Τα τραγούδια του Θεού( Ο Παύλος ο Σιδεράς)

Ο Παύλος ο Σιδεράς ...Έτσι τον ήξεραν όλοι για  χρόνια  , που πλέον δύσκολα με ακρίβεια μετριούνται . Κάποιοι μικρότεροι πολύ σε ηλικία , τον αποκαλούσαν κάποτε-κάποτε  και Αλουμινά , μα τούτη η προσφώνηση μάλλον τον παραξένευε ! Άκου Αλουμινάς ! έλεγε γελώντας  και έπειτα αρχίνιζε  να τραγουδά …

-Κι από μια πόρτα χαμηλή κι από μια σκοτεινή αυλή βγήκε κλεφτά, κλεφτά ο σιδεράς , ο σιδεράς και του είπε λόγια της χαράς…

Δεν έλειπε ποτέ το τραγούδι από τα χείλη του Παύλου… Μεγαλωμένος στις φτωχογειτονιές της προσφυγιάς στην Νέα Ιωνία,  σε μια Ελλάδα  που αναστέναζε πότε  με ένα βουβό μοιρολόι , και πότε προσμένοντας  το φως της ημέρας και της πατρίδας,  τραγουδώντας την θλίψη , το μαράζι , την ξενιτιά, τον νόστο ,  την άδολη καρδιά και το φιλότιμο , έμαθε να ζει με τα τραγούδια και κείνους τους στίχους τους , που η ζωή δεν σταματούσε τότε να γράφει , άλλοτε ως άπονη , μαύρη , ψεύτρα και άδικη  και άλλοτε σαν λεμονιά που άνθιζε την υπομονή και έναν ουρανό όλο και πιο γαλανό… Από 8 χρονώ παιδί στο σκληρό μεροκάματο . Στην οικοδομή των ονείρων και της ελπίδας ! Βαρύ φορτίο στη  ζωή του  η ορφάνια και η εγκατάλειψη , ίσως περισσότερο και από αυτά τα ίδια τα μεγάλα σίδερα , που τον συντρόφεψαν σε ολάκερη  τη ζήση του ! 

Αυτός  βέβαια τα κατάφερε και δεν έφυγε ποτέ από τον τόπο του …Με μουτζουρωμένα πάντα χέρια τα κατάφερε να σταθεί και να ανασαίνει πάντα της μάνας γης το αέρι  …Τα κοίταζε καμιά φορά τα χέρια του ο Σιδεράς , ιδίως μόλις η γυναίκα του,  του παραπονιόταν γιατί δεν φόραγε γάντια ώστε  να μην τα λερώνει …και εκείνος κοιτώντας την στα μάτια όλο αγάπη και χαμόγελο της τραγουδούσε ξανά όπως πάντα , ένα από τα αγαπημένα του  : 

-Τα μουντζουρωμένα χέρια με τους ρόζους, τα χοντρά, είναι χέρια τιμημένα και ας μην είναι καθαρά. Τα μουντζουρωμένα χέρια και η φόρμα η παλιά, κρύβουν χρήμα και αξία και μια τίμια καρδιά.

-Δεν γινόσουν βρε άντρα μου τραγουδιστής ! τον πείραζε εκείνη καμιά φορά …Δεν θα παιδευόσουν συνέχεια με τις φωτιές και τις μουτζούρες !

-Άκου τι λέει ! Εύκολο νομίζεις είναι καημένη να πεις αυτά τα τραγούδια,  αυτά τα λόγια …Οι αμίμητες φωνές που τα είπαν ….οι μεγάλοι της εποχής μας , ο Στέλιος , ο Στράτος , ο Μητροπάνος έπειτα , είχαν απ΄τον Θεό χάρισμα μεγάλο ! Αστεία λέμε τώρα ; Κάτσε γυναίκα , να σου βάλω ένα τραγούδι να καταλάβεις !

Και έπιασε να ψάξει κάτι σπάνιο ,  από μια τεράστια συλλογή σε βινύλια , κασέτες και έπειτα σε σι ντι …

-Μόλις ακούω την φωνή  του Στέλιου με του Πυθαγόρα τα αληθινά τα λόγια και του Χρηστάκου του Νικολόπουλου τις πενιές   , θυμάμαι τα  απογεύματα δίπλα στον ηλεκτρικό στην Νέα Ιωνία ,  με ένα μικρό τραντιστοράκι στα χέρια να περπατώ μετά την δουλειά  και να  ξεκουράζεται  το μέσα μου ! Για άκουσε αυτό :

-Φτωχιά μου νέα Ιωνία στα μάτια σου είδα το φως στους δρόμους και στα καφενεία ο κάθε φίλος αδερφός  !Και μου λέγαν ιστορίες στην μικρή μου την αυλή δυο γερόντοι απ’ τον Πόντο μια γριούλα απ’ τ ’ Αϊβαλί ! Γλυκιά μου νέα Ιωνία ποτέ μου δε θα σ’ αρνηθώ μέσα στα γκρίζα δειλινά σου πάντα θα υπάρχω και θα ζω !

                 Μια βιβλιοθήκη σχεδόν γεμάτη  με τα τραγούδια και τους αναστεναγμούς  της ζωής του …

-Μόνο εγώ  και ο μακαρίτης ο Πάνος ο Γεραμάνης έχουμε τέτοια συλλογή! έλεγε με καμάρι …Καμάρωνε και τα σπλάχνα του ο Παύλος ο Σιδεράς …

Και για αυτά δούλευε,  ως που μεγάλωσε αρκετά , στο δύσκολο επάγγελμά του . Ώρες πολλές να λείπει για να μην τους λείψει τίποτα ! Η μάνα τους τα μεγάλωνε όμορφα με αγάπη και Ζωντανό Θεό ! Εκείνος πολλά δεν είχε με την Εκκλησία , χωρίς όμως ποτέ να παρεμβαίνει στην σπορά της Θεοφοβούμενης γυναίκας του …Σάστισε κάπως μόλις ο γιός του μια μέρα , του είπε αποφασιστικά και αναντίλεκτα πως θα αφιερωθεί στον Θεό και θα καλογερέψει ! Δεν είπε τίποτα ,ούτε πεισμονή έδειξε μόλις τα συζητούσαν …Αλλιώς βέβαια  τα λογάριαζε… Παρηγορήθηκε κάπως μόλις του είπε ο μικρός , πως θα μόναζε στο κυκλαδίτικο  νησί και θα αναλάμβανε κάποια στιγμή μια ενορία ως Ιερομόναχος !

Κύλησαν τα χρόνια .

Έγινε η κουρά και οι χειροτονίες του πατέρα Μητροφάνους ! Τον ακολούθησαν όλοι στο νησί και εγκαταστάθηκαν να τον αισθάνονται κοντά τους ! Δεν ήθελαν να δυσκολέψουν την δική του ξενιτεία, να φέρουν εμπόδια στην αρετή της αποταγής ! Βρήκαν ένα όμορφο σπίτι θαλασσινό και ζούσαν ήσυχα , στέλνοντας μόνο διακριτική αγάπη στον αφιερωμένο τους γιό!  Ο Παύλος είχε ξεκινήσει να συνηθίζει το παιδί του  με το μοναχικό τριβώνιο . Δυσκολευόταν μόνο να τον φωνάζει με το νέο του όνομα και πότε-  πότε του ξέφευγε άθελα , το πρώτο βαφτιστικό του… Εκείνος ,  χωρίς βιασύνη και πίεση,  του διηγιόταν αλήθειες  από το συναξάρι , του μιλούσε για τα μυστήρια , για την Θεία Εξομολόγηση …Άκουγε σιωπηλός ο πατέρας του …

-Να εξομολογηθείς πατέρα μου ! Μόλις νιώσεις την ανάγκη , μην διστάσεις …να μου το πεις και εγώ θα κανονίζω με έναν παππούλη που ξέρω καλά πως θα σε αναπαύσει !

Κάποιες φορές ο Παύλος ακολουθούσε και τους υπόλοιπους  τις Κυριακές στον Ναό που ο πάτερ πλέον λειτουργούσε  , μα αρκετές προτιμούσε να μείνει σπίτι , να ψάξει τα σαρανταπεντάρια του τα σπάνια, να θυμηθεί  αλλοτινές του εποχές … Ξαφνικά  κάτι περίεργο  σαν να τον έλεγχε και άνοιγε την τηλεόραση που έδειχνε Λειτουργία …Χαμήλωνε την μουσική και στεκόταν ν ακούσει λίγο τους ψαλτάδες …Μια Κυριακή , καλοκαίρι ήταν του 2009 λίγο μετά το δι ευχών απ την Μητρόπολη , άρχισε πάλι να σκαλίζει τα τραγούδια του … Έπεσε το μάτι του σε έναν δίσκο του 1972 και στην φωνή του Καζαντζίδη που βαθιά, σχεδόν σπαρακτικά , τραγουδούσε :

Το δρομολόι καθενός το ξέρει μόνο ο Θεός,

στα μονοπάτια της ζωής όλοι περιπλανιώμαστε άλλος εδώ κι άλλος εκεί πονάμε ή χαιρόμαστε …

Είναι λουλούδι η ψυχή και να μαδήσει δεν αργεί στο περιβόλι της ζωής ένα σεργιάνι κάνουμε κι άλλος αργά κι άλλος νωρίς στο ίδιο τέρμα φτάνουμε.

Άλλος πατάει άσφαλτο κι άλλος πατάει χώμα ώσπου μια μέρα η ψυχή χωρίζει απ’ το σώμα.

Άλλος πατάει στα χαλιά και άλλος στα σανίδια μόνο στο θάνατο μπροστά τα πάντα είναι ίδια.

Το θυμήθηκε τούτο το τραγούδι! Ποτέ δεν είχε προσέξει όμως τις λέξεις και τα νοήματά του! Το έβαλε και τα ξανάβαλε !Στο τέλος το τραγουδούσε και έκλαιγε …έκλαιγε σαν μωρό παιδί! Δεν ήταν που ένιωσε πως το τέρμα πλησίαζε …Σαν κάτι να του μήνυσαν αυτά τα λόγια  …Δεν είπε όμως σε κανέναν τίποτα !

