις πριν από χρόνια πήρε στα χέρια του έναν ψηφιακό δίσκο με 600 ομιλήματα του μακαριστού Ιεροκήρυκα του Παραδείσου Δημητρίου Παναγόπουλου διαπίστωσε πως στην ακολουθία των ομιλιών υπήρχαν 15 με τον τίτλο : Ερμηνεία Νεκρωσίμου!  Δέος τον κατέλαβε τότε! Μόλις άρχισε να ακούει και να μελετάει τον βαθύ και διαφωτιστικό λόγο του Παναγόπουλου, περιέργως πως εκείνες οι 15 από τις 600 ώρες έμεναν …στην άκρη για αργότερα! Πέρασε αρκετός καιρός και κάποτε οπλίστηκε με θάρρος και ξεκίνησε να τις ακούει! Ω Θεέ μου! Δεν είχε ακούσει ποτέ του τίποτα πιο ελπιδοφόρα αφυπνιστικό!  Ασταμάτητα και επαναληπτικά  ξεκίνησε να ακούει τον φλογερό Χριστοκήρυκα να ερμηνεύει και να ρίχνει φως σε αυτά τα μέχρι πρότινος άγνωρα και σκιαχτερά λόγια των …νεκρών. Διαμάντια κρυμμένα από τα μάτια των πολλών τούτου του μάταιου κόσμου. Εκείνη την ημέρα  που πληροφορήθηκε  για τις κηδείες-φροντίδες του Αθανασίου , σκέφτηκε και ευχήθηκε! Να μπορούσε να απομαγνητοφωνούσε αυτές τις 15 ώρες με τον κυρ Δημήτρη και να τις ενέτασσε μέσα στην εβδομαδιαία ραδιοσυμπόρευση με τους αδελφούς του, να μάθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι για τα ουράνια και αιώνια μηνύματα της ακολουθίας προς κεκοιμημένους.  Αδύνατον κάτι τόσο χρονοβόρο δίχως την άνωθεν βοήθεια! Διαθέσιμος χρόνος σχεδόν  ανύπαρκτος!  Έστειλε λοιπόν ο Κύριος που σε όλα απαντά  συνοδοιπόρο μια ευλογημένη ψυχή που ναι , ακούγεται απίστευτο, λάτρευε από μικρός   αυτήν την ακολουθία! Δεν γνωρίζονταν διόλου  μέχρι την στιγμή που εκείνος με πολύ ευγένεια σε ένα μήνυμά του ρώτησε:-Μπορώ σε κάτι να βοηθήσω; -Ναι απάντησε με περίσσιο θράσος…Μπορείς να απομαγνητοφωνήσεις 15 ώρες ομιλίας του Παναγόπουλου;  Είπε μόνο: Να ναι ευλογημένο! Έναν χρόνο μετά μαζί με την κοπιώδη τούτη εργασία, ο διάκονος της…νεκρωσίμου αποκάλυψε και την συγκλονιστική επέμβαση του Κυριεύοντος σε ζωή και θάνατο.

Ακολουθούν λόγια του Π.Β. : «…."... Απ' την κοιλιά της μάνας του που τον έχανες, που τον έβλεπες, στους Ταξιάρχες...

Από τα μικράτα του (όπως λέει και μια ευλογημένη ψυχή), από τον Εξάψαλμο στον γυναικωνίτη με την μάνα του...

Αφού έκανε και το εξής: Σε ηλικία που δεν θυμάται ούτε αυτός (δηλ. πολύ μικρή, του είπαν το κατόρθωμα του εφόσον μεγάλωσε), εωθινή ώρα Κυριακής έφυγε  από το σπίτι και πήγε στην θέση του στον γυναικωνίτη μόνος του, με αποτέλεσμα η μάνα του να τον ψάχνει εναγωνίως μέχρι που τον βρήκε...

Μεγαλώνοντας, το Άγιο Βήμα διαδέχθηκε τον γυναικωνίτη και πλέον από εκεί μέσα υπηρετούσε τον Λειτουργό του Υψίστου σαν ένα παιδάκι από τα πολλά που είχαν οι Εκκλησιές μας τω καιρώ εκείνω...

Τις Κυριακές και τις γιορτές πολλά παιδιά στο Άγιο Βήμα, αλλά στους Εσπερινούς, στα Απόδειπνα της επιστροφής, στις Παρακλήσεις της Μάνας Παναγιάς, στα Μυστήρια γάμους, βαπτίσεις, (που τότε γίνονταν μόνο Κυριακές), μόνο ένα παπαδάκι... πάντα το ίδιο. Φυσικά αν δεν είχε σχολείο,  η Νεκρώσιμη ακολουθία ήταν η αγαπημένη του. (Αυτό βέβαια δεν το ήξερε κανείς άλλος γιατί θα τον περνούσαν για τρελό).

Ο κυρ-Γιώργος ο νεωκόρος (που έκανε τον ψάλτη στους Εσπερινούς) και ο πατήρ Παναγιώτης (ο Θεός να τους αναπαύει), με τον καιρό τον ανέβασαν στο αναλόγιο, μιας και πολλές φορές ήταν οι τρεις τους. Να ένα Τρισάγιο, να ένα Πάτερ ημών, να ένα Πιστεύω, και σιγά-σιγά το παπαδάκι, έγινε ψαλτάκι... Αχ!... Αξέχαστοι εσπερινοί και ας ήταν σε ήχο Πλάγιο του κουτουρού. Ο καιρός πέρασε..., μεγάλωσε, άρχισε να ψάλλει και τις Κυριακές με τους ψάλτες... ώσπου τα φέρε έτσι ο Θεός να αναλάβει μόνος του το αναλόγιο των Ταξιαρχών...

Τροπάρια αμέτρητα... ψαλμοί αμέτρητοι... αλλ' όμως... τα Νεκρώσιμα ήταν η αδυναμία του. Δεκάδες cd με ψαλμωδίες, με διαφόρους ψαλμούς, αλλά όσα κι αν είχε θεωρούσε ότι η συλλογή του είχε ένα κενό. Έψαχνε απελπισμένα σε cd την Νεκρώσιμο Ακολουθία. Χρόνια ολάκερα να μην μπορεί να βρει ολοκληρωμένη την ακολουθία αυτή. Ο Θεός όμως τον οδήγησε με τα χρόνια στο αναλόγιο της Αγιά Σοφιάς στην ψαλτομάνα Θεσσαλονίκη και έτσι βρήκε και το cd  ολόκληρης της Νεκρώσιμου Ακολουθίας από τον Λέοντα των αναλογίων.

