Έξω απ την Εκκλησία στέκει η απελπισία … Κι αν έχεις λύπη ο Χριστός σου λείπει …

Εκείνο το λαμπύρισμα της φλόγας στο καντήλι πως το σπάει το  σκοτάδι…Πως το τιθασεύει το αγρίεμά του! Πως διαλύει των πειρασμών την νύχτα! Πως γαληνεύει η ψυχή με αυτήν την μικρή σπίθα! Ξέχειλο το καντήλι με έλαιον και προσευχή για έλεος! Κάθε σπινθηροβόλημα και ένα ελέησον , ένα μνήσθητι, ένα βοήθησον, ένα φώτισον, ένα αξίωσον, ένα ενίσχυσον, ένα διάσωσον, ένα επίβλεψον, ένα ιάτρευσον, ένα σώσον …Υπάρχουν ψυχούλες που κρατάνε άσβηστο το καντήλι-ενίοτε ολοχρονίς και με φως απ τον Πανάγιο Τάφο –κι όποτε αντικρίζουν την στάθμη του Θεϊκού ελέους να υποχωρεί σπεύδουν να την ανεβάσουν εκλιπαρώντας να μην έχει  άμπωτη του Χριστού ο σπλαχνισμός…Προσθέτουν λαδάκι και ευχές και ονόματα αναγκεμένων σε γη και ουρανό…Καμιά φορά αν ξεχαστούν αρχίζει το φιτίλι να τσιρτσιρίζει! Παλεύει η φλογίτσα, ισχνή πια να κρατηθεί αναμμένη…Ψάχνει να βρει μια ρανίδα ελέους να μείνει ζωντανή…Την ακούει η ψυχούλα…Παίρνει το λαδικό αμέσως  και την ζωοδοτεί …Και ξαναλάμπει εκείνη και ξαναδιαλύει λυτρωτικά το σκότος…

Πόσο μοιάζει η ζωή μας μ αυτήν την φλόγα! Έχει λάμψη και φως Θεόσδοτο η ζωή! Πάει  να ξεπνεύσει  κάποιες στιγμές. Επεμβαίνει ο Κύριός μας και εκχέει έλεος και έτσι κρατιέται η ζωή απ Την Ζωή! Κραυγάζει και αυτή κάποιες φορές, ικετεύοντας για έλεος και…λάδι στο καντήλι της! Είναι υπολογισμένη και η τελευταία σταγόνα! Ο Χριστός μας γνωρίζει την ποσότητα την ακριβέστατη! Πόσο λαδάκι θα κάψει του καθενός μας το καντήλι! Ούτε λιγότερο, ούτε ρανίδα παραπάνω! Την ακριβέστατη ποσότητα! Εδώ όμως έρχεται να παίξει σπουδαίο ρόλο το απολύτως σεβαστό και απαραβίαστο απ τον Θεό αυτεξούσιο του ανθρώπου! Ο Χριστός που γνωρίζει μα δεν προορίζει!

Τις περισσότερες φορές, θέλουμε εμείς να κανονίζουμε την στάθμη του λαδιού…Πόσες φορές έχουμε πει για κάποιον άρτι κοιμηθέντα αδελφό μας: Τον πήρε ο Θεός; Έχουμε άραγε σκεφτεί πως τις περισσότερες από αυτές τις φορές κάνουμε μεγάλο λάθος; Αυτός ο αδελφός μας κάπνιζε για 30 χρόνια 2 πακέτα τσιγάρα την μέρα και αρρώστησε στους πνεύμονες…Ο άλλος έπινε μια μπουκάλα  τσίπουρο στην καθισιά του και νόσησε το ήπαρ του…Ο τρίτος έτρεχε με 280 χλμ/ώρα στην Εθνική και έχασε τον έλεγχο! Το αυτεξούσιο λοιπόν! Όλοι οι παραπάνω έδωσαν μια και έχυσαν το λάδι απ της ζωής τους το καντήλι! Τους πήρε ο Θεός; Μα είχε πολύ λαδάκι ακόμα να κάψει…Και εκείνο το ψαλμικό που λέει ότι  αν μη Κύριος φυλάξει εις μάτην εκοπίασαν οι φυλάσσοντες δεν ισχύει; Ισχύει, μα για τους όντως  φυλάσσοντες, τους σώφρονες, τους νουνεχείς…όχι για τους  ασύνετους, του αυτεξουσίου τους αφέντες!

Από τη μια το αλόγιστο αυτεξούσιο και από την άλλη η χάρυβδη της απελπισίας. Αυτό το δαιμονοκίνητο αίσθημα που σπέρνει ο μισόψυχος εχθρός. Χιλιάδες αδελφοί μας , ιδίως στις μέρες μας,  ολέθρια  αγνοούν ότι ο Χριστός μας είναι εκείνος που κυριεύει σε ζωή και σε θάνατο! Και γίνονται οι ίδιοι κυρίαρχοι…Θέτουν τέρμα στην ζωή! Πράξη εγωισμού; Συγχύσεως του νου; Όπως και να χει την φλόγα στο καντήλι δεν την έσβησε ο Θεός! Δεν ξέρουμε πως θα κρίνει ο Κύριός μας…Οι περισσότερες από αυτές τις ψυχούλες είχαν πολύ ταλαιπωρηθεί…Κάνουμε συνεχώς προσευχή! Δεν τις ξεχνάμε! Ο Κύριος μόνο γνωρίζει! Τις γαρ έγνω νουν Κυρίου; ή τις σύμβουλος Αυτώ εγένετο; Αυτό όμως που μπορούμε και οφείλουμε συνεχώς να διαλαλούμε και βιωματικά να πρεσβεύουμε, είναι πως ο Χριστός μας είναι  Η μόνη Χαρά! Ο Εγείρων από γης πτωχόν και από κοπρίας ανυψών πένητα(ψαλμ.11)!  Αυτός που ανατρέπει όλα τα ανέλπιδα! Να διαλαλούμε τα Παύλεια Ουρανόγραφτα ρήματα, ότι η θλίψη θα φέρει την υπομονή, η υπομονή θα γεννήσει την αρετή και η αρετή την Ελπίδα!    Έξω απ την Εκκλησία στέκει η απελπισία…Κι αν έχεις λύπη ο Χριστός σου λείπει…(απόφθεγμα Αγίων Γερόντων) 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Δεμένα τα χέρια του Θεού …

Μια τόσο ευλογημένη χώρα να πορεύεται σε μια αχαλίνωτη πνευματική κατάπτωση …Ξεχειλίζει η θλίψη και η οργή, όταν αναλογίζεσαι όλα αυτά που νομοθετούν και θεσμοθετούν το παρά την φύσιν, αγνοώντας την δικαιοσύνη του Θεού,  μεταλλάσσοντας την αλήθεια Του εν τω ψεύδει,  κατά το Παύλειο ρηθέν…Θες να φωνάξεις, να εκφράσεις τον θυμό σου, να βγεις στους δρόμους, αφού πρώτα βγεις από τον λήθαργό σου, σε μια ειρηνική διαδήλωση με τον Σταυρό να προπορεύεται…Στρέφεις πολλές φορές το βλέμμα σου στον Ουρανό και σαν τον Ιερό Ψαλμωδό ρωτάς τον Κύριο: Κύριε πότε επόψη; Γνωρίζω Κύριε πως το τόξο σου είναι τεντωμένο και έτοιμο, η ρομφαία σου στιλβωμένη… Πότε Κύριε θα ρίξεις την ματιά σου να δεις όλα τα εγκλήματα και τα…μη καθήκοντα (Ρωμ 1,28) που αποτολμώνται;Ουχί πάντες γνώσονται οι εργαζομένοι την ανομίαν;( Ψαλμ 13,4)  Δεν θα συνετιστούν Κύριε όλοι εκείνοι που τον Νόμον σου καταδιώκουν και καταπατούν; Αλήθεια, δεν δύναται ο Κύριος εν ριπή οφθαλμού όλα αυτά να τα διορθώσει;

