Ώρα ενδεκάτη και κάτι...(Καλησπέρα Χριστέ μου!)

 Δεν γνωρίζουμε πως θα κρίνει ο Κύριος…Ούτε να Τον συμβουλεύσουμε είμαστε ικανοί, εμείς τα περιψήματα τούτου του κόσμου! Άπαγε της βλασφημίας! -Κοίτα τα δικά σου κορδόνια αδελφέ μου και άσε τους άλλους που στραβοπατάνε…συμβούλευε ένας ταπεινός διαλεχτός με αδίσταχτη πίστη…Σκέφτομαι πολλές φορές, όλους εκείνους τους ανθρώπους, που δεν είχαν την ευλογία να γνωρίσουν τον Χριστό μας, επειδή στο διάβα τους  βρέθηκαν μόνο σβησμένοι λύχνοι της αγνωσίας και της αδιαφορίας, που και εκείνοι με τη σειρά τους δεν συναντήθηκαν με ψυχές αναμμένες να τους μεταλαμπαδεύσουν το Φως του Χριστού, που φωτίζει όσους τα μάτια της καρδιάς τους όλο τρεμοπαίζουν και σφαλίζουν…Και έτσι πορεύτηκαν σε αυτό το πρόσκαιρο ως μη γνόντες, συντροφιά με μια θλιβερή άγνοια, χωρίς κανέναν γραμμένο ουράνιο νόμο να τους καθορίζει και τη δύναμη της συνήθειας, που τις περισσότερες φορές οδηγεί σε ευρύχωρους δρόμους, μακριά από το σταυρικό πνεύμα, που συνεχώς Γολγοθά ανεβαίνει…Φέρνω μπροστά μου τον αδελφό μας τον Β.,μια από τις πιο ευγενικές μορφές που έχω ποτέ μου συναντήσει. Ήσυχος και γαλήνιος οικογενειάρχης! Κοινωνικός και πρόσχαρος, έζησε για χρόνια πολλά στην όμορφη πόλη, αφήνοντας πίσω του συνεχώς  και σε κάθε του συναναστροφή, ένα άρωμα καλοσυνάδας και απειροκάκου! Τι κρίμα, τέτοιοι άνθρωποι να μην έχουν πολλά-πολλά με Τον αγαθό Θεάνθρωπο! Να κυλήσει μια ολόκληρη ζωή και εκείνοι να μην έχουν βιώσει στο ελάχιστο, μια στιγμή μυστηριακής ένωσης, με Εκείνον που τους έπλασε και σε κάθε τους βήμα ήταν παρΩΝ, στέκοντας πάντοτε έξω από την πόρτα της ψυχής τους, κρούοντας και περιμένοντας έως την ενδεκάτη ώρα, μέχρι την τελευταία αναπνοή τους, το θαύμα του...ανοίγματος και  της επιστροφής…Ένα ολότελα ξεχωριστό σχέδιο σωτηρίας έχει γραφτεί για τον καθένα μας από την Ουράνια διαιώνια γραφίδα! Και το βιβλίο της ζωής είναι ομοίως συμπληρωμένο! Και τα κρυφά του καθενός θα έρθει κάποτε η ώρα να δημοσιευθούν…Όμως και να το θυμόμαστε αδελφοί, οτι ο Κύριος γνωρίζει μα δεν προορίζει! Το σήμερα και το στερνό του καθενός, αυτόν τον προορισμό ελέγχουν απολύτως και παντοδυνάμως! Όσο πιο μαλακή και εύφορη είναι όμως η γη της καρδιάς σου, τόσο πιο δυνατό θα είναι για σένα, ακόμα και την τελευταία στιγμή, να κάνεις τον προορισμό σου αιώνια περιβαλλόμενο από το Φως του Χριστού μας! Αν σκλήρυνε τόσο, που να μην μπορεί να παρεισδύσει στο βραχώδες της ένα δάκρυ, ούτε μια ρανίδα έστω μετανοίας, τότε ο προορισμός είναι πάλι μεν το ίδιο Φως αλλά ως  ατελεύτητο πύρινο σκοτάδι…Και είναι αυτή η εθελούσια πώρωση τόσο αμετάλλαχτη, που έχει συμβεί σε πολυσεβάστους Ιερείς να υβρίζονται και να διώχνονται από ετοιμοθανάτους, όταν τους επισκέπτονταν κρατώντας τον ίδιο τον Χριστό, πάνω από την επιθανάτια κλίνη τους…Έξω ο Ναζωραίος! έσκουζε ένας Έλληνας πρώην  κυβερνήτης, λίγο μόλις πριν τον θάνατό του, όταν ένας πολιός Λευίτης με σπλάχνα οικτιρμών,  άνοιξε την πόρτα του κρατώντας το ιερό δισκοπότηρο… Φυσικά και όλα τούτα, ποτέ δεν τα είπε με αυτόν τον τρόπο στον πατέρα της τον Β. η θυγατέρα του η Λ. Θεωρούσε πως ο λατρεμένος της δεν θα κατανοούσε, μιας και ποτέ του  δεν κατηχήθηκε…Ήταν η αδιαφορία του, ήταν ότι περιστοιχιζόταν πάντοτε από αμέριμνους για τα πνευματικά οικείους ανθρώπους, ήταν…Σαν να είχε δίπλα της ένα μικρό παιδί, προσπαθούσε μόνο να τον πείσει, κάποια στιγμή να έρθει μαζί της στον πνευματικό της!

-Πατερούλη μου γλυκέ, σε παρακαλώ, έλα κάποια φορά που θα μπορείς να εξομολογηθείς και εσύ και να μεταλάβεις! Θα δεις πόσο υπέροχα θα νιώσεις! Έλα σε παρακαλώ μπαμπάκα μου! Εσύ που είσαι τόσο καλός άνθρωπος! Είναι κρίμα να έχεις μια τέτοια εκκρεμότητα!

Έτσι απαλά του μιλούσε και εκείνος ποτέ δεν της θύμωνε, μήτε τον ενοχλούσε διόλου τούτο της το νοιάξιμο…

-Κάποια στιγμή…θα γίνει και αυτό! Της απαντούσε χαμογελώντας της διάπλατα!

Και κύλησαν πολλοί καιροί! Και ο πιο πάνω διάλογος γινόταν ξανά και ξανά! Ακόμα και όταν ασθένησε ο Β. και παρά λίγο να φύγει…μα τα κατάφερε τότε με τρόπο θαυμαστό και έζησε για αρκετά ακόμα χρόνια.

Δεν πήγε τελικά ποτέ του να εξομολογηθεί…Αυτή η αίσθηση ότι υπήρχε πάντα χρόνος για αυτά και ότι ούτε ένα μυρμήγκι δεν θα βρει κάτι κακό να του καταλογίσει, τον είχε αποπροσανατολίσει από τον αιώνιο προορισμό…Έτσι σαν ήρθε η ώρα που βρέθηκε σε ένα δωμάτιο Νοσοκομείου μετρώντας λίγες πλέον στιγμές ως το τέλος, η Λ. θλιμμένη στεκόταν δίπλα του, διαβάζοντας τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας και θυμούμενη  τις τόσες φορές που δεν τα κατάφερε να τον πείσει…Τα’ βαζε με τον εαυτό της, που δεν μηχανεύτηκε κάποιον άλλον τρόπο, για να τον οδηγήσει στο λυτρωτικό πετραχήλι…Σκέφτηκε λοιπόν ακόμα και τώρα να τηλεφωνήσει στον πνευματικό της, να τον παρακαλέσει να έρθει στο νοσοκομείο…Κάτι να γίνει…Να μη φύγει αυτή η μαλαματένια χρυσή  ψυχή χωρίς γεύση Χριστού…Όμως ο πατέρας της είχε πέσει σε λήθαργο εδώ και πολλές ώρες! Οι γιατροί εξάλλου διαβεβαίωναν ότι ήταν πια θέμα ελαχίστων στιγμών…Και ο παππούλης της βρισκόταν ήδη σε εξομολόγηση με το κινητό του κλειστό…Συνέχισε να λέει προσευχές και τους Χαιρετισμούς της Κυρίας Θεοτόκου! Έξαφνα στην πόρτα του δωματίου φάνηκε ο πατήρ Κ., ο εφημέριος και του Ναού του Αγίου Αλεξάνδρου στο προαύλειο του Νοσοκομείου. Είχε έρθει να επισκεφθεί κάποιους ασθενείς σε διπλανά δωμάτια!

-Πάτερ ευλογείτε! Ο Χριστός μας σας έστειλε! Σας παρακαλώ! Μήπως έχετε μαζί σας Θεία Κοινωνία; Ο πατέρας μου τελειώνει από λεπτό σε λεπτό!

-Είναι εξομολογημένος;

-Δυστυχώς όχι πάτερ μου! Αν και ποτέ δεν αρνήθηκε…μα δεν πρόλαβε…ίσως και εγώ φταίω που δεν επέμεινα…

-Μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά παιδί μου! Να φέρω την Θεία Κοινωνία, μα έχει τις αισθήσεις του; Μπορεί να καταπιεί;

Έμεινε βουβή η Λ. και βουρκωμένη να τον κοιτά…

-Καλά κοπέλα  μου! Να κάνουμε μια προσπάθεια! Να βοηθήσει ο Κύριος! Πάω να φέρω τον Χριστό!

Έπειτα από λίγο ξαναμπήκε στο δωμάτιο ο πατήρ Κ. κρατώντας το μικρό δισκοπότηρο. Στάθηκε για λίγο σιωπηλός πάνω από τον καρκινοπαθή Β. Φορούσε εκείνος μάσκα οξυγόνου, για να μπορεί ακόμα να αναπνέει! Σουρούπωνε έξω! Αρχές Δεκεμβρίου! Νύχτωνε νωρίς! Σχεδόν 5 και κάτι  το απόγευμα! Ακριβώς η ενδεκάτη ώρα και κάτι… Ήταν μάλλον η ώρα να αλλάξει ο προορισμός του Β. Απρόσμενα, μα όχι απροσδόκητα, άνοιξε τα μάτια του! Αντίκρισε τον ιερέα που στεκόταν δίπλα του!

-Μπαμπούλη μου!  Ήρθε ο Χριστός! Θες να μεταλάβεις καλέ μου;

Κατέβασε μόνος του τη μάσκα οξυγόνου! Χαμογέλασε όπως ποτέ δεν τον είχαν ξαναδεί! Το πρόσωπό του ξαφνικά έγινε φωτεινό και υγιές!  Και έπειτα αργά, δυνατά και με καθαρή φωνή είπε:                                          - Κ Α Λ Η Σ Π Ε Ρ Α !!!

Άνοιξε το στόμα του και ο παπάς τον μετέλαβε το σώμα και το αίμα του Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον! Έπειτα ξαναέκλεισε τα μάτια του και ύστερα  από 2 μέρες κοιμήθηκε!

Συγκλονιστήκαμε σαν η θυγατέρα του μας τα μετέφερε όλα τούτα! Δεν είναι όλα τα παραπάνω ένα στρογγύλεμα και μια αμνήστευση της δεινής ραθυμίας! Μακάρι εκείνη η υποδοχή του αδελφού μας του Β., εκείνο το δυνατό του καλησπέρα να χώρεσε μέσα του όλη τη χρηστότητα και ευσπλαχνία του Αγαθού Πατρός, αλλάζοντας τον προορισμό κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή…Κάποτε θα  μάθουμε και εμείς! Ως τότε ας μνημονεύουμε κάθε ψυχή Χριστιανού Ορθοδόξου κεκοιμημένου αδελφού μας! Από εμάς περιμένουν! Ας σπεύσουμε όσο ακόμα η καρδιά χτυπά, να εξομολογηθούμε και να μεταλάβουμε στο ζωοποιητικό μυστήριο των μυστηρίων! Να θυμόμαστε πως ο Κύριος μακροθυμεί αλλά κάποτε στις αποφάσεις του έχει και αποτομιά…

Ας ελπίζουμε τέλος ολόψυχα πως ο Β. που τον Χριστό καλωσόρισε, το αιώνιο το Φως προόρισε…Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσα κατόρθωσε να επανορθώσει με  την ολόκαρδη υποδοχή του...Το μόνο για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι οτι η Θεία Χάρις τα ελλείποντα αναπληρώνει...Και ήταν τόσο χαριτωμένο εκείνο το καλησπέρα στο Χριστό...

