main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

23 Μαρ 2009

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΑΖΑΡΕΤ TOY ΤΖΕΦΙΡΕΛΙ


Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ (Jesus of Nazareth) είναι μία τηλεοπτική μίνι σειρά βρετανικής και ιταλικής παραγωγής συνολικής διάρκειας 371 λεπτών. Θεωρείται ως η μεγαλύτερη θρησκευτική παραγωγή στην ιστορία της μικρής και της μεγάλης οθόνης, που αναφέρεται στη Γέννηση, τη Ζωή, τα Πάθη και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Ο Ιταλός σκηνοθέτης Φράνκο Τζεφιρέλι απέδωσε με ευλάβεια τα Πάθη του Ιησού, αναπαριστώντας τα γεγονότα με πίστη στις Γραφές και απόλυτο σεβασμό στην ιερότητα του θέματος. Τα γυρίσματα κράτησαν τέσσερα χρόνια, έγιναν σε αυθεντικούς χώρους και ο Τζεφιρέλι εξασφάλισε ένα επιτελείο διάσημων ηθοποιών και κομπάρσων. Ο πιο γνωστός και αγαπητός Ιησούς όλων των εποχών είναι αναμφισβήτητα ο Βρετανός Ρόμπερτ Πάουελ. Μετά την πρωτοφανή παγκόσμια επιτυχία της μίνι σειράς, ο κόσμος τον είχε ταυτίσει τόσο με το πρόσωπο του Χριστού ώστε παραγωγοί και σκηνοθέτες δεν ήθελαν να τον προσλάβουν για κάποιον άλλο ρόλο. «Σύμφωνα με έναν θρύλο, όποιος ερμηνεύει το ρόλο του Χριστού δεν έχει καλή τύχη. Δεν ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι η εμπειρία αυτή σου αλλάζει τη ζωή και σε σημαδεύει για πάντα». Κορυφαία στιγμή στην καριέρα του,λοιπόν το έτος 1974 όπου τον καλούν στο κάστινγκ για την υπερπαραγωγή «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Φράνκο Τζεφιρέλι. Ο Πάουελ παρουσιάζεται στην επιτροπή διανομής ρόλων, χωρίς πολλές ελπίδες, μιας και ο σκηνοθέτης είχε, όπως λέγεται, στο μυαλό του σαν πιθανούς «Μεσσίες», επώνυμους ηθοποιούς της εποχής όπως τον Αλ Πατσίνο και τον Ντάστιν Χόφμαν. Τελικά, γίνεται ο πασίγνωστος και αγαπημένος «Ιησούς από τη Ναζαρέτ» και από εκεί και έπειτα, κάνει μια προσπάθεια να χρησιμοποιήσει την επωνυμία του στο Χόλιγουντ. Εκεί όμως οι περισσότεροι σκηνοθέτες διστάζουν να δώσουν στον «άνθρωπο που υποδύθηκε τον Ιησού», ρόλους «γήινους», ρόλους «ανθρώπινης αδυναμίας». Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο και μία κόρη. Ο Πάουελ για τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» Όταν κλήθηκα να υποδυθώ τον Ιησού, ήμουν 31 ετών και ομολογώ ότι μέχρι τότε δεν είχα κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη θρησκεία και καμία απολύτως γνώμη για τον Χριστό. Τώρα, μπορώ να πω ότι πραγματικά πιστεύω στον Ιησού, ακόμη και αν δεν πηγαίνω τακτικά στην εκκλησία. Στη σκηνή της Σταύρωσης, ήμουν λίγο νευρικός, ίσως και από την εξάντληση που ένιωθα, ύστερα από τη δίαιτα 12 ημερών που είχα επιβάλλει στον εαυτό μου, πριν από το γύρισμα, για να φαίνομαι όσο πιο «ρεαλιστικός» μπορούσα.
Κάποια στιγμή κοιτάζοντας στον καθρέφτη, αναγνώρισα στο είδωλό μου τον Ιησού. Μου φάνηκε ότι είδα την εικόνα που έχει ο καθένας από εμάς γι΄ Αυτόν, όταν προσπαθούμε να τον φανταστούμε. Την εικόνα που έχω συγκρατήσει από παιδί. Πραγματικά ελπίζω στο μνημόσυνό μου, να με θυμούνται και να με αποκαλούν όλοι ως «τον άνθρωπο που υποδύθηκε τον Ιησού».
