Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας Άγιο Όρος 2017 Μέρος 2

Πετραχηλάκι πορφυρό δίνει παραμυθία 

Αντίδωρο μοιράζεται η θεία μεσιτεία ! 

Χαρίτωνος οι συνταγές από αρετές γεμάτες. 

Φεύγει το τρένο για ουρανούς , ελέω Θεού επιβάτες .

Μύρα της γης και προσευχές πριν το κατευθυνθήτω

Του παπά Μάξιμου η εκκλησιά στο κέλευσμα το τρίτο .

Πετροχελίδονα πετούν , μελλισουργοί υμνούνε.

Φυτίλι καίει ακοίμητο ψυχές να μην χαθούνε.

8η περίπου πρωινή . Η Δάφνη πλέον ευδιάκριτη μπροστά μας και εμείς λίγο πριν πατήσουμε γη Αθωνική , περιμένουμε με λαχτάρα ακόμα ένα θαυμάσιο από την βιωτή του παπά Νικόλα του Πέττα. Ξεκίνησε πάλι ο κύριος Χαράλαμπος να θυμάται :
Ένα πρωί , τι πρωί δηλαδή νύχτα ήταν ακόμα κατά τις 5 , χτυπά το τηλέφωνό μου …Ήταν εκείνος , καλοκαίρι του 1997 3 χρόνια πριν κοιμηθεί οσιακά στα 59 του . Η αδελφή μου η Βασιλικούλα νοσηλευόταν στο νοσοκομείο στο Μεσολόγγι με προχωρημένο καρκίνο. Οι γιατροί είχαν δώσει κάποιους λίγους μήνες ακόμα, μα ελπίζαμε στο θαύμα . – Χαράλαμπε, μου λέει , ετοιμάσου να πάμε στο νοσοκομείο να εξομολογηθεί και να την μεταλάβω …Για να είμαι ειλικρινής δεν του έδωσα σημασία και μάλιστα του έκλεισα 3 φορές το τηλέφωνο ! Μα εκείνος επέμενε ! Την επόμενη φορά μου λέει : -Χαράλαμπε σε τρείς μέρες η Βασιλικούλα θα φύγει για τον Ουρανό ! –Ετοιμάσου έρχομαι να σε πάρω του είπα . Σε όλην την διαδρομή από την Πάτρα στο Μεσολόγγι εγώ δεν μιλούσα καθόλου . Εκείνος κρατώντας τον Κύριο στα χέρια του έψελνε συνεχώς ! Μόλις φτάσαμε μπήκε μέσα και έπειτα από λίγο με κάλεσε και εμένα . Ρώτησε τότε την αδελφή μου : Βασιλικούλα ήρθε ο Χριστός μας ; -Ναι απάντησε εκείνη ! Η Παναγία μας ; Ναι ξανααποκρίθηκε ! Εγώ να σας πω την αλήθεια , έβαλα λογισμό πως στην κατάστασή της ( από τα φάρμακα και τις θεραπείες ) ό,τι και να την ρώταγε θα απαντούσε καταφατικά . Μα αμέσως πήρα απάντηση . Βασιλικούλα ήρθε ο Αη Γιώργης ; την ρώτησε . –Όχι , όχι , ήρθε ο Άη Θανάσης ! Να σας πω, πως Άη Γιώργης είναι η Εκκλησία του χωριού μας και Άγιος Αθανάσιος εκείνη του κοιμητηρίου μας ! Και όντως παιδιά , σε 3 μέρες κοιμήθηκε η αδελφή μου , ακριβώς όπως το χε πει ο παπά Νικόλας !

Τα μάτια του κυρίου Χαράλαμπου ήταν έτοιμα να στάξουν την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του για τον λατρεμένο του παππούλη …Μόλις φτάναμε στην Δάφνη ! Το θέαμα ήταν σπάνιο και ανεπανάληπτο για όλους μας . Φορτωμένοι στην μπουκαπόρτα του καραβιού που σε ελάχιστα θα συνέχιζε ως τα Καυσοκαλύβια, σταθήκαμε σκυμμένοι να σταυρωθούμε όλοι με το παλιό πορφυρό πετραχηλάκι ενός σύγχρονου Αγίου, που όλο το Άγιο Όρος επικαλείται συνεχώς ! Θα τον είχαμε μαζί μας και αυτόν ως το τελευταίο μας Αθωνικό βήμα , μα και πάντοτε πλέον , ως το τελευταίο μας σε αυτήν την πρόσκαιρη ζήση !
Δευτέρα των Ουρανίων στρατιών στο Όρος . Πρωί στην αυλή της Ιβήρων . Στο αέναο θαύμα της Πορταϊτισσας Κυράς . Όλων των Φιλαγιορειτών οι ψυχές ολημερίς σε τούτους τους αυλόγυρους σεργιανάνε ! Κανείς δεν φεύγει ποτέ από εδώ . Πιστοί προσμονάριοι μπροστά στο πανίερο στήριγμα του Όρους και της πίστης μας . 

Όπως εκείνη επί χίλια και πλέον χρόνια δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ την πύλη της την ουράνια και υπερκόσμια, έτσι και κάθε ένας , που έστω για μια φορά στη ζωή του αξιωθεί και βρεθεί μπροστά στο πανεύφημο σέβασμα της Ορθοδοξίας, δεν θα πάψει ποτέ να επιστρέφει μπροστά της , για να ατενίσει λυτρωτικά πάνω στο αειμακάριστο πρόσωπό της , το αίμα του σπλαχνισμού της και τους ρείθρους των ικετευτικών της δακρύων προς τον αγκαλοφορούμενο Σωτήρα .

Κατευθυνθήκαμε στο αρχονταρίκι . Ήμασταν οι πρώτοι νέοι προσκυνητές της Δευτέρας . Οι πατέρες ακόμα άφαντοι . Κάποιοι ησύχαζαν στα κελιά τους κάποιοι στα διακονήματά τους . Ο Νίκος ξεκίνησε να φτιάχνει καφέ στην διπλανή κουζίνα . Τον ακούμε να ψέλνει και να τραγουδά κατηχητικά τραγούδια . Χαίρεται με μια τόσο ταιριαστή παιδικότητα την έλευσή μας . Ένας μοναχός που μπαίνει ξαφνιάζεται και έπειτα χαμογελά όλο αγάπη ακούγοντάς τον . Τα σπαστά του Ελληνικά μας προκαλούν αν τον ρωτήσουμε για τον τόπο καταγωγής του . Εκείνος με ευγένεια μας απαντά : -Είμαι από κάπου… έξω από εδώ ! 

Τι σημασία άραγε θα είχε να το μάθουμε ; Σε αυτόν του αρκεί τόσο που επί 25 χρόνια είναι… μέσα εδώ. Στην Ιβηρήτικη χρυσοπορφύρωτη κιβωτό , με οιακοστρόφο την Πάναγνη Μητρόθεο και Κυβερνήτη τον Μακρόθυμο Τόκο της . Δωμάτιο θα παίρναμε μετά τις 11 . Είχαμε σχεδόν μια ώρα μπροστά μας . Πήραμε λουκούμι και νερό που υπήρχαν για …αυτοκέρασμα και αρχίσαμε να παρατηρούμε τα κάδρα στους τοίχους . Είναι αυτές οι φαινομενικά κενές στιγμές του Όρους που πάντα έχουν να σου δώσουν κάτι πρωτόγνωρο, να σου συστήσουν καλύτερα ακόμα μια αγιασμένη μορφή …Και ήρθε αυτή να μας συναντήσει εκείνο το πρωινό στο αρχονταρίκι της Ιβήρων . Ο παπά Χαρίτων ο Πνευματικός , μέσα από ένα κορνιζαρισμένο του κείμενο για το μεγάλο ταξίδι της ψυχής .Είχαμε ακούσει για αυτόν στην σπουδαία ραδιοφωνική εκπομπή της κυρίας Σοφίας Κωνσταντινιάδου τα Αγιορείτικα ( πόσο κρίμα αλήθεια που εκεί στον Πειραιά σταμάτησαν την μετάδοσή της ) . Μια από τις πιο φωτεινές  μορφές του Αγιορείτικου μοναχισμού από τα μέσα του 19ου αιώνα ως τις αρχές του 20ου .Στα Μετέωρα πρωτοφόρεσε το ράσο .Από το δάσος των ιερών βράχων μετέβη στο Θεοαβάδιστο Σινά και σε νεαρή ακόμα ηλικία στα αγιασμένα σπηλιαράκια της Αθωνικής Ερήμου .Προσέλκυσε σε μετάνοια και στον μοναχικό βίο ακόμα και διαβόητους ληστές. Σε όλην του τη ζωή δεν σταμάτησε να ιερουργεί να εξομολογεί και να εργάζεται ακατάπαυστα πάνω από τα ιερά κείμενα . Υμνογράφος και λόγιος μέγας : «Την αγρυπνίαν αγάπα, νηστείαν, δάκρυα, ευχάς και ψαλμωδίας και Γραφών την μελέτην, γενού ταπεινόφρων και γαληνός, και τον τύφον απόρριπτε, μή σε νικήση ο φθόνος και των παθών, ακρασία η ψυχόλεθρος». Αλλά και ένα άλλο διακόνημα ήταν αυτό που τον κατέστησε αλήστου μνήμης. Αντέγραφε άοκνα τους λόγους των Αγίων Θεοσόφων Πατέρων βοηθώντας έτσι στην διάδοση και την διατήρησή τους στο πέρασμα των χρόνων . Έτσι εκείνη την μία ώρα που μας περίσσευε καθίσαμε και αντιγράψαμε από το κάδρο στον τοίχο το περίφημο κείμενό του . Ως ελάχιστο ανταπόδομα στην ιερή του θύμηση :