Νώντας Σκοπετέας

Τριώδιο 2023

Αληθινή Ιστορία όπως διασκευάστηκε σε διήγημα!

Στη μνήμη του Β.Κ.

 

 

 

 

 

Έστω και την ενδεκάτην…(εκπλήξεις και...δηνάρια)

…καὶ ἐλθόντες οἱ περὶ τὴν ἑνδεκάτην ὥραν ἔλαβον ἀνὰ δηνάριον. (Ματθ. 20,9)       

Όλοι μας έχουμε νοιώσει την ανακούφιση της τελευταίας στιγμής! Γίνεται κάτι στην καθημερινότητά μας, στα βιοτικά και εκεί που δεν το περιμένουμε και νιώθουμε πως όλα είναι χαμένα και οριστικά τελεσίδικα και αμετάκλητα, γίνεται επιτέλους αυτό που προσμέναμε καιρό, ή αυτό που είχαμε αποκλείσει…Στο παρά ένα που λένε…

Στης ψυχής τα μονοπάτια τώρα...Και εκεί θεωρούμε κάποιες φορές πως όλα χάθηκαν…Έρχεται η απελπισιά και μας το ψιθυρίζει με τέτοια σιγουριά, που κάποτε δεν βαστάμε και λυγάμε και καταδικάζουμε τους εαυτούς μας και πολλάκις και τους άλλους! Χαμένη υπόθεση! Χαμένος από χέρι! Είμαι για την κόλαση! Αυτός δεν σώζεται με τίποτα! Όσους Σταυρούς κι αν κάνει όσα κεριά και να ανάψει! Όλοι τα’χουμε πει λόγω ή διανοία και έχουμε καταδικάσει τους εαυτούς μας και  άλλους πολλούς! Είναι  και κάποιοι που από μικροί γαλουχήθηκαν με γράμματα ιερά! Εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου! Ψυχές Χριστοφόρες με βιοτή αψεγάδιαστη! Ήδη στις συνειδήσεις μας οικήτορες του Παραδείσου! Λεν πως όταν φύγουμε από τούτη τη ζωή θα δοκιμάσουμε 3 είδη εκπλήξεων! Όταν η ψυχή θα έχει πλέον αποκτήσει γνώση του ορατού και του αοράτου κόσμου! Στην πρώτη περίπτωση, θα συναντήσουμε σεσωσμένους, που τους είχαμε για χαμένους! Στη δεύτερη, θα απαντήσουμε θλιμμένους κατοίκους του Άδη,  που θεωρούσαμε σωσμένους, που είχαμε σπεύσει να συμμαρτυρήσουμε την καλοσύνη τους και την, άξια Παραδείσου, Αγία τους βιοτή! Στην τρίτη κατηγορία θα βρισκόμαστε εμείς οι ίδιοι! Ευχόμαστε ολοκαρδίως και ειλικρινώς αυτή η έκπληξη να συνίσταται στο πως εγώ εσώθην και όχι στο  πως έγινε και βυθίστηκα…Ας μην σπεύδουμε λοιπόν να δικαιώσουμε κανέναν και κυρίως, ας μην σπεύδουμε να καταδικάσουμε! Δεν ξέρουμε αν αυτός που αμαρτάνει ενώπιόν μας, το βράδυ στο ταμείον του μετανοεί με  καυτά δάκρυα μετανοίας! Δεν γνωρίσουμε, αν ο φαινομενικά αμετανόητος, έστω στο παρά ένα μετανοήσει και  την ενδεκάτη ώρα ληστέψει τον Παράδεισο, σαν τον εκ δεξιών του Κυρίου μας κακούργο…Την ενδεκάτη ώρα! Την ακούμε αυτήν την φράση και το βράδυ της Αναστάσεως στον κατηχητικό λόγο του Χρυσορρήμονος Αγίου Ιωάννου!…Εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἐνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον˙ ἀναπαύει τόν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης˙ καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται˙

Ας ευχηθούμε για όλους ο πολυεύσπλαχνος Κύριος μας να μακροθυμεί   και να δίνει δηνάριο, σε όσους έστω και την ενδεκάτη ώρα, λίγο πριν εγκαταλείψουν τούτο το πρόσκαιρο, με ψυχή συντετριμμένη συνειδητά ενωθούν αιώνια μαζί Του!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από παλαιότερη ομότιτλη εκπομπή στην οποία διαβάστηκε το συγκλονιστικό ομότιτλο επίσης βιβλίο του μακαριστού Δημ.Παναγοπούλου

Το δηνάριον της ενδεκάτης ώρας...

 

Ο Παναγόπουλος 40 ετών, με τον πόθο της ιεραποστολής και της κατήχησης, με το ιερό καθήκον της νουθεσίας πλέον να τον οδηγεί, σε μια από τις αμέτρητες οδοιπορίες-«αλιείες» του, συναντά μέσα στο καμίνι ενός καταμεσήμερου του Ιούλη στα 1956, έναν ογδονταεπτάχρονο Γέροντα και ξεκινά διάλογο  μαζί του, παρουσιάζοντάς του άγνωστες ως εκείνη τη στιγμή αλήθειες του Ευαγγελίου! Μέσα σε λίγη μόλις ώρα ο Γέροντας, από εκεί που θεωρούσε τον εαυτό του ήδη σεσωσμένο και άξιο του Παραδείσου, με τη βοήθεια του κατηχητή Παναγόπουλου, συνειδητοποιεί συντετριμμένος, ότι είναι ένας ζωντανός νεκρός, όπως ο Κύριος παρουσιάζει (σε 3 σημεία μέσα στον αιώνιο λόγο του) όλους εκείνους, που έχουν απονεκρώσει κάθε ίχνος πνευματικής αίσθησης. Αποκαλύπτεται ενώπιόν του  πλήθος ανεξομολογήτων φριχτών αμαρτιών, τις οποίες είτε αγνοούσε είτε είχε αμνηστεύσει ο ίδιος! Προσπαθεί βέβαια συνεχώς να αντιτάξει στον Ιεροκήρυκα επιχειρήματα, δικαιολογίες και εύσχημες προφάσεις. Μα ο Παναγόπουλος, καθοδηγούμενος από την δύναμη του Παναγίου Πνεύματος, αντικρούει με αληθινά αδελφική αγάπη τούτες τις αντιστάσεις του…παλαιού ανθρώπου και πασχίζει να πείσει τον παππού να ακολουθήσει τον σωτήριο δρόμο της μετανοίας και της μυστηριακής βίωσης της Ορθόδοξης πίστης, έστω και την ενδεκάτη ώρα…

Τόσο μνημειώδες εκείνο το καταμεσήμερο στα μέσα του Ιουλίου του 1956! Η συνάντηση στο πηγάδι-φρέαρ ενός χωριού των Μεσογείων της Αττικής! Τίποτα τυχαίο! Ευλογημένοι οι συνειρμοί με το ύδωρ το αλλόμενον της αιωνίου Ζωής! Λίγες μέρες αργότερα στο εσπέρας της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ο γέροντας εξομολογημένος και κοινωνημένος στη Θεία Λειτουργία της μεγάλης Δεσποτικής εορτής, μετά από μια ολιγόλεπτη αδιαθεσία,  ταξίδεψε για τον Σωτήρα του Χριστό,  λαμβάνοντας το δηνάριον της μετανοίας του! Έστω αυτό  της ενδεκάτης ώρας…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο: "Ώρα ενδεκάτη και κάτι…"όπου παρουσιάζεται και πάλι εκτενές απόσπασμα από το βιβλίο του μακαριστού Δ.Παναγόπουλου: «Έστω την ενδεκάτην» (εκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος)

Ξαναγέμισε η Θάλασσα…(Κυριακή του Ασώτου)

Ατέρμονη περιπλάνηση  στα λασπερά χοιροστάσια της αμαρτίας και της πλάνης…

Γρυλίσματα και βόγκοι σπαρακτικοί,  σε μια ατέλειωτη νύχτα...

Σε εωθινό ονείρατο δραπέτευσε ο παλίνοστος νους σου  και κούρνιασε στη θαλπωρή την θαμμένη, απ΄της φριχτής ασωτίας τους χαμένους σου θανατωτές καιρούς…

Της αποδημίας σου οι δήμιοι...

Και αναστάς...

Ξανά στο σπίτι του Πατρός! 

Και έγινε ο νόστος σφιχταγκάλιασμα και τράχηλος καταφιλημένος!

Λερό το σώμα, μα η ψυχή πλυμένη, απαύγασε Τον αναβαλλόμενον το Φως,  σαν την έλουσε εκείνη η ρανίδα  που πότισε και χόρτασε τα διψασμένα της χώματα…

Αστραφτερός και ο χιτώνας σου...

Στον ξαναφόρεσαν οι άγγελοι, σαν βγήκες απ’ τον τάφο σου νιογέννητος για δεύτερη φορά… 

Δεύτερο βάπτισμα και πανηγύρι εκείνοι έστησαν ξανά στο άληστο γιορτάσι της επιστροφής σου!

Πλημμυρίδα ελεοσωτηρίας!

 Μια δάκρυνη στάλα  γέμισε με μιας τη θάλασσά Του!

Νώντας Σκοπετέας

Τριώδιο 2023

Μια ιστορία αληθινής επιστροφής γίνεται αφορμή για μύριες δόξες στον πολυεύσπλαχνο Κύριο! Ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό Ζωής, μια "ματωμένη" διαδρομή μιας ψυχής, που αποδήμησε εις χώραν μακράν...Το μεγάλο θαύμα του γυρισμού στο σπίτι του Μακρόθυμου Πατέρα! Μια συνταρακτική εξιστόρηση και ένα βιβλίο δημοσιευμένο στο διαδίκτυο. Κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματά του στη σημερινή μας εκπομπή. Και ένα από καρδιάς ευχαριστώ στην αδελφή μας συγγραφέα, "ναυαγό" και επιστρέψασα! Πρώην άσωτη, νυν αναστημένη και αεί μετανοούσα και  δοξολογούσα! Με τις τόσο πολύτιμες θύμησες-δάκρυα, μας διαβεβαιώνει όπως μυριαρίθμητοι ακόμα παλινοστούντες στον πατρώο λιμένα, πως αρκεί μια ρανίδα μετανοίας για να ξεχειλίσει ξανά και μονομιάς η θάλασσα του Θείου ελέους...Έτσι πρωτοδιαβάζοντας ολόκληρο το βιβλίο της αδελφής μας στο διαδίκτυο, ξεπήδησαν μέσα απ' την ταλαίπωρη ψυχή μας οι παραπάνω λέξεις με το τίτλο της σημερινής μας εκπομπής: Ξαναγέμισε η θάλασσα...

Επιστροφή από τον Άδη!

https://epistrofeapotonade.wordpress.com 

Συγκλονισμός και δοξολόγημα!

