Θυσία τω Θεώ...

-->

ΙΕΡΕΥΣ ΤΙΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΟΣ

Τον είδα αιφνίδια μέσα στον τεράστιο θάλαμο με τα 65-70 κρεβάτια μέσα στο πανδαιμόνιο που κάνουν 70 άνθρωποι όταν μαζευόταν και στριμώχνονταν σε ένα μικρό χώρο. Το φως πολύ. Έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα με τα σιδερένια κάγκελα. Ήταν πρωί περίπου 9 ή ώρα, όταν άνοιξε ή βαριά πόρτα, εξωτερική, και ανεβήκαμε ή νέα ομάδα των 1Ο φοιτητών, στο τμήμα αποτοξίνωσης στο Δαφνί. Πρόσωπα εκινούντο αέναα μέσα στο φαρδύ διάδρομο που άφηναν τα κρεβάτια τους. Άνθρωποι από όλα τα μέρη της πατρίδας και από πιο πέρα ακόμη. Με τις χαρακτηριστικές προφορές των Λαρισινών ή των Κρητικών και των νησιωτών. Κοντοί, ψηλοί, μελαχρινοί, άσπροι, αδύνατοι παχείς, πάσχοντες, όλος ό κόσμος αναγκασμένος να συμβιώνει.

Και μέσα σε αυτήν την άμπωτη και πλημμυρίδα των ανθρώπων ένας ψηλός ξανθωπός με μαύρα ρούχα και περιλαίμιο λευκό με λίγο υποτυπώδες γένι ξανθό άρχοντας, ατάραχος, γαλήνιος μέσα σ’ αύτη την ταραχή. Κατάλαβα ότι επρόκειτο για ιερέα. Ευτυχώς είπα μέσα μου, ένας καθολικός ιερέας στο τμήμα αποτοξίνωσης. Ευτυχώς που δεν είναι ορθόδοξος. Να ξεφτιλιζόμαστε στους γιατρούς και στους συμφοιτητές μας!!! Ευτυχώς. Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, βάλαμε τις ιατρικές μας μπλούζες και με τον υπεύθυνο γιατρό προχωρήσαμε στο κρεβάτι του πρώτου ασθενούς. Τον φώναξε ό υπεύθυνος από την παρέα του, ήρθε ένας μικρός μαγκάκος από την Λάρισα ομιλητικός αλλά μαγκάκος. Δεν θυμάμαι τίποτα από το πρώτο αυτό μάθημα ούτε γιατί ήταν μέσα ό ασθενής ούτε τι φάρμακα έπαιρνε απλώς στην ρύμη των λόγων του είπε. “Έχουμε και τον παπά να μας βοηθά και περνάμε καλά και ενώ έπρεπε να φύγουμε σε τρεις μήνες επισπεύσαμε το πρόγραμμα χάρις σ’ αυτόν και θα φύγω σε 1,5 μήνα”. Τότε με τάραξε ο λογισμός μου ένας καθολικός παπάς με το κουστουμάκι του βοήθησε αυτόν εδώ; Αδύνατον, ένας καθολικός παπάς!!!! Στην πρώτη μας αύτη συνάντηση ουδέν έπραξα παρ’ όλο τον φυσικό μου κοινωνικό χαρακτήρα. Έφυγα όταν τελείωσε ό υποχρεωτικός μου χρόνος της παρουσίας.

Στη δεύτερη επίσκεψη την επόμενη εβδομάδα πάλι τα ίδια, άλλος ασθενής και νέα αποκάλυψη: “ευτυχώς που έχουμε τον παπά και μας βοηθά ειδικά τα βράδια που μένουμε με τους εαυτούς μας, μας παρηγορεί, μας εμψυχώνει. Είναι δικός μας παπάς, ορθόδοξος!”

‘Ένα κρύο ρεύμα με διαπέρασε, γκρεμίστηκαν όλα, ό ευσεβισμός μου δεν μπορούσε να δεχτεί ότι ένας παπάς ορθόδοξος ήταν μέθυσος, είχε ανάγκη αποτοξίνωσης και βρισκόταν πίσω από τα σίδερα με άλλους παρανόμους, μέθυσους και ναρκομανείς. Ούτε καν σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο αποτοξίνωσης. Ή ιδέα που είχα για άσπιλη εκκλησία και οφειλόταν στη νεότητα μου ξεθώριασε απότομα. Τον πλησίασα, στεκόταν όρθιος και συνομιλούσε με έναν άλλο ασθενή, που έτρεμαν τα χέρια του. Συνομιλούσε άπλα για το τίποτα, ο άλλος τον άκουγε, του έλεγε για τα προβλήματα του, του μιλούσε γρήγορα, ό παπάς άκουγε με μία απέραντη στοργή κοιτάζοντας τον. Είχε πρόσωπο καθαρό, μάτια γαλάζια-θάλασσα, ηλικία 55 χρονών περίπου, χέρια άσπρα δάκτυλα μακριά, τέλος πάντων, όλα πάνω του είχαν κάτι το αρχοντικό. Του απάντησε σιγά με μια προφορά με αγγλική ηχώ. Ήταν ξένος. Παπάς ορθόδοξος ξένος.

Μόλις τελείωσε με τον άρρωστο στράφηκε σε μένα και με ρώτησε: «χάου αρ γιου?». Έμαθα ότι ήταν ‘Έλληνας που γεννήθηκε στο εξωτερικό, οι γονείς του είχαν φύγει για την πέρα από τον Ατλαντικό Αμερική. Τον έστελναν όμως οι γονείς του στους παππούδες του στην Κατερίνη, έτσι είχε μάθει καλά ελληνικά και είχε ένα σύνδεσμο με την παράδοση της χώρας μας. Ένιωθα ήδη άνετα σαν να τον γνώριζα από χρόνια, είχαν φύγει όλοι οι ενδοιασμοί μου.

Τι θέλετε από μένα με ρώτησε.

Θέλω να μάθω γιατί βρίσκεστε σε αυτό το χώρο και θεραπεύεστε, τέλος πάντων να σας γνωρίσω.

Έλατε στο δωμάτιό μου.

Ναι, μέσα σε αυτό το χάλι υπήρχε ένα μικρό δωματιάκι, στενό δωματιάκι με ένα κρεβάτι, παράθυρο βορινό, τοίχοι πανύψηλοί, 4 μέτρα ύψος, ένα γραφείο, εικόνες ρωσικές, καντήλι, κομποσκοίνι, θυμιατήρι, πετραχήλι, φάρμακα πάνω στο γραφείο και βιβλία. Ήταν ένα μικρό καλογερικό κελί μέσα στη ταραχή 70 τροφίμων του ψυχιατρείου. Εκεί άρχισε ή αποκάλυψη της χάρης του Θεού. Το όνομα Νικόλαος, ορθόδοξος ιερέας της αρχιεπισκοπής της Αμερικής. Καθηγητής του Χάρβαρντ στην έδρα των Παλαμικών σπουδών και ποιμαντικής ψυχολογίας. Καθηγητής στο Χάρβαρντ στο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της Αμερικής και τώρα τρόφιμος της ψυχιατρικής πτέρυγας του Δαφνίου στο τμήμα αποτοξινώσεως, η διαφορά είναι ιλιγγιώδης.

Πάτερ; Πώς φτάσατε εδώ;

Ήμασταν μία παρέα φίλοι που τελειώσαμε τη σχολή του τιμίου Σταυρού στην Βοστόνη. Παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά και γίναμε ιερείς. ‘Ο καλύτερος όλων μας πριν περίπου δέκα χρόνια πέθανε αιφνίδια. Τον κηδεύσαμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας. Τότε με κατέλαβε ένα πνεύμα λύπης και από τότε άρχισα να πίνω. Τέλος πάντων σε λίγο καιρό ήμουν εξαρτημένος από το ποτό, εάν δεν έπινα έτρεμα. Δεν μπορούσα να διευθετήσω τα θέματα μου. Στην αρχή το έκρυβα από την γυναίκα μου και τα παιδιά μου, δε μεθούσα αλλά έπινα, ήμουν με ένα ποτήρι στο χέρι. Πειράχτηκε και το ήπαρ μου.

Όλο το θέμα ήταν μία πρόκληση για την ιατρική μου γνώση, τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβάδιζε με την νηφαλιότητα του ανδρός με την αρχοντιά του και την έλλειψη νευρικότητας. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Του ζήτησα να του φέρω κάτι για παρηγοριά του μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Ένα βιβλίο του Ρωμανίδη μου λέει, τον είχαμε δάσκαλο τον Ρωμανίδη. Στη νέα συνάντησή μας την επόμενη εβδομάδα κρατούσα στο χέρι μου το δεμένο βιβλίο του Ρωμανίδη «ΡΩΜΑΙΟΙ Ή ΡΩΜΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά να συναντήσω τον Νικόλαό μου τον άρρωστό μου, τον βρήκα στο δωμάτιό του καθισμένο σε μία μικρή πολυθρόνα και στο χέρι του ένα μικρό κομποσκοίνι. Του έδωσα το βιβλίο στα χέρια του. Είχε κόκκινο σκληρό εξώφυλλο, το γύρισε με αγάπη, διάβασε τα κεφάλαια. Χάρηκε σαν μικρό παιδί.

Είμαι εδώ πάνω από τρεις μήνες, βγαίνω σπάνια δεν έχω που να πάω, δεν μου έχουν φέρει ένα δώρο. Πόσο χαίρομαι για αυτό που μου έφερες. Αυτός ο άνθρωπος έφερε αέρα ορθοδοξίας, γκρέμισε το σχολαστικισμό της γερμανικής ιδεολογίας, έδειξε τον πλούτο μας!!! Ότι μας έλεγε ό γέρο Ιωσήφ αυτός το έβαλε στα πανεπιστήμια.

