Με τα φτερά λαβωμένα...(Αγ.Γρηγόριος Θεολόγος)

 

Δεν είναι λίγες οι φορές που στην πνευματική ζωή, συναντάμε ανθρώπους να προοδεύουν…Ταπεινά και απλά, με τον Χριστό να αποτυπώνεται ανεξίτηλα στις καρδιές τους, να βαθαίνουν ολοένα και περισσότερο στην πίστη και στο βίωμα της Τριαδικής Θεότητας. Να επιθυμούν ολόψυχα να ζουν κατά Θεόν, χωρίς ανθρωπαρέσκεια, θεαρέστως και ευσεβώς.

Αν θέλουμε να το εξειδικεύσουμε κάπως και να περιοριστούμε μέσα στην Ορθόδοξη πνευματικότητα, θα διαπιστώσουμε πως επαναλαμβάνεται συνεχώς και χωρίς την παραμικρή διαφορά, ο λεχθείς υπό του Μέγα Παύλου πνευματικός νόμος και προειδοποίηση ταυτόχρονα, για όποιον επιλέξει τον δύσκολο δρόμο και την στενή τεθλιμμένη οδό: Όσοι θέλουν να ζήσουν ευσεβώς θα διωχθούν! Διαβάζοντας τον Ιερό Συναξαριστή, γινόμαστε κοινωνοί των αναριθμήτων φριχτών μαρτυρίων και ανδρείων παλαισμάτων των γνησίων φίλων του Χριστού. Εκεί ο εχθρός ήταν απέναντι όμως! Αρνισήχριστος, αντικείμενος, λυσσαλέα αντίμαχος και επίβουλος, δολιότατα μηχανευόμενος πανουργίες, πειρατήρια και επιθέσεις.  Είναι όμως και κάποιες σελίδες του συναξαριού, αλλά και της σύγχρονης (τόσο εκφυλισμένης) πνευματικής ζωής,  που μας προκαλούν τέτοια κατάπληξη, αφού τα πεπυρωμένη βέλη του πονηρού τα εξακοντίζουν οικείοι και αδελφοί μας…υποτιθέμενοι συνοδοιπόροι εν Χριστώ… Χωρίς αιτία και αφορμή, διώκουν, συκοφαντούν, λοιδορούν, εξορίζουν τους σημερινούς αποσυναγώγους… Και έργα αγαθά να τους βλέπουν να κάνουν, ζηλοφθόνως θα αγανακτούν μαζί τους! Έλεγε ο Μπαλζάκ πως «είναι στη φύση μας να καταστρέφουμε αυτό που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε, να απορρίπτουμε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε και να κακολογούμε αυτό που φθονούμε».

Μα γιατί να αναζητούμε ρήματα συγγραφέων του κόσμου όταν έχουμε τις αιώνιες λαλιές του Ευαγγελικού λόγου; «…ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου.(Λουκ. 13,14)» 

Υπάρχει ακόμη μια παράμετρος εξίσου σπουδαία που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, στην στάση του αρχισυναγώγου της  Ευαγγελικής περικοπής της συγκυπτούσης γυναικός! Αυτής που ακούει στο όνομα ζηλοφθονία! Βρισκει τούτο το "σαράκι" προσωποποίηση και στον ταλαίπωρο αυτό άνθρωπο και της εποχής μας, που διώκει δίχως αφορμή και καθιστά... αποσυναγώγους, όσους λίγους ξεπερνώντας το ατσαλάκωτο και βολεψό "μέτριο", το χλιαρό και άκριτο υποτελές των πολλών, ορθώνουν ανάστημα και αρθρώνουν με ευθύ, ελεγκτικό, μα κόσμιο και ευγενή τρόπο, άποψη σε θέματα πίστεως και αληθείας!

Θα λέγαμε λοιπόν πως η στάση του αρχισυναγώγου καθρεφτίζει πρωτίστως εκείνο το διαχρονικό παράπονο του Χριστού μας που και στις μέρες μας επικαιροποιείται θλιβερά: Εμίσησάν με δωρεάν...μα και ακόμα εκείνο το ….εἰ κακῶς ἐλάλησα, μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ· εἰ δὲ καλῶς, τί με δέρεις; (Ιωαν. 18,23)

Ο καταπληγωμένος Χριστός, ο ανασταυρωμένος Χριστός, ο παραπονεμένος απ΄την αγνωμοσύνη μας, καθρεφτίζεται στις ψυχές όσων πληγωμένων ψυχών, με φτερά αετού αμνησίκακα και πανελεύθερα, συνεχίζουν να ζητούν μόνο τα άνω και  να φτεαρακίζουν στον Ουρανό της Βασιλείας του Αγίου Τριαδικού Θεού. Σαν τον μεγαλύτερο πληγωμένο αετό της Ορθοδοξίας…Τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον μεγάλο μύστη και  αγωνιστή της Ιερής πίστης, με την πιο ποιητική και Θεολογική ψυχή!. Στον πηρύνα της σημερινής μας εκπομπής, μια από τις συγκλονιστικότερες αφηγηματικές βιογραφίες που ταπεινή γραφίδα συνέγραψε. Εκείνη του μακαριστού μοναχού Γερασίμου του Δοχειαρίτη. Κατά κόσμον καθηγητού Στυλιανού Παπαδόπουλου. Διαζωγράφισε με Θεία επίνευση τον Βίο ενός Μεγάλου υψιπέτη και  ουρανοβάμωνος, χαρίζοντάς μας ένα μνημείο αγιότητας και Θείου ζήλου, παραμυθία για όσους συνεχίζουν να πετούν, με τα φτερά τους λαβωμένα! Εκείνου που (όπως ο μακαριστός συγγραφέας περιγράφει) «…Ζούσε για να προσεύχεται, να κλαίει, ν' αγαπάει, να περιαυγάζεται από το θείο φως, ν' αναπαύεται στην αγκάλη της αγίας Τριάδας…»

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο: 

Ο ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ ΑΕΤΟΣ (ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ)του +Στυλ.Παπαδόπουλου. Εκδ.Αποστολική Διακονία.