Κατάξερο το εγώ…

 

Φτιασίδωσες και πάλι τα λόγια σου  τα Ουράνια…

Μα δεν θα φτάσουν πουθενά…μόνο μέχρι τα αυτιά σου…

Τι κι αν ξεστόμισες ξανά  Εσύ το ιλάσθητί μοι…

Πάλι στους άλλους κοίταζες γυαλίζοντας το έξω…

Σαν φτάσει για τους ακροατές του Θείου θελήματος, εκείνη η ώρα η τόσο δύσκολη και τις περισσότερες φορές αναπότρεπτη, η ώρα της εφαρμογής, της ορθής πράξης…Η ώρα των ποιητών!  Ω, σαν έρθει εκείνη η ώρα, πόσες δικαιολογίες, πόσες προφάσεις, πόσες διαστρεβλώσεις, πόσες ερμηνείες, πόσοι πνευματικοί στραβισμοί…Λες και ειπώθηκαν και γράφτηκαν όσα συναρμόζουν τον Θείο Λόγο μόνο για τους άλλους…Εσύ πάντοτε βρίσκεις τον τρόπο να συγκαταριθμείσαι με τους καλούς  και δίκαιους, τους υπάκουους εφαρμοστές του γράμματος του νόμου…Και αυτοδικαιώνεσαι και υψηγορώντας δεν τσαλακώνεσαι…Και επιτιμάς και αταπείνωτα δεν συγχωράς…Και αγνοείς, ή μάλλον δεν ασχολείσαι διόλου με το πνεύμα του νόμου…Με το πνεύμα του Θεού, που δεν αποζητά επίγειες δικαιώσεις και μισθούς, αλλά ουράνιες μισθαποδοσίες. Με την ουσία της διδασκαλίας του Θεανθρώπου, που μας προτρέπει  να προτιμάμε το να αδικούμαστε, να υποχωρούμε, να αμνησικακούμε…Εμείς όμως δεν δίνουμε τόπο στην οργή, μα μόνο στο εγώ μας…Άπλετο χώρο να ανθίσει εκείνο τα αυχμηρά ξερόκλαδά του, που ματώνουν όποιον περάσει σιμά από τις αγκαθιές του. Αυτή η παντοτινά  άγονη αυτοδικαίωση…Έχει έναν και μόνο πολέμιο φωτεινό! Την αυτογνωσία! Την ενδοσκόπηση στα βαθέα και γνοφερά του εσωτέρου είναι σου! 

Πικρές αλήθειες εκεί! Ανείπωτα στο πρώτο αντίκρισμά τους! Θέλει ανδρεία ψυχή για να τα ανακαλύψεις, μα κυρίως για να τα ξεριζώσεις! Να καθαρίσεις έπειτα  τα γειτνιάζοντα μέρη της καρδιάς! Αν μείνεις στα θολά  ρηχά, εκεί που συχνάζουν οι ορατοί και αόρατοι κόλακες και οι υμνητές σου, οι λασπεροί ποτιστές της άκαρπης συκιάς σου, ποτέ δεν θα τα καταφέρεις να δεις τον αληθινό σου εαυτό να κατοπτρίζεται, μα το φτιασιδωμένο αυτοείδωλό σου και μόνο!  Στα καθάρια και διαυγή της αυτογνωσίας και της αυτομεμψίας να καθρεφτιστείς! Πάρε τούτο το κατάξερο εγώ σου αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, ξερίζωσέ το και πήγαινε να το φυτέψεις σε μια φράση χρυσή, που είπε του Χριστού μας το εκλεκτό σκεύος ο Θείος Παύλος και άστο εκεί παντοτινά να μείνει και να θάλλει εις τους αιώνες, σαν το ταπεινό ιλάσθητι του Αγίου Τελώνη! «Χριστός Ιησούς ήλθε εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ»( Α’ Τιμ. 1, 15)

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Τριώδιο 2023

Δεκαπέντε χρόνια στον αχαμήλωτο Άθωνα...( Νέο βιβλίο)

                        

Δεν χαμηλώνει ο Ἅθωνας...
15 χρόνια ὁδοιπορίας, στα θαύματα και στα θαυμάσια τοῦ Περιβολιού τῆς Παναγίας.

Τέλος, τέρμα καὶ ἄκρια δὲν ἔχει τὸ Ἅγιον Ὄρος!
Ὅπου ὁδηγεῖ ἡ Παναγιά, γίνεσαι Χριστοφόρος!
Ἀνόθευτή του ἡ ὀμορφιά, θάλασσα ἡ εὐλογία,
ἀχείμαστή του ἡ ἄνοιξη, ζῶσα ἡ μαρτυρία!
Στῶν πρεσβευτῶν του τίς μορφές, θυσία τοῦ ἐλαχίστου!
Στῶν καντηλιῶν τους τίς φωτιές, ἡ ἐπίγνωση τοῦ ἀπίστου!
Δὲν εἶναι ἀπόδημη ἡ καρδιὰ ποὺ γεύτηκε τὸ Θεῖο!
Νὰ μεγαλώσει σὰν ποθεῖ, τῆς χάρης τὸ δοχεῖο!
Μύρια ψηφιὰ δὲν μοῦ ἀρκοῦν μιὰ εἰκόνα του νὰ φτιάξω!
Σὲ εἰκονοστάσι ἀθωνικὸ νὰ βρῶ νὰ συνταιριάξω!
Καὶ μύριες λέξεις κι ἂν γραφτοῦν τὸ αἰώνιο δὲν τ᾿ ἀγγίζουν!
Ὄνειρο ἀχειροποίητο πλάθουν ψυχὲς ποὺ ἐλπίζουν!
Ξημέρωμα Ἁγιορείτικο, ζήσης μου λατρεμένο!
Ἠλιάτορα φανέρωμα πίσω ἀπὸ Ἐσταυρωμένο!
Μύριες εἰκόνες στὴ σειρά, προσμένουνε τίς λέξεις,
σὰν τρακοσάρι ἐργόχειρο, ποὺ σὲ ὄνειρο θὰ πλέξεις.
Φωτιστικαῖς πρεσβεῖες σου Πανάχραντη Μητέρα,
Μεσίτευσε γιὰ ἔλεος στὴ φοβερὴ τὴ μέρα...
Ἀνάδεψε τὰ δάκρυα μὲ ἐλπίδα καὶ μελάνι!
καὶ τοῦ ἀδελφοῦ μας τὴν ψυχὴ βοήθα ν᾿ ἀνασάνει!
Τὸ ροζιασμένο χέρι του, σταυροειδῶς εὐλόγησε!
Ἀγάπης τὸ χαμόγελο, ποτέ του δὲν ξεθώριασε!
Γέροντας ἔδωκε εὐχή, ποὺ διώχνει ὅ,τι πληγώνει
κι ὁ Ἄθωνας ἀγέρωχος ποτὲ δὲν χαμηλώνει...
Μετὰ ἀπὸ 15 χρόνια Ἀθωνικῶν περιπλανήσεων ὁ Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας, ἀνθολόγησε σὲ αὐτὸν τὸν τὸμο, κάποιες στιγμὲς ποὺ ἡ μάνα μνήμη ἔσπειρε καὶ γεώργησε, στῆς καρδιᾶς μας τὰ ἄγονα χώματα. Σὲ τοῦτο τὸ βιβλίο δὲν ἐπιζητοῦμε να μεταφέρουμε σημεῖα, θαύματα καὶ θαυμάσια, ἀναφορικὰ μὲ Ἁγιορεῖτες Ἀγγέλους ἐν σώματι, μὰ κυρίως συναισθήματα καὶ ἀφουγκρασμούς, ὅσων μὲ ὑπομονὴ ἐπὶ ὧρες πολλὲς περιμένουν στὶς αὐλὲς τῶν ταπεινῶν του γιὰ νὰ λάβουν μόνο τὴν εὐχή τους! Τὸ συναίσθημα κατὰ κύριο λόγο μοιράζεται, νὰ ἀναπαυθοῦν ψυχοῦλες, νὰ καταλάβουν πὼς ἡ ἐποχή μας δὲν εἶναι ἀμάρτυρη Χριστοῦ καὶ νὰ ἐλπίσουν ἐν Χριστῷ! Καὶ ἦταν χρέος μας ἱερὸ τοῦτο νὰ πράττουμε κάθε φορὰ ποὺ ἐπιστρέφαμε ἀπὸ τοῦ Παραδείσου τὸ ὄνειρο! Εἶναι κατάσπαρτος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ αὐτὸ τὸ πνεῦμα! Βοηθᾶτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον! Μὴν κρύβετε στὴ γῆ τὸ τάλαντο ποὺ σᾶς χάρισα! Γιατί εἶναι οὐρανόθεν δοσμένο τάλαντο τὸ νὰ γνωρίσεις ἕναν ταπεινὸ διαλεχτὸ τοῦ Κυρίου μας σὲ γῆ καὶ οὐρανό! Οὐρανοπολίτες Ἀθωνίτες... (Ἅγιος Παΐσιος, Ἅγιος Πορφύριος, Γ. Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης Ἀριζονίτης, Γ. Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης, Γ. Γρηγόριος Δοχειαρίτης, Γ. Ἀγάθων Κωνσταμονίτης, Γ. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, Γ. Γαλακτίων Σιμωνοπετρίτης, Γ. Ἰωακεὶμ Προφητηλιάτης, Γ. Λουκᾶς Φιλοθεΐτης, Γ. Νικόδημος Μπιλάλης, Γ. Φιλόθεος Δοχειαρίτης), ἐν ζωῇ ποιμένες καὶ ὁδηγοί...(Γ. Γαβριὴλ Ἁγιορείτης, Γ. Φιλόθεος Καρακαλληνός, Γ. Χριστόδουλος Κουτλουμουσιανός, Γ. Ἐφραὶμ Σεραγιώτης) καὶ ἄλλοι ἀγαθοὶ καὶ ταπεινοὶ σκητιῶτες, κελλιῶτες, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν βρέθηκαν μὲ τὸ σῶμα, μὰ πολλάκις πνευματικῷ τῷ τρόπῳ στὰ πανίερα ἐνδιαιτήματα τῆς Κυρίας Θεοτόκου, σὰν τὸν Ἅγιο Ἰάκωβο τὸν ἐν Εὐβοίᾳ καὶ τὸν ποιητὴ Γ. Βερίτη! Ὅλους αὐτοὺς τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἐπέτρεψε νὰ τοὺς «γνωρίσουμε» σὲ ἀξέχαστα οἰδοπορικὰ σὲ Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια καὶ νὰ θελχθοῦμε ἀπὸ τὸ ἀμετασάλευτο καὶ γνήσιο Ἁγιορείτικο πνεῦμα μὰ κυρίως βίωμά τους. Ὀφείλαμε λοιπὸν αὐτό μας τὸ συναίσθημα, μὲ προσοχὴ καὶ προσευχὴ, νὰ τὸ πολλαπλασιάσουμε σὰν ἀντίδωρο μυριοκομμένο σὲ ἀδελφούς, ἀναζητητὲς τῆς μόνης Ἀλήθειας!

Νώντας Σκοπετέας/ Τριώδιο 2023
Έκδοση: Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἱεραποστολικὴ
Συναλληλία "Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας"
Πολυτονισμὸς: Παναγιώτης Σανταμούρης-
Ἱστολόγιο «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ»
Σχεδιασμός εξωφύλλου-σελιδοποίηση:
Στράτος Πετροπαναγιωτάκης
Διάθεση και από το Χριστιανικό βιβλιοπωλείο “Μέλισσα” στη Θεσσαλονίκη.
Τηλ.επικοιν.: 2310 20 2600 & 6979 20 2600
Ὅπως συμβαίνει μὲ ὅλες τὶς ἐκδόσεις τοῦ Προμάχου Ὀρθοδοξίας, ὅλα τὰ ἔσοδα
καὶ ἀπὸ τὴν παρούσα ἔκδοση τοῦ βιβλίου θὰ διατεθοῦν γιὰ τὶς Ἱεραποστολικὲς
Δράσεις τῆς Ὀρθόδοξης Συναλληλίας "ΠΡΟΜΑΧΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ"
καὶ κυρίως γιὰ τὴν ΔΩΡΕΑΝ ἔντυπη διάδοση
τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπου καρδιὰ ὀρθόδοξη χτυπᾶ.

Τα στερνά μου λόγια...

Ὁλάνθιστη Ἀμυγδαλιά, χιόνι ἡ γῆ στρωμένη,

Φλέβα χτυπάει μέσα της, νερὸ εἶναι γιομισμένη!