To ταξείδιον δια τους ουρανούς
Οτι καθ εκάστην προβάλλεται εις τον Χριστιανόν δεικνύει η ακόλουθος έκθεσις περί του εισιτιρίου δια το ταξείδιον εις τους ουρανούς . Το εισιτίριον τούτο πωλείται εις το πρακτορείον της Ευσεβείας . Προς ευκολίαν τους θέλοντας ίνα ταξειδεύσωσιν παρέχομεν συνοπτικώς τας εξής πληροφορίας :
Σιδηρόδρομος δια τους Ουρανούς .
Αναχώρησις ανα πάσα στιγμήν .
Άφιξις ·όταν ο Θεός ευδοκήση .
Τιμαί εισιτιρίων Α΄θέσις( ταχεία αμαξοστιχία).
Αγνότης και Μαρτύριον , ή τελεία εκπλήρωσις των Ευαγγελικών αρετών . Τάξις. Αγνείας και υποταγή , πνεύμα αυταπαρνήσεως υπέρ της θείας Αγάπης.
Β΄θέσις. ( Κατ ευθείαν αμαξοστοιχία).
Μετάνοια, πεποίθησις εις τον Θεόν και ακριβής εκτέλεσις των αγαθών έργων . Προσευχή , Νηστεία και Ελεημοσύνη .
Γ΄θέσις. ( Συνήθης αμαξοστοιχία).
Τήρησις των εντολών του Θεού και της Εκκλησίας , εκπλήρωσις των προς τον πλησίον καθηκόντων .
Δ΄θέσις.( Έκτακτος αμαξοστοιχία).
Μετάνοιακατά την τελευταίαν ώραν του θανάτου · παράκλησις προς άφεσιν των αμαρτιών .
Παρατηρήσεις
1) Εισιτήριον μετ επιστροφής ουχ υπάρχει .
2) Αμαξοστοιχίαι δια διασκεδάσεις ουκ αναχωρούσιν.
3) Παιδιά μικρά ανήλικα , ων η έστιν άωρος , ταξιδεύουσι δωρεάν , αρκεί να ανήκωσιν εις τους κόλπους της Εκκλησίας .
4) Οι Επιβάται παρακαλούνται ίνα μη φέρωσι μετ αυτών άλλο τι, ειμή μόνον έργα αγαθά , εάν θέλωσιν , ίνα προφθάσωσι την αμαξοστοιχίαν και μη καθυστερήσωσιν.
5) Εις πάντα σταθμόν παραλαμβάνονται επιβάται .
6) Έκαστον εισιτήριον , ίνα έχη κύρος , δει φέρειν την σφραγίδα της Ορθοδόξου πίστεως και της αγιαζούσης χάριτος . 

Προς αποφυγήν ασθενειών και επιδημιών κατά το ταξείδιον πρέπει ο επιβάτης ίνα έχη ρίζαν πίστεως , δροσερά φύλλα της ελπίδος , ευώδη άνθη της αγάπης , κρίνα της καθαρότητος , μύρτους της εγκρατείας και ξύλον του Σταυρού .Ταύτα πρέπει πάντα ίνα δέση ο επιβάτης εις δέσμην μετά του νήματος της πραότητος , και θέση ταύτα εις την χύτραν( πήλινο αγγείο) της προσευχής και βράση εις το πυρ της αγάπης και ραντίση έπειτα δι οίνου αγίας χαράς και δια μεταλλικού ύδατος της μετριοφροσύνης και καλύψη δια του καλλύματος της σιωπής . Άφες ταύτα επιβάτα , κατά την νύκτα εις το φως της σκέψεως και λάμβανε εξ αυτών εν κυάθιον ( φλυτζάνι) την πρωίαν και έν την εσπέραν , και έσο βέβαιος , ότι μέλλεις απολάυσαι μακρόν βίον εν πληρεστάτη υγεία. Ίνα διέλθης το τελώνειον και βαδίσης εις τον οίκον του Θεού , πρέπει να θέσεις κάτωθεν εις τον σάκκον του ταξειδίου σου την ταπεινοφροσύνην , άνωθεν την υπακοήν και υπεράνω την προσευχήν . Είτα πλήρωσον το κενόν δια της απονεκρώσεως των παθών και αφού λάβεις το αλεξιβρόχιον ( ομπρέλλα) της αγάπης βάδισον κατ ευθείαν εις τον οίκον του Θεού . Πλησίασον εις την έδραν της εξομολογήσεως και εκεί δείξον το εισιτήριόν σου δι όπερ πρέπει να πληρώσεις εν φόβω ο, τι ζητήσωσι παρά σου. Είτα επικύρωσον τούτο δια του Ιησού Χριστού εν τη Θεία Ευχαριστία , ήτοι εν τη μεταλήψει του τιμίου Σώματος και Αίματος Αυτού και βάδιζε ησύχως εις το ταξείδιόν σου . Αποχαιρετίζω σε και εγώ , και ελπίζω ελέω Θεού και δι ευχών σου , ίν ασυντύχωμεν πάλιν εις τους Ουρανούς. Αμήν .

Ιατήριον της ψυχής
«Πορεύθητι και λάβε την ρίζαν της πνευματικής πτωχείας και της υπομονής τα φύλλα, και του χρυσοβαλάνου την ταπείνωσιν και των νοσούντων την ευχήν, και τρίψας αυτά εν ιγδίω (γουδί) της υπακοής, (κοσκίνισε) άπαντα μετά κοσκίνου των καθαρών λογισμών και βάλε αυτά εις καθαράν χύτραν του εαυτού σου και επίθες και το ύδωρ της αγάπης και υποκάτω της χύτρας άναψον την φλόγα του θείου πόθου. Και όταν βράσης ικανώς, κένωσον αυτά μετά πνευματικής διακρίσεως και μετάλαβε αυτών διά κοχλιαρίου κατανύξεως, και μη στραφής εις τα οπίσω τας ημέρας της ζωής σου. Αύτη εστιν η πόα (το βότανο), η λύουσα αμαρτημάτων πληθύν».

Εν τω Σπηλαίω του Αγίου Αθανασίου της Μ.Λαύρας του Όρους Άθωνος1902, Μαϊου 30

Ταπεινός Ιερομόναχος και ελάχιστος

+Πνευματικός Χαρίτων

Το ταξίδι και το εισιτήριο για τους Ουρανούς . Από όλα ανεξαιρέτως τα εκδοτήρια, ακόμα και της πιο ταπεινής Ωραίας Πύλης. Μόνο εκεί λαμβάνεται . Πουθενά αλλού . Έστω κι αν ο άνθρωπος όπως πολύ σοφά έλεγε ο Κυρ-Δημήτρης ο Παναγόπουλος ( κι αυτός ξανά μαζί μας στο Όρος) έχει πολλές αποσκευές , καλές πράξεις , ευεργεσίες , αγάπη και καλοσύνη , αν δεν λάβει το εισιτήριό του με την αγία λαβίδα μετανοημένος και εξομολογημένος δεν θα ταξιδέψει . Γιατί χωρίς αποσκευές αλλά με εισιτήριο ταξιδεύεις . Χωρίς εισιτήριο ποτέ ! Το θυμηθήκαμε αυτό δια πρεσβειών του μεγάλου Αγιορείτη πατέρα . Ενός αθωνικού άνθους που ακόμα ξεχύνει το ευωδέστατο άρωμά του, στο ουρανοκρέμαστο σπήλαιο του Οσίου Αθανασίου , εκεί όπου ασκήτεψε έτη πολλά και όπου η Παναγία μας , για να δείξει σε όλους το πόσο την ευαρέστησε στα 70 χρόνια του επιγείου του βίου, τον παρέλαβε παραμονή της δικής της Κοιμήσεως , στις 14 Αυγούστου του 1906. Το προσωνύμιο «πνευματικός» που επί έναν και πλέον αιώνα άρρηκτα συντροφεύει την ανάμνησή του , μαρτυρά το μέγεθος του αναστήματός του .

Ο π.Π ο αρχοντάρης ήρθε έπειτα από λίγο . Μας δίνει δωμάτιο στον πρώτο όροφο απέναντι ακριβώς από το παρεκκλήσι του Αγίου Πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου . Του αναφέρουμε την πρόθεσή μας να …εκδόσουμε εισιτήριο το επόμενο πρωί .Στις περισσότερες Μονές του Όρους πρέπει αν επιθυμείς να κοινωνήσεις να το δηλώσεις στον αρχοντάρη . Θέλουν με αυτόν τον τρόπο, να αποφύγουν περιπτώσεις αδαών ή και αλλοδόξων επισκεπτών , που από περιέργεια και μόνο ή για το «καλό» μπορούν να πλησιάσουν το Άγιο Ποτήριο . Δώσαμε λοιπόν έναυσμα στον Ιβηρίτη αρχοντάρη , να εκδηλώσει με τρόπο παραστατικό την αγωνία του για το ακατήχητο του σύγχρονου Έλληνα Ορθοδόξου ! 