Αυτό το cd έμελλε να γίνει η αιτία, ώστε να συνδεθεί ακόμη περισσότερο μ' αυτήν την ακολουθία. Πλέον όλα τα άλλα παραμερίστηκαν και αυτό είχε μόνιμη θέση  στο ράδιο-cd του αυτοκινήτου του, καθότι περνούσε και πολλές ώρες στο αυτοκίνητο του λόγο εργασίας. Την άκουγε πολύ συχνά γιατί του θύμιζε την προσωρινότητα του κόσμου τούτου και έβλεπε με άλλη ματιά τον μάταιο αυτόν κόσμο.

Σαν ψάλτης δεκάδες αν όχι εκατοντάδες  Νεκρώσιμες ακολουθίες, σαν συγγενείς, σαν φίλος, σαν γνωστός, άλλες τόσες... αμέτρητες φορές το cd, με αποτέλεσμα να έχουν τυπωθεί στο μυαλό του τόσες φράσεις απ' αυτήν την ακολουθία. Τι να πρωτοθυμηθεί.... με αποκορύφωμα το:

"Οἴμοι, οἶον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή, χωριζομένη ἐκ τοῦ σώματος! Οἴμοι, πόσα δακρύει τότε, καὶ οὐχ ὑπάρχει ὁ ἐλεῶν αὐτήν..."

Αλλ' όμως... ο Θεός του άνοιξε μπροστά του έναν ακόμη δρόμο για να γνωρίσει πολλά περισσότερα απ' αυτά που ήξερε μέχρι τότε. Ναι πράγματι, μπορεί πλέον να αναφωνήσει ότι "Ποτέ δεν είναι αργά!!!" για την διατριβή του , δοξάζοντας τον Πανάγαθο Κύριο και ευχαριστώντας Τον που οικονόμησε  να εργαστεί σ' αυτό το πνευματικό αμπελάκι προς Δόξαν Θεού και πνευματικής ωφέλειας ψυχών.

…. αισθάνομαι ανείπωτη χαρά αλλά και ταυτοχρόνως μεγάλη ευθύνη για το πώς πρέπει να παρουσιασθώ ενώπιον του Άγιου Θεού όταν έρθει η ώρα της αναχώρησης μου απ' τον μάταιο τούτο κόσμο. Όλα αυτά που κατέγραψα έχουν τυπωθεί μέσα στο μυαλό μου. Ο φωνή του κυρ-Δημήτρη αντηχεί μέρα νύχτα στα αυτιά μου. Άλλο πράγμα να ακούς μια ομιλία που περνά και φεύγει και άλλο πράγμα αυτού του είδους η διαδικασία.»

              

Πασχάλης το όνομά του ! Αναστάσιμο και αυτό όπως το Αθανάσιος !

Ο Αθανάσιος που φρόντισε ακόμα και το τραπέζι των συγγενών και των γνωστών μετά την κηδεία του…Στα ψάλματα που ακολουθούν εκείνο το  δεύτε τελευταίον ασπασμό, αρκετά παλαιότερα υπήρχαν πολλά ακόμα τέτοια προσόμοια, που με την πάροδο του χρόνου για λόγους συντομίας και οικονομίας στη…δυσνόητη για το κοσμικό μας φρόνημα αλήθεια, παραλείφθηκαν και σχεδόν ξεχάστηκαν…Ένα από εκείνα λέει μεταξύ άλλων  τα εξής:  “Ότε εκ του σώματος ψυχή μέλλει μετά βίας αρπάσθαι υπό αγγέλων φρικτών, πάντων επιλάθεται των συγγενών και γνωστών και φροντίζει τα μέλλοντα κριτήρια στήναι τα της ματαιότητος και πολυμόχθου σαρκός… Ω να φρόντιζε ο άνθρωπος της ψυχής του τα μέλλοντα και αιώνια μακριά απ΄ο,τι το πρόσκαιρο και μάταιο πολύμοχθο αδελφοί μου. Είναι μεγάλη η φροντίδα αυτή που ξεκινά σε αυτόν τον κύκλο των εκπομπών! Να εντρυφήσουμε σε αυτά τα νοήματα! Να αποδιώξουμε τον ύπνο της πλάνης που επιφέρουν οι ακαιροφάνταστες μέριμνες της ματαιότητας. Να εμβαθύνουμε σε εκείνα που κάποτε θα ακούσει στα σίγουρα η ψυχή μας! Μην την αφήσουμε καθεύδουσα και απληροφόρητη για αυτά τα σπουδαία. Μην την τρομάξουμε με όσα υποτιθέμενα μακάβρια, πεισιθάνατα και άχαρα τάχα  θαρρεί πως ακούγονται στην συγκλονιστική τούτη ακολουθία. Μακάρια και χαρμόσυνα ουράνια είναι όλα αυτά που ακολουθούν. Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον…θα ακουστεί…Ευτυχισμένος ο δρόμος που ετοιμάστηκε… Φρόντισε έτσι να είναι αδελφέ μου… ταλαίπωρε εαυτέ μου, Αθάνατε!

                                                                    Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 7 εκπομπών αφιερωμένων στην ερμηνεία της ακολουθίας εις κεκοιμημένους υπό μακαριστού Δημητρίου Παναγόπουλου.

Άλλο μακάβριο και άλλο μακάριο! (Χριστός Ανέστη κυρ- Δημήτρη μας!)