Τρύφωνας ἐκαμάτεψε Θεοῦ τὸ περιβόλι!

Στὸ Ναύπλιο Ἀναστάσιο τιμοῦν δεόντως ὅλοι...

Σιμόγιορτα ἔφτασαν ξανά, λαμπρὴ χοροστασία,

Στὴν Καλαμάτα νὰ βρεθεῖς, σὲ Θεία ὁλονυχτία!

Τὰ τρυγονοπερίστερα πετοῦν ἀπὰ στὸν Τροῦλο,

νῦν ἀπολύει ὁ Κύριος τὸ Δίκαιό Του δοῦλο.

Δικαιοσύνης ἥλιος σὲ ἀγκαλιὰ κρατιέται,

τὸ «Θεοτόκε ἡ Ἐλπὶς» μὲ δάκρυα τραγουδιέται.

Ἀξίωσέ με, Παπαντὴ καὶ μένα νὰ στὸ ψάλλω,

λαμπάδα σοῦ ὑποσχέθηκα στὸ πλάι σου νὰ βάλω...

Να το πεις εκείνο το «νυν απολύεις…» όταν σαν του μικρού Χριστού τα νιογέννητα περιστέρια τα λευκά αγνιστεί η καρδιά σου...
Να το πεις, όταν νοιώσεις το πώς μπόρεσε ο Αθώος και έχυσε το αίμα Του σαν τον άμωμον αμνόν τον ενιαύσιον για την παραμικρή σου αμαρτία…
Να το πεις, όταν σαν τον Δίκαιο Πρεσβύτη αξιωθείς να δεχτείς όπως εκείνος στην αγκαλιά του, εσύ στα σωθικά σου, τον ίδιον τον Θεό τον Ελευθερωτή των ψυχών…
Όσο ζεις εκείνο το νυν απολύεις να προσμένεις …
Κι αν μόνο μια φορά τα καταφέρεις, ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια που θα βγουν από τα χείλη σου πριν τον μεγάλο χωρισμό και το ατέλειωτο ταξίδι…

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από την πρόσφατη εκπομπή με τίτλο: Τα στερνά μου λόγια...

Ας τον τρελό στην τρέλα του...

Αν κάποιους σκανδάλισε ο τίτλος της σημερινής εκπομπής, ας μας συγχωρέσουν.  Εμάς και εκείνον τον μακαρίτη τον Άκη Πάνου, που το πρωτόγραψε…Λίγη υπομονή και σε λίγο θα αποκαλυφθεί αυτή η σκανδαλιστική μας έμπνευση για τον τίτλο…

Είναι εκείνη η πρώτη στιγμή, της μετάβασης από το σκοτάδι στο Φως. Για σκέψου να είσαι τυφλός για χρόνια αμέτρητα και να έρθει η στιγμή, που να μπορείς να δεις την ομορφιά απλωμένη γύρω σου. Ω εκείνη η στιγμή, που αντικρίζεις για πρώτη φορά το Φως του Ποιητή και το απέραντο γαλάζιο Του, που τα πάντα σκεπάζει…Σαν εφιάλτης η σκέψη, ότι μπορεί όλα αυτά που σε μαγεύουν, να ξαναγίνουν σκοτάδι πυκνό! Κι όμως, υπάρχουν κάποιοι, που προσπαθούν να σε πείσουν, ότι πρέπει να επιστρέψεις στο σκοτάδι… Οι …λογικοί …οι νοήμονες…

-Εκεί θα βρεις χαρά! Θα μας κάνεις και εμάς χαρούμενους! Να σε έχουμε κοντά μας!

 -Μα εκεί που μου λέτε να επιστρέψω έχει σκοτάδι, πηχτό,  βαθύ! Τώρα τα μάτια της ψυχής μου άνοιξαν για πρώτη φορά!

- Αχ παιδί μου! Ποιος σου έχει πάρει τα μυαλά! Εσύ που ήσουν συνέχεια μέσα στο κέφι, στους φίλους, στις παρέες, στα γλέντια και στα γέλια! Τώρα όλο δακρύζεις και νηστεύεις και μόνο στην Εκκλησία θες να πηγαίνεις! Σύνελθε παιδί μου, φίλε μου , αδελφέ μου! Τι έπαθες; Ποιος σου άλλαξε τα μυαλά;

-Ο Χριστός μάνα! Ο Χριστός πατέρα, αδελφέ, φίλε μου παλιέ! Ο Χριστός μου έδωσε το Φως Του! Με έβαλε στον δρόμο Του και είμαι αληθινά χαρούμενος! Θέλω μόνο Εκείνον να ευαρεστώ! Ελάτε και εσείς στο Φως, στη Ζωή! Αυτό που ζείτε είναι σκοτάδι! Αυτό που ζείτε είναι ψέμα και θάνατος!

Εκείνη τη στιγμή πολλοί θέλουν να στην κλέψουν! Να σε κάνουν να την ξεχάσεις! Να ξαναγίνεις όπως ήσουν!

-Μα τότε ήμουν χαμένος και νεκρός! 

-Τότε ήσουν μια χαρά! Έτσι σε θέλουμε εμείς!

-Μα διαβάστε το Ευαγγέλιο!

- Αυτά είναι για τους παπάδες! Για τους καλόγερους! Μη μου πεις πως θες και συ να  γίνεις! Να μη το ζήσω αυτό γιέ μου, κόρη μου! Καλύτερα να πεθάνω παρά να σε δω ντυμένο στα μαύρα!

-Μα αυτό το μαύρο είναι τόσο φωτεινό μάνα, πατέρα, αδέλφια μου! Μοιάζει σε κείνον το φωτεινό χιτώνα που φόρεσα κάποτε στην βάπτισή μου! Τον θυμάστε; Μα έπειτα τον λέρωσα και τον έχασα! Τώρα τον ξαναβρήκα! Τον ξαναφόρεσα! Δεν θέλω να τον ξεντυθώ ποτέ ξανά!

-Τι είναι όλα τούτα τα ακαταλαβίστικα που μας λες; Ποιος σου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου;

-Την ψυχή μου έπλυναν, την ψυχή,  λίγο -λίγο να καθαριστεί από τον φοβερό ρύπο της αμαρτίας!

Πόσοι τέτοιοι διάλογοι αδελφοί μου σαν τον παραπάνω, υπήρξαν και πάντοτε θα υπάρχουν!

…εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητὴς εἶναι. (Λουκ. 14,26)

Φοβερός ο λόγος του Χριστού μας! Ό,τι και όποιον ανεξαιρέτως γίνεται εμπόδιο στο Φως, οφείλουμε να το μισούμε! Αλλιώς, δεν μπορούμε να λεγόμαστε μαθητές Του!   Ευθέως άφησαν τα δίχτυα τους οι πρώτοι μαθητάδες Του! Θέλει σταθερή απόφαση δίχως αμφιταλάντευση και πισωγυρίσματα! Είναι δύσκολος ο δρόμος του Χριστού μας! Μα όποιος βρεθεί στο Φως, μόνο τρελός  θα  είναι για να θέλει να επιστρέψει στο σκοτάδι! Για τους υπόλοιπους, τους πολλούς βέβαια, ακόμα και τους πιο κοντινούς, του έχει πραγματικά σαλέψει! Κατά μια άποψη έχουν δίκιο! Είναι τρελός, μα για τον Χριστό! Και όσοι είναι τρελοί και θέλουν να ζήσουν για την αγάπη του Χριστού και ευσεβώς, θα διωχθούν! Θα τους κυνηγήσουν, ακόμα και οι εξ αίματος δικοί τους. Eκείνοι που αγαπούν την δόξα των ανθρώπων, πιότερο από την δόξα του Θεού! Σε αυτήν την γενιά, την μοιχαλίδα και αμαρτωλή, προσβάλλονται και θεωρούν ανόητους και παράφρονες, όσους ακολουθούν τον Κύριο και όσους ομολογούν Χριστό και όσους καυχώνται για το Ευαγγέλιό Του! Αν δεν μπορείτε λοιπόν να τον μιμηθείτε, αφήστε τον στην τρέλα του και μην τον συνεφέρετε! Θέατρο εγεννήθη για τον κόσμο!  Μωρός για τον Χριστό! περιφρονούμενος, χλευαζόμενος, περίγελος, καταδιωκόμενος και καταδικασμένος! (Α΄Κορ.4,9-13)! Έστω και χωρίς νομολογία…Μακάρι να καταλάβουν κάποτε αυτοί οι κατήγοροι, οι ένδοξοι ισχυροί απιστούντες στο Ευαγγέλιο! Και μακάρι κάποτε, αυτή η τρέλα,  να αγκαλιάσει τις ψυχές όλων μας! Για άλλους αυτή η τρέλα  φοράει ράσα και το μοναχικό τριβώνιο, για άλλους είναι μια απίστευτη αλλαγή  με Χριστοκεντρικό προσανατολισμό για ανύμφευτους λαϊκούς, αλλά και εντός του συζυγικού βίου… Θέλει βεβαίως καθοδήγηση από έμπειρο πνευματικό ιχνηλάτη τούτη η τρέλα! Θέλει και πολύ αγάπη από τους γύρω! Μόνο αυτή η αγάπη αποκαλύπτει την πραγματική διάσταση των πραγμάτων και  γεμίζει τα πάντα  από την μόνη Αλήθεια!  Οι ήρωες της σημερινής μας εκπομπής αντίκρισαν το Φως του Φωτοδότη πλάστη μας και  μας προσκαλούν να τους μιμηθούμε! Τι λέτε θα τους ακολουθήσουμε; 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή του 2018.

Αφιερωμένο σε κάθε νέο..."τρελό".... 

..ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν...( Κολ.γ.10)

Δεν θα ‘ρθει ο Χριστός αλλιώς…(Κυριακή του Ζακχαίου)

 

Καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ ᾽Ιησοῦς εἶδε αὐτόν, καὶ εἶπεν πρὸς αὐτόν΄

Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι΄ σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι.

Καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων.

Λουκά. (19,5-6)

Είμαστε όλοι Ζακχαίοι ως τη στιγμή του κατάβηθι…Αρχιτελώνες και αρχηγοί, στης αμαρτίας τους συρμούς. Έρχεται όμως κάποτε η ώρα, που η συνείδηση ξυπνά από τον λήθαργό της  και  επαναστατεί. Σημαίνει μέσα μας εκείνος ο συναγερμός της απωλείας, του ολέθρου…Και θες τότε  να δεις τον πάντοτε Ερχόμενο…

Μα πόσα εμπόδια δεν ορθώνονται μπροστά στον Θεάνθρωπο!

Πάθη ανομολόγητα απ’ τα βορβορώδη σου βαθέα και άλλα που διαφεντεύουν την ύπαρξή σου, ριζωμένα καλά σαν δέντρα πλατύκορμα, κρύβουν από τα μάτια σου του Ιησού τη θέα…Στη συκομουριά της ελπίδας σκαρφαλώνεις και τον ακούς να σου λέει: Σπεύσας, κατάβηθι! Σήμερα θα έρθω στο σπίτι σου! Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι! Πόσες φορές αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, έχεις ακούσει αυτές τις θείες και πατρικές…ικετευτικές προστακτικές  ως τώρα στη ζωή σου; Άλλες τόσες όμως, δεν φάνηκε ο Χριστός μας!  Δεν μπήκε ποτέ μέσα στο σπίτι σου! Αναξιόπιστος ο Κύριος; Σου έταξε να έρθει και δεν τήρησε την υπόσχεσή του, λες…Σε ξεγέλασε λοιπόν; Άπαγε της βλασφημίας!

