Κάθε Μεγάλη Πέμπτη…

Μεγάλη Εβδομάδα έφτασε πάλι! Των Αγίων Παθών η Εβδομάδα! Του Θείου Δράματος! Της καρτερίας! Της προσμονής! Ιερή αποκαραδοκία! Ψυχής συγκλονισμός! Πόσο κρατά; Πότε λήγει; Πότε θα επανέλθουμε στη θλιβερή κανονικότητά μας; Υπάρχουν ψυχές αδελφοί μου που διάγουν συνεχώς μια ατέλειωτη Εβδομάδα των Παθών! Τα προσωρινά δάκρυα της συγκίνησης για τον Χριστούλη που σταυρώσανε, αυτά που υγραίνουν τα δικά ΜΑΣ τα μάτια, σ΄εκείνων μένουν αστέγνωτα, γιατί συνεχώς αντικρίζουν έναν μόνιμα Εσταυρωμένο Θεάνθρωπο,  γιατί δεν παύει ποτέ να ξεβγαίνει από τα διψασμένα Του χείλη, εκείνο το παράπονο, που δυο χιλιάδες τόσα χρόνια, κάθε Μεγάλη Πέμπτη βράδυ ακούγεται διάχυτο ανάμεσα στα 12 Ευαγγέλιά Του! Ω μνήμη και ανδρεία αυτομεμψία! Αλήθεια θλιβερή,  σαν πλησιάζει ο Κύριος προς το Εκούσιον Πάθος! Όλους ΕΜΑΣ ρωτά…

«Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; 

τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην.

Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ 

ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε.

 Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τά ἔθνη κἀκεῖνα με δοξάσουσι σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· 

κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωήν τήν αἰώνιον».

( Αντίφωνο Μ.Πέμπτης)

Στη μέση ο Εσταυρωμένος. Καρφωμένη η αγκαλιά Του! Γερμένη η κεφαλή Του! Όπου κι αν σταθείς, το παραπονεμένο Του βλέμμα  σε ακολουθεί. Προσπαθείς να το  αποφύγεις…Του φοράς στεφάνι με λουλούδια, του ανάβεις κεριά και θυμίαμα! Δακρύζεις στο Σήμερον κρεμάται και στο εξέδυσάν με…Λίγο πριν όμως Τον άκουσες να σε ρωτά! Ναι, για σένα αδελφέ  μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, ΕΙΝΑΙ αυτές οι ερωτήσεις! Το παράπονο Εκείνου που δωρεάν εμίσησες! Εσύ τέκνο του Νέου Ισραήλ αντί να Τον αγαπήσεις ευγνωμόνως εξ όλης καρδίας ακόμα τον προσηλώνεις στον Σταυρό . Βρες επιτέλους την τόλμη να Του μιλήσεις και εσύ! Βάλε αρχή τούτο το σουρούπωμα της Μεγάλης Πέμπτης! Κοίταξέ Τον λοιπόν και πες Του:

Είμαι όλοι εκείνοι για τους οποίους είπες το ου γαρ οίδασι Κύριε!

 Παράνομος προδότης  έγινα μέσα σε λίγες μέρες από του Ωσαννά κραυγαστής και μαθητής σου…

Εγώ ο αιχμάλωτος, απόλυσα  τον Βαρραβά και καταδίκασα εσένα τον Ελευθερωτή μου!

Απύλωτο το στόμα μου, σε φτύνει και σε βλαστημά  και Εσύ Κύριε δεν αποστρέφεις το πρόσωπό σου!

Σε ράπισα με τα χέρια και σε αντίκρισα φθονερά με τα μάτια που εσύ Εσταυρωμένε μου Φωτοδότη  έπλασες!

Σε πότισα χολή βγαλμένη από πηγάδι συντετριμμένο, εγώ ο αχάριστος  που χόρτασα με το θρέμμα σου το ουράνιο και γεύτηκα  από το αστείρευτο Ζωντανό  νερό σου.

Κέντησα την πλευρά σου με λόγχη εγώ ο αμνήμων φονευτής,  που την Ερυθρά διέσχισα με της ράβδου σου τον Σταυρό!

Τόσες ατιμίες, τόσα αγκάθια , τόσα φραγγέλια …εγώ βαστώ και Εσύ ακόμα υπομένεις…

 Δεν έγινα νέος όπως με ευλόγησες…Έμεινα παλιός, τυφλοπάνι φορώντας πάνω στης ψυχής μου τα όμματα…

Δεν είμαι Κύριε ο Άγιος Ληστής, μηδέ ο Πέτρος Σου!

Καμώνομαι μόνο,  κάθε Μεγάλη Πέμπτη μόλις  ακούω τα δώδεκα καρφιά στα άρθρα σου τα άχραντα!

Δοξάζω τη μακροθυμία Σου Κύριε για  όσο βαστά ο χτύπος τους…

Και έπειτα συνεχίζω να σεργιανώ στον λογικό σου Παράδεισο, τριήμερους αιώνες σπαταλώντας…  

Νώντας Σκοπετέας

Μ.Εβδομάδα 2022

 

 

Για κάθε ναυάγιο και ένας Ζωσιμάς…

Για κάθε βδελυρό πάθος, για κάθε ρυπαρό λάθος, για κάθε έκλυτη αποστασία από το Θείο θέλημα στέλνει ο Κύριος παραμυθία και ελπίδα να συντρίψει την χάρυβδη της απόγνωσης και της λύπης, σαν η λυσσασμένη δίνη της απελπισίας γυρεύει αχόρταγα να καταπιεί την άσωτη ψυχή σου. Είναι ο μετανοημένος μαθητής που πρόδωσε και αρνήθηκε τρις, μα αποκαταστάθηκε σαν έκλαψε πικρά και τριπλά ξανακαινούργιωσε την αγάπη του και την αφοσίωσή του στον Υιό του Θεού του Ζώντος! Είναι ο Θωμάς που δεν τον κατάπιε ο κλύδωνας της απιστίας, μα  γύρεψε το βίωμα και η  καρδιά του  να πιστέψει! Όχι μόνο τα μάτια του και τα αυτιά του! Ελέω Θεού, εντός του έψαξε και βρήκε την Βασιλεία των Ουρανών! Είναι τόσοι ληστές, πόρνοι, μοιχοί, φονιάδες ανελεήμονες, σκληρόκαρδοι,  των κάθε λογής  ειδώλων   πρώην δεσμώτες, που ναι, είναι αλήθεια θαυμαστή , μπήκαν τιμητικά στο συναξάρι και στο Ευαγγέλιο και στο βιβλίο της ζωής το αθάνατο! Για κάθε πάθος, για κάθε λάθος, για κάθε φριχτή αποστασία και ένας Άγιος που ξαναγεννήθηκε μόλις τα λέπια έπεσαν από τα μάτια του στο άληστο ταξίδι προς της Δαμασκού την λύτρωση, προς του Ιορδάνη την απαράκλητη μα τόσο εξιλεωτική έρημο…Εκείνη που πάντοτε θα νεκρώνει τον κόσμο και θα ανασταίνει τους πρώην χαμένους στην διαφθορά των Θεόσδοτων αρετών.   

 

….«Και τώρα Αββά μου, εκπλήσσομαι, πως η θάλασσα ανέχθηκε τις ασέλγειές μου! Πως δεν άνοιξε η γη το στόμα της, για να με καταπιεί ζωντανή ο Άδης, που παγίδεψα τόσες πολλές ψυχές! Αλλά, καθώς φαίνεται ο Θεός ζητούσε τη μετάνοιά μου, γιατί δεν θέλει το θάνατο αμαρτωλού, αλλά περιμένει με μακροθυμία για να δεχτεί την επιστροφή του. Έτσι λοιπόν με τόση πολλή βία, φτάσαμε στα Ιεροσόλυμα. Όσες δε μέρες πριν τη γιορτή έμεινα στην πόλη, η ζωή μου υπήρξε η ίδια, μάλλον δε χειρότερη, γιατί δεν αρκέστηκα μόνο σ' αυτούς τους νέους που μαζί τους ασελγούσα στο πλοίο, αλλά και πολλούς πολίτες και ξένους μόλυνα». «Πίστευε, Αββά Ζωσιμά, ότι πέρασα 17 χρόνια σ' αυτή την έρημο παλεύοντας εναντίον των παραλόγων επιθυμιών μου, γιατί κάθε φορά που γευόμουν τροφή, επιθυμούσα τα κρέατα και τα ψάρια, που υπήρχαν στην Αίγυπτο, ως και το κρασί που μου άρεσκε, όταν ήμουν στον κόσμο. Ενώ εδώ, ούτε νερό είχα να πιώ και γι' αυτό υπόφερα φοβερά από την έλλειψή του. Επίσης μου ερχόταν η επιθυμία για τα αισχρά τραγούδια, που πάντοτε μ' αναστάτωνε και μ' έσπρωχνε για να τραγουδώ τα τραγούδια των δαιμόνων, που είχα μάθει. Αμέσως όμως, με δάκρυα στα μάτια και με κτυπήματα στο στήθος, έφερα στη σκέψη μου τη συμφωνία που υπόγραψα πηγαίνοντας στην έρημο. Παρευρισκόμουνα νοερά μπροστά στην εικόνα της Παναγίας της Θεοτόκου, της αναδόχου μου και την παρακαλούσα με δάκρυα να διώξει τους λογισμούς, που βασάνιζαν την άθλια μου ψυχή. Όταν δε δάκρυζα πολλήν ώρα και κτυπούσα το στήθος μου, έβλεπα από παντού να λάμπει γύρω μου φως και από τότες, μετά την τρικυμία, βασίλευε ειρήνη μέσα μου»…..