 

Χθὲς συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι! Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη ο Κύριος των πάντων! Ο Κύριος της Ζωής και του θανάτου! Πόσο αλλιώτικα της καρδιάς τα χείλη, πρέπει να προφέρουν τούτο το αιώνιο άγγελμα μαζί με το πρσδοκώ Ανάστασιν νεκρών! Όλα νέα! Κάθε φορά! Χωρίς παύση! Με ελπίδα ιλαρή και ανέσπερη! Με αφοβιά θανάτου! Να ξεριζωθεί το β από το μακάβριο! Να γίνει ο θάνατος πέρασμα μακάριο! Να κολλήσει το Α σιμά στον θάνατο που σπέρνει τρόμο και σκοτάδι! Η Εκκλησία του Εσταυρωμένου Ναζαρηνού Ιησού Χριστού, η στρατευομένη και η θριαμβεύουσα, αντηχεί το Αληθώς Χριστός Ανέστη! Χαιρετάμε με αυτό το αιώνιο μήνυμα, ζώντες και ιδίως τους κεκοιμημένους! Εκείνους που ζουν προεορτίως την αιώνια γιορτή!

Πεντηκοστάρι παγχαρμόσυνο ξεκινά! Με μακάρια λόγια θα ασχοληθεί τούτη η σειρά των επτά εκπομπών! Σε δρόμους ευτυχισμένους θα πορευθεί! Για πολλά χρόνια σκεφτόμασταν αυτήν την μετάδοση με άγια και ελπιδοφόρα λόγια,  μέσα στο Τριώδιο των ρόδων! Ελέησε ο Κύριος! Κάποιοι σίγουρα θα παραξενευθούν! Ας βαθύνει ο λογισμός μας και θα κατανοήσουμε, πως δεν διψάει το μέσα μας  για τίποτε άλλο από το να προσδοκά την Ανάσταση! Έχουμε χρέος στη ψυχή μας, κάποτε να σταθούμε απέναντι σε αυτά τα λόγια τα μακάρια! Θα έχουμε πεπειραμένο και Άγιο ιχνηλάτη σε αυτούς τους δρόμους! Τον μακαριστό Ιεροκήρυκα του Παραδείσου , τον κυρ-Δημήτρη τον Παναγόπουλο! Θα μας μιλήσει για όσα συνήθως σπεύδουμε να αποφύγουμε! Εκείνο το β από το μακάβριο, βάσανο και βάρος που βοά το Ανάστα στις ψυχές μας! 15 ομιλήματα του μακαριστού Χριστοκήρυκα για την ακολουθία εις κεκοιμημένους! Ωκεανός θείων μηνυμάτων! Κάποια ευλογημένη ψυχή, συνεργάτης της εκπομπής, εργάστηκε κοπιωδώς αλλά κυρίως προσευχητικώς τα μετέφερε στο χαρτί! Εμείς με τη σειρά μας αποθησαυρίσαμε κάποια συνταρακτικά αφυπνιστικά, εκτενή αποσπάσματα, διανθισμένα από κείμενα και περιστατικά από τα Χριστιανά και οσιακά  τέλη του ευλογημένου και Θεοκλήτου εργάτη του Ευαγγελίου! 

     

Σε κάθε ξεκίνημα αυτής της σειράς των εκπομπών  μέσα στο Πεντηκοστάριο νοερώς θα πηγαίνουμε στο ταπεινό του μνήμα για να του πούμε το: Χριστός Ανέστη κυρ-Δημήτρη μας!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 7 εκπομπών(Χριστός Ανέστη κυρ-Δημήτρη μας!) αφιερωμένων στην ερμηνεία της ακολουθίας εις κεκοιμημένους,  υπό μακαριστού Δημητρίου Παναγόπουλου.

Κάντε ησυχία! Μιλάει ο Θεός!

Νύχτωμα Μεγάλης Παρασκευής! Και οι πιο σκληροί μαλακώνουν μπροστά στη θυσία του Θεανθρώπου Ιησού. Έτσι τουλάχιστον μας υπαγορεύει να νιώθουμε και να σκεφτόμαστε, ο αγαθός λογισμός. Ακόμα κι οι αλειτούργητοι, κι  οι αλιβάνιστοι, όπως θα’  λεγε και ο κυρ-Αλέξανδρος, όλοι οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, κατά τη διάρκεια των εγκωμίων, βρίσκονται μέσα στις Εκκλησίες! Ελάχιστοι απουσιάζουν! Κρατούν κεριά αναμμένα, κάποιων τα μάτια δακρύζουν, άλλοι απολαμβάνουν τα μελωδήματα και τις φωνές των ψαλτών, πολλοί ανεβαίνουν εθιμικά και στο ψαλτήρι…

-Πρόσεξε μη στάξει το κερί στο καινούργιο κουστούμι! Έχε το νου σου τώρα που θα βγούμε στην περιφορά! Ω γλυκύ μου Έαρ, γλυκύτατό μου τέκνο…και έπειτα το ούζο με τα καλαμαροχτάποδα! -Χωρίς λάδι , μη μας βρει και καμιά συμφορά! Και καμιά ντοματούλα κομμένη γαρύφαλλο , καμιά ελιά , κανένα παξιμάδι..Ε που θα πάει, θα περάσει…Ένα βράδυ είναι, θα περάσει μέχρι αύριο! Να κοινωνήσουμε στην πρώτη Ανάσταση και έπειτα τρώμε!

Φαίνονται λίγο κωμικά όλα τα παραπάνω, αλλά πιστέψτε μας έχουν ακουστεί, είτε σε περιφορά Επιταφίου, είτε ακόμα και στην ώρα των Εγκωμίων! Την ώρα που ο θύτης κηδεύει το θύμα του! Το έλεγε αυτό ο μακαριστός Ιεροκήρυκας του Παραδείσου, ο κυρ Δημήτρης ο Παναγόπουλος! Πού αλλού έχουμε συναντήσει κάτι τέτοιο; Συνήθως ο δολοφόνος είτε φυγοδικεί, είτε είναι προφυλακισμένος…Μόνο τη Μεγάλη Παρασκευή συμβαίνει να πηγαίνει ο θύτης στη κηδεία του θύματος, σαν σε πανηγύρι! Ορθόδοξη Ελλάδα, 2017 χρόνια μετά Χριστόν! Να ζητήσω συγγνώμη από σένα συναμαρτωλέ αδελφέ μου, που δεν σε αφορούν και που βρίσκεις τόσο υπερβολικά  όλα τα παραπάνω και ανάρμοστα να ακούγονται σε μια καθωσπρέπει εκπομπή Εκκλησιαστικού Ραδιοφώνου, μέσα σ’ αυτές τις Άγιες μέρες! Ας μεταφερθούμε λοιπόν σε μια άλλη στιγμή της ίδιας ακολουθίας. Την ώρα που σηκώνεται ο ευωδιαστός λουλουδοστόλιστος Επιτάφιος και όλοι περνάμε από κάτω και μάλιστα κάποιοι,  3 φορές! Κάτω από το νεκρό και άψυχο σώμα του Πλάστη μας! Άλλος συντετριμμένος βάζει μετάνοια εκείνη την ώρα κάτω απ’ τον ενταφιασμένο Ιησού, άλλος περνάει για να υποχωρήσει ο επίμονος πονοκέφαλος και άλλος για το καλό, επειδή έτσι το βρήκαμε απ’ τους παππούδες και τους γονήδες μας! Τελείωσε το πέρασμά μας λοιπόν και μπαίνουμε ξανά μέσα στο Ναό. Οι μισοί βέβαια και παραπάνω έχουν ήδη αποχωρίσει!