Ποιός γέρο Ιωσήφ;

Ο ησυχαστής, ο παππούς ο σπηλεώτης. Τον γνώρισα το 1960 όταν πήγαινα στο Άγιο Όρος, στη Νέα Σκήτη, με δεχόταν στο κελάκι του. Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι ώρες και ώρες, φωτόμορφος, γλυκύς, αυστηρός. Προσοχή έλεγε στο νου, πρώτα προσβολή μετά συζήτηση με τον λογισμό μετά συγκατάθεση!!! Συγκατάθεση, θάνατος, αρχή αμαρτίας, η αμαρτία δόντι ιοβόλο του θανάτου. Προσοχή όχι συζήτηση με τον λογισμό, νίψη. Αυτά που ο γέροντας τα παρέδωσε εμπειρικά, ο Ρωμανίδης τα κατέγραψε τα στήριξε αγιοπατερικά και τα εξαπέστειλε στα πέρατα της γης, ώστε να έχουμε και εμείς χαρά εκεί στην Αμερική. Όταν έγινα ιερέας με τον πρώτο μου μισθό έστειλα ένα δώρο στον γέροντα Ιωσήφ, του έστειλα ράσα καλογερικά όχι κάτι το ακριβό, τα είχα τυλίξει και σε ένα γκρι χαρτί, έγραψα την διεύθυνση και τα έστειλα. Μετά από πέντε χρόνια τον έπισκέφθηκα στο κελί του, όπως καθόταν είδα πίσω του στο περβάζι το δώρο μου ανέγγιχτο αμέσως σκούρυνε το προσωπό μου. Του λέω: «Γέροντα σου έστειλα ένα δώρο με τα πρώτα μου χρήματα και εσύ ούτε που το άγγιξες!!!» Μου λέγει: «π. Νικόλαε, παιδί μου δεν μου λείπει τίποτα, έχω τον Χριστό. Δεν μου λείπει τίποτα, το δώρο σου το είδα έσκισα μία άκρη και το είδα. Το άφησα εδώ χρόνια να μου λέγει ο λογισμός άνοιξε το και να τον ξεχνώ αλλά να σε θυμάμαι. Θα μπορούσα να το έχω δωρίσει σε τόσους που έρχονται εδώ αλλά το άφησα για τον παπά Νικόλα, έλα να βάλουμε τον πλάγιο του δεύτερου ήχου να παρηγορηθείς». Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι για τον κόσμο για τις αμαρτίες μου και πάλι έμπονα για τον κόσμο. Όλες τις ακολουθίες τις έκανε με το κομποσκοίνι έκτος της Θείας Λειτουργίας.

Πάτερ απορώ πώς εσείς που γνωρίσατε ένα τόσο άγιο άνθρωπο πέσατε σ’ αυτό το πάθος της οινοποσίας. Η προσευχή δεν σας προστάτεψε δεν σας βοήθησε να γλιτώσετε από τον πειρασμό αυτόν;

Ευάγγελε μην ξεχνάς το αρκεί σοι η χάρις μου του Παύλου.

Ξέρετε με σκανδάλισε στην αρχή τουλάχιστον το θέμα σας.

Σε σκανδάλισε ή σε φόβισε για το ευόλισθον της φύσεώς μας; Είσαι αυτάρκης στην νομιζόμενη σου καθαρότητα και φοβάσαι μήπως την χάσεις, μήπως κάνεις κάποιο λάθος και χάσεις την καλή γνώμη για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Αδελφέ μου και φίλε μου η νεότητά σου είναι κακός σύμβουλος όπως και σε μένα κάποτε. Η πείρα του βίου και η συναντίληψη της χάριτος με έπεισε ότι όποιος και αν είμαι ότι και αν κάνω είμαι δεμένος με τον Χριστό και φωνάζω ελέησον με ο Θεός, ελέησον με Κύριε ως οίδας και ως θέλεις ελέησον με. Και λέω μέσα μου όλοι σώζονται εγώ κολάζομαι. Ελπίζω στον Χριστό και στην Παναγία. Ελπίζω στο έλεος του Θεού που χαρίζει τον παράδεισο σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου.

Και πάλι ο αδυσώπητος χρόνος τελείωνε.

Πάτερ θέλετε να σας φέρω κάτι την επόμενη συνάντησή μας;

Ναι θέλω κάτι επειδή έχω τέσσερα παιδάκια στην πατρίδα και τα έχω επιθυμήσει. Φέρε μου σε παρακαλώ ένα μικρό παιδάκι και φώναξέ με να βγω στο παράθυρο από τα κάγκελα να το δω να δω τα ματάκια του να παρηγορηθώ.

Βρήκα τον μικρό μου βαπτισμένο Σωτήριο τον πήρα αγκαλιά, πέρασα την πόρτα και σταθήκαμε κάτω από τα σίδερα.

Π. Νικόλαε, π. Νικόλαε, ήρθαμε. Πρόβαλε η φιγούρα του πίσω από τα σίδερα άπλωσε τα χέρια του από ψηλά μας κοίταζε, μας χαμογελούσε, μιλάγαμε από εκεί. Χάρηκε, θυμήθηκε τα δικά του, απλώθηκε η νοσταλγία. Δεν ήταν πίκρα ήταν μία νοσταλγία για τον παράδεισο μας. Mας ευλόγησε και αποχωρήσαμε. Ποιος είναι πλούσιος, Λωξάνδρα μου, εν τω ολίγω αναπαυόμενος, τζόγια μου …; Πάτερ, η Αμερική φημίζεται για τα αποτοξινωτικά της κέντρα, πώς ήρθατε σ’ αυτές τις άθλιες συνθήκες.

Ευάγγελε πριν πολλούς μήνες προκηρύχτηκε μια θέση στο πανεπιστήμιο της Αθήνας παλαμικών σπουδών. Ήρθα λοιπόν κι εγώ αφού πήρα την άδεια από το πανεπιστήμιο μου στο Χάρβαρντ να βάλω τα χαρτιά μου γι’ αύτη την έδρα. Οι μήνες περνούν δεν γινόταν τίποτα. Καθηγητικές ίντριγκες, συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων, τίποτα. Την έδρα μου στο Χάρβαρντ την είχε πριν από μένα ο Γεώργιος Φλορόφσκι. Αυτός είναι ένας μεγάλος Θεολόγος και πραγματικός φιλέλληνας και είναι ο γέροντας μου.

Από έκπληξη σε έκπληξη.

Γέροντάς σας αυτός ο μέγας;

Ναι και είναι πραγματικά μεγάλος πνευματικός Θεολόγος και σημειοφόρος άνθρωπος θυσίας. Σπουδαγμένος και στην ποιμαντική Ψυχιατρική και στην ψυχολογική αντιμετώπιση των εθισμένων χρηστών σε ουσίες και ποτό. Αλλά όλα αυτά τα ασκούσε με απέραντη αγάπη και υπομονή. Για να κατανοήσεις το μέγεθος του ανδρός θα σου πω μία ιστορία στην οποία ήμουν μάρτυρας της θαυμαστής θεραπείας ενός εφήβου. Μια οικογένεια έφερε το παιδί της 18 ετών που έπασχε από ηβηφρενία. Η κατάσταση ήταν δύσκολη αθεράπευτη σχεδόν τον παρακάλεσαν να τον δεχτεί να τον αναλάβει. Πράγματι τον πήρε σε ένα σπίτι στην εξοχή που είχε πολλά στρέμματα, με σημύδες ένα μεγάλο αγρόκτημα. Μπήκαν μέσα οι δυο τους, το αγρίμι και ο π. Γεώργιος και έκλεισαν την βαριά πόρτα. Μετά τρεις μέρες παρέδωσε το παιδί υγιές και σώφρον στους γονείς. Το παιδί αυτό σπούδασε και είναι υγιής έκτοτε και μάλιστα τώρα είναι και επίσκοπος της Εκκλησίας μας. ‘Όταν τον ρώτησα π. Γεώργιε πώς έγινε αυτό μου είπε ό,τι πήρε το παιδί και του είπε: «παιδί μου εγώ θα καθίσω σ’ αυτήν την σημύδα. Όλος ο χώρος είναι δικός σου, κάνε ό,τι θέλεις και όταν θέλεις έλα να μιλάμε.» Τρεις μέρες και τρεις νύχτες έκανε ό,τι ήθελε. Κατέστρεψε το ψυγείο, την βιβλιοθήκη μου, τα λουλούδια και όποτε ήθελε με πλησίαζε και μιλάγαμε. Εγώ καθόμουν στης σημύδας τον κορμό και περίμενα χωρίς να ταράζομαι για ό,τι γινόταν, τρεις μέρες εκεί δεν σηκώθηκα, δεν έφαγα, δεν ήπια νερό. Την τρίτη ήμερα ήρθε το παιδί γαλήνιο μου φίλησε το χέρι, με σήκωσε, με βοήθησε να περπατήσω γιατί ήμουν σαν πεθαμένος, ανοίξαμε την πόρτα και τον παρέδωσα στους γονείς του. Ιματισμενο και σωφρονούντα. Πάτερ Γεώργιε, και τρεις ημέρες πώς κάνατε τις στοιχειώδεις ανάγκες σας; Τα έκανα πάνω μου δεν μετακινήθηκα καθόλου, ήθελα να δώσω μία θυσία γι’ αυτόν στο Θεό, την υπομονή μου, την κατάργηση των συμβατικών καθημερινών πρακτικών. Δεν είναι τίποτα, ο Θεός μου χάρισε υγιή τον άνθρωπο και δι αυτού μου χάρισε και γεύση της Βασιλείας του. Τέτοιος άνθρωπος ήταν αυτός, αληθής Θεολόγος, άνθρωπος της Λειτουργίας αλλά και πέρα απ’ αυτήν. Πάντα έλεγε: δίδου ημίν εκτυπώτερον, σου μετασχείν, εν τη ανεσπέρω ημέρα της βασιλείας σου.

ΣYZHTHΣH ΣTO MΙKΡO ΔΩMATΙO ΠΕΡΙ THΣ ZΩHΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

Από τις συζητήσεις που είχαμε καταθέτω εδώ μερικά.

Πρόσεχε ιερεύ τον εαυτό σου μην ξεχάσεις να βλέπεις τον Θεό.

Ορκίστηκες να έχεις τον νου σου στην Σωτηρία τόσο την δική σου όσο και των άλλων.

Κάθε καιρός είναι κατάλληλος για να δώσεις το Βάπτισμα και την Θεία Κοινωνία γιατί κάθε καιρός είναι κατάλληλος για τον θάνατο.

Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος μπορεί να πει όχι στον Θεό, ο Θεός δεν μπορεί να πει όχι στον άνθρωπο. Αυτού του Θεού είμαστε ιερείς, που επιτρέπει στο πλάσμα του να πει όχι να μην γίνει το θέλημά σου δηλαδή να γεννήσει την κόλαση.

Στους ανθρώπους μπορείς να πεις ότι ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη εκεί μας αναμένει όσο πιο βαθύς είναι ο Άδης σου τόσο βαθύτερα είναι ο Χριστός.

Η οδύνη είναι το ψωμί που ο Θεός μοιράζεται με τον άνθρωπο και που έχει υποχρέωση ο δούλος του ο παπάς να μοιραστεί κι αυτός με τον σύνολο του. Στον Σταυρό ο Θεός ενάντια σε ότι είχαμε ποτέ φανταστεί για θεό, τάχθηκε με το μέρος του ανθρώπου.

Ο Θεός έγινε άνθρωπος, δηλώνει την αγάπη του ζητά την αγάπη μας και μας απαλλάσσει από κάθε οφειλή.

Ο αγώνας μας είναι η προσοχή στην πνευματική πηγή του κακού, το οποίο δεν προέρχεται από την φύση αλλά συντελείται μέσα στο πνεύμα.

Αυτός που είδε την αμαρτία του είναι πιο μεγάλος από αυτούς που γνώρισαν αγγέλους. Τότε από την άβυσσο των αμαρτιών μου επικαλούμαι την άβυσσο της Χάριτος σου.