Κανείς δεν έμαθε ποτέ για εκείνο το τραγούδι της Κυριακής…Αναρωτιόντουσαν όλοι πως και ο Παύλος ο Σιδεράς έγινε ξαφνικά φιλακόλουθος , πως εξομολογήθηκε για πρώτη του φορά ! Στο σπίτι πλέον σπάνια ακούγονταν τραγούδια , μα μόνο εκείνες οι παρακλήσεις της  Παναγίας από την Σιμωνόπετρα , το Βατοπαίδι , τον Μαχαιρά , τα Ιεροσόλυμα ,  που πολύ τις αγάπησε ! Άρχισε λοιπόν να φτιάχνει μια αλλιώτικη πλέον συλλογή , με ψάλματα και ομιλίες Ιεροκηρύκων …Νυχθημερόν και αχόρταγα άκουγε πλέον του Θεού τα λόγια και τα τραγούδια…Η γυναίκα του πόσο χαιρόταν …Ένα μεσημέρι ο πατήρ Μητροφάνης της εξομολογήθηκε τον λογισμό του :

- Μάνα ο Θεός για κάτι τον ετοιμάζει τον πατέρα ! Θα το δεις ! Για κάτι μεγάλο και σωτήριο !Τι μεταστροφή είναι αυτή ! Τι θαύμα μεγάλο ! Παράτησε μέχρι και τα τραγούδια του ! Ούτε που ασχολείται πλέον ! Μου ζητάει συνεχώς να του βρίσκω ομιλίες και εκπομπές να φωτίζει το σκοτάδι του …έτσι μου λέει ! Δοξασμένο το όνομά σου Κύριε !

Λες και άκουσε ο Παύλος την συνομιλία τους …Ύστερα από λίγο ξεκίνησε να τραγουδάει δυνατά όπως παλιά …Σάστισαν η γυναίκα και ο παπάς ! Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους απορημένοι ! Το ήξεραν καλά αυτό το τραγούδι ! Ήταν από τα αγαπημένα του ! Του Μητροπάνου το Αλίμονο ! Κατάλαβε ο Παύλος και γέλασε με την καρδιά του !

-Μην φοβάστε βρε σεις …Δεν ξανακύλησα βρε ευλογημένοι ! Τους αλλάζω τώρα τους στίχους ! Να μιλάνε για τον Θεό !Μόνο γι Αυτόν ! Όλα από και για τον Χριστό μας !

-Δεν σε καταλαβαίνω , πως τους αλλάζεις δηλαδή ,τον ρώτησε ο γιός του …

-Να , βάζω ένα Σε εκεί στην μέση του στίχου ! Και το Ζωή το βάζω με κεφαλαίο ! Εγώ ειμί η Ζωή ! Δώσε βάση ! Και ξεκίνησε ξανά να τραγουδάει :

Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν  Σε αγάπησαν Αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο Αλίμονο σ’ αυτούς που δε δακρύσανε Ζωή,  την ομορφιά Σου δε γνωρίσανε Ζωή . την ομορφιά Σου δε γνωρίσανε  !

-Κατάλαβες τώρα ; Άντε δώσε μου την ευχή σου !

Αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν ώρα πολύ ! Κυριακή μέσα στο χαρμόσυνο Πεντηκοστάρι ήταν …

-Σήμερα που άκουγα το Ευαγγέλιο του Παραλύτου παπά μου , εκεί που είπε η ψυχούλα στον Κύριο , Άνθρωπο ουκ έχω , θυμήθηκα και έναν άλλον στίχο που τραγούδησε ο Στράτος …

Τα βάσανά μου ένα φορτίο που τα πηγαίνω εδώ κι εκεί άνθρωπο ψάχνω αλλά δε βρίσκω το βάρος που ‘χω στη ψυχή να μοιραστεί…

Τελικά παπά μου , όλα μπορούν να κοιτάξουν ψηλά ! Και τα τραγούδια ακόμα ! Να γίνουν του Θεού ! Βέβαια τώρα την ψυχή μου την δροσίζουν μόνο αυτές οι θείες μελωδίες , με τα λόγια απ το ψαλτήρι και έπειτα εκείνοι οι τρισευλογημένοι ιεροκήρυκες του Παραδείσου που διαφωτίζουν με τους λόγους τους ! Α…μην ξεχάσεις να μου βρεις και άλλες ομιλίες του Παναγόπουλου !

Μια τέτοια ομιλία για το …δρομολόι της ζωής έπειτα από κάποια χρόνια άκουγε από τον κυρ Δημήτρη ο Παύλος , μόλις ξεκίνησαν οι πόνοι ψηλά όποτε ανάσαινε και ο πυρετός …

-Τον ετοίμαζε όντως ο Θεός μάνα ! είπε ο πατήρ Μητροφάνης μόλις πήρε τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις …

Με μισό πνευμόνι πια , μετά από μεγάλο χειρουργείο,  ο Παύλος τον τελευταίο του επίγειο Δεκαπενταύγουστο , ανέβηκε ως το μεγάλο ύψωμα της Παναγιάς να μεταλάβει στην μετάστασή της !Αρνήθηκε να τον πάνε με το αυτοκίνητο!

- Κάτι να ξεχρεώσω και εγώ για τις τόσες απουσίες μου ,είπε μόλις τον γλυκομάλωσαν για την αποκοτιά του ,την ανεξήγητη για τους πολλούς …

Οι Γιατροί μιλούσαν για πολλαπλές επικείμενες μεταστάσεις ,για πόνους συνεχείς και αφόρητους  …Βάλθηκε ο Παύλος να τους διαψεύσει ! Μόνο την τελευταία μέρα  χρειάστηκε και για λίγο , να τον βοηθήσουν με οξυγόνο ! Στο δωμάτιο ένας φορητός υπολογιστής μετέδιδε συνεχώς την Παράκληση της Παναγίας !  Ο Πατήρ Μητροφάνης γονατιστός κρατώντας το χέρι του πατέρα του  έλεγε τους Χαιρετισμούς  της !Πλησίασε κάποια στιγμή και τον ρώτησε :

-Φοβάσαι τον θάνατο πατέρα ;

Του έγνεψε γαλήνια το όχι !                                                                   

-Θα είμαστε μαζί κάποτε αν ελεήσει ο Θεός ! Μην φοβάσαι ! Είσαι στα χέρια Του τώρα !

Θέλησε να του μιλήσει …Του έβγαλε για λίγο την μάσκα και έγειρε ο καλόγερος να ακούσει την ισχνή φωνή του πατέρα του :

-Ένα μόνο με στενοχωρεί …Που δεν θα  είμαι εκεί μόλις θα λειτουργάς ! Μην με ξεχάσεις ποτέ παιδί μου !

-Θα είσαι πάτέρα μου ! Ποτέ δεν θα λείψεις ! Ποτέ ! Στο υπόσχομαι !

Ούτε που ακούστηκε μόλις ξέπνευσε ο Παύλος ο Σιδεράς ! Λόγια της χαράς , μεγαλυνάρια υμνολογήματα της μόνης πίστης , τραγούδια του Θεού ψάλονταν από αγγελικές φωνές μοναζουσών   την στιγμή που εκείνος χαμογελαστός και όμορφος όπως ποτέ   έφευγε για την ποθεινή Πατρίδα :

Όλη ψυχή και διανοία, και καρδία σε και χείλεσι δοξάζω, απολαύσας των σων, μεγάλων χαρισμάτων·  αλλ’ ω της Σης χρηστότητος,  και απείρων Σου θαυμάτων!

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο: Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν 
που κυκλοφορεί από την Ορθόδοξη Χριστιανική Συναλληλία 
"Πρόμαχος Ορθοδοξίας"

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Ιερομ.π.Μ  που μας εμπιστεύθηκε τούτη την αληθινή Ιστορία έτσι όπως διασκευάστηκε σε διήγημα εις μνήμην του κατά σάρκα πατρός του Παύλου  .

Του Κυρ Χρήστου η φωνή …32 Πλεονεκτήματα …

Επτά χρόνια ψάλτης στην Πορτοκαλούσα !Στον βράχο που σκεπάζει την πόλη ! Επτά ενιαυτοί ! Επτά κύκλοι εορτών ! Δεσποτικές ,Θεομητορικές , Πανηγύρεις !Επτά Τριώδια της κατάνυξης   και επτά των Ρόδων , χαρμόσυνα Πεντηκοστάρια ! Επτά Αύγουστοι της Κυρίας των Αγγέλων ! Πολλαπλάσια του επτά τα συναξάρια , τα λουλουδοστόλιστα προσκυνητάρια  και οι μυρίπνοοι  επιτάφιοι , οι προοιμιακοί , τα τροπάρια ,οι εξάψαλμοι , οι πολυέλαιοι ,  οι κανόνες , τα εξαποστειλάρια , οι αίνοι ,  τα μεγαλυνάρια , τα δοξαστικά  , τα θεοτοκία , τα νυν απολύεις , τα σύμβολα της νίκης , οι θείες ευχαριστίες, τα θεράπευσον , τα ίασον , τα καθάρισον , τα παράτεινον …Ψυχές , μορφές , δάκρυα , χαμόγελα , ελπίδες , απουσίες , ευχές και ένας άγρυπνος ασπασμός  στης Κατακεκρυμμένης το σμίξιμο με τον Θεό βρέφος, στου κεραυνού το σημάδι , που σε όλους θυμίζει το διαρκές  διάσωσμα της Πανάχραντης Δέσποινας. Σε όλες αυτές τις ευλογημένες στιγμές , έναν μόνο άνθρωπο συνάντησα σχεδόν όσες φορές και τους σεβαστούς Πατέρες της Παναγίας μας ! Τον κυρ –Χρήστο τον Καπαρέλλο …Τον πιο φιλακόλουθο απ τους φιλακόλουθους , που αγάπαγε τόσο την Παναγία ώστε να μην λείπει σχεδόν ποτέ , όταν το απολυτίκιό της ακουγόταν : "Νύμφη Πάναγνε, Εὐλογημένη, Θεοτόκε, Κατακεκρυμμένη, σκέπε λαὸν Ἀργολίδος Πανάμωμε· τοὺς Σοὶ προστρέχοντας Δέσποινα λύτρωσαι, παθῶν παντοίων ψυχῆς τε καὶ σώματος, ὅπως ἅπαντες ὑμνοῦντες τὰ σὰ θαυμάσια, δοξάζωμεν Χριστὸν τὸν Φιλάνθρωπον"