–Δεν ξέρουμε ούτε πώς να μεταλάβουμε παιδιά ! Πάμε να κοινωνήσουμε και έχουμε το στόμα κλειστό . Άνθρωπέ μου στον Οδοντίατρο όταν πας να σε γιάνει κρατάς κλειστό το στόμα ; Εδώ που έχεις μπροστά σου τον Μέγα Ιατρό και Θεραπευτή Ιησού Χριστό …
Αφήνουμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο και με τις …βακτηρίες αγριελαίες μας , αρχίζουμε να ανεβαίνουμε από την Ιβήρων στο περίφημο μονοπάτι που οδηγεί στις Καρυές . 

Από ψηλά θαυμάζουμε την αρμονία των τους Ιβηρίτικων κήπων με τα ζαρζαβάτια , τις μηλιές τις ακτινιδιές τις κερασιές τις έτοιμες για μάζεμα ελιές . Έτσι απρογραμμάτιστα , για 2 ώρες δίχως συγκεκριμένο προορισμό ξεκινάμε . Στο άγνωστο με …βάρκα την ελπίδα και άγκυρα ριγμένη στον Αθωνικό ασυννέφιαστο Ουρανό. Ένα κλωναράκι μάραθο κρατώ στα χέρια μου και τρίβω με τα ακροδάχτυλά μου. Σκορπά άφθονα το μύρισμά του και ξεκινά αυτό το προσευχητικό του ανηφορικό δρομολόι λίγο πριν το εσπερινό κατευθυνθήτω … 

Κάποια στιγμή με την βοήθεια των Βαστάζων της Παναγίας μας και το μικρό υπέροχο βιβλιαράκι τους που διανέμουν δωρεάν εδώ και χρόνια παντού, αρχίζουμε εκ περιτροπής να απαγγέλουμε τους Χαιρετισμούς της . Τα εφύμνια θαρρείς πως επαναλαμβάνονται με τα λιγυρά κελαηδίσματα από πετρίτες , πετροχελίδονα και μελισσουργούς που αερολισθαίνουν προς την πορεία μας . Σαν άγγελοι και αυτά ανάμεσα σε γη και ουρανό, τα παρατηρούμε πότε να αναρριχόνται στα γύρω θαλερά αείφυλλα , με μια θαυμαστή ζωντάνια δίχως να φοβούνται από την παρουσία μας , και πότε να ξανααπογειώνονται , σαν ουράνιοι διαβιβαστές των ωδών μας προς τον Θεϊκό Νυμφώνα . Σταυροί σχηματίζονται σε όλα τα άψυχα .Ίχνη παρουσίας εμψύχων , υποσχετικά επιστροφής . Στάση στο πανέμορφο εκκλησάκι του παπά Μάξιμου του Πνευματικού του Ιβηρίτη . Κάθε βράδυ ξεκινούσε να έρθει εδώ, όπου υπήρχε ένα προσκυνητάρι με την εικόνα του θεομητορικού θαύματος με τον πεινασμένο προσκυνητή και το φλουρί της Παναγίας . Δεν παρέλειπε ποτέ του να ανάβει το καντηλάκι της εικόνας . Ένα βράδυ άκουσε την μελίρρυτη φωνή της Παναμολύντου Δεσποίνης να λέει : «Θέλω Εκκλησία εδώ !»Το ίδιο επαναλήφθηκε και τις επόμενες δυο νυχτιές . Και έτσι έφτιαξε αυτό το υπέροχο γραφικό εκκλησάκι , σημείο αναφοράς , εξιστόρησης θαυμαστών γεγονότων και έναν από τους πλέον σίγουρους σταθμούς στην οδοιπορία κάθε Φιλαγιορείτη . Στο επιτοίχιο μάρμαρο διαβάζουμε : « Δαπάνη προηγουμένου Μαξίμου Ιβηρίτου εκ Τραπεζούντος . Εις μνημόσυνον αυτού και των γονέων του Ευσταθίου και Σοφίας . 1960». Δεν σταματάμε να φωτογραφίζουμε το μικρό κάθισμα . 

Μια παλιά γαλάζια δίφυλλη πόρτα με την Πορταϊτισσα στην κορυφή της .Φαίνεται εγκαταλελειμμένο, μα αρκεί ένας γλυκός ψίθυρος κλήσης ουρανόσταλτης για να ξαναποκτήσει ζωή . Με μολυβδόφυλλα φτιαγμένη η σκεπή της εκκλησιάς . Εύπλαστο και ανθεκτικό τούτο το υλικό , μοιάζει με την πίστη και την προαίρεσή μας . Άλλοτε παρασυρμένες από πάθη φιλεπίστροφα και αδυναμίες μας βγάζουν σε αδιέξοδα σκοτεινιασμένα και άλλοτε πάλι, σαν να αντέχουν απρόσμενα στα πολλαπλά χτυπήματα του μισόκαλου διώκτη της ψυχής μας . Στο μικρό προσκυνητάρι σιμά στο κάθισμα καίει καντήλι ξέχειλο από λάδι και με μεγάλη φλόγα . Κατεβαίνουμε στην Εκκλησιά . Είναι κλειδωμένα , μα από τα παράθυρα έχουμε καθαρή οπτική πρόσβαση στο Εσωτερικό της . Πρόσφατη σχετικά η αγιογράφηση . Ένα μικρό προσευχητάρι περιμένει να φωτίσει το ξαπόσταμα του διαβάτη . Ένα αυτοσχέδιο τάλαντο και μια καμπανούλα κρεμασμένα καρτερούν ψυχές ορθρίες . 

Ξανασταματάμε στο κοντινό τοξωτό γεφύρι. Μακάρι να χώραγε όλη τούτη η ομορφιά σε μια φωτογραφία . Μα όσο επιτρέπει ο Θεός να θυμόμαστε δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί το παραμικρό από τούτο το μεσημέρι . Λίγα λεπτά μετά στον γυρισμό για την Ιβήρων, έκπληκτοι διαπιστώνουμε πως το καντήλι στην Παναγιά του Φλουρί , ακόμα ξεχειλίζει και η φλόγα στέκεται δυνατή όπως πριν . Να ναι άραγε κάποιος αθέατος Εκκλησιαστικός , κάποιος αόρατος διακονητής που δεν επιτρέπει ποτέ την άμπωτη στη θάλασσα του Θεϊκού ελέους ; Παπά Μάξιμε εσύ είσαι που μεριμνάς ; Χριστός Ανέστη ! Πρέσβευε υπέρ ημών ! ( συνεχίζεται με το 3ο μέρος ) 

Νώντας Σκοπετέας 

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’ όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» , «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» , Δεν χαμηλώνει ο Άθως, ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας στην ενότητα : Ημερολόγιο Όρους .

Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας. Άγιο Όρος 2017 Μέρος 1

Κρήνη που ρέει έλεος  , ευχή που  παρατείνει

κι η μάνα η Πορταϊτισσα , δεσμά και πάθια λύνει .

Χερουβικό στο θυμιατό , ψαλτήριον πάλι ανοίγει .

Χαρά Θεού , φωνή απλού , ψυχές πως τις τυλίγει !

Άθωνας αχαμήλωτος απ την αυλή του Αγίου !

Σταυρός σε χώμα και δεντρί , φανέρωμα Ηλίου .

Σελήνη σκάλα αγγελική , ολόγιομη στη χάση!

Ακέριο φως στα Τίμια , εφύμνια μες στην πλάση .

Στείλε ευλογία Πανύμνητε , κάμε έμψυχες τις λέξεις.

Απ τη φιάλη του Ουρανού με αγιασμό να βρέξεις .  

Παίρνει μορφή ο Άθωνας , όλους τους αγκαλιάζει  

Πατέρας μοιάζει σπλαχνικός , που  δάκρυα σταλάζει!

Πρόλογος

Πήρε όψη ξανά ο Άθωνας και σε τούτο το ταξίδι . Εν ποικίλαις   μορφές αποκαλύφθηκε μπροστά μας , στην κάθε ελάχιστη συνταρακτική για τις ψυχές μας στιγμή ,τούτης της άληστης συναλληλίας . Δεν είναι της αγάπης υπερβολή , δεν είναι ένα ακόμα εγκώμιο εμφατικό να μαρτυρήσει τα Αθωνικά θαύματα και θαυμάσια , δεν είναι διαπίστωση και απόσταγμα εμπειριών ,δεν είναι μια ευλογημένη έστω παρόρμηση , μόλις η νοσταλγία κατακυριεύει το μέσα σου , σαν ξεμακρύνεις απ την ιερή σκιά του Όρους . Είναι η Αλήθεια ! Και η Αλήθεια πάντα αποκαλύπτεται , δεν ανακαλύπτεται!  Όσο κι αν επίμονα την αναζητήσεις , όσα ελέησον και ευλόγησον μηχανικά ψελλίσουν τα χείλη σου , όσα αναρίθμητα βήματα και πρόσωπα καταγραφούν στη θύμησή σου  ,  αν δεν αποκαλύψει ο Άθως το πρόσωπό του , δεν πρόκειται ποτέ να νιώσεις την αλήθεια του . Και έπειτα στέκεται συνέχεια δίπλα σου,  με μάτια πάντα αστέγνωτα  από δρόσους εωθινές, με μια αγκαλιά που δεν κλείνει ποτέ και χωρά τα σύμπαντα .