 Θυμάμαι μια ιστορία , που πριν χρόνια στο Αρχονταρίκι της Σιμωνόπετρας, ένα Φθινοπωρινό βράδυ μας διηγήθηκε ο Γέροντας Αθανάσιος ο Σιμωνοπετρίτης…ο γνωστός εξομολόγος, στην…ενδεκάτη ώρα του Χαριλάου Φλωράκη…

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα της  δεκαετίας του 1950…Το 1952 την πρωθυπουργία αναλαμβάνει ο πρόεδρος του «Ελληνικού Συναγερμού» και Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος . Εκείνη την περίοδο το Άγιο Όρος έχει σχεδόν ερημώσει…Μερικά Γεροντάκια αποκαμωμένα , διάσπαρτα εδώ και εκεί …Θλίψη για τον μαρασμό του Περιβολιού της Παναγίας μας… Εκπονήθηκε τότε ένα σχέδιο εξαιρετικά μεγαλόπνοο, μα άκρως θεοστυγές και ασεβές προς την Μητέρα του Χριστού μας! Ένα κοινά σχεδιασμένο «έγκλημα», ένα σχέδιο το οποίο προωθήθηκε από τα αρμόδια υπουργεία και ήταν έτοιμο για άμεση υλοποίηση! Στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων τότε προΐστατο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Το σχέδιο εν συντομία προέβλεπε: Άπαντα τα Γεροντάκια, οι εναπομείναντες δηλαδή Μοναχοί σε όλες τις Μονές και τα ασκηταριά του Αγίου Όρους –όχι παραπάνω από ογδόντα ψυχές – θα οδηγούνταν να εγκαταβιώσουν πλέον στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας. Όλα τα άλλα Μοναστήρια θα γίνονταν μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες με άκρως οργανωμένες παραλίες και τουριστικές υποδομές..Η Σιμωνόπετρα θα γινόταν καζίνο, στο οποίο ο κόσμος (άντρες και γυναίκες, αφού δια του ιδίου Νόμου θα κατηργείτο και το άβατον) θα ανέβαινε με τελεφερίκ! Ένα νέο παγκοσμίου ενδιαφέροντος Τουριστικό θέρετρο ήταν έτοιμο να δημιουργηθεί άμεσα! Τι απέγινε άραγε εκείνο το σχέδιο της κυβέρνησης του Αρχιστρατήγου και Πρωθυπουργού Παπάγου; Μετά από μια εξαιρετικά σύντομη ασθένεια ο Παπάγος κοιμήθηκε τον Οκτώβριο του 1955. 

Ο τότε βασιλιάς Παύλος,  διορίζει προς κατάπληξη όλων πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή! Η πρώτη ενέργεια που έκανε εκείνος μόλις ανέλαβε την πρωθυπουργία : Ακύρωσε τον προωθηθέντα  νόμο!  Και έγινε όπως μας έλεγε εκείνο το βράδυ ο παπά Αθανάσης, ακουσίως έστω, νέος Κτήτορας του Αγίου Όρους! Τι άραγε ήταν αυτό που τον οδήγησε σε μια τέτοια απόφαση; Τι ήταν αυτό που επί 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς δεν επέτρεψε στους  Τούρκους να διαλύσουν το Όρος και να το αφομοιώσουν πλήρως;

 Αντίθετα δια νόμων το προστάτευσαν και δεν έθιξαν τίποτα απολύτως για τόσους αιώνες, όσους και ένας υπόδουλος λαός άντεξε και διατήρησε γλώσσα , ιστορία και πίστη! Τι ήταν αλήθεια εκείνο που δρόσιζε καμίνους, μετέτρεπε άγρια θηρία σε ήμερα ζωάκια μέσα σε φριχτούς λάκκους; Ήταν του Θεού τα χέρια! Που κάποιοι συνεχώς κινούσαν! ….κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἅψωμαι σωθήσομαι…( Μαρκ.5,28)

Και μόνο τα ρούχα του να αγγίξω  θα σωθώ,  έλεγε η Αγία Βερονίκη,  η αιμορροούσα γυνή του Ευαγγελίου! Και έτσι έγινε! Θυμόμαστε την συνέχεια …Ρωτά ο ίδιος ο Θεός , ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός: Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων ; Δεν ήξερε ο Χριστός μας, ο Παντεπόπτης και Παντογνώστης ποιος τον άγγιξε ;Δεν ήξερε ποιος Tου κίνησε τα χέρια; Την δίνει την απάντηση ο ίδιος ο Χριστός μας λίγο πιο κάτω:…θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε… ύπαγε εις ειρήνην, και ίσθι υγιής από της μάστιγός σου!

Είναι η πίστη η προσευχητική που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, να ακυρώσει νόμους και συμφωνίες, να μεταστρέψει νόες, να μεταμορφώσει το άγριο σε άγιο, να φωτίσει το πυκνό σκοτάδι! Η Προσευχή που εκλύει την πίστη! Που λύνει και κινεί τα χέρια του Θεού! Στην πλειονότητά μας όμως εμείς πως στ' αλήθεια προσευχόμαστε; Μήπως προσεύχεται μόνο  το εγώ μας; Να βγούν καλές οι εξετάσεις στον Γιατρό…Να πετύχει στην Πανελλήνιες το παιδί...Να πάει καλά η επιχείρηση…Ποιός αλήθεια προσεύχεται για τον διπλανό του; Τον Διευθυντή , τον Προϊστάμενο, τον δύστροπο συνάδελφο, τον ακατανόητο γείτονα, τον ανεκδιήγητο Υπουργό, τον Κυβερνήτη που μας οδηγεί στο τέλμα; Κάνουμε εμείς τέτοια προσευχή, ή μένουμε στον κόσμο μας και στα πολύ δικά μας…Να κάνουμε προσευχή για τον σύμπαντα κόσμο! Να τους βάζουμε όλους μέσα!

Στην προσευχή μας, στην διάνοιά μας όταν λέμε την ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Πέντε λεξούλες σαν τις  πέντε πέτρες που είχε στον κόρφο του και από εκεί  έβγαλε να πολεμήσει και να νικήσει,  ο φαινομενικά αδύναμος και ανυπεράσπιστος Δαυίδ, μπροστά στον δαιμονιωδώς πανίσχυρο και δυσθεώρατο Γολιάθ… Φώτισε Κύριε αυτούς που κυβερνούν , βοήθησε να επιστρέψουν και να επιστρέψουμε! Μη τους και μας παραδειγματίσεις…εν προστάγματι ω ενετείλω…   

  Να τροποποιήσουμε την προσευχή μας έλεγε ο κυρ –Δημήτρης ο Παναγόπουλος! Μόνο έτσι δεν θα επιτρέψει ο Κύριος να συμβούν όλα εκείνα που φαίνονται να έρχονται!