- Που πάτε; Έχει κι άλλο; Καλά, ερχόμαστε! Να πάρουμε και κανένα λουλούδι! Συνηθίζεται αυτό για ευλογία! Για το καλό!

Οχλαγωγία! Όχι ευλογία! Μια αλλαχόθεν υποκινούμενη αναστάτωση…Παρατηρήστε λοιπόν εκείνη τη στιγμή κάτω από  κάποια κουρασμένα βλέμματα δυσφορίας, την ώρα που με νοήματα οι περισσότεροι κάνουν παρατήρηση να επιταχυνθεί το τέλος…εκείνη την ώρα ο ψάλτης αρχίζει κάτι να διαβάζει…

-Ἀνάστα, Κύριε, βοήθησον ἡμῖν. Ὁ Θεός, ἐν τοῖς ὠσὶν ἡμῶν ἠκούσαμεν. Προφητείας Ἰεζεκιὴλ τὸ Ἀνάγνωσμα!

«…Ο Κυριος είπε προς εμέ· “υιέ ανθρώπου, είναι δυνατόν να αποκτήσουν ζωήν τα οστά αυτά;” Και εγώ είπα· “Κύριε Κύριε, συ γνωρίζεις τι μπορεί να συμβή με αυτά”. Ο Κυριος μου ειπέ· “προφήτευσε δια τα οστά αυτά και ειπέ τα εξής· Τα οστά τα ξηρά ακούσατε τον λόγον του Κυρίου. Αυτά λέγει ο Κύριος εις αυτά τα ξηρά οστά· ιδού, εγώ φέρω εις σας πνεύμα ζωής, θα δώσω εις σας νεύρα, θα σας καλύψω με σάρκας, θα απλώσω επάνω εις σας δέρμα και θα δώσω το Πνεύμα μου εις σας. Θα αποκτήσετε ζωήν και θα ζήσετε. Ετσι δε,  θα μάθετε, ότι εγώ είμαι ο Κύριος”….» (Ιεζ. 37,4 -6. Απόσπασμα σε μετάφραση)            

Θα είμασταν υπερβολικοί αν λέγαμε οτι στους 100 οι 95 ούτε που γνωρίζουν, oύτε που φρόντισαν ποτέ τους να μάθουν τι διαβάζεται από τους ψάλτες εκείνη τη στιγμή της επιστροφής του Επιταφίου, ανεξαιρέτως σε κάθε Εκκλησία;

Κι όμως, εκείνη τη στιγμή που οι περισσότεροι απαξιώνουμε και θεωρούμε ίσως ακόμα και περιττή, μιλάει ο ίδιος ο Θεός και μας αποκαλύπτει την πιο συγκλονιστική και αναντίρρητη αλήθεια της πίστης μας! Μας αποκαλύπτει ότι θα αναστηθούμε! Και τονίζεται το Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών, που δυστυχώς όλοι μας, μηχανικά και μόνο επαναλαμβάνουμε!

Είναι η πιο ακλόνητη αλήθεια και πραγματικότητα στη ζωή μας, μαζί με το θάνατο του σώματός μας! Και απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως! Σε σένα αδελφή μου, που μαυροφορέθηκες και έχεις να πατήσεις το πόδι σου στην Εκκλησία τρία ολόκληρα χρόνια, γιατί λες πως έχεις πένθος, επειδή έχασες τον άνθρωπό σου, λες και είχες να κάνεις με ένα άψυχο αντικείμενο! Σε μένα που με κύκλωσαν ένας αγωνιώδης φόβος θανάτου και κίνδυνοι που με απειλούν να με στείλουν στον Άδη!...περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου, κίνδυνοι ᾅδου εὕροσάν με·…(Ψαλμ.114,3)

Μιλά και πάλι ο Θεός: Πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς…( Ματθ.22,29)

Ας κάνουμε λοιπόν έστω για λίγο ησυχία! Φέτος για πρώτη φορά! 

Υπόσχεται ο Θεός! Μιλάει ο Θεός!

Νώντας Σκοπετέας

Μεγάλη Εβδομάδα 2017

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή του 2017.

Μεγάλη Εβδομάδα 2022...

Υγ. 1) Ας προσευχηθούμε για όλους μας και ιδίως  για κάποιους,  οι φωνές των οποίων... ακούγονται σε αυτήν την προς πενταετίας εκπομπή, να φτάσουμε όλοι  στο επίγειο τέλος μας,  όχι ως ακροατές αλλά ως ποιητές του Θείου Νόμου...

Υγ.2)Για όσους, όπως τον γράφοντα, ελέγξουν τα του παραπάνω κειμένου, ας μην απελπιστούν...Ας θυμηθούμε την Αγία Μαρία την Αιγυπτία.

Όπως εμείς ακολουθούμε... ανακόλουθα  τον επιτάφιο του Σωτήρος Χριστού, έτσι και εκείνη μπήκε κάποτε στη σειρά,, ακολουθώντας σε μια ανακόλουθη πομπή  τους εραστές της προκειμένου να προσκυνήσουν τον Σταυρό του αναμαρτήτου Θεανθρώπου...