Μ΄ένα γιατί αναπάντητο από το πέτρινο, το τυρωμένο εγώ σου, μένεις να αναρωτιέσαι…Μήπως τελικά δεν βρήκε τον δρόμο ο Χριστός; Μήπως η οδός χάλασε και έγινε απρόσιτος ο τόπος της οικίας μας; Ως τη στιγμή του κατάβηθι, όλα έμοιαζαν καλά…Μετά η Ευαγγελική περικοπή έχει το υπεδέξατο Αυτόν χαίρων! Μα και την ολοκληρωτική χωρίς εκπτώσεις έμπρακτη μετάνοια! Όχι, δεν είναι τα χείλη του Ζακχαίου που σπαράζουν εκείνο το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί…Είναι η ψυχή του που κραυγάζει την δική του προστακτική…Ανακάλεσέ  με Σωτήρ και σώσον με! Και έπειτα όλα τα αδικημένα, τα συκοφαντημένα, τα αποκαθιστά στο τετραπλάσιο! Πως είμαστε έτοιμοι λοιπόν να υποδεχθούμε στο σπίτι μας τον Χριστό; Μήπως με τους δικούς μας όρους, τα θέλω μας, τα μέτρα μας, τις προϋποθέσεις και τους βολικούς μας συμβιβασμούς; Χωρίς ίχνος θυσίας και αυταπάρνησης; Ατσαλάκωτοι και αταπείνωτοι οικοδεσπότες περιμένουμε να φιλοξενήσουμε έναν Χριστό διερχόμενο διασώστη και όχι αιώνιο Ερχόμενο Σωτήρα, που θα μας πει κι ευχαριστώ για την τιμή! Τον δρόμο που έχει να διανύσει ο Κύριος ως την πόρτα μας τον έχουμε ετοιμασμένο;

Πάλι δεν ήρθε Εκείνος! Κι αν έφτασε ως την θύρα σου στέκεται έξω και κρούει…Μα δεν Τον ακούς! Και δεν ανοίγεις! Γιατί δεν Τον αγαπάς! Εξ όλης καρδίας, ψυχής και διανοίας και δυνάμεως! Μυριοκομματιασμένες  αυτές, δωρίζονται στα μύρια πάθη σου τα αξερίζωτα!

Η συκομορέα του Ζακχαίου ακόμα στην Αγία γη στέκει αγέρωχη, όπως κάθε Ευαγγελικό ρήμα! Εκείνο το κατάβηθι, έχει ακριβώς την αντίθετη σημασία! Σε ανάβαση μας καλεί ο Χριστός μας! Ουχί κατάβα αλλ’ ανάβα σοι λέγει Ζακχαίε Χριστός…διαβάζουμε στο στίχο του συναξαριού του Αποστόλου και επισκόπου Καισαρείας Ζακχαίου, την 20^η του μηνός Απριλίου. Για να  ανέβεις όμως αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, πρέπει να απαλλαγείς απ ό,τι σε βαραίνει και σε καθηλώνει. Δεν είναι τα πόδια οι αναβατήρες σου, μα η καρδιά που θα σε υψώσει. Βαρίδι ο,τι την ρυπαίνει, ό,τι την αποσπά, ό,τι της τυφλώνει τα όμματα, να μην μπορεί στον Ουρανό να τα εκπέμψει, να μην μπορεί ούτε μια συκομορέα να βρει, να σκαρφαλώσει να δει Τον γλυκύ Ιησού που περνά.

Αύριο που είναι του Ζακχαίου η Κυριακή, μιμήσου τον ως το τέλος! Να έρθει ο Χριστός στο σπίτι σου, ν’ ακούσεις από τα χείλη Του εκείνο το Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο! Αλλιώς…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ιανουάριος 2023

Το 9 ο σκαλοπάτι...(Θα μιλήσει ο Ουρανός σαν έρθει η ώρα...)

«Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς» 

(Ματθ. ε΄, 11-12)

Ομιλεί  ο Χριστός μας στο όρος των μακαρισμών και μας κατηχεί αιωνίως. Δείχνει τους δρόμους της αληθινής ευτυχίας τους δύσβατους και ανηφορικούς. Δείχνει την κλίμακα με τα 9 σκαλοπάτια που οδηγεί στην Ουράνια μισθοδοσία…Στου Ουρανού το ενιαίο μισθολόγιο. Αυτό το ένατο σκαλοπάτι…Πόσο δύσκολη η ανάβαση και η παραμονή σε αυτό…Απευθύνεται ο Χριστός μας στους Αποστόλους Του. Γι’ αυτόν τον λόγο αλλάζει το πρόσωπο της απεύθυνσής Του. Μα και πάλι μιλά σε όλους μας…τους εν δυνάμει νέους κήρυκες του Ευαγγελικού Του λόγου. Και γνωρίζει ο μόνος Καρδιογνώστης, ότι όσοι πορευθούν στη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την μόνη Αλήθεια, θα υποφέρουν. Θα κατακριθούν, θα κακολογηθούν, θα ονειδιστούν…Μας προτρέπει, αυτά που θλίβουν τις ψυχές μας, τα άδικα, τα φθονερά, τα τόσο πανουργικά σχεδιασμένα και ειπωμένα, να αποτελούν πηγή χαράς! Πόσο δύσκολο φαντάζει κάτι τέτοιο για το πανίσχυρο και άκαμπτο εγώ μας! Και πόσο εύκολο είναι ακόμα  συνεχώς οι…ρόλοι να εναλλάσσονται! Και από μακαριζόμενος ονειδιζόμενος, να βρεθείς αξιοκατάκριτος ονειδιστής. Χωρίς καν να το καταλάβεις, να πέσεις σε μια πλάνη ολέθρια για την ψυχή σου…Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που κατέφθαναν προσκυνητές στις Καρυές του Αγίου Όρους με προορισμό τους για πρώτη φορά την Παναγούδα και τον Άγιο Γέροντα Παϊσιο.  Όπως ήταν φυσικό έσπευδαν να πληροφορηθούν για τον δρόμο, τη διαδρομή ως το ταπεινό του κελλίον! Ξέρετε ότι πολλοί από εκείνους που ρωτούσαν, ακόμα και ρασοφόροι ασκητές, τους απαντούσαν: Τι τον θέλετε αυτόν τον πλανεμένο; Μην πάτε εκεί! Θα ζημιώσετε τις ψυχές σας! Και αγαλλόταν  ο ταπεινός Άγιος μόλις μάθαινε τι γνώμη είχαν για αυτόν, γιατί είχε πατήσει καλά σε εκείνο το έννατο σκαλοπάτι και από εκεί ατένιζε το Φως και τα μεγαλεία των Ουρανίων μονών. Και πόσα ακόμα παραδείγματα, ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπου με περισσή ευκολία καταδικάζουμε κάποιον ως πλανεμένο και επικίνδυνο (τις περισσότερες φορές χωρίς καν να τον γνωρίζουμε) είτε επειδή πρεσβεύει αντίθετα από το δικό μας «αλάνθαστο» πνεύμα, είτε γιατί το σαράκι της ζηλοφθονίας κατατρώει αθόρυβα το μέσα μας… Φυσικά, και σε μια αντίστροφη θεώρηση δεν θα πρέπει αβίαστα να αποδίδουμε αρετές και χαρίσματα  (ακόμα και αν αυτά είναι προφανή) με μια κακή ευπιστία,  αλλά με την καλή απιστία, κυρίως προσευχητικά  να καρτεράμε να μιλήσει ο Ουρανός! Και θα μιλήσει! Ω να είμαστε βέβαιοι για αυτό! Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό περιστατικό στις Πράξεις των Αποστόλων, αυτές που θα συνεχίζονται να γράφονται ως το τέλος της Ιστορίας! Στο 5^ο κεφάλαιο, στον 17^ο στίχο και στους επόμενους, όπου περιγράφονται τα περιστατικά που ακολούθησαν της 2^ης φυλακίσεως του Αγίου Πέτρου και του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Άγγελος Κυρίου στο μεσόνυχτο τους αποφυλακίζει και τους προτρέπει να συνεχίσουν απτόητοι να λαλούν τα ρήματα της αιωνίου Ζωής. Οι φθονεροί Αρχιερείς, έκπληκτοι πληροφορούνται το θαυμαστό γεγονός της απελευθέρωσής τους με το δεσμωτήριο κλειστό εν πάση ασφαλεία(Πραξ. 5,23) και ξαναφέρνουν τους 2 Αποστόλους ενώπιόν τους να  απολογηθούν, γιατί ενώ τους είχαν απαγορεύσει να κηρύττουν περί Χριστού Εσταυρωμένου και Αναστάντος, εκείνοι συνέχιζαν την φλογερή διδασκαλία τους.  Και εδώ στην συνέχεια,  πέραν της μνημειώδους απάντησης του Πέτρου: Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις(Πραξ.5,29) συναντάμε μια σκέψη  από έναν πασίγνωστο νομοδιδάσκαλο της εποχής, τον Γαμαλιήλ, πνευματικό μέντορα του Αποστόλου Παύλου πριν την θαυμαστή επέμβαση του Χριστού μας και τον Φωτισμό του με το Πνεύμα το Άγιο. Δεν θα αναφερθούμε σε Θεονευστία του Γαμαλιήλ και άλλα παρόμοια που κάποτε επιπόλαια συντροφεύουν ανά τους αιώνες αυτήν του την απόκριση, αλλά θα κρατήσουμε μόνο κάτι που είναι εξαιρετικά χρήσιμο, προσαρτώντας το  στη σημερινή μας θεματολογία ….: καὶ τὰ νῦν λέγω ὑμῖν, ἀπόστητε ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τούτων καὶ ἐάσατε αὐτούς· ὅτι ἐὰν ᾖ ἐξ ἀνθρώπων ἡ βουλὴ αὕτη ἢ τὸ ἔργον τοῦτο, καταλυθήσεται· εἰ δὲ ἐκ Θεοῦ ἐστιν, οὐ δύνασθε καταλῦσαι αὐτό, μή ποτε καὶ θεομάχοι εὑρεθῆτε. (Πράξ. 5:38-39).

                         

Απελευθερώστε λέει ο Γαμαλιήλ τους Αποστόλους,  μη και την ημέρα της κρίσεως βρεθείτε να έχετε Θεομαχήσει. Φυσικά  στην καθαρή και ανόθευτη πίστη δεν χωράνε επιφυλάξεις και άπραγες αναμονές. Ιδίως όταν μπροστά μας τελούνται δυνάμει Παρακλήτου θαύματα και σημεία!  Μα το να είμαστε προσεκτικοί στις κρίσεις μας και στους χαρακτηρισμούς μας είναι αυτό που πρέπει εν προκειμένω να συγκρατήσουμε και να εγκολπωθούμε! Γιατί το να απολογηθούμε ως Θεομάχοι έχοντας αμφισβητήσει και χλευάσει Θεοκλήτους Αποστόλους, ανθρώπους του Θεού, αυτό θα είναι κάτι ιδιαιτέρως βαρύ και δυσβάσταχτο για τις ψυχές μας εν ημέρα κρίσεως. 

Αυτήν την νέα χρονιά που ανέτειλε, η οποία θα μας φέρει ακόμα πιο κοντά στο τέλος της ιστορίας, αλλά και κάθε νέα μέρα που ο Κύριος μας ξημερώνει, ας γίνουμε πνευματικοί αναβάτες! Οι σωτήριες προτροπές δόθηκαν στων Μακαρισμών το Όρος! Η ταπείνωση, η χαρμολύπη,η πραότητα, η λαχτάρα για αγιότητα, η ελεημοσύνη, η καθαρή καρδιά, που ειρηνεύει τους γύρω και το σταυρικό πνεύμα που διώκεται, η ομολογία που ονειδίζεται. Αναβαθμοί αληθινής μακαριότητας από τη μια και το χαμερπές του κόσμου από την άλλη! Αυτό το 9ο σκαλοπάτι του ονειδισμού και της συκοφαντίας, πόσο στενό φαντάζει! Σαν την οδό του Κυρίου μας την τεθλιμμένη! Μα και όλα τα σκαλοπάτια στην κλίμακα της μακαριότητας είναι δυσπρόσιτα και στενά! Μόνο από εκεί όμως βλέπεις Ουρανό άκρυφτο και ανεμπόδιστο! Και κάτι τελευταίο. Δεν θα κατακριθούμε εν εκείνη τη ημέρα, αν δεν τα ανεβήκαμε τούτα τα σκαλιά...Είναι η αληθινή μετάνοια και το φιλάνθρωπο Θεοχαρίτωτο μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως, που όλα τα θεραπεύει και τα αναπληρώνει! Γεμάτο το Άγιο συναξάρι! Θα κατακριθούμε αν δεν προσπαθήσαμε, έστω να προσεγγίσουμε τούτη τη σκάλα  κι αν άλλους ανα...βαθμούς ανεβήκαμε, που σε ...γκρεμό απωλείας οδηγούν. Το φιλότιμό μας το υψοποιό, θα μας κρίνει κάποτε αδελφέ μου,ταλαίπωρε εαυτέ μου! Καλή και Θεάρεστη χρονιά! Καλή ανάβαση!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή  

Εξαγοραζόμενοι τον καιρό!