 Μόνο έτσι θα λυθούν τα χέρια του Θεού επ ωφελεία των ψυχών μας! Αλλιώς,  συνεχώς θα παραμένουν δεμένα! Και πολλά θα γίνονται,  ενώ Εκείνος θα έχει αποστρέψει το βλέμμα Του, αφού δεν αντέχει να θωρεί το αμετάστρεπτό μας συνεχώς να εφευρίσκει το κακό και την ανεμική μας πίστη κοντόφθαλμα να περιστρέφεται γύρω από την ολοδική της δικαιοσύνη…Να μιμηθούμε εκείνα τα λιγοστά ταπεινά  γεροντάκια στον Άθωνα την εποχή του Παπάγου …  

Τα γόνατά μας και τα δάκρυά μας για τον Σύμπαντα κόσμο!  

Αυτά και μόνο θα λύσουν του Θεού τα χέρια!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από   το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"

Εκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2021

Είμαστε ακόμα ζωντανοί ;

Ο πεθαμένος δεδικαίωται ! Το έχουμε ακούσει όλοι μας στα σίγουρα αυτό …Σε κάποια νεκρώσιμο , σε ένα μνημόσυνο από κάποιον που ο …πεθαμένος κάποτε πίκρανε πολύ …μα τώρα τον συγχώρεσε εκείνος , ή στην εμμονή και στο μνησίκακό του , ένας άλλος  του αντέτεινε τούτο το επιχείρημα: Ο πεθαμένος δεδικαίωται! Παύλειο το ρηθέν , μα έχει και συνέχεια , έχει και ένα συμπλήρωμα τούτη η φράση : «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας»( Ρωμ 6,7) . Αυτό το συμπλήρωμα αν δεν υπήρχε , πόσο θα μας βόλευε ! Η …ωριγενίστικη απουσία του , θα ακύρωνε την δικαιοσύνη του Θεού και το πύρινο σκοτάδι της κολάσεως, της ετοιμασμένης τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού !Δεν μπορεί λοιπόν να αμαρτάνει ο αποθανών ! Λογικό δεν είναι ; Βαθιά τα Παύλεια ρήματα και τα νοήματα ! Δια του βαπτίσματός μας συσταυρωθήκαμε και συνετάφημεν τω Χριστώ ! Νεκρώθηκε η αμαρτία ! Βαπτιστήκαμε και ξαναγεννηθήκαμε ! Ζωντανέψαμε ! Θάψαμε στην Ιερή κολυμβήθρα την αμαρτία ! Είμαστε πλέον ζωντανοί ! Ο παλαιός άνθρωπος έμεινε εκεί , συνεσταυρώθη και συνετάφη ! Πεθαμένος για την αμαρτία ! Αυτός είναι ο αποθανών, ο  οποίος δεδικαίωται , μένει ανέγγιχτος και ανεπηρέαστος από την αμαρτία ! Ο νεκρός φυσικά και δεν αμαρτάνει ! Επομένως και ο νέος άνθρωπος , ο μόνος αληθινά ζωντανός , ο Χριστιανός Ορθόδοξος δεν μπορεί , δεν είναι δυνατόν και κατά φύσιν να αμαρτάνει ! Τούτο λέγει ο Απόστολος των Εθνών στο σπουδαίο τούτο χωρίο της προς Ρωμαίους ! 

Ότι ο Χριστιανός Ορθόδοξος  που έχει γίνει νεκρός για την αμαρτία δεν μπορεί πλέον να αμαρτάνει ! Ο αποθανών , δηλαδή ο ζωντανός ! Εκείνος που ζει μυστηριακά , εν μετανοία , εν εξομολογήσει , και κοινωνία μετά του Αδιαιρέτου Τριαδικού Θεού , είναι μακριά από την αμαρτία ! Πόσα στ αλήθεια δεν παρερμηνεύουμε , πόσα δεν αγνοούμε ! Πόσα δεν διαστρεβλώνουμε και πόσα δεν πετάμε , επειδή δεν ταιριάζουν στον ολοδικό μας Θεό ! Άχρηστα και αταίριαστα στους νεκροζώντανους αγαπολόγους καιρούς μας ! Ας πάμε τώρα στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο:

 Ἕτερος δὲ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι πρῶτον ἀπελθεῖν καὶ θάψαι τὸν πατέρα μου. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀκολούθει μοι, καὶ ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς.                              ( Ματθ. 8,21-22 )

Ο Χριστός μας λέει σε έναν από τους μαθητές που τον ακολουθούν , ο οποίος ζητά την άδειά Του για λίγο να απομακρυνθεί , ώστε να φροντίσει για την ταφή του πατέρα του : Άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους ! Ασυνήθιστα σκληρός ο λόγος του Χριστού μας σε αυτό το χωρίο ! Μα δεν μίλησε ποτέ ο Χριστός μας εξωραῒζοντας , στρογγυλεύοντας και αγαπολογώντας ! Δεν είναι ψυχοερευνητής ο Χριστός μας ! Είναι ψυχογνώστης!Είναι ο Κύριος της Ζωής και του θανάτου ! 

Εκείνος μόνο γνωρίζει ποιος είναι ζωντανός και ποιος νεκρός ! Αυτός θα κρίνει ποιοι διήγαγαν τούτο το πρόσκαιρο ως ζωντανοί και ποιοι ως πεθαμένοι ! Ζωντανοί όσοι προσπαθούν συνεχώς να γίνονται νέοι άνθρωποι , να διατηρήσουν την αναγέννηση που έλαβαν την ημέρα της βαπτίσεώς τους,  μα και κάθε αναγέννηση στο δεύτερο και απειραρίθμως επαναλαμβανόμενο λουτρό της Ιεράς Εξομολογήσεως !

Ζώντας εν Χριστώ και για τον Χριστό , όσοι πορεύονται  την οδόν της μετανοίας αδιαλείπτως,  ως την τελευταία τους επίγεια ανάσα,  ακολουθώντας τον Αρχηγό και Τελειωτή της πίστης μας ! Αιώνια ζωντανοί ! Κάποτε θα μεταβούν εκ του θανάτου εις την Ζωήν ! Στον αντίποδα νεκροί που ναι περπατούν , ναι ανασαίνουν , όμως απλά υπάρχουν !Μακριά απ ο,τι μπορεί να ξεδιψάσει , να χορτάσει , να φωτίσει !Επίπλαστες χαρές , ψεύτικες ελπίδες και ένας θάνατος που παραμονεύει μαζί με το σκοτάδι που αιώνια τον αγκαλιάζει!  Νεκροζώντανοι όσοι δεν ακολουθούν τώρα τον Χριστό μας !  Ο ίδιος το είπε !  Εκείνος που νίκησε τον θάνατο! Που μας έδωσε το νίκος και την αιώνια Ζωή! 

    «Με κρατάς , σε κρατώ και μετά γκρεμός και μετά το τέρμα …» λέει ο γνωστός στίχος του περιάκουστου τραγουδιού … Δεν έχει   όμως τέρμα το αιώνιο για τους Ζωντανούς ! 