Χαρούμενος και Απλούς , κρατά στα χέρια του ένα μολύβι και μια γομολάστιχα . Και αρχινά να γράφει και να σβήνει στο μουτζουρωμένο τετράδιο της πίστης σου . Πόσο αστείος φαίνομαι στ αλήθεια , όταν στιγμές-στιγμές θαρρώ πως είμαι εγώ που γράφω τούτες τις μνήμες εδώ και χρόνια , σε κάθε μελαγχολική μου επιστροφή ! Όσο λευκό κι αν πάρω  μπροστά μου,  μαζί με μια θάλασσα από μελάνι , για να ζωγραφίσω λέξεις κρυψώνες της θείας μνήμης,  τίποτα μα τίποτα  δεν θα καταφέρω αν δεν αρχινήσει ο ίδιος ο Άθωνας να γράφει πάλι  μέσα μου . Χαρτί η ψυχή κι ο Άθως μυστικά υπαγορεύει . Ξανά στα ίδια σεβάσματα , ξανά Ανάσταση και συναξάρι . Απαράλλαχτα όλα , λέξεις , ρήματα,  λαλιές… Κι όμως , πάντα κάτι τόσο καινό,  όσο και η νέα σου αρχή,  αποκαλύπτεται μπροστά σου , να υπομνηματίσει το αιώνιο , το αληθινό να λάμψει , να πνεύσει , να δροσίσει . Και τότε είναι που φτάνεις στα τρίσβαθά σου και νιώθεις πως χωρίς Εκείνον , είσαι ένα τίποτα που οδεύει προς το αιώνιο σκοτάδι . Έστω και για απειροελάχιστα , νιώθεις τότε την αγία ταπείνωση και εκλιπαρείς το έλεος,  που δεν σταματά ποτέ να σταλάζει από τις αείροες  κρήνες και τις αγίες προθέσεις  του Όρους .Και  συναντάς τον Άθωνα στον καθένα που έρχεται  δίπλα σου , σταλμένος ουρανόθεν για τον δικό σου  αγιασμό . Και τρέμεις μη πεις και πράξεις τίποτα και αποστρέψει από σένα  το πανίερο πρόσωπό του. Προσφύγιο η αγκαλιά του η  άκλειστη . Κουρνιάζεις εκεί  και του μιλάς για όλα αυτά που αλυσοδένουν τον Άγιο που έχεις μέσα σου και εκείνος τότε  εμφανίζεται σαν καλογέρι του διαλεχτό,  ταχύς εις το ακούσαι ,  βραδύς εις το λαλήσαι .Κλείνει τα μάτια και σε ακούει δίχως να σε διακόπτει .  Σιγηλά προσεύχεται και νουθετεί . Σκύβει στο τέλος  και σου φιλά το χέρι και έπειτα σε κουβαλά παντοτινά  επάνω του , στο δίπτυχο της απέραντης καρδιάς του . Και σε σταυρώνει συνέχεια λέγοντας την ευχή ,  μέχρι που χάνεται η όψη του στο βάθος του ορίζοντα…

Μέρος 1

Δελφίνια και γλαρόπουλα με χάρη πελαγίζουν.

Στο πρώτο το ξημέρωμα με ευχές αλλυσαχνίζουν.

Φλάμπουρα που ανεμίζουνε στέλνουν φωνή θλιμμένη.

Σε Θεομάχους   που θωρούν  πατρίδα σταυρωμένη.

Δύσκολη η ανηφοριά του Οσίου Χριστοφόρου.

                                  Αίμα πυργώνει το στρατί του αιώνιου οδοιπόρου .

Χορεία δικαίων εκλεκτή  μαζί μας ταξιδεύει

Σημεία μπρος μας  Ουρανού,  που αιώνια θριαμβεύει!

 Χίλιες και αμέτρητες δόξες στον Κύριό μας, που τούτη την φορά,  μας αξίωσε  να  νιώσουμε κάτι ανεπανάληπτο,  πως συνοδοιπορήσαμε  μετά πάντων των Αγίων Του, στο περιβόλι της Θεοχαρίτωτης Μάνας. Από την πρώτη κιόλας στιγμή τούτου του ταξιδιού τέσσερις… συν ένας συνοδίτες, αντιληφθήκαμε την θεόσδοτη  ευλογία και το δώρο που και εφέτος μας  στάλθηκε,  με τις μεσιτείες της Πανάχραντης Μητέρας μας. Κυριακή, μετά την απόλυση, την μέρα που οι Άγιοι ψαλτάδες  Ρωμανός ο Μελωδός  και ο Κουκουζέλης μνημονεύονται εξαιρέτως και τα αναλόγια  γιορτάζουν τους προστάτες τους,   την 1^η του μηνός Οκτωβρίου του 2017 με τις 11 ώρες της ημέρας και τις 13 νυχτερινές,   ξεκίνησε το φετινό μας ταξίδι στου Παραδείσου τα όνειρο. Παλαιοί αναζητητές του  ο Θεοδόσιος και ο Νικόλαος νέοι ο Φώτιος και ο πρωτόμπαρκος Αντώνιος, που θα μας συναντούσε μια μέρα μετά την είσοδό μας στην αθωνική πολιτεία. Κάθε βαφτιστικό όνομα αφορμή , μετά την προσευχή για το κατευόδιο, να ψάλουμε τα απολυτίκιά μας από το μικρό Ωρολόγιο που μας συντρόφευε σε όλη την πορεία. Τούτη την φορά επιλέξαμε να πάμε από την νέα διαδρομή της Ιονίας οδού!  

Για εμάς βέβαια  όλοι οι δρόμοι μοιάζαν  να οδηγούν στον Άθωνα! Όλα ως συνήθως  φαίνονταν αλλιώτικα ξανά αγιασμένα από την καρτερία μας,  την απερίγραπτη με λέξεις. Έφτανε η ματιά μας γύρω και αναζητούσε μόνο ο,τι την πλησίαζε στον Θεό. Το νιώσαμε αυτό πιο βαθιά μόλις αντικρίσαμε της Πίνδου τις βουνοπλαγιές  που  ολόθαρρα  τον ουρανό λογχίζουν…

Οκτώ  χιλιάδες ψυχές προσδοκούν του Θεού την αμετάκλητη υπόσχεση στον εκλεκτό του  Ιεζεκιήλ…Και εμείς στείλαμε ευχές για αναπαμό και λύτρωση σε όλους τους γενναίους!

Ένας ψηφιακός δίσκος μεταδίδει λόγους Αγίων Γερόντων και τους αισθανόμαστε πλάι μας. Η φωνή του Οσίου Ιακώβου του Τσαλίκη, περιγράφοντας την επίσκεψη μιας δαιμονισμένης κοπέλας στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ , ακούγεται να λέει:-Με συγχωρείτε παιδιά μου, εγώ αγράμματος είμαι, ξέρω όμως όλες τις πλάνες του διαβόλου… Κοιταζόμαστε έκπληκτοι μεταξύ μας όταν συνειδητοποιούμε ότι ο ταπεινότατος αυτός Άγιος των ημερών μας, εντελώς  ανεπίγνωστα και τόσο φυσικά ομολόγησε αυτό που κάποτε είπε ο Μέγας καθηγητής της Ερήμου: "Είδον εγώ τας παγίδας του διαβόλου ηπλωμένας εν τη γη"! Δεν είναι αμάρτυρη Χριστού η εποχή μας . Το ακούσαμε και το ψυχο…γραφήσαμε τούτο,  λίγα χρόνια πριν σ έναν  Σιμωνοπετρίτικο εξώστη, μα ήταν τώρα που αντιληφθήκαμε πλήρως αυτήν την γεμάτη ελπίδα διαπίστωση. Υπάρχουν και στο σήμερα Άγιοι στα μέτρα ενός Μεγάλου Αντωνίου!  Μαζί μας λοιπόν  και ο Άγιος Ιάκωβος ο με συγχωρείτε! Στο Όρος και αυτός,  έστω κι αν εν ζωή δεν μετέβη ποτέ του, υποστατικώς τουλάχιστον , γιατί πνευματικώ τω τρόπω μεταφερόταν κυριολεκτικά παντού!