Τον πρωτοσυνάντησα στην Πρόνοια στο Ανάπλι ,  στην Αγία Τριάδα ένα μεσημέρι Σαββάτου πριν από πολλά χρόνια , περιμένοντας την σειρά μας για τον κοινό πνευματικό μας Πατέρα , τον Παπά –Λιά μας ! Μαζί με την κυρά Ελένη την γυναίκα του . Σιγηλά περίμεναν για ώρες πολλές …Τους κοίταζα να πούμε έναν λόγο  , να περάσει κάπως η ώρα …Τίποτα εκείνοι!Αμίλητοι , σοβαροί , καρτερούντες και νήφοντες απ ότι κατάλαβα αργότερα , μόλις άρχισα να τους παρατηρώ σε κάθε ακολουθία στο Μοναστήρι …Τις περισσότερες φορές ήταν εκεί πριν από εμένα …τον ψάλτη … φτάνοντας με το παμπάλαιο πράσινο αγροτικό αυτοκινητάκι τους ! Λαχταρούσαν να βρεθούν εκεί στον βραχώδη κήπο της Παναγίας μας τον ουρανοκρέμαστο …Σχεδόν συνεχώς  υπήρχε μια θέση δίπλα μου αδειανή …Ο κυρ-Χρήστος δεν ήρθε ποτέ να καθίσει σε αυτήν …Επέλεγε ένα στασίδι στα αριστερά του Δεσποτικού. Αμίλητος , αγέλαστος και αδιάκοπα  όρθιος , με έκανε να αναρωτιέμαι για πολλούς καιρούς , τι σόι άνθρωπος να ναι  τούτος …Τον χαιρετούσα και εκείνος απλά έγνεφε το κεφάλι προς τα κάτω …Του έλεγα στο τέλος :βοήθειά μας…και του χρόνου … και εκείνος πάλι μόνο σήμαινε το αμήν  με τα μάτια χαμηλωμένα …Μια φορά μόνο τον είδα να χαμογελάει σαν άλλος τετραήμερος φίλος του Χριστού …Μόλις σε μια Παράκληση στου καλοκαιριού το Πάσχα ,  η μικρούλα εγγόνα του ανέβηκε όρθια πάνω σε ένα στασίδι και πλημμύρισε τον ναό με την δυνατή γαργαριστή φωνή της , τα πατερημά και τα ελέησόν της  …Έσκυψε και ήσυχα  της φίλησε τα μαλλιά  …Λίγο –λίγο λοιπόν άρχισε η παρουσία του , μερικές θέσεις πάντα  πιο  μακριά απ το ψαλτήρι μου,  να γίνεται οικεία , ταιριασμένη , αναγκαία …Ζεστό απόγευμα Αυγούστου με καύσωνα έξω, κρύο ορθρινό σαρανταλείτουργου με τον βοριά να σφυρίζει στροφολογώντας στα σπηλιάρια του κάστρου ,  και εκείνος  να λείπει …Θεός φυλάξοι ! Πέρυσι τα Χριστούγεννα δεν τον είδα και απόρησα  …και έπειτα οι απουσίες του  έγιναν συνεχείς …Μέσα στο ασταμάτητο κυνήγι του κόσμου και των βιοτικών , όλο ξέχναγα να ρωτήσω για εκείνον τον ψηλό με το μουστάκι που δεν έλειπε ποτέ …Ναι , δεν ήξερα το όνομά του ακόμα , ούτε την φωνή του είχα ακούσει , επτά χρόνια μετά …Για αυτό και μόλις μου είπαν στις αρχές του καλοκαιριού , πως ο Κυρ Χρήστος δεν είναι καλά , ότι βρίσκεται στην Αθήνα στην εντατική και μάλλον   οδεύει προς τον θάνατο , όλοι απόρησαν που τους είπα …

-Ποιος είναι αυτός ο κυρ-Χρήστος  ;

-Ο κυρ-Χρήστος …που στεκόταν πάντα όρθιος δίπλα στο Δεσποτικό ….Που διακονούσε συνέχεια σε όποια δουλειά τον χρειαζόμασταν !Δεν ξέρεις τον κυρ –Χρήστο καημένε, τόσα χρόνια εδώ που είσαι   ; 

-Α βέβαια ο κυρ-Χρήστος …ναι κατάλαβα …

Ντράπηκα τόσο εκείνη την ημέρα , τα βαλα με τον εαυτό μου τον ταλαίπωρο , που δεν χάνει ευκαιρία να αξιολογεί , να χαρακτηρίζει να συμπεραίνει πάντα εκ όψεως μα όχι εκ βαθείας ψυχής, να προσπερνά τις εύλαλες σιωπές και να μην συναισθάνεται την σημαντικότητα κάθε ανθρώπου που μετά πίστεως , ευλαβείας και φόβου Θεού,  εισέρχεται στον άγιο οίκο του  Κυρίου  …Μετάνιωσα που δεν πήγα ποτέ να του ξεκινήσω συζήτηση , που δεν επέμεινα έστω για μια μόνο φορά να έρθει να σταθεί όρθιος δίπλα μου , να του δώσω να πει το Σύμβολο της Πίστης , να ακούσω έστω για μια και μόνο φορά την φωνή του … Κυριακή καλοκαιριού του 2018  , ελάχιστες μόλις μέρες μετά την φωτιά που γέμισε με στάχτες και μαύρο τις ψυχές όλων ημών των τέκνων της οργής,    που για χρόνια την άπαυστη φωνή του Ιωνά κτηνωδώς αγνοούμε και λοιδορούμε , μετά την Θεία Λειτουργία οι Πατέρες θλιμμένοι μου είπαν : -Σήμερα στις 5 κηδεύεται ο κυρ-Χρήστος ο Καπαρέλος !

Δεν τα κατάφερα να παραστώ ! Την ίδια σχεδόν ώρα ένας άλλος συνάνθρωπος μας πορευόταν προς την αληθινή ζωή , πατέρας αδελφού πεφιλημένου…Κι ύστερα εκείνη η βροχή η μανιασμένη , ποτάμια έφτιαξε μέσα σε ελάχιστο χρόνο …Δεν καλοσύνεψε παρά μόνο όταν τον έβαλαν στην ξεδιψασμένη γη , που μύρισε ξανά ελπίδα και Θεό φιλεύσπλαχνο …  Στα εννιάμερα , ανήμερα του Αγίου Χρήστου εκ Πρεβέζης του Νεομάρτυρος!!  που τον έκαψαν ζωντανό απαγγέλλοντας το Πιστεύω , άκουσα για πρώτη φορά την φωνή της κυρά Ελένης του  ! Με συγκλόνισε ο τρόπος της …Μια σκέψη μόνο έκανα ακούγοντάς την  :  Ω Θεέ μου , δεν σταμάτησες ποτέ να διαλέγεις τα ταπεινά παιδιά  σου,  τους ισχυρούς και ακλόνητους έτσι να γονατίζεις …

-Ξέρετε, την ημέρα εκείνη με την βροχή όλοι απορούσαν και μου έλεγαν κάποια από τα  παιδιά μου με παράπονο   …γιατί να βρέχει τόσο στον πατέρα μας …να μην σταματήσει ούτε λεπτό … Εγώ τότε τους είπα μια αληθινή Ιστορία που είχα ακούσει στο ραδιόφωνο της Μητρόπολης …για ένα ζευγάρι ανθρώπων , έναν άντρα με την γυναίκα του… Στου άντρα την κηδεία  , που έκανε πολύ υπομονή όλην του την ζωή με την δύστροπη και αμετανόητη συζυγό του,  άνοιξαν οι ουρανοί , έριχνε ασταμάτητα  νερό,  με το τουλούμι που λέμε …Στης γυναίκας του την εκφορά ύστερα από λίγα χρόνια   , που πέθανε χωρίς ελέησον και μεταλαβιά , είχε μια παραδεισένια καλοσύνη …Της οικονόμησε ο Θεός έστω μια τελευταία παρηγοριά πριν το αιώνιο σκοτάδι… Ενώ στον Άγιο άνθρωπο,  του έδωσε άλλη μια δυσκολία να λάβει ακόμα πιο ανθισμένο το βραβείο από τον στεφανοδότη Κύριο …Μόλις έγινε ο ενταφιασμός του Χρήστου βγήκε ένα υπέροχο ουράνιο τόξο στον Ουρανό ! Ο πιο μικρός από τους εγγονούς μας  ήρθε και μου έπιασε το χέρι και με ρώτησε : Τι είναι αυτό γιαγιά ; Και εγώ του απάντησα πως είναι το ουράνιο τόξο! –Λάθος …μου λέει ! Είναι η σκάλα που ανεβαίνει στον Ουρανό ο παππούς ! Ακούτε τι μου είπε μωρό παιδάκι ! Και την πήραν έπειτα τα δάκρυα !

Ο πατήρ Ιωσήφ που παρακολουθούσε την συζήτηση παρενέβη …

-Έπρεπε να δεις το πρόσωπο του κυρ Χρήστου ! Έλαμπε στην κυριολεξία !

-Έχετε κυρία Ελένη καμιά φωτογραφία του  από την κηδεία;   την ρώτησα

-Ναι έχει η κόρη μου …να την φωνάξω να σας πει …Φυσικά και έχουμε !