Μα για να αναρωτηθούμε όλοι μας σήμερα και πρώτος ο γράφων,  με τον τίτλο αυτού του τραγουδιού , βάζοντας στο τέλος του όμως όχι θαυμαστικό μα ένα ανήσυχο και αγωνιώδες  ερωτηματικό : Είμαστε ακόμα ζωντανοί ; Είμαστε ;

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Νύχτα στο κελί του Αγίου Παϊσίου

Πόσα χωράει η μνήμη ;Πόσα ερεθίσματα, πόσες εικόνες ; Λήψη –αποθήκευση –ανάκτηση , ανάκληση , ανάμνηση …Τα στάδια που μας οδηγούν στο να θυμόμαστε το ο,τιδήποτε . Ένα πρόσωπο , ένα όνομα , μια ημερομηνία, μια μυρωδιά , ένα χαμόγελο , ένα δάκρυ … Η ένταση  στην λήψη θα οδηγήσει στην καλύτερη αποθήκευση , στην πιο εύκολη ανάκληση ! Σωτήρια η μνήμη , λυτρωτική κάποιες φορές . Ολέθρια όταν ενώνεται μόνο με την κακία …Η μνησικακία ! Βδελυρή στα μάτια του Παναγάθου και Αμνησικάκου Θεού μας ! Θαυμαστοί όλοι εκείνοι , που έχουν και μεγάλες αποθήκες μνήμης,  μα και ταχείς και επιτυχείς τις διαδικασίες ανάκτησής της . Και ο θαυμασμός μας επιτείνεται όταν η διαδικασία λήψης διήρκεσε ελάχιστα ! Συναντάς για παράδειγμα έναν Αγιορείτη Γέροντα για πρώτη φορά στην ζωή σου , μιλάς μαζί του για ελάχιστα λεπτά της ώρας  , του δίνεις τα ονόματα των δικών σου να δέεται για υγεία και θείο φωτισμό , για ανάπαυση κεκοιμημένων …Τον  επισκέπτεσαι ξανά  ύστερα από λίγα  χρόνια , εκείνος στο μεσοδιάστημα έχει συναντήσει αμέτρητο αριθμό αδελφών –προσκυνητών και μόλις σε βλέπει , σε προσφωνεί με το όνομά σου και σε ρωτά ονομαστικά για τα παιδιά σου !

Στ΄ αλήθεια τι είναι αυτό που όξυνε τόσο την μνήμη τούτου του Γέροντα ; Τι ήταν εκείνο που αύξησε τόσο τον αποθηκευτικό της χώρο ; που τον έκανε να σε θυμηθεί σαν να μίλησες μαζί του μόλις χθες; Η προσευχή και μόνο ! Το σύμπονό του για τον σύμπαντα κόσμο αδιακρίτως! Το Φως που εκλύεται από αυτό τη δυνάμει του Παρακλήτου Ουρανίου Βασιλέως ! Έτσι και ο Άγιος Παϊσιος ! Δεν λησμόνησε ποτέ κανέναν !

Πόσους δεν κουβαλούσε συνέχεια στις πλάτες του αυτός ο ισχνός καλόγερος …Τα πάθη , τις ανάγκες , τις θλίψεις , τις στενοχώριες , τα προβλήματα , την αγνωσία, την πλάνη , την αμέλεια , την αμετανοησία ! Δάκρυα ασταμάτητα , προσευχή ασίγητη ! Σύντριμμα , ερείπιο γινόταν ύστερα από  μια ολονύχτια δέηση για τον σύμπαντα κόσμο , μα και για όλους τους αναρίθμητους εμπεριστάτους , που ποτέ πια δεν έφευγαν από τον νου και την ψυχή του !

Μέσα στις δικές του  θλίψεις  , τις τόσες δυσκολίες και στις αλγεινές στιγμές που είχε στην καθημερινότητά του , στα βάσανα , στις αρρώστιες  τις επώδυνες , στον ανηλεή και ασταμάτητο πόλεμο από τον μισόψυχο εχθρό , στην διαρκή αγωνία και τον πόνο για τον συνάνθρωπο,  πάντα τα κατάφερνε και στον ελάχιστο χρόνο που περίσσευε για λίγη σωματική ανάπαυση , εκείνος καθόταν σε ένα μικρό τραπεζάκι με λιγοστό φως να στείλει μια απόκριση , ένα γράμμα , μια επιστολή σε έναν αναγκεμένο , να συμπληρώσει κάποιες μνήμες σε ένα πνευματικό ημερολόγιο ! Να ωφεληθούν ψυχές που κάποτε θα διαβάσουν τούτες τις πολύτιμες καταγραφές !

Πάμε πίσω στον χρόνο ! Είναι νύχτα καλοκαιρινή στον Άθωνα , πυρακτωμένη από τις φλογές των ικεσιών  . Έξω τα τριζόνια πέμπουν μεσονυχτικά μελωδήματα !Στον Τίμιο Σταυρό και στην Παναγούδα , ο Γέροντας κάθεται και παίρνει μπροστά του ένα τετραδιάκι . Να καταγράψει μνήμες από την Αγιασμένη του πορεία σε τούτο το πρόσκαιρο  , να τις μοιράσει κάποτε αντίδωρο , να γαληνέψει , να φωτίσει η διδαχή τους ! 

Νύχτα στο κελί του Αγίου !Ξεκινά εκείνος να γράφει με τα ταπεινά του γραμματάκια , τις χαριτωμένες μουντζούρες του , τα ανώδυνα γραμματικά του λάθη , τον πυκνογραμμένο και αείρροο άνωθεν υπαγορευμένο  λόγο του : Πριν πολλά χρόνια με είχε επισκεφθεί ένας απλός Χριστιανός καλοκάγαθος …Στα χέρια μας εκείνο το τετράδιο με τις μνήμες του Αγίου …Ξεκινάμε παραμονές της Εορτής του να το ξεφυλλίζουμε…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 2 εκπομπών ,στις οποίες ως επί το πλείστον διαβάζεται το εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ «ΩΦΕΛΙΜΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ». Μία έκδοση της Ιεράς Μονής Αγίου Ιλαρίωνος Προμάχων Αριδαίας τη επιμελεία του Ιερομονάχου Παϊσίου .

Φορέστε τα Κυριακάτικά σας ! (Μικρό διήγημα στην μνήμη της Μαρίας )

Ο Σπύρος και η Μαρία. Πυρίγληνες μορφές με πυρένδυτες για την αγάπη του Χριστού ψυχές από τα μικράτα τους! -Ο Σπύρος μου και …η Μαρία μου…Κάποιες φορές τούτο  το κτητικό μπορεί να  φανερώσει τον ίδιο τον Παράδεισο! Δεκαοκτώ σχεδόν χρονών η Μαρία του, του  Θεού Λόγου σπουδάστρια, λίγο μεγαλύτερος ο Σπύρος της,  στα  πρώτα του τότε  πετάγματα σαν Ίκαρος με φτερά λυγαριάς!    

 Μα να, για αυτά τα παιδιά δέεται με υψωμένα τα χέρια ο πάτερ,  στον Μέγα Ιερουργό του μυστικού και αχράντου Γάμου!  Αμπέλι με κλήματα αγλαόκαρπα, της Κανά το νάμα,  αέναα να στάζει ξεδιψαστικό,  στο κοινό ποτήρι της αγάπης τους…

Νιόφυτα λιόδεντρα μπροστά στο υψωμένο Ευαγγέλιο, φορτωμένα με χρυσές ελιές, έλεος και οικτιρμό, εύχεται ολόκαρδα πάντα να στύβουν σε καντήλι ακοίμητο, κάτω από τα μαρτυρικά τους στέφανα…

Έτσι δέεται να τους  συγκομίσει,  σε γεράματα βαθιά ο Γεωργός Κύριος …

  Δὸς αὐτοῖς Κύριε καρπὸν κοιλίας, καλλιτεκνίαν, ὁμόνοιαν ψυχῶν καὶ σωμάτων….

