Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 4 )

Κανόνες παρακλητικοί ακούγονται ολοένα .

Με ελέησον και στεναγμούς είναι αναδεμένα !

Δέσποινα Κουκουζέλισσα σώζε δεινών παντοίων !

Δείξε στον Κύριο να δει πηγές μας  των δακρύων ! 

Νιώθεις , πως θα κατέβουνε στη γη να την αγιάσουν

             και όλες τις νίκες της  ζωής στον κόσμο να γιορτάσουν !

Του Θεοφάνη οι ζωγραφιές ζωντάνεμα Αγίων !

Το δωδεκάορτο αν δεις άνω των ψαλτηρίων !

                      

...Μετά την προσκύνηση των τιμίων Λειψάνων, όλοι Μοναχοί και Λαϊκοί , στεκόμαστε απέναντι από την  Οικονόμισσα . Εννέα ασημοκάντηλα  ρίχνουν το εσπερινό τους φως  στις ικετευτικές φωνές μας , που ψέλνουν τον Αγγελικό ύμνο στην Παναμώμητον Δέσποινα του κόσμου . Εδώ ακούγονται οι τελευταίες λέξεις της ημέρας στο καθολικό … τα παράπονα και οι ευχαριστίες , τα αιτήματα και οι ελπίδες να οικονομήσει η Παναγιά  , μέσα στου Άξιον Εστί το μεγαλυνάρι το όντως Θεομητορικό.

 Όλοι περνούν  από τον Άγιο για μια τελευταία επίσκεψη,  έναν ύστατο πριν την νύχτα χαιρετισμό .  Βγαίνοντας , ένας νεαρός Μοναχός μας προέτρεψε να κατευθυνθούμε προς τον Ναό του Αγίου Ιωάννη του Κουκουζέλη ! Εκεί , κάθε απόγευμα ψέλνεται παράκληση μπροστά στην Κουκουζέλισσα . Πάλι Παράκληση ; απορεί ένας αδελφός που πρωτοέρχεται στο Όρος …

Μόλις τώρα δεν κάναμε ; Δίπλα του κάποιος που μετρά πολλές επισκέψεις …Καλοσυνάτα του απαντά : -Αδελφέ μου πόσες φορές σου έχει συμβεί να επικαλεστείς την Παναγία μπροστά σε έναν επερχόμενο κίνδυνο ή μια δυσκολία ;- Πολλές ! απαντά εκείνος …-Είπες ποτέ ότι φτάνει μια μόνο ; και από τότε δεν ξανάπες ποτέ : Παναγιά μου;Έτσι είναι και οι Παρακλήσεις!

Και τι όμορφο που είναι να υμνείς και να παρακαλάς την Παναγιά όταν δεν στο επιβάλλει κανείς και τίποτα  παρά μόνο η αγάπη σου και η ευγνωμοσύνη για Κείνη ! 

Σοφά τα λόγια του αδελφού διέλυσαν την απορία και την όποια βαρυγκόμια…Μπαίνουμε στον Ναό . Την εκτενή Ικεσία  ψέλνουν ένας Μοναχός μαζί με έναν μικροκαμωμένο μα εκ Θεού χαριτωμένο Ιερομόναχο . Αεικίνητος και ευλαβής , πράος,  χαρούμενος στην όψη  και κατανυκτικός . Μας θυμιάζει έναν- έναν …Σκέφτομαι πως  κάθε τίναγμα του θυμιατού στις εικόνες του τέμπλου και στο εικονοστάσι της Κουκουζέλισσας , επιστρέφει στον κόσμο την ευωδία του Κυρίου  και την ελπίδα των Αγίων Του . Αν οι ψυχές το φυλακίσουν με άγιον φόβο του Θεού,  αυτό θα τις μυροβολά για πάντα , άσωστο και ανεξίτηλο …     

Νυχτώνει στην Λαύρα . Ακόμα η πρώτη μας μέρα δεν έχει κλείσει ! Και έχουμε ακόμα μια ολάκερη μπροστά μας , μιας και οι φιλόξενοι Πατέρες αποδέχτηκαν το αίτημά μας για μια παράταση στη συνήθη παραμονή ! Στο μεγάλο παγκάκι της αυλής συναντιόμαστε με τον γνωστό μας εφημέριο πατέρα Π. Για λίγο ξαποσταίνει συζητώντας με προσκυνητές . Μας διηγείται με ζέση  ένα πρόσφατο θαύμα του Αγίου Αθανασίου με μια γυναίκα που θεραπεύτηκε από παραλυσία …Στο αρχονταρίκι ο πατήρ.Β. ο πνευματικός ,  διηγείται την Ιστορία της Λαύρας στους προσκυνητές . Σαν να θυμάται κάτι από τα παλιά βεβιωμένα δικά του …Σαν να περιγράφει το πρόσφατο , το κοντινό  χθες…Τόσο δικά του όλα τούτα …

Τέτοια η πίστη του στα θαυμάσια και θαυμαστά της γης της μετανοίας του …Ετοιμαζόμαστε για κατάκλιση . Στους νιπτήρες της Μονής κάποιος παραπονιέται που δεν υπάρχει καθρέφτης …Θυμάμαι κάτι που άκουσα από τον φλογερό ιεροκήρυκα του Παραδείσου , μακαριστό Δημήτριο Παναγόπουλο :Οι Μοναχοί καθρεφτίζονται στην εικόνα του Χριστού ! Σ Αυτόν και μόνο  θέλουν να μοιάσουν …Τι να τον κάνουν τον καθρέφτη ! Δεν τους χρειάζεται σε τίποτα !  Και σ αυτό το ταξίδι τα λόγια του εργάτη του Θείου αμπελώνος τα Χριστοκίνητα , αυτά που δεν θωπεύουν τα αυτιά , μα ξυπνούν τις ράθυμες συνειδήσεις , μας συνταράσσουν μέσα από ομιλίες και βιβλία του.