….«Τους λογισμούς δε που με ωθούσαν και πάλι στην πορνεία, πώς να σου τους διηγηθώ, Αββά; Μια φωτιά άναβε μέσα στην ταλαίπωρη καρδιά μου, που μ' εφλόγιζε ολόκληρη και ερέθιζε την επιθυμία της πορνείας. Αμέσως δε μόλις με πρόσβαλλε τέτοιος λογισμός, έπεφτα στη γη και έβρεχα με δάκρυα το έδαφος, επειδή νόμιζα ότι, αυτή που μου εγγυήθηκε, παρευρισκόταν ενώπιον μου, σαν προστάτης και μου επέβαλλε τιμωρίες για την παραβίαση».

….«Δεν σηκωνόμουνα από τη γη, έστω κι' αν περνούσε το εικοσιτετράωρο, μέχρις ότου το φως εκείνο, το γλυκό, έλαμπε γύρω μου και έδιωχνε τους λογισμούς που μ' ενοχλούσαν. Τα μάτια λοιπόν, της ψυχής μου είχα συνεχώς στραμμένα προς την εγγυήτριά μου, από την οποία ζητούσα να με βοηθήσει στο πέλαγος αυτό της ερήμου που βρισκόμουνα. Πραγματικά είχα αυτή τη βοήθεια και έτσι πέρασα το διάστημα αυτό των δεκαεπτά χρόνων παλεύοντας εναντίων εκατομμυρίων κινδύνων. Από τότε δε μέχρι τώρα η Βοηθός μου παραστέκεται σ' όλα και με κάθε τρόπο με καθοδηγεί»…. Αποσπάσματα από το βιβλίο «Βίος Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας του Αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων », εκδ. 2002 Ι.Μ Σταυρονικήτα Αγίου Όρους.

Όσες φορές κι αν διαβάσει κανείς τούτα τα σπαρακτικά λόγια μετανοίας δεν θα χορτάσει η ψυχή του! Ακόμα εκείνα τα 3 καρβέλια της, κομμένα αντίδωρα μυριοπλάσια,  μοιρασμένα τόσους αιώνες τώρα, περιμένουν να ψωμίσουν με ελπίδα αληθινή όσους η απελπισία έφερε στο χείλος του γκρεμού και καταμεσίς του μανιασμένου πελάγου.

Μα πριν το αντίδωρο λάβουμε,  να προηγηθεί το ατίμητο δώρο! Για κάθε τρικυμία του πανούργου μισόψυχου σαλευτή και ένα απάνεμο λιμάνι του Γαληνευτή Θεανθρώπου Ιησού! Για κάθε μετανοημένη ψυχή και ένας Ζωσιμάς που θα σε ψάξει και θα σε  βρει να στο προσφέρει! Ακεσώδυνο φάρμακο και εφόδιο Ζωής αιωνίου!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Πάτερ Κοσμά σ ευχαριστούμε που έμοιασες στο Χριστό μας!

                                                                                

                                                                                                           Τοιοῦτος γαρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, 

ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπο τῶν ἁμαρτωλῶν

 και ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος…(Εβρ. 7,26)           

Ο Αρχιερέας Χριστός όπως έλεγε ερμηνεύοντας το συγκεκριμένο χωρίο από την προς Εβραίους, ο μακαριστός Άγιος Πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος, είναι ο τύπος και το υπόδειγμα του κλήρου και δη του ανωτάτου κλήρου! Εις τύπον και εις τόπον Χριστού Αρχιερέως, (με τους πρεσβυτέρους εις τύπον Αγίων Αποστόλων) σύμφωνα και με τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, οφείλει να στέκεται κάθε Αρχιερέας! Μόνο που αυτό, δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, αλλά να αναζητάται ως επιδιωκόμενο και ποθητό ως την τελευταία αναπνοή, ως το νυν απολύεις… Το ζητούμενο λοιπόν, για το οποίο πάλεψε και μόχθησε ένας χάριτι Θεού Επίσκοπος. Ένας Αρχιερέας  που βίωσε το βαθύτερο νόημα αυτής της λέξης. Ένας Ποιμένας που είχε πάντοτε ως πρότυπον και Αρχέτυπον τον Μέγα Αρχιερέα, Κύριο Ιησού Χριστό! Ένα αφιέρωμα μνήμης, για κάποιον που ήδη ακαταγώνιστα μεσιτεύει στον Δεσπότη των όλων. Ο μακαριστός Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρός Κοσμάς. Μιμούμενος θυσιαστικά, αγαπητικά και ανυπόκριτα Το Άγιο Αρχέτυπο! Ένας αληθινά ταπεινός! Κάθε του λόγος, λόγος παρακλήσεως, αυτομεμψίας, μετανοίας και Αναστάσεως! Κάθε του λέξη βαλμένη έμπονα και προσευχητικά, να φανερώνει την βαθιά συναίσθηση της αποστολής του. Του αγώνα του καλού, που ολοκλήρωσε! Αποξενωμένος πάντοτε από τον κόσμο-εχθρό της ψυχής! Με τα μάτια της καρδιάς στραμμένα στον Ουρανό! Πλέον βρίσκεται εκεί που πάντοτε ποθούσε! Στο επουράνιο θυσιαστήριο…Στο Φως του Αρχετύπου κάλλους!

                       

Νώντας Σκοπετέας 

Με απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: "Εις τύπον και τόπον Χριστού"

Αφιέρωμα στον μακαριστό Επίσκοπο Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρό Κοσμά, με αφορμή την συμπλήρωση 3μηνών από της κοιμήσεώς του.

Αντιγενεά ελπιζόντων…

…ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν;

 ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;…( Ματθ.ιζ΄,17).

Όσοι σταμάτησαν να θεωρούν τον Θεάνθρωπο Ιησού ως Κυριεύοντα Ζωής και θανάτου, όσοι την πάσαν ελπίδα τους, την αναθέτουν αποκλειστικά και μόνο στην πολύτιμη μα εσχάτως  ειδωλοποιημένη επιστήμη, στην λογική  και  στους Υιούς των ανθρώπων, διαστρέφουν σφόδρα το παντοδύναμο του Σωτήρος. Και είτε απαξιώνουν και εκδιώκουν τον Χριστό, είτε Τον θεωρούν και Εκείνον ως μια επικουρική κάποια  λύση,  σε όσα με αυθεντία και νοσούσα διάνοια προκρίνουν ως θεραπεία και σωσμό. Και εμείς,  αντί να εμπιστευθούμε τον Ελευθερωτή των ψυχών και των σωμάτων, φυλακιζόμαστε σε μια αυτάρεσκη αυτοδικαίωση, δουλοπρεπώς, άβουλα και ασύνετα, υποτασόμενοι σε ο,τι το Αντίχριστο και επηρμένο. Άπιστοι και διεστραμμένοι, συνεχίζουμε απαθώς να ακούμε τον Κύριο:   

ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;…

Απόσπασμα από κείμενό μας με τίτλο: Ως πότε θα μας ανέχεται;( Ιούλιος2021)

Παραμονές Δ΄Κυριακής των Νηστειών,  στο άληστο ως το τέλος της Ιστορίας σωτήριον έτος 2022. Ακούγοντας ένα ομίλημα του μακαριστού Αγίου Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, εκείνο το…διεστραμμένη φωτίστηκε διαφορετικά μέσα μας! Ιδίως όταν ο Θεόκλητος και Θεόπνευστος Ερμηνευτής, αναφέρθηκε στο 5^ο κεφάλαιο του 5^ου Ευαγγελιστή Ησαϊα και στον 20^ο του στίχο:

Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν.

Στ’ αλήθεια, υπάρχει κανείς που να μην φορά τυφλοπάνι στα μάτια της ψυχής του και να μην αντικρίζει τούτην την θλιβερή πνευματική διαστρέβλωση; Το σκοτάδι βαπτίζεται φως και Το Φως σκοτάδι! Το πονηρό και το δόλιο ανακηρύσσονται πανηγυρικά ως  άγια, το πικρό βαπτίζεται γλυκό…Και όλα αυτά με το Ευαγγέλιο ανοιχτό μπροστά μας!

Διαστρεβλώνουμε την Ευαγγελική Αλήθεια συστηματικά αδελφοί και πατέρες!