Όπως εκείνη ελέγχθηκε από την Θεόσδοτη συνείδησή της και παιδαγωγικά εμποδίστηκε να εισέλθει στο Ναό της Αναστάσεως, έτσι και εμείς να συναισθανθούμε το Ποιόν ακολουθούμε και ας κατανυχθούμε όχι ψευδοεβλαβώς μα αληθινά και ας κλάψουμε τις αμαρτίες μας και με τα δάκρυά μας να μυρώσουμε  τον τάφο Αυτού που συνεχώς ανασταυρώνουμε...   

 

 

 

 

 

Τα ξεχασμένα παραμύθια…(Εις μνήμην Κώστα Καρακάση)

 

Δεν θα σας μιλήσω μόνο για τον κύριο Καρακάση, τον ποιητή, τον πολυβραβευμένο συγγραφέα ευπώλητων βιβλίων, τον ευπατρίδη και φιλόπατρη, μα για τον κύριο Κώστα τον Φιλόχριστο και αγαθό, που τούτες τις μέρες θα συναντηθεί για τρίτη φορά με τον Δίκαιο Κριτή στον Ουράνιο Θρόνο του.

Σαράντα μέρες κύλησαν σχεδόν από την κοίμησή του και θα ήθελα να μείνουν στο χαρτί κάποιες λιγοστές θύμησες, που μαρτυρούν ότι τούτος ο άνθρωπος πέρασε από εδώ, αφήνοντας χνάρια σε χώμα ποτισμένο από δάκρυα μετανοίας και αληθινής ζωής.

 Ήταν παραμονές μεγάλης Εβδομάδας πριν από αρκετά χρόνια όταν πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο του. «Ιστορίες για τον Θεό και τον άνθρωπο» ο τίτλος του. Είχε εκδοθεί και παλαιότερα με άλλον τίτλο: «Τα ξεχασμένα Παραμύθια».  Εννιά διηγήματα για τα θαυμάσια του Σωτήρος Χριστού. Ξεχασμένες παραμυθίες σε έναν κόσμο, που βυθίζεται ολοένα και μεσοπέλαγα σε φουρτούνα, έχοντας σφιχταγκαλιάσει τη δήθεν σωστική  λογική των πολλών του σωτήρων…

Διάβασα τότε πρώτα το οπισθόφυλλο του κυρίου Κώστα:

 …Εννιά θαύματα που κάποιοι τα έζησαν, άλλοι τα άκουσαν και τα κληροδότησαν στους πρόθυμους ακροατές, εκείνους που πάντα αποζητούν το δικό τους θαύμα. Η Ζωή μας απέχει μόλις ένα βήμα από ένα τέτοιο αίτημα προς τον Θεό. Οι απαρχές αυτού του βιβλίου ανήκουν σε χρόνια παλιά, τότε που η γιαγιά μου η Αθηνά έσπερνε στο διψασμένο μου μυαλό τις ιστορίες αυτές σαν να 'ταν αληθινές μέχρι που έκρινα πως άξιζε τον κόπο να τις μεταδώσω και εγώ με την σειρά μου, όπως θα έκανε κάθε παππούς στα εγγόνια του.

Και έπειτα ταξίδεψα με τους τόσο αληθινούς ήρωές του, με τις απαλές ψυχές τις ευγενικές, τις διψασμένες για ανοιχτό Ουρανό.  Τόσο πολύ με σαγήνεψε η γραφή του, που θέλησα εκείνη την μεγάλη Εβδομάδα μια   από τις εννιά διηγήσεις, οι 2 επισκέπτες,  να μεταφερθεί στο ραδιόφωνο στις Ιστορίες Μεγαλοβδόμαδου. Έτσι και έγινε, αφού πρώτα ο κύριος Κώστας έδωσε την δακρυσμένη του άδεια…Τότε ήταν που μου αποκάλυψε πως είχαμε κοινό πνευματικό πατέρα, τον μακαριστό παπά Λιά μας! Και ο παππούλης ύστερα και σε ανύποπτο χρόνο,  με διαβεβαίωσε  πως στα πολλά χρόνια που κάτω απ’  το πετραχήλι του αλάφρωνε ψυχές, η εξομολόγηση του Κωνσταντίνου του, ήταν από εκείνες που τον συγκλόνισαν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη του, για την ολοσχερή αλήθεια της!

 Κύλησαν τα χρόνια και φτάσαμε στις μέρες που ένα  τρύπιο σωσίβιο, αυτό της λογικής, προσφέρθηκε με τον πλέον επίσημο τρόπο στους απειραρίθμους του κακού ποταμοφόρητους αβοηθήτους (Αποκ.12,15) μιας ναυαγισμένης πέρα ως πέρα εποχής. Ο κύριος Κώστας, έγκλειστος… για το καλό του,  μέσα από το δωμάτιο του γηροκομείου πλέον, προσπαθούσε κάθε μέρα να επικοινωνεί, να μεταδίδει την ξεχασμένη ελπίδα, την αγνοημένη βεβαιότητα του αιωνίου, την λησμονημένη αλήθεια της ψυχωσόστριας πίστης. Το παρεκκλήσι του Αγίου Δαυίδ του Γέροντος εντός του ιδρύματος,  έγινε η καταφυγή του. Εκείνος το φρόντιζε καθημερινά, έχοντάς το έτοιμο για να λειτουργηθεί, μόλις η… κανονικότητα θα χορηγούσε την άδεια προς τούτο. Ένα πρωινό με πήρε στο τηλέφωνο:

Παιδί μου θέλω να σε παρακαλέσω για κάτι, αν είναι μπορετό…Θέλω να μεριμνήσεις να έχει η Αγία τράπεζα της Εκκλησούλας μας Ευαγγέλιο και Ιερατικό! Σε παρακαλώ! Θέλω και λίγα βιβλιαράκια με τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας, να τα μοιράσω εδώ στους ανθρώπους να τους λένε καθημερινά!