….Σύζευξον αὐτοὺς ἐν ὁμοφροσύνῃ· στεφάνωσον αὐτοὺς εἰς σάρκα μίαν· χάρισαι αὐτοῖς καρπὸν κοιλίας, εὐτεκνίας ἀπόλαυσιν.

Φεύγουν οι ευχές από τα χείλη του Ιερέα και φτάνουν στα υπερουράνια, στο Αγαλλίαμα των Μαρτύρων …

Άγιοι Μάρτυρες , οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες!

Το άκουγαν ο Σπυρίδων  και η Μαρία, ο Νυμφίος και η Νύμφη , απ τους ψάλτες στο μυστήριο το ιερότατο, την ώρα που στεφανωμένη η αγνότητά τους,  έκανε τα πρώτα της κοινά σφιχτοκρατημένα απ τα χέρια τους βήματα, μα κάπως δυσκολεύονταν τότε να το νιώσουν βαθιά τους. Ήρθε όμως το πρώτο παιδί τους  και μαζί του γεννήθηκε την ίδια μέρα  ένα ουρανόσταλτο δώρο , που οι Άγιοι το είπανε βίωμα! Και ξεκίνησαν τα θαύματα και τα θαυμάσια! Μια αμετάπτωτη κατάσταση χαράς! Ένα παραδεισένιο γλέντι η ζωή τους, με τα λόγια και τα  τραγούδια του Θεού, με  την αληθινή χαρά Του!

-Πόσα παιδιά λες να κάνουμε, πόσα θες;είχαν ρωτήσει σχεδόν ταυτόχρονα ο ένας τον άλλον τότε στο ξεκίνημά τους το κοινό! 

-Μέχρι 5 είναι καλά! Ναι , 5 παιδιά! Τι όμορφα που θα είναι! Μας φαντάζεσαι τις Κυριακές όλους μαζί στην Εκκλησία, φορώντας τα Κυριακάτικα ρούχα μας, τα καλά μας, τα Αναστάσιμά μας!

 Και ξεκίνησαν με τον πρώτο τους τον γιό! Ο μεγάλος…έτσι τον έλεγαν από μικρό, γιατί σχεδόν δεν είχε μιλήσει ακόμα εκείνος , όταν άρχισαν να καταφθάνουν και τα υπόλοιπα μέλη μιας …Θεέ μου …δωδεκαμελούς οικογένειας!

                                    2017 μ.Χ. πλέον !

-Σαν τον Ιώβ καλέ  Σπύρο μου και εσύ, του είπε ο Γέροντάς τους ολόχαρος,  μόλις αυτός  του μήνυσε  τα χαρμόσυνα νέα πως  η Μαρία του, κυοφορούσε ήδη το δέκατο παιδί τους  ! 

-Ξέρεις Σπύρο μου, του είπε όλος χαρά εκείνος, όταν αποκατέστησε τον Ιώβ ο Κύριός μας,  του τα έδωσε όλα διπλά! Είχε και του πήρε στην αρχή όταν τον δοκίμασε 7.000 πρόβατα, του έδωσε έπειτα  14.000, είχε 3.000 καμήλες του έδωσε 6.000, είχε 500 ζεύγη βοδιών και 500 θηλυκούς όνους του έδωσε 1000 από κάθε είδος. Είχε και 10 παιδιά 7 γιούς και 3 θυγατέρες , που τους πήρε ο Κύριος, του έδωσε έπειτα πάλι 10!  10 στον Ουρανό, 10 και στη γη! Πάλι τα διπλά δηλαδή! 7 γιούς ξανά και 3 κόρες ,  την Ημέρα την Κασσία και την Αμαλθαία ! Εσύ στην αναλογία λίγο μας τα χάλασες, αλλά στον αριθμό και στην Υπομονή σαν κάπως να του έμοιασες του Ιώβ!

-Να εύχεσθε Γέροντα, να λέω και εγώ σαν τον πολύαθλο Άγιο, συνέχεια το Είη το όνομα Κύρίου ευλογημένον, ό,τι κι αν θελήσει ποτέ να μου αποστερήσει!

Τα διηγήθηκε τούτα στην Μαρία του και εκείνη είπε τότε μόνο ένα Αμήν, που μέσα του χώρεσαν όλα τα απερίγραπτα με λέξεις!

Η Μαρία η Θεολόγος, η Μαία, η Μάνα, η Αγωνίστρια, η Αθλήτρια, η Ακάματη,  που δεν έπαψε ποτέ να μιλά στα παιδιά της, με το βίωμά της. Από την κοιλιά ακόμα πόσα δεν τους έλεγε, για την χαρά του Θεού, για τον Γέροντά της τον λατρεμένο, τον Άγιο Πορφύριο, το μεγάλο θαύμα που κάποτε  της έκανε…Πόσα χάδια πόσες αγκαλιές, πόση ειρήνη και αγάπη  σε όλα τα… παπάκια της, έτσι με στοργή τα έλεγε τα μωρά της, σαν αυτά συνεχώς την ακολουθούσαν,  λαχταρώντας  πάντα να νιώθουν όπως εκείνο το πρώτο εννιάμηνο στην θαλπερή της μήτρα…Μα και πόσο μοναδικά μετέδιδε την εμπειρία της αυτήν την Θεοδώρητη, σε όλες τις μανούλες, που της εμπιστεύονταν τον πόθο της συνδημιουργίας…

Νύχτα βοήθησε την τελευταία μανούλα να γεννήσει φυσιολογικά το μωρό της…Σχεδόν λεχώ η Μαρία μας  ακόμα στον  δέκατο βλαστό της, πήρε ευλογία και έσπευσε να παρασταθεί…Πρώτη φορά εκείνη την νύχτα, που επέτρεψε ο Θεός να αισθανθεί βαριά την συνήθως ακαταπόνητη καρδούλα της!

Λύγισε σαν λυγαριά το θέλω της το θυσιαστικό! Κάθε ύπνος ένας θάνατος μικρός και ο Θάνατος ένας μεγάλος ύπνος!   Έγειρε άθελα για λίγο να κοιμηθεί,  να ξαποστάσει  και πέταξε με τα αγγελικά φτερά του Ικάρου της… Με την ταχύτητά του διαθόθηκε το μαντάτο! Η Μαρία έφυγε για τον Ουρανό χθες την νύχτα! Χριστέ μου! Η Μαρία!

Είη το όνομα Κυρίου  Ευλογημένο από του νυν και έως του αιώνος! Πόσο τον ακολούθησες σε όλα του τον Πολύαθλο Άγιο αδελφέ μου Σπύρο! Αυτό σου ήρθε στα χείλη μόλις σε πήραν στο τηλέφωνο! Θυμήθηκες αμέσως τις κουβέντες της λίγες μέρες πριν το φευγιό της, την μετάβασή της  προς την αληθινή Ζωή…

"Να έχετε διάκριση όταν μιλάτε με τους ανθρώπους για θέματα πίστης, ανάλογα με τα βιώματα που έχουν. Για παράδειγμα, αν μια νταλίκα πέσει πάνω μου και σκοτωθώ τι θα πείτε στα μικρότερα; Ότι η μαμά σκοτώθηκε ή ότι πήγε στον ουρανό;" Τα θυμήθηκαν όλα τα παιδιά της , ακόμα και το δέκατο,  τα λόγια της εκείνα τα τόσο προφητικά…Τα θυμήθηκε και ένας γιός  όταν κάποια κυρία του είπε πως…ο Θεός πήρε την μαμά σας!

-Όχι μόνο δεν πήρε τη μαμά μας, απάντησε ατάραχος   αλλά μας έδωσε και τη Δική Του ακόμα… Αισθάνθηκε μια αλλιώτικη χαρά τότε γιατί ήξερε πως η μάνα του τον άκουγε! Λίγες ώρες πριν τους είχε ορμηνέψει ο πατέρας: 

-Παιδιά μου, η μάνα σας χθες βράδυ έφυγε για τον Ουρανό σε τροχαίο! Ετοιμαστείτε σήμερα θα την φέρουμε εδώ στο σπίτι μας και αύριο θα την κηδέψουμε! 

Είναι εδώ μαζί μας και θα ναι πάντα, να το ξέρετε! Δεν πεθαίνουν οι ψυχές! Είναι αιώνιες! Χριστός Ανέστη να λέτε σε όλους! Με ακούτε; Μόνο αυτό να απαντάτε σε όλους!  Είναι μέρες  σπουδαίες  η σημερινή και η αυριανή! Θα πάρει χαρά μεγάλη, αν όσα τόσα χρόνια σας δίδαξε με το παράδειγμά της, σήμερα και αύριο γίνουν πράξη και Ανάσταση!

Σαν ν άκουσα την μεγάλη θυγατέρα του  να τον ρωτά:

-Τι ρούχα να φορέσουμε πατέρα;

-Να φορέσετε όλοι τα Κυριακάτικά σας, τα Αναστάσιμά σας!

Έτσι λευκοφορεμένα περικύκλωσαν το άψυχο σώμα της στο σπίτι τους ολονυχτίς διαβάζοντας το ψαλτήρι,  μα και στο καθολικό της Μεταμόρφωσης…Η λάμψη απ τις ακτίνες του Θαβώρ έλουζαν τα πρόσωπά τους…Ο Άγιος Πορφύριος δεν σταματούσε να τους αγκαλιάζει συνέχεια όλους στα μυστικά αθέατα ,  ψιθυρίζοντάς τους πως…θα είναι μαζί μου τώρα η Μαρία! Θα είναι μαζί μου! Ο μεγάλος  τους στο αναλόγι και εκείνος με τα Κυριακάτικά του, ξεκίνησε να λέει  τον Απόστολο:

Ἀδελφοί, οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα. Εἰ γὰρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ… 

Πόσο πρωτόγνωρα αληθινά ακούστηκαν τούτα τα λόγια από το στόμα του! Χιλιάδες ψυχές τον άκουσαν και δάκρυσαν στο σπάσιμο της φωνής του στην κατάληξη:… πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα….πάντοτε...

Αυτό το… πάντοτε, δίνει στην λύπη μας χαρά, στο ανέλπιδό μας  αποκαραδοκία, στις δοκιμασίες μας αποκατάσταση εν τοις Ουρανοίς…Τούτο το…πάντοτε ντύνει το όνειρο του Παραδείσου στα λευκά, στα Κυριακάτικα, στα Αναστάσιμά μας!

Καλή αντάμωση Μαρία μας! Πρέσβευε υπέρ ημών των περιλειπομένων…

Νώντας Σκοπετέας
Διήγημα βασισμένο σε αληθινή ιστορία 

Εις μνήμην της Μαρίας Χ.

+22-06-2018

Απόσπασμα από το βιβλίο: 

"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"

(εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Προς δόξαν Θεού και παραμυθία ψυχών, που ως μη έχοντες Ελπίδα πενθούν γιατί ¨έχασαν" τον άνθρωπό τους, λες και απώλεσαν κάποιο αντικείμενο ...

Ναι, δάκρυα πολλά και προσευχή βουβή, σαν τον πόνο των λευκοφορεμένων σπλάχνων της για την αναχώρηση της Μαρίας εκ του θανάτου εις την Ζωήν τούτες τις ώρες...

Ορφανόν και χήραν αναλήψεται Κύριος ...

Μα δόξα τω Θεώ,  σε θεοστυγείς και σκοτεινές μέρες που σχεδόν έχουμε ξεχάσει  το οτι Ένας είναι Ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου, με προβολή και ηρωοποίηση όσων, ταις των δαιμόνων απάταις αποφάσισαν για το αντίθετο, είδαμε και βιώσαμε μια νεκρώσιμη ακολουθία μακάρια και όχι μακάβρια...με σκεπασμένα φέρετρα, μαύρες "σημαίες" να αποδοκιμάζουν τον Ουρανό και τις απερινόητες αποφάσεις του Θεού...

Ανάσταση σήμανε και πάλι στο Μήλεσι!

Αληθώς Ανέστη αδελφή μας Μαρία!Μακαρία η οδός σου! 

Σπύρο αδελφέ μου πάντα αγγελικά και αγέρωχα τα φτερά σου!

Ψυχές μας διαλεχτές , καλές υπομονές και χαρά Θεού αληθινή πάντα να φωλιάζει στην μνήμη και στις καρδιές σας,  με τις μεσιτείες της Αγίας Μάνας σας!

Ευχαριστούμε θερμά τον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Σταύρο Γουναρίδη και το εξαιρετικό ιστολόγιο «Αμφοτεροδέξιος» για την ευγενική παραχώρηση  στοιχείων από σχετικές αναρτήσεις .  

Ώφθη Σίμωνι

Μια κορυφή σαν Τρούλος σε υπερουράνιο υπερώο…

Θεμέλιο άσειστης οικοδομής , που του Άδη ο μισόψυχος καταγγέλτης  σπιθαμή δεν θα σαλέψει …

Πέτρα την πέτρα χτίστηκε , δάκρυ το δάκρυ μετά από κάθε λάλημα πετειναριού …

Φωτιά πείσμα και θάλασσα , στολές του ανυπότακτου στης απελπισιάς την χάρυβδη …

Της Τιβεριάδας τα νερά ορμητικά σπάνε πάνω στον αποκυλισθέντα βράχο …

Πρώτος εκείνος στο αδειανό το μνήμα ! Γέμισε ολάκερος με την ανέκφραστη χαρά !

Πυρφόρα η καρδιά του . Το στόμα του λαλεί του θεού την σοφία ! Τις λογικές άγρες σαγηνεύει , ξανά με το άσχιστο δίχτυ του .

Αδούλωτη ψυχή απ τις αλυσσίδες των Χριστομάχων  όλων των αιώνων .

Σταυρός μαρτυρίου …Κλειδιά Βασιλείας …Μια κορυφή σαν κατάρτι σε Κιβωτό σωσμού .

Ο Πέτρος πλέον αβύθιστος πάνω στο αγρίεμα του πελάγου,  αναζητά μετανοημένους  να ελκύσει απ τον θανατηφόρο βυθό .

Στο Θαβώρ έπειτα θα στήσει σκηνές για την αποψινή αγρυπνία …

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 

Πρώτη ανάσα στον Παράδεισο …( Το τελευταίο αλληλούια)

Ηλιοπράσινες Ελιές ριζωμένες στου Πολιτικού τα αιματοστόλιστα χώματα . Στης Αρχαίας Ταμασσού τα φανερά και για αιώνες ολάκερους κρυμμένα , που πάντα την σαγήνευαν βρέθηκε και απόψε ! Χρυσοκεντημένο όνειρο για λίγο την σκεπάζει , από του πόνου το ρίγος ,που ξεπνέει σε κάθε ανασασμό της ! Μαζί με τις αδελφές της , βρίσκεται λέει , σε αγρύπνια για τον Άγιο , παραμονές της χάρης του , στου πρώτου Φθινοπώρου την ακόμα λιόπυρη νυχτιά. Σε τούτο το μικρό δωμάτιο,  ξημερώνει κάθε τόσο του Αγίου Ηρακλειδίου η γιορτή ! Το πανηγύρι τους ! Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο!Παυσίλυπο και παυσίπονο ψάλμα , στον δεξί χορό του καθολικού ! Μετάνοια μπροστά στην λάρνακα και στην κάρα του προστάτη τους !

Φιλί , ευγνωμοσύνης , τάμα πάντοτε οφειλόμενο, στα ευωδιαστά λείψανα του Μάρτυρα πρωτοΧριστιανού, του διαδόχου του Αποστόλου Βαρνάβα, του μαθητή του Αποστόλου των Εθνών , του διδάχου και μεγίστου Κυπρίου Ιεραποστόλου , του Εφόρου τους και Πατέρα τους,   του λατρεμένου ! Και αυτός , ο Άγιος Ηρακλείδιος , συνέχεια δίπλα στο κρεβάτι της , στοργικά  να της σκουπίζει τον ιδρώτα , να της δίνει κουράγιο στις τελευταίες αυτές αναβάσεις ως του ποθητού Παραδείσου τον πρόναο !

Έκλεισε τόσες μέρες , που πια δεν τα καταφέρνει να μετρήσει στο Νοσοκομείο ! Η μοναχή Μακαρία , που όλοι την θυμούνται, με τις πιο γλυκές και ευωδιαστές μνήμες, πότε να τους κερνά αμύγδαλο γλυκό , πότε τα περίφημα κεράσματα του Μοναστηριού να τους προσφέρει με τρόπο απλό και απροσποίητη αγάπη ! Οι πάντες σχεδόν την επισκέφτηκαν , μα και όλες οι αδελφές της εκ περιτροπής ποτέ δεν φεύγουν από δίπλα της ! Η Προδρόμη , η Ξένη , η Θεοφίλη , Θεοδούλη , η Κλεονίκη, η Σεβαστιανή, η Προσδόκη, η Μεθοδία,η Παϊσία, η Εὐπραξία, η Συγκλητική, η Ἀνυσία, η Χρυσοστόμη, η Φιλοθέη, η Ἐμμέλεια, η Καταφυγή, η Ἡρακλειδία, η Εὐστολία, η Συνεσία, η Χριστίνα, η Γρηγορία, η Ἄννα, η Ἀρίστη, η Χαριθέα, η Ἀντωνία, η Ἰωσηφία, η Βηθλεέμ, η Θεοφανώ, η Ὑπομονή, η Χριστονύμφη, η Σιλουανή, η Εἰρήνη, η Νεκταρία, η Πορφυρία, η Ἐφραιμία, η Σωφρονία.

Κάθε μιας το όνομα,  μια αρετή , μια ανάμνηση του ομοθυμαδόν , μια προτροπή για δοξολογία ! Και εκείνες οι ευλογημένες , την αγκαλιάζουν με χρυσοκεντημένα βλέμματα παραμυθίας και μιας χαρμολύπης , που ελάχιστοι μπορούν να νοήσουν,  μα κυρίως να βιώσουν ! Δώρα είναι τούτες οι στιγμές της διακονίας στην βαριά ασθενούσα αδελφή τους ! Δώρα τα δάκρυα και οι προσευχές απ το ψαλτήρι και το προσευχητάρι,  που δεν σταματούν ποτέ να ακούγονται σε τούτο το δωμάτιο ! Δώρο και η επίσκεψη του πατρός Αθανασίου , του τότε πνευματικού της Μονής τους ,του πάντα Αγιορείτη και Μαχαιριώτη , εκείνο το αξέχαστο πρωινό … Πλησίασε εκείνος την άρρωστη και πήγε αυτή να σηκωθεί λίγο για να τον υποδεχθεί !-Στάσου ευλογημένη , μην σηκώνεσαι ! Πως είσαι αδελφή Μακαρία ;
- Τώρα καμιά ώρα κάπως έχω ησυχάσει !Μου κάναν πάλι ένεση ! Αλλά πάτερ Αθανάσιε, τι να σας πω …Χθες το βράδυ πολύ υπέφερα ! Φριχτός ο πόνος ! Αβάσταγος κάποιες στιγμές ! Ευτυχώς , είναι εδώ οι αδελφές μου κα με δυναμώνουν ! Μα , να σας πω …είπε σχεδόν ψιθυριστά κάνοντάς του νόημα , λίγο να έρθει πιο κοντά της …Του μίλησα χθες το βράδυ …. την ώρα του μεγάλου πόνου …προσευχήθηκα και παρακάλεσα τον Άγιο Ηρακλείδιο να με βοηθήσει! Του είπα : Άγιέ μου σε παρακαλώ …πάρε με μαζί σου να αναπαυθώ …
-Θα σε οικονομήσει αδελφή μου ο Άγιος , να μην πονείς πολύ …κάμε υπομονή ! Μην αποκάμνεις ! Ό,τι πει ο Θεός! Εμείς μόνο να ευχόμαστε συνέχεια , να ναι τα τέλη όλων μας Χριστιανά !
-Να ναι ευλογημένο είπε εκείνη …
-Να πάω λίγο έξω αδελφή μου , να μην σε ταλαιπωρώ …είπε  εκείνος  και βγήκε από το δωμάτιο …Εκείνη την ώρα περνούσε από τον διάδρομο ο γιατρός της μοναχής …Γνωρίζονταν καλά !
-Γέροντα  , ευλογείτε !
-Ο Κύριος να μας ευλογεί γιατρέ !Πως είναι η αδελφή Μακαρία ;
-Λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος ! Καρκίνος και στους 2 πνεύμονες …Επιθετικός , μεταστατικός, μη ιάσιμος …κάνουμε ότι μπορούμε να την ανακουφίσουμε γιατί έχει πολύ πόνο !
-Ναι , μου το είπε η ίδια πριν λίγο …Δηλαδή δεν υπάρχει επιστροφή …Πόσο καιρό έχει ακόμη γιατρέ ¨
-Το καλό αλλά και επώδυνο ταυτόχρονα για την ίδια είναι ότι ο οργανισμός της είναι πολύ γερός ! Αν δείτε κάποιες εξετάσεις θα καταλάβετε …Τουλάχιστον άλλους 6 μήνες έχει ζωή …αλλά και πόνο …Τι να πω , εμείς θα κάνουμε ότι μπορούμε με ενέσεις και φάρμακα να τον μετριάζουμε…

Επέστρεψε ο πάτερ Αθανάσιος στο δωμάτιο ύστερα από λίγο για να αποχαιρετίσει …Εκείνη την ώρα , οι 3 μοναχές που βρίσκονταν μαζί με την Μακαρία έλεγαν τους Χαιρετισμούς ! Η άρρωστη δρόσιζε τα στεγνά της χείλη με τα εφύμνια της πίστης και της αιώνιας άνοιξης ! Κάθε που ένα γράμμα τέλειωνε , οι άλλες σιγούσαν να ακουστεί από εκείνη το Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε και το Αλληλούια …Εκείνος σιωπηλός και δακρυσμένος μετείχε σε αυτήν την ανεπανάληπτη ουράνια μέθεξη …Έφτασαν στο Ω που πάντα αφετηρία είναι για παράκληση και μεσιτεία … Ὤ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τόν πάντων Ἀγίων ἁγιώτατον Λόγον δεξαμενή τήν νῦν προσφοράν, ἀπό πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαντάς· καί τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τούς συμβοῶντας...Παύση μετά από αυτό το υπέροχο συν …

Συμβοώντες , συμπάσχοντες , συνάλληλοι στου πόνο την διαδρομή που αλλοίμονο για την Μοναχή Μακαρία, έχει να μετρήσει ακόμα πολλούς μήνες …όπως πριν μόλις ο σπουδαίος γιατρός προέβλεψε… Παύση να ακουστεί το αλληλούια , από την Μακαρία την Μοναχή την ασθενούσα και κατάκλιτη …
-Ἀλληλούϊα …είπε εκείνη και πρόσθεσε κάτι ακόμα …Μνήσθητί μου Κύριε …Έκαμε τον Σταυρό της και σταύρωσε τα δυο της χέρια …Έμοιασε τότε τόσο με την ΜητρόΘεο, τρανώς ηπλωμένη υπτία, στην πανίερή της μετάσταση ! Τούτη την φορά δεν ήταν όνειρο του Αγίου της η παρουσία …

Έσπευσε εκείνος να μεσιτεύσει , να διαβιβάσει τάχιστα την παράκλησή της και ήρθε έπειτα εκεί , για να την παραλάβει μαζί με τον Άγγελό της …Λίγο μετά το τελευταίο της επί γης Ἀλληλούϊα , το ξέπνεμά της το τελειωτικό,   ή μάλλον την πρώτη ανάσα της , στου Παραδείσου το δίκαιο άνοιγμα… Όπως ακριβώς του το ζήτησε την προηγούμενη πονεμένη και στερνή επί γης νύχτα της …

Νώντας Σκοπετέας 

Διασκευή από προφορική διήγηση του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Λεμεσού κ.κ.Αθανασίου
Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Το Αμήν της Ζωής μου ( μέρος 2ο ) 

Μην θυσιάζεις Την Αγάπη …για μια αγάπη (Άγιοι Πάντες)

Αναπολόγητοι θα είμαστε εν ημέρα κρίσεως,  αν στερούμε από τα παιδιά μας την αληθινή Ζωή. Και θα θησαυρίζουμε την οργή του Θεού, αν αυτό που μας δώρισε και μας εμπιστεύθηκε, Του το παρουσιάσουμε χαμένο στο αιώνιο σκοτάδι. Άγνοια; Αδιαφορία; Κάποιες φορές αλαζόνες και υβριστές απέναντί Του! Θεοστυγείς γονείς! Θεομάχοι, κάνουν τα πάντα για να απομακρύνουν τα παιδιά τους από το ράσο, από το Φως. από την αφιέρωση! Απεργάζονται τρόπους…τα παρακινούν στην αμαρτία, στην φιληδονία, στην ακολασία , μόνο και μόνο για να μην…τα χάσουν από κοντά τους. Μη και προσκολληθούν στον Θεό, μη και εναποθέσουν σε Εκείνον όλες τους τις ελπίδες…Ακόμα και σε ψυχιάτρους τα…εμπιστεύονται και φάρμακα τους δίνουν με τις χούφτες , επειδή τα είδαν να είναι ευαίσθητα, ευσυγκίνητα, να προσεύχονται, να είναι ατάραχα , να μιλούν συνέχεια για τον Χριστό και τους Αγίους Του! Μετήλλαξαν την αλήθειαν του θεού εν τω ψεύδει (Ρωμ.α,25)

Αρχοντικά και απροσωπόληπτα αγαπά ο Θεός! Ο φιλών πατέρα ή μητέρα, υιόν ή θυγατέρα   …υπέρ Εμέ, ουκ έστι μου Άξιος! Δεν μας ζητά ο Χριστός μας να τον αγαπάμε περισσότερο! Δεν μας απαγορεύει την αγάπη! Μη γένοιτο! Το υπέρ Αυτόν δεν θέλει! Θα μπορούσε να πει κανείς πως θα δεχόταν το: ως και Αυτόν! Αγάπα τον άντρα, την γυναίκα, το παιδί σου αλλά όχι πιο πάνω από Εκείνον! Μην θυσιάζεις Την Αγάπη…για μια αγάπη!

Ευλογημένος ο γονιός που αποχωρίστηκε προσωρινά, για να συμπορεύεται  αιώνια!Που έδωσε ευχή, το παιδί του να αγιάσει και να συγκαταριθμηθεί με των Αγίων Πάντων, με του Κυρίου τους φίλους! Δεν αγιάζει βέβαια μόνο το ράσο και ο μοναχισμός και η αποταγή . Φυσικά και όσοι ακολουθούν το αγκαθόσπαρτο μα ευθές μονοπάτι μονοπάτι της έγγαμης ζωής, της οικογενειακής παλαίστρας, δύνανται ελέω Θεού να αγκαλιάσουν το αιώνιο Φως! Μα όλα να γίνονται για Την Αγάπη! Όλα να εκπορεύονται από Την Αγάπη ! Να μην θυσιάζεται το αιώνιο για το πρόσκαιρο, Η Αλήθεια για το μάταιο και το απατηλό, το άφθαρτο για το επίπλαστο…Εξ Αυτής και δι Αυτής και εις Αυτήν τα πάντα! Εξαγγελθέν το ότι,  όλοι όσοι ανυποχώρητα θα πορευθούν,   θα υποφέρουν! Συνεχώς αυξάνεται και σήμερα από νέους μάρτυρες η χορεία των…ακλινώς μιμουμένων το Θείον Πάθος! Δεν άφησε ο Κύριος αμάρτυρη την εποχή μας! Υπάρχει και στις μέρες μας θυσιαστική αγάπη! Γενναίο φρόνημα! Ανδρεία ψυχή! Μικρά ζύμη, ναι! Μα όχι αμάρτυρη εποχή! Ο εις έστω και Η Αλήθεια, ο εις και Η Αγάπη, όπως λέει ένα πατερικό ρητό, αποτελούν πλειοψηφία!

Ει και ο κόσμος υμάς μισεί, εμέ πρώτον μεμίσηκεν!Αυτό να μην το ξεχνάμε ποτέ! Και ότι κανείς δεν μπορεί να μειώσει Την Αγάπη! Να στενέψει το δοχείο της ψυχής που καρτερά να γεμίζει και να χωρά όλο και περισσότερο από τον απέραντο Ωκεανό Της! Κανείς δεν μπορεί να  μας χωρίσει! Σαν τους Άγιους Πάντες που δεν θυσίασαν ποτέ Την Αγάπη για μια…αγάπη …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή, αφιερωμένη στην μνήμη

 της Νεομάρτυρος Αγίας Ντανιέλας της Ρουμάνας