Δυο παραδείγματα για τούτο, βγαλμένα από την δική μας γενεά…

Δεν μπορούμε να υποφέρουμε πλέον, όποιον στέκεται μέσα στον Οίκο του Κυρίου έτσι ακριβώς όπως ο Ίδιος ο Θεός προστάζει:  μετά πίστεως, ευλαβείας, και φόβου Θεού. Και αρχίζουμε να μιλάμε για…Φαρισαίους και μεγάλους Σταυρούς και ηθικισμούς. Μα αδελφέ μου, έτσι πρέπει να τελείται ο Σταυρός! Μεγάλος! Σημείο είναι! Που ενώνει Ουρανό και γη και την ποθεινή Βασιλεία την αιώνια! Λοιδορείς αυτό που εσύ δεν κάνεις και κακοποιείς ως άλλος οργανοπαίχτης εγχόρδων…Και έπειτα ακόμα λες: Κοίτα αυτόν που στέκεται και δεν είναι σαν κι εμάς τους…υπάκουους στα κελεύσματα του απατεώνα ανθρωπάρεσκου  κόσμου…

Τι ήρθε να μας παραστήσει; Tον καλό Χριστιανό; Σε ευχαριστώ Κύριε που δεν είμαι σαν αυτούς τους λίγους…τους Φαρισαίους τους υποκριτές…

Μα αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, μετά πίστεως, ευλαβείας, και φόβου Θεού στέκεται τούτη η ψυχούλα,  που όλο την λοιδορείς και όλο έξω θες να την εκβάλλεις… Ξέρεις ότι εκείνη την ώρα διαστρέφεις το πνεύμα του Ευαγγελίου; Τον ίδιο τον Χριστό και την διδασκαλία Του; Λοιδορείς όλους εκείνους για τους οποίους επαινετικά και ευλογητικά μίλησε! Λοιδορείς αυτούς τους έστω λίγους «οτι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. 7:14),  αποστρέφεσαι  το λείμμα, «ούτως ουν και εν τω νυν καιρώ λείμμα κατ' εκλογήν χάριτος γέγονεν» (Ρωμ. 11,5) απαξιώνεις και διώκεις το μικρό ποίμνιο, «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον, ότι ευδόκησεν ο Πατήρ ημών δούναι υμίν  την Βασιλείαν».  (Λουκ. 12:29-32) Και συνεχίζεις να ονειδίζεις και να διαστρέφεις,  όταν αυτόν τον αδελφό σου, πλέον αβίαστα τον αποκαλείς Φαρισαίο μα και ζηλωτή! Ναι, στα μάτια σου είναι ένας ακραίος φανατικός ζηλωτής με ζήλο ου κατ’ επίγνωσιν, επειδή προσπαθεί πάντοτε να  στέκεται μετά πίστεως, ευλαβείας, και φόβου Θεού εκπληρώνοντας…πάσαν δικαιοσύνην με ολόγιομο το πνεύμα της  Θεαρέσκειας! Φτάσαμε στο σημείο να προβάλλουμε ως πρότυπο το τι κάνουν οι πολλοί! Ηχεί ακόμα η φωνή του Παύλου άραγε; Μη συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω» (Ρωμ. 12.1-2) Και διαστρέφεις εκείνη την ώρα και αυτήν την ιερή λέξη, που το Πνεύμα το Άγιο έβαλε δίπλα σε Αυτόν τον ίδιο Τον Θεό! Θεὸς ζηλωτὴς…(Ναούμ 1,2). Είναι ο ίδιος  ο Θεός μας ζηλωτής λοιπόν! Αγαπά και καρτερά την αποκλειστικότητα στην αγάπη μας! Δεν μπορεί να την μοιράζεται με κανένα είδωλο είτε αυτό είναι πρόσωπο, είτε ιδέα, είτε επιστήμη, είτε, είτε…Εκείνο το εξ’ όλης της  αγάπης  και εκείνο το πάσαν της εμπιστοσύνης στην Θεία πρόνοια χλευάζεις, μα να ξέρεις στεφάνι του πλέκεις και δρόμο μακάριο του ανοίγεις…Γιατί αυτός προσπαθεί να μείνει στα κελεύσματα του Θείου Παύλου,  του στόματος του Χριστού και να είναι μέλος μιας φωτοβόλας…αντιγενεάς, άδολης και ακατηγόρητης, απέναντι στην  μοιχαλίδα και αποστατούσα  γενεά κάθε εποχής, γενεά διεστραμμένη και σκοτεινιασμένη!    

... ἵνα γένησθε ἄμεμπτοι καὶ ἀκέραιοι, τέκνα Θεοῦ ἀμώμητα ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καὶ διεστραμμένης, ἐν οἷς φαίνεσθε ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ, ( Φιλιπ. 2,15).

Ας μετανοούμε και ας αντιστεκόμαστε! Στην αντιγενεά μας αυτή,  το σύνθημα ας γίνει το:  Παράτεινον…γένοιτο  Κύριε, τὸ ἔλεός σου ἐφ' ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπὶ Σέ…

Καλή Ανάσταση!

Νώντας Σκοπετέας

                 Κυριακή Δ΄Νηστειών 2022              

 

 

Κάθε Σταυρός και μια καρέκλα! Κρυφοκοιτάγματα Παραδείσου...

Φεύγουν από δίπλα μας και είναι πιο κοντά μας. Οι άνθρωποι με τους οποίους συνοδοιπορήσαμε μοιραστήκαμε τον κοινό πόθο της αγέραστης ευτυχίας. Δεν έχει σημασία αν με κάποιους από εκείνους δεν ανταμώσαμε ποτέ και δεν αγκαλιαστήκαμε. Τους νιώσαμε αδελφούς και ομοαίματους με έναν Χριστό Πατέρα να ευλογεί αυτές τις σχέσεις ζωής τις αμάραντες. Σαν ήρθε το μαντάτο για το φευγιό των αδελφών μας κλάψαμε, μα και ζηλέψαμε που έφυγαν έτοιμοι για την μεγάλη συνάντηση με τον Δεσπότη Χριστό. Όχι, δεν είναι που έφυγαν εξομολογημένοι και κοινωνημένοι…Είναι που γεννήθηκαν για αυτήν ακριβώς την συνάντηση…Και σε ολάκερη την ζήση τους για αυτήν ετοιμάζονταν. Έβλεπαν αυτά που εμείς δεν βλέπαμε, άκουγαν εκείνα που εμείς αδυνατούσαμε να ακούσουμε. Τα πνευματικά αισθητήριά τους σε μια ανέκπτωτη ενάργεια. Φαινομενικά ανήμποροι να κάνουν ένα βήμα μα οι ψυχές τους όλο να φτερακίζουν σε ποθεινά λιμάνια Παραδείσου. Είναι οι μπροστάρηδές μας…Ναι καλά τους καταλάβατε! Κι είναι τόσοι πολλοί που σκανδαλωδώς ελέησε ο Κύριος να γίνουν γνωστοί και αγαπημένοι μας, προσφέροντάς μας αφειδώλευτα την πιο όμορφη αγάπη μετά την θυσιαστική , την ανυστερόβουλη αυτήν που κουβαλά Σταυρό! Σήμερα θέλουμε να θυμηθούμε δυο ζεύγη αυταδέλφων αγαπημένα! Τον π.Κοσμά τον Επίσκοπο και την αδελφή του την Ελένη. Ο Σεβασμιώτατος έγινε για χρόνους πολλούς η βακτηρία και οι σωματικοί οφθαλμοί της αδελφής του με την πολυόμματη ψυχούλα! Εκείνη κοιμήθηκε ξημερώνοντας του Αγίου Ευστρατίου .

 

Μεγάλη ημέρα! Ανήμερα των ονομαστηρίων του κατά σάρκα πατρός τους , του μακαριστού Ιερέως και Αγιασμένου Πατρός Ευστρατίου Παπαχρήστου! Μα και τον Νικόλαο και την Βασιλική Μπαζώνη τους Αγρινιώτες θυμόμαστε σήμερα ! Δεν τους ανταμώσαμε ποτέ από κοντά! Ο κυρ Νίκος μας με την αγαθή και απειρόκακη ψυχούλα του, που φρόντιζε αγόγγυστα την καθηλωμένη από τον πόνο αδελφή του. Ο μύστης της ησυχίας και λάτρης του περιβολιού της Κυρίας Θεοτόκου . Εκεί στο αρχονταρίκι του που δεν προλάβαμε να πάμε, εξιστορούσε στους αδελφούς του με εκείνη την υπέροχη απαλάδα στην φωνή και στις κινήσεις του τα αθωνικά του προσκυνήματα ! Έγραψε και ένα θαυμάσιο βιβλίο : Το Άγιο Όρος όπως το γνώρισα ! Μας το έστειλε πριν χρόνια! Θαρρώ πως είναι μέσα στα πιο ευλογημένα βιβλία που κράτησα ποτέ στα χέρια μου με θύμησες Άθωνα! Κι ύστερα μας έστειλε και τις υπέροχες ζωγραφιές του! Μια από αυτές εδώ απέναντι! Το καθολικό της Γλυκοφιλούσας στην Φιλοθέου. Και έπειτα ένα αρχείο ηχητικό με σπάνιες ηχογραφήσεις Αγίων Αγγέλων εν σώματι. Μόλις τον παίρναμε στο τηλέφωνο να τον ευχαριστήσουμε ούτε που αντιδρούσε…Απάθεια…Πάθος ζηλευτό! Κοιμήθηκε ήσυχα όπως έζησε ! Πιστός δούλος Κυρίου με πίστη αμετασάλευτη και υπακοή στον Ευαγγελικό Λόγο. Λίγες μόλις μέρες μετά τον ακολούθησε και η αγαπημένη του αδελφή! Δοξάσαμε τον προνοητή Θεό μας σε τούτο το άγγελμα! Ο κυρ Νίκος μας, η Βασιλική και όλοι οι μπροστάρηδές μας, έζησαν πάντοτε με του Θεού την θέα να συνεπαίρνει τις αισθήσεις τους. Όσα αξιώθηκαν να δουν από εδώ τα κράτησαν φυλαχτάρια και σπάνια προς δόξαν Θεού και μόνο τα μοιράστηκαν με άλλους για να τους γιατροπορέψουν τις τραυματισμένες ψυχές. Μα η όψη τους η γαλήνια και τα υγρά τους μάτια φανέρωναν άθελά τους το πλήθος των υπερκοσμίων καταστάσεων που συνεχώς βίωναν. Το κατά Θεό πένθος οι θλίψεις και οι ταλαιπωρίες που σμίλεψαν το πέρασμά τους από αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο γίνονταν συνεχώς κλειδιά του Παραδείσου. Εκεί συνεχώς έμπαιναν λίγο να κρυφοκοιτάξουν και να επιστρέψουν, με το δώρο της βεβαίας ελπίδας, να καθηλωθούν και πάλι από τον σμιλευτή πόνο. Σε κάθε κλινάρι δοκιμασίας τους, δίπλα και πάντοτε καθισμένος ο Χριστός! Ποτέ η καρέκλα άδεια! Μιλούσαν μαζί Του και Τον άκουγαν να τους διαβεβαιώνει συνεχώς! Τεκνία μου αγαπημένα! Ιδού Εγώ μεθ υμών ειμί… Κάθε Σταυρός και μια καρέκλα! Αγιασμένο και το δικό της ξύλο!