Του Ουρανού η πόλη αγιάζεται από ευχές και προσμονές , προσπαθώντας ν' αντισταθεί σε ό,τι νοθεύει και παρασαλεύει, σε ό,τι αποπροσανατολίζει και εκκοσμικεύει…

Για  εμάς η Ουρανούπολη πάντα θα είναι ένας ευλογημένος προπομπός της αθωνικής μας περιδιάβασης, ένας εξωνάρθηκας πριν την είσοδό μας στο ασύνορο καθολικό του Ιερού Βουνού. Και εδώ τις στιγμές τις ρουφάμε με λαχτάρα. Και εδώ μαθητεύει η ψυχή…Σε πρόσωπα και σιωπές, σε τριβώνια και έμπονους κόμπους πριν το πρωινό καραβάκι σαλπάρει για εκεί που ο Σταυρός κραταιώνει και φυλάττει, όσους το ζωηφόρο στήριγμά του αποζητούν. Το μέσα καθιστικό πλήρες και παίρνουμε θέση στο κατάστρωμα. Δελφίνια και γλαρόπουλα πελαγίζουν αρμονικά και εμείς καταμεσής  πλέον, με τις ακτές του περιβολιού να στέλνουν τις πρώτες αλυσαχνισμένες ευλογίες, αναζητάμε μορφές που διψούν  το ζωντανό νερό. Θεαρχίω νεύματι κινούνται τα πάντα στο Όρος όπως παντού άλλωστε! Τίποτα δεν γίνεται συμπτωματικά και τυχαία! Θεέ μου γιατί αυτό το ξεχνάμε συνεχώς;

Απέναντί μας έρχεται και κάθεται ο π.Νεκτάριος. Συνοδοιπόρος του Οσίου Παπουλάκου εδώ και χρόνια αγωνίζεται να ακουστεί εκείνη η τόσο προφητική φωνή. Στ αριστερά μας το Δοχειάρι υψώνει κι αυτό την σπαρακτική πένθιμη φωνή του.

Από μακριά φαίνονται να ανεμίζουν τα νέα λάβαρα που έστησαν τα τεκνία της Γοργοεπηκόου. Μαύρες σημαίες που γράφουν κάτω από πορφυρό σαν αίμα αγίων και ηρώων Σταυρό:Έξω οι Αντίχριστοι από το Άγιο Όρος. Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις, όταν περιγράφουν κάτι τόσο καταφανές, ας μην ψάχνουμε βολικά και στρογγυλεμένα υποκατάστατα για να χαρακτηρίσουμε την διαχρονικά αρνησίθεη εξουσία...Αχ μπάρμπα Γιάννη Καποδίστρια, στάσου στα λόγια του εξαψάλμου, που τόσο αγάπαγες να διαβάζεις αξημέρωτα και φώναξε από εκεί ψηλά να πάει παντού το: ότι ενεφράγη στόμα λαλούντων άδικα! Όποιος δεν συντάσσεται με τον Χριστό και τα δικαιώματά του, είναι στην αντίπερα όχθη . Και είναι αντίχριστος! Ούτε προοδευτικός, ούτε ιδεολόγος, ούτε φιλελεύθερος, ούτε δημοκράτης! Είναι αντίχριστος! Και αυτό δεν αποτελεί ύβρη! Αυτή είναι μια αρίδηλη θλιβερή διαπίστωση, που τον Θεό μας πληγώνει και ξανασταυρώνει! Δεν μπορείς να πιστεύεις λίγο, με μέτρο και περιστασιακά! Δεν υπάρχει μέση. Εδώ υπάρχουν άκρα! Στο ένα άκρο το Φως, στο απέναντι σκοτάδι πυκνό!

Στα χέρια μας κρατάμε μια εικόνα του Παπουλάκου που ο π.Νεκτάριος μας χαρίζει. Τόσο ταιριαστή τούτη η στιγμή! Τόσο σημερινά αυτά που διαβάζουμε στο πίσω μέρος της:
"Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ' άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ' αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να περπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλα ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που' ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους. Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος, τ' άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξεριζώσουνε. Αρπάζουνε τ' άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. Τ' άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας; Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που ν' αξίζει μια γραμμή από τα ευαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη.

Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ' τ' άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ' αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ' άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους αρχαίους. Κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πώς κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικάρια, σε μεγαλείο και σε δόξα τον Άγιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε για μια πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι για μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο"

Σιωπηλός με κλειστά τα μάτια ο π.Νεκτάριος την ώρα που διαβάζουμε τούτα τα πικραμένα λόγια που βρίσκουν στο σήμερα την απόλυτη επαλήθευσή τους. Ένα από τα δώδεκα παιδιά του παπά Νικόλα του Πέττα και της πρεσβυτέρας του Ανθής εκ Πατρών.

Μακαριστοί και οι δύο πλέον πρεσβεύουν στις άνω Μονές… Ο Δίκαιος σημειοφόρος Ιερεύς Νικόλαος Πέττας. Κι αυτός μαζί μας στο ταξίδι μας!Ένας Άγιος Γέροντας που όπως αντιληφθήκαμε τις επόμενες μέρες της παραμονής μας, όλο το Όρος τιμά, ευλαβείται ξεχωριστά και πιστεύει ακλόνητα στην μεσιτευτική του παρρησία! Ήταν πριν από αρκετά χρόνια που βλέποντας στο διαδίκτυο μια και μόνο εικόνα του , έτσι χωρίς να ξέρω τίποτα για εκείνον, έβαλα την μορφή του στο προσκυνητάρι μου ! Μια φωτογραφία του που κοιτάει ψηλά εν μέσω ακολουθίας! Τόση εντύπωση μου είχε κάνει το βλέμμα του!  Και τώρα σ αυτό το φθινοπωρινό  πρωινό ήρθε να μας συναντήσει ο ίδιος και να μας δώσει την τόσο πολύτιμη ευχή του! Από διάφορα λατρεμένα Μοναστήρια εμπερίστατοι Μοναχοί και ένας πολιός  Αγιορείτης Ηγούμενος,  είχαν ζητήσει από τον π.Νεκτάριο, να μεταβεί εκεί προκειμένου να τους σταυρώσει με το πετραχηλάκι του αγιασμένου κατά σάρκα πατρός του! Άφωνοι το πληροφορηθήκαμε  και πριν καλά-καλά συνέλθουμε απ' το δέος που μας κατέλαβε , στην παρέα μας προσετέθη και ο κύριος Χαράλαμπος  εκ Πατρών, εκπαιδευτικός και γλυκύτατος άνθρωπος που έριξε με αγάπη ανυπόκριτη  πολύ φως στην αγνοιά μας για αυτόν τον σύγχρονο Άγιο …Στην αρχή δεν μιλούσε πολύ …Τα έχω πει παιδιά αρκετές φορές εκεί που πρέπει για τον παπά Νικόλα… -Πείτε μας και εμάς να τα μοιραστούμε με αδελφούς μας έξω …Δεν προσπαθούμε να αγιοκατατάξουμε κανέναν , άλλωστε οι Άγιοι κατατάσσονται από τον λαό και την ευλογημένη του συνείδηση, μα αν είναι να αποκτήσει ο κόσμος άλλον έναν μεσίτη στον Ουρανό , είναι θαρρούμε ευλογημένο να μας πείτε κάτι …

Χαμογέλασε ο κύριος Χαράλαμπος. -Να σας πως κάτι από τα τόσα σημεία του λοιπόν …Εγώ τον ήξερα από μικρό παιδί…

Τον πείραζα κιόλας, με πολύ αγάπη όμως γιατί κάτι καταλάβαινα  …Κοιτούσε πάντα ψηλά , είχε και μια χαριτωμένη σαλότητα …Τι κοιτάς βρε παπά συνέχεια ψηλα ; Τι βλέπεις; -Τι βλέπωωωω! έλεγε εκείνος σαν παιδί …Να ξερες τι βλέπω! Και έβλεπε πολλά αθέατα ! Κάποτε πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια είχαμε πάει μαζί στην Ζάκυνθο με τον παπά Νικόλα στην Παναγία την Ελευθερώτρια … Συναντήσαμε λοιπόν μια Αγία μορφή , τον πατέρα Χρυσόστομο Γκέλπεση τον κτήτορα του Μοναστηριού εκεί στο Λαγόποδο …

Μεγάλη παρουσία  βιβλική, πρόσφατα κοιμήθηκε οσιακά στα 102 του χρόνια…Μόλις τους σύστησα δίχως να πουν κουβέντα και δίχως να έχουν ξανασυναντηθεί ποτέ, ο Παπά Νικόλας σαν μικρό παιδί όρμηξε στην κυριολεξία πάνω του και άρχισε να τον καταφιλά ! Γονάτιζε, του έπιανε τα χέρια , αγκάλιαζε τα πόδια του , ασπαζόταν το ράσο του και εγώ να έχω μείνει αποσβολωμένος…-Γέροντά μου, γέροντά μου! μονολογούσε με ενθουσιασμό ! Και εκείνος δεν μιλούσε καθόλου!

Όταν μείναμε έπειτα μόνοι μας τον ρώτησα: Τι είδες βρε παπά, τι είχε ο Γέροντας πάνω του και σε εντυπωσίασε ; Τι είχε , τι είχεεεε ; θησαυρός είναι αυτός για το νησί , θησαυρός και γελούσε ! Πάλι θυμάμαι σε εκείνο το ταξίδι στην Ζάκυνθο είμασταν ψηλά στην Μπόχαλη και όπως πάντα ο παπά Νικόλας , πάνω με το βλέμμα του!
-Μπάμπη μου δεν το βλέπεις; με ρωτά κάποια στιγμή …τι να δω πάτερ μου ; -Είναι ο Άγιος Διονύσιος πάνω από την Ζάκυνθο και συνέχεια την ευλογεί! Κι άλλα πολλά παιδιά, τι να πρωτοθυμηθώ, τα έχω πει υπάρχουν και στο διαδίκτυο…
-Εσείς για πού είστε;
-Ιβήρων πάμε σήμερα πρώτη μέρα!
- Πόσο το αγαπούσε ο παπά Νικόλας το Όρος! Και την Παναγία την Πορταϊτισσα την λάτρευε! Την είχε πάντα μαζί του όπου κι αν πήγαινε! Να βρείτε τον πατέρα Μάξιμο τον Ιβηρίτη να σας μιλήσει για τον παπά Νικόλα! Ξέρει πολλά και έχει γράψει κιόλας! Να τώρα, να σας πω και ένα τελευταίο γιατί φτάνουμε Δάφνη όπου να ναι… (συνεχίζεται με το 2ο μέρος )

Νώντας Σκοπετέας 

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’ όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» , «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» , Δεν χαμηλώνει ο Άθως, ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας στην ενότητα : Ημερολόγιο Όρους .