Σαν παιδί χάρηκε μόλις έπειτα από λίγο καιρό, τοποθέτησε με τα χέρια του στο Ιερό  τα Αγιωτικά βιβλία, να τα βρει ο παπάς και να τον μνημονεύει πλέον ισοβίως στους διακονήσαντες και ευεργέτες του Ιερού Ναού τούτου… Τους Χαιρετισμούς τους μοίρασε αμέσως σε όλους τους φιλοξενούμενους αναγκεμένους, μα και στο στοργικό προσωπικό του Γηροκομείου του Ναυπλίου.

Τα επόμενα Χριστούγεννα ζήτησε να πάω να τον δω. Από το παράθυρο που με περίμενε, μαζί με τις πολλές ευχές του,  μου έδωσε μια μεγάλη τσάντα.

-Αυτά στα δίνω για να με θυμάσαι παιδί μου! Θα φύγω όπου να ναι! Είναι ένας τρίτομος  συναξαριστής, για να μελετάς κάθε μέρα εκείνους που πορεύτηκαν μόνο με την πίστη! Και είναι κάτι ακόμα μέσα! Είναι η πρώτη μου και παντοτινή Αγία Γραφή! Μου την χάρισε παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1954 ο τότε  πνευματικός μου ο πατήρ Προκόπιος! Αγιασμένη μορφή!

Σε παρακαλώ πολύ να την διαβάζεις και  να μας μνημονεύεις και τους δυο!  Άντε πήγαινε τώρα και μη μας ξεχνάτε! Τις Κυριακές ιδίως! Ένα αντίδωρο έστω να μου φέρνεις παιδί μου, εδώ να μου το δίνεις από το παράθυρο!

Έφυγα αμίλητος και συγκλονισμένος από την αγάπη του την προνοητική μα και το παράπονό του! Τακτοποιημένη ψυχή, παραμυθητική! Σαν άνοιξα την Αγία Γραφή του  την πολυδιαβασμένη με τα κιτρινισμένα από χρόνια δακρυσμένα φύλλα της, ένιωσα πως δεν υπάρχει πιο σπουδαίο δώρο από άνθρωπο σε άνθρωπο από την αφτιασίδωτη αλήθεια της ψυχής του.

Κοιμήθηκε ήσυχος και ειρηνικός, ένα Σάββατο των ψυχών μέσα στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Ευχηθήκαμε ο παπά Λιάς και ο πατήρ Προκόπιος να τον περιμένουν πάνω,  στα φωτεινά δώματα του Παραδείσου, τα λουσμένα από άδυτο Φως, να σεργιανάνε μαζί ελεύθερα χωρίς…περιορισμούς και να θυμούνται πολλά  ξεχασμένα παραμύθια, ζώντας το θαύμα του ανεσπέρου αιωνίου Φωτός. Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα ιδίως θα τον θυμάμαι μαζί με την καρτερούσα Ιουλία του και τον Πέτρο της  που κάποτε επέστρεψε…

Και ήταν νύχτα Αναστάσεως!

Τότε που όλες οι ψυχές γιορτάζουν την εορτή των εορτών!

 Χριστός Ανέστη κύριε Κώστα! Αδελφέ μας αγαπημένε! Εσύ μη μας ξεχνάς!

Νώντας Σκοπετέας

Εις μνήμην Κωνσταντίνου Καρακάση.

Μεγάλη Εβδομάδα 2022

 https://soundcloud.com/promachos1/qczqvnosd8xs?in=promachos1/sets/istories-megalovdomadou

 

Κάθε Μεγάλη Πέμπτη…

Μεγάλη Εβδομάδα έφτασε πάλι! Των Αγίων Παθών η Εβδομάδα! Του Θείου Δράματος! Της καρτερίας! Της προσμονής! Ιερή αποκαραδοκία! Ψυχής συγκλονισμός! Πόσο κρατά; Πότε λήγει; Πότε θα επανέλθουμε στη θλιβερή κανονικότητά μας; Υπάρχουν ψυχές αδελφοί μου που διάγουν συνεχώς μια ατέλειωτη Εβδομάδα των Παθών! Τα προσωρινά δάκρυα της συγκίνησης για τον Χριστούλη που σταυρώσανε, αυτά που υγραίνουν τα δικά ΜΑΣ τα μάτια, σ΄εκείνων μένουν αστέγνωτα, γιατί συνεχώς αντικρίζουν έναν μόνιμα Εσταυρωμένο Θεάνθρωπο,  γιατί δεν παύει ποτέ να ξεβγαίνει από τα διψασμένα Του χείλη, εκείνο το παράπονο, που δυο χιλιάδες τόσα χρόνια, κάθε Μεγάλη Πέμπτη βράδυ ακούγεται διάχυτο ανάμεσα στα 12 Ευαγγέλιά Του! Ω μνήμη και ανδρεία αυτομεμψία! Αλήθεια θλιβερή,  σαν πλησιάζει ο Κύριος προς το Εκούσιον Πάθος! Όλους ΕΜΑΣ ρωτά…

«Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; 

τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην.

Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ 

ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε.

 Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τά ἔθνη κἀκεῖνα με δοξάσουσι σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· 

κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωήν τήν αἰώνιον».

( Αντίφωνο Μ.Πέμπτης)

Στη μέση ο Εσταυρωμένος. Καρφωμένη η αγκαλιά Του! Γερμένη η κεφαλή Του! Όπου κι αν σταθείς, το παραπονεμένο Του βλέμμα  σε ακολουθεί. Προσπαθείς να το  αποφύγεις…Του φοράς στεφάνι με λουλούδια, του ανάβεις κεριά και θυμίαμα! Δακρύζεις στο Σήμερον κρεμάται και στο εξέδυσάν με…Λίγο πριν όμως Τον άκουσες να σε ρωτά! Ναι, για σένα αδελφέ  μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, ΕΙΝΑΙ αυτές οι ερωτήσεις! Το παράπονο Εκείνου που δωρεάν εμίσησες! Εσύ τέκνο του Νέου Ισραήλ αντί να Τον αγαπήσεις ευγνωμόνως εξ όλης καρδίας ακόμα τον προσηλώνεις στον Σταυρό . Βρες επιτέλους την τόλμη να Του μιλήσεις και εσύ! Βάλε αρχή τούτο το σουρούπωμα της Μεγάλης Πέμπτης! Κοίταξέ Τον λοιπόν και πες Του:

Είμαι όλοι εκείνοι για τους οποίους είπες το ου γαρ οίδασι Κύριε!

