Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου Οκτ. 2013) μέρος 11

Πίσω από Αγία Τράπεζα ήταν  τα σκαλοπάτια ,

που έφταναν ως τον Θρόνο Της και στου Θεού τα μάτια…

Θωρούμε την Βασίλισσα ,  Ουράνια Πλατυτέρα

Άδουμε  το Άξιον Εστί για την Ενδοξοτέρα…

Άραγε είν’ αγγελόφωνοι όλοι οι υμνωδοί Της ;

Μετανιωμένων  οι φωνές αγγίζουν  το θρονί Της…

Κι έπειτα στον  Αη Νικόδημο , στον Θείο τον  αστέρα

Αυτόν που’ λεγε πως η Κυριακή  μόνο χαράς είν’ μέρα…

Μας ψιθυρίζει μυστικά πολέμου του Αοράτου ,

αυτά που τον επλήρωσαν  Δόξης της  ακηράτου …

Για αγρύπνια ετοιμάζονταν , στα μέρη της Καψάλας ,

Άραγε θα αξιωθώ και εγώ ποτέ , ο άθλιος ο τάλας ;

εις  το κελίον  του Πρόδρομου  με θέα του τον Άθω ,

εκεί , που η ταπείνωση προσμένει  για να μάθω ,

πώς είναι να φιλάς αγνά το χέρι  του αδερφού σου

και να εύχεσαι από καρδιάς για το καλό του εχθρού σου …

Στον Άγιο Ανδρέα μπήκαμε σαν τη φορά την πρώτη

κι είδαμε   σχήμα αγγελικό  σε όμορφο  Σεραγιώτη …

Και ο Διάκος βηματίζοντας με πρόσωπο όλο χάρη

Μαθαίνει πώς να προσφωνεί φορώντας το στιχάρι …

…Στο Πρωτάτο μέσα στο Ιερό πίσω απ την Αγία Τράπεζα η εικόνα του Άξιον Εστί… Αληθινή Πλατυτέρα που  αγκαλιάζει το Άκρως Ταπεινωμένο  σπλάχνο Της …Που  χωράει μέσα της τον Αμνό του Θεού , τον  Υιό του Πατρός ,τον αίροντα  τας αμαρτίας  του κόσμου …

 Ήδη είχε σχηματιστεί μια μικρή ουρά από προσκυνητές . Λίγα σκαλοπάτια  ως το αντάμωμα το  συγκλονιστικό με την Εικόνα που πρωτάκουσε τον ύμνο τον Αγγελικό , του Θεού το εγκώμιο προς την Άχραντη Μητέρα Του . Δυο σκαλοπάτια ως του Ουρανού τα σκηνώματα , ως του Θεϊκού Νυμφώνα τα ετοιμασμένα υπέροχα για κάθε άνθρωπο .

Σε αυτά ήδη κατοικεί η Κεχαριτωμένη  Βασίλισσα.

Νοιώσαμε ουρανοβάμονες έστω για ελάχιστα …

Ψέλνεται το Άξιον Εστί από κάποιους …Αναρωτιέμαι πόσες φορές ακούγεται καθημερινώς σε όλον τον κόσμο και πόσες από αυτές ευαρεστούν την Παναγία ….

Και Αυτή αποστρέφεται  τις νοθευμένες με του εγωισμού το λέρωμα φωνές , της υψίφωνης επίδειξης και της μουσικολογιωτάτης  φιλαρέσκειας … Μόνο ολοκάρδια , αληθινά κατανυκτικά Άξιον Εστί θα Την κάνουν να «χαρίζει» στους υμνωδούς Της   χρυσά νομίσματα όπως εκείνο με το οποίο κάποτε αντάμειψε  τον  Αγγελόφωνο Κουκουζέλη…

Εύχομαι να υπάρξει μέρα που όλα τα Άξιον Εστί που θα ψαλλούν  να Την ευαρεστήσουν …

Εύχομαι επίσης εκείνη η ημέρα να μην είναι πονεμένη … 

Μεσημέρι στις Καρυές …Αγοράσαμε λίγα νηστίσιμα κεράσματα και πήραμε τον ανήφορο για τα μέρη του Αγίου Νικοδήμου ,  του πολυγραφότερου Αθωνίτη  Εργάτη του αμπελώνος του Χριστού . Θα πηγαίναμε στο κελί του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στον πολυσέβαστό μας Γέροντα Ε. και την συνοδεία του .  Ανεβαίνοντας το ανήλιαγο και πάντα υγρό μονοπάτι ρίχναμε ματιές μέσα απ τις πυκνές φυλλωσιές στην Αγιορείτικη Πρωτεύουσα . Το Άγιο Παρελθόν αυτών των βημάτων είναι κάτι μοναδικό . Σκεφτόμουν την μορφή του Αγίου Νικοδήμου και το τεράστιο έργο του . Τον αγώνα του απέναντι σε κακοδοξίες ,κατεστημένα , πόλεμο και συκοφαντίες ,  τις υπερπολύτιμες μελέτες και διδαχές του . Φτάνουν ακόμα και μόνο οι τίτλοι από τα έργα  του για να διδάξουν αληθινό Χριστό  στον κόσμο ιδίως σήμερα .  

Περί συνεχούς Θείας Μετάληψης , Αόρατος Πόλεμος , Χρηστοήθεια , Πνευματικά Γυμνάσματα και τόσα άλλα . Σκέφτηκα επίσης  ότι τα τελευταία του  επίγεια χρόνια από αυτό το ίδιο μονοπάτι , αν κάποιος περνούσε όπως εμείς , θα συναντούσε την εξαϋλωμένη μορφή του μεγίστου Αγίου Διδασκάλου , να κάνει έναν τελευταίο περίπατο ως τους Αδερφούς του Πατέρες της Κουτλουμουσίου . Μέσα στην ησυχία και τους ήχους των βημάτων μας αντικρύσαμε από μακριά τον νέο πανέμορφο Ναό του Αγίου στα μέρη των Σκουρταίων …

Σαν να ξεκίνησε στη θέα του να ακούγεται , πάλι μυστικά ,  το απολυτίκιο των Αγιορειτών Αγίων . Το έγραψε μαζί με τα εγκώμια και την ακολουθία τους ο ίδιος ο Αη Νικόδημος . Σίγουρα όταν το συνέθετε η ταπείνωσή του δεν θα του επέτρεπε να σκεφτεί , πως όταν μετά από  χρόνια κάποιοι θα το έψελναν , συνειρμικά θα έφερναν στο μυαλό τους την δική του μορφή , αυτήν του νοητού αστέρα της Εκκλησίας του Χριστού .  «Τους του Άθω Πατέρας και Αγγέλους εν σώματι, Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμούμενοι Αυτών τας αρετάς. Η του Όρους πληθύς πάσα των μοναστών κραυγάζοντες ομοφώνως, δόξα τω στεφανώσαντι υμάς, δόξα τω αγιάσαντι, δόξα τω εν κινδύνοις ημών, προστάτας δείξαντι»

Φτάσαμε στο κελί του Βαπτιστού  . Η θέα του Άθωνα από την  αυλή του είναι εξαίρετη . Νοιώθεις πως αν απλώσεις τα χέρια σου θα τον χωρέσεις στην αγκαλιά σου . Χτυπήσαμε την πόρτα του κελιού . Πάντα αναπαυόμασταν πολύ με τον Γέροντα και την αγαπημένη για μας συνοδεία του . Δεν ξεχνάμε ποτέ το πώς μας υποδέχεται φιλώντας μας το χέρι με μια ανυπόκριτη αγάπη . Αγάπη προσευχόμενη για όλους χωρίς διάκριση . 

Στο κελί αυτό το πολυθυμιατισμένο  , ο ύμνος της  είναι αυτός που διδάσκεται με κάθε βλέμμα , κάθε κίνηση των Πατέρων .  Δεν ξεχνάμε ποτέ τις συμβουλές του Γέροντα  ποτισμένες με Σοφία Αγίων και Ταπεινών Θεοπτών βιώματα . Μας υποδέχτηκε ο μόνιμα γελαστός Πάτερ Χ. – Κάθε φορά νομίζεις  ότι σαν να μας περίμενε  …. -Καλώς τους ! Περάστε παιδιά ! Ο  Γέροντας ξεκουράζεται , γιατί το βράδυ θα πάμε στην Καψάλα στο κελί της Αναστάσεως στον Γέροντα Ευθύμιο…Έχει αγρυπνία για τον Άγιο Ισαάκ ! …-Μην τον ανησυχείτε Πάτερ ! Είναι σαν να πήραμε την ευχή του είπαμε. –Καλά να ναι ευλογημένο  , πάτε να προσκυνήσετε στην Εκκλησία και έρχομαι να σας κεράσω και κάτι . Κατεβήκαμε λίγα σκαλάκια ως το ταπεινό εκκλησάκι  . Πλέον στο κελί υπάρχει Παπάς και αυτό τους έχει όλους πολύ  ευχαριστήσει . Κάθε φορά εύχομαι κάποτε να λειτουργηθώ σ αυτό το εκκλησάκι που χωρά απέραντη αγάπη για τον Θεό και που το χώμα του μουσκεύει των δακρύων η αξεχρέωτη η οφειλή . Αλλά και η βραδινή αγρυπνία στα μέρη της Καψάλας με έκανε να αναρωτηθώ αν αξιωθώ και εγώ  ποτέ να αγρυπνήσω , και τον Χριστό  να υπαντήσω  μετά πλήθους ελέους και λαμπάδων φαεινών , σε έναν τέτοιο ασκητικό τόπο . Καθίσαμε στο αρχονταρίκι και σε λίγο έφτασε ο Πατήρ. Χ . με τα «χαμογελαστά» κεράσματά του . Αρχίσαμε να συζητάμε μαζί του για τον Παπά Ευθύμιο που προσεύχεται κάπου αποσυρμένος , αποζητώντας την γόνιμη ησυχία . Η αλήθεια είναι πως κάποτε-κάποτε είναι πνιγηρή η αγάπη του κόσμου και η συνεχής αναζήτηση τέτοιων χαρισματικών φωνών . 