Πολλά τα αποφθέγματα, τα λόγια μεγάλων ανδρών και προσωπικοτήτων για τον χρόνο. Είναι και η φωνή της μάνας, που από τότε που η δεύτερη μάνα, η μνήμη την συγκρατά, αυτόν τον χρόνο κυνηγάει…Σαν να την ακούω: Ο χρόνος είναι χρήμα και εμείς είμαστε φτωχοί, δεν είμαστε για έξοδα! Ο χρόνος που τον μετράμε, τον διανύουμε, τον προσπερνάμε…Τον προγραμματίζουμε ,τον χρησιμοποιούμε και τον δαπανάμε…Τον χάνουμε, τον νοσταλγούμε και τον σπαταλάμε…Στα όριά του πάντα ζούμε, προσανατολιζόμαστε, κινούμαστε…Επί του παρελθόντος χρόνου, επί του παρόντος και επί του μέλλοντος…Αρχέγονος χρόνος και έσχατος. Στην μέση ένας κόσμος! Εγώ και εσύ! Το μετά, άχρονο, αμέτρητο, αιώνιο, ασύλληπτο! Αδάμαστος ο πανδαμάτωρ! Τον είπανε και δραπέτη! Είναι αυτή η γνωστή σε όλους φιλοσοφική διάθεση, σαν ίωση εόρτιος, εκεί στις παρυφές του νέου έτους! Δεν περιμένουν οι καιροί έλεγε ο Θουκυδίδης! Οι καιροί ου μενετοί! Fugit inreparabile tempus ο Λατίνος Βιργίλιος! Φεύγει και δεν επιστρέφει ο χρόνος! Μα τίποτα από όλα τα σοφά που ακούστηκαν, μέσα στους βραχείς αιώνες που κύλησαν ως σήμερα, δεν μπορούν να μιλήσουν τόσο στην ψυχή , όσο αυτό που το χέρι του Χριστοστόμου Παύλου έγραψε στους Εφεσίους: «Βλέπετε ουν πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι , αλλ' ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισί » (Εφ. 5. 15, 16).

Πολύτιμος ο χρόνος και ακριβός! Απρόβλεπτος, δυσεύρετος, σπάνιος και ταχύς σαν λεπτός ατμός, όπως λέγει ο αδελφόθεος Ιάκωβος στην δική του Επιστολή! Ατμίδα ολίγον φαινομένη η ζωή και ο χρόνος που κυλά μαζί της! Παράταση! Στις πόσες παρατάσεις έχει φτάσει να «παίζεται» η ψυχή μου; Γιατί μια διαρκή παράταση ελέους βιώνουμε όλοι μας , μικροί μεγάλοι, μικρότεροι και μεγαλύτεροι! Δεν ξεχάστηκε το παραμικρό από όλα ως τα τώρα ζήσαμε! Σβήστηκαν όλα όσα εν μετανοία εξομολογηθήκαμε! Μόνα αυτά! Δεν υπάρχει χρόνος παραγραφής στην Θεία Δικαιοσύνη! Δεν ξέχασε, μα μακροθύμησε ο Κύριος! Τηλαυγής η εντολή Του , φωτίζουσα οφθαλμούς! Ο νόμος Του άμωμος!Η μαρτυρία Του πιστή σοφίζουσα νήπια! (Ψαλμ.18,8-9). Παράταση ελέους και χρόνου! Και εδώ έρχεται να μας συναντήσει το μεγάλο ερώτημα: Έχω άραγε χρόνο μπροστά μου; Όποιος το αναρωτηθεί τούτο, παραμονή Πρωτοχρονιάς, την ώρα των βεγγαλικών του γλεντιού και των 52 δαιμόνων στον… πράσινο βόρβορο , κάτι έχει καταλάβει…Εκείνη ακριβώς την ώρα που ένα αθώο τραγουδάκι παιδικό, φεύγει από όλων μας τα χείλη:…ήρθε ο νέος με τα δώρα με τραγούδια και χαρά…Ξέρουμε όλοι τον πραγματικό συνθέτη και στιχουργό τούτου του τραγουδιού, με μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος όπως το: μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε …ή το : γλέντα τη ζωή, όλοι δυο μέτρα θέλουν γη! Τώρα μιας και αναφερθήκαμε σε εργάτες του στίχου, να θυμηθούμε κι έναν πραγματικά αξεπέραστο. Τον μεγάλο Γκάτσο που μέσα σε πολλά ουράνια στιχουργήματα, έγραψε και ένα για τον χρόνο:….Χρόνε νυχτοπούλι παγερό, κόβεις με μαχαίρι τον καιρό, γρήγορα πετάς, πίσω δεν κοιτάς τον απάνω κόσμο το μεγάλο…

Είχαν κάποτε λέγεται συνέδριο οι μισόκαλοι δαίμονες ( σ.σ. διασκευή από προφορική διήγηση του μακαριστού Ιεροκήρυκος του Παραδείσου Δημ. Παναγόπουλου). Ημερίδα με κεντρικό θέμα : Αποτελεσματικότεροι τρόποι απώλειας της μισητής ανθρώπινης ψυχής. Λίγο πριν εκδοθούν τα τελικά συμπεράσματα του συνεδρίου, μίλησαν οι παλαιοί, οι έμπειροι με αμέτρητες επιτυχημένες αποστολές και αναρίθμητες χαμένες ψυχές στο δολιότατο ενεργητικό τους! Χειροκροτήθηκαν θερμά οι εισηγήσεις τους! Παλιές αλλά δοκιμασμένες συνταγές, εμπλουτισμένες όμως και ενταγμένες στις απαιτήσεις και στις συνθήκες του σήμερα ! Νεοδαιμονικές ή μεταδαιμονικές δηλαδή! -Να πείθουμε συνεχώς τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει Θεός ώστε όλα έπειτα να επιτρέπονται, η μια βασική. Η δεύτερη θεμελιώδης εισήγηση: -Να πείθουμε τους άλλους, αυτούς που μας ξεφεύγουν απ την σπορά της Αθεϊας, ότι υπάρχει κάποιος Θεός, σαν ανώτερη δύναμη, αλλά ότι δεν υπάρχει ο αρχηγός μας ο διάβολος και η κόλαση! Ούτε δαιμόνια και πόλεμος αόρατος! Ότι αυτά είναι για τους φανατικούς και αμόρφωτους Χριστιανούς τους οπισθοδρομικούς τους παλαιοπατερικούς…Ότι μόνο η αγάπη θα τους σώσει και η χορεύουσα φιλανθρωπία τους…Ότι δεν είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας απαραίτητα! Ότι θα σωθούν μόνο με το κεράκι τους και την καλοσυνούλα τους! Ότι δεν χρειάζονται ούτε Εξομολόγηση -κυρίως αυτό- ούτε Θεία Κοινωνία… Σύνθημά μας πάντα : Όλα τα εφηύραν οι παπάδες για να κονομάνε! Βέβαια να μην ξεχνάμε να τους προτρέπουμε να κοινωνούν ανεξομολόγητοι για το καλό…

Τέλειωσαν κάποια στιγμή οι «βαριές» εισηγήσεις. Χειροκρότημα άφθονο, επευφημίες, ζητωκραυγές!

Από την γαλαρία της συνεδριακής στοάς, πετάχτηκε τότε ένας νέος σύνεδρος , νεόκοπος στην ψυχοφθορά και στην πανουργία…Ζήτησε –η αλήθεια με περίσσιο θράσος –τον λόγο αν και δεν ήταν στους εγγεγραμμένους εισηγητές !Έγιναν διαβουλεύσεις στο προεδρείο. Κάποιοι έφεραν αντιρρήσεις για την σκοπιμότητα μιας τέτοιας παρέμβασης, αφού η ώρα ήταν ήδη περασμένη και οι σεβάσμιοι αρχιδαίμονες είχαν ήδη μιλήσει . Τελικώς αποφασίστηκε να δοθούν αυστηρά δύο λεπτά χαριστικώς και καταχρηστικώς προς τις διατάξεις του καταστατικού. Ανέβηκε λοιπόν στο βήμα ο νέος δαίμων. –Παγκάκιστοι και πανούργοι σύνεδροι, ξεκίνησε, κακά και ολέθρια όλα αυτά που ακούστηκαν και μπράβο στους προηγούμενους εισηγητές , αλλά εγώ έχω να προτείνω κάτι ακόμα πιο αποτελεσματικό και άμεσα δραστικό ! Δεν θα πούμε τίποτα από όλα αυτά που οι μεγάλοι μας καθοδηγητές εισηγήθηκαν ! Δεν θα ψυθυρίσουμε στους μισητούς ανθρώπους , ούτε ότι δεν υπάρχει Θεός , ούτε ότι δεν υπάρχει διάβολος, ούτε ότι δεν χρειάζονται τα μυστήρια του Μανώλη …Τουναντίον θα τους πούμε ότι όλα αυτά ασφαλώς και υπάρχουν ! Και Εξομολόγηση υπάρχει και Θεία Κοινωνία και είναι αναγκαία!

-Αίσχος , ντροπή σου! κατεβάστε τον κάτω! Άρχισαν με άγριες φωνές να φωνάζουν από τις πρώτες σειρές!Κάποιοι κινήθηκαν εναντίον του!

-Σταθείτε , δεν τελείωσα ! Αφήστε με να ολοκληρώσω! Ναι, θα τους πούμε ότι όλα αυτά υπάρχουν , μα θα προσθέσουμε με τρόπο που να τους πείσουμε κάτι ακόμα…Ότι έχετε χρόνο , έχετε άφθονο χρόνο μπροστά σας , για να τα κάνετε όλα αυτά!

Σείστηκε η αίθουσα από το χειροκρότημα! Άρχισε να ξαναγράφεται το τελικό συμπέρασμα του συνεδρίου. Ο τίτλος του: Έχετε χρόνο! Και ο νέος σύνεδρος…πλέον ανήκει στο Δ.Σ….

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για την ψυχή μας από αυτόν τον τίτλο! Έχεις χρόνο! Μα και από αυτά που γράφτηκαν στις μέσα σελίδες : Τώρα αγόρασε ηδονή και απόλαυση! Πρόσκαιρο και μάταιο γέμισε την σακούλα σου! Κάποια στιγμή θα τα δεις και αυτά, τα του Θεού! Έχεις χρόνο, νέος είσαι ακόμα! Θα ρθει και η δική τους η ώρα, μα όχι τώρα! Στιχάκι βγήκε πάλι ! Θα ρθει και η δική τους η ώρα, μα όχι τώρα, όχι τώρα!

Εξαγοραζόμενοι τον καιρό! Όχι ως άσοφοι μα ως σοφοί! Πονηρές οι μέρες! Και ο χρόνος γρήγορα πετάει , πίσω δεν κοιτάει! Καλή χρονιά! Καλή μετάνοια!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο:"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν" εκδ. Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2019.

Διάθεση και από το Χριστιανικό βιβλιοπωλείο “Μέλισσα” στη Θεσσαλονίκη.