-Είναι η κόρη σας με την εγγονή που έψελνε ;

-Τι να σας πω …είναι και πολλές οι κόρες …και τα εγγόνια …

-Πόσες δηλαδή ;

-5 κόρες και ένας γιός…

Ο πολύτεκνος κυρ –Χρήστος , που ….κατάφερα  εννιά μέρες μετά την κηδεία του , να  ανακαλύψω μαζί με τα λοιπά ανήκουστα  και την  ευλογημένη πολυμελή φαμίλια του… Και πόσα ακόμα,  στα επόμενα λεπτά που ήρθε και κάθισε δίπλα μου η κόρη του,  η Φωτεινή του, μια πραεία ύπαρξη που μιλούσε με βαθιά και πρωτόγνωρη αγάπη για τον πατέρα της …

Είναι από τις τόσο  ευλογημένες στιγμές της πίστης , που εκείνο το β από το μακάβριο πάει και χάνεται σε θλιβερά σκοτεινιασμένα υπόγεια …Μακάρια όλα όσα μου διηγήθηκε …

-Μπήκε με πόνους δυνατούς και απροειδοποίητους  στο νοσοκομείο φέτος τα Χριστούγεννα …Μετά από λίγες μέρες και συνεχείς εξετάσεις , οι γιατροί μας είπαν να τον πάρουμε σπίτι για να περάσει τα τελευταία του Χριστούγεννα μαζί μας ! Ήταν , μας είπαν θέμα λίγων μόλις εβδομάδων πλέον  …Μεταστάσεις πολλές από το πάγκρεάς του ! Τα έμαθε από την πρώτη στιγμή όλα ο πατέρας ! Μου είπε λοιπόν αργότερα πως στις 28 Δεκεμβρίου , την θυμάμαι καλά την ημερομηνία γιατί έχει σημασία , προσευχήθηκε στην Παναγία την Πορτοκαλούσα λέγοντάς της : Παναγία μου , επειδή όλο αυτό είναι τόσο ξαφνικό και είναι πολλοί οι άνθρωποι , τόσα παιδιά και τόσα εγγόνια που θα στενοχωρηθούν αν φύγω τόσο γρήγορα  , σε παρακαλώ χάρισε μου λίγο χρόνο ακόμα ! Έτσι και έγινε ! Ο Πατέρας μου κοιμήθηκε ακριβώς …επτά μήνες έπειτα ! Ακριβώς επτά ! Στις 28 Ιουλίου ! Και εμείς όλοι προλάβαμε να τον αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο , να λάβουμε παραπάνω  απ την σοφία του και την πνευματική  σιωπή του ! Ξέρεις γιατί δεν ερχόταν να καθίσει δίπλα σου ; Τον παρακινούσε η μητέρα να έρθει και εκείνος έλεγε πως δεν ήταν άξιος να βρίσκεται εκεί που ψέλνονταν αυτά τα άγια λόγια ! Επτά μήνες ακριβώς κράτησε η τελευταία μας αγκαλιά ! Το ζήτησε από την Παναγία που …αχ και να ξέραμε πόσο πολύ την αγάπησε !Δεν υπήρχε μέρα που να μην πει την Παράκλησή της , αυτή  που της έγραψε ο Καλλίνικος( σ.σ.νυν Μητροπολίτης Άρτης κ.Καλλίνικος ).Και εκείνη δεν του χάλασε χατίρι ! Λίγο πριν μπει στην εντατική στο 401,  μια μέρα μας μίλησε σε όλους που ήμασταν  μαζεμένοι…Σπάνια μιλούσε για τέτοια θέματα και μας έκανε εντύπωση αυτό  !

-Σήμερα το βράδυ , μας είπε ,  μου παρουσιάστηκε η Παναγία η Κατακεκρυμμένη …Γλυκύτατη και παρηγορητική , όπως την ξέρετε στην εικόνα της ! Μου χάιδεψε το κεφάλι και μου είπε κάτι που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το νόημά του ! Χρήστο μου , παιδί μου , μου είπε , θα έχεις 32 πλεονεκτήματα ! Και έφυγε έπειτα ! Τι να εννοούσε  άραγε ; Μπορείτε να μου πείτε ;

-Σπάζαμε όλοι το κεφάλι μας να καταλάβουμε, μα τίποτα … Πριν μια εβδομάδα μόλις , στο φευγιό του τα καταφέραμε να λύσουμε τον γρίφο ! Ξέρεις ποια ήταν αυτά τα 32 πλεονεκτήματα; Ήταν ακριβώς οι 32 μέρες που έμεινε ο πατέρας στην εντατική μετά από μια επέμβαση που έγινε για την ανακούφισή του !Ήταν ο ευεργέτης πόνος , που μόνο ευνοϊκές συστάσεις στέλνει στον Δίκαιο Κριτή !  Έλιωσε ο πατέρας στην κυριολεξία!  Έμειναν μόνο τα οστά του με το δέρμα  ! Συνέχεια με οξυγόνο και ορούς ! Κάθε μέρα να χάνεται όλο και περισσότερο ! Μα κάθε μέρα όλο και πιο ψηλά , εκεί που πάντα μόνο ζητούσε να βρίσκεται ! Την παραμονή της κοίμησής του , ήταν του Αγίου Παντελεήμονος ! Η μάνα μας είχε κατέβει για λίγο στον Ναό του Αγίου που βρίσκεται μέσα στο Νοσοκομείο και που πανηγύριζε ! Προσευχόταν στον Ιαματικό Άγιο μόνο   να έχει γαλήνη ο πατέρας μου και να μην υποφέρει περισσότερο ! Εγώ ήμουν μαζί του στο δωμάτιο ! Την στιγμή που χτυπούσε η καμπάνα μετά την απόλυση , ο πατέρας μου άνοιξε τα μάτια για πρώτη φορά μετά από πολλές  μέρες και βρήκε την δύναμη να σηκώσει το οστεωμένο του χεράκι , χιλιοτρυπημένο από τους ορούς και να κάνει τον Σταυρό του ! Έγειρα λίγο από πάνω του και τον άκουσα να ψιθυρίζει  την ευχή ! Ένα δάκρυ άρχισε να κυλάει στο πρόσωπό του και έπειτα ξαναβυθίστηκε ως το τέλος ! ….Εμένα δεν με πείραξε που έβρεχε τόσο μόλις τον σηκώσαμε για το κοιμητήρι !Ήταν μια μοναδική στιγμή αφού μείναμε μόνο τα παιδιά του και η μάνα μας ενωμένοι και προσευχόμενοι πάνω από το μνήμα του εκείνη την ώρα της μεγάλης μπόρας ! Αυτά είχα να σας πω ! Θα σας στείλω την φωτογραφία σύντομα να την έχετε!

Βγήκα από το αρχονταρίκι και πέρασα μέσα από το καθολικό των Εισοδίων  .Τα παιδιά και τα εγγόνια του κυρ Χρήστου μαζί με την κυρά Ελένη  ξεμάκραιναν σιγά –σιγά από την Πορτοκαλούσα…Στάθηκα μπροστά στο άδειο στασίδι του!

–Να άκουγα έστω εκείνη την στερνή σου φωνή κυρ –Χρήστο !Το τελευταίο ψιθύρισμά σου το συνταρακτικό !  Όσο με αξιώσει η Παναγία να ψέλνω στο μοναστηράκι της το περίβλεπτο , πάντα σε αυτήν την θέση εσένα θα θυμάμαι! Κι ας μην σε άκουσα ποτέ ! Και ας μην σε εκτίμησα όπως και όταν έπρεπε!   Παρακάλεσε την μεσίτρια Μητέρα μας , να παρατείνει ο φιλάνθρωπος Υιός Της το έλεος και την μακροθυμία Του ! Άγνωστοι οι καιροί  της κρίσης και των εσχάτων …Να ναι επτά χρόνια , επτά μήνες , επτά ημέρες ;Επτά λεπτά , που μπορούν το Φως να φέρουν το παντοτινό ;

Όσα χρειάζεται το εγώ μας να γνέψει το καλό και το Θεάρεστο ,  ταπεινά και σιωπηλά   με τα μάτια χαμηλωμένα όπως εσύ !

Δεήσου να μας τα χαρίσει!Να αποδιώξει  το αιφνίδιο ατακτοποίητο για την ψυχή μας!

                                                                        Νώντας Σκοπετέας

Αφιερωμένο στην μνήμη του Χρήστου Καπαρέλλου του πιο φιλακόλουθου παιδιού της Πορτοκαλούσας …Στην γυναίκα του Ελένη και στα παιδόγγονά τους !

ΥΓ: Μόλις λίγο καιρό μετά που γράφτηκαν οι παραπάνω λέξεις -μνήμες ...έφυγε και η κυρά Ελένη ! Ακολουθώντας της υπομονής του  τα ίχνη...ταξίδεψε και εκείνη σε τόπο ετοιμασμένο... 