Φτου ξελευθερία για όλους …( Ανάσταση στη Ναϊν)

Kαί προσελθῶν ἤψατο τῆς σοροῦ,

οἱ δέ βαστάζοντες ἔστησαν, καί εἶπε·

νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι.

Καί ἀνεκάθισεν ὁ νεκρός καί ἤρξατο λαλεῖν,

καί ἔδωκεν αὐτόν τῇ μητρί αὐτοῦ.

 Λουκά Ζ΄, 14-15

Μικρό παιδί αρχινά το  κρυφτό, παιχνίδι αγαπημένο, όμορφ, αγνό που παίζεται παντού! Κρυφτούλι να παίξουμε , να γελάσουμε , να λαχταρήσουμε μήπως μας βρουν, να τους ξελευτερώσουμε όλους…

Και το κρυφτό το τόσο αθώο και απείραστο των μικράτων μας, κάποτε γίνηκε αλλιώτικο, θλιβερό, δίχως την παιδική καθαρότητα και το άδολο…Συνεχίζουμε και τώρα που μεγαλώσαμε να το παίζουμε,  νοθευμένο για παίχτες και κρυψώνες . Κρύπτες τα υποκριτικά  προσωπεία μας , η φυγοπονία , το δήθεν , ο ολέθριος φόβος ,ο νοσηρός και δαιμονόσπαρτος . Αντίπαλός μας, αλλοίμονο, ο παντογνώστης και  μακρόθυμος Θεός,  που καρτερά και έμπονα μας αναζητά όπως τότε τον Αδάμ . Παιδί μου που εί ; μας φωνάζει! Και εμείς εκεί στις οπές του εγώ  μας, θαρρούμε πως Του κρυφτήκαμε καλά και δεν θα μας βρεί ποτέ! Στα σκοτεινά, στα υπόγεια, στα αφανέρωτα. Θαρρούμε πως είμαστε και έξυπνοι πιότερο από τους άλλους,  τους πιστούς Του δούλους , τους υποταγμένους σκλάβους όπως εμείς τους λοιδορούμε   και συνεχίζουμε το κρυφτούλι με την αληθινή Ζωή και με τον θάνατο. Και όταν αυτός έρχεται στο σπίτι μας, ούτε περνά απ το ευρηματικό μυαλό μας ότι μας επισκέπτεται ο ίδιος ο Χριστός . Και τα βάφουμε όλα μαύρα! Πενθοφορούντες μοιρολογητές , του Ουρανού σφοδροί αντίδικοι! Σπάσε το πιάτο πάνω απ το μνήμα…Μην φτιάχνεις και μην κερνάς γλυκό, μη γλυκαθεί ο χάρος και ξανάρθει …Λες κι αν μείνει ακέραστος θα δυσαρεστηθεί εκείνος και θ αλλάξει γειτονιά και στέκι!

Και το κρυφτό συνεχίζεται  και ο Χριστός μας εξακολουθεί να μας φωνάζει: Εγέρθητε! Σηκωθείτε όλοι εσείς οι νεκροζώντανοι! Εκείνος που  κατατρόπωσε και δεν μολύνεται απ  τον θάνατο γιατί τον κυριεύει! Μην κλαίτε μας φωνάζει. Μη θρηνείτε!

Να ο γιός της χήρας της Ναϊν, της πόλης των αρωμάτων σιμά στο Θαβώρ. Οσμή θανάτου απλώνεται τώρα γύρω! Ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος; Μέσα στο φέρετρο μεταφέρεται . Αδόκητος ο θάνατος του νεανίσκου. Κι η θλίψη της μάνας του απερίγραπτη. Με δάκρυα σπαρακτικά  και του ολοφυρμού τα  γιατί,  τον κατευοδώνουμε και εμείς οι κρυμμένοι και πεσμένοι… -Σήκω νέε! του φωνάζει ο Κύριος και εκείνος  εγείρεται! Και έπειτα στρέφεται ξανά σε εμάς: -Εγέρθητε! Σηκωθείτε από τους τάφους των παθών , από τα μνήματα της πνευματικής σας απονέκρωσης! Πεθάνετε πριν πεθάνετε για μα μην πεθάνετε όταν πεθάνετε! Γιατί είναι δεδομένος αυτός ο βιολογικός σας θάνατος . Το πλέον βέβαιο στο πρόσκαιρό σας!

Ήταν κάποτε ένας παππούς,(έλεγε ο κυρ Δημήτρης ο Παναγόπουλος)  πάλλευκος, ρυτιδιασμένος ολόκορμα , μα με μια παιδική  ψυχούλα αζάρωτη απ του εγωισμού το δεινοπάθημα. Κάποιος πολύ νεότερός του , άδικα και με μένος  του επιτέθηκε και περίμενε την αντίδρασή του. Και εκείνος του απάντησε: -Πήγαινε στην ευχή παιδί μου! Δεν έχω περιθώριο για να σου απαντήσω!  Αλήθεια εμείς έχουμε περιθώρια, έχουμε χρόνο μπροστά μας άπλετο για να απαντήσουμε; Ως ετοιμόλογοι,  να βάλουμε στην θέση του και να συντρίψουμε τον πλησίον μας, τον έστω οχληρό; Το χουμε μετρημένο το λαδάκι του καντηλιού μας; Να ο νεανίσκος της Ναϊν! Όλο τον χρόνο πίστευαν οι γύρω του πως είχε μπρος του! Και τώρα τον μεταφέρουν στα χέρια! Στ αλήθεια πόσα αμέτρητα νέα διδάγματα  φανερώνει κάθε ευαγγελικό ανάγνωσμα στην πολλοστή  του επανάληψη! Σε κάθε ευλογημένο Εκκλησιαστικό Ενιαυτό και μια νέα αχτίδα αστείρευτου φωτός να πέφτει πάνω στις ανήλιαγες κρυψώνες μας!

  Σηκωθείτε λοιπόν ,αποστραφείτε πλέον το σκοτάδι και το ψέμα! Μην μου κρύβεστε! Αγαπήστε με και ενωθείτε μαζί μου! Ζωντανέψτε επιτέλους! Παρηγορητής ο Χριστός μας! Δεν υπάρχει τέλος, μόνο αρχή! Εις την Ζωήν μεταβέβηκεν!  Ελευθερωτής εκ της δουλείας του αλλοτρίου! Μόνο Εκείνος μπορεί να πει μην κλαίς, μη θρηνείς! Η Ζωή και η Ελπίδα! Ο Νικητής του κόσμου και του θανάτου! Η Αυτοζωή! Ο Αθάνατος που θα μας ελευθερώσει! Ας σηκωθούμε όλοι από τα σύγχρονα μνημούρια μας! Ας ορθώσουμε μάτια και ψυχές! Ακούστηκε και δεν σίγασε ποτέ εκείνο που λατρεύαμε να λέμε και να ακούμε σαν παιδιά, το: Φτου ξελευθερία για όλους!

                                                                          Εις μνήμην Γ.Α.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Στη Φιλοσοφική σχολή …( Καύση άψυχων σωμάτων)

                                                                           Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια

                                                                                   κάποιος μας τα κλέβει μυστικά...( Λ.Κ)     

Πρωινό Αυγουστιάτικο κάτω απ τον Ταΰγετο. Στα τελειώματά του το καλοκαίρι . Ατμόσφαιρα καθάρια!  Η ματιά  σου, ανεμπόδιστη  φτάνει ως την άκρη του γαλάζιου. Οξυγόνο αμόλυντο  ξεχείλιζε στα στήθη, σαν ανεβαίναμε με τον Γιώργη το ανηφορικό πετρωτό καλντερίμι. Αφήσαμε τα γυναικόπαιδα να κοιμούνται και μόλις αχνοβασίλεψε ο ηλιάτορας πίσω απ την πυραμίδα του πενταδάχτυλου,  πήραμε τον δρόμο για τα ελατόφυτα ψηλώματα που ακουμπάνε ουρανό. Λίγο νερό σ ένα παγουράκι και ένα μαγκούρι κομμένο  από δασύσκιωτη μουριά να στηρίζει στο δυσκόλεμα και στα αγκαθωτά περάσματα. Η θάλασσα στο πέρα κάτω, προβάλλει σαν υφάδι απαλό στρωμένο γύρω από την πέτρα και την ελιά, την ευλογημένη μάνα-γη των Μανιατών. Πως πέρασε έτσι άλαλα  τόση ώρα! Γεμάτη από αναρίθμητες λέξεις η σιωπή. Κελαηδιστές του ουρανού μέσα σε δροσοστάλαχτες φυλλωσιές, φτέρες και περήφανα αειθαλή , προσθέτουν κι άλλες δοξολογίες,  σ αυτές που ήδη  η ψυχή μας ήδη αναπέμπει.