Τα παιδιά του Πατρός Παϊσίου συνεχίζουν την παράδοση του Γέροντά τους . Μονοπάτια αφανέρωτα ως τα χθες έχουν δημιουργηθεί από τα χιλιάδες βήματα που καθημερινά τους ψάχνουν για να αναπαυτούν με έναν τους λόγο . Χρειάζονται όμως και αυτοί μα κυρίως όλοι εμείς οι υπόλοιποι την απρόσκοπτη επικοινωνία τους με τον Θεό Πατέρα . Γι αυτό ο Παπά Ευθύμης σταμάτησε για λίγο να μιλά με τον κόσμο , για να μιλήσει πιότερο για τον κόσμο στον Θεό …Παρατηρούσα στον τοίχο ένα κάδρο της παλιάς εποχής με παραστάσεις ζωγραφισμένες …Στο κέντρο το μάτι του Χριστού μας ως Παντεπόπτου Ηλίου  της δικαιοσύνης . Δίπλα του γραμμένο : Χαίρε Αγία Σιών Θεού κατοικητήριο . Γύρω του παραστάσεις απ την Αγία Πόλη . Η Ιερουσαλήμ , η Ναζαρέτ , το Όρος Θαβώρ και αυτό των Ελαιών , ο Ναός του Παναγίου Τάφου .

 Οι ακτίνες του Χριστού ακουμπούν πάνω σε όλα τα Άγια Προσκυνήματα . Οι Αγιορείτες έχουν τον τρόπο πάντα να σου υπενθυμίζουν τις ιερές σου υποχρεώσεις …. 

Ο Πατήρ Χ. έδωσε ευλογίες σε όλους μας κομποσκοινάκια φτιαγμένα με την ευχή του Ιησού  και βιβλιαράκια με τους Χαιρετισμούς . Ο Παναγιώτης δεν ξεχνά και τον Νίκο που φέτος δεν τα κατάφερε να έρθει μαζί μας και ζητά ένα επιπλέον «όπλο» κατά του μισόκαλου για να του το δώσει …Πως το περίμενε εκείνος !

Αφήσαμε πίσω τους  Πατέρες να προετοιμαστούν για την αγρυπνία και κατεβήκαμε ξανά αυτήν τη φορά με προορισμό μας το Σεράι. Νοιώσαμε έκπληξη μόλις μπήκαμε μιας και όλα είχαν πάρει σχεδόν την τελική τους μορφή . Θυμηθήκαμε τους λόφους από υλικά και αντικείμενα που πρωτοσυναντήσαμε  και που πλέον έχουν τακτοποιηθεί  και θαυμάσαμε ξανά  τη θέληση και την επιμονή του Γέροντα Εφραίμ και της συνοδείας του , να ξαναγίνει το Σεράι όπως κάποτε . 

Οι τεράστιες καμπάνες είχαν πλέον τοποθετηθεί σε μια ειδική  μεταλλική κατασκευή , παίρνοντας μια άλλη πλέον χάρη . Οι εργασίες συνεχίζονταν με αμείωτο ρυθμό …Μπήκαμε στο καθολικό των Αγίων Ανδρέα και Αντωνίου . Ο Νικόλας με τον θαυμασμό της πρώτης φοράς , μα και οι υπόλοιποι δεν υπολειπόμασταν σε δέος και έκσταση . Ο Μοναχός που καθάριζε προσεκτικά τα προσκυνητάρια της λιτής , μας καλοδέχτηκε με νοήματα και ήρθε προς το μέρος μας . Καθάριο , χαρούμενο βλέμμα που έκανε το μικρόσωμο δέμας του να περνά απαρατήρητο . Μάλλον για λεβεντόκορμος  έδειχνε όταν σε κοίταζε όλο γαλήνη . –Ελάτε να προσκυνήσετε αδερφοί μου μας είπε και   ξεσκέπασε την λειψανοθήκη , με το μέρος από την ευωδιάζουσα  τιμία κάρα του Πρωτοκλήτου μαθητή του Κυρίου . Στον πρόναο μια σημείωση μας συγκίνησε . Μια παρότρυνση προς όλους να αφήνουν τα κεράκια να σβήνουν μόνα τους και να μην πετιούνται νωρίτερα  . Είναι προσευχή  για κάποια ψυχή !

 

Όλα έχουν την σημαντική τους αξία . Του Θεού τη φιλανθρωπία παροτρύνουν  οι ευλαβικώς  καταφεύγοντες μπρος στα μανουάλια των Αγίων μεσιτών Του . Τη φωτίζουν τόσο  ενός μικρού κεριού τα σπινθηρίσματα ! Κανείς δεν πρέπει να αγνοεί και να ξεχνά έτσι  τις αναγκαιμένες ψυχούλες της γης και του Άδη  . Μπορεί αυτό το λίγο ακόμα ξόδεμα του  καθαρού κεριού να είναι αυτό που θα  φωτίσει του Θεού το σωτήριο το  έλεος . Κατευθυνθήκαμε προς της έξοδο . Νοιώθαμε πως μας ευχόταν από κάπου ο Γέροντας με εκείνο το  όλο χαμηλωμένο του πρόσωπο . Ένας Μοναχός καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι μας κοιτούσε …Πώς μας κοιτούσε …Δεν έχω λόγια για να το περιγράψω εκείνο το κοίταγμά του …Δεν έχω δάκρυα για να το νοιώσω …Είχε δικό του τον Παράδεισο και τον φορούσε στο σχήμα το αγγελικό που ξεπρόβαλλε κάτω απ το ρασάκι του . Δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει , με δυσκολία έστρεφε λίγο το κεφάλι του . Μα το χαμόγελό του και τα μάτια του , μόνο αγάπη για τον Δημιουργό του μαρτυρούσαν . Σκύψαμε και του φιλήσαμε το χέρι . 

Ένοιωσα πως είχε λίγο δισταγμό το φίλημά μου . Το ξαναπήρα και το φίλησα σαν να ασπαζόμουν  εικόνισμα της Παναγιάς . Και ένοιωσα τότε πως πήρα την ευχή του πιο όμορφου Σεραγιώτη Αγγέλου . Λίγο πριν τον Εσπερινό του Αγίου Χαρίτωνος ανεβήκαμε για λίγο στο δωμάτιο . Είδα κάποιον Μοναχό  να βρίσκεται στο διπλανό αρχονταρίκι . Μπήκα μέσα και άρχισα να ψάχνω στην βιβλιοθήκη για κάποιο βιβλίο . Εκείνος βημάτιζε συνεχώς και κάτι μονολογούσε σε μια ξένη γλώσσα . Δεν σταματούσε ούτε  για λίγο . Κατάλαβα κάποια στιγμή ότι έλεγε  από στήθους την τάξη του τυπικού των ακολουθιών . Του το είπα : Μελετάτε το τυπικό !  Ναι ! μου απάντησε λάμποντας από ενθουσιασμό , που είχα καταλάβει  … -Είμαι Διάκος στο Μοναστήρι και εξασκούμαι …

-Σε ποια γλώσσα το λέγατε  ; τον ρώτησα . –Στα Λιβανέζικα μου απάντησε …Νέοι ιεροί συνειρμοί στο μυαλό μου . Ξανά στα μέρη της Καψάλας στης Αναστάσεως το κελλί η σκέψη μου .Στον μεγάλο Γέροντά Του τον Αξέχαστο Μοναχό  Ισαάκ τον Λιβανέζο, το αγαπημένο παιδί του Γέροντος Παϊσίου αυτόν που έγραψε τον πολυδιαβασμένο βίο του  . Το χαμογελαστό πρόσωπο του Ιεροδιακόνου μου τον θύμισε …Τι όμορφα που συνδέονται όλα στο Όρος . Σαν ένα δέντρο  , ριζωμένο σε όλη την πλάση , με διάφορους  καρπούς , πάντα γεμάτο να χαρίζει μόνο την γλύκα του Παραδείσου σε όσους ,  έστω και για λίγο θα ξαποστάσουν στης ισκιάδας  του τη δροσιά , μοιάζει η Μοναχική Πολιτεία …. ( συνεχίζεται ...) 

νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013 ( 11) 

Η Αγία Βαρβάρα στο σκοτεινό τον ξερότοπο...

Κάθε χρόνο στου Δεκέμβρη τις αρχές  κινά η Αγιά  Βαρβάρα για το σκοτεινό τον ξερότοπο...