Η …παράξενη γυναίκα με το Άγιο Φως

Είναι όλες αυτές οι παραξενιές των Χριστιανών σαν θερινός μπαξές με όλα τα αγαθά καρπίσματα της δουλεμένης γης . Καρτερά τούτο το κηπάκι  κάθε  Τετάρτη και  Παρασκευή , της Μάνας το Πάσχα , του Προδρόμου το νήστεμα και του Σταυρού , στης Μεταμορφώσεως το σαράντισμα , να προσφέρει στης ευλάβειας το θυσιαστήριο όλα του τα Θεόσπαρτα γεννήματα. Ναι , για κάποιους είναι παραξενιά η νηστεία . Άλλοι πάλι ευλογημένοι , γυρεύουν εξηγήσεις στων Θεολόγων τα κιτάπια,  αν μια νηστεία μπορεί να τελειώνει σε …νηστεία ! Αν σου λέει πέσει η ημέρα της Κοιμήσεως της Αειπαρθένου Μαρίας Τετάρτη ή Παρασκευή , μόνο ιχθύς καταλύεται!  Και απορούν πως γίνεται να νηστεύουμε σε μέρα μεγάλης γιορτάδας!  Αλήθεια,  οι Νινευίτες κοίταξαν στο ημερολόγιο και στο νηστειοδρόμιο , μόλις ξεκίνησαν να νηστεύουν ως και το νερό μαζί με τα ζά τους ;

Είναι παραξενιά κάποιες γυναίκες , του ονειδισμού τέκνα προσφιλή, να μην φορούν ποτέ τους ανδρικά , και να πορεύονται πάντα μακριά από τον συρμό , μα κοντά στον Θεό  που μήνυσε στον αμετασάλευτο Νόμο Του  πως … «Οὐκ ἔσται σκεύη ἀνδρὸς ἐπὶ γυναικί, οὐδὲ μὴ ἐνδύσηται ἀνὴρ στολὴν γυναικείαν, ὅτι βδέλυγμα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σού ἐστι πᾶς ποιῶν ταῦτα.» (Δευτ. 22, 5). Είναι τόσο παράξενο να αφήνουν τα μαλλιά τους μακριά και να τα πλέκουν σε τριπλές κοτσίδες , έτσι που να συμβολίζεται και με αυτόν τον τρόπο η Αγία Τριάδα ! Και είναι όμορφες , τόσο αρεστές  στα μάτια του Θεού  ! Γεμάτη από παράξενες τέτοιες  ομορφιές είναι η ζωή των  Χριστιανών ! Γνώρισα μια τέτοια «παράξενη» γυναίκα ! Και πρόσφατα ανακάλυψα για εκείνη κάτι τόσο ασυνάντητο …και αυτό εκτός μόδας και συρμού! Όπου πήγαινε ήθελε να χει μαζί της ένα μικρό φαναράκι ! Από πολύ καιρό  είχε βάλει  στο μάτι τούτη την παραξενιά ! Να κρατήσει ολοχρονίς αναμμένο το Άγιο Φως ! Πόσα διλήμματα δεν της έβαζε συνέχεια ο πονηρός και πόσους λογισμούς για  να σβήσει την ακοίμητη φλόγα της …

Θα πιάσει φωτιά το σπίτι σου που φεύγεις και αφήνεις τόσα καντήλια αναμμένα… Αμ το ταβάνι σου που μαύρισε;  Πάλι βάψιμο !  Άλλα έξοδα !   Με τόσο λάδι που καίγεται θα χόρταιναν τόσοι φτωχοί που δεν έχουν στάξα στο ρωγί τους !   Τώρα με τις μεγάλες θερμοκρασίες  θα βάλεις καμιά πυρκαγιά εκεί που πας στα πολλά ξερά που υπάρχουν δίπλα στο οστεοφυλάκειο  !

Πως της ήρθε στ αλήθεια ένα απόγευμα φέτος το καλοκαίρι και καρτέρεψε στο ζεστό εσπέρας στο κοιμητήριο του τόπου της !Στο μεγάλο κοιμητήρι της μεγάλης πόλης ! 

Περπατούσε ανάμεσά τους …με το μικρό της φαναράκι ! Στεκόταν για λίγο κάτω απ τις ανακουφιστικές σκιές των κυπαρισσιών και ανίχνευε και αναζητούσε  με την ματιά της εκείνες τις χαρμολυπημένες μορφές , που δεν θα πάψουν όσο ζουν να στέλνουν ανάσα και αναπαμό στις ολοζώντανες ψυχούλες που έχουν φωνή και μας μιλούν !

-Θέλετε να φωτίσετε το καντήλι  με Φως απ τον Πανάγιο Τάφο ; Έχω εδώ κρατημένο !

Λάμπανε εκείνων τα μάτια από έκπληξη ! Μιλούσε η δακρυσμένη τους σιωπή το ευχαριστώ για τούτο το ουρανόσταλτο δώρο ! Ζύγωσε και ο παπά Θόδωρος και μόλις κατάλαβε , δόξαζε τον Βασιλιά Παράκλητο που ψιθύρισε τούτη την παραξενιά στην μικροκαμωμένη γυναίκα !   

Αύγουστος και ακόμα καίει  του Ανεσπέρου Φωτός η υπέρ ήλιον  λάμψη! Της οικογένειάς μας φίλη και αδελφή πεφιλημένη ! Την καλέσαμε  να μας επισκεφτεί στα πατρογονικά μου , της Μάνης τα αγιομέρια , παραμονές του Αγίου Φανουρίου ! Σαν τέλεψε ο εσπερινός πήρε την λαμπίτσα της την γυάλινη και έσυρε για τα κοιμητήρια του τόπου , τα …ξενοδοχεία των μανιατών  προσδοκούντων ! Μαζί της είχε και  ένα μεγάλο μπουκάλι λάδι , καρβουνάκια και αγιολίβανο ! Έγιναν τα κοιμητήρια της παλιάς Ανδρούβιστας  κείνο το σουρούπωμα  καντηλέρια Αναστάσιμα ! Και κάτι ξεχασμένα , αφώτιστα για χρόνια ολάκερα , παραπονεμένα μνημούρια λάβανε χαρά απρόσμενη ! Στάλαζε ευχαριστώ ο Ουρανός ολοένα στα μάτια της ! Και πήρε έπειτα τον πετρόδρομο για όλα τα ξωκκλήσια του Νικόβου που άστραψαν  με Λαμπροφώς μετά από άγνωρους χρόνους ! Η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια και τα Άγια Θεοφάνεια  και ο Άγιος Αθανάσιος με την πιο χαμηλή πόρτα της πίστης   και η Ανάληψη με το ματάκι της Πλατυτέρας , το βγαλμένο από χέρι μετανιωμένου της παιδιού , και η Αγία Μαρίνα της θειάς Καλλιοπίτσας η γειτόνισσα και ο Άη Χαραλάμπης , ο φιλοξενάρης του Αγίου Φανουρίου …

Στον Όρθρο  της δικής του μνήμης έδωσε στον παπά Σταύρο τον φιλακόλουθο και ευλαβέστατο , που από παιδί λαχτάραγε μόνο την ιεροσύνη , την γυάλινη λάμπα της να ακουμπήσει εκείνος το Άγιο Φως πάνω στο λάξευμα της Παναγιάς,  που ολόκληρο τον κόσμο αγκαλιάζει ! Την πήρε εκείνος με προσοχή και απερίγραπτο δέος και την έβαλε στο βάθος της Άγιας Τράπεζας ! Φως σιμά στο Φως του Ευαγγελίου , στης ευλογίας τον Σταυρό τον πολυτυπωμένο σε κεφαλές  πονεμένων και ταλαιπώρων  ανθρώπων , στο Ιερατικό το άκλειστο για τους ταπεινούς και φιλακόλουθους υπουργούς του Υψίστου ! Και έλαμψαν τόσο αλλιώτικά όλα ! Και αισθανθήκαμε  το ομοθυμαδόν  όσοι ήμασταν μέσα στο μικρό ξωκκλήσι και όσοι στέκονταν πρωτόγνωρα σιωπηλοί στην φρεσκοασβεστωμένη αυλή του !Και δυνάμωσαν απερινόητα οι φωνές μας ! Και του ψάλτη η φωνή  που την ώρα του Κοινωνικού ίσως για πρώτη φορά σε τούτον τον οίκο έψαλε   το Δούλοι Κύριον και  έπειτα το Εξομολογείσθαι τω Κυρίω , δυνάμωσε πιότερο όταν ακούστηκαν οι στίχοι:    …  οἱ ἑστῶτες ἐν οἴκῳ Κυρίου, ἐν αὐλαῖς οἴκου Θεοῦ ἡμῶν… Τῷ ποιήσαντι φῶτα μεγάλα μόνῳ, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ…

Και χαιρόταν η γυναίκα και έκλαιγε βουβά  και ευχαριστούσε με αλληλούια τον Βασιλιά Παράκλητο , που της ψιθύρισε τούτην την …παραξενιά ! Υπόσχεση Του έδωσε εκείνη την ώρα ,  ως την τελευταία της πνοή , απ τον εύφορο  μπαξέ της ψυχής της , να θησαυρίζει  καρπούς , να τους μοιράζει ευλογία σε κάθε Χριστό που θα σταθεί δίπλα της …

Νώντας Σκοπετέας

Αφιερωμένο στην αδελφή μας Στ.Στ. και σε όσους έχουν την ευλογημένη συνήθεια της διατήρησης του Αγίου Φωτός από το βράδυ της Αναστάσεως του Χριστού μας !

Πάμε ξανά Ουγκάντα !

Υπάρχουν άνθρωποι που κανονίζουν από τώρα συν Θεώ για του χρόνου το καλοκαίρι …Για τις …διακοπές τους …Που οι καρδιές τους δεν σταματούν νοερώς να μεταβαίνουν συνέχεια σε μια απρόσμενη δεύτερη πατρίδα ! Δεν έχει ούτε παραλίες με γαλάζιες σημαίες και πρσινογάλανα νερά , ούτε δροσερά ξαποστάματα με αναψυκτικά στον πάγο και ουζάκι εκεί που σκάει το κύμα …Έχει φτώχεια μα και χαρά Θεού ! Έχει σκληρή δουλειά μέσα στην ζέστη , μα και αγκαλιές θαλπερές και αγάπη ,που πιο ανυπόκριτη πουθενά αλλού δεν θα βρείς …Έχει ελλείψεις σε βασικά , μα περίσσευμα σε ελπίδα και γλυκιά καρτερία ! Έχει Χριστό παντού σε κάθε σου βήμα , σε κάθε ανάσα και χαμόγελο !Ένα διαρκές , αμείωτο , ολόφωτο σαν τον ήλιο χαμόγελο !Έχει Άγιο Σπυρίδωνα και Μυρτιδιώτισσα  Παναγιά !Έχει Ελλάδα στην Ουγκάντα και Ορθοδοξία γνήσια , ανόθευτη , Ζωντανή !

 7 χρόνια πάνε από τότε . Στο καντήλι φρέσκο λάδι από χέρια Θεοκίνητα που δεν τα περίμενες ! Η φωτιά του ακοίμητη , λάμπει στα Ιερά του παπά –Γιώργη και του πατρός Αριστοτέλους ! Λιτανεία στο Λουγκουζί ! Τα σοκολατάκια ντυμένα παπαδάκια στης Ορθοδοξίας τα χρώματα, υψώνουν λαμπάδες και εξαπτέρυγα ! Ο Άγιος  Σπυρίδωνας τα παίρνει ξανά στην αγκαλιά του ! Όλο και πληθαίνει με νέα μαύρα αγγελούδια το εφέστιο εικόνισμά του !  Ψηλά και αυτό να ακουμπήσει στου Ουρανού τον θόλο !Περνούν όλοι τους από κάτω !Η καμπάνα ακούγεται σαν καρδιά που η χαρά δυνατά χτυπά ! Ο αντίλαλός της φτερακίζει στα διψασμένα Ορθόδοξα της Ουγκάντας ! Η Ελλάδα κυματίζει ! Οι νεοφώτιστοι ακολουθούν !Χιτώνες φωτεινοί του πολυέλαιου Πατέρα θα ντύνουν τώρα τα μαύρα κορμιά και τις ολόλευκες καρδιές τους ! Το όνειρο ακόμα κρατά ! Η φλόγα άσβηστη ! Τα χαμόγελα πληθαίνουν σαν την Ορθοδοξία! Και εμείς ξανά εδώ,  να ξεφυλλίσουμε  αναμνήσεις , δάκρυα ανείπωτης χαράς , αγκαλιές αποχωρισμού , υποσχέσεις επιστροφής ! Και ψυχές που ήδη λαχταρούν τα επόμενα , τα αγαπημένα , τα τόσο δικά τους και δικά μας ! Πάμε ξανά Ουγκάντα ! Σε μέρη  που ως τώρα ποτέ δεν αξιωθήκαμε να  πορευθούμε μα πάντα νοσταλγούμε !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή αφιερωμένη στην 7 η Ιεραποστολή της Ι.Μ.Παναγίας της Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα Ιούλιος –Αύγουστος 2018

Η προσπάθειά  συνεχίζεται:

Εθνική τράπεζα : 656/201115-86

στο όνομα του ιερέως της Ιεραποστολής μας George Nyombi

http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.com/

Θα είμαι και Εγώ εκεί…

…ἡμεῖς δὲ οὐ τὸ Πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν. ἃ καὶ λαλοῦμεν οὐκ ἐν διδακτοῖς ἀνθρωπίνοις σοφίας λόγοις, ἀλλ᾿ ἐν διδακτοῖς Πνεύματος Ἁγίου, πνευματικοῖς πνευματικὰ συγκρίνοντες. ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος οὐ δέχεται τὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ· μωρία γὰρ αὐτῷ ἐστι, καὶ οὐ δύναται γνῶναι, ὅτι πνευματικῶς ἀνακρίνεται. ὁ δὲ πνευματικὸς ἀνακρίνει μὲν πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ᾿ οὐδενὸς ἀνακρίνεται....

                                       ( Κορ.Α΄ β΄12-15)

-Πάλι λιβάνισες καλέ μαμά ; Το πρωί δεν ξαναθύμιασες το σπίτι ;

-Καλά παιδί μου , ευωδιαστό άρωμα είναι αυτό , τι σε ενοχλεί ;

-Δεν με ενοχλεί και το ξέρεις …απλά  περιμένω να έρθει η  Μαργαρίτα  η συμμαθήτριά μου να κάνουμε εκείνη την εργασία στην Λογοτεχνία , που σου είπα !

-Ε , και τι την ενοχλεί την Μαργαρίτα  μας καλή μου το λιβανάκι ;

-Να , την άλλη φορά που είχε έρθει , πριν το Πάσχα , που είχες λιβανίσει μου είπε : Πάλι κηδεία είχατε ;

-Α , έτσι το ευλογημένο …Στο δικό της σπίτι δεν λιβανίζουν ;

-Όχι …ούτε πολλές εικόνες έχουν παντού όπως εμείς , μόνο σε μια γωνία στον διάδρομο υπάρχει  ένα εικόνισμα  της Παναγίας , ούτε καντηλάκι έχω δει …

-Και εσύ Κοραλία μου , της μιλάς καθόλου , της λες τίποτα εσύ για όσα τόσα χρόνια έμαθες …για την εξομολόγηση , την Θεία Κοινωνία , τον Εκκλησιασμό , την πνευματική Ζωή ;

-Όχι , διστάζω κάπως  …στην εκδρομή που πήγαμε τις προάλλες   και καθίσαμε κάπου  να φάμε με όλα τα παιδιά απ την τάξη  , έκανα τον Σταυρό μου και εκείνη παραξενεύτηκε και μου είπε …τι είσαι βρε , γριά να σταυροκοπιέσαι ; Μα είναι καλό κορίτσι η Μαργαρίτα μαμά , την θέλω για φίλη μου , είναι όμορφη και διάσημη στο σχολείο…είναι αυτό που λέμε πολύ …famous !Bέβαια κάποιες φορές το παρακάνει και εκείνη και καμώνεται την μεγάλη  …

Χαμογέλασε και σιώπησε   η μάνα της …Εφηβεία σκέφτηκε …Μα είχε εμπιστοσύνη στην μικρή  της κόρη …Προσπάθησε τόσα χρόνια με τον άντρα της,  βίωμα σταθερό  να δώσουν στα παιδιά τους ..εικόνες , παραστάσεις αληθινού Θεού και των Αγίων Του . Έκαναν το σπίτι τους κατ οίκον Εκκλησία …Χριστό τους έδιναν συνέχεια για εφόδιο …Μοναδική  τους προίκα ο Χριστός …Η κληρονομιά των παιδιών τους  και η εν Κυρίω και μόνο  δική τους καύχηση …

Γι αυτό τον λόγο δεν την πίεζε πολύ τώρα στις απότομες αλλαγές του σώματός της , στην δύσκολη αυτή περίοδο για κάθε κορίτσι που σχοινοβατεί  ανάμεσα στην γυναίκα και το παιδί …

-Θέλεις να της μιλήσω της φίλης σου εγώ σαν έρθει ; Να της πούμε δυο λόγια για τον Χριστό μας , να την καλέσουμε μια μέρα με τους γονείς της και τον αδελφό της για φαγητό ;

-Μπα ….άσε καλύτερα ….Δεν ταιριάζετε καθόλου μ αυτούς !

-Καλά όπως θες κορίτσι μου ! Μόνο αν σου δοθεί ευκαιρία πες της κάτι …ή καλύτερα να σου πω …βρες μια αφορμή και πηγαίνετε λίγο πάνω στην γιαγιά σου   την Κοραλία …Αυτή πάντα βρίσκει έναν τρόπο να σε μαγεύει με τις μνήμες και τις διηγήσεις της …Θα χαρεί να την γνωρίσει η φίλη σου ! Τι λες ;

-Θα το σκεφτώ ! Και εμένα με συναρπάζουν οι ιστορίες της γιαγιάς οι αληθινές !

-Με συγκινείς που λες ότι είναι αληθινές , οι ιστορίες της Μάνας μου …Ξέρεις , πολλοί την έχουν λοιδορήσει , την έχουν κοροϊδέψει για αλαφροΐσκιωτη ..Ζουρλοκοραλία την φώναζαν κάποιοι παλιά …Ο Θεός να μην τους ξεσυνεριστεί τώρα που έφυγαν απ την ζωή …Που να πιστέψουν αυτά που έβλεπε η μάνα μου ! Πρέπει να χεις και συ καθαρή καρδιά για να τα πιστέψεις , για να τα νοιώσεις όλα τούτα !   Η μανούλα μου ! Έφτασε ογδόντα  χρονών και το μυαλό της ξυράφι …ο λόγος της τόσο χαρισματικός …οι μνήμες της τόσο ζωντανές …Πόσο λαχταρά τον τόπο της …ειδικά τώρα που την φέραμε μόνιμα εδώ μαζί μας …Της λείπει πολύ το χωριό …Αλλά πλέον δεν την βαστούν τα πόδια της …Πρέπει να την φροντίζουμε , να την προσέχουμε …Σ ευχαριστώ που τόσο την αγαπάς κι όλο ανεβαίνεις πάνω να της κρατήσεις συντροφιά …Εδώ που τα λέμε σου χει και αδυναμία …έχεις το όνομά της ..είσαι και η μικρότερη απ τους  3 σας …

Δεν είχε καταλάβει πως τα λεγε μόνη της τούτα τα τελευταία λόγια η Διαμαντούλα !Εξακολουθούσε να θυμιάζει το σπίτι σε όλα τα δωμάτια και  νόμιζε πως η κόρη της την παρακολουθούσε …Μα η  μικρή είχε βγει ήδη στην αυλή του σπιτιού τους και περίμενε την φίλη της να έρθει …

-Μονολογούσα τόση ώρα  …Αχ παιδάκι μου  …δόξα τω Θεώ , σκέφτηκε και για λίγο μόνο συννέφιασε στην θέα της κόρης της , που έμπαινε στο σπίτι μαζί με την συμμαθήτριά της …

-Καλώς τις συμμαθήτριες είπε, μα η ματιά της δεν έφευγε από το πρόσωπο της Μαργαρίτας …Ένα μικρό αστεράκι τατουάζ στο πλάι του λαιμού της και ένα σκουλαρίκι στην μύτη της , την έκαναν για λίγο να κομπιάσει  … ιδίως μόλις την άκουσε να λέει στην κόρη της :

-Δεν μου είπες με γειά …για το τατουάζ και το σκουλαρίκι …

-Πότε τα έκανες;

-Xθες το απόγευμα και τα δύο …Το τατουάζ είναι προσωρινό! Φεύγει με νερό ! Δεν μου είπες όμως σ΄ αρέσουν ;

-Ναι …δεν λέω …ωραία είναι …μα δεν πόνεσες που τρύπησες την μύτη σου  ;

-E …λιγάκι …μα μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος ; που λέει και η γιαγιά μου …

-Δεν την έχω γνωρίσει την γιαγιά σου Μαργαρίτα !

-Α είναι πολύ προχώ η γιαγιά μου …Αμα  την δεις δεν θα πιστέψεις ότι είναι 73 χρονών ! Ξανθό μαλλί , περιποιημένη πάντα , στην τρίχα …κοκέτα ! Ούτε 60 δεν την κάνεις !

-Α πρέπει να γνωρίσεις και την δική μας την γιαγιά …την κυρά Κοραλία ! βρήκε ευκαιρία και μίλησε τότε η Διαμαντούλα …Κοίταξε για λίγο την κόρη της μήπως και της θυμώσει , που έκανε εκείνη τελικά  την πρόταση μα δεν κατάλαβε να πειράχτηκε …

-Μόλις τελειώσετε Κοραλία μου,  αν έχει λίγο χρόνο και η Μαργαρίτα μας,  ανεβείτε πάνω να την γνωρίσει !

-Θες να ανέβουμε μετά Μαργαρίτα στην γιαγιά μου ;

-Ναι αμέ ! no problem ! Είναι και η γιαγιά σου προχώ;

-Κατά μια έννοια είναι ! είπε η Κοραλία χαμογελώντας με νόημα στην μάνα της  και πόσο το ευχαριστήθηκε εκείνη  αυτόν της τον λόγο ! Είπαμε , είχε εμπιστοσύνη στην κόρη της ! Πολλές φορές από πολύ μικρή της έλεγε , ο δικός της ο καθρέφτης να ναι πάντα η μορφή της Παναγίας μας !

 

Η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου ! Τούτη την στιγμή  σαν να αισθάνθηκε  πως το κορίτσι της είχε  την ωριμότητα και την δύναμη  πλέον  να καταλάβει τα αληθινά , μα και πως είχε την ευλογημένη  σοφία της γερόντισσας μάνας της σαν πέπλο και πίστης σκέπη  να την προστατεύει …Κάτι θα έβρισκε εκείνη πάλι να θυμηθεί και να φωτίσει  τα… σκοτεινά  !  

Έτσι και έγινε λοιπόν ! Δυο ώρες ύστερα , η γιαγιά Κοραλία υποδεχόταν με χαρά πολύ την εγγόνα της την συνονόματη και την φίλη της την Μαργαρίτα ! Καθισμένη την συνάντησαν στην μικρή της  πολυθρόνα, με την μαγκουρίτσα της , το πάλλευκο κεφάλι της , την μπελερίνα της την πλεχτή και  την ποδιά της ,  με το ραδιοφωνάκι δίπλα της συντονισμένο στον σταθμό της Μητροπόλεως να ακούει τα λόγια και τα τραγούδια του Θεού !   

-Καλώς μου τες  ! Καλώς μου  τες, τις κοπελιές μου τις φωτεινές  ! Πως σε λένε εσένα καμαράκι μου;

-Μαργαρίτα ! Απάντησε η μικρή με ένα συνεχές απορημένο βλέμμα , αφού  αλλιώς είχε συνηθίσει τις γιαγιάδες…

-Αχ τι όμορφο όνομα !  Καλά ψυχή μου ,  Κοραλία μου, γιατί  δεν μου είχες πει πως είχες φίλη με την οποία γιορτάζετε την ίδια μέρα ;

 -Μα …η Μαργαρίτα γιαγιά , γιορτάζει των Αγίων Πάντων ! Έτσι δεν είναι  Μαργαρίτα ;

-Ναι απ ότι ξέρω …Βασικά εγώ στα γενέθλιά μου γιορτάζω …αλλά ναι των Αγίων Πάντων είναι η γιορτή μου κάπου προς το Καλοκαίρι  !

-Παιδί μου γλυκό υπάρχει Αγία Μαργαρίτα , που τιμάται μαζί με την Αγία Κοραλία την 1^η Σεπτεμβρίου !

-Αλήθεια γιαγιά ; Και η Μαργαρίτα είναι μέσα στις 40 παρθένες που γιορτάζουν ; Όπως και  η μαμά μου , η Διαμαντούλα …η Αδαμαντίνη έτσι;

-Ναι μάτια  μου ακριβώς ! Ήταν 40 ασκήτριες ,πάναγνες παρθένες και πανέμορφες ,  η Αδαμαντίνη , η Αθηνά , η Ερασμία , η Ασπασία, η Μαργαρίτα , η Κοραλία , η Σαπφώ , η Ερατώ , η Θεανώ , η Τερψιχόρη , η Αφροδίτη , η Ακριβή , η Καλλιρόη και πολλές ακόμα που με τον δάσκαλό τους τον Αμμούν , που ήταν διάκονος στην Θράκη μαρτύρησαν με φριχτά βασανιστήρια από τον ηγεμόνα … Αυτός άλλες τις  έκαψε ζωντανές, άλλες τις σκότωσε με μαχαίρια και πυρωμένα σπαθιά ,  άλλες τις  αποκεφάλισε,  μαζί με τον δάσκαλό τους στο μαρτύριο ! Μεγάλες Αγίες όλες τους ! Και η Μαργαρίτα βασανίστηκε και θανατώθηκε για την αγάπη του Χριστού μας !

-Πώς  τα θυμάστε όλα αυτά …απόρησε η Μαργαρίτα …  -Αχ μάτια μου , οι Άγιοι θα μας δικάσουν ! -Αχ το Άγιο συναξάρι ! Μια ζωή παιδάκι μου !Μέσα στην Εκκλησία! Κάθε μέρα τόσα χρόνια ! Μα και τώρα,  όποτε μπορώ,  εκεί λαχταρώ να βρίσκομαι ! Μέσα στην Εκκλησία , στις ακολουθίες , στους Εσπερινούς , την ώρα που ξεκινά η γιορτή των Αγίων της ημέρας μετά το Νυν απολύεις του παπά !

-Λίγο ακαταλαβίστικα μου φαίνονται όλα τούτα , είπε η Μαργαρίτα …Εσύ Κοραλία τα καταλαβαίνεις ;                        

-Ναι , απόλυτα !  Και εμένα μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι στην Εκκλησία, ιδίως τις Κυριακές ! Παλιά πήγαινα μαζί με την γιαγιά από πολύ πρωί ! Τώρα , πάω βέβαια τακτικά , αλλά καθυστερώ κάποτε-κάποτε και κλέβω μερικές φορές και λίγο ύπνο!   Αλλά προσπαθώ να είμαι κάθε Κυριακή …μεταλαμβάνω κιόλας !

-Α , δεν μας τα χες πει αυτά ! Δεν ήξερα πως ήσουν τόσο της Εκκλησίας !

-Όλοι ψυχή μου της Εκκλησίας είμαστε ! μίλησε η γεροντισούλα με την απαλή της φωνή ! Δεν είσαι εσύ της Εκκλησίας νομίζεις ; Βαπτισμένη είσαι στο όνομά Του ! Δικοί Του είμαστε όλοι ! Δεν πηγαίνεις εσύ αγάπη μου γλυκιά στην Εκκλησία ;Κάθε Κυριακή ;  Να συναντήσεις τον Χριστό μας;

 - Ναι … να σας πω , πηγαίνουμε κάποιες φορές , σίγουρα  την Μεγάλη Εβδομάδα στον Επιτάφιο και στην Ανάσταση! Και το καλοκαίρι στο χωριό του μπαμπά που έχει ξωκκλήσια   …Και με το σχολείο όταν μας πάνε  αλλά όχι και κάθε Κυριακή  ! Άλλωστε έχουμε και ένα Εκκλησάκι , την Αγιά Μαρίνα ακριβώς δίπλα στο σπίτι μας ! Πάμε καμιά φορά με την αδελφή μου και καθόμαστε μόνες μας  ! Είναι ωραία ! Έχει ησυχία ! Μας αρέσει και μένουμε αρκετά ! Ανάβουμε και κεράκια ! Φιλάμε τις εικόνες ! H μητέρα μου λέει πως ο Θεός είναι παντού εξ άλλου !  Όπου κι αν είσαι και του μιλήσεις λέει σε ακούει ! Και εκείνη δεν πάει στην Εκκλησία πολύ συχνά ! Μερικές μόνο φορές , όταν υπάρχει κάποιο μνημόσυνο μας σηκώνει και εμάς και πηγαίνουμε προς το τέλος  ! Άλλωστε δεν συμπαθεί και τον παπά μας ! Είναι λένε  κουτσομπόλης και φιλοχρήματος !

-Ναι παιδάκι μου , καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην την  αναπαύει ο παππούλης , μα δεν πάμε για τους παπάδες στην Εκκλησία , πάμε μόνο για τον Δεσπότη Χριστό ! Εκείνοι σαν άνθρωποι αμαρτάνουν όπως όλοι μας , μα μόνο αυτοί μπορούν να μας μεταδίδουν τον Χριστό ! Κι ας είναι τα χέρια κάποιων  τους βρώμικα , χρυσό μας δίνουν , ατόφιο θησαυρό , αμόλυντο ! Ακούστε να σας  πω μια ιστορία από όταν ήμουν και εγώ στην ηλικία των μανάδων σας ! 

Ήμασταν  τότε στο χωριό μας ! Μην κοιτάς τώρα που ερημώσαν τα χωριά και τραβήχτηκαν όλοι στις πόλεις ! Τότε αντανακλούσαν  ζωντάνια οι τόποι μας και είχαν και ενορίες και παπάδες που λειτουργούσαν κάθε μέρα σχεδόν! Εγώ κόρες μου , είχα συνήθειο από μικρό παιδάκι  να πηγαίνω πρώτη στη Εκκλησία ! Ιδίως τις Κυριακές ,  να φιλήσω το Ευαγγέλιο στον Όρθρο και πιο πριν ακόμα ήμουν εκεί  ! Να ακούσω και για την Ανάσταση του Κυρίου ! Εκείνη την ώρα που το φως έξω αρχίζει να αγκαλιάζει την πλάση , μέσα στις Εκκλησίες εξιστορούνται μεγάλα γεγονότα , θαυμαστά πολύ , που κάνουν ακόμα και τους Αγγέλους να εκπλήσσονται ! Ξεκινούσα που λέτε από το σπίτι μας στην πάνω γειτονιά  και έπαιρνα τον κατήφορο για την Χώρα που ήταν η Κοίμηση , η μεγάλη Εκκλησία του χωριού μας ! Καλοκαίρι ήταν θυμάμαι ! Ιούλιος στις αρχές του! Της Αγίας Κυριακής ήταν και  έπεφτε εκείνη την χρονιά και μέρα  Κυριακή ! Όπως πήγαινα λοιπόν πολύ  πρωί , νωρίτερα από τους άλλους τους δικούς μου τον άντρα μου τον συγχωρεμένο και τις θυγατέρες  μας , περνάω μπροστά από την Εκκλησία του Σωτήρα κάτω στο λαγκάδι με τις καρυδιές  …Το θυμάσαι Κοραλία μου που σε πήγαινα μικρούλα και ανάβαμε τα καντήλια κάθε απόγευμα ! 

Περνώντας λοιπόν από την αυλή του Σωτήρα άκουσα ολοκάθαρα από μέσα να έρχονται   ήχοι από  ψαλμουδιές και θυμιατίσματα ! Μπα λέω ! Δεν  είπε ο παπά Λεωνίδας ότι θα λειτουργήσει εδώ σήμερα ! Και μπήκα στον Ναό  ! Μόνη μου ήμουν , ούτε η επιτρόπισσα η θειά Κατίνα , ούτε ο Γιώργης ο καντηλανάφτης  , ούτε ψάλτης, ούτε κανείς συγχωριανός μου…Νωρίς είπα είναι ακόμα …θα αρχίσουν να φτάνουν  σε λίγο ! Μα το ιερό γεμάτο από ιερείς που πηγαινοέρχονταν  ! Και ψέλνανε όλοι τους  συνέχεια …κάπως αλλιώτικα  μου φάνηκαν τα λόγια τους μα ήταν τόσο υπέροχη η μελωδία ! Κάθισα στο στασίδι πίσω απ το παγκάρι και δεν χόρταινα να τους ακούω ! Σκεφτόμουν ! Γιατί τόσοι παπάδες σήμερα και άγνωστοί μου  όλοι τους  ! Θα ήρθαν από την πόλη …Στην χάρη της Αγίας Κυριακής …Μήπως ο Κυριάκος ο Πετρόγιαννος που γιορτάζει σήμερα , ο πρόεδρος της κοινότητας τους έφερε , που θα κανε και αρτοκλασία , αλλά πάλι που είναι οι άρτοι ; Και εσπερινό γιατί έκανε ο παπά –Λεωνίδας  στην Κοίμηση και τίποτε δεν ανέφερε για σήμερα ; Και που είναι ο παπάς μας ; Δεν τον έβλεπα πουθενά ! Έβαλα λογισμό λοιπόν πως μάλλον κάποιος ξένος –επισκέπτης του καλοκαιριού απ τους Αμερικάνους μας , έκανε την λειτουργία και προσκάλεσε τους ιερείς! Μα σε λίγο αυτό που είδα με έκανε να τα χάσω ! Ένας Δεσπότης που φωτοβολούσε το πρόσωπό του και τα άμφιά του λάμπανε , βγήκε και ευλόγησε απ την Ωραία Πύλη ! Μην ήταν ο δικός μας ;Δεν μπορούσα καθόλου να διακρίνω από την λάμψη του  !   Έσκυψα το κεφάλι μου ! Δεν γινόταν  να δω το πρόσωπό του ! Άκουσα μόνο την γλυκύτατη φωνή του ! Δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα πέρασε ! Δεν φαινόταν κανείς να έρχεται στο μεταξύ  ! Σκέφτηκα τους δικούς μου που θα πήγαιναν στην Εκκλησία της Κοίμησης και δεν θα με έβρισκαν εκεί !  Φοβήθηκα μη και ανησυχήσουν τόση ώρα που είχε ήδη περάσει !  Φίλησα το εικόνισμα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και έκανα να βγω έξω ! Εκείνη την ώρα ξαναπρόβαλλε λουσμένος στο Φως  ο Δεσπότης στην Ωραία Πύλη ! Άκουσα την φωνή του να μου λέει :

-Τέκνον που πάς ;

-Του απάντησα με όση φωνή  μου είχε μείνει ! Σεβασμιώτατε με συγχωρείτε ! Πρέπει να πάω στην Κοίμηση ! Θα ανησυχούν οι δικοί μου !Δεν τους είχα πει πως θα έρθω εδώ και θα με ψάχνουν ! 

-Πήγαινε Κοραλία ! μου είπε Εκείνος ! Θα είμαι και εγώ εκεί !

Βγήκα βιαστική έξω και πήρα τον κατήφορο ξανά ! Σκεφτόμουν συνέχεια αυτό που μου είπε : Θα είμαι και εγώ εκεί !  Θα είμαι και εγώ εκεί !  … Κάποια στιγμή με φώτισε  ο Κύριος και κατάλαβα ! Συγκινήθηκε η Κοραλία και έβγαλε απ την ποδιά της ένα μαντήλι να σκουπίσει τα δάκρυά της !

-Και τι έγινε τελικά ; ρώτησε η Μαργαρίτα που τόση ώρα άκουγε με ενδιαφέρον την διήγηση της γιαγιάς …Η μικρή Κοραλία και εκείνη εκστασιασμένη ! Δεν την είχε ξανακούσει ποτέ τόσα χρόνια τούτη την ιστορία …

-Τελικά καρδιά μου , πήγα στην Κοίμηση! Μόλις ξεκινούσε η Δοξολογία ! Κοίταξα προσεκτικά μέσα στον  Ναό  μήπως και δω τον Λαμπρό Δεσπότη…

-Τον είδες γιαγιά ; ρώτησε τώρα η εγγονή της …

-Ναι …ήταν ακόμα στον Δεσποτικό του Θρόνο και ευλογούσε και έπειτα  μπήκε μέσα στο Ιερό  !Εκεί που βρίσκεται πάντα μαζί με την Μητέρα Του, όλους τους Αγίους και όλους τους Αγγέλους Του ! Σε κάθε Εκκλησία όλες τις μέρες , τις Κυριακές και τις Γιορτάδες ! Εκεί που προσφέρεται   αναίμακτα ο Κύριος και Δεσπότης της ζωής μας ! Στην Θεία Λειτουργία! Μόνο εκεί θα τον συναντήσουμε τον Ζώντα Θεό μας ! Και μόνο εκεί θα ενωθούμε μαζί του ! Την ώρα εκείνη μόνο την ευλογημένη ! Όλες τις άλλες ώρες παιδιά μου φυσικά και υπάρχει παντού ο Χριστός μας, μα δεν μπορούμε να ενωθούμε με το Σώμα και το Αίμα Του ! Αυτή είναι η διαφορά ! Γι αυτό είναι ωφέλιμο για τις ψυχές μας να πηγαίνουμε στον Ναό όταν τελείται το μεγάλο αυτό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας , μετανοημένοι και εξομολογημένοι , να Τον λάβουμε μέσα μας ! 

Πάντα θα είναι και Αυτός εκεί ! Όπως τότε μου υποσχέθηκε ! Μην τα πείτε αυτά πουθενά παιδιά μου ! Μόνο μετά , που θα φύγω και εγώ ! Πως μου ρθε τώρα και σας το πα ! Σε κανέναν δεν το έχω ομολογήσει τόσα χρόνια που πέρασαν από εκείνη την Κυριακή  ! Ούτε στην μάνα σου Κοραλίτσα μου ! Μόνο στον παπά Λεωνίδα  το είπα τότε τον μακαρίτη που με εξομολογούσε ! Όχι γιατί φοβόμουνα μήπως με ξαναπούν τρελή και αλαφροΐσκιωτη ,τα χα συνηθίσει όλα τούτα ,  μα γιατί φοβόμουν μήπως χάσω εκείνο το Φως του Δεσπότη  …

-Πέρασε η ώρα , είπε η μικρή Κοραλία ! Νύχτωσε έξω ! Θα θες να φύγεις Μαργαρίτα !

-Όχι , μου άρεσε τόσο αυτή η ιστορία ! Σαν να κατάλαβα πολλά σήμερα ! Είχα ακούσει για την Θεία Ευχαριστία στο σχολείο και κάποτε τυχαία που έκανα ζάπινγκ  σε μια εκπομπή , με έναν παππούλη στον Λύχνο , στην τηλεόραση! Μα σήμερα …σαν κάτι να ένιωσα μέσα μου …δεν ξέρω …είναι όντως πολύ προχώ η γιαγιά σου !

-Αφού στο είπα, δεν στο είπα ;

-Να έρχεσαι Μαργαρίτα μου , μίλησε  η γιαγιά , όποτε θες με την φιλενάδα σου  εδώ να μιλάμε ! Πολύ χάρηκα που σε γνώρισα ψυχούλα μου! Φέτος αν θέλει ο Θεός ,  να την γιορτάσετε μαζί την γιορτή  σας ! Πρώτη φορά και εσύ! Και αν είναι ευλογημένο  να κάνουμε μια αρτοκλασία όλες μας στην Εκκλησία , να προετοιμαστούμε  πρώτα όμως και να ευχαριστήσουμε τον Δεσπότη Χριστό που θα μας αξιώσει να ενωθούμε μαζί Του !Γιατί παιδιά μου να τον θυμάστε πάντα τον λόγο Του! Δεν φεύγει ποτέ εκείνη η γλυκιά φωνή του από τα αυτιά και την ψυχή μου:

Θα είμαι και εγώ εκεί !

Νώντας Σκοπετέας

Από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;''

(εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Αληθινό περιστατικό , ( η εμφάνιση του Μέγα Αρχιερέως) από κήρυγμα του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ.Αθανασίου , έτσι όπως διασκευάστηκε για τις ανάγκες …εφηβικών ψυχών…