Πρόοδος στον αγιασμό σου, παπά μου, φαίνεται όταν η καρδιά σου ήσυχη διαστέλλεται και ανθίζει σε κοσμική ευσπλαχνία, δεν μπορεί να κρίνει κανένα, σηκώνει το κακό όλου του κόσμου, περνά την Γεθσημανή και καλύπτει τα πάντα με τον μανδύα της αγάπης. Η αγάπη είναι ο Θεός που ρίχνει το βέλος τον Μονογενή του Υιό αφού έβρεξε την ακίδα του βέλους με το ζωοποιό πνεύμα. Η ακίδα είναι η πίστη που όχι μόνο εισάγει το βέλος αλλά και τον τοξότη μαζί της.

Ευάγγελε μου, αν ποτέ γίνεις ιερέας να θυμάσαι ότι αυτό που σκανδαλίζει τους άπιστους δεν είναι οι άγιοι αλλά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι δεν είμαστε όλοι άγιοι. Η κατάσταση του κόσμου μοιάζει με αυτήν την προ του Μ. Κωνσταντίνου, και χειρότερη γιατί τότε οι άνθρωποι ήσαν ειδωλολάτρες τώρα είναι άθεοι. Έτσι αντί η εκκλησία να κρίνει τον κόσμο η ‘Εκκλησία κρίνεται από τον κόσμο γιατί ο κόσμος μπορεί να την κατηγορήσει ότι μέσα σε τόσους αιώνες έχασε την ικανότητα της μαγιάς και ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και μάλιστα πιστά. Η εκκλησία από αρραβωνιαστικιά έγινε ΘΡΗΣΚΕΥΤIΚΗ κοινωνία. ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ εξεγείρει, ανατρέπει όχι την δομή του κόσμου αλλά την δομή του ανθρώπινου πνεύματος. Ο Χριστός εντός.

Απόκτησε την εσωτερική ειρήνη και πλήθος ανθρώπων θα βρει την ειρήνη δίπλα σου. Παπά μου, το να πλησιάσεις τον σύγχρονο άνθρωπο είναι τέχνη. Το ουσιώδες είναι να μεταφερθείς στην θέση του, να σβήσεις τον εαυτό σου και να αφήσεις τον Χριστό να μιλήσει.

Όλη σου η Θεολογία που σε έμαθαν σωριάζονται σαν θρύψαλα μπροστά σε ένα εγκληματία, ένα νεκρό, μια μοναξιά. Όμως η ζωντανή ζεστασιά της παλάμης σου μπορεί να κάνει ανθρώπους σβησμένους, λερωμένους κι άσχημους να ακτινοβολούν ξαφνικά ακτίνες Φωτός και να ανασύρεις στην επιφάνεια αυτό που κοιμάται. Την κοινωνία.

Ο Μυστικός Δείπνος, η Θεία Κοινωνία, που ετοιμάζεις είναι μυστήριο εν πορεία, γι’ αυτό στεκόμαστε όρθιοι. Και αν γίνουμε απόβλητοι από την κοινωνική ζωή πρέπει να ωριμάσουμε σαν μία γενιά ομολογητών.

…; …; …; …; …; …;

Πάτερ Νικόλαε είδα ότι είσαι άνθρωπος του Θεού. Σε παρακαλώ πες μου ποιά είναι Η μυστική σου εργασία, τι μου κρύβεις;

«Ευάγγελε μου ήλθε η ώρα νομίζω να μάθεις όλα τα κατ’ εμέ σαν μία παρακαταθήκη Διδασκάλου προς μαθητή. Δεν είμαι άρρωστος τουλάχιστον δεν πάσχω από αλκοολισμό!!!! Μεταξύ των σπουδών μου είναι και η ψυχολογία του χρήστη. Αφού ήρθα στην Αθήνα και κατέθεσα τα χαρτιά μου και ο καιρός περνούσε, με το σήμερα αύριο, μίλησα με τον διευθυντή της κλινικής που είναι φίλος μου από την Αμερική, του είπα για προγράμματα στην Αμερική όπου ο γιατρός ζει μαζί με τους αρρώστους για όλο τον χρόνο του προγράμματός τους με εξαιρετικά αποτελέσματα. Έτσι παρακολουθώ το πρόγραμμα, χωρίς κανείς να το γνωρίζει από τους συναρρώστους μου. Ζω έγκλειστος τρεις μήνες περίπου, επιταχύνθηκε το πρόγραμμα αλλά κυρίως αυτοί που έφυγαν αυτό το διάστημα δεν υποτροπίασαν».

Μα τι μου λέτε, πουλήσατε τον εαυτό σας σαν δούλο εδώ μέσα, δεν βλέπετε ούτε καν παιδιά, υποφέρετε την τρέλα του καθενός.

Ναι αλλά έχω το δωματιάκι μου, την προσευχή μου την πίστη μου, έχω τον καθρέφτη μου όλους τους αδελφούς τους έγκλειστους. Εκείνο που με ξεσχίζει τα σπλάχνα ήταν ότι δεν μπορούσα να λειτουργώ. Τώρα τελευταία παίρνω κι εγώ όπως όλοι μία άδεια και πηγαίνω εδώ σε ένα μοναστηράκι να λειτουργώ και επανέρχομαι.

Μα δεν τρελαθήκατε εδώ μέσα φυλακισμένος αναίτια τόσους μήνες; Πιέστηκα πιέστηκα ήταν εμπειρία τάφου αλλά όμως γνώρισα όλους αυτούς τους φίλους του Χριστού τους ελάχιστους. Αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου, τους συμπαραστάθηκα, τους άκουσα, τους έδωσα λίγο νερό, λίγη πίστη και κυρίως επλατύνθηκα κι εγώ και πάλι δούλος αχρείος είμαι. Αναλογίζομαι την ώρα της εξόδου μου και ελπίζω στο έλεος της εκκλησίας Του και στο ιδικό Του.

Πάτερ Νικόλαε, είστε τόσο νέος ούτε 53.

Ήταν Τετάρτη της πρώτης των νηστειών που κάναμε αύτη την κουβέντα της καρδιάς, που μου χάραξε την καρδιά.

Την Παρασκευή θα πάρω άδεια, θα πάω στο μοναστηράκι που σας είπα για τους χαιρετισμούς και για λειτουργία την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ελάτε κι εσείς να σας δούμε. Πάρτε ένα τηλέφωνο το Σάββατο να σας πούμε την ώρα της Λειτουργίας την Κυριακή.

Πράγματι το Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων τηλεφώνησα. Ευλογείτε πάτερ ο Κύριος. Σας παρακαλώ θέλω να μιλήσω στον πατέρα Νικόλαο. Δεν γίνεται, μου είπε. Πότε να ξαναπάρω για τον π. Νικόλαο, πότε; Μόλις προ ολίγου τελείωσε την Θεία λειτουργία κατέλυσε και πέθανε μπροστά στην Αγ. Τράπεζα την ώρα που την ασπαζόταν για να βγει από το Ιερό. Επειδή αργούσε να βγει μπήκε ο εκκλησάρης και τον βρήκε γονατιστό αλλά χωρίς πνοή. Έχει έρθει η αστυνομία, θα τον πάνε για νεκροτομή, θα τον στείλουν στην Αμερική.

Δεν ξέρω τι λέτε, πάτερ, εγώ προχτές του μίλησα, τέλος πάντων ήμασταν μαζί. Ήταν μια χαρά. Δεν μπορεί, δεν είναι αυτός.

Όχι αυτός είναι. Έτσι το ήθελε ο Θεός.

Έτσι ετελειώθη ο Νικόλαος ο άρχων, ο εργάτης των εντολών του Χριστού, ο κρυφός, ο φίλος μου, ο ολιγοήμερος, ο γνήσιος ποιμένας που άφησε τα 99 για το ένα, που πουλήθηκε δούλος σαν κι αυτόν τον επίσκοπο του γεροντικού, ο ιερέας του 20 αιώνος του απατεώνος που τα μάτια του δεν απατήθηκαν αλλά είδε καθαρά την εικόνα του κόσμου χωρίς φαντασία. Aς έχουμε την ευχή του.

(Από το «Ενθύμιο Χειροτονίας εις Πρεσβύτερο π. Ευαγγέλου εξ ιατρών 14/11/2009»)

Η αληθινή και συγκλονιστική ιστορία ενός αγίου παππούλη, ακαδημαϊκού δασκάλου, που κλείστηκε στο ψυχιατρείο για να βοηθήσει τους ασθενείς….

Όσοι αγαπούν τον Χριστό, θα μιλήσει στις καρδιές τους…Eυχαριστίες και στον π.Ευάγγελο Παπανικολάου, πόνημα του οποίου είναι το κείμενο που ακολουθεί και στη χειροτονία του οποίου δόθηκε ως ενθύμιο.

http://anavasi.blogspot.com/

Φτάνει μια ρίζα αμπελιού ....

Του Μακαριστού και Θεοπνεύστου π.Αυγουστίνου Καντιώτη .