 Παράνομος προδότης  έγινα μέσα σε λίγες μέρες από του Ωσαννά κραυγαστής και μαθητής σου…

Εγώ ο αιχμάλωτος, απόλυσα  τον Βαρραβά και καταδίκασα εσένα τον Ελευθερωτή μου!

Απύλωτο το στόμα μου, σε φτύνει και σε βλαστημά  και Εσύ Κύριε δεν αποστρέφεις το πρόσωπό σου!

Σε ράπισα με τα χέρια και σε αντίκρισα φθονερά με τα μάτια που εσύ Εσταυρωμένε μου Φωτοδότη  έπλασες!

Σε πότισα χολή βγαλμένη από πηγάδι συντετριμμένο, εγώ ο αχάριστος  που χόρτασα με το θρέμμα σου το ουράνιο και γεύτηκα  από το αστείρευτο Ζωντανό  νερό σου.

Κέντησα την πλευρά σου με λόγχη εγώ ο αμνήμων φονευτής,  που την Ερυθρά διέσχισα με της ράβδου σου τον Σταυρό!

Τόσες ατιμίες, τόσα αγκάθια , τόσα φραγγέλια …εγώ βαστώ και Εσύ ακόμα υπομένεις…

 Δεν έγινα νέος όπως με ευλόγησες…Έμεινα παλιός, τυφλοπάνι φορώντας πάνω στης ψυχής μου τα όμματα…

Δεν είμαι Κύριε ο Άγιος Ληστής, μηδέ ο Πέτρος Σου!

Καμώνομαι μόνο,  κάθε Μεγάλη Πέμπτη μόλις  ακούω τα δώδεκα καρφιά στα άρθρα σου τα άχραντα!

Δοξάζω τη μακροθυμία Σου Κύριε για  όσο βαστά ο χτύπος τους…

Και έπειτα συνεχίζω να σεργιανώ στον λογικό σου Παράδεισο, τριήμερους αιώνες σπαταλώντας…  

Νώντας Σκοπετέας

Μ.Εβδομάδα 2022

 

 

Για κάθε ναυάγιο και ένας Ζωσιμάς…

Για κάθε βδελυρό πάθος, για κάθε ρυπαρό λάθος, για κάθε έκλυτη αποστασία από το Θείο θέλημα στέλνει ο Κύριος παραμυθία και ελπίδα να συντρίψει την χάρυβδη της απόγνωσης και της λύπης, σαν η λυσσασμένη δίνη της απελπισίας γυρεύει αχόρταγα να καταπιεί την άσωτη ψυχή σου. Είναι ο μετανοημένος μαθητής που πρόδωσε και αρνήθηκε τρις, μα αποκαταστάθηκε σαν έκλαψε πικρά και τριπλά ξανακαινούργιωσε την αγάπη του και την αφοσίωσή του στον Υιό του Θεού του Ζώντος! Είναι ο Θωμάς που δεν τον κατάπιε ο κλύδωνας της απιστίας, μα  γύρεψε το βίωμα και η  καρδιά του  να πιστέψει! Όχι μόνο τα μάτια του και τα αυτιά του! Ελέω Θεού, εντός του έψαξε και βρήκε την Βασιλεία των Ουρανών! Είναι τόσοι ληστές, πόρνοι, μοιχοί, φονιάδες ανελεήμονες, σκληρόκαρδοι,  των κάθε λογής  ειδώλων   πρώην δεσμώτες, που ναι, είναι αλήθεια θαυμαστή , μπήκαν τιμητικά στο συναξάρι και στο Ευαγγέλιο και στο βιβλίο της ζωής το αθάνατο! Για κάθε πάθος, για κάθε λάθος, για κάθε φριχτή αποστασία και ένας Άγιος που ξαναγεννήθηκε μόλις τα λέπια έπεσαν από τα μάτια του στο άληστο ταξίδι προς της Δαμασκού την λύτρωση, προς του Ιορδάνη την απαράκλητη μα τόσο εξιλεωτική έρημο…Εκείνη που πάντοτε θα νεκρώνει τον κόσμο και θα ανασταίνει τους πρώην χαμένους στην διαφθορά των Θεόσδοτων αρετών.   

 

….«Και τώρα Αββά μου, εκπλήσσομαι, πως η θάλασσα ανέχθηκε τις ασέλγειές μου! Πως δεν άνοιξε η γη το στόμα της, για να με καταπιεί ζωντανή ο Άδης, που παγίδεψα τόσες πολλές ψυχές! Αλλά, καθώς φαίνεται ο Θεός ζητούσε τη μετάνοιά μου, γιατί δεν θέλει το θάνατο αμαρτωλού, αλλά περιμένει με μακροθυμία για να δεχτεί την επιστροφή του. Έτσι λοιπόν με τόση πολλή βία, φτάσαμε στα Ιεροσόλυμα. Όσες δε μέρες πριν τη γιορτή έμεινα στην πόλη, η ζωή μου υπήρξε η ίδια, μάλλον δε χειρότερη, γιατί δεν αρκέστηκα μόνο σ' αυτούς τους νέους που μαζί τους ασελγούσα στο πλοίο, αλλά και πολλούς πολίτες και ξένους μόλυνα». «Πίστευε, Αββά Ζωσιμά, ότι πέρασα 17 χρόνια σ' αυτή την έρημο παλεύοντας εναντίον των παραλόγων επιθυμιών μου, γιατί κάθε φορά που γευόμουν τροφή, επιθυμούσα τα κρέατα και τα ψάρια, που υπήρχαν στην Αίγυπτο, ως και το κρασί που μου άρεσκε, όταν ήμουν στον κόσμο. Ενώ εδώ, ούτε νερό είχα να πιώ και γι' αυτό υπόφερα φοβερά από την έλλειψή του. Επίσης μου ερχόταν η επιθυμία για τα αισχρά τραγούδια, που πάντοτε μ' αναστάτωνε και μ' έσπρωχνε για να τραγουδώ τα τραγούδια των δαιμόνων, που είχα μάθει. Αμέσως όμως, με δάκρυα στα μάτια και με κτυπήματα στο στήθος, έφερα στη σκέψη μου τη συμφωνία που υπόγραψα πηγαίνοντας στην έρημο. Παρευρισκόμουνα νοερά μπροστά στην εικόνα της Παναγίας της Θεοτόκου, της αναδόχου μου και την παρακαλούσα με δάκρυα να διώξει τους λογισμούς, που βασάνιζαν την άθλια μου ψυχή. Όταν δε δάκρυζα πολλήν ώρα και κτυπούσα το στήθος μου, έβλεπα από παντού να λάμπει γύρω μου φως και από τότες, μετά την τρικυμία, βασίλευε ειρήνη μέσα μου»…..