Στον Αη Νικόλα το μισοσκόταδο και το πετραχήλι θεραπεύουν τραυματισμένες ζωές . Δεύτερο βάπτισμα συντελείται μόλις σιμά μας .  Στην ασφάλεια των πρεσβειών του θαλασσάρη Προστάτη , ο ύπνος μας  είναι γλυκός ως του μεσόνυκτου το πρώτο τάλαντο . Μια ακόμα  ημέρα που η Παναγία οικονόμησε να μείνει παντοτινά αξέχαστη σε όλους μας !          

Στις τέσσερις κατεβήκαμε στο καθολικό .  Η πρώτη μετάνοια πάντα στον Άγιο,  που σαν να σε καλωσορίζει μόλις εισέρχεσαι . Τα βήματά σου σε τραβάνε στον τάφο του τον ιαματικό . Δεν είναι μηχανικές οι κινήσεις κανενός . Απόλυτη συμμετοχή της πεντάδας των αισθήσεων . Όλες κινητοποιούν την ψυχή και τους  δακρυϊκούς σου  αδένες…Ώρες κυλούν ως το χάραμα …Όλες μέσα στην Κιβωτό την αβύθιστη της Εκκλησίας . Τα στασίδια τρίζουν γνώριμα πια …Κανείς δεν ενοχλείται …Ολοένα κάθεσαι και σηκώνεσαι ανάλογα με την θεία περίσταση και την σημασία των στιγμών . Μοιάζουν  με την ζωή μας αυτά τα πολυκαιρισμένα στασίδια ...

Εκεί που για λίγο  ξαποσταίνεις  αποκαμωμένος , να πάλι μια ευχή και μια δέηση να σε ξανασηκώσει όρθιο στα πόδια σου . Και πάλι θα πέσεις και ξανά θα σηκωθείς …ώσπου να σε συναντήσει Εκείνος ! Βγαίνουμε για λίγο έξω …Αποχαιρετάμε τους Αιτωλούς αδελφούς μας που φεύγουν με το πρωινό λεωφορείο των εξίμισι για Καρυές και έπειτα για έξω … Τόσο  μικρή σε διάρκεια  η συνύπαρξή μας , μα δεν νομίζω ότι ποτέ θα ξεχαστούν οι στιγμές της κοινής λατρείας και συναλληλίας στα μέρη της Λαύρας . Παντοτινό ενθύμιο εν   Χριστώ αγάπης και αδελφοσύνης , χαραγμένο από τα χέρια της Οικονόμισσας.

Επιστρέφω στο Χειρουβικό . Ψάχνω στους τοίχους για εικόνα του Αγίου Κουκουζέλη …Μα όποιαν μορφή κι αν  συναντώ το ίδιο μου φωνάζει : Πάσα την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν ! Η Θεία Λειτουργία τελειώνει . Λαμβάνουμε αντίδωρο και αγιασμό και κατευθυνόμαστε προς την Τράπεζα . Ζωντανεύει ο Ουρανός μέσα από τις ασύγκριτες σε χρώματα και συνθέσεις  αγιογραφίες , που τα αγιασμένα χέρια του Μοναχού Θεοφάνους του Κρητός φιλοτέχνησαν σε κάθε σπιθαμή της από την είσοδο ως και τα ψηλά της . Δέκα χρόνια Λαυριώτης  ,  στα μέσα περίπου  του 16^ου αιώνα , γεύτηκε τους καρπούς της μοναστικής ζωής  μαζί με τους δυο κατά σάρκα υιούς του  Συμεών και Νεόφυτο . 

Έτσι όλη του η τέχνη και η προσευχητική του έμπνευση , αποτυπώθηκε με τρόπο που προκαλεί τον θαυμασμό , κυρίως στο καθολικό της Μονής . Εκεί τα αριστουργήματα του , παραστέκουν ακοίμητα στης μετανοίας τις εκλεκτές γενεές ….

Εκεί το Δωδεκάορτο στον χορό  σε συγκλονίζει με την εκπληκτική αποτύπωση των λεπτομερειών και το ανεπανάληπτο ζωντάνεμα της πιο υπέροχης ιστορίας του κόσμου , της ιστορίας της νίκης της αληθινής ζωής και του αιωνίου θριάμβου κατά του θανάτου . Δεν θα ξεχάσω τα μονίμως έκπληκτα μάτια του αγιογράφου Αιτωλού αδελφού μου Φώτη στην πολλοστή φορά που αντίκριζε τις αναπαραστάσεις του «παππού» Θεοφάνους ! 

Μετά το θρεπτικό φαγητό μοιράζεται κόλλυβο της Αγίας Θέκλας, της οποίας λείψανο προσκυνήσαμε όλοι μας στην Θεία Λειτουργία . Μια χούφτα γλυκιάς μνήμης της πιστής οδοιπόρου του Κυρίου και έπειτα ο καθένας στα διακονήματά του . Εμείς σπεύσαμε να πάρουμε το κλειδί του παρεκκλησίου του Ακαθίστου , του  σπηλαίου του Αγίου Αθανασίου στα μέρη της Βίγλας . 

Ξεκινήσαμε λίγο αργότερα για τον όχι ιδιαίτερα μακρινό προορισμό μας . Μια ώρα περίπου σε δρόμο μεγάλο και αρκετά ανηφορικό . Στην παρέα μας είχαν ήδη προστεθεί ακόμα οκτώ ευλογημένοι συνοδοιπόροι  από την Αργολίδα . Ο παπά –Χρήστος , της Αγίας Μαρίνας παιδί διαλεχτό μαζί με τους ενορίτες του . Ξεκινήσαμε όλοι μαζί μα έπειτα από λίγο είχαμε χωριστεί ασυνείδητα σε ομάδες . Στην δική μου κάποιος ξεκίνησε να διαβάζει τους χαιρετισμούς της Παναγίας ενώ βαδίζαμε . Οι υπόλοιποι συμπληρώναμε στο τέλος κάθε οίκου το Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε και το Αλληλούια …Μυρωδιές έντονες ανασαίναμε . Εκπνέαμε τα χαίρε και εισπνέαμε τον Θεό που φανερώνεται στο οτιδήποτε μας περιστοιχίζει …Μάραθος άφθονος στις άκρες του δρόμου  , μανόλιες λαμπερές  και αμέτρητα δαφνόδεντρα –βαγίτσες στου Άθωνα τους πρόποδες. Συχνά πυκνά όλοι μας κοιτάμε και προς τα πάνω . Στις σπηλιές και τα βράχια τα απόκρημνα του Ιερού Βουνού . Κάποιοι παρατηρούν από κει τα βήματα του κόσμου προς της μετανοίας τον σωστικό προορισμό …Να ναι κάπου εδώ οι αόρατοι ασκητάδες ; 