Πώς επηρέασε η τεράστια επιτυχία του θρησκευτικού έπους του Τζεφιρέλι τον πρωταγωνιστή της; Όχι και τόσο θετικά, όπως λέει ο ίδιος: "Υπάρχει ένας θρύλος που λέει ότι όποιος ερμηνεύει το ρόλο του Χριστού δεν έχει καλή τύχη. Δεν ξέρω αν ισχύει απόλυτα αυτό. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή η εμπειρία σου αλλάζει για πάντα τη ζωή και σε σημαδεύει. Η εμπειρία των γυρισμάτων ήταν συγκλονιστική και η επαφή μου με την ουσία του χριστιανισμού μου άφησε ανεξίτηλα σημάδια. Μετά, όταν τελείωσαν τα γυρίσματα και η μίνι σειρά γνώρισε τεράστια επιτυχία σε πολλές χώρες, τα πράγματα ήταν λίγο αλλόκοτα για μένα. Ιδιαίτερα όταν έκανα ένα ταξίδι στην Ιταλία, λίγο μετά τη μετάδοση της σειράς, η κατάσταση ήταν σχεδόν εκτός ελέγχου. Όπου πήγαινα, έβλεπα τον κόσμο να με αντιμετωπίζει με δέος. Στα εστιατόρια, στα μαγαζιά, στα μπαρ, όλοι αντιδρούσαν λες και είχαν μπροστά τους τον ίδιο τον Χριστό. Ο κόσμος παραμέριζε για να περάσω και οι ηλικιωμένες κυρίες μου φιλούσαν τα χέρια κι έκαναν το σταυρό τους. Στην αρχή, προσπάθησα να το δω με χιούμορ αλλά σιγά σιγά η κατάσταση άρχισε να με αποδιοργανώνει ψυχολογικά. Έπειτα ήταν και το θέμα της εξέλιξης της καριέρας μου, που έμοιαζε να έχει τελειώσει εκεί. Κανένας σκηνοθέτης και κανένας υπεύθυνος διανομής δεν ήθελε να προσλάβει τον "Χριστό" για να παίξει κάποιο ρόλο τελείως διαφορετικό. Όλοι πίστευαν πως είχα "χαρακτηριστεί". Όλα αυτά μου δημιούργησαν τεράστια ψυχολογικά προβλήματα, που έκανα χρόνια για να τα ξεπεράσω. Ευτυχώς για μένα στο πλευρό μου ήταν πάντα η Μπαμπς, η αγαπημένη μου γυναίκα. Τώρα που έχουν περάσει αρκετά χρόνια και έχω κάνει και άλλα πράγματα στην καριέρα μου, αντιμετωπίζω την όλη κατάσταση με περισσότερη σοφία και ψυχραιμία. Νιώθω τυχερός και ευλογημένος από τον Θεό που ερμήνευσα αυτό τον συγκλονιστικό ρόλο και ένιωσα τη χάρη Του. Επίσης, νιώθω τυχερός γιατί ξέρω ότι γενιές και γενιές παιδιών έχουν μεγαλώσει έχοντας στο μυαλό τους τη δική μου εικόνα όταν σκέφτονται τον Χριστό. Δεν είναι και λίγο αυτό, ε;". Πολλούς έχει προβληματίσει αυτή η Ιερή ταύτιση του προσώπου του Χριστού μας με το πρόσωπο του Πάουελ. Και η ταύτιση επεκτείνεται και σε πολλά άλλα πρόσωπα όπως αυτό της Παναγίας μας ή των Αγίων Αποστόλων . Πολλούς δε ,έχει οδηγήσει και σε καταστάσεις απόλυτης πλάνης...Παραδείγματα ανθρώπων που βιώνουν την Μ.Εβδομάδα στημένοι με δέος εμπρός στο Αριστούργημα του Τζεφιρέλλι και θεωρώντας ότι αυτό υποκαθιστά ακόμα και τις Ιερότατες ακολουθίες της Μ.Εβδομάδας !!!!έχουν συζητηθεί κατά καιρούς. Σίγουρα τίποτα και κανείς δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις κατανυκτικότατες ακολουθίες των αγίων ημερών . Σίγουρα η αποκάλυψη των ιερών προσώπων θα γίνει για τον καθένα μας σύμφωνα με τα διδάγματα της ορθόδοξης πίστης μας…. Από συζήτηση πάντως με φωτισμένους πνευματικούς το συμπέρασμα που βγήκε αναφορικά με το «Φαινόμενο» του Τζεφιρέλι είναι ότι πρόκειται για μια ,γεμάτη από αγαθές προθέσεις προσπάθεια , η οποία αναπαριστά κατά μεγάλο βαθμό πιστά την ζωή του Θεανθρώπου .

Ακόμα τέλος και η τελευταία ταινία του Γκίμπσον για τα Θεία Πάθη έχει κάτι ιδιαίτερο να προσφέρει :για πρώτη φορά ακούμε την αραμαϊκή γλώσσα στην οποία μιλούσε τότε ο Χριστός μας ...αληθινά σημαντική ιδιαιτερότητα της εξαιρετικής αυτής ταινίας,η οποία δέχτηκε πλήθος επιθέσεων ...γιατί άραγε ;;;(ρητορικό το ερώτημα). Ο,τιδήποτε μπορεί να μας κάνει να γνωρίσουμε ή να αγαπήσουμε πιότερο τον Χριστό μας είναι ευλογημένο …..

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~