….«Τους λογισμούς δε που με ωθούσαν και πάλι στην πορνεία, πώς να σου τους διηγηθώ, Αββά; Μια φωτιά άναβε μέσα στην ταλαίπωρη καρδιά μου, που μ' εφλόγιζε ολόκληρη και ερέθιζε την επιθυμία της πορνείας. Αμέσως δε μόλις με πρόσβαλλε τέτοιος λογισμός, έπεφτα στη γη και έβρεχα με δάκρυα το έδαφος, επειδή νόμιζα ότι, αυτή που μου εγγυήθηκε, παρευρισκόταν ενώπιον μου, σαν προστάτης και μου επέβαλλε τιμωρίες για την παραβίαση».

….«Δεν σηκωνόμουνα από τη γη, έστω κι' αν περνούσε το εικοσιτετράωρο, μέχρις ότου το φως εκείνο, το γλυκό, έλαμπε γύρω μου και έδιωχνε τους λογισμούς που μ' ενοχλούσαν. Τα μάτια λοιπόν, της ψυχής μου είχα συνεχώς στραμμένα προς την εγγυήτριά μου, από την οποία ζητούσα να με βοηθήσει στο πέλαγος αυτό της ερήμου που βρισκόμουνα. Πραγματικά είχα αυτή τη βοήθεια και έτσι πέρασα το διάστημα αυτό των δεκαεπτά χρόνων παλεύοντας εναντίων εκατομμυρίων κινδύνων. Από τότε δε μέχρι τώρα η Βοηθός μου παραστέκεται σ' όλα και με κάθε τρόπο με καθοδηγεί»…. Αποσπάσματα από το βιβλίο «Βίος Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας του Αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων », εκδ. 2002 Ι.Μ Σταυρονικήτα Αγίου Όρους.

Όσες φορές κι αν διαβάσει κανείς τούτα τα σπαρακτικά λόγια μετανοίας δεν θα χορτάσει η ψυχή του! Ακόμα εκείνα τα 3 καρβέλια της, κομμένα αντίδωρα μυριοπλάσια,  μοιρασμένα τόσους αιώνες τώρα, περιμένουν να ψωμίσουν με ελπίδα αληθινή όσους η απελπισία έφερε στο χείλος του γκρεμού και καταμεσίς του μανιασμένου πελάγου.

Μα πριν το αντίδωρο λάβουμε,  να προηγηθεί το ατίμητο δώρο! Για κάθε τρικυμία του πανούργου μισόψυχου σαλευτή και ένα απάνεμο λιμάνι του Γαληνευτή Θεανθρώπου Ιησού! Για κάθε μετανοημένη ψυχή και ένας Ζωσιμάς που θα σε ψάξει και θα σε  βρει να στο προσφέρει! Ακεσώδυνο φάρμακο και εφόδιο Ζωής αιωνίου!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Πάτερ Κοσμά σ ευχαριστούμε που έμοιασες στο Χριστό μας!

                                                                                

                                                                                                           Τοιοῦτος γαρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, 

ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπο τῶν ἁμαρτωλῶν

 και ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος…(Εβρ. 7,26)           

Ο Αρχιερέας Χριστός όπως έλεγε ερμηνεύοντας το συγκεκριμένο χωρίο από την προς Εβραίους, ο μακαριστός Άγιος Πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος, είναι ο τύπος και το υπόδειγμα του κλήρου και δη του ανωτάτου κλήρου! Εις τύπον και εις τόπον Χριστού Αρχιερέως, (με τους πρεσβυτέρους εις τύπον Αγίων Αποστόλων) σύμφωνα και με τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, οφείλει να στέκεται κάθε Αρχιερέας! Μόνο που αυτό, δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, αλλά να αναζητάται ως επιδιωκόμενο και ποθητό ως την τελευταία αναπνοή, ως το νυν απολύεις… Το ζητούμενο λοιπόν, για το οποίο πάλεψε και μόχθησε ένας χάριτι Θεού Επίσκοπος. Ένας Αρχιερέας  που βίωσε το βαθύτερο νόημα αυτής της λέξης. Ένας Ποιμένας που είχε πάντοτε ως πρότυπον και Αρχέτυπον τον Μέγα Αρχιερέα, Κύριο Ιησού Χριστό! Ένα αφιέρωμα μνήμης, για κάποιον που ήδη ακαταγώνιστα μεσιτεύει στον Δεσπότη των όλων. Ο μακαριστός Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρός Κοσμάς. Μιμούμενος θυσιαστικά, αγαπητικά και ανυπόκριτα Το Άγιο Αρχέτυπο! Ένας αληθινά ταπεινός! Κάθε του λόγος, λόγος παρακλήσεως, αυτομεμψίας, μετανοίας και Αναστάσεως! Κάθε του λέξη βαλμένη έμπονα και προσευχητικά, να φανερώνει την βαθιά συναίσθηση της αποστολής του. Του αγώνα του καλού, που ολοκλήρωσε! Αποξενωμένος πάντοτε από τον κόσμο-εχθρό της ψυχής! Με τα μάτια της καρδιάς στραμμένα στον Ουρανό! Πλέον βρίσκεται εκεί που πάντοτε ποθούσε! Στο επουράνιο θυσιαστήριο…Στο Φως του Αρχετύπου κάλλους!

                       

Νώντας Σκοπετέας 

Με απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: "Εις τύπον και τόπον Χριστού"

Αφιέρωμα στον μακαριστό Επίσκοπο Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρό Κοσμά, με αφορμή την συμπλήρωση 3μηνών από της κοιμήσεώς του.