Αυτοί που θαυμαστά υπάρχουν και θα υπάρχουν με θεϊκή πρόνοια για να τελέσουν την τελευταία Λειτουργία στης Μεταμόρφωσης την κορυφή λίγο πριν την Συντέλεια ; Η Ρουμάνικη σκήτη πρόβαλλε ύστερα από λίγο επιβλητική μπροστά μας . Εργασίες πολλές έξω από την πύλη που η Παναγία η Προδρομίτισσα και ο Βαπτιστής φρουρούν αιώνια . 

Μέσα στον θόρυβο και τις σκόνες ένα γεροντάκι κυρτωμένο με βήμα αργό , περιδιαβαίνει . Τρέχουμε όλοι μας να πάρουμε την ευχή του . Είναι ο πατήρ  Ιουλιανός ο Ρουμάνος ο πνευματικός . Του φιλάμε το χέρι και εκείνος με την γροθιά του την μικρή , μας κτυπά απαλά και  στοργικά τα κεφάλια … Κάτι ψιθυρίζει , σίγουρα εύχεται , το νιώθουμε με την γαλήνη που μας μεταδίδει στο ελάχιστο της συνάντησής μας . Μπαίνουμε στην αυλή της σκήτης. Περιποιημένα όλα . Παρτέρια με λουλούδια μας χαρίζουν απλόχερα  χρώματα και αρώματα . Ένας ευγενέστατος Ρουμάνος Μοναχός μας κάνει νόημα πως έρχεται σε λίγο να μας ανοίξει το καθολικό για να προσκυνήσουμε … Μέσα  μια εικόνα φτιαγμένη από Αγγέλους , η αχειροποίητη εικόνα της  Παναγίας και τα φτερά του Προδρόμου να την σκεπάζουν  …     ( συνεχίζεται )  

                                               Νώντας Σκοπετέας

Η Παναγία οικονόμησε …

                                        Ημερολόγιο  Όρους 2014

Για προηγούμενες οδοιπορίες μας στο περιβόλι της Παναγίας μεταβείτε στο οριζόντιο μενού και στον τίτλο : Ημερολόγιο Όρους .

Σπερνά Νοέμβρη …

 

Νοέμβριος ...

Αντρειωμένος ο καιρός σ’ Αρχαγγελίτη μήνα

σπέρνει ελπίδας φύτρωμα από τα χρόνια εκείνα,

που ζούσανε οι άνθρωποι φτωχά και αδελφωμένα

μονάστηρο το σπίτι τους τα μάτια υψωμένα ...

 

Κοσμάς Γιατρός και Δαμιανός, αδέλφια απ’την Ασία,

πένητες επισκέπτονται, δωρίζουν θεραπεία.

Δυό κάρες τίμιες κρατούν, Δαβίδ και της Ελένης,

καρφί τ’ αχείλι άγγιξε κόρης βασανισμένης.

 

Εσπερινός των Ταξιαρχών, ανοίξαν τα ουράνια,

για να κατέβουν Στρατηγοί να διώξουν την ορφάνια.

Όρθρος και ωδή στο Μιχαήλ, θαύμα του Μανταμάδου,

στώμεν καλώς ! ακούγεται στα πρόθυρα του Άδου.

 

Οι Μοναχές τον Έφορο Αιγίνης αγρυπνούνε,

στη Σουρωτή τα σήμαντρα για Αρσένιο βαρούνε.

Κι ο Αη Μηνάς εμήνυσε σ’ ανάγκης διαβατάρη

Πατριάρχη Ελεήμονος το πάπλωμα να πάρει.

 

Άφθαρτο χέρι ευλογεί, Στόμα Χρυσό μιλάει,

έρχου και ίδε, Φίλιππος λέει και ακολουθάει.

Χριστός Γεννάται, ψάλλετε λαοί και ανυμνείτε !

Σαράντα είν’ οι Λειτουργιές…Όλοι αναπαυθείτε !

Φώτισον σκότος, Κύριε , λέω στην προσευχή μου,

ο Παλαμάς θεολογεί, ανάβλεψε, ψυχή μου !

Βαγγέλιο πρώτο έγραψε ο πρώην ο τελώνης

Και συ, Γραία αγράμματη, πώς στέκεις και βουρκώνεις;

 

Η Παναγιά μας τριών ετών στα Άγια θα εισέλθει,

δώδεκα χρόνια ο Γαβριήλ θα’ ρχεται να την τρέφει.

Λαμπάδες προπορεύονται, δοξάζουν τη Μαρία

κι οι Άγγελοι θαυμάζουνε Θεού Οικονομία.

 

Μπροστά στην Κόρη του Σινά πάνσοφοι ρητορεύουν,

μα εκείνη εκ Πνεύματος μιλά και στο Χριστό πιστεύουν.

Ο Στυλιανός κρατά παιδί και στείρες θεραπεύει,

στη Σπάρτη ο Όσιος Νίκωνας Μετάνοια γυρεύει.

 

Τον Πέτρο είχε αδελφό στύλο της Εκκλησίας ,

ο ταπεινός της Βηθσαϊδά , Χιαστί ομολογίας !

Στην Πάτρα έχουνε γιορτή ! Απ ΄άκρη σ΄άκρη απλώνει !

Πρωτόκλητο ο άπιστος ανάποδα υψώνει !

Πομπή μεγάλη ακολουθεί τον Άγιο και πάλι

πομπή για τον προστάτη τους κι όχι για καρναβάλι !

Στα Πρωτοκλήτεια να βρεθώ μεγάλο μου είναι τάμα !

Εκεί που η κάρα κι ο Σταυρός αγιάζουνε αντάμα !