Μια εκπομπή αφιερωμένη στην Ιερή μνήμη των αυταδέλφων, π.Κοσμά και Ελένης, Νικολάου και Βασιλικής! Όσα σήμερα ακουστούν έχουμε έναν λογισμό πως ιεροκρυφίως και τα έζησαν και τα άκουσαν μα δεν μας το φανέρωσαν ποτέ…Ας πρεσβεύουν για όλους μας στον Μακρόθυμο Κύριο .

Νώντας Σκοπετέας.

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή. 

Ο τίτλος και το περιεχόμενό της ελέω Θεού επηρεασμένος από ένα θαυμάσιο κείμενο Γιούρι – Γιώργου Κλυαγίν με τίτλο:«Η καρέκλα δεν ήταν άδεια παιδί μου !»

Το ηλιέλαιο ας τελειώσει...

                                                                                                  “Λύσον την αχλύν των πταισμάτων μου
                                                                                                                                               Θεόνυμφε...”.

Είναι της αμετανόητης αμαρτίας και της αποστασίας η αχλύς, που θολώνει τον Ήλιο μεσούσης της ημέρας και φορά τυφλοπάνι στα μάτια μας! Αυτό που δυστυχώς δεν διανοούμαστε, είναι ότι σε όλην αυτήν την ζοφερή και θεοστυγή μακρόχρονη περίοδο της ευμάρειας, της ευημερίας και του αχόρταστου κορεσμού(και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτήν την θλιβερή διετία, αλλά στα τελευταία τουλάχιστον 40 έτη) είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και συναυτουργοί, συνευδοκώντας σε απανωτά εγκλήματα κατά του Παντευεργέτη μας, διαστρεβλώνοντας και μεταλάσσοντας την αλήθεια του Θεού εν τω ψεύδη…

Ανασταυρώνουμε συνεχώς τον Αναστάντα! Ζούμε ακριβώς και χωρίς σταματημό, αυτό που περιέγραψε ο Μέγας Παύλος στο: «Έγκλημα και τιμωρία» της Αγίας Γραφής στην προς Ρωμαίους επιστολή του. Η εθελούσια αγνωσία και αποστασία μας, οδηγεί τον Κύριο και το κατά παραχώρησιν θέλημά Του, στο να μας παραδώσει σε νου ανίκανο να διακρίνει το αληθές και το ορθό. Και έτσι οδηγούμαστε μωροί, ανόητοι και βραδείς τη καρδία, σε αυτό το θλιβερό επαίσχυντο σημερινό πνευματικό μας κατάντημα! Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν πως είναι δυνατό να μην μπορούμε να διακρίνουμε τα τόσο ευαντίληπτα που διαδραματίζονται μπροστά μας! Το κολλύριο για την πνευματική μας τύφλωση, το φάρμακο για την πνευματική μας απονέκρωση, είναι η αληθινή και συνεχής μετάνοια! Μα ας προηγηθεί η αυτογνωσία και η αυτομεμψία! Και ας γκρεμίσουμε ένα-ένα όλα τα είδωλα που στήσαμε και προσκυνάμε βλάπτοντας τη φήμη του Κτίσαντος! Εκατοντάδες εκτρώσεις καθημερινά! Διαστρέβλωση, νομιμοποίηση και προώθηση του παρά την φύσιν και κάθε πάθους ατιμίας-διαστροφής, προσκύνηση και θεοποίηση κάθε προωθούμενου συγχρόνου ειδώλου, είτε αυτό λέγεται σάρκα, ανηθικότητα, είτε η επαιρόμενη ως πλήρως αυτάρκης άθεη επιστήμη, είτε…

Εσύ όμως πάτερ μου και αδελφέ μου και ταλαίπωρε εαυτέ μου, που όλα αυτά τα θωρείς ως ένας ατσαλάκωτος και «υπάκουος» παρατηρητής και δεν τα στηλιτεύεις και τα αμνηστεύεις αγαπολογώντας για να είσαι αρεστός στους ανθρώπους, αξιοθρήνητα αυτοδικαιούμενος, να ξέρεις ότι είσαι συμμέτοχος, άρα και της απειθείας τέκνο, επίχαρμα του διαβόλου που θα δεχτείς την συνέπεια και την παιδαγωγία ακόμα και αυτής της Θείας εγκατάλειψης!

Όλοι πλέον μιλούν για τα επερχόμενα πρωτόγνωρα! Τώρα που όλα αυτά που κάποτε μας ένωναν πτώχευσαν και σίγασαν και αποκαλύφθηκε η κρυμμένη τους ασχήμια, έμεινε μόνο Ο Ένας που πάντοτε θα είναι της Ζωής ο αδαπάνητος θησαυρός και η Φωνή η αιώνια και το κάλλος το άρρητον, και αϊδιον! Το ηλιέλαιο ας τελειώσει! Ο Ήλιος της δικαιοσύνης να μην αποστρέψει το πρόσωπό Του και το έλεός Του ας μην αποσυρθεί! Το αλεύρι ας εκλείψει! Το ουράνιο πνευματικό μάννα να μην στερέψει! Γιατί τότε…δύναμη δεν θα χεις, μηδέ φωνή, να φτάσει πάνω, το καταδικό σου: «Λιμώ απόλλυμαι»…

Καλή μετάνοια! Καλή Ανάσταση!

Νώντας Σκοπετέας

Μ.Τεσσαρακοστή 2022

Με συντροφιά την Παναγία …

                

Με χαίρε και με δόξα Σοι μετριούνται οι αποστάσεις!

Λειμώνας πάντα ολάνθιστος, λιμάνι δίχως κύμα!

Μύρια η φορά , πρώτη η φορά, ένδακρυς θα θαυμάσεις!

Του Υψίστου η δύναμη ταχειά πέμπει τούτο το ποίημα!

Οσμή Χριστού αξεθύμαστη ξεβγαίνει από τα χείλη!

Ανάγκη είναι της ψυχής και όχι αναγκασμός της!

Ασίγητοι οι Χαιρετισμοί σαν η Κυρά στους στείλει!

Κραταίωμα , τείχος και βροντή κι άδυτος φωτισμός της …

Κάθε προσευχή, κάθε μετάνοια, κάθε αγρύπνια, κάθε νήστεμα, κάθε ταπείνωμα του θέλω τους, ένα σ αγαπώ στον Χριστό μας ! Τόσο ξεκάθαρα και απλά ! Χωρίς προσμονές για ανταλλάγματα! Μόνο για την δική Του αγάπη! Όλα για Εκείνον και από Εκείνον σε μια υπερκόσμια προσαρμογή …Μονάδα μέτρησης η προσευχή! Οι αποστάσεις μετριούνται και υπολογίζονται με τα ελέησον και τους Χαιρετισμούς της Κυρίας Θεοτόκου! Η ευχή γίνεται αυτόνομη μονάδα μέτρησης της ταχύτητας ! Απλησίαστη η ταχύτητα της ευχής!( Απόσπασμα από το βιβλίο « Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί» και Ημερολόγιο Όρους 2018)

Ανάγκη της ψυχής και τούτη η εκπομπή εδώ και χρόνια αδελφοί μου, σαν διανύουμε με το έλεος του Κυρίου και τις μεσιτείες της Κυρίας Θεοτόκου, το στάδιο των αρετών. Είναι μονάδα μετρήσεως αποστάσεων για κάποιους έστω λίγους η ευχή του Ιησού και οι Χαιρετισμοί της Κυρίας των αγγέλων! Κάθε Σαρακοστή τους συναντάμε και εκείνοι δεν ξεχνούν ποτέ το δώρο της Παναγίας, που τους αξίωσε να καταγραφούν όχι μόνο στη μνήμη, μα κυρίως στις καρδιές τους, αυτά τα εφύμνια, αυτά τα άφταστης ποιητικής αξίας λόγια! Τους χάρισε, τους Χαιρετισμούς Της! Όπου σταθούν και όπου βρεθούν, ξεκινούν τα 24 γράμματα και τα αμέτρητα θάμματα! Δεν το καυχώνται, δεν καμαρώνουν μάταια και ανθρωπάρεσκα για τούτο το δώρο. Ιερή υποχρέωση γεννιέται συνεχώς μέσα τους, αυτό το κλειδί της γαλήνης, αυτή τη σαγήνη της χαρμολύπης και του γλυκασμού, να τα μεταδώσουν σε όσους περισσότερους υποκύπτουν και λυγίζουν από τη φθορά και το βάρος της αμαρτίας και της αγνωσίας του Θεού! Γιατί σαν μελετήσεις των Χαιρετισμών τα άγια λόγια, θωρείς να ξετυλίγεται όλη η αλήθεια της αιώνιας ψυχής και το Πάνσοφο σχέδιο της απολύτρωσης. Και έρχεται στις ώρες της απαρήγορης μοναξιάς , μόλις ξεκινήσεις να λες τους Χαιρετισμούς, αυτή η ίδια η Παναγία, να σου συντροφέψει κάθε άλγος ψυχής και σώματος, να γίνει ιερό καταφύγιο και λιμάνι στων θλίψεων το πέλαγος! Δεν σταματούν τα θαύματα όπως και οι Χαιρετισμοί! Ως τη στερνή Πνοή της η αδελφή μας η Ελπινίκη, ήθελε να τους ακούει στο κρεβάτι της δοκιμασίας! Τούτες τις μέρες γίνεται η πρώτη κρίση αυτής της ψυχούλας, που αγαπούσε τόσο να λέει τους Χαιρετισμούς! Και πόσοι άλλοι αμέτρητοι άγνωστοι ως τα χθες αλλά και ως το αντάμωμα μας ελέω Θεού στην ποθεινή πατρίδα! Μες στην Αγία Σαρακοστή αυτές οι τόσο ελπιδοφόρες Παρασκευές της Παναγίας μας! Ελπίδα μόνη κάθε απελπισμένου! Ελπίδα και συντροφιά η Κυρία Θεοτόκος!

Σε λίγες μέρες ο πανίερος Ευαγγελισμός Της ! Έχουμε διανοηθεί αδελφοί μου όσοι θα προσέλθουμε να προσκυνήσουμε και να κατασπαστούμε την εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ότι εκείνη τη στιγμή αποδεχόμαστε δια της πίστεως ότι ο Θεός ενανθρώπησε σε μήτρα παρθενική δια Πνεύματος Αγίου; Το παράδοξον…δυσπαράδεκτον …

Και θα προσέλθουμε εμείς! Εμείς που δυσπιστούμε έστω και φοβόμαστε ακόμα και το ότι ένα τέτοιο εικόνισμα στο κέντρο κάθε Εκκλησίας τούτου ευλογημένου τόπου, αλλά και το Θεοποιητικό μυστήριο των μυστηρίων, είναι ικανό να μεταδώσει μολυσμό! Εμείς που θα σκύψουμε και θα υπακούσουμε ευλαβικά στο πρόσχωμεν του κάθε ταπεινού παπά, μόλις από το Ευαγγέλιο του Αγίου Λουκά διαβάσει τη φράση «ότι ουκ αδυνατίσει παρά τω Θεώ πάν ρήμα»!

Νώντας Σκοπετέας

Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή 2022

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή αφιερωμένη στα Θαύματα των Χαιρετισμών της Παναγίας μας .

Εκεί στον Πρόμαχο Ορθοδοξίας οι βαστάζοι της κυρίας Θεοτόκου και ο συγγραφέας και εκπαιδευτικός κ.Αριστομένης Φλουράκης, αείρροα ανθολογούν τα θαυμάσια, τα οποία βιώνουν οι αδελφοί μας, που δεν παύουν να ζητούν τις μεσιτείες της διαπορθμεύουσας Κυράς, ετοιμάζοντας ήδη τον επόμενο τόμο τους .

Τόσο εύκολο μα τόσο ασύμφορο…

...Καί ηγέρθη ευθέως, και άρας τον κράβαττον εξήλθεν εναντίον πάντων…(Μαρκ. Β´,12)

Κάποτε τα παλιά τα χρόνια  σε ένα μαντρί αρκετά έξω απ’ την Αθήνα,  μέσα  στο κοπάδι με τα πρόβατα, υπήρχε και ένα μικρό αρνάκι που βέλαζε με παράπονο. Μια Κυριακή πρωί, ξεκίνησε για  εκεί μια συντροφιά από πρωτευουσιάνους, με κυρίους και κυρίες, που μαγεύονταν από τέτοιες εξορμήσεις στην εξοχή και στον καθαρό αέρα. Μόλις έφτασαν στην καταπράσινη λιόφυτη πλαγιά με το μαντρί, άκουσαν το παραπονεμένο κλάμα του μικρού αμνού. Η συντροφιά φιλόζωη και πονετική, πλησίασε να δει από κοντά τι συνέβαινε…Είδαν λοιπόν το μικρό μαζί με τα υπόλοιπα κοντά στην μάνα του, να σέρνεται σχεδόν και να  κουτσαίνει …Το ένα  πόδι του δεμένο με ένα σχοινί και ένα μικρό μαδέρι,  έμοιαζε σπασμένο. Εκείνη την ώρα ήταν μέσα και ο τσομπάνης που φρόντιζε τα ζωντανά του. Μια από τις  κυρίες λοιπόν αφού τον καλημέρισε ευγενικά, τον ρώτησε: Αυτό το κακόμοιρο τί έπαθε; Πως έγινε και έσπασε το ποδαράκι του; Ο τσομπάνης, άνθρωπος…παλαιός, με γένια μακριά και μαλλιά ανάκατα, ατημέλητος μα λεβεντόκορμος και γαλήνιος στην όψη,  κοίταξε την κυρία κατάματα και με τον πιο φυσικό τρόπο της είπε:

-Εγώ του το… έδεσα!

-Εσείς; Μα πως μπορέσατε;

-Ξέρεις κυρία, εγώ τα αγαπώ πολύ τα ζωντανά μου! Είναι η περιουσία μου και τα φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ!

 -Δεν φαίνεται και πολύ αυτό που λέτε…Γιατί το κακόμοιρο το ταλαιπωρείτε έτσι; Να μην μπορεί σαν τα υπόλοιπα και αυτό να χαρεί το παιχνίδι…

-Αυτό το κούτσαβο, συνέχισε ο βοσκός, πολύ το αγαπώ από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε! Αλλά ήτανε πολύ ατίθασο και όλο ξέφευγε από την μάνα του και τα υπόλοιπα και μια-δυο φορές το έχασα για ώρα…Έτσι μέχρι που να μεγαλώσει του έδεσα το ποδάρι, γιατί εδώ που είμαστε έχει λύκους που κατεβαίνουν το βράδι απ το βουνό…

-Κρίμα πάντως το καημένο…είπε η φιλόζωη κυρία και απομακρύνθηκε προς την παρέα της που περίμενε…

Τα παραπάνω, για κάποιους ίσως φανούν αδιάφορα. Μα θέλουμε ολόψυχα, ένας ευλογημένος συνειρμός να υπάρξει με την Ευαγγελική περικοπή της δεύτερης Κυριακής των Νηστειών. Εκεί ο Ποιμήν ο καλός, εκεί ο  παραλυτικός(αμνός) και ο κράββατος… Κράββατος κάθε κλινάρι πόνου, κράββατος κάθε ασθένεια, κάθε Σταυρός και ανήφορος, κάθε πόλεμος, κάθε προσφυγιά, κράββατος ακόμα κάθε κακός και άστοργος ποιμένας, νυσταγμένος μισθωτός και αδιάφορος που δεν φροντίζει ως εκλήθη  και δεν οδηγεί σε ευώδεις λειμώνες τα προβατάκια-δούλους του Αρχιποίμενος Χριστού…Κράββατος, κάθε κυβερνήτης χωρίς Χριστό, υποταγμένος δουλικά  στο ψέμα και στο σκοτάδι...

Κράββατος λοιπόν κάθε μήνη και μήνυμα του Τριαδικού μας Ζώντος Θεού, μαδέρι και δέσιμο και σπάσιμο για την άλογη αποστασία μας. Το κατά παραχώρησιν θέλημα του Κυρίου μας...παιδεύει επειδή αγαπά! Είναι τόσο εύκολο για Εκείνον αυτό το άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει…Μα τόσο ασύμφορο για την αιώνια ψυχή μας…Καλή μετάνοια σε όλους ΜΑΣ !

Νώντας Σκοπετέας

                     

(Το περιστατικό στο ξεκίνημα, είναι διασκευή από προφορική διήγηση του μακαριστού Δ.Παναγόπουλου προ περίπου 50 ετών, τόσο επίκαιρη στις Θεοστυγείς μέρες μας όπου το κατα παραχώρησιν θέλημα του Θεού επιτρέπει...Να ευχόμαστε εκλιπαρώντας το έλεός Του, μη φτάσουμε στο ανείπωτα φρικώδες... κατ΄εγκατάλειψιν...)

  

Σημείο προσευχής...όχι άβατο αγνωσίας...

Η μελέτη, η σπουδή σε βάθος έρευνα με την καθοδήγηση των Θεοφωτίστων Αγίων Πατέρων και των 76 Ιερών βιβλίων της Αγίας Γραφής είναι ιερό μας καθήκον! Κανένα δεν εξαιρείται, κανένα δεν αποκλείεται! Όλα αλληλοσυμπληρώνονται κατά τρόπο Θείο και θαυμαστό! Η μελέτη του Θείου Λόγου είναι πηγή σωτηρίας. Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Ἀδύνατον σωθῆναι τόν ἄνθρωπον ἄνευ τῆς τῶν θείων Γραφῶν ἀναγνώσεως». Και συνεχίζει: «Η άγνοια της Γραφής οδηγεί σε γκρεμό και βάραθρο βαθύ. Αυτό γέννησε τις αιρέσεις, αυτό εισήγαγε τον διεφθαρμένο βίο, αυτό έφερε τα άνω κάτω» Η Αγία μας πίστη, η μόνη αληθινή με αρχηγό και τελειωτή τον Κύριό μας Ιησού Χριστό θεμελιώνεται σε αρραγή και αμετασάλευτα θεμέλια. Ο Θείος λόγος και η Αγία Γραφή η πέτρα , ο πυρήνας και η βάση όλων!  Ακολουθούν η ιερή μας παράδοση, αναλλοίωτη στην ψυχή του πιστού λαού και η εν Αγίω Πνεύματι ανεξίτηλα και αλάνθαστα αποτυπωμένη Πατερική μας παράδοση.