Μπροστά αυτή και πίσω της Άγιοι που χέρι γονιού αμετανόητου τους φόνευσε …

Κι είν’ όλοι τους παιδιά, που λάμπουνε σαν ήλιοι καθαροί τα πρόσωπά τους…

Κρατώντας αναμμένα κεριά, αργά περπατούν προς το σκοτεινό τον ξερότοπο …

Φτάνουν και βλέπουν τον Χριστό γονατισμένο, να κρατά στα χέρια του ένα ματωμένο σπλάχνο …

 

Εκείνος τους κοιτά Λυπημένος και σιωπά…Δεν μπορεί να ζωγραφίσει στο χώμα με το δάχτυλό του τη συγχώρεση…γιατί είναι η λάσπη κόκκινη και σκληρή που δεν χαράζεται …Μόνο όταν τα δάκρυα την ξεπλύνουν, θα γραφτεί  το έλεος…

Μπαίνουν μέσα οι Άγιοι …

Εκκωφαντικό το Γιατί που ασίγητα ακούγεται ….

Κάνει νεύμα η Αγία, και με μιας  σταματούν οι ψυχούλες το θλιβερό τραγούδι τους …

Και αρχίζει να τις παρηγορά  η Μεγαλομάρτυς ,…

Τους διηγείται την δική της ιστορία για τον ασεβή πατέρα που τη ζωή της στέρησε …

Για το μαρτύριο της και τον γλυκύτατο Νυμφίο που τόσο πόθησε!

Και εκείνες αναπαύονται όπως κάθε χρόνο έστω και για λίγο στου Δεκέμβρη τις αρχές, εκεί στο σκοτεινό τον ξερότοπο …

Νώντας Σκοπετέας

 Διηγήθηκε ο Γέρο Παϊσιος :

….Μια νύχτα ό Θεός επέτρεψε να δω ένα φοβερό όραμα, που με πληροφόρησε γι αυτό το θέμα! Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου το 1984. Είχα ανάψει δυο κεράκια μέσα σε δυο τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και όταν κοιμάμαι, για όλους όσους πάσχουν ψυχικά και σωματικά.

Σ' αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους. στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκεί που έλεγα την Ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μια μάνδρα, σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνει.

Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι, άναβα κεριά για τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας. Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή βοή από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές, που σου σπάραζαν την καρδιά.

Και ό πιο σκληρός άνθρωπος, αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη συγκλονισθεί.

Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από που προέρχονται και τι σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα, άκουσα μια φωνή να μου λέει: «Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει, είναι το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν. Στον τόπο δε που σείεται από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθεί με τις εκτρώσεις»!

Έπειτα από αυτό το όραμα μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών. Ούτε να ξαπλώσω μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ήμερα…….

Σήμερα το πρωί θυμήθηκα τα παραπάνω λόγια  μόλις διάβασα τους στίχους απ το συναξάρι της Αγίας Βαρβάρας :

Ξίφει πατὴρ θύσας σε, Μάρτυς Βαρβάρα,

Ὑπῆρξεν ἄλλος Ἀβραὰμ διαβόλου….

Έκλεισα τα μάτια και τόλμησα να φανταστώ πως θα συμπληρωνόταν το όραμα του Αγίου Γέροντα μια μέρα σαν κι αυτή ….

Σήμερα ο Διόσκορος , σε λίγες μέρες ο Ηρώδης …Στ'  αλήθεια αποκρουστικές μορφές στις σελίδες του Ιερού Συναξαριού …  Στην Ορθόδοξη και Χριστοφόρα  Ελλάδα  μας ...υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο διενεργούνται περίπου 500.000 εκτρώσεις…

Άραγε σε τι διαφέρουν αυτά τα  500.000  ονόματα  παιδοκτόνων απ τον Διόσκορο και τον Ηρώδη …

Σε τίποτα αν όλα αυτά τα αμέτρητα εκατομμύρια ονόματα δεν ξεπλύνουν το αθώο αίμα με τους κρουνούς των δακρύων τους …φωνάζοντας με όλην την δύναμη της μετανιωμένης τους ψυχής : ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ !

 

Λέγει ο Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης στο βιβλίο του :

Η Τέχνη της Σωτηρίας 

( εκδ.Ι.Μ.Φιλοθέου Αγ.Όρους) :

….Βέβαια το αμάρτημα συγχωρείται, αφ' ης στιγμής κατατεθή στην Ιερά, στην παντοδύναμη Εξομολόγησι, όπου δεν μένει τίποτε ασυγχώρητο. Ο Θεός είναι αγάπη και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α' Ίωαν. 4, 17). Είναι όμως και δικαιοσύνη. Γι' αυτό οι γυναίκες που έχουν κάνει αυτό το αμάρτημα, ας μην επαναπαύωνται ότι εξομολογήθηκαν τις εκτρώσεις, που έχουν ήδη κάνει. Θα πρέπει σε όλη τους την ζωή να χύνουν δάκρυα μετανοίας. Πολλές απ' αυτές νοιώθουν ανικανοποίητες καίτοι εξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι ακόμη δεν μετενόησαν εσωτερικά, δεν έχυσαν το αναλογούν δάκρυον, το οποίον θα ξεπλύνη το αίμα της εκτρώσεως ή των εκτρώσεων. Η μετάνοια είναι πολύ μεγάλη, απέραντη. Απόδειξις της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Θεού είναι αυτό το «ζην», το ότι ζει ο άνθρωπος και μετά το έγκλημα. 

Ζει και αυτό σημαίνει ότι τον περιμένει ο Θεός, κι αφού τον περιμένει δεν πρέπει να χάση την ευκαιρία, πρέπει να την εκμεταλλευθή…..Έτσι μία ήμερα ήλθε ένα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα• ήλθε μία γυναίκα στο μυστήριο -εγώ βέβαια τη λυπήθηκα τρομερά- και μου παρουσιάζει η καημένη πενήντα εκτρώσεις! Βάλε τώρα το γεγονός αυτό να τίθεται στην κρίσι του πνευματικού• πενήντα φόνοι παιδιών! Φυσικά εφ' όσον ο Θεός την έχει στην ζωή ακόμη, είναι εγγύησις του Θεού ότι την ανέχεται και την περιμένει, οπότε ποιος πνευματικός είναι εκείνος, ο οποίος θα της φερθή κατ' άλλον τρόπον; Την πήρα βέβαια με πολλή στοργή, με πολλή αγάπη, προσπάθησα να την βολέψω και της έδωσα εκείνο το φάρμακο που της χρειαζότανε.

Σκεφθήτε πόσα χρόνια περάσανε• την βασάνιζε το αμάρτημα αυτό και δεν είχε την τόλμη να το πη! Και γύρισε πίσω με την ελπίδα της σωτηρίας. Πόσο τρομερή είναι η αγάπη του Θεού! Αλλά και η χαρά των Αγγέλων! «Επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι μεγάλη χαρά γίνεται εν τω ουρανώ» (Λουκ. 15, 7). Δεν είναι μόνον το ότι μετανοεί ο άνθρωπος και κλαίει και οδύρεται την κατάντια του και ο Θεός τον σώζει, αλλά και ότι παραχρήμα γίνεται και στον ουρανό χαρά. Ολόκληρος ο ουρανός πανηγυρίζει και οι Άγγελοι υμνούν και αινούν τον Θεό για την σωτηρία μιας αθανάτου ψυχής!...

νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως 

Του Παραδείσου τ' όνειρο... ( Μνήμες Όρους Αγίου .Οκτ 2013 μέρος 10 )

Η κορυφή του Άθωνα και η πανταχού σκιά του ,

Με γαληνεύει πάντοτε μαζί με τα παιδιά του …

Αυτή που λαχταρούν πολύ  να την πατήσουν όλοι

Για να βρεθούν πιο κοντινά προς την απάνω Πόλη …

Απ το Πρωτάτο βήματα ως την Κουτλουμουσίου

Και έπειτα ο κατήφορος μέχρι του Παϊσίου ,

τα μονοπάτια τα ιερά και τα κελιά Αγίων ,

που εικόνες χάρτινες σκορπούν το μύρο των δακρύων….

Του Γαβριήλ του Μοναχού  φιλήσαμε το χέρι

και διδαχές που ταπεινός μόνο να δίνει ξέρει,

γράφτηκαν ανεξίτηλα για πάντα σε βιβλία

που κλείνουν  μέσα αρετές και κάθε αμαρτία,

που οι συνειδήσεις τα κρατούν  και κάποτε θ’ ανοίξουν

να διαβαστούνε δυνατά , τα αιώνια να δείξουν ….  

Το λεωφορείο για Καρυές μας περίμενε έξω απ την πύλη της Μονής Φιλοθέου γύρω στις 8 το πρωί . Ανεβήκαμε παίρνοντας μαζί μας  τις πιο έντονα χρωματισμένες με του Θεού την ωραιότητα εικόνες . Δίπλα μου κάθισε ένας αδερφός που κάτι μου θύμιζε το πρόσωπό του . Είχα να τον δω είκοσι ολόκληρα χρόνια ! Από νέα παιδιά ανταμώναμε ξανά σε ένα λεωφορείο , με προορισμό την πρωτεύουσα της Αθωνικής Πολιτείας . Μόλις είχε κατέβει από την κορυφή του Άθωνα . Μας περιέγραψε με ενθουσιασμό αυτήν την ανεπανάληπτη εμπειρία της ανάβασής του  στα απόκρυμνα μονοπάτια της Αγίας Κορυφής . Εκεί τα ξηρά και άνυδρα προσφέρουν «υγρασία» στην ψυχή , τα γυμνά και τα απαρήγορα την «ντύνουν» με  ευλογία και  Θεία χάρη  . Ίσως η κορυφή του Άθωνα να ναι η πιο κοντινή στην Ουράνια Πατρίδα , την Άνω Πόλη . Δεν έχει σημασία το ύψος της μα η σκιά της …Αυτή που θα γαληνεύει πάντα όσους παραμυθητικά  σκέπασε και εκείνοι την «φορούν» κατάσαρκα  πλέον πανταχού , σαν χειροποίητο Εσταυρωμένο  σε κάθε τους  επίγειο βήμα .