 

Νοέμβρη αντρείεψε ο καιρός, τα λιόπανα στρωμένα,

μια χούφτα ελπίδας σκόρπισε, σπερνά ευλογημένα…

Νώντα Σκοπετέα 

Από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο :

Του Μηνού η ψυχή 

Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 3 )

Στου Κουκουζέλη τη σπηλιά και τα πουλιά σιωπούνε...

Του Ταπεινού  ακούν φωνή , θαυμάζουν κι απορούνε !

Τροπάρια αγγελόφωνου  ακούγονται ακόμα...

Δεν θα σιγήσει ως την Αυγή  το αγιασμένο  στόμα!

Κορμός αθάνατος , γερός  στέκει και στέλνει ελπίδα

Κλαδιά υμνούν τον ουρανό ,  τέτοια ποτέ δεν είδα !

Του Αθανασίου η ψυχή γίνηκε κυπαρίσσι

Και ξύλο ευσκιόφυλλο κανέναν δεν θ αφήσει !

Περήφανοι και θαρρετοί στέκουν και οι Λαυριώτες !

Πίστη που φλέγει  έχουνε , μακάριοι οι μη ιδόντες !

Η Παναγία οικονομεί κι  ο Άγιος αγρυπνάει .

Σεργιάνι βγαίνει στις αυλές κι όλους τους ευλογάει !

Πόρτες χτυπά και τάλαντα μεσόνυχτου τα κρούει ,

παρηγορεί αμαρτωλούς , με έλεος τους λούει ….

Ο ταπεινός και φτωχότατος  Ιωάννης που έτρωγε κουκία και μπι - ζέλια για να χορτάσει την πείνα του , όταν σπούδαζε την μουσική των αγγέλων στην Βασιλεύουσα …Ο Αγγελόφωνος Μαΐστωρ που από αγάπη για τον Χριστό και το μοναχικό σχήμα αρνήθηκε  τα εγκόσμια , που τον εξυμνούσαν ασύγκριτα ένεκα του μοναδικού του ταλάντου   και κρυφά απ όλους αναζήτησε την υψοποιό ταπείνωση και το «λάθε βιώσας»  στα μέρη της Μεγίστης Λαύρας …

Στον δρόμο για την σπηλιά του ο θαυμαστός και τόσο συγκινητικός του βίος κάνει τις στιγμές ακόμα πιο σπάνιες και ανεπανάληπτες  …Σε αυτά τα μέρη που πατάμε εμείς οι ανάξιοι , ερχόταν στην αρχή της μοναχικής του ζωής ο νεότατος  Ιωάννης ως ποιμένας των τράγων της μονής . Σαν άλλος Νήφων Διονυσιάτης απόκρυψε απ όλους τις δοθείσες χάρες του και έβοσκε τα ζωντανά …Αυτό το διακόνημα του ανετέθη ! Και εκείνα επέστρεφαν νηστικά στην στάνη τους κάνοντας όλους να απορούν …

Μόνο όταν τον παρακολούθησαν κρυφά ,  με θαυμασμό αντιλήφθηκαν πως τα ζώα σταματούσαν να τρώνε ,  και άκουγαν με προσοχή και κατάνυξη τον Ιωάννη να ψέλνει και να εγκωμιάζει ευλαβέστατα την Δέσποινα του κόσμου και τον Μονογενή Υιό της μέσα στο μικρότατο σπήλαιο του δάσους  ...Αφού αποκαλύφθηκε η σπουδαιότητά του , ξεκίνησε ο συνεσταλμένος Υμνητής του Ουρανού , να αποδίδει   στον Ναό  τις θαυμάσιες συνθέσεις του ως ο Πρωτοψάλτης πλέον  , τις Κυριακές και στις υπέροχες πανηγυρικές αγρυπνίες…Σε μια από αυτές , στην αγρύπνια του Ακαθίστου ύμνου , η Παναγιά τον επιβράβευσε με ένα χρυσό νόμισμα γιατρεύοντάς του και τα εξουθενωμένα από την ορθοστασία και τις μετάνοιες πόδια του  

Στην σιγαλιά των  Λαυριωτικών χωμάτων  ,  νιώθεις ότι από κάπου θα ακουστεί η φωνή του,  εδώ κοντά στην σπηλίτσα του αυτήν την μικρότατη οπή της γης , να άδει τα υπέροχα χειρουβικά του , τα σύντομα και τα έντεχνα μακρά ,  τα ασύγκριτα κοινωνικά Αινείτε ,τα απαράμιλλα Αλληλουάρια του ,  τα  ονομαστά Ανοιξαντάρια , τους υποβλητικούς  πολυελέους και τους καλοφωνικούς ειρμούς , τα ανυπέρβλητα πασαπνοάρια …Τα κελαηδίσματα των πουλιών , ήμουν σίγουρος πως συχνά πυκνά εδώ σταματούν , για να ακουστεί η αιώνια και ασίγητη , έως την αυγή της δευτέρας  μυστικής ημέρας,  δοξολογική  φωνή του καλλικελάδου Αγίου …Στεκόμαστε  ένδεοι  μπροστά στο προσκύνημά του , μπρος στην σπηλιά του στης γης τα σπλάχνα , και αρχίζουμε να ψέλνουμε ένα Άξιον Εστί του πλαγίου του τετάρτου που ήταν και ο ήχος της εβδομάδας στην Παρακλητική . 

Αισθανόμαστε  έντονη την παρουσία του Ψάλτη Αγίου και αυτό κάνει πιο έντονο  το «βάρος» αυτής της μικρής τιμητικής δέησης και ευχαριστίας. Ξαναπήραμε έπειτα συνεπαρμένοι  τον δρόμο της επιστροφής στο Μοναστήρι, θαυμάζοντας τα οργωμένα χώματα των Λαυριωτών και τα κάθε λογής φυτέματά τους …Χαρήκαμε και «ζηλέψαμε» τις μικρές μηλίτσες σκεπασμένες για το χαλάζι , δίπλα σε κηπευτικά ώριμα για συγκομιδή  κοντά  στο ανηφορικό μονοπάτι πριν την πύλη .

Λίγο πριν τον εσπερινό , η πρώτη μας μέρα είναι γεμάτη από εικόνες ήδη …  Χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως ημέρα η εχθές...Κάθε φορά η ίδια σκέψη …Την ξαναγράφω στο χαρτί γιατί είναι συγκλονιστική η βίωσή της εδώ στο Περιβόλι της Κυράς κι ας επαναλαμβάνομαι . Κύριε ελέησον ! Ευχαριστούμε Σοι δια την μεγάλην Σου δόξα !

Το κυπαρίσσι του Αγίου Αθανασίου δεσπόζει και σκεπάζει απ άκρη σ άκρη την αυλή του Καθολικού του . Το να θαυμάσεις κάτι για το οποίο μόνο είχες ακουστά , δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που νιώθεις όταν γίνεσαι αυτόπτης μάρτυράς του . Τα φύλλα του γερμένα ανάποδα απ ότι συνήθως  κι αυτά ταπεινά και δεόμενα σαν τα χέρια του Γέροντα που πριν από χίλια και πλέον χρόνια το φύτεψαν . Λέγεται πως ήταν η ράβδος του , που ο Άγιος την έμπηξε στην ευλογημένη γη που γίνηκε το πιο ονομαστό δέντρο του Όρους  , με έναν κορμό που χρειάζονται πέντε και πλέον μεγάλες  αγκαλιές ενωμένες για να τον κυκλώσουν .

Σκιές παραμυθητικές ,  στέκονται σαν Πλατυτέρες και προστατεύουν το κάθε σου βήμα σαν βρίσκεσαι στην Λαύρα . Πρώτα η Οικονόμισσα ύστερα το ευσκιόφυλλο ξύλο του Αγίου και τέλος του επιβλητικού Άθωνα η σκιά που καλύπτει όλην την γύρω έκταση …Οι τάφοι των Πατριαρχών στ αριστερά της Τράπεζας με σπάνιες αγιογραφίες ,   καλούν τα σεβάσματα όλων μας . Σαν μικρά παρεκκλήσια κι αυτοί , σαν άγιες τράπεζες πολυλιβανισμένες  στην αυλή του Θεού την παραδεισένια …Μπαίνουμε στο καθολικό από την νότια είσοδο . Οι Άγιοι Σαράντα μάρτυρες , αιώνιοι διαπιστωτές της γλυκύτητας του Θεϊκού Νυμφώνος. Στα δριμέως ψυχρά  ύδατα της λίμνης ,  ατρόμητοι βιαστές της γλυκυτάτης Βασιλείας των Ουρανών . Στο δικό τους ενσωματωμένο στο καθολικό παρεκκλήσιο , αιώνια αναπαύεται ο Κοινοβιάτης Άγιος . Εκεί ετάφη μόλις επέτρεψε ο Θεός να τελειωθεί πέφτοντας από την στέγη όπου είχε ανέβει για να εργαστεί ταις ιδίαις χερσί  …Από τότε όμως η παρουσία του έγινε ακόμη πιο έντονη . Το καταλαβαίνεις όταν γονατίζεις μπροστά του για να τιμήσεις το χαριτόβρυτο σκήνωμά του .

Το μαρμάρινο σκαλοπάτι και η κούρμπα της ευγνωμοσύνης που έχει πάνω του σχηματισθεί , μαρτυρούν την ευλάβεια και τις απειράριθμες παρακλήσεις για μεσιτεία στον Παντοκράτορα .Τις φωτίζουν , ακοίμητα κι αυτά επτά καντήλες .   Όλοι νιώθουν  πως ο Άγιος Αθανάσιος  είναι άφθορος …Όταν κάποτε ένας Πατριάρχης ευλόγησε να ανοιχτεί ο τάφος , φωτιές κι αστραπές ξεπήδησαν από μέσα του ! Από τότε όλοι κατάλαβαν πως ήταν θέλημα Κυρίου να μην ανοίξει ποτέ ! Μα ο Άγιος είναι παντού μέσα στην Λαύρα του ,  μα  και σε όλην την οικουμένη . Το καταλαβαίνες όταν ακούς τους Μοναχούς να σου διηγούνται για την ζωντανή και υποστατική παρουσία του . Στους κινδύνους , στους πειρασμούς , στις θλίψεις και τις ποικίλες δοκιμασίες των αγαπητών του «αρνίων» . 

Φωτο.Φρεντερίκ Μουασόνκ . Λαύρα 1929

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι πόρτες των κελιών χτυπούν μες στο μεσόνυχτο , σαν μια υπενθύμιση του παντοτινού χρέους και των υποσχέσεων αφοσίωσης στα καθήκοντα κάθε Λαυριώτη Μοναχού …Κανείς δεν είδε ποτέ ποιος τις  χτυπά …Όλοι γνωρίζουν όμως πως ο Άγιος σεργιανάει και παρατηρεί και νουθετεί και ελέγχει με αγάπη μα και πατρική  αυστηρότητα όλα του τα τεκνία . Σαν αντικρίζεις τον τωρινό ηγούμενο Πρόδρομο καταλαβαίνεις με μιας πόσο περήφανος θα είναι  ο Άγιος . Σεμνότατος  και ησύχιος ,  αθόρυβα εργάζεται για χρόνια πολλά στον αμπελώνα του Ιησού του συναισθανόμενος σε κάθε του βήμα το μέγεθος της ευθύνης που κληρονόμησε . Μας μίλησε τόσο η σιωπή του και τα πάντα κατεβασμένα μάτια του .

 Εσπερινός της Αγίας Θέκλας …Ξανά εδώ στην χάρη της   συνεκδήμου του Παύλου και Ισαποστόλου νύμφης του Χριστού μας ! Μαζί της κι ο Αγιορείτης Άγιος Σιλουανός  του ακτίστου φωτός ο μέγας μυστολέκτης να εορτάζει την ιερά ημέρα της Κοιμήσεώς του …Ακολουθεί ο Μικρός Παρακλητικός κανόνας στην Υπεραγία Θεοτόκο. Οι Μοναχοί  με προσοχή και χωρίς βιάση  «δένουν»  αρμονικά  μαζί του και τον Κανόνα του Προστάτη Αγίου Αθανασίου. Σ αυτόν εξάλλου είναι αφιερωμένο και μόνο το καθολικό της Μονής . Άνωθεν εντολή ….απαράβατη !  Στην πανήγυρή του , στου Αλωνάρη στις 18  με το παλαιό , όλος ο γύρω τόπος πλημμυρίζει με μια υπερκόσμια ευωδία , σημάδι παρουσίας του αδιάλειπτης…

Ακούγοντας την έκτη ωδή του Κανόνος δεν μπορείς παρά να καταλάβεις τα γιατί όλα τα βήματα στην Λαύρα περνούν μπροστά από τον Άγιο …

Παίρνω στα χέρια μου πριν βγουν όλοι έξω το λεπτό βιβλίο της Παράκλησης και την διαβάζω :

 Ἐνέκρωσας σαρκικάς, ἐπιθυμίας τοῖς πόνοις σου, ἐσταύρωσας σεαυτόν, κόσμῳ καὶ τοῖς πάθεσι, νηστείαις καὶ δάκρυσι, προσευχαῖς καὶ ὕμνοις, ἀνενδότοις προσεδρεύων Θεῷ.

Τῶν μοναστῶν ἀρχηγὸς τῶν ἐν τῷ ὄρει τοῦ, Ἄθωνος, καὶ τύπος καὶ χαρακτήρ, ἐναρέτων πράξεων, ὑπάρχων ἐκόσμησας, τὰ ἐκεῖσε πάντα, τῶν ἀζύγων καταγώγια.

Ἡδύς, εὐθὺς καὶ χρηστός, ἐπιεικής τε καὶ μέτριος, εὐπρόσιτος προσηνής, ἐλεήμων πέφυκας, συμπαθὴς καὶ εὔσπλαγχνος, ἱλαρὸς τοῖς τρόποις, χριστομίμητος τοῖς ἤθεσι.

Νέος καθάπερ Μωσῆς, ἀναφανεὶς κατεσκεύασας, οἷὰ περ ἄλλην σκηνήν, μάνδραν Πανσεβάσμιε, ἣν καὶ ὑπερηύξησας, πόνοις καὶ ἱδρῶσι, καὶ ἀνέθου τῇ Μητρὶ τοῦ Θεοῦ.

Μια ωδή σαν συναξάρι και σύντομος βίος θαυμαστός . Οι αρετές και όλες οι ευάρεστες στον Θεό ημέρες της βιωτής του , μέσα σε λίγες μόλις λέξεις ! Θυμάμαι τον βιογράφο του Αγίου μακαριστό Πατέρα Νικόδημο Μπιλάλη , των πολυτέκνων τον προστάτη άγγελο , που τελειώθηκε πρόσφατα με τον ίδιο τρόπο του Αγίου .  Πέφτοντας από την στέγη του Ναού …Πόσο όμορφο εκείνο το βιβλίο που έγραψε για τον Άγιο μια χιλιετία μετά την κοίμησή του ! Τον φαντάστηκα να εισέρχεται απ του  Παραδείσου τις πύλες …Σίγουρα δυο Αθωνίτες Άγιοι θα ήταν στην υποδοχή του …Ο Άγιος Αθανάσιος μαζί με τον Άγιο των  Κολλυβάδων Νιικόδημο τον Αγιορείτη !

Μετά την τράπεζα με την άλαδη φακή , η προσκύνησις των τιμίων            λειψάνων . 

Ο Εφημέριος π .Πέτρος μας τα παραθέτει,  ενόσω  στην Λιτή ψάλλεται το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς της Αειπαρθένου . Μέρος του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου μας μα και ο μοναδικός Σταυρός -εγκόλπιο του Αγίου Αθανασίου , βάρους 3 κιλών , να θυμίζει σε όλους το ασκητικό του φρόνημα , να παρακινεί στην στενή και ακανθώδη  οδό της Σωτηρίας. Ακολούθησε η Κάρα του Μεγάλου Βασιλείου , του Αγίου Στεφάνου , του Αγίου Μιχαήλ εκ Συνάδων , τμήμα της Κάρας του Τιμίου Προδρόμου , το δεξί χέρι του Αγίου Νεκταρίου ,  το αριστερό χέρι του Αγίου Ανδρέα και του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου . Δεν νομίζω πως όσο ζούμε όλοι μας θα νοήσουμε   ποτέ , με ποιούς Αγίους που τόσο τον Θεό θαυμάστωσαν «συναντηθήκαμε» εκείνο το Απόγευμα στην Λαύρα …

( συνεχίζεται )

Νώντας Σκοπετέας

Η Παναγία οικονόμησε …

  Ημερολόγιο  Όρους 2014

Για προηγούμενες οδοιπορίες μας στο περιβόλι της Παναγίας μας ,  

μεταβείτε στο οριζόντιο μενού και στον τίτλο : Ημερολόγιο Όρους .

Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 2 )

Πρωτεύουσα η πιο μικρή,  χωρά στην αγκαλιά της

τα τέκνα  όλα του Θεού , τα νέα , τα παλιά της…

Αδέλφια είναι εν Χριστώ πολυαγαπημένα

Στα χείλια έχουν την ευχή , ψηλά  αφιερωμένα …

Η  Παναγία οικονομεί  ο Άγιος μετανίζει

Χτυπά την πέτρα με ραβδί , νεράκι ξεχειλίζει .

Δροσίζει χώμα και ψυχές που σφάλισαν ανοίγει …

Αστείρευτο το ευλόγησε , με θάλασσα το σμίγει.( Ν.Σκ.) 

   

 

Δέκα το πρωί και οι Καρυές ήδη είχαν σχεδόν ολοκληρώσει το ζωγράφημα της ημέρας … Κοινός ο προορισμός , Ένα το μέσο…. Αρμονία ασυνήθιστη στον έξω κόσμο …Μοναχοί με βήμα αέρινο πηγαινοέρχονται σε διακονήματα.. Διαβάτες λαϊκοί  κινούνται ειρηνικά με πραότητητα , ταπείνωση  και υπομονή , λες κι  ένα αόρατο χέρι τους μπόλιασε με της μακαριότητας τα εκλεκτά τα τέκνα , έστω και για λιγοστές ώρες , αυτές της παραμονής τους στα μέρη του Άθωνα … Στεκόμαστε στην πλατεία και παρατηρούμε τις γάτες και τους σκύλους που προσμένουν τροφή απ τους προσκυνητές , που κάτι τρώνε πριν συνεχίσουν τις ψυχωφελείς  διαδρομές τους …Έχθρα δεν υπάρχει αναμετάξυ τους. Τριγυρίζουν ολοένα μαζί δίχως να ενοχλούν κανέναν…  Αδέλφια ειρηνεμένα ακόμα και τα άλογα όντα εδώ στο Όρος …Ο Γιώργης χαϊδεύει   δυο γάτες και κείνες κουρνιάζουν τεμπέλικα πάνω του  ,  σαν να τον γνωρίζουν από καιρό …Το Άγριο από το Άγιο απέχουν ένα γράμμα και μια αιωνιότητα σκέφτομαι μόλις αντικρίζω την εικόνα  …Ο Νίκος αποθανατίζει τις στιγμές με την μηχανή του . Οι υπόλοιποι βάζουμε τα πράγματα στο λεωφορείο και ετοιμαζόμαστε  για αναχώρηση.  Μετά από λίγο κάνουμε στάση στην αυλή του Αγίου Ανδρέα και στην παρέα μας προστίθενται ακόμα 6 αδελφοί μας προσκυνητές από τα αγιομέρια της Αιτωλοακαρνανίας . Περαστικοί από την σκήτη  για προσκύνημα. Εμείς θα ερχόμασταν δυο μέρες μετά …  Είναι ο Φώτης από το Αιτωλικό ο Αγιογράφος μαζί με τους χαριτωμένους και χαρούμενους από Θεό συνοδίτες του . Από το καλοκαίρι   είχαμε κανονίσει να βρεθούμε όλοι μαζί στην Μεγίστης Λαύρας , εκεί όπου πράγματι  μετά από λίγο κατευθυνόμασταν . 

Εκείνοι είχαν εισέλθει  στο Όρος δυο μέρες νωρίτερα και έρχονταν από Σιμωνόπετρα. Ρωτήσαμε με αληθινή αγάπη και ενδιαφέρον για τους πεφιλημένους Πατέρες της Σίμωνος και κυρίως για τον πατέρα Γαλακτίωνα που ξέραμε ότι τον τελευταίο καιρό πολύ δυσκολεύεται με την υγεία του . Ο κατά σάρκα Πατέρας του Γέροντος Αθανασίου , που η βιβλική του μορφή πάντα θα μας θυμίζει ένα από τα πλέον κατανυκτικά πρώτα  οδοιπορικά μας στην πολιτεία των ισαγγέλων .

Στον δρόμο ο Φώτης με μια αφοπλιστική ευγένεια,  κατάγιομη  πόθου ιερού, ζήτησε από τον Κύριο  Θανάση τον οδηγό  να κάνει ολιγόλεπτη στάση στο Αγίασμα του Πατέρα κάθε Αγιορείτη Κοινοβιάτη , Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου …

Εδώ η μάχη με τον χρόνο και το κλείσιμο των ματιών είναι επιβεβλημένη…Το κελάρυσμα μόνο θες να ακούγεται και εσύ αφήνεις την ιερά φαντασία να περιδιαβεί τους αιώνες για  να φτάσει στην ημέρα που ο Άγιος συνομίλησε με  την Κυρία Θεοτόκο …. Στον δρόμο για τις Καρυές, δυο ώρες από την Λαύρα, ο Αθανάσιος πορευόμενος για βοήθεια , μιας και όλα πλέον  είχαν στερέψει συναντά την Μητέρα του Θεού,  έκλαμπρη και μεστή ωραιότητος…-Πόθεν εδώ οδεύεις Αθανάσιε και πού πηγαίνεις ; τον ρώτησε Εκείνη . Ο Γέροντας γνωρίζοντας τις συνεχείς και αναρίθμητες μεθοδείες του μισόκαλου Της αποκρίνεται : - Ποία είσαι εσύ που γνωρίζεις το όνομά μου και μου ομιλείς;   

  -Εγώ απάντησε είμαι η Μήτηρ του Κυρίου και προστάτις σου ! Γιατί έφυγες από την Λαύρα μου που κτίζεις ; - Δεν πιστεύω πως είσαι η Κεχαριτωμένη …Θέλω σημείο για να βεβαιωθώ!  της αποκρίθηκε ο Αθανάσιος .-Χαίρομαι για την διάκρισή σου ! Αφού λοιπόν θες σημείο χτύπα με το ραβδί σου  σταυροειδώς  , εις το Πανάγιο όνομα της Αγίας Τριάδος,  την πέτρα που έχεις μπροστά σου Αθανάσιε !Με την χάρη του Υιού και Θεού μου θα αναβλύσει αιώνια καθαρότατο και διαυγέστατο νερό  που ούτε θα πληθαίνει το χειμώνα μήτε θα στερεύει το καλοκαίρι !  Σαν άλλος Μωσής εκείνος χτύπησε την πέτρα και από τότε μέχρι και σήμερα ρέει το πλέον εύγευστο και δροσερό ύδωρ του κόσμου ! Παρήγγειλε ακόμα η Παναγιά μας να χτιστεί στον ίδιο τόπο Εκκλησία που  να έρχονται συχνά να την λειτουργούν οι Λαυριώτες και ότι ακόμα έως της συντελείας του αιώνος , Εκείνη θα ήταν η μοναδική και αναντικατάστατη Οικονόμος της Λαύρας Της . Όλα μόλις θα επέστρεφε ο Αθανάσιος θα ήταν περίσσεια  και πλούσια , δοχεία , πιθάρια και αποθήκες ,  ώστε αυτός απερίσπαστος να συνέχιζε το κτίσιμο της πλέον ονομαστής Λαύρας του Άθωνα , του πρώτου τη τάξει  Μοναστηριού του Αγιώνυμου Περιβολιού της Αειπαρθένου...