Στο κατέβασμα, τολμάμε να αρθρώσουμε λίγες λέξεις και να  νοθεύσουμε για ελάχιστα  τους ήχους του Θεού.  - Κουράστηκα αδελφέ μου! Ας ξαποστάσουμε λίγο!Εκείνη τη στιγμή περνάγαμε μπροστά απ το Κοιμητήρι των Πριπιτσίων.             

-Να, ας μπούμε εδώ να πάρουμε μια ανάσα! Θυμήθηκα τότε ξαφνικά έναν Αγιορείτη σοφό Γέροντα, τον Προφητηλιάτη π.Ιωακείμ, που έχει τοποθετήσει πάνω απ το Κοιμητήρι και το οστεοφυλάκιο της Σκήτης του,  μιαν επιγραφή: Φιλοσοφική Σχολή!

-Ας μπούμε λοιπόν να φοιτήσουμε! είπα στον Γιώργη που στιγμιαία απόρησε … -Στην Φιλοσοφική σχολή…του είπα και μπήκε αμέσως στο νόημα ! - Τέσσερις έχουμε εδώ στο Ξεχώρ! Κάθε μια σπουδαία…έχει βγάλει αρκετούς τελειόφοιτους και έχει προβιβάσει και κάποιους για ανώτατες σπουδές …αιώνιες , στο Πανεπιστήμιο του Παραδείσου!

Κάποιος είπε,  πως η ζωή αυτή η πρόσκαιρη δεν είναι τίποτε άλλο , παρά ένας διαρκής αγώνας να απομακρύνουμε συνεχώς το ρ από το άγριο και να το μεταστρέφουμε σε  άγιο! Το τόσο φιλεπίστροφο αυτό γράμμα! Σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή της εισόδου μας , πως αγώνα πρέπει να κάνουμε για να απομακρύνουμε και το β αυτού του κόσμου του μάταιου και  σκοτασμένου από το μακάβριο και να το κάνουμε μακάριο! Γιατί μόνο μακάριος, χαρούμενος αληθινά και με ελπίδα Ζωής αιωνίου μπορεί να εξέλθει κανείς από μια…Φιλοσοφική σχολή!

Φωτογραφίες και μηνύματα χαραγμένα πάνω στο μάρμαρο στην πέτρα και στο ξύλο! Άλλα φανερά και άλλα μυστικά: Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών! Να πεθάνεις πριν πεθάνεις για να μην πεθάνεις όταν πεθάνεις! Κύριε εδοκίμασάς με και έγνως με. Μη συναπολέσεις ταις αμαρτίαις μου! Ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου, μνήσθητι Κύριε του δούλου Σου! Τόσες σκέψεις , τόσα μηνύματα , τόση ελπίδα να φωλιάσει μέσα σου! Δάκρυα ποτισμένο κάθε προσκεφάλι προς την Ανατολή  με ένα Σταυρό ακουμπισμένο πάνω του. Δάκρυα προσδοκίας και  καρτερίας, όχι απελπισιάς! Δάκρυα προσμονής για το μεγάλο αντάμωμα!

Κι όμως,  κάποιοι έχουν βαλθεί αυτές τις φιλοσοφικές σχολές να τις εξαλείψουν! Να αφαιρέσουν την ελπίδα απ τις ψυχές μας , την βεβαία του αιωνίου. Να επαναφέρουν το αταίριαστο β μέσα στο μακάριο  , να μονιμοποιήσουν και νομιμοποιήσουν ανίερα το μακάβριο…Όλοι αυτοί μανιωδώς και δαιμονιωδώς, προσπαθούν σήμερα να επιβάλλουν την καύση των σωμάτων μετά τον αποχωρισμό τους από την αθάνατη ψυχή. Δεν έχουν αντικρίσει ποτέ τους  όλοι αυτοί άφθαρτο σκήνωμα! Στου Ιονίου τα νησιά, στης Αγίας γης τα σεβάσματα , στου Σαν Φραντσίσκο και στου Σβιρ τα αγιομέρια! Μα κι όταν τα είδαν τα χλεύασαν απαίσια! Δεν έχουν δει ποτέ τους όλοι αυτοί και δεν έχουν αγγίξει τα χείλη τους, Ιερά λείψανα μυροβλύζοντα  αρρήτως,   στα μέρη του Άθωνα,  στα Μετέωρα και σε κάθε γωνιά της Ορθοδοξίας, με θερμοκρασία σώματος, που άλλοι νιώθουν κι άλλοι, ακριβώς σιμά τους, δεν αντιλαμβάνονται το παραμικρό, πιστοποιώντας με αυτόν τον τρόπο το υπέρλογο, την διαρκή  παρουσία του Θεού   μέσα από τους Αγίους Του, τα θαύματα και τα θαυμάσια Του. 
Δεν έχουν δει ανίατες ασθένειες να θεραπεύονται αυτοστιγμεί , στο πρώτο σταύρωμα πάνω στο νοσούν μέρος του σώματος! 
Δεν έχουν θωρήσει και μανάδες να μιλούν γλυκά  με τα κεκοιμημένα σπλάχνα τους , με μια χαρμολυπημένη απαντοχή, σε μια ολοζώντανη σχέση κοινωνίας και αληθινής Ζωής μακάριας και όχι μακάβριας! Δεν το χασε το σπλάχνο της η μάνα που του μιλά στο Κοιμητήρι!Δεν χάνεται ο άνθρωπος! Δεν είναι κουμπί, δεν είναι αντικείμενο για να απολεσθεί! Δεν εξαλείφεται η ύπαρξή του, είναι αιώνιος και ζων! Καρτερεύει  την Ζωή του μέλλοντος αιώνος!

Κι αν τον κάψουμε δεν τον εξαφανίζουμε . Ας ακούσουμε κάποτε επιτέλους  την προφητεία του Ιεζεκιήλ την Μεγάλη Παρασκευή τη νύχτα, μετά την περιφορά του Επιταφίου. Το παραμικρό απειροελάχιστο ίχνος μορίου που ταξιδεύει αιώνες τώρα στον αέρα , θα λάβει ξανά σάρκα , οστά και νεύρα! Μιλάει ο Θεός εκείνο το βράδυ!  Και υπόσχεται και βεβαιώνει!

Στις μέρες μας γίνεται λόγος μόνο για τα δικαιώματα των ανθρώπων! Για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση , στον αυτοπροσδιορισμό, στον προσανατολισμό… Καμιά έστω αναφορά στου Θεού τα δικαιώματα! Δίδαξόν με τα δικαιώματά Σου ! Λέμε και επαναλαμβάνουμε  από συνήθεια μόνο!

Να λοιπόν, μια άλλη παράμετρος που ελάχιστοι λαμβάνουν  υπόψη :

Ο άνθρωπός μας για παράδειγμα ,  είχε εκδηλώσει την επιθυμία να αποτεφρωθεί μετά τον θάνατό του. Και  εμείς που γνωρίζουμε και πιστεύουμε και δεν έχουμε υποτίθεται πλανηθεί από τις ολέθριες μεθοδείες  του μισόκαλου , σπεύδουμε να σεβαστούμε την επιθυμία του  άρτι κοιμηθέντος  ανθρώπου μας! Και στέλνουμε το άψυχο σώμα του στην αρνησίθεη κάμινο! Εμείς που γνωρίζουμε και διαλαλούμε  πως πιστεύουμε στης πίστης μας τα σωτήρια δόγματα και στην πανσέβαστη ιερά μας  παράδοση!

Τώρα που η ψυχή του ταξιδεύει, έχοντας πλέον πλήρη γνώση του ορατού και αοράτου κόσμου , με αγωνία μας φωνάζει : -Μην σεβαστείτε την τελευταία μου επιθυμία! Μην με κάψετε αδελφοί μου , σας εκλιπαρώ! Ακούστε με! Ακούστε την κλαίουσα ψυχή μου! Βάλτε με και εμένα σ ένα μνημούρι, σε τάφο ταπεινό με καντηλάκι ακοίμητο να παρακαλεί   το έλεος του Κυρίου! Μην με κάψετε! Σας ικετεύω!

Υπάρχουν δόξα τω Θεώ κάποιοι που δεν σέβονται την τελευταία επιθυμία του δικού τους ανθρώπου! Και εκείνος από ψηλά τους ευχαριστεί! Και αναπαύεται η ψυχούλα του!  Και καίει το φιτίλι της ελπίδας στην Φιλοσοφική σχολή,  όπου πλέον και εκείνος διδάσκει… Στη μακαρία σχολή της προσμονής και της Ελπίδας!

Στην μνήμη του Λ.Κ

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο:"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)και  από ομότιτλη εκπομπή

Ουγκάντα , Κριστό Αζούκιτε !

Η Τζάτζα μουτσάρα( η γιαγιά)  :

Εδώ πιο πριν είχε πέτρες και ξερόχωμα , δάκρυα και παράπονο , και πόνο απαράκλητο …

Εδώ πιο πριν ξεχασμένος ήταν ο Θεός , και ο Ουρανός δεν έστελνε φωνές και δρόσους  μα μόνο φωτιά που έκαιγε την ελπίδα …

Θυμάμαι τα χαμόγελα από καλούς ανθρώπους που ψαχναν να πιουν ένα μικρό ξεδιψαστικό όνειρο , που ήξεραν πως κάπου ξημέρωνε Ήλιος άδυτος !