Παντοτινοί Αναβάτες του  βουνού  , Οικήτορες του ονείρου …

Μνήμη ….λαού που σε λένε  Άθω

Εσύ μόνη απ' την φτέρνα τον άνδρα γνωρίζεις

Εσύ μόνη απ' την κόψη της πέτρας μιλάς

Εσύ την όψη των Αγίων οξύνεις

κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις

Πασχαλιάν Αναστάσιμη…

(Οδυσσέας  Ελύτης, Το Άξιον Εστί /Τα Πάθη, Ε'/Ίκαρος)

Οι Καρυές είναι γεμάτες από προσκυνητές . Εύκολα καταλαβαίνεις ποιος φεύγει , ποιος έρχεται και ποιος συνεχίζει . Τα πρόσωπα καθρεφτίζουν συναισθήματα . Ενθουσιασμός , γλυκιά μελαγχολία , ανυπομονησία , μπερδεύονται με τους σύγχρονους ρυθμούς , με το παρελθόν που σκορπά σεβασμό  αλλά και νοσταλγία για όσα δεν έζησες ποτέ…Αρκεί μια  πέτρα στον πλακόστρωτο δρόμο ,   ένας γέρικος κορμός στην άκρη του , ένα κοίταγμα ψηλά σ ένα ερειπωμένο  κελί , ένας ήχος καμπάνας από κονάκι , να σε ταξιδέψουν σε μέρες ένδοξες   μόλις  κλείσεις για λίγο τα μάτια . 

Πήραμε τον δρόμο για Κουτλουμουσίου . 

Το Πρωτάτο ήταν ακόμα κλειστό . Η Βασιλική του κυριαρχεί στην πρωινή πολύβουη πολίχνη . Θα επιστρέφαμε αργότερα να προσκυνήσουμε την Τιμιωτέρα των Χερουβίμ .  Λίγα λεπτά ως την πολυδιάβατη  αυλή της Φοβεράς Προστασίας .  Αφήσαμε τα πράγματά μας στο Αρχονταρίκι . Θα επιστρέφαμε το μεσημέρι για να πάρουμε δωμάτιο . Συναντήσαμε τον γνωστό μας Πατέρα Π. . Το δικό του όνειρο σιγά-σιγά βγαίνει συν Θεώ αληθινό . Φτιάχνει κάτω απ την Κουτλουμουσίου σε γειτονιά των Αγγέλων το δικό του ασκηταριό  . Μας πήγε ως την αυλή του υπό ανέργεση καθίσματος  . Χώματα και πέτρες σχημάτιζαν λόφους . Τα απόκρυμνα λίγο –λίγο και έπαιρναν να ισιώνουν  , να γίνουν και αυτά βάση για ακόμα έναν ταπεινό του Θεού Οίκο . Γαλήνια χαρά στα μάτια του Μοναχού . Πλέον είχε βρει μετά από έμπονη αναζήτηση το δικό του καταφύγιο ηρεμίας και σιωπής . Δίχως πολλά μέσα και πόρους προσπαθεί να οικονομηθεί με του Θεού την πρόνοια , για  να φυτέψει και αυτός άλλο ένα ευσκιόφυλλο  δέντρο  μέσα στο πυκνόφυτο δάσος που ο Άθωνας αιώνια σκεπάζει . 

Είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρει και ευχόμαστε κάποτε να αξιωθούμε να ξημερώσουμε  στο Εκκλησάκι που θα θεμελιωθεί σύντομα…

Κατηφορίσαμε κι άλλο προς τα μέρη της Παναγούδας , η οποία απείχε πλέον ελάχιστα . Δεν θα μπορούσαμε να μην πάρουμε την ευχή του Γέροντα Γαβριήλ. Χτυπήσαμε την πόρτα του . Πάνω της κολλημένα χαρτάκια με ονόματα για προσευχή  από προηγούμενους επισκέπτες .   Δεν πήραμε απάντηση …Θα ησυχάζει , σκεφτήκαμε και καθίσαμε στο καθιστικό κάτω απ το υπόστεγο . Στο τραπέζι υπήρχε ένα παγούρι με δροσερό  νερό και μια σκεπασμένη γαβάθα με λουκούμια . Παρατήρησα για πρώτη φορά το δέντρο που στέκεται απέναντι από την είσοδο του κελιού . Το σχήμα του ήταν εντυπωσιακό . Ένας τέλεια σχηματισμένος Σταυρός …ένας κορμός σαν  αγκαλιά ορθάνοιχτη που καρτερά τον γυρισμό …  Ακούγαμε χτυπήματα από κάπου κοντά . Κάποιος σαν κάτι να μαστόρευε . Ο Αριστοτέλης κίνησε προς τα εκεί . Έπειτα από λίγο ήρθε και μας ανακοίνωσε με ενθουσιασμό ότι ήταν ο Γέροντας Γαβριήλ με ακόμα δυο Γέροντες  και φτιάχναν ένα φράχτη για να μην περνούν τα ζώα . Είχαμε ακούσει ότι ο  Γέροντας πρόσφατα νοσηλεύθηκε και εντυπωσιαστήκαμε όταν ακούσαμε ότι έκανε τόσο κοπιαστικές δουλειές . Ακόμα περισσότερο εκπλαγήκαμε μόλις τον είδαμε να κατεβαίνει προς το μέρος μας με βήμα ανάλαφρο και ταχύ . Τον είχαμε συναντήσει άλλες φορές ακόμα και εξαντλημένο να μας νουθετεί απ το κρεβατάκι του … Τώρα φαινόταν δυνατός …Γέμισε τις καρδιές μας με ελπίδα η όψη του . Δυνάμωσε και εμάς . Ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του Αγίου  πλέον Γέροντος Πορφυρίου  που έλεγε : Να δουλεύεις σαν αθάνατος και να ζεις σαν ετοιμοθάνατος !

 –Παιδιά κεραστήκατε ;  Πάω λίγο μέσα και έρχομαι . Πάρτε αυτό και διαβάστε… μας είπε και έδωσε σε έναν από τους πολλούς που πλέον είχαν συγκεντρωθεί , να διαβάσει ένα θαυμαστό περιστατικό από μια οπτασία γυναικός που είδε τα φριχτώδη  της κολάσεως και τα φωτεινά του Παραδείσου  σε  μια μεταθανάτια εμπειρία …

Η Ζωή μετά την ζωή !

Δεν ήθελε ο Γέροντας να αφήσει έστω και λίγο απ το χρόνο μας να περάσει ανεκμετάλλευτος…Ήθελε εκτός απ τα συνταρακτικά και διδακτικά της αληθινής ιστορίας που ακούστηκε , να μας δείξει τον δρόμο της εγρήγορσης , της διαρκούς αγρύπνιας.... Ύστερα από λίγο βγήκε και κάθισε μαζί μας. Χωρίς προλόγους με την γνώριμη απαλή φωνούλα του άρχισε να μας μιλά : -Παιδιά αν θέλετε να πεινάσετε να αποθηκεύετε ! Αν θέλετε να φτωχύνετε να θησαυρίζετε ! Σε δυο απλά ταπεινά λογάκια του  Χριστού μας οι διδαχές:   Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού οτι ου σπείρουσιν ουδε θερίζουσιν ουδε συνάγουσιν εις αποθήκας και ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών..

Δεν είπε πολλά ο Γέροντας εκείνο το πρωινό…Ήταν όμως τόσο αρκετά για τις ψυχές μας και τόσο επίκαιρα για τις αγχωμένες αδέσποτες μέρες μας . Ο Γέρο –Γαβριήλ μας ευλογεί έναν –έναν ακουμπώντας  την γροθιά του στα κεφάλια μας. Είναι τόσο ιδιαίτερος , τόσο ταπεινός και τόσο ολόψυχος  αυτός ο τρόπος που ευλογεί …Σαν να έχει φυλακισμένη μια καρδιά μες στην χούφτα του , την δική του …Και την προσφέρει χωρίς εξαίρεση σε όποιον τον αναζητήσει …

 Παρατηρεί έναν νεαρότατο Ρώσο με μακριά μαλλιά  που είχε εν τω μεταξύ φτάσει στο κελάκι του Αγίου Χριστοδούλου . Αστειεύεται μαζί του … - Μακριά μαλλιά πείτε του ότι αφήνουν ή οι αφηρημένοι ή οι αφιερωμένοι ! Αυτός τι είναι από τα δυο; -Και τα δυο!  απαντά με χαμόγελο  ο νέος ! –Ε τότε πείτε του να με συγχωρέσει είπε ο Γέροντας και το εννοούσε! Ο νέος έσκυψε και του φίλησε το χέρι  με σεβασμό που μαρτυρούσε πολλά…Τον φαντάστηκα σύντομα αφ… ιερωμένο μπροστά απ την Αγία Τράπεζα κελιού φτωχού σαν του Γέροντα με εικόνες μικρές ακόμα και χάρτινες   μυροβλύζουσες…σαν του Γέροντα … να στολίζουν μικρά  προσκυνητάρια και τους τοίχους του …-Να σας φάει όλους ο Παράδεισος!  μας ευχήθηκε ο φίλος του Γέροντος Παϊσίου …-Μην μου αφήνετε ονόματα παιδιά …Λέω την ευχούλα για όλον τον κόσμο ! Πάτε τώρα  στην ευχή του Χριστού μας !

Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο της επιστροφής επαναλαμβάνοντας κάθε τόσο τις φράσεις του ξακουστού χαρισματούχου  Γέροντα …Να μην μείνουμε στα λόγια παιδιά!  σαν να ακούστηκαν  από μακριά  ίσως και απ την κορφή του Άθω , φωνές Ουράνιων πλέον πρεσβευτών  !

Ξαναμπήκαμε στο Κουτλουμούσι . Ο Γερμανικής  καταγωγής Μοναχός  αεικίνητος , και πρόσχαρος , με διακόνημα του την φροντίδα των επισκεπτών,  αφού μας ενημέρωσε με την χαρακτηριστική του προφορά για το πρόγραμμα του Μοναστηριού , μας τακτοποίησε σε  ένα μεγάλο δωμάτιο στην άκρη του πρώτου  ορόφου με δυο παράθυρα που κοιτούν στην αυλή της Μονής  . Κοιτώ την θολοσκέπαστη κρήνη και το Καθολικό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος . Κάθε φορά όπως η πρώτη … Ξανά  νέες εικόνες και άλλες οράσεις  να γεμίζουν τα Κουτλουμουσιανά θυμητάρια . Μέχρι τον εσπερινό είχαμε τρείς  ώρες μπροστά μας . Ανεβήκαμε ως το Πρωτάτο . Μπήκαμε μέσα και συναντήσαμε τον γνωστό νεότατο Μοναχό τον Εκκλησάρη , που μας «μίλησε» τόσο ένα χρόνο πριν . Μας θυμήθηκε με χαρά και μας ένευσε δείχνοντάς μας προς το Ιερό . Καταλάβαμε ότι η Παναγιά ήταν  στο πιο ταιριαστό και περίβλεπτο για τις ψυχές  μέρος . 

 Εκεί πίσω από την Αγία Τράπεζα η Πανίερη Εικόνα του Άξιον Εστί μας πρόσμενε ....

νώντας σκοπετέας /

Ημερολόγιο Όρους 2013/μέρος 10 

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου .

Tον Συνάναρχον Λόγον  πλ.α΄

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Τον θαυμάσιον μύστην  Χριστού υμνήσωμεν ,

Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή ,

την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙

Τον αναπαύσαντα  σοφώς τας ψυχάς των ασθενών  ,

του πνεύματος συνεργεία .

Πορφύριον  Καυσοκαλυβίτην ,

επικαλέσωμεν άπαντες .

Νώντας Σκοπετέας 

27-11-2013

Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου .

Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία  ,
αλλά είναι προϊόν ευλαβείας  και απέραντης ευγνωμοσύνης ,
προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού ,

στην μεγάλη η μέρα της Αγιοποίησής του . 
( ν.σκ.)

Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου ...Οκτ.2013) μέρος 9ο

Ο Αη Κοσμάς απέναντι απ την Γλυκοφιλούσα ,

 των Αδερφών  Καταφυγή   , ακοίμητη Φρουρούσα…

 Θαρρείς σιμά του όταν πας , πως πίστη ομολογάει… 

Προσμένει την Ανάσταση , δυο αιώνες τώρα όλο μιλά  :

Χριστός ! Ψυχή χρειάζεται ! κι όλους τους  ευλογάει …

Τα θεία δεν μαθαίνονται , είπε ησύχιος  Μοναχός …

Μόνο παθαίνονται γιατί ,  επέτρεψε ο  Δίκαιος Θεός ..

Μην ψάχνετε να βρετε κερί , από άλλον  αναμμένο …

Με πίστη εσείς φλογίστε το    ,

 να ναι  για πάντα άσβεστο ,  για κάθε αναγκαιμένο  ! 

….Απόγευμα στις 4 κατεβήκαμε στο Καθολικό , αφιερωμένο στην ημέρα που φανερώθηκε το απ’ αιώνος μυστήριον , στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου . Αν έπρεπε να επιλέξεις ανάμεσα σε όλα του Αγίου Όρους , σίγουρα το Καθολικό της Φιλοθέου θα είχε περίοπτη θέση . Γεμάτη από χρώματα η  αυλή ,  με τα καλντερίμια δίπλα σε πράσινα χαλιά από γρασίδι και οι πέτρινες νεροφαγωμένες  γέρικες  κρήνες έτοιμες να ξεδιψάσουν κάθε οδοιπόρο . Ο  τόσο αναγνωρίσιμος πύργος του κωδωνοστασίου με το Εκκλησάκι  της Αγίας Μαρίνας  σε υποδέχεται .Τα Παρεκκλήσια των Ταξιαρχών , του Αγίου Προδρόμου  αγκαλιάζουν την Λιτή . 

Η  Φιάλη του Αγιασμού με τις παραστάσεις των Ιερών υδάτων της πίστης μας , τον Ιορδάνη , την Ερυθρά Θάλασσα και το Υδωρ το Ζωύρητον της Πηγής , η Παναγιά η Γλυκοφιλούσα ιστορημένη  απ του Λουκά τα χέρια τα άγια , με την έκφραση που μόνο σ αχειροποίητες εικόνες μπορείς να βρεις, η θαυματουργή Γερόντισσα και αντάμα Τους ο Πατρο Κοσμάς , Φιλοθεΐτης  άγρυπνος να  ενθαρρύνει με ψυχή και Χριστό , όποιον εισέλθει στον κυρίως Ναό , όλα αυτά κάνουν τα μάτια και τα βήματά σου αργά και εκστατικά να κινούνται μέσα στον πανίερο χώρο. Ο Αριστοτέλης παρατηρεί το τελείωμα των πολυελαίων …-Όλοι τους καταλήγουν σε ένα Χέρι που ευλογεί ! μου λέει ψιθυριστά…Ναι (όπως άκουσα πολύ όμορφα από το στόμα ενός Παππούλη  στον κόσμο ) ο Ουρανός ευλόγησε τη γη και φύτεψε πάνω της τον νέο Παράδεισο ! Αυτός που χάθηκε με την αποστασία του ανθρώπου , του ξαναχαρίστηκε  από τον Θεό με την παντευλόγητη Εκκλησία Του . 

Εσπερινός του Στρατιωτικού Μάρτυρα  του Αγίου Καλλιστράτου και των συν αυτώ…Ολοκαρδίως πόθησαν  τον Χριστό και υπερίσχυσαν του εχθρού του μισόκαλου  με της πίστης μας  το ανίκητο το σθένος  …

Η τράπεζα ακριβώς απέναντι απ την είσοδο του Καθολικού , με την μεγάλη πλατιά  μαρμάρινη σκάλα να σε οδηγεί μέσα της , στρώθηκε  στο απόγευμα της Τετάρτης  με το πιο γευστικό  άλαδο φαγητό . Το μαρτύριο των Αθλητών του Χριστού ακούστηκε κατά τη διάρκεια του . Οι τεράστιες Αγιογραφίες στον τοίχο μαγνήτιζαν  συνέχεια την προσοχή σου , μα δεν σε οδηγούσαν πουθενά αλλού παρά στα μέρη που ο Άγιος Καλλίστρατος μαζί με σαράντα εννέα ακόμα Γενναίους πάλεψαν και κέρδισαν τα ασύγκριτα αιώνια .

Επιστρέψαμε στο Καθολικό για το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς . Μια εκπληκτική τάξη , απροσποίητη και αξιοσήμαντη επικρατούσε κατά την διάρκειά τους . Η ημέρα φτάνει στο τέλος της . Οι Μοναχοί ετοιμάζονται για το πιο σπουδαίο μέρος του κανόνα τους . Προσευχή , κομποσκοίνια ,μετάνοιες , μελέτη , δάκρυα και λιγοστή ανάπαυση σώματος . Όλα αυτά θα γίνουν και θα πάρουν ευλογία και δύναμη   όταν στης Γλυκοφιλούσας την αγκαλιά γείρουν για τελευταία φορά μες στην μέρα που κλείνει εκεί στ’ αριστερό προσκυνητάρι . Καταφυγή και στερέωμα ..Αν δεις Φιλοθεΐτες να Την προσκυνούν όσο τα Χαίρε Της ακούγονται , τότε θα νοιώσεις το αληθινό  νόημα αυτών , των σαν βάλσαμο για κάθε ταλαίπωρη ψυχή  επιθέτων της Κυρίας Θεοτόκου …

Μπήκαμε έπειτα στη σειρά να προσκυνήσουμε τα Άγια Λείψανα…

Λείψανο θα πει απομεινάρι …Μα όταν μπροστά σου έχεις την δεξιά του Αγίου Χρυσοστόμου άφθορη σε σχήμα ευλογίας και  όταν ασπάζεσαι το πόδι της Αγίας Μαρίνας , αυτό που πάτησε τον Σατανά και βλέπεις το δέρμα της να αγκαλιάζει ακόμα τον μηρό Της , τότε αισθάνεσαι πως δεν είναι αυτά ό,τι απόμεινε απ τους Αγίους του Θεού , μα είναι οι ίδιοι οι Άγιοι  εκεί και παραστέκονται και βλέπουν και χαίρονται με την ευλάβειά σου και συμπονούν με την ανάγκη σου …

Βγήκαμε έξω και κατευθυνθήκαμε προς την έκθεση της Μονής …Στο δρόμο μας φώναξε ξανά ο Γερων Ισίδωρος . Ήθελε να μας δώσει ακόμα κάτι απ τον Γέροντά του . Έναν ψηφιακό δίσκο που πάνω του έγραφε Άγιον Πάσχα - Ι.Μ.Αγίου Αντωνίου Αριζόνα…Να δούμε και εμείς αυτά που …είδε εκείνος και θαύμασε και πάντα γλυκά θα νοσταλγεί . Ο Πατήρ.Γ μιλά στην έκθεση και δίνει αφορμές για ωφέλιμη σκέψη και ψυχής ενδοσκόπηση . –Δεν ωφελεί αδερφοί μου η Αγία Γνώση,  εάν δεν είναι στον καιρό της και εάν δεν έχει τον αληθινό σκοπό . Η γνώση δίνει αέρα στα

 μυαλά μας . Μα τα Θεία δεν μαθαίνονται …παθαίνονται . 