 Πρέπει να γονατίσεις για να γεμίσεις το μπουκάλι σου με το αγίασμα , μιμούμενος τον Αθωνίτη Άγιο   όταν τότε  έπειτα από το θαύμα , έπεσε στα πόδια της Θεοτόκου εκλιπαρώντας να τον συγχωρέσει για την δυσπιστία του .

Και έπειτα γεμάτος από ευγνωμοσύνη γεύεσαι την παντοδυναμία του Υψίστου . Ένα νερό που …ω του παραδόξου μυστηρίου  ! γεννά την δίψα !  ακόρεστη και αξεδίψαστη η ψυχή σου όταν γουλιά –γουλιά το ρουφάς  … Και κείνο τρεχούμενο αιώνια και αστείρευτα ,  συναντά μόνο την θάλασσα στο διάβα του αγιάζοντας την απεραντοσύνη της . Μπαίνουμε στο εκκλησάκι με την εικόνα του Θαύματος  . Θέλουμε να μείνουμε για ώρα μα δεν θα ήμασταν συνεπείς με τον καλόγνωμο οδηγό που ήδη μας περίμενε …

Λίγα λεπτά αργότερα φτάνουμε στην Μονή . Στην είσοδό της η Παναγιά βρεφοκρατούσα . Δεξιά της ο Άγιος Αθανάσιος , αριστερά ο Άγιος Μιχαήλ εκ Συνάδων ο Ομολογητής , τον οποίον τιμούν ξεχωριστά στις αρχές του καλοκαιριού στην Λαύρα , μιας και εδώ αποθησαυρίζεται η τίμια κάρα του . Στρατιώτες του Χριστού και οι δυο τους  , μέγιστα πνευματικά αναστήματα παραστέκουν στην Οικονόμισσα , φρουρούν και ποιμένουν . Το ελικοδρόμιο της Μονής αρχικά  σε παραξενεύει , μα όταν οι Πατέρες σου διηγούνται ότι μετά από μια καταιγίδα οι δρόμοι κλείνουν από ορμητικά νερά  και λάσπη , τότε κατανοείς όλα αυτά που ως δικαιολογία στην επίμονη συνείδηση , σκανδαλίζουν και κρατούν μακριά  τους πολλούς,  από τα πανάγια προσκυνήματα και την Μητέρα Εκκλησία .

Η Θέα από την απλωταριά μαγευτική . Το κάστρο της Μεγάλης Λαύρας  επιβλητικό και αγέρωχο ,  στερεώνει την ελπίδα ,  έξω βάλλει τον φόβον , οχυρώνει την αφοσίωση στην σωτηρία και τον τεθλιμμένο αγώνα της . Περιστέρια φωλιάζουν και επιστρέφουν κρατώντας …κλαδιά ειρήνης στα ράμφη τους …Μα οι ζεματίστρες του  πάντα αστέγνωτες , γρηγορούν και αναμένουν ανύστακτα  του εχθρού τα πεπυρωμένα  δόλια βέλη…

Ανεβαίνουμε στο Αρχονταρίκι . Ο πατήρ Β. ο Αρχοντάρης  είναι εκεί μαζί με τους πραότατους  δοκίμους και προσπαθεί  να αναπαύσει τους πολυάριθμους προσκυνητές  . Χρόνια πνευματικός της Μονής  , πολλοί θυμούνται τις στιγμές αληθινής μετανοίας δίπλα στο ξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου . Γράψαμε τα ονόματά μας και πήραμε το κέρασμα της αγάπης. Μας έδωσαν  δωμάτιο για 5 στον ίδιο όροφο σιμά  στον Άγιο Ιεράρχη . 

Τακτοποιηθήκαμε και θελήσαμε να εκμεταλλευτούμε τις ώρες ως τον εσπερινό . Στον τοίχο απέναντι απ την πόρτα μας χαραγμένο στο ξύλο του Πατέρα το μήνυμα το διαρκές : Αύτη η φωνή βοά προς τον άνθρωπο ως εσχάτης αναπνοής ότι σήμερον επίστρεψον … Πήραμε τον δρόμο όλοι μαζί και οι έντεκα για το σπήλαιο του Αγίου Ιωάννου του Κουκουζέλη,  του Αγγελόφωνου Λαυριώτη Αγίου …Μια διαδρομή γεμάτη από πυκνότατες   φυλλωσιές  και υγρά πετρωτά μονοπάτια . Λίγο πριν περάσαμε από το οστεοφυλάκιο της Λαύρας . Μυριαρίθμητες κάρες ακουμπισμένες στη γη και  αγιασμένα ,  χαριτοφόρα  λείψανα Λαυριωτών , που ο χρόνος τα σεβάστηκε και ο Θεός τα τίμησε  … 

Καρτερούν την ένωσή τους με τις αθάνατες ψυχές τους … την κοινή Ανάσταση εν τη εσχάτη ημέρα …Το πνεύμα , η  σάρκα και τα οστέα … Γέμισε από φως το συννεφιασμένο μουντό εκείνου του μεσημεριού …Μορφές Λαυριωτών,  τον καλόν αγώνα αγωνισαμένων  και κρυφίως βιωσάντων, για τους ανθρώπους μα όχι για τον Δικαιοκρίτη ,  νιώσαμε πως μας ευλογούσαν  με του Σταυρού το καθαρτικό το Θείο και προαιώνιο  σημείο … Ο Μακαριστός Γέροντας Μωυσής είχε πει πως τα Αναστημένα σώματα των Αγίων θα αστράφτουν στα σημεία του πόνου κατά την Δευτέρα Παρουσία . Κάποιοι στην Λαύρα έχουν αρχίσει ήδη να αιγλοβολούν …Τί σπάνια στιγμή αυτό το πέρασμά μας …Χαρούμενη ! Στο Όρος δεν υπάρχει το μακάβριο του κοσμικού φρονήματος  μα μόνο το μακάριο της ευλογημένης προσδοκίας  …( συνεχίζεται )

                                               Νώντα Σκοπετέα

Η Παναγία οικονόμησε …

Ημερολόγιο  Όρους 2014

Για να διαβάσετε οδοιπορίες παρελθόντων ετών 

μεταβείτε στο οριζόντιο μενού και στην επιλογή : 

Ημερολόγιο Όρους