 

Ως οι Πατέρες ευσεβώς εδίδαξαν ομολογούμεν πιστώς!  Εκείνοι λοιπόν που , επιτρέψτε μας να πούμε, ελαφρά τη καρδία διατείνονται και επιχειρηματολογούν αναζητώντας δικαιολόγηση για αστοχίες και δογματικές παρεκκλίσεις λέγοντας, δυσσεβώς αμαθώς και απερισκέπτως,  ότι : αυτό  ρητά πουθενά δεν αναφέρεται στον Λόγο Του Θεού, ξεχνούν ότι αυτοί οι 3 Θεοδίδαχτοι πυλώνες της Αγίας μας πίστης αλληλοσυμπληρώνονται και δημιουργούν ένα συμπαγές σώμα που καλείται Ορθοπιστία και απαρασάλευτο δόγμα! Πουθενά στον Λόγο Του Θεού  δεν αναφέρονται σχεδόν όλες , πλην της εορτής του Ευαγγελισμού, οι μεγάλες ακραιφνώς Θεομητορικές εορτές της πίστης μας.   Τα Εισόδια της Κυρίας Θεοτόκου, μήτε το Γεννέσιόν της , μήτε η Κοίμηση! Θα αμφισβητηθούν; Μη γένοιτο! Θαρρούμε πως δεν χρειάζεται να δοθεί άλλο παράδειγμα! Ο σεβασμός σε όσα στην δισχιλιετή Χριστιανική Ορθόδοξη πίστη μας ο Χριστός μας με τους Αγίους Αποστόλους Του και τους καταυγασθέντες τον νουν  Θεοφόρους κήρυκές Του μας κληροδότησε, δεν πρέπει να νοθεύεται και να διαστρέφεται σε άσκεφτη ασέβεια και πλανεμένα «νεορθόδοξα» φληναφήματα! Ας μην ψάχνουμε αδελφοί και Πατέρες το πού το λέει ρητώς και …γραμματικώς, αλλά το ποιός υπό  Χριστού μυσταγωγούμενος  Θεοφόρος και Θεόφρων καταυγασθείς ταις Θείαις αυγαίς Του Πνεύματος το λέει και κυρίως το ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ! Εδαφιαία μετάνοια μπροστά του και δάκρυα για το μέγα έλεος!

Προφητεία και Αποκάλυψη συμβαδίζουν στην συνείδηση και στο γνωστικό πεδίο κάθε Χριστιανού Ορθοδόξου. Πολλοί εκ των ανωτέρω αναφερθέντων λοιπόν,  προτείνουν να μην  αγγίζουμε το  βιβλίο της Αποκαλύψεως  ως επικίνδυνο και ενίοτε ακατάληπτο γεμάτο αποκλειστικά από συμβολισμούς, αλληγορίες, και λανθάνοντα μηνύματα για λίγους… Άλλοι, με τους οποίους και θα συμφωνήσουμε, μιλούν για ένα άκρως παραμυθητικό και προτρεπτικό σε διαρκή πνευματικό αγώνα βιβλίο.Το τελευταίο από μια σειρά 76  που συναποτελούν τον Θείο λόγο, την Αγία Γραφή!  Ελπίδα έχει μέσα της η Αποκάλυψη και αληθινή μακαριότητα. Και ο ηγαπημένος μαθητής στέλνοντας το αιώνιο μήνυμα της μετανοίας και της θυσιαστικής προς Θεόν  αγάπης,  προσπαθεί να επαινέσει προκαταβολικώς όσους θα βιώσουν αυτό το σύντομο πέρασμα από την πρόσκαιρη ζωή, εγκολπώνοντας τα συνταρακτικά της μηνύματα! Οι μακαρισμοί που φωλιάζουν μέσα στην αποκάλυψη αποτελούν ένα ισχυρό πνευματικό θέλγητρο για όσους μακριά από αυθαίρετες κρίσεις και ερμηνείες πλανεμένης προχειρότητας και εσχατολαγνείας,  θα ακολουθήσουν το κεντρικό μήνυμα της προετοιμασίας για την αιώνια και αγέραστη μακαριότητα. Το σύνθημά τους και ο πυρήνας αυτής της αγάπης τους προς τους αποκαλυπτικούς λόγους του Αγίου Ιωάννου είναι ένα: Δεν είμαστε αντιχριστοφοβικοί! Προσπαθούμε με την χάρη και το έλεος του Κυρίου να γίνουμε Θεοφοβούμενοι!

 

Ένα δεύτερο σύνθημα : Να γίνουμε καλεστοί στο Δείπνο της Βασιλείας του Θεού! Ένας έμψυχος ποταμός Θείου λόγου, πέλαγος Θεολογίας, 2^ος Χρυσόστομος των ημερών που εγγίζουν τις εσχατιές της Ιστορίας, ο μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος,  θα μας οδηγήσει με ασφάλεια και Θεοπνευστία σε δύσβατα μα ουράνια μονοπάτια κάνοντας τα άδηλα και τα κρύφια,  σημείο προσοχής και προσευχής και όχι άβατο αγνωσίας και ακατηχήτου… Με την ευχή του Αγίου Γέροντος αυτό το μικρό ταξίδι, ο περίπατος στο φωτεινό μονοπάτι του Θείου Λόγου ας ξεκινήσει…ο καιρός εγγύς!   

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Κατώφλι του Παραδείσου…

Αχ αυτό το σχέδιο ιλασμού και σωτηρίας  του Αγίου Θεού! Δεν φτάνουν για να μετρήσουν τις σελίδες του,  ούτε τα αστέρια του Ουρανού, ούτε τα πετεινά του,  ούτε το αμοθάλασσο, που σαν να γίνηκε για να σου θυμίζει πάντοτε το άπειρο της ευεργεσίας Του. Και εσύ στη… σκηνή της πράξης του, να νιώθεις  την μια στιγμή πρωταγωνιστής και άξαφνα να καταλαβαίνεις πως είσαι μόνο  ένας κομπάρσος του ευλογητού Θεού και κρίκος μιας αιώνιας αλυσίδας που συνδέει το όλον με  το «παν-πλήρωμα»*  Ιησού. Όσο και να κρυφτεί κάθε φτωχός Λάζαρος σε τούτη τη ζήση, αν είναι  θέλημα του Στεφανοδότη Κυρίου, θα λάμψει η μνήμη του, να φωτίσει σαν Μωσέας και φωνή προφητών, τα σκοτάδια όσων ακόμα πολεμούν με τον σκοτοδότη εχθρό να σώσουν την ψυχή τους πριν περάσουν απέναντι. Έτσι έγινε και με την Κυρά-Σοφία μας. Δεν την γνώρισα ποτέ, δεν την άκουσα έστω μια λέξη να προφέρει. Κι όμως αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι την έχω πλέον και για όσο ζω τούτο το πρόσκαιρο, μέσα σε εκείνους οι οποίοι  στάλαξαν μέσα στην κατάξερη ψυχή μου ένα μυρωμένο δάκρυ από το βίωμά τους! Το βίωμα των διδαχτών του Θεού! Εκείνων που δεν διάβασαν ποτέ τους τα λεγμένα και τα δίκαιά Του, μα στις καρδιές τους με πύρινο μελάνι έχουν ανεξίτηλα γραμμένη την λέξη: Ιησούς. Εκείνων που σαν θελήσουν να πληροφορηθούν το Θεάρεστο λαβαίνουν συμμαρτυρία(Ρωμ.2,14-15) όχι από τους σοφούς και τους  σπουδασμένους τούτου του κόσμου, μα από την ασφαλή τους συνείδηση, που σαν πυξίδα σε έναν μόνο προσανατολισμό και σε ένα κατώφλι αταλάντευτα  οδηγεί.

Η κυρά Σοφία ήρθε και μας συνάντησε σχεδόν δέκα χρόνια μετά την κοίμησή της. Μόλις λίγα λεπτά αφού κάποια άλλα ταπεινά και εξουθενωμένα τούτου του κόσμου φανερώθηκαν σε ένα αληθινό ιστόρημα.        ( σ.σ.«Να γεννήσει η νύφη τα κουφέτα») Παράλληλοι βίοι της γιαγιάς Σταμάτας  και της γιαγιάς Σοφίας. Σαν δημοσιεύθηκαν της νύφης τα κουφέτα, φανερώθηκε η δεύτερη. Έψαχνα να βρω μια φωτογραφία να ταιριάζει με εκείνα τα θαυμαστά της γιαγιάς Μάνε. Μόλις λοιπόν βρήκα μια φωτογραφία, με μια γερόντισσα καθισμένη σε ένα ντιβανάκι, σιμά στο καπνισμένο τζάκι, με ένα τεντζερέ πάνω στην πυροστιά, συγκλονίστηκα. Σκέφτηκα πως κάποιος καλλιτέχνης φωτογράφος την …σκηνοθέτησε! Έψαξα να βρω περισσότερα στοιχεία για να τα αναφέρω, να λάβω μια άδεια για να την δημοσιεύσω, αλλά δεν τα κατάφερα.

Την… έκλεψα λοιπόν, αφού τόσο συναφής ήταν με το αληθινό διήγημα και τόσο με είχε συνεπάρει. Δεν είχαν περάσει λοιπόν  παρά ελάχιστα λεπτά, αφ ότου το κείμενο με την φωτογραφία «ανέβηκε» και ένα μήνυμα που ήρθε μας συντάραξε:  

  Αχ και να ξερες πόσο με συγκίνησες με αυτή τη φωτογραφία και για τα όσα έγραψες... Αυτήν τη φωτογραφία την τράβηξα 20 Ιουλίου του 2012... Σε μία φτωχή γειτονιά του χωριού μου... Μπήκα μέσα στην κυρά Σοφία... μέσα στο φτωχικό της σπίτι, που όλο κι όλο ήταν αυτό το δωμάτιο... Εκεί τα πράγματα της εκεί τα δύο της κρεβάτια... κ εκεί στο χωματένιο τζάκι χειμώνα καλοκαίρι, όλες οι αναμνήσεις απ' την ζωή των απλών κ αληθινών ανθρώπων ξανά έπαιρναν ζωή... Είχε τον άντρα της και το παιδί της τον Διαμαντή... Την ειδοποίησαν (γιατί τηλέφωνο δεν έχει) μία βραδιά και της είπαν ότι  το παιδί σου βρέθηκε κεκοιμημένο σε ένα παγκάκι στα Γιάννενα... Έγινε η κηδεία του, με πόνο και αυτή η χαροκαμένη μάνα ήταν πάντοτε εκείνη που άναβε το καντήλι του, δακρυσμένη μπροστά  στην εικόνα της Παναγίας... Έπειτα έφυγε και ο άντρας της ο μπάρμπα-Χρήστος... Και στο τέλος μόνη της, έφυγε και αυτή από τούτον τον κόσμο για να πάει κοντά τους, να πάει κοντά στο Χριστό να αναπαυτεί η ψυχή της... Σε έναν τόπο που δεν υπάρχει πόνος ούτε λύπη ούτε αναστεναγμός αλλά η Χαρά και το Φως το Ανέσπερο της αιωνίου ζωής... Δόξα τω Θεώ που τους γνώρισα... που την γνώρισα και με δίδαξε στον πόνο,  στη φτώχεια και στο δρόμο της Ιεροσύνης μου... Σε Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου... Ακόμα και αυτό είναι ένα μνημόσυνο και  ένα κερί στη μνήμη της...

Ένας Ιερέας λοιπόν ο παπά- Δημήτρης ήταν ο φωτογράφος. Τίποτα το φτιασιδωμένο όπως πρώτα είχα σκεφτεί. Η αλήθεια της καθαρής ψυχής να αντανακλάται σε μια εικόνα. Η έμψυχη αγαθοσύνη! Το μήνυμά του το συνόδεψαν ακόμα κάποιες φωτογραφίες από εκείνη του την επίσκεψη. Νέα έκσταση! Κάθε μια, σαν να διαβάζεις κάθισμα απ το ψαλτήρι. Μακαρία πτωχεία. Οσιακή μορφή προβάλλει στο κατώφλι μιας ξύλινης  πόρτας με ένα ετοιμόρροπο μάνταλο για αμπάρωμα. Ω εκείνο το κατώφλι!

Πόσο λαχτάρησε η ψυχή μου να το διαβώ, για να μπω σε έναν επί γης Παράδεισο! Τοίχοι μαυρισμένοι ολόγυρα,  θαρρείς πως έκρυβαν Αγιογραφίες που κάπνισαν άγρυπνα κεριά. Ένα εικόνισμα της Παναγίας, και μια ξεθωριασμένη κορνίζα με τον μακαρίτη τον γιό της, βαλμένες ακανόνιστα πάνω από το κρεβάτι της. Το νοικοκυριό της, όλο κι όλο λίγα μπιτόνια με νερό, δυο κόσκινα, λίγα χάλκινα νταβαδάκια  και μερικά μικρά χαρανιά., όλα πολυκαιρισμένα, βαλμένα στο χωμάτινο δάπεδο. Μερικές κρύπτες με λιγοστά τρόφιμα και μια για το καντήλι. Ένας σοφράς  και ένα ντουλάπι να θυμίζουν τα στερημένα πρωτινά της. Έξω απ το πλίθινο σπίτι, μερικά δεμάτια με ξύλα, λίγοι σωροί με προσανάμματα για τη φωτιά της  και ανεμπόδιστος ο καθαρός Ηπειρώτικος ουρανός. Και έπειτα η κυρά Σοφία σε άλλη φωτογραφία, βαστώντας  ένα πιατέλο χαμογελαστή και χαρμολυπημένη να σε πλησιάζει για να σου προσφέρει το κέρασμα που το έχει πολύτιμο και κρατημένο για όποιον τόσο σπάνια καταδεχτεί να την επισκεφτεί σαν Χριστός αναμενόμενος. 

Ένα κουφέτο και ένα γλυκάκι γεύτηκαν οι...νηστικές ψυχές μας Κύριε, σαν αποκάλυψες αυτές τις...μυστικές διαλεχτές Σου.

Η Ελένη, η  Σταμάτω, η Φώτω, η Σοφία! Τις ένωσες Κύριε σε μια τόσο αντιπροσωπευτική  χορεία ταπεινών, πενθούντων, πραέων και  καθαρών τη καρδία, για να τις μνημονεύουμε και έτσι να γεμίζουμε  τις κενές καρδιές μας με την  ελπίδα πως κάποτε ίσως,  με το έλεός Σου,  να μας περιμένουν αυτές οι γεροντισούλες, εκεί στου Παραδείσου το κατώφλι,  με ένα πιατελάκι στο χέρι και το ίδιο φως που από εδώ τις έλουζε. Αν…καταδεχτήκαμε να μπούμε  από εδώ στα φτωχόσπιτά τους,  ίσως το έλεός Σου Κύριε να ανοίξει και εκείνη την πύλη, που οι ετοιμόρροπες ψυχές μας μόνο μπορούν να αμπαρώσουν…

Νώντας Σκοπετέας

Ιδιαίτερες ευχαριστίες από καρδιάς στον σεβαστό πατέρα Δημήτριο Ε. για τα κεράσματα του Παραδείσου και για  το επι γης κατώφλι του, που εκείνο τον Ιούλιο απαθανάτισε…

 *(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 42)

 

Μην ανησυχείς…Στο υπόσχομαι, μαζί θα πάμε στον Παράδεισο!

Ο Παράδεισος!  Προορισμός και σκοπός, αφετηρία αιωνίου Φωτός και λόγος υπάρξεως μα και σταυρικής πορείας στην παρούσα ζωή για κάποιους,  έστω λίγους. 

Για τους περισσοτέρους, μια αφηρημένη έννοια ευδαιμονίας, κάτι αθέατο και απροσδιόριστο , το κάπου αλλού , το άγνωρο!  Για την Αναστασία, από τότε που συνειδητοποίησε την αξία την ατίμητη και το μέγεθος το δυσθεώρατο, ο Παράδεισος έγινε όμως ένα επίμονο και ασίγαστο άγχος, μια ορμητική αγωνία, που την παρέσυρε σε μια ασύμβατη με την ειρήνη και την γαλήνη του Χριστού ένταση και ένα βάρος τόσο δυσβάσταχτο, που χρόνια τώρα κουβαλούσε! Αγωνιζόταν ναι, μα όλα τα αντίκριζε εφάμαρτα γύρω της, επικίνδυνα για την  απώλεια της ψυχής της…

 Ένας ψυχαναγκασμός χωρίς χαρά, που τόσο διαστρέβλωνε εκείνο το αυτεξούσιο και θυσιαστικό, του όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…Μια αυστηρή υποχρέωση, ένα επιβεβλημένο καθήκον και ένας Χριστός με μαστίγιο,  δαμόκλειο σπάθη  και ποινολόγιο ανά χείρας. Μια χρόνια κατάσταση, που έκανε και τους γύρω της να απορούν και συχνά πυκνά να την οικτίρουν για αυτήν της την τόσο στρεβλή προσέγγιση, μα κυρίως για το ότι η συμπεριφορά της εξέπεμπε μια νοσηρότητα και μια πλήρως αλλοιωμένη εικόνα ενός Φιλόστοργου και συγγνωμικού Πατέρα, που δεν καραδοκεί εκδικητικά  για την αποστασία, μα όλο μακρόθυμα καρτερά,  έστω και την ενδεκάτη ώρα, την επιστροφή και την αρχοντική, ανυστερόβουλη αφοσίωση, στις κρίσεις και τις εντολές Του. 

Όλα τούτα, πάλιν και πολλάκις, της τα είχε επαναλάβει ο πνευματικός της πατέρας, ο πατήρ Φ.,ο τόσο χαριτωμένος Αγιορείτης, που ζούσε με χαρά  από εδώ τον Παράδεισο, ο καλλικέλαδος παπάς  και πνευματικός αναρίθμητων ψυχών! Κάθε που έβγαινε στον έξω κόσμο ο παππούλης για εξομολόγηση, η Αναστασία πρώτη τον περίμενε!

Και πάλι οι ίδιες φοβίες και οι καταδικές της αναστολές και απογοητεύσεις, η αφόρητη πίεση και οι σχεδόν εμμονικές ενοχές που πάντοτε την οδηγούσαν νοερώς στα βάραθρα της ετοιμασμένης για …εκείνην κολάσεως.    Ούτε αυτός  ο τόσο ευμήχανος και γλυκύτατος πατέρας δεν τα είχε καταφέρει τόσα χρόνια τώρα να της «πάρει» , να της καταλαγιάσει αυτήν την  βαθιά ανησυχία και το ανειρήνευτο.  Ματαίως πάσχιζε και ο σύζυγός της ο Πασχάλης, να την δει κάποτε ήρεμη και τακτοποιημένη εντός της! Εκείνος, ατάραχος με μια ψυχή απάνεμη, για πολλούς καιρούς  υπέμενε με αγάπη τους πανικούς και τους «κυματισμούς» της,  προσευχόμενος συνεχώς  να μην καταλήξει όλος  αυτός ο…σάλος σε ένα θλιβερό ναυάγιο μα σε λιμένα εύδιο. Το συζητούσε συχνά με τον κοινό τους πνευματικό και τον θερμοπαρακαλούσε να προσεύχεται, κάποτε να έρθει η νηνεμία στην ψυχούλα της.

Κύλησαν τα χρόνια και κάποτε η Αναστασία ασθένησε από την καρδιά της. Να ταν όλη αυτή η τρικυμισμένη  της πορεία και το μόνιμο άλγημα της κολάσεως που την λάβωσε, ή το πανευμήχανο του Γαληνευτή των ψυχών,  που την ελέησε να βρεθεί σε ένα κρεβάτι Νοσοκομείου, λίγο πριν το χειρουργείο;  Και σε αυτήν την στιγμή το άγχος του… Παραδείσου δεν την είχε εγκαταλείψει. Στην τελευταία εξομολόγηση ο πατήρ Φ. της είπε κάτι που την εξέπληξε μεν,  μα δεν την ησύχασε κιόλας! Αφού και πάλι του παρέθεσε όλα αυτά για τα οποία ήταν άξια της κολάσεως και της αιώνιας τιμωρίας, εκείνος σχεδόν γελώντας της είπε:

-Βρε ψυχή ευλογημένη, δεν κουράστηκες τόσα χρόνια να βασανίζεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου; Τι θα γίνει με σένα; Θέλεις να σου υπογράψω ότι θα μπεις στον Παράδεισο; Θα κάνω κάτι καλύτερο με την βοήθεια του Αγίου Θεού και τις μεσιτείες της Γοργοεπηκόου Μητέρας μας! Σου υπόσχομαι λοιπόν ότι όλα θα οικονομηθούν για να μπούμε μαζί εκεί που ποθείς! Πιασμένοι χέρι –χέρι!

Η χαρά όλων ήταν μεγάλη λοιπόν, μόλις αντίκρισαν ξαφνικά τον Γέροντα στο Νοσοκομείο έξω από το δωμάτιο της Αναστασίας.

-Πάτερ την ευχή σας! Πως έγινε αυτό το θαύμα και ήρθατε; Δεν μας είχατε ενημερώσει ότι θα βγαίνατε από το Όρος!

-Πασχάλη μου και εγώ νοσηλεύομαι στον απάνω ακριβώς όροφο στην Ορθοπεδική! Θα κάνω ένα χειρουργείο στο πόδι μου επαναληπτικό τελικά  και ήρθα εκτάκτως! Πώς είναι η Αναστασία;

-Δεν είναι πολύ καλά πάτερ! Είναι σοβαρό το χειρουργείο, αλλά ελπίζουμε στο έλεος του Κυρίου! Βέβαια κατά τα λοιπά όπως τα ξέρετε! Το μόνιμο μαρτύριο με το αν θα χάσει τον Παράδεισο! Αδιόρθωτη η κατάσταση! Ούτε  αυτό που την είπατε την τελευταία φορά δεν την ηρέμησε! Μια ατέλειωτη ταραχή! Και πόσο φοβάμαι ότι αυτό της προκάλεσε το πρόβλημα τελικά!

-Κοίτα, έχω φέρει το πετραχήλι μαζί μου! Θα μπω μέσα να της κάνω έκπληξη και να την εξομολογήσω να πάρει κουράγιο! Μην αφήσεις για λίγο κανέναν να μας διακόψει  σε παρακαλώ!

 Μπήκε στο δωμάτιο της Αναστασίας ο παπάς ο Αγιορείτης! ‘Υστερα από δεκαπέντε περίπου λεπτά βγήκε χαμογελαστός! Ευλόγησε τον Πασχάλη χωρίς να μιλήσει και απομακρύνθηκε ήσυχα! Δεν πίστευε εκείνος σε αυτό που είδε και άκουσε μόλις ήρθε ξανά στο πλευρό της! Μια Αναστασία αγνώριστη! Γαληνεμένο ανείπωτα και φωτεινό το πρόσωπό της! Ένα χαμόγελο αλλιώτικο, ίδιο με  εκείνο του παππούλη πριν από λίγο!  Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια άκουσε τέτοιο ήχο να βγάζει η φωνή της! Ασυνήθιστα απαλά του μίλησε:

-Πασχάλη μου είμαι πολύ καλά! Δόξα τω Θεώ! Ειλικρινά δεν έχω ξανανιώσει τόσο όμορφα! Να ναι ευλογημένος ο πάτερ! Πάλι το ίδιο με είπε! Με υποσχέθηκε ότι θα μπούμε μαζί στον Παράδεισο! Χέρι-χέρι κρατημένοι!  Άντε τώρα πάνε σπίτι να ξεκουραστείς και εσύ λίγο! Όλο το βράδυ δεν έκλεισες μάτι!  Και έρχεσαι ξανά το απόγευμα καλέ μου! Συγγνώμη για όλα! Τώρα είμαι πολύ καλά!

Έφυγε μέσα στην χαρά ο Πασχάλης! Μετά από τόσα χρόνια, πρώτη φορά είδε την γυναίκα του τόσο ήσυχη, μέσα σε μια σχεδόν υπερκόσμια λάμψη! Τι καλά που ήρθε ο πάτερ! Σκεφτόταν και ήλπισε τώρα περισσότερο πως όλα θα πάνε καλά με το δύσκολο χειρουργείο! Έπεσε να ξεκουραστεί για λίγο! Ένας βαθύς ύπνος το πήρε μα τον διέκοψε το τηλέφωνο που ακούστηκε δίπλα του! Ω πόσο αλησμόνητο θα του μείνει εκείνο το εσπερινό τηλεφώνημα!

–Κύριε Φιλοθεϊδη, πρέπει να έρθετε αμέσως! Η σύζυγός σας….! Υπέστη δεύτερο οξύτατο έμφραγμα...Προσπαθούμε να την επαναφέρουμε! Ελάτε σας παρακαλώ!

Έφτασε έπειτα από μισή ώρα! Δεν την πρόλαβε ζωντανή! Είχε ήδη κοιμηθεί μόλις τον κάλεσαν αλλά δεν του το είπαν από τηλεφώνου όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις . Έκλαψε σαν παιδί μόλις το έμαθε και έφερε αμέσως στο νου του εκείνη την τελευταία εικόνα της την γαληνεμένη!- Έτσι θα σε θυμάμαι Αναστασία μου! Τα κατάφερες τελικά! Μονολογούσε και βημάτιζε έξω από το δωμάτιο μέχρι να την πάρουν…Θυμήθηκε τον παππούλη στον πάνω όροφο τότε και γρήγορα ανέβηκε τις σκάλες για να τον ψάξει και να του αναγγείλει…Βρέθηκε τότε  μπροστά σε μια αναστάτωση, όπου γιατροί και νοσηλευτές με αγωνία στα πρόσωπά τους έσπευδαν σε ένα δωμάτιο στο βάθος του διαδρόμου της Ορθοπεδικής κλινικής. Δεν θέλησε να προχωρήσει τότε για να μην μπλεχτεί στα πόδια τους και ξανακατέβηκε στο καρδιολογικό, περιμένοντας κάποιον να τον ενημερώσει για τα διαδικαστικά… Βγήκε για λίγο στο μπαλκόνι και έκανε προσευχή με το μικρό του κομποσχοίνι!  Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσον την ψυχή της δούλης Σου Αναστασίας! Κόμπος και δάκρυα! Μια χαρμολύπη τον έκανε να αισθανθεί τύψεις…Μήπως ήταν νωρίς ακόμα να έχει τέτοια συναισθήματα; Μα σαν θυμόταν την τελευταία εκείνη εικόνα της...χαρά αληθινή  ερχόταν να αναδευτεί από τώρα με του αποχωρισμού την λύπη την δυνατή… Μετά από λίγο επέστρεψε στο δωμάτιο. Άρχισε κλαμένος να μαζεύει τα πράγματά της! Απ έξω ξανά αναστάτωση, όπως πριν λίγο στον πάνω όροφο. Βγήκε να δει…Ρώτησε μια νοσηλεύτρια που εκείνη την ώρα περνούσε …

-Τι συμβαίνει; Έγινε κάτι; Ναι πριν λίγο μας έφεραν με θρόμβωση έναν παπά από την Ορθοπεδική! Δυστυχώς πέθανε! Δεν τον πρόλαβαν!

Ναι, ήταν ο παππούλης τους ο γλυκύτατος! Που πριν λίγο τους είχε επισκεφθεί και τίποτα δεν προϊδέαζε το τι θα ακολουθούσε...

 Μόνο που ο Πασχάλης γνώριζε μετά από τόσα χρόνια, πως τούτος ο εν σώματι Άγγελος, πάντοτε μα πάντοτε,  κρατούσε τις υποσχέσεις που έδινε…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: Παλεύουμε;

Μεγάλη Τεσσαρακοστή 2022

Αληθινό περιστατικό, διασκευασμένο σε διήγημα με αλλαγμένα τα ονόματα για ευνόητους λόγους.

 Εις μνήμην π.Φ.Αγιορείτη.