Πάσχει κανείς με εσωτερικές αλλοιώσεις , Θείες αλλοιώσεις που τις ενεργεί ο Θεός ; Πάσχει με σκοπό να αλλοιωθεί μέσα του; Αυτός θέλει να πάθει ! Για να γίνουν όμως αυτά  πρέπει να αγαπάμε και λίγο τα βάσανα αδερφοί μου …

Μέσα σε λίγες μόνο φράσεις ο Πάτερ Γ. συνόψισε Χριστοδίδακτες παραινέσεις . Τα Θεία δεν μαθαίνονται …παθαίνονται ! Δώσε αίμα για να λάβεις πνεύμα … Έλκυσε την χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα απ την αρχοντική  αγάπη για τα δύσκολα , τα τεθλιμμένα…Θυμήθηκα τον Κυρ-Φώτη τον Κόντογλου  που έλεγε :      

"Μετά χαράς δέχουμαι κάθε κακοπάθηση, γιατί αλλοιώς δεν ανοίγουνε τα μάτια στο αληθινό το φως"

Λίγες στιγμές αργότερα τα ίδια σκέφτηκα μόλις κάθισα αντίκρυ απ τον Γέροντα Λ. στο αρχονταρίκι .

Σαν να συνέχισε από εκεί που είχαμε μείνει λίγο μόλις πριν :

-Όσοι αποθνήσκουν στερούμενοι θα ζήσουν αιώνια !

Παιδιά μου , ψάχνουμε συνεχώς κάποιον με αναμμένο κερί . Πρέπει εμείς να ανάψουμε το κεράκι της πίστης ! Να αρχίσουμε το έργο το προσωπικό , το δικό μας . Να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας . Όσοι μετανοούν, σταυρώνουν τον εαυτό τους συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις …Ας σταυρώσουμε τα πάθη μας ! Δυστυχώς όμως  δεν έχουμε το φόβο της  διαρκούς παρουσίας του Θεού στη ζωή μας !   Αν σήμερα πεθάνουμε είμαστε σίγουροι ότι αγαπάμε τον Χριστό μας πιο πολύ απ τα πάθη μας;

Οι ματιές όλων χαμηλώνουν …Η συνείδηση ξεκινά τα δικό της έργο . Το αρχονταρίκι της Φιλοθέου εκείνο το απόγευμα μοιάζει  έστω και για λίγες στιγμές με χωνευτήρι παθών. Κάθε λέξη του Γέροντα Λ. χτυπά στο μέρος της καρδιάς . Κι είναι ο πόνος αλλιώτικος , άμοιαστος με κάθε άλλον .

-Παιδιά μου να ασχολούμαστε με το έργο και όχι με την περιέργεια …Τα περί βρίσκονται κάτω απ τον ουρανό …

Να χουμε πραότητα , όχι φαινομενική …Δεν διαπιστώνεις αν έχεις εσωτερική γαλήνη όταν είσαι ήρεμος…μα όταν σε πολιορκεί ο θυμός …Τι είναι ο θυμός; Είναι η διεκδίκηση των επιθυμιών . Έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος : Εάν έχεις το χέρι σου σπασμένο , το σηκώνεις σ’ αυτόν που σε θυμώνει ;  Έτσι πρέπει να είναι και οι καρδιές μας…Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη ο Θεός ουκ εξουδενώσει !

Καμιά αβαρία να μην έχει η συνείδησή μας . Τίποτα να μην την δυσκολεύει …

Θυμήθηκε αυτόν που συνεχώς δίδασκε περί καθαρής συνειδήσεως , τον παππού του  Ιωσήφ τον ησυχαστή  όταν εκείνος ως  Λαϊκός ακόμα  ξεκινούσε τον δύσβατο επίγειο  δρόμο του .  –Τότε ο Φραγκίσκος όπως ήταν το κοσμικό του όνομα είχε συνεταιριστεί με κάποιον . Κάποια στιγμή ο συνεταιρισμός από υπαιτιότητα του άλλου διαλύθηκε . Όταν ήρθε η ώρα να λογαριαστούν,  παράφορα και εξόφθαλμα ο Φραγκίσκος αδικήθηκε . Τότε  είχε ρώμη σωματική απίστευτη και θα μπορούσε αλλιώς και με τη βία να διεκδικήσει το δίκιο του …Αυτός όμως  έκανε κάτι χειρότερο για το οποίο μετάνιωνε σε όλην την υπόλοιπη ζωή του . Είπε στον πρώην συνέταιρό του : Απ’ το Θεό να το’ βρεις ! Και εκείνος πηγαίνοντας για το σπίτι του σκοτώθηκε στο δρόμο από  αυτοκίνητο! Τότε ο Γέροντας φοβήθηκε του Θεού την αποτομιά ! Βίωσε με πόνο ψυχής  το Ευλογείτε και μην καταράσθε ! Κατάλαβε επίσης  ότι ο Θεός ναι μεν είναι μακρόθυμος μα κάποτε- κάποτε είναι και απότομος στην κρίση του μιας και μόνο Αυτός ξέρει της ψυχής το συμφέρον και  έχει του καθενός τα μέτρα…Γι αυτό και ο ίδιος ο  Κύριος υπέδειξε στον Φραγκίσκο τον ησυχαστικό δρόμο . Κάποτε που ξαναασχολήθηκε με το εμπόριο  του παρουσιάστηκε και του είπε : Δεν θέλω παιδί μου να εμπορεύεσαι την πρόσκαιρη πραμάτεια ! Γι αυτό ο Γέρων Ιωσήφ έφυγε απ τα μάταια και αναζήτησε τον Μόνο Θεό στης προσευχής το Φως το ατελεύτητο . Αυτό το φως αναζητούσε στα πρώτα του Αθωνικά σκιρτήματα ο Άγιος Πατήρ μόλις ανέβαινε ως το σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου,  για να ανάψει το καντηλάκι της Παναγίας της Εγγυήτριας , της εικόνας που θαυματουργικά σκαρφάλωσε στο Ιερό βουνό , αυτής που έβαλε την πρώτη της μετάνοια η Αγία Μαρία η Αιγυπτία , λαμβάνοντας υπόσχεση και εγγύηση βοηθείας  από την Παναγία , λίγο πριν αναχωρήσει για της ερήμου τα ζοφερά τα  παλαίσματα . Εκεί προσευχόταν ο Γέροντας νοιώθοντας του Θαβωρείου φωτός το δέος  λέγοντας αυτά τα λόγια : Συ Κύριε που μεταμορφώθηκες έλα να μεταμορφώσεις και εμένα . Στείλε μια ακτίνα από το Φως της Χάρης Σου ! Άρχισε να λέει τότε την ευχή και έλαμψε για πάντα το γύρω του και το μέσα του …. 

Πέρασαν αλησμόνητα δυο περίπου ώρες .  

Τα καντηλάκια στο διπλανό ξωκκλήσι του Αη Νικόλα δίπλα στο δωμάτιό μας ήδη είχαν φωτίσει της νύχτας τον ερχομό . Συνεπαρμένοι από αυτά που ακούσαμε μα κυρίως νοιώσαμε ολημερίς, τα επαναλαμβάναμε , τονίζοντας στην μνήμη μας όλα εκείνα που θα έπρεπε πλέον να βιώσουμε , ώστε να μην καταστούμε εν εκείνη τη  ημέρα αναπολόγητοι …Μιλούσαμε δυνατά,  με ενθουσιασμό  και κάποια στιγμή αντιληφθήκαμε πως οι Λευκορώσοι αδερφοί μας  που είχαν πέσει για ύπνο δεν μπορούσαν να ησυχάσουν  . Κι όμως για αρκετή ώρα ούτε δυσανασχέτησαν ούτε είπαν το παραμικρό , όπως θα έκανα εγώ σε παρόμοια περίπτωση ..με νομιζόμενη διάκριση … Η ευγένειά τους η απροσποίητη και η βαθιά αγάπη για τα Θεία που πήγαζε από κάθε τους κίνηση θα τους συνοδεύουν στις σελίδες της Αγιορείτικης της θύμισής  μας . Λίγες ώρες αργότερα σηκώθηκαν πρώτοι απ  τις 3 για να ναι στις ακολουθίες ,  αν και πολύ πιο κουρασμένοι μιας και είχαν διανύσει πολλά χιλιόμετρα διασχίζοντας το Όρος απ άκρη σ άκρη με τα πόδια  . Εκ του ύπνου ανιστάμενοι ,σαν να  βόησαν   με αυτήν τους την ζηλευτή φιλακολουθία   τον ύμνο των Αγγέλλων : Άγιος Άγιος Άγιος ει ο Θεός ! Στο στασίδι αργότερα ο νέος κοιμάται. Ο Αριστοτέλης τον παρατηρεί και θαυμάζει την γαλήνια όψη του. Μέσα στο ….πλοίο που ταξιδεύει νοιώθει παιδί του Χριστού …Ασφαλής και δίκαιος  ο λίγος ύπνος του στου μεσονυκτικού τα άγια τα γράμματα ….