Bρισκόμαστε, αγαπητοί, στην περίοδο του τρύγου. Tα σταφύλια κάτω απ’ τις θερμές ακτίνες του ηλίου έχουν πια ωριμάσει. Oι γεωργοί μας πηγαίνουν στα Αμπέλια και τρυγούν το γλυκό καρπό. O τρυγητός χαρά Θεού, δίκαιη πληρωμή των κόπων που καταβάλει ο γεωργός όλο το χρόνο για την καλλιέργεια. Yπάρχουν δε στην πατρίδα μας περιφέρειες, που κατ’ εξοχήν καλλιεργούν τ’ αμπέλια. H κάθε ρίζα, το κάθε κλήμα, είναι ένα θαυμαστό έργο, όπως όλα τα έργα της θείας δημιουργίας. Kάθε ρίζα είναι ένα θαύμα. Mερικοί, πού διαβάζουν ότι ο Xριστός έκανε το νερό κρασί, δεν το πιστεύουν, λέγοντας πως είναι αδύνατο. Αλλ’ ω άπιστε άνθρωπε! Tώρα το καλοκαίρι κάνε έναν περίπατο σ’ ένα αμπέλι, κοίταξε με προσοχή ένα κλήμα κατάφορτο από σταφύλια. H ρίζα χωμένη μέσα στο χώμα, σαν μια αντλία, κατά τρόπο μυστηριώδη ρουφάει νερό, το ανεβάζει ψηλά, το διοχετεύει στον κορμό, στα κλαδιά και στα φύλλα, και το νερό αυτό γίνεται κρασί. Σε ρωτώ· Δεν είναι αυτό ένα θαύμα; H επιστήμη μέχρι σήμερα δεν κατώρθωσε να κάνει μια ρίζα αμπελιού. Φτάνει μια ρίζα αμπελιού ν’ αποδείξει ότι υπάρχει Θεός, που η άπειρη σοφία του δημιούργησε τα πάντα. O Xριστός, ο δημιουργός του αμπελιού, πολλές φορές σαν διδάσκαλος πήρε εικόνες από τ’ αμπέλι, για να κάνει διδασκαλία απλή και παραστατική. Απόδειξης το σημερινό Eυαγγέλιο. Eίναι η ωραία παραβολή του αμπελώνος. ENΑΣ άνθρωπος έκανε ένα χέρσο τόπο αμπέλι. Πόσο κουράστηκε! Έβαλε φωτιά, έκαψε τ’ αγκάθια, έβγαλε τις πέτρες, έσκαψε βαθειά, όργωσε το έδαφος, φύτεψε ρίζες αμπελιού, έβαλε φράχτη γύρω-γύρω, έκανε πατητήρι και έχτισε πύργο. Έτσι έγινε ένα ωραιότατο αμπέλι. Tο αμπέλι αυτό το εμπιστεύθηκε στα χέρια γεωργών, έδωσε εντολή να το καλλιεργούν και στον κατάλληλο καιρό να δώσουν τον καρπό. σαν ήρθε ο καιρός να δώσουν τον καρπό, ο ιδιοκτήτης έστειλε υπηρέτες να παραλάβουν τον καρπό. Αλλ’ οι γεωργοί όχι μόνο δεν έδωσαν καρπό, αλλά φέρθηκαν ελεεινά προς τους απεσταλμένους του αφεντικού. Αλλους πετροβόλησαν κι άλλους σκότωσαν. Kι όταν ο ιδιοκτήτης έστειλε και άλλους υπηρέτες, και σ’ αυτούς έδειξαν την ίδια συμπεριφορά. O κύριος του αμπελώνος αποφάσισε τέλος να στείλει το γυιό του με την ελπίδα ότι θα τον σέβονταν. Αλλ’ όταν πλησίασε ο γυιός, οι γεωργοί τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από τ’ αμπέλι και τον σκότωσαν. Tι θα κάνει τους γεωργούς ο κύριος του αμπελιού; Pώτησε ο Xριστός. K’ οι άνθρωποι του απάντησαν, ότι ο κύριος του αμπελιού θα τιμωρήσει τους κακούς γεωργούς. «Kακούς κακώς απολέσει». Αυτή είναι η παραβολή. Tι κρύβεται πίσω απ’ αυτήν; Kύριος του αμπελώνος είναι ο Θεός. Αμπέλι είναι ο Iουδαϊκός λαός πρώτα κ’ ύστερα ο χριστιανικός λαός. O Θεός φυτεύει τους πιστούς για να φέρουν καρπό πολύ σαν καρποφόρα κλήματα. Γεωργοί, που πρέπει να καλλιεργούν το αμπέλι, είναι οι πατριάρχες, οι προφήτες, οι επίσκοποι, οι ιερείς και όλοι γενικά οι πιστοί, που πρέπει και αυτοί κάτω από την καθοδήγηση των κηρύκων του Eυαγγελίου να εργάζονται για την καλλιέργεια των ψυχών. Kάθε δε ψυχή είναι ένα είδος αμπελιού. Αλλ’ όπως απ’ το αμπέλι της παραβολής ο Kύριος δεν πήρε ούτε τσαμπί σταφύλι, έτσι και από το λαό που αγάπησε ο Θεός δεν παίρνει πολλές φορές πνευματικό καρπό. Tι συμφορά! Ένα αμπέλι με χίλιες ρίζες και να μη μπορεί να γεμίσει κανείς ούτε ένα καλάθι σταφύλια! Θλιβερό το θέαμα αυτό; Ασύγκριτα πιο θλιβερό το θέαμα μιας ενορίας, μιας επισκοπής, ενός λαού και έθνους ολοκλήρου, που δεν έχει να παρουσιάσει καρπούς πνευματικής ζωής. Λες κ’ έπεσε περονόσπορος του διαβόλου και ξήρανε όλα τα κλήματα. ΑΛΛΑ η παραβολή λέει για τον Kύριο, ότι «εφύτευσεν αμπελώνα και φραγμόν αυτώ περιέθηκε και ώρυξεν εν αυτών ληνόν και ωκοδόμησε πύργον». Αν πρέπει και τα τρία αυτά, φραγμό, πατητήρι και πύργο, να τα ερμηνεύσουμε, τίθεται το ερώτημα· Ποιος είναι ο φραγμός, ποιό το πατητήρι και ποιος ο πύργος; Kαι τα τρία έχουν τη σημασία τους. Eδώ μόνον θα δούμε τι σημαίνει ο φραγμός. Φραγμός, όπως όλοι ξέρουμε, είναι ο φράχτης, που βάζει γύρω από το κτήμα του ο γεωργός, για να το ξεχωρίζει από τα άλλα κτήματα και για να το φυλάξει από κλέφτες και θηρία. Ένα αμπέλι ξέφραγο είναι εκτεθειμένο κι ο καθένας μπορεί να το καταπατήσει. O καλός γεωργός, που πονάει το αμπέλι, αν αντιληφθεί ότι κάπου ο φράχτης έπεσε, φροντίζει αμέσως να τον διορθώσει. O φραγμός είναι απαραίτητος για την ασφάλεια του κτήματος. Oπως ο φράχτης είναι αναγκαίος για το κτήμα, έτσι για το λαό του Θεού, τον πνευματικό αμπελώνα, αναγκαίος είναι ο νόμος του Θεού. O νόμος του Θεού, όπως εκφράζεται στην αγία Γραφή, είναι ο φραγμός, σύμφωνα με την ερμηνεία των πατέρων και διδασκάλων της Eκκλησίας. Φραγμός ο νόμος του Θεού, περιορισμός. «Oυ φονεύσεις», «Oυ μοιχεύσεις», «Oυ κλέψεις», αυτά τα όχι δεν ελέχθησαν για να καταργήσουν την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά για να καθοδηγήσουν και να προφυλάξουν τον άνθρωπο από το κακό. Xωρίς τα «όχι» αυτά, χωρίς το φράχτη αυτό, η ανθρώπινη ζωή θα έμοιαζε με αμπέλι ξέφραγο, που κάθε αγριογούρουνο θα μπορούσε να το καταφάει και να το καταστρέψει.Αναγκαίος, αλλά και ωφέλιμος και ευεργετικός ο φραγμός, ο νόμος του Θεού. Kαι ευτυχισμένες θα ήταν οι κοινωνίες, αν τηρούσαν τις εντολές του Θεού. Δυστυχώς ο άνθρωπος του αιώνα μας, που υπερηφανεύτηκε για τα επιστημονικά του κατορθώματα, στρέφεται εναντίον του Θεού, εναντίον των εντολών του Θεού, και φωνάζει· «Kάτω οι φραγμοί! Kάτω οι περιορισμοί! Kάτω οι απαγορεύσεις του Eυαγγελίου! Kάτω ο Θεός!…». O άνθρωπος του αιώνα μας νομίζει, ότι θα είναι ελεύθερος, αν καταστρέψει τους ηθικούς φραγμούς και κινείται ασύδοτος προς κάθε κατεύθυνση. Ξέρετε πως μοιάζει ο άνθρωπος αυτός; Mοιάζει με ξέφραγο αμπέλι. Mοιάζει ακόμα με άλογο, που πάνω στη μανία του σπάει το χαλινάρι και ακάθεκτο πέφτει στο γκρεμό. Αχαλίνωτα άλογα ονόμασε ο άγιος Kοσμάς τους ανθρώπους, και μάλιστα τους νέους, που θέλουν να ζήσουν χωρίς ηθικούς φραγμούς… Mοιάζει πάλι ο άνθρωπος χωρίς ηθικούς φραγμούς με κάποιον που αδιαφορεί για το κόκκινο φανάρι και περνάει απέναντι και σκοτώνεται απ’ τα αυτοκίνητα που τρέχουν ιλιγγιωδώς. O ΑNΘPΩΠOΣ ευχάριστα δέχεται τους περιορισμούς στο δρόμο του, όπως είναι τα κόκκινα φανάρια. Δυσανασχετεί όμως με τους περιορισμούς της αγάπης του Θεού. Θ’ έπρεπε να ευγνωμονεί τον ουράνιο Πατέρα, που με τα «όχι» και τα «μη» θέτει σωτήριο φραγμό.

Άνθρωπε! Mή ξεγελιέσαι. Mή γίνεσαι αμπέλι ξέφραγο. Mή γίνεσαι άλογο αχαλίνωτο.(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, εκδοση Γ΄).

Όταν ανατέλλει ο ήλιος.... στις 29 του Αυγούστου

Λαϊκές δοξασίες…αναρίθμητες συνήθειες γεννεών και γεννεών…όλες αφιερωμένες στον Αη Γιάννη τον Πρόδρομο που αυτήν την ημέρα λέγεται και Νηστευτής …και Νηστικάρης…και Θερμαστής και Ριγολόγος και Κρυαδίτης …Η λαϊκή παράδοση ,γραφική για τους σύγχρονους πανεπιστήμονες ορθολογιστές …δεν επιβάλλει... ,όπως συνηθίζεται να λέγεται ..απλά τιμά , σέβεται και αγαπά όλους τους Αγίους ,κάποιους δε ιδιαίτερα ….Η τελευταία μεγάλη γιορτή του εκκλησιαστικού έτους ,αφιερωμένη στον σεβασμιώτερο όλων των προφητών ,στον αρχηγό του αγγελικού τάγματος και όλης της μοναχικής πολιτείας ,αυτόν για τον οποίο ο Χριστός μας ,είπε :ευτυχισμένη η μάνα που γέννησε τέτοιο παιδί …Έστω και νοερά αυτήν την ημέρα γονατίζω και προσκυνώ το χώμα ποτισμένο με το αίμα από τον αποκεφαλισμό του αγγελόμορφου Αγίου ,αληθινά ανεκτίμητος θυσαυρός, φυλαγμένος στο Μοναστήρι Του στις Σέρρες …αλλά και όπου αλλού μας οδηγήσουν τα ευλογημένα έθιμα του λαού μας έτσι όπως αποτυπώνονται στην γραφή του εξαιρετικού Γ.Α.Μέγα.

Η σχετική με τον αποκεφαλισμό του Προδρόμου διήγηση της Αγίας Γραφής, έτσι όπως αποτυπώθηκε στις εκκλησιαστικές εικόνες, συγκίνησε βαθύτατα την ψυχή του λαού. Κι η λαϊκή φαντασία που δε γνωρίζει όρια, βλέπει το κεφάλι του Προδρόμου να αναπηδά μέσα στο δίσκο του ηλίου, όταν αυτός ανατέλλει στις 29 Αυγούστου. Όσοι το πιστεύουν αυτό στην Κύπρο (ίσως και αλλού), σηκώνονται πολύ πρωί για να δουν το θέαμα. Το ανοσιούργημα όμως της Ηρωδιάδας έγινε κατά τη λαϊκή πίστη αιτία μεγάλου κακού για την ανθρωπότητα. Οι κακοήθεις πυρετοί που μαστίζουν, κυρίως τον Αύγουστο, τον τόπο μας με τα τρομερά τους ρίγη και τους μεγάλους παροξυσμούς, οφείλονται στην ταραχή που αισθάνθηκε το κεφάλι του καρατομημένου Αγίου. Την αντίληψη αυτή εκφράζουν τα λόγια κάποιου λήμνιου χωρικού:

"Από τότε που αποκεφάλισαν τον Αγιογιάνν' , από τότε έπεσεν η θέρμη στον κόσμο' ταραχκίν του κιφάλ' τ' κι έπισι ταραχή, συνερίγ', παραξ'σμός. Γι'αυτό τ'Αγιογιάνν' τ' Παραξ'σμου είναι για τς θέρμες. Κείνος που θερμαίνεται πάει στον Αγιογιάνν' λάδ', κερί, λίβανο και θυμιάζ'. (Σβέρδια)"

Γι'αυτό κι ο Άγιος αποκαλείται Θερολόγος ή Ριγολόγος, Παροξυσμός ή Κρυαδίτης, και η μνήμη του τιμάται με απόλυτη νηστεία' και έτσι λέγεται και νηστευτής (στην Κορώνη) ή νηστικός (στη Λέσβο). Η νηστεία του συνοδεύεται απ'τηνη απαγόρευση όλων όσα μοιάζουν με το αίμα που έτρεξε από το κεφάλι του. Να οι σχετικές δεισιδαιμονίες, διατυπωμένες από τους ίδιους τους χωρικούς.

