Ένα παράσχου Κύριε, που πρέπει τα
χείλη και η φωνή της ψυχής να βροντοφωνάζει… Ακούγαμε τις προάλλες, ένα από τα δόξα τω θεώ σε αφθονία, ηχογραφημένα
κηρύγματα του Θείου λόγου, από τον Χρυσόστομο των ημερών μας, Άγιο γέροντα Αθανάσιο
Μυτιληναίο, πάνω στην ερμηνεία της Θείας λειτουργίας. Ομιλίες που αλλάζουν ζωές,
πορείες, και προσανατολισμούς…Περιέγραφε, ή μάλλον καλύτερα προσομοίαζε, την διαδρομή της
πνευματικής ζωής ενός ανθρώπου, σαν μία περίοδο σποράς, ωρίμανσης, ανθοφορίας
και καρποφορίας, θέλοντας να τονίσει, πως η μετάνοια και η πνευματική ζωή, δεν
είναι μία έννοια, αλλά μια διαρκής
κατάσταση. Σίγουρα τούτη τη στιγμή, θα έρθει ο πονηρός, να ψιθυρίσει στο αυτί μας:
Μέσα είσαι! Θα μας θυμίσει έπειτα, χρόνους
πολλούς μέσα στην Εκκλησία, στην Εξομολόγηση,
στην Θεία Κοινωνία, στα δάκρυα, στις μετάνοιες, στην ελεημοσύνη, στη
διακονία του πλησίον, στους κύκλους της Αγίας
Γραφής, στις ομιλίες στα προσκυνήματα, στα κομποσκοίνια, στα ακοίμητα καντήλια, στα φροντισμένα
προσκυνητάρια, στις νουθεσίες, στις εκπομπές, στις συναντήσεις μας με Αγίους,
στα καλά λόγια που ακούσαμε από εκείνους… Κάθε φορά από ένα τέτοιος λογισμός σου
έρχεται αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, εσύ να βάζεις στο μυαλό σου δυο σκέψεις:
Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών και
έπειτα την απάντηση του Αγίου Αντωνίου, του καθηγητή της ερήμου, μόλις και
εκείνου ο διάβολος του ψιθύρισε, βλέποντάς τον να φεύγει με το… express του Παραδείσου
για την Άνω Ζωή, την ατελεύτητη…
Μου ξέφυγες, με νίκησες Αντώνιε! Όχι ακόμα! του είπε, ρίχνοντάς του την χαριστική βολή, με το μέγιστο όπλο του φωτός, που καίει τους δαίμονες, την ταπείνωση! Μόνο μόλις μπήκε μέσα στον Παράδεισο, ο Μέγας Αντώνιος είπε: Τώρα ναι, με την χάρη του θεού σε νίκησα! Ως τα τέλη λοιπόν, όλα παίζονται! Για λογαριάστε, πόσο θα αναθεωρήσουμε, αν αυτό κατανοήσουμε! Κανέναν, μα κανέναν απολύτως και πρωτίστως τον εαυτό μας, ούτε θα δικαιώνουμε, αλλά ούτε και θα καταδικάζουμε, ακόμα και αν όλα είναι πρόδηλα ενώπιόν μας, ακόμα και αν για κάποιον μίλησε με καλά λόγια ένας σύγχρονος Άγιος ή γράφτηκε κάτι επαινετικό ή και αρνητικό πριν από χρόνια, αυτό δεν αποτελει κριτήριο ούτε για δικαίωση, ούτε για καταδίκη, αλλά ούτε και για μία ολέθρια, -ας το προσέξουμε αυτό κυρίως της μέρες μας αδελφοί μου- αμνήστευση… Τη στιγμή εκείνη, που ακούγεται και βρίσκεται σε πλησμονή μέσα στις καθημερινές ακολουθίες της Μάνας Εκκλησίας, αυτή η δέηση προς τον Κύριο. Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών…Λίγο πριν έχει ακουστεί και μία συναφέστατη επίσης δέηση: Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών…Από εκείνο το παράσχου Κύριε, έως ην στιγμή που ο Κύριος θα αποφασίσει, ως Κυριεύων το τέλος μας το επίγειο, σε αυτόν τον άγνωρο χρόνο που απομένει, έχουμε μπροστά μας αγώνα. Το έχουμε ξαναπεί και να μας συγχωρέσετε την πάλιλογία. Κάθε μέρα που ξημερώνει, πρέπει να επικαιροποιούμε με τις πράξεις μας και το βίωμά μας, την Ορθόδοξη πίστη μας. Οι πράξεις και το βίωμα του χθες δεν αμνηστεύουν το σημερινό λοξοδρόμημα, την σημερινή βλασφημία της πίστης, το ανοίκειο, το θεοστυγές, το κακόδοξο, το αιρετικό, το αρνησίχριστο και αντίχριστο.
Το, όχι ακόμα, του Αγίου Αντωνίου, ας φωτίσει της
μετανοίας τον δρόμο, ως το τελευταίο μας
βήμα.
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