Ο Γέροντας Νικόδημος εξομολογεί μέσα στο σκοτάδι . Η αυστηρή επιβλητική όψη του Ηγουμένου της Φιλοθέου   δίνει τη θέση της στην γλυκιά παραίνεση στην πατρική ορμήνια…

Κύλησε ο χρόνος με κατάνυξη απερίγραπτη  και φωνές υπερκόσμιες . Προσκυνήσαμε με τάξη όλες τις εικόνες και πλησιάσαμε το Άγιο Ποτήριο. Μια αλυσίδα ανθρώπινη γεμάτη από αγάπη και δίψα για τα Θεία μυστήρια  σχηματίστηκε ως του ζώντος Θεού, τον άσπαστο τον Κρίκο που μας ενώνει σε ένα σώμα…

Σύσσωμοι και σύναιμοι  Κυρίου των δυνάμεων ….  

νώντας σκοπετέας

Ημερολόγιο Όρους 2013 / μέρος 9

Απόσπασμα από Ραδιοφωνικό Αφιέρωμα ( 5 συνέχειες) 

 στη σειρά Εκπομπών 

του Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως .            

Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου ...Οκτ 2013 ) μέρος 8ο

 

Στο δρόμο, μας αντάμωσε  άφταστος   ασκητής,

της Παναγιάς παιδί αγνό, τυφλός εκ γενετής…

Μια αγκαλιά από αρώματα  πρόσφερε στις ψυχές ,

Λείψανα, δάκρυα, νυχτερινές ζέουσες  προσευχές…

Πώς τις κρατούσε στοργικά σε σταυροκεντημένα  υφάδια…

Έβλεπε ολοκάθαρα! Mε χάρη τη  Φιλόθεη λάμψανε  τα σκοτάδια…

Και ο Γέροντάς του, που ρχετε κρυφά  για να τον δει…

Παρηγοράει πάντοτε  όποιον τον χρειαστεί…

  Νοιώσαμε πως τους σκέπαζε  όλους με την ευχή του…

Κι ασίγητα  πως ακούγεται η σαν παιδιού  φωνή του,

να λέει  το  Κύριε Ιησού Χριστέ , έρχου κι  ελέησέ με

κι η Φιλοθέου ν’ αντηχεί, κι όλοι μας να κλαίμε,

που είναι μακρόθυμος Αυτός  και ακόμα υπομένει,

ύβρεις, ήλους,  ραπίσματα και όλους μας περιμένει… 

….Ο Γέροντας Ισίδωρος ο τυφλός, είναι για το σημερινό Όρος ένα σημείο φωτεινής αναφοράς. Ένας χαρούμενος, αεικίνητος Μοναχός που σε δυναμώνει  όταν ολιγόπιστα και με απογοήτευση τη ζωή σου παίρνεις λάθος , πολλές φορές και με ένα από τα πασίγνωστα σκαμπηλάκια του , που σαν χάδι τα’ νοιωσαν όσοι τα δέχτηκαν. Χαίρεται με το καθετί, μα κυρίως  με το σκοτάδι των ματιών του .  Είναι αυτό που τον κρατά στερρό και εδραίο,  στον δικό του Γολγοθά ώσπου του Παραδείσου τ’ όνειρο να βγει αληθινό…Γι αυτό και όταν ήταν μικρό  παιδί στην Πάτρα, και πουλούσε λαχεία για να ζήσει , όταν μια μέρα  άρχισε να βλέπει θαμπά και να ξεχωρίζει μορφές και αντικείμενα, παρακάλεσε την  Παναγία να μην επιτρέψει να βρει το φως του, γιατί αλλιώς δεν θα τα κατάφερνε να γίνει Μοναχός ! Και αμέσως  ξανατυφλώθηκε για πάντα…. Από μικρό παιδί ο Γέροντας κατάλαβε με την αγνή του καρδιά , αυτό που κάποτε ο ίδιος ο Χριστός μας είπε στον εκλεκτό του Παύλο: Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται …Το χε πει πολύ όμορφα και ο Γέροντας Παϊσιος αυτό που ζει ο Πατήρ Ισίδωρος :Για να πάει  κανείς στον γλυκό Παράδεισο, πρέπει να φάει  πολλά πικρά εδώ, να έχει  το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι. Ο τυφλός ασκητής βέβαια και ένα άλλο διαβατήριο έχει πάντα και κρατά μαζί του . Αυτό που του επιτρέπει  να επισκέπτεται τον αγαπημένο του Γέροντα Εφραίμ στην Αριζόνα …

Ο δυνατός  του πόθος και η τόσο ανθρώπινη χαρά του, να γιορτάζει τις μεγάλες μέρες της πίστης μας στο πλάι του Πατέρα του , είναι τόσο εμφανή!  Αυτό μας έλεγε και αργότερα γεμάτος από ενθουσιασμό παιδιού…Έκανα Πάσχα το 12 και το 13 με τον Γέροντά μου! Φέτος αν θέλει ο Θεός θα κάνω και Χριστούγεννα! Ταξίδι αμέτρητων ωρών και κούραση απερίγραπτη με έξοδα και θυσίες ποικίλες , για να βρεθεί απλά στο στασίδι πλάι του,  απέναντι απ την Αριζονίτισσα την Παναγία ... Για άλλους, αυτό θα θεωρείται σκέτη τρέλα!Μα είναι τυφλός θα  πουν ..τι πάει να δει;

Ναι , είναι τρελός για τον Θεό και θα ευγνωμονεί αιωνίως εκείνον  που πότισε την ψυχή του με του γλυκού του Παραδείσου τα νάματα.Θείος έρως εν κεκαθαρμένη καρδία!

Είχαμε αγωνία για το αν θα καταφέρναμε να τον συναντήσουμε…Μας βρήκε εκείνος  και μας υποδέχτηκε σχεδόν ένα χιλιόμετρο μακριά απ την μετάνοιά του! Εκεί και πιο κάτω, συνήθως ξεβγάζει τους προσκυνητές που φεύγουν για άλλα μέρη…Μα πως θα γυρίσετε πίσω Γέροντα ; τον ρωτούν εκείνοι απορημένοι …-Μη νοιάζεστε παιδιά...πάτε εσείς στην ευχή της Παναγιάς μας και έχει ο Θεός! Και γυρίζει πίσω μόνος , και ανεβαίνει τους ορόφους και διασχίζει αμέτρητες φορές μέσα στη μέρα την Φιλοθέου απ άκρη σ’ άκρη , σκορπώντας κουράγιο και ελπίδα σε όσους κατάπληκτοι τον θωρούν.  Όλους τους νουθετεί  με λόγους του Γέροντά του . Πάντα το προσθέτει αυτό στο τέλος των συμβουλών του: -Δεν είναι δικά μου αυτά παιδιά…Ο Γέροντας τα λέει…Του φιλήσαμε όλοι το χέρι και εκείνος άρχισε να μας ρωτά με ενδιαφέρον…. Αίφνης  ακούστηκε … η φωνή του Γέροντος Εφραίμ :  Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με …ήχος κλήσης στο τηλέφωνο του τυφλού Μοναχού που δεν σταματά να χτυπά …Έτσι  είναι σαν ο Γέροντάς  κάθε φορά να του λέει: Σήκωσε το τηλέφωνο και παρηγόρησε την ψυχή που σε καλεί . Μην ραθυμείς , μην δυσανασχετείς , αυτό είναι το διακόνημά σου και το ευλογώ εγώ , κάνε αγάπη και υπακοή … Άρχισε να μιλά και να δίνει συμβουλές σε μια γυναίκα που τον κάλεσε…Έπειτα ήρθε ξανά προς το μέρος μας και μας είπε να πάμε να πάρουμε δωμάτια , να ξεκουραστούμε λίγο και θα ερχόταν εκείνος να μας βρει …Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με έκπληξη και εκείνος σαν να το κατάλαβε πρόσθεσε: Μην ανησυχείτε , θα έρθω!

Ο Αρχοντάρης ένας νέος ευγενέστατος και πράος Μοναχός, μας τακτοποίησε  σε δωμάτιο του πρώτου ορόφου απέναντι απ το καθιστικό με την βιβλιοθήκη, δίπλα ακριβώς στο πανέμορφο  παρεκκλήσι του Αγίου  Νικολάου. Θα μοιραζόμασταν το δωμάτιο με δυο Λευκορώσους αδερφούς μας. Έναν πατέρα με τον γιό του που περιδιάβαιναν με τα πόδια όλο το Άγιο Όρος με πίστη και κατάνυξη ολόθερμη ν αποτυπώνεται σε κάθε τους κίνηση.

Δεν είχε περάσει λίγη ώρα και ακούστηκε σχεδόν έξω απ την πόρτα μας η φωνή του Πατρός Ισιδώρου που μας αναζητούσε . Βάλαμε τον Γέροντα να καθίσει σε μια καρέκλα στο κέντρο του δωματίου. Και εμείς πήραμε θέση γύρω του νοιώθοντας πραγματικά ευλογημένοι. Κρατούσε μια μεγάλη πλαστική τσάντα  . Έβγαλε ένα μεγάλο δέμα από μέσα . Αντικρίσαμε ένα πορφυρό  πετραχήλι με χρυσοκέντητους Σταυρούς   διπλωμένο να το  τυλίγει σε σχήμα μαξιλαριού. -Τι είναι Γέροντα αυτό;  τον ρωτήσαμε…-Έχει μέσα λείψανα του παππού Ιωσήφ του ησυχαστή, και διάφορα του Γέροντά μου…Τη φανέλα του, το μικρό χαλάκι  που προσευχόταν και μετάνοιζε …Με δέος το πήραμε στα χέρια μας και αρχίσαμε να το ασπαζόμαστε ευλαβικά . Δεν βρίσκαμε λέξεις για να περιγράψουμε το θείο άρωμα που ανέδυε …Τόσο, που ολιγόπιστοι και αδύναμοι μπροστά στου Θεού τα υπέρλογα, αρχίσαμε να ψηλαφίζουμε αδιάκριτα και να ρωτάμε τον Γέροντα για το αν μέσα είχε και λιβάνι …Ο Γέροντας χαμογέλασε και μας διαβεβαίωσε λέγοντας με τον απλό του τρόπο:- Αστεία θα λέμε τώρα; Κρατώντας στα χέρια μας ή καλύτερα στις αγκαλιές μας εκείνο το μικρό μυροβόλο δεματάκι αρχίσαμε να ακούμε λόγια μπολιασμένα με σοφία Θεϊκή ,  βγαλμένα απ την αγνή ψυχή του παιδιού της  Παναγιάς. -Παιδιά ας μην τα βάζουμε με τον Θεό και τα… μαθηματικά Του …Ήρθε κάποιος και παραπονιόταν που ο Θεός πήρε νέο έναν δικό του. Και του λέω : Ξέρεις σε τι ηλικία πήρε ο Θεός τον Μέγα Βασίλειο ;  49 ετών! Λες να μην είχε να δώσει , να προσφέρει ακόμα αυτός ο μέγας Φωστήρας της Οικουμένης ; Ξέρει ο Θεός , μην ζητάμε εξηγήσεις …Έβγαλε τότε μια φωτογραφία. Εικονιζόταν ο ίδιος  μαζί με τον Γέροντά του και την Αγγελική μορφή του  Μακαριστού Γέροντος Εφραίμ του Αγίου Καθηγουμένου της Ξηροποτάμου . - Παιδιά το 1979 ήμασταν εδώ 92 Μοναχοί. Έστειλε λοιπόν  ο Γέροντάς μας τότε τον Φιλόθεο στην Καρακάλλου, τον Αγάθωνα στην Κωνσταμονίτου και τον Εφραίμ στην Ξηροποτάμου . Αυτός που λέτε παιδιά μαρτύρησε …Ο Θεός επέτρεψε να κοιμηθεί με μαρτυρικό τρόπο νεότατος μόλις 40 ετών….Ξέρετε γιατί ; Γιατί βάπτισε Χριστιανούς Ορθοδόξους πρώην  Αλλοθρήσκους! Έκπληκτοι ακούσαμε κάτι που δεν γνωρίζαμε …Είχαμε ακούσει ότι ο Ξηροποταμινός Εφραίμ είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό…μα τώρα το πράγμα έμπαινε  στην αληθινή του διάσταση ….Σκέφτηκα πως στην Αμερική από τότε που πήγε ο Φιλοθεϊτης Εφραίμ έχουν βαπτιστεί οχτακόσιες χιλιάδες ψυχές …Γι αυτό τον λόγο ο Γέροντας δέχεται συνεχώς απειλές για τη ζωή του και απίστευτες συκοφαντίες. Κι όμως συνεχίζει …Δεκαεννιά  επίσημα καταγεγραμμένα Μοναστήρια!  Δυο στο κέντρο του Διεθνούς Σιωνισμού την Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, στον Καναδά…Και ετοιμάζονται δυο ακόμα….Στην Αριζόνα, το Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου όπου εδρεύει ο Γέροντας φτιαγμένο μέσα στην έρημο μοιάζει με τον  πιο πράσινο  εύφορο τόπο του κόσμου. Φιλοξενεί μονίμως περίπου 500 προσκυνητές που φτάνουν από παντού αποζητώντας να ξεδιψάσουν τις ψυχές τους.  Με  άφθονο νερό που με θαυμαστό τρόπο βρέθηκε εκεί ποτίζονται χίλια και πλέον στρέμματα με 6000 ελιές, λεμονιές, πορτοκαλιές, φυστικιές Αιγίνης, αμπέλια και άλλα μέχρι πρότινος αδιανόητα  για το κλίμα της περιοχής. Μα τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό…Για όλα αυτά μας μιλά ο Γέροντας Ισίδωρος με αγάπη αληθινή και σπάνια . Μας λέει και άλλα που αποδεικνύουν το μεγαλείο του Θεού. Για τον αγιασμό που δεν χαλά ποτέ,  για το όρος Θαβώρ και την Μεταμόρφωση του Χριστού μας. Εμάς μας αρκεί και που τον βλέπουμε … Μας δίνει ξεραμένο βασιλικό …-Βάλτε το πάνω στο προζύμι και θα δείτε πως θα φουσκώσει …Πάρτε και λαδάκι απ την Παναγία μας και αγίασμα απ του Αγίου Αθανασίου … Δεν θέλαμε να τον αποχωριστούμε …Κρατούσαμε ακόμα το γεμάτο από Χριστό και την ευχή του μαξιλαράκι και ήταν σαν να αγκαλιάζαμε τα αχώρετα και απλησίαστά Του έστω για λίγες στιγμές …-Σε λίγες μέρες θα έρθω και κοντά στα μέρη σας , στο Ξυλόκαστρο , τον ακούσαμε έκπληκτοι να λέει …Πράγματι ο πάτερ Ισίδωρος «οργώνει» όλη την Ελλάδα. Πηγαίνει σε σπίτια αγαπημένων του παιδιών που έχει δει βαθιά μέσα τους, και εκείνα τον φιλοξενούν και μετατρέπουν το σπίτι τους σε αρχονταρίκι Αγιορείτικο καλώντας και άλλους αδερφούς που συνωστίζονται αγαπητικά ν’  ακούσουν και να ξαναθυμηθούν βιωματικά  την αγάπη την άπειρη και την μακροθυμία του Θεού, μέσα απ τα απλά μα τόσο ψυχένδροσα λόγια του τυφλού ασκητή . - -Παιδιά εγώ φεύγω τώρα να ξεκουραστείτε για τις ακολουθίες . Θα σας βρω και έπειτα … Την ευχή του Χριστού μας και της Παναγιάς μας να έχετε! -Με τον Γέροντα μιλάτε στο τηλέφωνο; τον ρωτήσαμε . - Επικοινωνούμε με πνευματικό τρόπο είπε χωρίς να προσθέσει τίποτα άλλο …Δεν χρειαζόταν. Ήμουν σίγουρος ότι συχνά τον επισκέπτεται όπως και όλα τα Φιλόθεα παιδιά του, όποτε και οπουδήποτε δυσκολεμένα ζητήσουν την ενισχυτική παρουσία του…Στην Φιλοθέου όταν η ησυχία σκεπάζει απόλυτα τον αγιασμένο τούτο  τόπο, αν κλείσεις τα μάτια, σίγουρα θ ακούσεις από κάπου μακριά να φτάνει η  απαλή φωνή του Πατρός Εφραίμ…Δίχως παύση να λέει την ευχή του Ιησού και να επικαλείται κάθε τόσο την Παναγία Μητέρα, με δάκρυα στα μάτια προσευχόμενος για τον κόσμο ολάκερο , παρατείνοντας το Θεϊκό έλεος. Τον φαντάστηκα εν τω  μέσω της νυκτός ,σε μια χορεία σύγχρονων εν ζωή Γερόντων με παρρησία υιών Θεού και  κρουνούς δακρύων να τρέχουν απ τα μάτια τους ,  σχεδόν να «κανοναναρχούν» την Σωτήρια Ευσπλαχνία, επαναλαμβάνοντας ο ένας μετά τον άλλον: Ὅτι Θεὸς ἐλέους, οἰκτιρμῶν καὶ φιλανθρωπίας ὑπάρχεις… .   

  Ο Γέρων Ισίδωρος έφυγε όπως ήρθε…Μόνος του χωρίς βοήθεια από κανέναν…

Όσοι τον υποβαστάζουν ενίοτε , νομίζουν ότι τον βοηθούν. Βλέπει

ολοκάθαρα με της φωτεινής ψυχούλας του τα μάτια τα αμόλυντα , με το όμμα της καρδίας του… Όσο ζούμε θα θυμόμαστε εκείνη την τόσο συγκινητική του επίσκεψη. Η φωτογραφία που βγάλαμε στο πλάι του κρατώντας το ευλογημένο μαξιλάρι της Αγάπης του, θα φωταγωγεί  πάντα τα μέσα μας σκοτάδια… 

( …συνεχίζεται )  

Νώντας Σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013( 8 )  

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"

(Eκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)