"Δεν τρώγουμε μαύρο σταφύλι, μαύρο σύκο, ό,τι μαύρο φρούτο είναι, γιατί το αίμα του Αγίου τα έβαψε. Δεν τρώγουμε ούτε καρύδι, γιατί του έκοψαν το καρύδι όταν τον αποκεφάλισαν. Δεν πιάνουμε μαχαίρι κείνη τη μέρα και το ψωμί το κόβουμε με τα χέρια. (Κίος)"

"Δεν κόβουμε καρπούζι με το μαχαίρι στο πάνω μέρος, να μη ξεκεφαλίζουμ' έτσι τον άι-Γιάννη. Κείν' τη μέρα τίποτα δεν τρώνε' είναι νηστησμάρχης άγιος. (Τελώνια Λέσβου)"

Για εξιλασμό, όσοι πάσχουν από πυρετούς, "τάζουν" στον Άγιο λάδι, λιβάνι, κερί ή πετεινό και κατσίκι, που θυσιάζουν στη γιορτή του. Δεν παραλείπουν και πράξεις που εξασφαλίζουν τη μεταβίβαση της ασθένειας σε δέντρα και άλλα αντικείμενα. Π.χ. στο Αδραμύττι:

"Τον Άι-Γιάννη τον αποκεφαλιστή τον έκαναν τάμα, άλλος πετεινάρ', άλλος κατσικάκ' για τον πυρετό. Πήγαινε μια οικογένεια κι έσφαζε' παίρναν το κεφάλι του πετεινού και το κρεμάγανε σε μια συκιά και τ'αφήνανε κει. Ή κόφτανε μια τρίχα πε τα μαλλιά τς, μια λουρίδα πε το φουστάνι τς και τ'αφήνανε πάνω στο δέντρο, ότ' νά 'τανε' καλύτερα νά 'ναι αλυγαριά. Και το τάμα πού'κανεν ο νοικοκύρ'ς στον Άι-Γιάννη (το πετεινάρ' ή το κατσίκ') δεν τό'τρωγεν ο ίδιος. Άλλοι το τρώγαν ' τ'άφηνεν εκεί κι όποιος τό'βρισκε τό'τρωγε. Ψυχικό ήτανε."

Στην Κορώνη, "την ημέρα που γιορτάζει η χάρη του, όποιος θέλει μετράει μια κλωνιά με τον άγιο Γιάννη, όσο δηλαδή είναι το εικόνισμα του τέμπλου, και τη ζώνει στη μέση του. Κοιμάται με δαύτηνε δυο τρεις βραδιές κι ύστερα τήνε χύνει κερί και την ανάβει στη χάρη του και καίγονται ούλες οι αρρώστιες."

Σε πολλές περιοχές έχουν καθιερωθεί για την υγεία του κοινού πανηγύρια, λιτανείες και παρακλήσεις σε ξωκλήσια ή αγιάσματα που αποβλέπουν στη μνήμη του αποκεφαλισμού του Προδρόμου. Και στον ίδιο σκοπό αποβλέπουν και οι φωτιές που ανάβονται σε μερικούς τόπους, όπως στην Απολλωνιάδα της Προύσας ' "πετιούνταν απάνω απ'τις φωτιές και λέγανε: αφήνουμε τον κακό καιρό και πάμε στον καλόν καιρό. Ανάβανε και σκόρδα και βάζαν στα χέρια τους, για να μη βγάζουν παρανυχίδες".

(Γ.Α.Μέγας, "Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας" εκδ. Οδυσσέας.)

Στα εννιαήμερα της Παναγιάς στον Προυσό ....

-->Ανάμεσα στα βουνά Χελιδόνα και Καλιακούδα, βρίσκεται το Ιερό Μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας, αφιερωμένο στην Κοίμηση της. Περικυκλωμένο από βουνά και βράχους, πάνω από βραχώδη ποταμό, φωλιασμένο σε φυσική σπηλιά βρίσκεται ο ναός και τα υπόλοιπα κτίρια. Εκεί βρίσκεται η ιστορική και θαυματουργή, θαυμάσια σε ωραιότητα και θέα Εικόνα της Παναγίας Περί το έτος 830 ο αυτοκράτορας Θεόφιλος ο εικονομάχος εξαπέλυσε μεγάλο διωγμό εναντίον των Εικόνων, πού ήταν και ο τελευταίος. Κύριος δε στόχος εξαφάνισης ήταν οι Εικόνες εκείνες, τις όποιες οι πιστοί είχαν σε τιμή και ευλάβεια ως θαυματουργές, για να καμφθεί έτσι το ηθικό των χριστιανών Ορθοδόξων.
Τότε, η Εικόνα αυτή της Θεοτόκου βρισκόταν στον κεντρικό Ναό της πόλεως της Προύσας στη Μ. Ασία. Ήταν γνωστή και άκρως προσφιλής στους κατοίκους της πόλεως και της περιοχής για τα τελούμενα μέσω αυτής θαύματα της Παναγίας.
Όταν έφθασε και στην Προύσα η διαταγή του αυτοκράτορα, ένας νέος της πόλεως πολύ ευσεβής και από ευκατάστατη οικογένεια, εμπρός στο ενδεχόμενο η πολύτιμη αυτή Εικόνα να καταστραφεί, στην οποία και ο ίδιος είχε μεγάλη ευλάβεια, από θείο ζήλο κινούμενος, θέλησε πάση θυσία να τη διασώσει. Την πήρε λοιπόν κι έφυγε με σκοπό να έλθει στην Ελλάδα. Ενώ είχε φθάσει στην Καλλίπολη (Εύξεινος Πόντος), κατά παράδοξο τρόπο την έχασε και ως ήταν φυσικό περιήλθε σε μεγάλη θλίψη γι’ αυτό. Μέσα στον ψυχικό του πόνο και την αγανάκτηση, αποφάσισε να μην ξαναγυρίσει πίσω και αφού ως πλούσιος που ήταν είχε πάρει μαζί του αρκετά χρήματα, ήλθε και κατοίκησε στη Νέα Πάτρα, πού σήμερα ονομάζεται Ύπατη και βρίσκεται στο νομό Φθιώτιδας. Προσευχόμενος απευθύνθηκε στην Παναγία λέγοντας ότι: «Αν η Θεοτόκος και Δέσποινα θέλησε να φυλάξει μόνη της και άβλαβη την Εικόνα της, γενηθήτω το θέλημα της».
Το μέρος πού τώρα είναι το Μοναστήρι της Προυσιώτισσας, πριν ήταν τελείως άγνωστο, δύσβατο, απρόσιτο και ανώνυμο. Υπήρχαν μόνο κάποιες καλύβες βοσκών στην απέναντι πλαγιά, ώσπου κάποια μέρα, συνέβη το έξης:
Ένα παιδί βοσκού μια νύκτα απέναντι του, άκουσε και είδε ότι από τον άβατο εκείνο τόπο της σπηλιάς έβγαινε ένα φως σαν φωτεινός στύλος και υψωνόταν προς τον ουρανό, άκουσε δε από τη σπήλιά γλυκούς και απαλούς μελωδικούς ύμνους. Έφυγε φοβισμένο και πήγε στον πατέρα του και τού είπε όσα είδε κι άκουσε. Ο πατέρας του νομίζοντας ότι το παιδί φοβάται, προσπάθησε να το καθησυχάσει, άλλα εκείνο επέμεινε, ώσπου ήλθε ο ίδιος και είδε και άκουσε τα ίδια. Την άλλη ήμερα πήγε και έφερε και άλλους βοσκούς και όλοι μαζί πλησίασαν το μέρος βλέποντας την ιερή Εικόνα στη σπηλιά να αστράφτει και να φεγγοβολάει. Με συγκίνηση και κατάνυξη την προσκύνησαν και γέμισαν από χαρά και αγαλλίαση για το θησαυρό που βρέθηκε στην περιοχή τους. Τους έμεινε όμως ως απορία, ο εκεί ερχομός της. Στη συνέχεια τακτοποίησαν το μέρος στη σπηλιά και άναβαν καθημερινά κεριά, λιβάνι και διάφορα άλλα.
Το χαρμόσυνο γεγονός της ευρέσεως της Εικόνας από τους βοσκούς, διαδόθηκε στη γύρω περιοχή και όχι μόνο, οπότε πήγαιναν αρκετοί παρά το δύσβατο να δουν και να προσκυνήσουν.
Για το γεγονός αυτό άκουσε και ό νέος που κατέληξε στην Υπάτη, από τη Μ. Ασία και ήταν αυτός που πήρε την εικόνα από την Προύσα. Πήρε λοιπόν κάποιους δικούς του και με κόπο πολύ έφθασε στη φυσική σπηλιά και όταν αντίκρισε τη γνωστή του Εικόνα έπεσε σε μια συνεχή προσκύνηση, δοκίμασε ανέκφραστη πνευματική αγαλλίαση και συγκλονισμό ψυχής. Οι βοσκοί διαπίστωσαν, ότι ο άνθρωπος αυτός είχε πράγματι σχέση με την Εικόνα, και αφού τους διηγήθηκε το πώς και πού την έχασε, τους έδωσε φιλοδώρημα, τους έπεισε και έλαβε την Εικόνα και έφυγε για την Ύπατη. Προκειμένου δε να την πάρει τους είπε ότι εκεί πρόκειται να κτίσει Ναό και ότι το μέρος αυτό στο δύσβατο σημείο δεν προσφέρεται στον ερχομό προσκυνητών επειδή θα κουράζονται πολύ. Παρά ταύτα στο βάθος οι βοσκοί λυπήθηκαν πού στερήθηκαν ενός τέτοιου «θησαυρού» από τον τόπο τους.
Καθώς έφθασε ο νέος εκείνος άρχοντας με τους δικούς του σε ένα σημείο, κουρασμένοι κάθισαν για ξεκούραση και για λίγο κοιμήθηκαν. Όταν όμως ξύπνησαν, διαπίστωσαν ότι έλειπε η Εικόνα. Τότε ο νέος σκέφθηκε πώς οι βοσκοί τους παρακολουθούσαν και βρήκαν την ευκαιρία του ύπνου και άρπαξαν την Εικόνα και αμέσως γύρισε πίσω για να τους συναντήσει. Καθώς όμως επέστρεφαν, άκουσε υπερφυσική φωνή να τού λέει: «Ώ νέε, σώζου, πήγαινε στο καλό και μην κουράζεσαι, γιατί εγώ αναπαύομαι καλύτερα ανάμεσα στους άγριους αυτούς τόπους με ανθρώπους χωρικούς και βοσκούς παρά με πολιτισμένους και αιρεσιάρχες. Αν θέλεις να μείνεις μαζί μου, έλα εκεί πού με βρήκες και θα είναι για το καλό σου». Από αυτό το γεγονός συγκλονίσθηκε και δέχθηκε απόλυτα ότι θαυματουργικά έφυγε η Εικόνα και ότι θέλημα της Παρθένου είναι να μείνει εκεί στη σπηλιά.
Άφησε τους δικούς του να επιστρέψουν στη βάση τους, εκτός από ένα πολύ πιστό πού δέχθηκε να τον ακολουθήσει, οπότε μαζί γύρισαν στη σπηλιά και βρέθηκαν μπροστά στην Εικόνα. Εκεί, αφού ο νέος προσευχήθηκε επί μακρόν, ισχυροποιήθηκε η θέληση του να μείνει ισόβια εκεί. Περιττό δε να τονιστεί το πόσο χάρηκαν οι βοσκοί. Ο νέος αυτός έγινε στη συνέχεια Ιερομόναχος της ευρύτερης περιοχής και επονομάσθηκε Διονύσιος, ο δε βοηθός του Τιμόθεος. Έζησαν ασκητικά στο χώρο, και διαμόρφωσαν τη σπηλιά σε μικρό ναό.
Επειδή λοιπόν η Εικόνα ήλθε από την Προύσα της Μ. Ασίας, αυτή και το Προσκύνημα (Μονή), ονομάστηκε και είναι γνωστή πλέον στους αιώνες ως «Παναγία ή Προυσιώτισσα». Στο όλο δε θέμα δε χωρά λογική, ενώ το γεγονός κινείται στη σφαίρα του πνεύματος της χριστιανικής πίστεως και του μεταφυσικού στοιχείου.