Κι ήρθαν τα δροσερά τα καλοκαίρια με γεμάτες τις χούφτες τους από καραμέλες …

Κι ήρθαν απεσταλμένοι του Ουρανού κρατώντας στα χέρια τους μεγάλους ντορβάδες με  παπούτσια  για να πατούν τη γη γοργόφτερα ποδαράκια μαύρων αγγέλων με κατάλευκες καρδιές …

Και γέμισαν κολυμβήθρες με του εξαγνισμού και της αναγέννησης τα νάματα…

Και σκάφτηκε το ξερόχωμα και μπήκαν θεμέλια η Ελπίδα και το Φως , να στηρίξουν την πιο όμορφη Εκκλησιά του κόσμου …

Το παιδί :

Κι ήρθε και ο Αη Σπυρίδωνας και πήρε στην ποδιά του και στην αγκάλη του όλα τα παιδιά του χωριού μας …Και εκείνος γελούσε συνέχεια φορώντας το μυρωμένο σκουφί του που όλο και του το παίρναμε και το φοράγαμε στα μικρά δικά μας κεφάλια …

Η Τζάτζα μουτσάρα :

Κι ήρθε κι ο παπα-Γιώργης με τον Παπά Εφραίμ και βάλανε Ευλογητός …Και γέμισαν οι άδειοι τοίχοι από Αγίους και παραστάσεις και δωδεκάορτα που ζωντάνευαν μπροστά μας …Και τα πολυκαιρισμένα υφάσματα απόχτησαν το πιο λαμπερό χρώμα της πορφύρας , να σκεπάζουν τα Άγια και τα Αγιωτικά…Και πλημμύρισε το τέμπλο της ψυχής μας από χρυσό και ασήμι και η φτώχεια μας γίνηκε με μιας θησαυρός αδαπάνητος που δεν θα στερέψει ποτέ!

Και ξημέρωσε Ανάσταση !

Το παιδί :

Κάναμε το Σταυρό μας πριν το κουδούνι στο σχολειό ακουστεί …

Τα αδελφάκια μας στην Ελλάδα τώρα κοιμούνται …

Κι ο ίδιος Ουρανός μας ενώνει …

Κι η Αγάπη του Χριστού δεν χορταίνεται …όπως οι καραμέλες…

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Του Θεού η καρδιά χτυπά στο Λουγκουζί .

Αφιερωμένη σε παλαιότερη Αποστολή της Ι.Μ.Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα .

Πορευθέντες μαθητεύσατε…Ηχεί αιώνια και ασίγαστα στις ψυχές κάποιων έστω και λίγων εκλεκτών ..Ηχεί στο Πολυδένδρι στην Παναγιά την Χρυσοπηγή ...Έκτη  χρονιά ιεραποστολής …Θαύματα και θαυμάσια στα διψασμένα χώματα της Μαύρης Ηπείρου …Όλο και πιο φωτεινά τα χαμόγελα …Και εμείς με την βοήθεια του Θεού και την ευχή του παπά Εφραίμ , ξανά πίσω απ το μικρόφωνο να κάνουμε άλλο ένα τρισευλογημένο ταξίδι εκεί …Κάθε χρόνο μαθαίνουμε και μια αγαπημένη τους φράση …Μουελάμπά …Ουέμπαλε νιό …παλαιότερα …. Κριστό Αζούκιτε φέτος !!  …Αλήθεια πως παραλείψαμε τόσα χρόνια να πούμε στην γλώσσα τους τον πιο χαρμόσυνο και Ζωηφόρο χαιρετισμό της πίστης μας : Κριστό Αζούκιτε! Κριστό Αζούκιτε! Χριστός Ανέστη ! Κριστό Αζούκιτε Ουγκάντα ! Κοουέλι Αζούκιτε Ελλάδα –Ορθόδοξοι αδελφοί μας !

 Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από τις 2 ομότιτλες εκπομπές αφιερωμένες στην 6η Ιεραποστολή της Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα 

( Από το ιστολόγιο των εκδόσεων της Ι.Ν.Παναγίας Χρυσοπηγής) :

Αν οι πολλοί επιμένουν να ξυπνήσεις .. εσύ μη σταματάς να ονειρεύεσαι..

Στην καρδιά της Αφρικής,στην Ουγκάντα,για έκτη χρονιά, μερικά όνειρα γίνονται πράξη.

Κάθε καλοκαίρι η Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής Πολυδενδρίου Αττικής διοργανώνει αποστολή στην Αφρικανική χώρα της Ουγκάντας.Για έκτη συνεχή προσπαθούμε για δύο μήνες από τον Ιούλιο έως τον Αύγουστο ,να βοηθήσουμε όπως και όσο μπορούμε στον ιεραποστολικό και φιλανθρωπικό Αμπελώνα της χώρας.Στη λατρεία ,στην κατήχηση ,στις βαπτίσεις ,στα Ιατρεία,στην κατασκήνωση,στις Ιεραποστολικές εξορμήσεις.

Γιατί η ιεραποστολή είναι σημαντική όσο το νερό!

Mε τη δική σας βοήθεια ,η προσπάθειά μας συνεχίζεται

Το Λουγκουζάκι μας μεγαλώνει ..και ολοκληρώνεται...

Το όνειρο για ένα σχολείο αφιερωμένο στον Άγιο Σπυρίδωνα και τα σοκολατένια παιδιά του στην Ουγκάντα γίνεται πραγματικότητα.

Από τότε ( ένα χρόνο πριν ) που τελέσθηκε η ακολουθία του θεμελίου λίθου ,από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μπουρούντι και Ρουάντας κ.Ιννοκέντιο,ξεκίνησε με τη δύναμη του Θεού να χτίζεται στην αγκαλιά της ενορίας του Αγίου Σπυρίδωνος στο Λουγκουζί, ένα πανέμορφο Δημοτικό σχολείο.

Σήμερα έχει φτάσει σε ικανοποιητικό σημείο η οικοδομή του σχολείου που σκοπό έχει να φιλοξενήσει πάνω από 300 μαθητές Δημοτικού, όλα παιδιά από το χωριό..

Μετά την ολοκλήρωσή του μπαίνει στο σχεδιασμό της Ιεραποστολής η ίδρυση ενός Γυμνασίου. 

Ευχαριστούμε για όλα .Ο Θεός να σας ευλογεί.

Mε τη δική σας βοήθεια ,η προσπάθειά μας συνεχίζεται.Κοινοποιήστε την προσπάθειά μας.Ας κάνει ο καθένας αυτό που μπορεί.

Εθνική τράπεζα : 656/201115-86

IBAΝ : 3301106560000065620111586 στο όνομα του ιερέως George Nyombi ( Επισκεφθείτε επίσης το ιστολόγιο των εκδόσεων της Ι.Ν.Παναγίας Χρυσοπηγής  http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/  για να ενημερωθείτε και για το πρόγραμμα αναδοχής Σουδά Ζω ! Με 150 € ετησίως ένα παιδί πηγαίνει σχολείο και τρέφεται ημερησίως )

Εκατόμπυλος Ουρανός( Παναγία Εκατονταπυλιανή)

Τρία κλίτη και εκατό πύλες . 
Μνήμη και παρόν .
 Μεγαλοπρέπεια και μελλόντων αγαθών πρόγευση .  
Συγκλονισμός και υπόσταση ελπιζομένων. 
Όσο κι αν ψάξεις , όσες φορές κι αν μετρήσεις , ενενήντα εννέα πόρτες θα βρεις . Η εκατοστή θα ανοίξει μαζί με μια άλλη . Την σφραγισμένη της Αγιάς Σοφιάς . Έκσταση και παραμυθία . 

Εκατόμπυλος Ουρανός !

Παρεκκλήσια , κελιά και βαπτιστήρια , να καθρεφτιστούν όλα στη λάμψη μιας ακοίμητης λυγερόκορμης λαμπάδας που ο πόνος έμπηξε στα εύσπλαχνα σωθικά της Θεομάνας,  σιμά στο εικονοστάσι της το πανώριο . Προσκύνημα 18 αιώνες μετά το ευλογημένο προσάραγμα της Αγίας Ισαποστόλου στο καταφύγι της Παροικιάς .

Παναγιά μου Εκατονταπυλιανή θα ρθουμε σήμερα όλοι μας έστω και νοερώς  να σ ικετέψουμε ...

Να σου αναπέμψουμε ικετήριες προσευχές , προσφωνώντας σε με όσα προσωνύμια συνόδεψαν στους αιώνες το πανάχραντο όνομά σου , σαν η οδύνη και η ελπίδα έγειραν τα γόνατα μπροστά στο ταπεινό και φωτοδόχο Πανάγιο πρόσωπό σου …

Παροικίας και Πάρου δόξα και καύχημα , Αειπάρθενε Κόρη και Παναμώμητε , τω περιλάμπρω σου Ναώ οι προσερχόμενοι πιστώς Υπερένδοξε Αγνή , λαμβάνουσιν ιατρείαν και σε υμνούσι Παρθένε , εις σωτηρίαν των ψυχών ημών .

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή