Ὁ Ἅδης ἀναστέναξεν, ἔτρεμεν, ἐφοβεῖτον,
ὡς ἤκουσεν τοῦ Ἰησοῦ την θεϊκήν φωνήν του
τον Λάζαρον ἀπέλυσεν εὐθύς και τον ἀφήνει
και τον βιάζει μάλιστα μήπως ἐκεῖ ἀπομείνῃ.….
( Απόσπασμα από παραδοσιακό Κυπριακό ποίημα :Το τραγούδι του Λαζάρου)
Ναι, είναι ανείπωτος ο πόνος του αποχωρισμού. Του στερνού ασπασμού, της τελευταίας εικόνας του πεφιλημένου προσώπου που τόσο αγάπησες, τόσα μοιράστηκες! Σιωπή παντού απλωμένη σαν πέπλο σκεπάζει την θλίψη. Εκείνη την ώρα φεύγει μακριά το πρέπει! Ξεγυμνώνεται της ψυχής η αλήθεια! «Ἀδελφοί, οὐ θέλομεν ὑμᾶς ἀγνοεῖν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα». [Πρός Θεσσαλονικεῖς Α´ (Δ´ 13)]. Μιλά ο Παύλος, μιλά ο Χριστός δηλαδή μα και ο κεκοιμημένος αδελφός μας που πλέον ικετεύει μόνο το έλεος για την ψυχή που ξεκίνησε το μεγάλο της ταξίδι. Κυλά έπειτα ο χρόνος και γίνεται η μνήμη της καθήκον ιερό! Από εμάς περιμένει…το ανάπαυσον Κύριε μετά των Αγίων …
Πέρασαν τρία χρόνια από τότε. -Σαν χθες ήταν…μου είπε η μαυροφορεμένη γυναίκα. Κι εγώ σήμερα έσπασα την σιωπή. Της είπα τα λόγια του Παύλου λοιπόν! Την έβλεπα συνέχεια στην Εκκλησία, στον πνευματικό πάντα με πρησμένα από το κλάμα μάτια.
-Μην λυπάστε! Εσείς έχετε ελπίδα! Έχουμε Την Ελπίδα! Με κοίταξε κάπως απορημένη, παραπονεμένη…-Αλήθεια έχω;
-Έχω ελπίδα; Και τότε της ξέφυγε από τα χείλη ένας λόγος που το δίχως άλλο όλοι μας έχουμε συναντήσει ή και ομοίως ξεστομίσει…-Ποίος πήγε κι ήρθε να μας πει…
-Την Ανάσταση του Λαζάρου!
-Τι ξέρετε για εκείνον;
-Λίγα πράγματα …Ότι ήταν φίλος του Χριστού, ότι ο Χριστός έκλαψε για αυτόν σαν έμαθε ότι πέθανε…Ότι τον ανάστησε μετά από 4 ημέρες…
-Ξέρετε αδελφή μου ενώπιον πόσων έγινε η Ανάστασή του Λαζάρου; Και το κυριότερο ξέρετε πόσα χρόνια έζησε , πού και τι έκανε έπειτα ο Άγιος; Υπάρχει τρανή απάντηση και αδιάσειστη στο ερώτημά σας το περιλάλητο τόσους αιώνες τώρα! Ποιος πήγε και ήρθε ; Κι όμως εκείνον που πήγε και ήρθε τον εορτάζουμε πανηγυρικώς! Τα τραγούδια που λέγαμε παιδιά, τα κάλαντα του Λαζάρου έχουν μέσα τους την μεγάλη αλήθεια! Κι όποιος αυτήν την αλήθεια την ενστερνιστεί θα ναι σαν να αγκαλιάζει Την Ελπίδα!
Αχ αυτά τα τραγούδια του λαού μας τα ένθεα, τα Χριστολογικά, τα αθάνατα που ποτέ δεν θα σβηστούν γιατί μιλούν για Την Αλήθεια! Μόνο η Αλήθεια ανασταίνει και ανασταίνεται! Μόνο το ψεύτικο πεθαίνει και χάνεται! Σε αυτήν την τόσο χαρμόσυνη μέρα πριν την μελαγχολική Μεγάλη Εβδομάδα με την δική της λυτρωτική βεβαιότητα! Δεν έκανε πολλές νεκραναστάσεις ο Χριστός μας! Μετρημένες και ελάχιστες σε σχέση με τις εκατοντάδες που τέλεσε για παράδειγμα ο ηγαπημένος μαθητής του Ιωάννης! Μα τούτη του Αγίου Λαζάρου έχει άπειρα μηνύματα και συμβολισμούς μα και μια απάντηση σε όσους η λογική υπαγορεύει αυτό το ερώτημα το βασανιστικό …
Και εμείς οι νεκροζώντανοι Χριστιανοί των ημερών μας, καρτεράμε να ξαναακούσουμε αφυπνιστικά και προσωπικά εκείνο το «δεύρο έξω» σε αυτό το εαρινό πανηγύρι! Δεν θα μπορούσε ο Κύριος να αφήσει το αδύναμο στην πίστη πλάσμα του χωρίς ψηλαφητές αποδείξεις! Είναι ο Άγιος Λάζαρος και η τριακονταετής βιωτή του μετά την επιστροφή του εκ των νεκρών , μια ακόμη από τις ακήρατες πλευρές του Δεσπότη Χριστού! Και σε όποιον αμφιβάλλει για την αιώνια ζωή , για την αθάνατη ψυχή, ο Κύριος και Θεός τον καλεί να την αγγίξει! Ναι , κάποιος τόσο γνωστός σε τόσους πολλούς, ένα ιερό, αδιαμφισβήτητο και ιστορικά καταγεγραμμένο πρόσωπο πήγε και ήρθε για να μας βεβαιώσει ότι του θρήνου ο καιρός πέπαυται! Καλή Ανάσταση!
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο: Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021) και από ομότιτλη εκπομπή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...