Η θαυματουργός Εικόνα παρά την τόση ηλικία της και το υγρό τοπίο της περιοχής το χειμώνα, διατηρείται τόσο θαυμάσια σαν να έγινε τώρα. Βλέποντάς την εκεί δίπλα στον κυρίως Ναό, δηλαδή στη διαμορφωμένη σπηλιά, εκπέμπει μεγάλη συγκίνηση. Μεγάλη χάρη έχει στη Μονή Προυσού να διανυκτερεύσει ο προσκυνητής και «Όρθρου βαθέως» να ευρεθεί στον υπερβολικά κατανυκτικό Ναό. Βλέποντας την Εικόνα, παρακολουθώντας τη Θεία Λειτουργία, η σχέση του με την Εκκλησία του Χριστού δυναμώνει. Αφήνει τον Ιερό χώρο αναπτερωμένος ηθικά. Η χάρη της Θεοτόκου, λίγο ή πολύ, τον έχει αγγίξει.
Κάποια απο τα Ιερά θαύματα:
Η ιερά Μονή Προυσού έχει εκδώσει πολλά σχετικά βιβλία με την ιστορία της και άλλα πολλά στα οποία αναφέρονται πλήθος θαυμάτων. Συνοπτικά παρακάτω αναφέρονται τα ακόλουθα:
· Πλησίον και εμπρός τού Ναού υπάρχει ένα φοβερό χάος, πού καταλήγει σε βαθύ ρέμα. Μόνο να κοιτάξει κανείς φεύγει πίσω τρομαγμένος. Σήμερα βέβαια υπάρχουν προστατευτικά μέσα, παλαιά όμως όχι. Μία φορά, ημέρα εορτής στη Ιερά Μονή, μια γυναίκα έτυχε να στέκεται εκεί κρατώντας το παιδί της στην αγκαλιά της. Λόγω της πολυκοσμίας σπρώχθηκε, παραπάτησε και γκρεμίστηκε μαζί με το μικρό της, στο θανατηφόρο γκρεμό. Αμέσως έτρεξαν ορισμένοι από γύρω για να μαζέψουν τη μητέρα και το παιδί της. Μόλις έφθασαν στο βάραθρο, «ώ των θαυμάσιων σου. Δέσποινα τού κόσμου», είδαν τη γυναίκα σώα και αβλαβή να κάθεται σ' ένα λιθάρι και να κρατά στην αγκαλιά της το παιδί. Τη ρώτησαν πώς συνέβη και σώθηκε, και εκείνη απάντησε: «Καθώς έπεσα στο γκρεμό πρόφθασα να πω: Παναγιά μου Προυσιώτισσα, βοήθα με και έτσι η Δέσποινα Θεοτόκος φύλαξε, καθώς βλέπετε, κι εμένα και το παιδάκι μου».
· Το έτος 1918, στη μεγάλη γρίπη στο Μεσολόγγι πέθαιναν κάποιες δεκάδες άνθρωποι κάθε μέρα. Ζήτησαν να μεταφερθεί στην πόλη η Ιερά Εικόνα. Την προϋπάντησαν πάμπολλοι προ της πόλεως. Όμως οι ολιγόπιστοι και οι άπιστοι λόγω της επαφής των ανθρώπων ως προς τη μετάδοση της γρίπης, άρχισαν να λένε ότι οι θάνατοι θα πολλαπλασιασθούν. Τούτο έστεκε μόνο ιατρικά, όχι χριστιανικά. Διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Το βράδυ εκείνο τελέσθηκε παράκληση και δέηση προς την Παναγία. Ο λαός με θέρμη πίστεως προσευχήθηκε. Πάντα προ του κινδύνου οι ψυχές «ανοίγονται» προς τον ουρανό. Άμεσο και ορατό το αποτέλεσμα. Την επόμενη δεν υπήρξε ούτε ένας θάνατος, αλλά ούτε και στη συνέχεια. Έμεινε πολλές ήμερες στην πόλη η Εικόνα και την προσκύνησαν με δέος και ευγνωμοσύνη πάρα πολλοί. Φυσικά ευεργετηθήκαν και οι ολιγόπιστοι, οι όποιοι και σίγησαν. Οι πιστοί της πόλεως αφιέρωσαν ασημένια επτάφωτη κανδήλα μεγάλης αξίας και τέχνης, όπου υπάρχει με στοιχεία των δωρητών και θυμίζει το πολλαπλό θαύμα.
· Μία γυναίκα πού διαμένει στη Βοστόνη της Αμερικής, μητέρα τριών μικρών παιδιών τότε, καταγόμενη από τα μέρη του Αγρινίου, προσβλήθηκε από καρκίνο. Μετά πίστεως παρακάλεσε την Προυσιώτισσα, την οποία είδε και στον ύπνο της και τη διαβεβαίωσε ότι είναι πλέον υγιής. Όταν το 1980 ήλθε στην Ελλάδα πήγε και στη Μονή για να ευχαριστήσει την Παναγία. Εκεί άφησε γραμμένους και τους εξής στίχους: «Δεν ξέρω. Παναγία μου, πως να σ' ευχαριστήσω, πως να σου πλέξω στέφανα, να σε δοξολογήσω. Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ, σου στέλνω ευχαριστίες, Ώ! Παναγιά Προυσιώτισσα, ύμνους, δοξολογίες».

Ἡ τιμωρία τοῦ Γερμανοῦ

Στὸ ἱστορικό της μονῆς ἀναφέρεται ὅτι ἐπὶ τουρκοκρατίας καταστράφηκε πολλὲς φορές. Ἡ τελευταία ὅμως καταστροφή, ποὺ μετέβαλε τὰ κτίρια σὲ σωροὺς ἐρειπίων, ἔγινε τὸ 1944 ἀπὸ τοὺς Γερμανούς.
Μετὰ τὴν καταστροφὴ τῶν κτισμάτων, ἕνας ἀξιωματικὸς θέλησε νὰ κάψει καὶ τὴν ἐκκλησία. Προσπάθησε πολλὲς φορές, ἀλλὰ χωρὶς ἀποτέλεσμα. Ἐνῶ λοιπὸν στεκόταν ἀπ᾿ ἔξω κι ἔδινε διαταγές, τιμωρήθηκε παραδειγματικὰ ἀπὸ τὸ χέρι τῆς Παναγίας. Μία ἀόρατη δύναμη τὸν ἔριξε μὲ ὁρμὴ πάνω στὸ πλακόστρωτο. Τὸ χτύπημα ἦταν δυνατό, καὶ ὁ Γερμανὸς ἀνίκανος νὰ σηκωθεῖ. Τὸν σήκωσαν οἱ στρατιῶτες καὶ τὸν ἔβαλαν πάνω σὲ ζῶο γιὰ νὰ τὸν μεταφέρουν στὸ Ἀγρίνιο.
Ἔτσι ὁ ναὸς παρέμεινε ἀβλαβής, ὅπως διαφυλάχθηκε ἀκέραιος διὰ μέσου τῶν αἰώνων.

Ἡ ἄγνωστη «καλόγρια».

Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Ὁ ἐμφύλιος πόλεμος τώρα μαίνεται στὴν ἑλληνικὴ ὕπαιθρο. οἱ κάτοικοι τῆς Εὐρυτανίας καὶ ὀρεινῆς Ναυπακτίας ἐγκαταλείπουν τὰ χωριά τους καὶ προσφεύγουν γιὰ ἀσφάλεια σὲ ἄλλα μέρη τῆς Ἑλλάδος. Μαζί τους προσφεύγει καὶ ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας. Ἀκολουθεῖ κι αὐτὴ τὴν τύχη τῶν παιδιῶν της καὶ μεταφέρεται ἀπὸ τοὺς μοναχούς του Προυσοῦ στὴ ἀκρόπολη τῆς Ναυπάκτου. Τὸ μοναστήρι παραμένει τελείως ἔρημο.
Ὕστερα ἀπὸ καιρὸ ἀρχίζουν οἱ ἐπιχειρήσεις τοῦ στρατοῦ. Ἡ ἐνάτη μεραρχία ἀναλαμβάνει ἐκκαθαριστικὲς ἐπιχειρήσεις στὴν Εὐρυτανία. Μερικὰ τμήματα περνοῦν ἀπὸ τὸν Προυσό. Ὁρισμένοι ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες πλησιάζουν στὴ σκοτεινὴ ἐκκλησούλα τῆς σπηλιᾶς καὶ μπαίνουν γιὰ νὰ προσκυνήσουν.
Ἐκεῖ μέσα ἀντικρίζουν ἕνα παράδοξο θέαμα: Μπροστὰ τὸ τέμπλο, στ᾿ ἀριστερά της ὡραίας πύλης, νὰ ἀναμμένο καντήλι καὶ μία καλόγρια γονατιστή.
Οἱ στρατιῶτες ἀποροῦν. Πῶς ζεῖ αὐτὴ ἡ μοναχὴ ἐδῶ, τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ Εὐρυτανία εἶναι τελείως ἔρημη ἀπὸ κατοίκους; Πῶς συντηρεῖται, τί τρώει, ποῦ βρίσκει λάδι γιὰ τὸ καντήλι; Τὴν ἐρωτοῦν λοιπόν, κι ἐκείνη σεμνὰ καὶ πονεμένα τοὺς ἁπαντά:
- Παιδιά μου, ζῶ ἐδῶ μοναχή μου δυόμισι τώρα χρόνια. Γιὰ τὴ δική μου ζωὴ δὲν χρειάζονται φαγητὸ καὶ ψωμί. Μοῦ ἀρκεῖ ὅτι ἔχω τὸ καντήλι μου ἀναμμένο.
Οἱ στρατιῶτες, κουρασμένοι ἀπὸ τὶς ἐπιχειρήσεις καὶ βιαστικοὶ νὰ φύγουν, δὲν ἔδωσαν προσοχὴ στὰ λόγια της. Τὴν ἑπομένη ὅμως, ὅταν τὰ ἔφεραν πάλι στὴ μνήμη τους, κατάλαβαν πὼς ἐπρόκειτο γιὰ κάτι θαυμαστό. Κι ὅταν ἀργότερα περνοῦσαν ἀπὸ τὴ Ναύπακτο, ζήτησαν μὲ ἐπιμονὴ ἄδεια ἀπὸ τὸν διοικητὴ τοὺς γιὰ νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν μητροπολίτη.
Ὁ ἐπίσκοπος Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας Χριστόφορος τοὺς ὑποδέχθηκε μὲ ἀγάπη, κι ἀφοῦ τοὺς ἄκουσε συγκινημένος, ἔριξε φῶς στὸ μυστήριο.
- Ὁ ναός, τοὺς εἶπε, ποὺ ἐπισκεφθήκατε, ἀνήκει στὴν ἔρημη τώρα ἱερὰ μονὴ Προυσιώτισσας, τῆς ὁποίας ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα βρίσκεται πάνω ἀπὸ δυὸ χρόνια ἐδῶ, στὸ παρεκκλήσι τῆς μητροπόλεώς μας, στὸν ἅγιο Διονύσιο. Πηγαίνετε νὰ τὴν προσκυνήσετε, καὶ θὰ καταλάβετε...
Πῆγαν πράγματι καὶ προσκύνησαν. Τότε αὐθόρμητα στὸν καθένα δόθηκε ἡ ἐξήγηση στὴν ἀπορία του: Στὴν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος ἀναγνώρισαν τὴ μοναχὴ ἐκείνη ποὺ συνάντησαν στὸ ἐκκλησάκι τῆς σπηλιᾶς, ψηλὰ στὸν Προυσό!

Αυτή η Μητέρα της ζωής ....

Αυτή που ανάβλυσε την αληθινή ζωή και έγινε σκάλα που οδηγεί στον ποθητό ουρανό ….Αυτή που κάνει αμέτρητα επιφωνήματα εκστάσεως να βγαίνουν ανεπιτήδευτα από τα εύλαλα χείλη των απανταχού ευσεβών, στην εκλαμπρότατη άνοδό της στα απλησίαστα ύψη του Δημιουργού…. Αυτή που δεν υπάρχει κτίσμα ορατό και αόρατο που να μην κλίνει ευλαβικά το γόνυ στην υπεράγια αύρα της … Αυτή που δεν θα εγκαταλείψει τον κόσμο ,που δεν θα παύσει ούτε για μια στιγμή να παρηγορεί ,να μεσιτεύει , να διασώζει να είναι των πάντων η χαρά …. Αυτή ...από τα άνω βασίλεια στην πιο ταπεινή γωνιά αυτής της γης παίρνοντας στην αγκαλιά της τον πιο φτωχό τον πιο αδικημένο τον πιο πονεμένο ,τον ορφανό τον απελπισμένο… Η ίδια αγκαλιά που χώρεσε Εκείνον ,θα μας χωρά πάντα όλους , λυτρώνοντάς μας από τον αιώνιο χαμό … Αυτή η Μητέρα του Θεού …η Μάνα κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού ….

ΦΙΛΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ/νώντας σκοπετέας

Θα μεταφερθούμε νοερώς σε ένα κελί δικό Της…αγιορείτικο …το πιο ταπεινό και ξακουστό συνάμα ….στην Παναγούδα …Πολλούς καιρούς πριν σε αγρυπνία για την Μετάστασή της …ψάλλει ο Γέροντας Παϊσιος ….(κλικ εδώ )

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!!

'Ενα απόγευμα στην Τήνο ,στο..... ρετσιταβίτο της πίστης μας

Bρέθηκα ἕνα ἀπόγευμα στήν Εὐαγγελίστρια τῆς Tήνου. Ἡ ἐκκλησία ἦταν ἄδεια. Ἄδεια ἀπό κόσμο. Γεμάτη ὅμως ἀπό ἀμέτρητα καντήλια καί ἀφιερώματα. Kάθε καντῆλι καί ἕνα τάμα. Kάθε ἀφιέρωμα καί ἕνα θαῦμα. Tό ἀσημένιο καράβι, μέ τό πελώριο θαλάσσιο κῆτος σφηνωμένο στά ὕφαλά του. Θαῦμα τῆς Παναγίας πού εἰσάκουσε τήν προσευχή τοῦ καπετάνιου καί ἔκλεισε μ᾽ αὐτό τόν θαυματουργικό τρόπο τήν πελώρια ὀπή πού εἶχε ἀνοίξει στό πλοῖο καί ἐκινδύνευε νά βυθιστῆ αὔτανδρο μεσοπέλαγα. Ἡ ἀσημένια πορτοκαλιά, μέ τά χρυσᾶ πορτοκάλια, ἀφιέρωμα ἑνός ἀλλόθρησκου, Tούρκου, πού ἦταν τυφλός καί εἶδε τό φῶς του, ἀφοῦ προσευχήθηκε στήν Παναγία τῶν Xριστιανῶν. Kαί τόσα ἄλλα. Ἐκεῖ, λοιπόν, στήν Εὐαγγελίστρια τῆς Tήνου, βρέθηκα ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα. Ἤμουν μόνος. Ἔβλεπα τά ἀφιερώματα καί σκεπτόμουν. Ἀπό τόν καιρό πού ἦρθε ὁ Xριστός στή γῆ, ἔγινε σημεῖο ἀντιλεγόμενο. Ἀπό τή μιά μεριά οἱ πιστοί. Ἀπό τήν ἄλλη οἱ ἄπιστοι ἤ οἱ δυσπιστοῦντες. Aὐτοί πού τόν παραδέχονται καί ἐκεῖνοι πού τόν ἀρνοῦνται. Aὐτοί πού πιστεύουν στή θεότητά Tου καί ἐκεῖνοι πού ἀμφιβάλλουν… Aὐτοί πού δέχονται τό θαῦμα καί ἐκεῖνοι πού τό ἀμφισβητοῦν. Ξαφνικά, τά ἀναρίθμητα ἀσημένια καί χρυσᾶ καντήλια καί τά πολύτιμα ἀφιερώματα ἄλλαξαν μορφή. Ἔγιναν μουσικά ὄργανα. Kαί ἀκούστηκε μιά οὐράνια συμφωνία. Kαί μιά ἀόρατη χορωδία τόνισε ἕνα ὑπέροχο δοξαστικό: «Tίς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν». Tό ἄρχισαν τά καντήλια. Kαί πάλι τά καντήλια, σέ ἄλλους τόνους. Πέρασε ὕστερα στίς τρεμάμενες φλόγες τῶν κεριῶν πού τό ψιθύρισαν πιανίσιμο. Kαί μετά, ὅλα τά ὄργανα μαζί μ᾽ ἕνα συγκλονιστικό κρεσέντο, γιά νά τελειώση ἡ ὑπερκόσμια αὐτή συμφωνία μ᾽ ἕνα φινάλε θριάμβου καί χαρᾶς. Ἡ ὀρχήστρα σταμάτησε. Ἐπεκράτησε ἀπόλυτη σιωπή. Kαί ἐκεῖ, μέσα στήν ἄδεια ἀπό κόσμο ἀλλά γεμάτη ἀπό ἀφιερώματα ἐκκλησία, ξεπήδησε αὐθόρμητα, μέσα ἀπό τήν ψυχή μου, μιά σκέψι: Ὅταν βρισκόμαστε μπροστά σ᾽ αὐτές τίς μαρτυρίες τῆς ζωῆς, πού ἐπιβεβαιώνουν θριαμβευτικά τήν πίστι μας, τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων; Tί χρειάζεται ἡ συζήτησις μέ τούς ἀπίστους, ὁ διάλογος μέ τούς ἀμφιβάλλοντας, ἡ ἀντίκρουσις τῶν ἀρνητῶν, ἡ ἀπολογητική; Εἶναι τόσο συγκλονιστικό τό ρετσιταβίτο αὐτό τῆς πίστεως, πού διηγοῦνται τά ἀναρίθμητα θαύματα καί ἐπαληθεύουν τά ἄπειρα ἀφιερώματα, ὥστε δέν χρειάζεται τίποτε ἄλλο γιά νά βεβαιώση αὐτή τήν ἀλήθεια, πού ἀποκρυσταλλώθηκε μέσα ἀπό τούς αἰῶνες: Mεγάλη ἡ πίστις τῶν χριστιανῶν. Kαί ἀρκοῦν, ὡς μόνη ἀπάντησις σέ κάθε ἀμφιβάλλοντα, σέ κάθε ἀπιστοῦντα, σέ κάθε ἀρνητή, τρεῖς μόνο λέξεις. Aὐτές πού ὁ Φίλιππος εἶπε στόν δύσπιστο Nαθαναήλ. «Ἔρχου καὶ ἴδε».

ΠΗΓΗ: «TA ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗΣ», τ. Γ´ ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2002

Αξίωσέ μας Γλυκειά Παρθένε ....

-->

Και ο Κυρ Αλέξανδρος ασίγητα να φωτίζει και να δροσίζει την ψυχή κάθε σπιθαμής χριστιανικής γης ...

Καλή Παναγιά σε όλους !!!

Γλυκειά Παρθέν', αξίωσέ με

νάρθω και πάλι στο ναό σου,

όπου φυσά γλυκά η αύρα

στα πλατάνια τα θεόρατα

κάτω στο ρέμμα, που η πηγή κελαρύζει

κι επάνω θροΐζει η αύρα μαλακά.

Όλος ο ήλιος λάμπει στο θόλο

του ωραίου ναού σου με τα πιατάκια τα ποικιλμένα

κι ευωδιάζ' η μύρτος κι η δάφνη

ολόγυρα, κι η βρύση κελαδεί

στην αυλή, που ανθεί ο λιβανωτός κι [η μύρτος].

Στα νεαήμερα τ' αγαπημένα

της δοξασμένης μεταστάσεώς σου

ήθελα νάμαι να ψάλω το "Πεποικιλμένη..."

στο πανηγύρι το σεμνό.

Να βλέπω να θαμάζω τη μορφή σου

με τα ματάκια τα κλειστά,

με τα χεράκια σταυρωμένα,

κι ο Υιός σου να κρατεί την άμωμη ψυχή σου,

ως τρυγόνα στα χεράκια·

κι Απόστολοι εκ περάτων

στα σύννεφα επάνω πετώντας,

κι Άγγελοι με σταυρωμένα χέρια

βλέπουν το θάμμα το φριχτό!

Ψηλά απάνω απ' το δώμα, από δυο παραθυράκια,

με τις κοκούλες δυο καλογεράκια

προβάλλουν και τείνουν από έναν τόμον ανοιχτό!

κι ο ένας γράφει "Θνητή γυναίκα του Θεού μητέρα"

κι ο άλλος· "τ' ουρανού είσαι πλατυτέρα,

ως έμψυχος ναός και θρόνος του Θεού..."

Γλυκειά Παρθέν' αξίωσέ με

νάρθω και πάλι στο ναό σου,

όπου φυσά γλυκά η αύρα

στο ρέμμα στα πλατάνια μυστικά!

Στην Παναγία την Κεχριά

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Μάνα μου και Παναγιά κρυφή παρηγοριά μου

Θυμάμαι, ήταν στην αρχή του εμφυλίου πολέμου, όταν ξαφνικά εκεί που τρώγαμε ακούσαμε τουφεκιές και σε λίγο η καμπάνα του χωριού να χτυπά. Βγαίνοντας έξω είδαμε τους συγχωριανούς να τρέχουν, τα παιδιά να κλαίνε..... Οπότε μ’ αρπάζει η μάνα μου από το χέρι και τρέξαμε και εμείς να φύγουμε. Όμως φεύγοντας περάσαμε από ένα ξέφωτο μέρος, ακριβώς δίπλα από το μοναστήρι, καλούμενο Γκιρίζι και οι σφαίρες σφυρίζανε δίπλα μας, αλλά καμιά από αυτές δεν πέτυχε κανέναν. Και λέει η μάνα μου, «Ήταν η Παναγιά δίπλα μας και μας βοήθησε!». Στις δέκα λέξεις της μητέρας μου η μία ήταν «Παναγία μου». Όταν στη συνέχεια μέναμε στο παρακάτω χωριό, αρρώστησα βαριά κι όταν έσβηνε η ζωή μου λιποθυμισμένος, δεν θα ξεχάσω αυτό το διάλογο, σαν να ήταν τώρα. -«Παναγία μου, Παναγία μου.» -Μανούλα, είπα, γιατί κλαις, γιατί θα πεθάνω; - Όχι παιδί μου, δεν θα σ΄ αφήσει η Παναγιά να πεθάνεις. - Μα η Παναγιά μανούλα είναι στο μοναστήρι, είναι πολύ μακριά. -Όχι παιδί μου είναι μαζί μας, ήρθε και αυτή μαζί μας. Είναι δίπλα στο προσκεφάλι σου. Μια μέρα, στο ίδιο χωριό, ειδοποιούν τη μάνα μου – η μάνα μου ήταν γυναίκα αντάρτη και μάλιστα καπετάνιου του ΕΛΑΣ – να επισκεφτεί μια ομάδα των ΤΕΑ που στρατοπέδευε σ΄ ένα λοφάκι του χωριού της Οξύνειας. Θεώρησε ότι ήταν καλύτερα να πάρει και μένα μαζί της, μωρό τριών χρονών, με την ελπίδα ότι θα ευαισθητοποιούνταν να μην την πειράξουν ή τη βιάσουν. Αυτό που μόνο θυμάμαι ήταν ότι άρχισαν να δέρνουν τη μάνα μου με χέρια και με πόδια και εγώ να φωνάζω «μανούλα, μανούλα» και να κλαίω. Η επίδραση αυτής της σκηνής ήταν τραυματική για μένα και από τότε άρχισα να ψευδίζω. Ήταν η μεγάλη απογοήτευση της μάνας μου, γιατί η δεύτερη ευκαιρία για να σπουδάσει ο ένας τουλάχιστον γιο της, να γίνω δηλαδή παπάς ή δάσκαλος, χάθηκε. Ο μεγάλος ο γιος της, τον οποίο προόριζε να σπουδάσει, είχε πάθει μηνιγγίτιδα και με αποτέλεσμα να νεκρωθεί ένα τμήμα του εγκεφάλου του κυρίως αυτό που έχει σχέση με τους αριθμούς. Για το λόγο αυτό γεννήθηκα 10 χρόνια μετά τη γέννηση του αδερφού μου. Η μάνα μου πήγαινε συχνά στο μοναστήρι και παρακαλούσε την Παναγιά να της χαρίσει ένα γιο για να τον σπουδάσει. Και η Παναγιά της έδωσε αγόρι. Τρεις φράσεις της μάνας μου θυμάμαι, γιατί έγιναν τραγούδι που κάθε φορά το αφουγκράζομαι με ένα βουβό θαυμασμό γι αυτήν. Τρεις φράσεις που τα λόγια έβγαιναν από τα βάθη της αλήθειας, έτσι ακριβώς όπως την περιέγραψε ο Ηράκλειτος με τρεις λέξεις έτοιμες να εκραγούν σαν βόμβες («Ήθος ανθρώπου δαίμων»): - Θα γίνεις μεγάλος άνθρωπος γιατί έχεις αραιά δόντια». - Θα γίνεις μεγάλος άνθρωπος γιατί είσαι εκλεκτικός στα φαγητά. - Πω..πω, τι σοφό είναι αυτό που είπες. Μόνο ένα παιδί που προορίζεται να γίνει μεγάλος άνθρωπος θα μπορούσε να το πει. Η πίστη της μάνας σε μένα με έσωσε. Κάθε φορά που μου τα έλεγε αυτά ένιωθα τη γλυκιά πνοή μιας περαστικής αύρας που έκανε χαρούμενη την καρδιά μου. Φαίνεται πως οι ερμηνείες που είναι πρακτικές είναι πολύ πιο πειστικές («Οκόσων όψις ακοή μάθησις ταύτα εγώ προτιμέω»: Ηράκλειτος). Όταν αργότερα αξιώθηκα να διαβάζω διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα και τις αντίστοιχες παιδαγωγικές θεωρίες, τότε συμπέρανα ότι οι μεγάλες μανάδες μπορεί να μη γνωρίζουν ψυχολογικές και παιδαγωγικές θεωρίες, αλλά τις βιώνουν στη πράξη. Οι μεγάλοι παιδαγωγοί απλά τις καταγράφουν. Πέρασαν χρόνια πολλά, όταν επισκέφτηκα την αδερφή της μάνας μου και μου είπε: «τώρα που σε βλέπω ότι έγινες καθηγητής στο πανεπιστήμιο θυμάμαι τη μάνα σου που σε θαύμαζε ό,τι και να έλεγες. Εμένα μου φαίνονταν ανοησίες αυτά που έλεγες. Τώρα διερωτώμαι: μήπως είχε δίκιο κι εγώ δεν τα καταλάβαινα;». Ο παππούς μου (ο πατέρας της μάνας μου ήταν παπάς) με έπαιρνε από μικρό και έκανα τον ψάλτη στους εσπερινούς, κυρίως, και στις μικρές γιορτές, στους όρθρους. Περίμενε με ιώβεια υπομονή να διαβάσω τους ψαλμούς στην πανέμορφη βυζαντινή τους γλώσσα. Αυτό που μου έχει απομείνει ως δεξιότητα, είναι να αποστηθίζω πολύ εύκολα κείμενα και να καταλαβαίνω αρχαία κείμενα. Πολλές λέξεις που άρχιζαν από κάπα τις απέφευγα. Θυμάμαι πως ένιωθα ενοχές που δεν τις απήγγειλα. Νόμιζα ότι ο Παππούς μου δεν το έπαιρνε χαμπάρι. Κι όμως, το ήξερε αλλά το έκρυβε. Είχαμε κάνει φαίνεται μυστική συμφωνία. Μια μέρα μου είπε «πως έχω μεγάλη βελτίωση» στην ανάγνωση και ν’ αρχίσω σιγά-σιγά να μην αποφεύγω τις λέξεις που ψεύδιζα. Θυμάμαι πως ντράπηκα και το πρόσωπό μου κοκκίνισε λίγο. Ο παππούς μου το κατάλαβε αμέσως και μ’ αγκάλιασε και με φίλησε. Ήμουν τετάρτη τάξη του Δημοτικού, όταν η μάνα μού ανακοίνωσε ότι η Παναγιά θα με έκανε καλά. Υπάρχει μια ειδική ευχή της Παναγιάς για παιδιά που ψευδίζουν και θα πηγαίναμε στο μοναστήρι για να τη διαβάσει ο παππούς σου. «Η Παναγιά δεν σε έκανε καλά όταν αρρώστησες; Θα σε κάνει καλά και τώρα», μου είπε. Έτσι πήγαμε στο εκκλησάκι του Μοναστηριού (Όσο πιο παλιό το εκκλησάκι, τόσο μας φαινόταν ότι ήταν πιο κοντά στο Θεό). Ήταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, ο ήλιος έδυε. Εγώ το ήξερα καλά πως η Παναγιά ήταν εκεί και μας περίμενε. Πήγαμε στο ναό. Ήμασταν όλοι γονατιστοί. Ο παππούς μου ακούμπησε το πετραχήλι στο κεφάλι μου και δεν ήταν στην πύλη, όπως συνηθίζεται, γιατί από την πύλη θα έβγαινε η Παναγιά για να με απαλλάξει από αυτή την αναπηρία. Η μάνα μου κρατούσε μια λαμπάδα, που τρεμόσβηνε ανάμεσα στο μισοσκόταδο και στη λάμψη με τα γλυκά χρώματα του δειλινού, που μικρά παράθυρα από ψηλά, άφηναν να εισχωρεί γύρω από αυτή. Θεϊκή υποβλητικότητα. Μέσα στη σιγαλιά, ακούγονταν η φωνή του παππού μου σαν να ύφαιναν με τα λόγια την αιώνια αρμονία, που δεν ήταν τίποτα άλλο από τη μουσική της αγάπης. Εγώ, όλη τη διάρκεια αυτής της τελετουργίας, είχα τα μάτια κλειστά και ταξίδευα στο χρόνο, τότε που η Παναγιά μας έσωσε από τις σφαίρες που περνούσαν δίπλα μας, τότε που ήμουνα βαριά άρρωστος και με ακούμπησε με το «θαυματουργό της χέρι». Όλη την ώρα αυτής της τελετουργίας ένιωθα το μυστικό αόρατο άγγιγμά της. Μετά από αυτή την υποβλητική τελετουργία, δεν ξαναψεύδισα. ΠΗΓΗ: http://www.adraptis.com/araptis/node/740