Τηλ. επικοιν.: 231 020 2600 & 6979202600

Του Ουρανού το ρεβεγιόν...(Πρωτοχρονιά με τους ταπεινούς)

 «…ὅταν ποιῇς ἄριστον ἢ δεῖπνον, μὴ φώνει τοὺς φίλους σου μηδὲ τοὺς ἀδελφούς σου μηδὲ τοὺς συγγενεῖς σου μηδὲ γείτονας πλουσίους, μήποτε καὶ αὐτοί σε ἀντικαλέσωσι, καὶ γενήσεταί σοι ἀνταπόδομα. ἀλλ᾿ ὅταν ποιῇς δοχήν, κάλει πτωχούς, ἀναπήρους, χωλούς, τυφλούς, καὶ μακάριος ἔσῃ, ὅτι οὐκ ἔχουσιν ἀνταποδοῦναί σοι· ἀνταποδοθήσεται γάρ σοι ἐν τῇ ἀναστάσει τῶν δικαίων.

«…ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε( Λουκ,ΙΔ, 12-14,21)

Έρχονται οι Άγιες μέρες του δωδεκαημέρου. Ο καθένας διαφορετικά συναισθάνεται τη σπουδαιότητα αυτών των ημερών. Κάποιοι κάνουν πλάνα και σχέδια για ρεβεγιόν και καλεσμένους…Ανταποδοτικά, συμφεροντολογικά, με το βλέμμα στο μέλλον, με προοπτική, με μια, έστω και λανθάνουσα, υστεροβουλία. Υπάρχουν όμως και μερικοί, έστω και ελάχιστοι, που όλη τους τη  ζωή την περνούν ανάμεσα στα Θεϊκά λόγια του Ευαγγελίου. Τα Χριστουγενιάτικα...πλάνα για εκείνους, αρχινάνε την Κυριακή των Αγίων Προπατόρων, με την παραβολή του μεγάλου Δείπνου. Ξεκινούν τότε και κείνοι να κάνουν τα δικά τους ξεχωριστά σχέδια για τις ημέρες που έρχονται. Ζουν με το Ευαγγέλιο ή καλύτερα, ζουν το Ευαγγέλιο. Η λίστα με τους καλεσμένους αυτών των μακαρίων γράφεται και συμπληρώνεται ολοένα, ιδιαιτέρως αυτήν την προεόρτια Κυριακή! Σαν προσκαλούνται απ' τον Χριστό μας, να βιώσουν στην πράξη την παραβολή του μεγάλου Δείπνου! Δεν καλούν λοιπόν  φίλους, ημετέρους αρεστούς και συνεργάτες της ανταπόδοσης…Ψάχνουν να βρουν ταπεινούς  και ταπεινωμένους, που παλεύουν με τον ιδρώτα του καμάτου τους, να μην απελπιστούν από  τις καθημερινές δυσκολίες και ύστερα εισέρχονται όλοι μαζί  στην πνευματική τράπεζα την ουράνια. Απόψε λοιπόν θα σας διηγηθούμε για τους φετινούς μας καλεσμένους!

Μέσα σε σπηλιές, ανεμοδαρμένα καταφύγια ψυχών που διψούν τον Κύριο. Μέσα σε ανήλιαγα σπίτια Εκκλησιές, με προσκυνητάρια κεροφώτιστα και τα αγιωτικά κειμήλια να καθρεφτίζουν το ιλαρό το Φως. Με ήχους της θάλασσας που τάματα και απάγκια λυτρωτικά  ξέρει να φανερώνει. Με την ευχή της  γονατιστής μάνας και  της καμπάνας  τον αχό από την μακρινή την πατρίδα,  να σημαίνει το ξημέρωμα της μεγάλης γιορτής. Το Άγιο δωδεκαήμερο, συντροφιά με τους ταπεινούς ήρωές μας. Βγαλμένο από τη ζωή των μακαρίων, που ξέρουν το γιατί γιορτάζουν και κυρίως το γιατί ζουν!

Ταπεινοί Γίγαντες, όπως τόσο συχνά στα μοσχοθυμιατισμένα αναστάσιμα γραφτά του μας τους συστήνει με δάκρυα χαράς ο κυρ-Φώτης ο Κόντογλου…Δεν είναι γεννήματα της φαντασίας του ψυχογράφου ης Ρωμιοσύνης! Κάπου τους έχουμε όλοι μας συναντήσει…και πολλές φορές, αλίμονο, τους έχουμε λοιδορήσει, λόγω, έργω, ή διανοία, κλείνοντάς τους ερμητικά  την πόρτα της ψυχής μας…

Αυτοί να είναι  οι δικοί μας καλεσμένοι αδελφοί μου στου Ουρανού το ρεβεγιόν! Θα μας κεράσουν και αυτοί, όχι κάτι γαστριμαργικά ευφάνταστο και δυσεύρετο, μα ένα τόσο δα κουφετάκι…που η γλυκύτητά του όμως, απερίγραπτα μελισταγή κάνει ξανά τα χείλη και τα στόματά μας, κάθε που η μάνα μνήμη ανακαλεί εκείνη την επίγευση του πρώτου κεράσματος σαν τους αντικρίσαμε! 

Όπως η λέξη κόσμος κατά τον Άγιο Ισάακ τον Σύρο, των δακρύων τον μύστη, είναι ένας ορμαθός όλων των παθών, των θεομίσητων ροπών, των κακών επιθυμιών  και των ολέθριων συρμών, έτσι και η λέξη ταπεινός συγγενεύει εξ αίματος Της άκρας Ταπείνωσης, όλες τις υψοποιές αρετές, τις θεάρεστες συνήθειες και το θαυμαστό αυτό μικρό ποίμνιο, που του κόσμου αποξενωμένο, έχει τον νουν και της καρδιάς τα όμματα μόνο στον Ουρανό και ποτέ στα χαμερπή του κόσμου.

Σε αυτές τις γιορτάδες, ας ανακαλύψει η μνήμη και η ψυχή τέτοιους ταπεινούς ανθρώπους, θριαμβευτές του θείου ελέους και να τους αγαπήσει, διάπλατα μα κυρίως ανυπόκριτα… "Τα μάτια τους γίνονται βρῦσες καὶ τρέχουνε  μ᾿ αὐτὰ τα δάκρυα  ποτίζεται τὸ ὁλόδροσο κι ἀμάραντο δέντρο τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς" όπως πολύ όμορφα σημειώνει ο ίδιος ο Κόντογλου …

Να θυμηθούμε ξανά και λυτρωτικά, αυτό που τόσο μοναδικά μας προέτρεπε ο Κυρ -Φώτης, να ζούμε αληθινά. Αληθινή ζωή είναι μονάχα η εν Χριστώ ζωή  και αληθινή χαρά... η πονεμένη. "Καλό είναι να υπάρχεις έλεγε  αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα...έλεγε!

  Μέσα από κείμενα παραμυθίες θα τους συναντήσουμε σήμερα  και θα τους καλέσουμε κοντά μας! Ελάτε, καθίστε στο τραπέζι μας! Εσείς οι πιο δικοί μας! Μαζί με τον Χριστό την Παναγία Μητέρα μας και τον Ουρανοφάντορα προστάτη μας! Άγνωστοι ως χθες…Πλέον καταδικοί μας! Έτσι όπως λαχταράμε να μας αποκαλέσει κάποτε ο ίδιος ο Ουράνιος Οικοδεσπότης, όταν θα φέρει το βλέμμα Του πάνω μας και θα μας συγκαταριθμήσει…Καταδικοί του Χριστού  και όχι κατάδικοι του σκοταδιού…Ένας τόνος και μια αιωνιότητα…Το φως και το σκοτάδι,  η κρίση και η Ανάσταση, η αγαθότητα και η φαυλότητα που, αλίμονο, επικράτησε (για το καλό…!) τούτες τις άγιες ημέρες, να έχει την τιμητική της…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από νέα  ομότιτλη εκπομπή με κάποια επιλεγμένα τμήματα από παλαιότερη του 2013

Δεν ξέρουμε πότε ακούς τούτη την εκπομπή...Παραμονές Πρωτοχρονιάς του 2023, ή στο Άγιο ξημέρωμά της...Έκλεισες την πόρτα στο πολύβουο και στο πολύφωτο και έμεινες στο ταμείον σου, με το φως ενός καθαρού κεριού, μόνος μόνω Θεώ, να Τον εκλιπαρείς για παράταση στην παράταση του ελέους Του. Πριν λίγο στο... ρεβεγιόν των θλιμμένων ελπιζόντων, στην αγρυπνία του νέου έτους, γεύτηκες οίνο και ψωμί και ο Χριστός έγινε πάλι της καρδιάς σου κατακτητής και κατοικητής, ο πιο ειρηνικός, ο πιο χαροποιός, ο πιο ζωοποιός! Σε τέτοιες αληθινά χαρούμενες στιγμές ίσως να  συναντιόμαστε! Καλή και Θεάρεστη να ναι η νέα χρονιά!

Καλή Πρωτοχρονιά! Με τους ταπεινούς! Τους ελαχίστους των αδελφών Του! Σαν να ακούγεται η φωνή του Κυρίου σε μια αλλιώτικη έκφανση της Ευαγγελικής περικοπής την Κυριακή της κρίσεως… δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου…Αν με αυτούς περάσατε την Πρωτοχρονιά με εμένα την περάσατε! 

Τη ΚΕ΄ του Μηνός Δεκεμβρίου...

 

Είναι πολλά αυτά που καθημερινά περνούν από δίπλα σου. Πρόσωπα και λόγια…Μηνύματα και σιωπές…Κάποτε προσπερνάς, κάποτε στέκεσαι και αναλογίζεσαι και αναρωτιέσαι και ξεκινάς να ψάχνεις, τι άραγε να κρύβεται. Ένα μήνυμα στο κινητό, μια κουβέντα του παιδιού, που ετοιμάζεται στα γρήγορα για το σχολειό του.  Το μήνυμα: Τα ξημερώματα " βοάς" το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με  αλλά δεν ακούς τίποτα ....Κενό, γνόφος αγνωσίας. Το παιδί:  Άσε με μαμά! Δεν προλαβαίνω! Γράφω και διαγώνισμα Βιολογία πρώτη ώρα…Τι μου δίνεις αγιασμό, λες και θα με βοηθήσει να γράψω με τούτα τα ακαταλαβίστικα!  

Τι να απαντήσεις στον αδελφό, τι να πεις στο παιδί; Αναζητούν την αλήθεια όπως και εσύ! Ναι,  ο Θεός δεν ανακαλύπτεται μα αποκαλύπτεται θα μου πεις! Σε κάθε τι το υπέρλογο, το υπέρ νουν, σε κάθε τι το αδύνατο για τους ανθρώπους. Του Θείου Παύλου ο ορισμός της πίστης: «εστί δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων». (Εβρ. ια' 1).

Αν ο Ουρανός αποκρινόταν, δεν θα ήταν η πίστη αυτή που σε ξυπνά μεσόνυχτα αλλά η γνώση...η απάντηση στον αδελφό! Δεν είναι μαντζούνι μήτε μαγικό πράγμα ο αγιασμός, δεν είναι κάτι χειροπιαστό και ορατό η εξ ύψους βοήθεια, η απόκριση της μάνας! Έλεγε ένας σοφός ηλικιωμένος αδελφός μας σε κάποιον που αντιμετώπιζε μια δυσκολία και φάνταζε τόσο δυσπροσπέλαστος ο δρόμος που ορθωνόταν μπροστά του:- Αδελφέ μου κάνε προσευχή, προσευχή, προσευχή! Μα κάνω και τίποτε άλλο; του απάντησε ο δυσκολεμένος! -Αχ, να συνεχίζαμε την  προσευχή και μόλις το αεροπλάνο προσγειωθεί ασφαλώς…Μόνο σαν είναι στον αέρα τον θυμόμαστε τον Θεό…Και ο πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος  έλεγε συχνά: Κάθε πρωί που ανοίγετε τα μάτια σας να λέτε το Δόξα εν υψίστοις Θεώ! Χωρίς λόγο προφανή! Χωρίς αίτημα εκπληρωθέν άνωθεν! Για να διασκευάσουμε λίγο και εκείνο το υπέροχο που έλεγε ο παπά-Τύχων ο Αγιορείτης: κατοστάρικο το ελέησον, χιλιάρικο το Δόξα σοι!  Κατοστάρικο η γνώση, εκατομμύριο η πίστη! Πίστη ακράδαντη όποιος έχει, βουνά μετακινεί! Γνώση ασφαλή και βεβαία, μόνο τα ανεβαίνει! Δεν είναι βέβαια κακό να επιζητάς την καρδιακή και βιωματική όμως  γνώση, όταν αυτή σε απομακρύνει από την θλιβερή αγνωσία του Θεανθρωπίνου προσώπου του Κυρίου! Και δεν αναφερόμαστε βέβαια στο ακατάληπτο και αναφές της ουσίας του Θεού, αλλά στην ολέθρια και εθελούσια αδιαφορία μας για Εκείνον! Αναφερόμαστε στην άδολη και αδίσταχτη πίστη, που καθιστά Τον ανερμήνευτο και αθέατο για τους σωματικούς οφθαλμούς Θεό, τόσο Οικείο  και Ερώμενο!

Έφτασε η Μητρόπολη των εορτών! Τα γενέθλια του Θεού! Κατάγιομη από εκστατικά επιφωνήματα, συνειρμικούς λογισμούς και ευλογοφανή ερωτήματα τούτη η μέγιστη εορτή και τα εκπληκτικής ποιητικότητας ιερά λόγια της! Ο αϊδιος Θεός λαμβάνει μορφή δούλου! Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός; Ἄνανδρος εἰμί, καὶ πῶς τέξω Υἱόν; …ἄσπορον γονὴν τίς ἑώρακεν;

Πῶς ἐξείπω τὸ μέγα Μυστήριον; ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται, ὁ Λόγος παχύνεται, ὁ ἀόρατος ὁρᾶται καὶ ὁ ἀναφὴς ψηλαφᾶται· καὶ ὁ ἄναρχος ἄρχεται. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἀνθρώπου Υἱὸς γίνεται, Ἰησοῦς Χριστός, χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτός, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας.(Αγ.Ιωαν.Δαμασκηνού από τα ἀπόστιχα του Ἑσπερινοῦ της 26ης Δεκεμβρίου)

Και οι απαντήσεις των Ιερών Υμνωδών, δίνονται στις θαυμάσιες ακολουθίες των Χριστουγέννων,  με άσειστο θεμέλιο την αγνή πίστη, όσων διαλεχτών του Θεού με αγραυλούσα πάντοτε ψυχή και τις αισθήσεις της ολοζώντανες, θα κραυγάσουν το Δόξα εν υψίστοις Θεώ και θα σιγοψάλλουν με πάντερπνη ψυχή το   Μυστήριον ξένον, ὁρῶ καὶ παράδοξον!

…ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται.

 ….οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν, πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν, κράζοντες μετὰ σοῦ καὶ λέγοντες. Ἀνερμήνευτε Κύριε, δόξα σοι.

Χριστούγεννα ξανά! Τη ΚΕ΄ του αυτού Μηνός, η  ένσαρκη παρουσία του Χριστού! Η πίστη μόνο θα οδηγήσει καρδιές σε φωτισμόν Αληθείας,  χαρά και δοξολογία Ζώντος Θεού! Μόνο η σκληρόκαρδη λογική που ψάχνει αποδείξεις αδιάσειστες και τεκμήρια αποδεκτά για τους πολλούς τούτου του απατεώνα κόσμου, θα συνεχίσει να μην ξημερώνει του ψεύδους τη νύχτα!

 Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως…

Νώντας Σκοπετέας

Χριστούγεννα 2022

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο μὲ τίτλο : «Πάντα Χριστούγεννα»

Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας 2022

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή, όπου ανθολογούνται κάποια από τα άφταστης ποιητικότητας λόγια των ακολουθιών της μεγάλης Δεσποτικής Εορτής των Χριστουγέννων. 

Τροπάρια των μεγάλων βασιλικών ωρών…Ο Εσπερινός των Χριστουγέννων! Παράξενοι όλοι εκείνοι που την Παραμονή εορτάζουν με αυτούς τους ύμνους σε κεροφώτιστα ταμεία και δώματα!  Άραγε ποιο λαμπροστόλιστο και χιλιοφωτισμένο εμπορικό κέντρο, μπορεί να συγκριθεί με την ατμόσφαιρα μιας ταπεινής Εκκλησιάς, στο σούρουπο της παραμονής των γενεθλίων του Θεανθρώπου Ιησού; Φεύγει η ζωή, κυλά σαν το νερό τρεχούμενο με ορμή! Θα κοιτάξουμε κάποια στιγμή πίσω και δεν θα βρούμε ούτε ένα τέτοιο σουρούπωμα ιερής προσμονής, χαράς ασυνάντητης σ’ αυτού του κόσμου το μάταιο! Ας φροντίσουμε φέτος να βρεθούμε (όπου αναπαύεται η ψυχή μας) και να νιώσουμε αυτήν την ατίμητη καρτερία, τούτον τον γλυκασμό! Στο κατανυκτικό σούρουπο του Εσπερινού και στο αχάραγο ξημέρωμα των Χριστουγέννων! Νηστεμένοι, εξομολογημένοι, δωρίζοντας δάκρυα και αμαρτίες στον σπαργανωμένο Λυτρωτή! Και έπειτα ενωμένοι μαζί Του στο Θεοποιητικό μυστήριο των μυστηρίων! Λίγο πριν ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία της Του Χριστού Γεννήσεως! Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός! Ναι, τότε και μόνο θα γνωρίσουμε τον καταδικό μας τόπο-φάτνη! Την ίδια μας την καρδιά! 

 

Τελικά ποιός εγκατέλειψε...Ποιόν…;

 

Φωτισμός Σωτήρ και Υπερασπιστής ο Κύριος!(Ψαλμ.26) Όπλο φωτεινό! Ακαταγώνιστο στις επιθέσεις του εχθρού η επίκληση του ονόματός Του! Από όσους Τον πιστεύουν! Από όσους δεν έχουν αδρανοποιήσει τούτο το ακατανίκητο όπλο! Γιατί το να το επικαλείσαι απλά, δεν τρομάζει τον εχθρό! 

Και ράσο ακόμα να φοράς και πιστός να δηλώνεις ευκαίρως ακαίρως…Το να βιώνεις Σταυρικά, το να γίνεσαι ποιητής του νόμου Του Κυρίου και όχι απλά ακροατής του, αυτό είναι που ισχυροποιεί το υπέρ παν όνομα! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!

 Λεν την ευχή του Ιησού οι ταπεινοί με καθαρή καρδιά δούλοι Του και υποτάσσεται ευθύς κάθε κακό και πονηρό,  με φόβο και με τρόμο!(Φιλιπ.2,10) Χριστός γεννάται, δοξάσατε! Δόξα εν υψίστοις Θεώ! Πόσοι από εμάς, που θα τα ψάλλουμε ακόμα, στις μέρες τις άγιες τούτες, τα βιώνουμε; 

Πόσοι αναγνωρίζουμε και ομολογούμε και δοξάζουμε στην πράξη τον Θεάνθρωπο Χριστό μας;

 Και πόσοι σαν ακροατές και επιδεξιότατοι κατασυγκινημένοι έστω ψάλτες, θα βρεθούμε στις λαμπροστόλιστες Εκκλησιές αχάραγα να εορτάσουμε τα γενέθλιά Του, απλά σκορπώντας τα σαν λόγια και μόνο στον αέρα! Ο Θεός γίνεται (ω αυτός ο τρισευλογημένος ενεστώς διαρκείας της πίστης μας!) άνθρωπος και κυκλοφορεί θαλπερά ανάμεσά μας, ως τέλειος Θεός και Άνθρωπος! Όλος στη γη και όλος στον Ουρανό ο απερίγραπτος Λόγος! Απερίγραπτος, απερινόητος, μα ονοματισμένος με το πιο δοξασμένο όνομα τούτου του κόσμου: Ιησούς! Με τούτο το όνομα να μαστίζουμε τους εχθρούς, μας παραγγέλλει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος! Ω, να συναισθανόμασταν την δύναμη τούτου του ονόματος! Ποιος εχθρός θα μας εκφόβιζε; Ποια ορατή και αόρατη απειλή θα μας τρομοκρατούσε; Ποιο όπλο ανθρώπινο θα μας κατανικούσε; Αν ομολογούσαμε Χριστό με το βίωμά μας, με την συνεχή και ειλικρινή μας μετάνοια, θα αναφωνούσαμε θαρρετά και ανδρεία σαν τον ιερό ψαλμωδό το: Κύριος φωτισμός μου και Σωτήρ μου! Τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου. Από τίνος δειλιάσω; Και εκείνα τα σπαρακτικά ψαλμικά λόγια ικεσίας: μη εγκαταλίπης με, μη αποσκορακίσης με, μη απορρίψης με, μη αποστρέψεις το πρόσωπό Σου, μη αντανέλης το πνεύμα Σου, μη παραδειγματίσης με, θα είχαν ουσία και βεβαία ελπίδα! Στις μέρες μας μοιάζουν για τους περισσοτέρους μας τόσο αλυσιτελή, τόσο απαρρησίαστα, τόσο κούφια και ψεύτικα!...ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι...(Β΄ Τιμ. 3,5) Ξεχασμένο σαν ομπρέλα της βροχής στην αποθήκη και λαμπιόνι Χριστουγεννιάτικο του στολισμού στο πατάρι έγινε τούτο το όνομα! Ευκαίρως μόνο, περιστασιακά, κάποτε σαν μια κάποια δοκιμαστική επικουρική λύση, η επίκλησή του!

 Πολύ κάτω στην Ιεραρχία Εκείνος, που είναι η αρχή και το τέλος, ο συναΐδιος Υιός, Εκείνος που είναι μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἄνθρωπος Χριστὸς Ἰησοῦς» (Α΄Τιμ.2,5), Εκείνος, που κυριεύει σε ζωή και θάνατο!

 Πάνω-πάνω η ειδωλοποιημένη λογική και η κτίση, η υπερέχουσα επιστήμη, το κινητήριο χρήμα, η προσκυνητή ενέργεια! Και ένας Ιησούς, βοηθός σε αναμονή, ανενεργής έξω από την πόρτα της ζωής μας, αναμένει το πότε ίσως τον χρειαστούμε! Ένας Ιησούς, χρήσιμη αφορμή για γιορτές και πανηγύρια, ενίοτε όμως επικίνδυνος αν φανερώσει το πρόσωπο του ζηλωτή Θεού που γυρεύει αποκλειστικότητα…

Θέλουμε μόνο να μας καταλαβαίνει, να μας οικονομεί, να μας...υπακούει, να προσαρμόζεται στις σύγχρονες αρνησίχριστες "ανάγκες" μας, στους βλάσφημους και θεοστυγείς  συρμούς μας, στις άλογες και ακρατείς διαστροφές μας, στις άθεσμες και ανόσιες "προόδους" μας…

Ας το σκεφτούμε ίσως καλύτερα από κάθε άλλη φορά στα φετινά Χριστούγεννα αδελφοί και πατέρες σαν ακουστεί εκείνο το υπέροχο εξαποστειλάρι της μεγάλης εορτής, το Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο πατηρ ημών…

Τελικά ποιός εγκατέλειψε...Ποιόν…;

Νώντας Σκοπετέας

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο μὲ τίτλο : «Πάντα Χριστούγεννα»

Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας 2022

Απόσπασμα από  εκπομπή με τίτλο "Κύριε μη μας εγκαταλίπεις..."

Χριστούγεννα 2022