Το παράπονο του Ιησού…

 

Αν κάποιος οφείλει να ακούει με προσοχή τα ομιλήματα τούτης της εκπομπής, τις παραινέσεις της και τους ελέγχους , αυτός είναι πρώτος και με διαφορά …ο γράφων…( σ.σ κείμενο του 2020)

Η ταλαίπωρη ψυχή μας έχει ανάγκη  το Φως του Χριστού μας,  όταν ελέω Του αναδύεται σ αυτά τα 12 σχεδόν χρόνια της ραδιοσυναλληλίας. Και είναι πολλά αυτά που μας ελέγχουν, που μας κάνουν να χαμηλώνουμε το πρόσωπο. Σας έχει ποτέ συμβεί να συναντήσετε μάτια καθαρά; Τα μάτια ενός σύγχρονου Αγίου ας πούμε,  του οποίου έχουμε μια φωτογραφία .

Είναι κάποιες φωτογραφίες που οι Άγιοι κοιτούν επίμονα και κατάματα την μηχανή με αυτό το καθάριο τους  βλέμμα …

Όπως ακριβώς μας αντικρίζει ο Χριστός μας! Δεν χορταίνεται τούτο το βλέμμα! Μα δεν αντέχεται κιόλας! Δεν βαστάς να το θωρείς, γιατί εκείνη την ώρα λειτουργεί η ευλογημένη συνείδηση(όταν δεν έχει βέβαια απενεργοποιηθεί εντελώς και ολεθρίως …) 

Και χαμηλώνεις τα μάτια μπροστά στην Θεία ευεργεσία ως αχάριστος και αγνώμων, αδιόρθωτος και κατάκριτος!

Γιατί δεν επέστρεψες να δοξολογήσεις σαν τον Σαμαρείτη λεπρό της Ευαγγελικής Αλήθειας, που μετά φωνής μεγάλης δοξάζοντας και ευχαριστώντας έπεσε με το πρόσωπο στην γη, μπροστά στα πόδια του Μεγάλου Ιατρού.

Γιατί ομοίασες με τους υπόλοιπους εννέα λεπρούς, που αν και καθαρίστηκαν δεν επέστρεψαν δούναι δόξαν τω Θεώ…

Γιατί ενώ μετέλαβες θαρρών τω ελέει Του, το Σώμα και το Αίμα Του δεν έμεινες ποτέ 5 λεπτά ακόμα μετά την απόλυση όταν ακούγεται η ευχαριστία μετά την Θεία μεταλαβιά, να πεις και εσύ το Ευχαριστώ Σοι Κύριε ο Θεός μου ότι ουκ απώσω με τον αμαρτωλό …που δεν με έδιωξες Χριστέ…αλλά κοινωνόν γενέσθαι των αγιασμάτων Σου καταξίωσας…Τον ανάξιο αξίωσες να μεταλάβει τα άχραντα και επουράνια δώρα Σου…

Με τους εννέα μοιάζουμε και το βράδυ της Ανάστασης που σαν ακούστηκε το Χριστός Ανέστη λακίσαμε…ή το ταιριάξαμε όμορφα και βρήκαμε τους πιο ταχείς ιερείς και ψάλτες και μείναμε ως το τέλος τάχα,  κοιτάζοντας συνεχώς το ρολόι μας.

Σ Εκείνον που ίδρωσε αίμα και φραγκελώθηκε σύγκορμος, που υπέμεινε εκουσίως και θεληματικώς το Πάθος, ανταποδίδουμε βιασύνη, προχειρότητα, ανευλάβεια, ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ! Στον Παντευεργέτη Ελευθερωτή. Στον Ιατρό σωμάτων και ψυχών!  

Κι αν στον Χορηγό των πάντων σταθούμε αγνώμονες, ας φανταστούμε πως θα σταθούμε απέναντι στους διπλανούς μας! Θηρία που αγριεύουν αντί να αγιεύουν είμαστε αδελφοί μου!

 Το έλεγε ο Ιερός Χρυσόστομος αυτό: Ο γαρ περί τον Ευεργέτην αχάριστος, τι αν γένοιτο ποτέ περί τους άλλους;

Κατάντημα η αχαριστία του σύγχρονου ανθρώπου , του σημερινού Ορθοδόξου Χριστιανού!

Ένα δημιούργημα με 2 πόδια και καμιά αίσθηση ευγνωμοσύνης έλεγε ο μέγας ψυχογράφος Ντοστογιέφσκι . Το αγνώμον δίποδο !

Αντί του μάνα ...χολή!

Πρωτόπλαστη πτώση ξανά!

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή Νοέμβριος 2020

Στα πρόσωπα εκείνα των Αγίων έρχεται να προστεθεί και ένα παιδικό τραγούδι...Έχει τίτλο: "Το παράπονο του Ιησού"

Είναι πολλές οι φορές που χρησιμοποιούμε ανθρωπομορφικούς όρους προκειμένου να κατανοήσουμε τον ακατάληπτο Θεό. Ο Θεός  είναι πνεύμα βέβαια, μα εμείς με τον περιορισμένο μας νου καλούμαστε πολλές φορές να σταθούμε απέναντί Του. Μια έκφανση από τις άπειρες της αμέτρητης συγκατάβασής του,  είναι το να τον φέρνουμε συνεχώς δίπλα μας και με την ιερή μας φαντασία να του προσδίδουμε ιδιότητες και χαρακτηριστικά που φυσικά δεν έχει. Είναι μια ιερή οικονομία, το να αφουγκραζόμαστε τις πίκρες και τα παράπονά Του. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι στίχοι από ένα πολύ όμορφο και συγκινητικό Χριστιανικό τραγούδι.

Κάποτε ένας άνθρωπος θα λέγαμε πιστός,
Στάθηκε μπρος το εικόνισμα λιγάκι σκεπτικός
Και το παράπονο είδε στα μάτια του Χριστού
Για την ασυμφωνία στη ζωή του Χριστιανού

Με ονομάζεις δάσκαλο και δε με συμβουλεύεσαι
Με ονομάζεις εύσπλαχνο και δε με εμπιστεύεσαι
Με λέγεις φως και δε με κοιτάς
Με λες οδός και δε με βαδίζεις
Με λες ωραίο που δεν αγαπάς
Με λες ζωή που δεν λαχταράς
Με συνέπεια στη ζωή σου βάλε εμένα στην ψυχή σου
Γίνε γνήσιο παιδί μου και άκου με καλά

Αν τα λόγια βγαίνουν μύθοι και οι πράξεις παραμύθι
Είναι αυτό που σ’απομακρύνει της αγάπης μου η οδύνη

Πόσες πικρές αλήθειες δεν φανερώνει αυτό το τραγούδι αδελφοί μου! Στις μέρες μας, αυτές της φριχτής αποστασίας ιδιαιτέρως! Είναι καθρέφτης μας αυτοί οι στίχοι! Λέμε το Πάτερ ημών, το Κύριε ελέησον…Πατέρας και Κύριος στα χείλη μόνο…Στην πράξη… κάτσε στην άκρη εσύ, θα συμβουλευτούμε τους ειδικούς μόνο…Πολυέλαιος και Πολυεύσπλαχνος στα λόγια…Στα δύσκολα… θα αναλάβουν οι επιστήμονες αποκλειστικά…Το Φως του Αθανάτου Πατρός δεν φωτίζει την οδό της μετανοίας και ο πόθος της άνω Ζωής είναι για τους…ζηλωτές… Κι όμως το τραγούδι τελειώνει αλλιώς…

Θα σ’ονομάζω δάσκαλο και θα σε συμβουλεύομαι
Θα σ’όνομαζω εύσπλαχνο και θα σε εμπιστεύομαι
Θα σ’ονομάζω και οδό και σένα θα βαδίζω
Και θα σαι η ζωή που εγώ θα λαχταρώ.

Ακούστηκε αυτό το τέλος από κάποιον λαμπερό στην όψη,  πρώην λεπρό, που μόνος επέστρεψε για να ευχαριστήσει τον... παραπονεμένο Ιησού.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ιανουάριος 2024

Δίπλα μας ο Ιορδάνης...

 

Καὶ κατέβη Νεεμὰν καὶ ἐβαπτίσατο ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ἑπτάκις... (Βασ. 4ης, 5,14)

Χαμένος ο χρόνος μιας ραδιοφωνικής εκπομπής ή ενός γραφτού,  αν δεν γίνει τουλάχιστον μια έμμεση, μια  παραβολική έστω  αναφορά  στο μεγάλο ζητούμενο της πίστης μας, στη διαρκή  μετάνοια και στη σωτηρία! Θα μας ζητηθεί  κάποτε  λόγος, για καθετί χαμένο και κρυμμένο,  που σαν δώρο μας δόθηκε ουρανόθεν!

Κάθε μέρα, αυξάνονται ολοένα και περισσότερο οι νεκροζώντανοι άνθρωποι,  που πλανεμένοι και σκληρόκαρδοι απομακρύνονται από την πηγή της Ζωής και της Αλήθειας και θαρρούν πως ξεδιψούν,  ρουφώντας αφειδώς, μα αξεδίψαστα,  από τα τρελά νερά που πηγάζουν και  κυλούν   πλέον παντού!  Να΄ χεις την βρύση της ζωής δίπλα σου, αδελφέ μου συναμαρτωλέ, Χριστιανέ Ορθόδοξε, ταλαίπωρε εαυτέ μου και να αρνείσαι πεισματικά να πιείς! Αλλού να κοιτάς και να παρασύρεις κι άλλους σ αυτήν την ξεραΐλα της δικής σου ψυχής, μιλώντας συνεχώς για αγάπες, κεράκια και καλούς ανθρώπους,  αυταρέσκους μα όχι και Θεαρέστους, με τα γνωστά σου συνθήματα: Άλλα είναι αυτά που σώζουν! Καλός άνθρωπος να είσαι! Να αγαπάς χρειάζεται μόνο και να μην πειράζεις τα μυρμήγκια! Να ρωτήσουμε, να μάθουμε, να διαβάσουμε και να διαφωτιστούμε, για το τι εννοούσε ο Κύριός μας, όταν κατακεραυνώνοντας τους Φαρισαίους και τους αγαπολόγους  εξωραΐστές όλων των εποχών, έλεγε: Ταύτα δε έδει ποιήσαι, κακείνα μη αφιέναι! (Ματθ. 23,23).

Τα σέβεσαι λες τα δόγματα της Αγίας Ορθοδοξίας και τις επιταγές της, τα ιερά δικαιώματα του Ευαγγελικού Νόμου! Και αγαπάς και ελεείς και συμπάσχεις, εκκλησιάζεσαι, πας και  σε γάμους, σε χρίσματα και βαπτίσεις, πέραν των δικών σου παιδιών, που χρίστηκαν και βαπτίστηκαν,  μετέχεις και σε ευχέλαια και μάλιστα συχνά! Άξιος!!! φώναξες με όλην την δύναμη σου,  σε χειροτονία Διάκου και Δεσπότη! Και έχεις το 5 στα 7! Τι είναι αυτό το ποσοστό, εύλογα θα ρωτήσει κάποιος! Είναι αυτό που στην συντριπτική πλειονότητα  συνοδεύει  όλους εμάς, τους σύγχρονους  Χριστιανούς Ορθοδόξους! Το  5 στα 7! Καλό θα πει κάποιος είναι και αυτό το ποσοστό! Μεγάλο! 72%! Ρωτούσε  ένας μεγάλος Χριστοκήρυκας, (σ.σ. Δημήτριος Παναγόπουλος) πως αν υπήρχε ένα τηλέφωνο άμεσης και επείγουσας ανάγκης με 7 ψηφία και εσύ σχημάτιζες στην συσκευή σου τα πέντε ή και τα έξη ακόμα από αυτά, θα το σήκωναν στην άλλη πλευρά του τηλεφώνου; Προφανώς όχι! Και η ανάγκη θα έμενε ακάλυπτη εις το παντελές, με ολέθρια , καταστροφικά αποτελέσματα! Πρέπει να σχηματιστούν και τα 7 νούμερα! Πρέπει να έχεις  αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου ως την τελευταία σου πνοή το 100%, το 7 στα 7! Και έπειτα, όχι επειδή τα κατάφερες,  αλλά με το έλεός Του και μόνο,  να σώσεις την ψυχή σου από τον θάνατο και την φωτιά!

Είναι συγκλονιστικά διδακτικές οι αλήθειες της Παλαιάς Διαθήκης! Εκεί στις σελίδες των Ιστορικών Βασιλειών, συναντάμε κάποιον που θεραπεύθηκε και  σώθηκε  τηρώντας το 7 στα 7! Διαβάζεται στον εσπερινό των Θεοφανείων αυτή η αλήθεια!

(Απόδοση Β. Μουστάκη- Ι.Τιμαγένους Εκδόσεις Ι.Σιδέρης)

…Την εποχή του Ελισσαίου ζούσε ένας σπουδαίος στρατηγός του βασιλιά της Συρίας ο Νεεμάν. Αυτός έσωσε πολλές φορές τη Συρία από πολέμους. Ήταν λοιπόν πανίσχυρος αλλά άρρωστος. Έπασχε από φοβερή αρρώστια. Ήταν λεπρός. Αυτή η αρρώστια δύσκολα θεραπεύεται και σήμερα , όταν είναι στα πρώτα μόνο στάδια, αλλιώς είναι αγιάτρευτη. Τότε, λοιπόν , η κακή αυτή αρρώστια ήταν αγιάτρευτη σε όλα τα στάδιά της. Μία μέρα η μικρή υπηρέτρια του Νεεμάν, που του την είχαν φέρει οι στρατιώτες αιχμάλωτη από το Ισραήλ, λέει στην κυρία της:« Μακάρι να ήταν ο κύριός μου, ο Νεεμάν, στη Σαμάρεια που είναι ο προφήτης. Αυτός θα τον γιάτρευε από τη λέπρα». Όταν το έμαθε ο Νεεμάν, πήγε στο βασιλιά και του είπε τα νέα που έμαθε από τη μικρή Ισραηλίτισσα.

« Να πας» , του είπε ο βασιλιάς της Συρίας, « κι εγώ θα στείλω και γράμμα στο βασιλιά του Ισραήλ».

Αναχώρησε , λοιπόν, ο Νεεμάν με δώρα και χρήματα και με την επιστολή και έφτασε στο Ισραήλ. Ο βασιλιάς του Ισραήλ, μόλις έλαβε το γράμμα, έσκισε τα ρούχα του.

«Τι είμαι εγώ, Θεός να σε θεραπεύσω; Μήπως ο βασιλιάς σου ζητάει πρόφαση;»είπε

Μόλις τα έμαθε ο Ελισσαίος αυτά, έστειλε μήνυμα προς το βασιλιά και είπε:

« Γιατί έσκισες τα ρούχα σου; Στείλ' τον σ' εμένα, για να μάθει ότι υπάρχει προφήτης στο Ισραήλ».

Τότε ο Νεεμάν με την ακολουθία και τα δώρα του πήγε στο σπίτι του προφήτη. Ο Ελισσαίος του παράγγειλε να πάει αμέσως και να λουστεί εφτά φορές στον Ιορδάνη και θα θεραπευτεί. Ο Νεεμάν θύμωσε πολύ και έφυγε λέγοντας: « Εγώ περίμενα πως ο προφήτης θα έρθει να με συναντήσει και πως θα προσευχηθεί στο Θεό του και ότι θα βάλει το χέρι του στην άρρωστη σάρκα μου, για να με θεραπεύσει. Ο Αβάνα και ο Φαρφάρ, οι ποταμοί της Δαμασκού , είναι καλύτεροι από τα νερά του Ισραήλ. Μπορούσα να λουστώ σ' αυτούς και να καθαριστώ τελείως απ' τη λέπρα» .

Αμέσως όμως τον πλησίασαν οι δούλοι του και του είπαν: «Πατέρα, αν ο προφήτης, για να σε καθαρίσει, σου' λεγε να κάνεις κάτι δύσκολο, θα το έκανες για χάρη της υγείας σου. Τώρα που σου λέει να λουστείς γιατί δεν το κάνεις;»

Άκουσε ο Νεεμάν τους δούλους του και λούστηκε εφτά φορές στον Ιορδάνη και το θαύμα έγινε. Η λέπρα έπεσε αμέσως από το κορμί του και ο Νεεμάν έγινε καλά. Επέστρεψε τότε στον προφήτη και του είπε:

« Τώρα έμαθα πως σ' όλη τη γη δεν υπάρχει θεός, παρά μόνο ο Θεός του Ισραήλ...».

Γιατρεύτηκε λοιπόν ο Νεεμάν! Υπάκουσε στα ουρανόσδοτα κελεύσματα  του Ελισαίου και λούστηκε επτά φορές στον Ιορδάνη! Προτυπώνεται σε τούτην την αληθινή Ιστορία της Π.Δ, ο μυστηριακός τρόπος της σωτηρίας μας!

Συμπληρώθηκε ο Νόμος , όταν από την ακήρατη πλευρά του Χριστού μας έτρεξε το Ύδωρ και το Αίμα!

 Η πνευματική αναγέννηση και  η  Θεία Κοινωνία, οι προϋποθέσεις και οι κανόνες της οποίας, δόθηκαν από τον Αναστημένο Ναζαρηνό  το ίδιο βράδυ της Αναστάσεώς Του, όταν Εκείνος θέσπισε με την Αποστολική διαδοχή, το μυστήριο της  Ιεράς Εξομολόγησης με το δεσμείν και λύειν! Μα και αυτό άρρηκτα συνδέεται με το μυστήριο της μετανοίας! Το και αναστάς του Ασώτου Υιού! Είναι ψηφία και αυτά απαραίτητα το δίχως άλλο στην κλήση προς του Ουρανού την Άμεση επέμβαση την σωστική! Βέβαια, υπάρχουν και άνθρωποι που καλούν με…τετραψήφιο αριθμό. Μόνο με το χρίσμα, με την βάπτιση, την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία! Γι αυτά τα τέσσερα είναι αλήθεια πως θα μας  ζητηθεί λόγος εν ημέρα κρίσεως  αν δεν τα βιώνουμε! 

Η ψυχή λυτρώνεται και λευτερώνεται, μόλις ταπεινά υπακούσει και δουλωθεί στον Ελευθερωτή Χριστό μας και γευτεί και ξεδιψάσει από τα σωτήρια δικά Του και μόνο νάματα! Αλλιώς λεπρή και αξεδίψαστη θα περιφέρεται άσκοπα, γυρεύοντας την λύτρωση! Τρελό νερό θα γεύεται και θα καίγεται αντί να δροσιστεί! Δίπλα μας είναι ο Ιορδάνης, δίπλα μας η πηγή της Ζωής με το αλλόμενον το ζων Ύδωρ! Θα κάναμε τα πάντα, θα δίναμε το είναι μας, το καθετί δικό μας προκειμένου να ιαθούμε από μια αρρώστια, ή να βοηθήσουμε αντίστοιχα κάποιον δικό μας που υποφέρει! Τα πάντα χωρίς να υπολογίσουμε κόπο και χρήμα! Κι όμως κυλάει τόσο  δίπλα μας και ξέχειλα το δροσερό νερό της Σωτηρίας! Το ακούμε αδιάκοπα  να κελαρύζει! Και εμείς κοιτάμε αλλού,  προς τους ποταμούς της Δαμασκού, τον Αβάνα και τον Φαρφάρ! Και τσαλαβουτάμε μέσα στα τρελά τους νερά! Με την φαρισαϊκή μας αυθεντία, πίνοντας μόνο το τρελό νερό της λογικής, της σάρκας, του κόσμου τούτου του απατεώνα…Και  εξακολουθούμε αρρωστημένα  να κρυβόμαστε από του Ουρανού την θεραπευτική επομβρία…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από  εκπομπή του 2018 με τίτλο: 

"Ποσοστό Σωτηρίας"

Παπαδιαμάντη τέλη Χριστιανά…

                          

Ευλογημένη να ναι από τον Άγιο Τριαδικό Θεό η νέα χρονιά! Να μας βλέπει ο Θεός και στο νέο έτος! Πολλά τα έτη και Θεάρεστα! Και ακόμα μια ευχή μακάρια: «Χριστιανά τα τέλη τής ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά καί καλήν απολογίαν την επί τού φοβερού βήματος τού Χριστού...» Αυτή η δέηση των πληρωτικών… Η κορυφή των ακήρατων  κορυφών! Το αίτημά μας το καρδιακό και όχι των χειλέων! Ο θάνατος έρχεται μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης και τέφρας, απέναντί σου, κάθε που στο τέλος της ευχής, εσύ ξεστομίζεις το παράσχου Κύριε. Αντιμέτωπος με εκείνον που γεμίζει αστραπιαία τα πάντα με σκοτάδι, μα και φιλοσοφία…Γιατί εκείνη την ελάχιστη στιγμή, που ο παπάς μέσα από το Ιερό δέεται για όλους, εσύ αντιλαμβάνεσαι το ασθενέστερο της σκιάς, το απατηλότερο του ονείρου, το βραχύ  και τόσο παροδικό της ζωής…Γίνεσαι άμορφος και άδοξος, όσο κρατά εκείνη η  το τόσο επαναλαμβανόμενη ευχή. Θέλει Σταυρό και  αγώνα όμως πριν φτάσει εκείνη η στιγμή, που θα αποκαλυφθεί αν το αίτημά σου έγινε εισακουστό στον θρόνο του δικαίου Θεού. Και τότε που θα κριθεί, δεν θα χρειάζονται επιχειρήματα και αποδεικτικά τεχνάσματα, μα μόνο μια ανασκόπηση πεπραγμένων και ένα αποδεικτικό μυστηριακής μετανοίας σφραγισμένο από το έλεος του Κυρίου… Το σημαντικό δεν είναι μόνο το να φύγει κάποιος έχοντας πρόσφατα εξομολογηθεί και μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Δεν είναι μόνο αυτό αυτό που τον κάνει έτοιμο για το μεγάλο ταξίδι της αθάνατης ψυχής του. Έτοιμος είναι όποιος προετοιμάστηκε για το δικό του νυν απολύεις…Με διαρκή μνήμη θανάτου και ζωή εν Χριστώ…Δεν είναι θέμα ποσότητας αλλά ειλικρινούς καρδίας! Έστω την ενδεκάτη ναι! Αλλά όχι σπαταλώντας όλους τους καιρούς, θαρρώντας πως κάποτε θα φτάσει η ώρα του ευγνώμονος ληστού και για μας…Γιατί πολλές φορές εκείνη η… ροπή του θανάτου δεν προειδοποιεί κανέναν….ιδίως τους ραθύμους.

Ο κυρ Αλέξανδρος προετοιμάστηκε πολύ πριν φτάσει στο ξημέρωμα της 3^ης νέας μέρας του 1911. Γιατί στ΄ αλήθεια χρειάζεται καλή προετοιμασία, για να φτάσει κανείς εκείνη την ώρα, ατάραχος, ειρηνεμένος και σωφρονών,   να ψάλει από στήθους το δοξαστικό της ενάτης ώρας στα πανέκλαμπρα προεόρτια των Θεοφανείων! Σαν να τον ακούμε τώρα δα με την ισχνή μα καθάρια φωνή του, να το ψέλνει αργά-αργά πάνω στην νεκρική του κλίνη...Μόνος μόνω Θεώ, σε ήχο πλάγιο του πρώτου: 

«Την χείρα σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφήν του δεσπότου μεθ' ης και δακτύλω ημίν Αυτόν καθυπέδειξας, έπαρον υπέρ ημών προς αυτόν, Βαπτιστά, ως παρρησίαν έχων πολλήν' και γαρ μείζων των προφητών απάντων υπ' αυτού μεμαρτύρησαι. Τους οφθαλμούς σου πάλιν δε, τους το Πανάγιον Πνεύμα κατιδόντας ως εν είδει περιστεράς κατελθόν, αναπέτασον προς αυτόν Βαπτιστά, ίλεων ημίν απεργασάμενος. Και δεύρο στήθι μεθ' ημών επισφραγίζων τον ύμνον και προεξάρχων της πανηγύρεως».

Και έπειτα  εκείνη την ώρα του μεσόνυχτου, ώρα αγαπημένη κατά την οποία αμέτρητες φορές ξαγρυπνούσε ψέλνοντας πολυελαίους και κανόνες μεγάλων εορτών στον Άγιο Ελισσαίο,  η ψυχή του πέταξε, να συναντήσει τον Χριστό του τον τόσο αγαπημένο. Το είχε πει εξάλλου, το είχε υποσχεθεί στον εαυτό του και σε όλους μας…

«Τὸ ἐπ’ ἐμοί, ἐνόσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δεν θὰ παύσω πάντοτε, ἰδίως δὲ κατὰ τάς πανεκλάμπρους ταύτας ἡμέρας, νὰ ὑμνῷ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου…»

Και κράτησε την υπόσχεσή του ως την τελευταία του ανάσα. Για αυτήν τη στιγμή πάλεψε και ανηφόρισε σαν Άγιος Σταυροφόρος και τα κατάφερε να φύγει ακουμπώντας και εκείνος νοερώς πάνω στην ακήρατη κορυφή του Δεσπότη Χριστού. Τέλος Χριστιανικό, ανώδυνο, ανεπαίσχυντο, ειρηνικό και υποσχόμενο…Γιατί κάθε ελάχιστη λέξη από τα Χριστοφόρα διηγήματά του, δυναμώνει πιότερο το Φως του και το Φως μας…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Άγιο Δωδεκαήμερο 2023

Ποιό να ναι αυτό το μικρό παιδί…

 Ποιο να ‘ναι αυτό το μικρό παιδί

που η Παναγιά κρατάει,

το νανουρίζει, το τραγουδεί

και τρυφερά το κοιτάει.

Ποιο να ‘ναι αυτό το μικρό παιδί

που οι μάγοι δώρα φέρνουν,

χρυσό, λιβάνι, μυρτιάς κλαδί

και τα ουράνια γέρνουν.

Ποιο να ‘ναι αυτό το μικρό παιδί

που μήνυμα έχει φέρει,

χαράς εσήμανε γιορτή

στον ουρανό ένα αστέρι.

(Αλ.Αλεξόπουλος. "Ο μικρός Χριστός" απόσπασμα)

Ένα παιδικό Χριστουγεννιάτικο τραγούδι έδωσε το έναυσμα για την θεματολογία της σημερινής εκπομπής. Ποιο να ναι αυτό το μικρό παιδί που η Παναγιά κρατάει…Τούτο το ερώτημα μη βιαστούμε να το χαρακτηρίσουμε ως απλό αδελφοί μου. Θέλει προσοχή η απάντησή του. Ίσως φαντάζει η πιο εύκολη ερώτηση που θα μπορούσε και ένα μικρό παιδί ακόμα αβίαστα να απαντήσει. Αναπολόγητοι θα είμαστε και μετεξεταστέοι εν εκείνη τη ημέρα αν δοθεί λανθασμένη απόκριση…Δεν θα έχουμε δικαιολογία καμία, γιατί σε εμάς ο Θεάνθρωπος αποκαλύφθηκε δια της Αναστάσεως. Γίναμε και είμαστε συνεχώς αυτόπτες και βεβαιωτές, Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι…Τότε, μόλις ο Χριστός μας περπάτησε μεταξύ των ανθρώπων και συνανεστράφη μαζί τους, ήταν για όλους ο μεγάλος άγνωστος! Ακόμα και για τους οικείους του…Τα αδέλφια του, δεν ήξεραν ποιόν είχαν στο σπίτι ανάμεσά τους, οι εκλεκτοί και ένδοξοι μαθητές ακόμα και το βράδυ του Μυστικού Δείπνου αναρωτιόνταν… Μα γιατί να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα παραδείγματα, όταν ακόμα και οι άγγελοι οι υπερκόσμιοι, δεν γνώριζαν! Στον κανόνα της Μητρόπολης των εορτών περιγράφεται από τον Άγιο Κοσμά και είναι συνταρακτικό!

Σοφία, λόγος καὶ δύναμις, Υἱὸς ὢν τοῦ Πατρός καὶ ἀπαύγασμα, Χριστὸς ὁ Θεός, δυνάμεις λαθών, ὅσας ὑπερκοσμίους, ὅσας ἐν γῇ, καὶ ἐνανθρωπήσας, ἀνεκτήσατο ἡμᾶς…

Προφητεύθηκε βέβαια, μα σαν ήλθε η ώρα της του Θεού ενανθρωπήσεως ο Χριστός ήρθε λαθών, μυστικά χωρίς καμία ουράνια ή επίγεια δύναμη να μπορεί να Τον αντιληφθεί ως τον ενανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον, Τον προ των αιώνων!

Η λογική ισοπεδωμένη, βγάζει τόσους αιώνες τώρα άναρθρες κραυγές!

Η πίστη μας προσπαθεί να συνδαυλίσει τα ζώπυρά της και να παλινορθωθεί, θερμαίνοντας τα τόσο παγωμένα εσώτερά της.

Δεν είναι η σκοπίμως τόσο περιλάλητη "κλιματική αλλαγή" που και φέτος μας έκανε να ξαναστολίσουμε Χριστουγεννιάτικα φορώντας κοντομάνικα. Είναι αυτή η αγνωσία μας, που αλίμονο, καλά κρατά ακόμα!

Φέτος ας απαντήσουν τα χείλη της καρδιάς στο ερώτημα του παιδικού τραγουδιού! Και η απάντηση, σε μια ευλογημένη παραλλαγή,  ας ληφθεί από τον Αναστάσιμο κανόνα!

Οι ουρανοί μεν επάξια ας ευφρανθούν, η γη δε ας χαρεί, ας εορτάζει δε ο ορατός και ο αόρατος κόσμος, γιατί ο Χριστός γεννήθηκε, που είναι η αιώνια ευφροσύνη».

Νώντας Σκοπετέας

Χριστούγεννα 2023

Στο γκρεμό…με υπερήφανο βήμα…

….Ὅσο κι ἂν τὸ θεοστυγὲς σήμερα πασχίζει νὰ φαλκιδεύσει μὲ ἐκφιλοσοφήσεις καὶ ἐξακαδημαϊσμοὺς τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ἔχει ἰσχὺ διαρκῆ καὶ δὲν ἐπιδέχεται ἀμφισβητήσεων, τροποποιήσεων καὶ ἐναρμονίσεων!
Τότε, σοῦ λένε οἱ... ἀναθεωρητές, ἦταν τόσο διάφορα τὰ πράγματα!
Σήμερα, ἀλλιῶς βέβαια πρέπει νὰ ἐφαρμόζεται ὁ Θεῖος Λόγος!
Μὲ ἄπειρες στρεβλὲς οἰκονομίες, ἀλλὰ κυρίως μὲ ἀμέτρητες βλάσφημες ἀμνηστεύσεις καὶ ἀκόμα-ἀκόμα καὶ ἄθεσμες νομιμοποιήσεις! …
…Ὁ νόμος καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, δὲν ἔπαψαν ποτὲ νὰ κοινολογοῦνται στοὺς ἀνθρώπους!
Ὁ Φιλάνθρωπος πέμπει πάντοτε τοὺς ἀπεσταλμένους του, ἐλεγκτικὰ καὶ ἀγαπητικὰ νὰ διαφωτίζουν, ἐμπόνως νὰ προειδοποιοῦν καὶ πατρικὰ νὰ προσφέρουν τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν θεραπεία.
Ἔνδειξη τῆς ἀτελεύτητης μακροθυμίας ἑνὸς πανοικτίρμονος Πατρός, ποὺ ἔρχεται συνεχῶς πρῶτος σὲ συνάντηση, ἐπιποθῶντας τὴν καταλλαγὴ μὲ τὸ πλάσμα Του!
Στὶς μέρες μας πλήθυναν οἱ «ἀγαπητικὲς» φωνὲς ἀνθρώπων, ποὺ ἐνῶ μποροῦν καὶ εἶναι διαπιστευμένοι νὰ μεσολαβήσουν γιὰ τούτη τὴν συνάντηση, ὅλο καὶ ἀποπροσανατολίζουν ἀπ᾿ τὴν ὁδὸ τῆς μετανοίας, τοὺς ἐν διαστάσει ἀποστατοῦντες, ἐξωραΐζοντας τὸ Θεομίσητο καὶ τὸ ἐφάμαρτο!
Ὡς ἄλλοι ψευδοπροφῆτες, βλέπουν παντοῦ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ ὅλα τὰ σκεπάζει.
Ὁμογενοποιοῦν δὲ σύμπασες τὶς ἔστω ἐλάχιστες γνήσιες... ἄνωθεν ἐπιτετραμμένες φωνὲς τοῦ σήμερα, ποὺ ἀγωνιωδῶς κραυγάζουν τό: μετανοεῖτε, ἔρχεται ἡ δικαία ὀργὴ τοῦ Θεοῦ!
Μὴν ἀκοῦτε τοὺς ἐπικίνδυνους καταστροφολόγους σοῦ λένε ἐκεῖνοι! Δὲν πρόκειται νὰ γίνῃ τίποτα!
Κάπου τὰ ἔχουμε ξαναδῇ ὅλα τοῦτα! Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη!
…λέγουσι τοῖς ἀπωθουμένοις τὸν λόγον Κυρίου· εἰρήνη ἔσται ὑμῖν· καὶ πᾶσι τοῖς πορευομένοις τοῖς θελήμασιν αὐτῶν, παντὶ τῷ πορευομένῳ πλάνῃ καρδίας αὐτοῦ εἶπαν· οὐχ ἥξει ἐπὶ σὲ κακά. (Ιερ. 23,17)
Καὶ τότε... νανούριζαν τὴν παραπικραίνουσα, πονηρευομένη καὶ ἀσχημονοῦσα γενεὰ λέγοντάς της:
Δὲν θὰ πάθετε κανένα κακό!
Συνεχίστε ἔτσι!
Νὰ εἶστε περήφανοι...!

Νώντας Σκοπετέας
Αποσπάσματα από παλαιότερο κείμενο και εκπομπή με τίτλο:
Νά εἶστε περήφανοι...! (Τό σήμερον καί τό...σήμερα)


Πολυτονισμός: Ιστολόγιο Εθνέγερσις

13-12-2023...Στα Καλάβρυτα με αγκαλιά τον Σουχαήλ...

«Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε πώς έγινε τούτο το φονικό·

την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια,

το στέγνωμα της αγάπης·

Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε…».

(Γ.Σεφέρης, Σαλαμίνα της Κύπρος, Ημερολόγιο Καταστρώματος)

Νυχτώνει τόσο νωρίς τον Δεκέμβρη στα Καλάβρυτα.

Λυχνάρια αναμμένα στον λόφο και βοές από αγκαλιασμένους ψιθύρους.

Αχνές ανάσες βαριές, θρηνητικές.

Κόκκινο χιόνι.

Γυάλινη γη θρυμματίζουν τα κάτισχνα χέρια τους…

Οι γυναίκες με τις πληγιασμένες ψυχές και τις σταματημένες μνήμες…

Ψάχνουν  χώμα να βρουν να σκεπάσουν την ασύλητη αγάπη.

80 χρόνια μετά, Δεκέμβριος στην περίβλεπτη ράχη.

Σπαρμένη από Σταυρούς και λαχτάρα της Ανάστασης.

Τότε μόνο θα ξημερώσει ο Δεκέμβρης τους Τρίτη.

Τότε μόνο θα ξεμαραθεί το χαμόγελο των γυναικών με τις πληγιασμένες ψυχές και τις σταματημένες μνήμες…

Νώντας Σκοπετέας

Δεκέμβριος 2023

80 χρόνια από τότε...13-12-1943

Συγκλονισμός της ψυχής. Πάλαισμα του νου που πεισμώνει να αποδεχτεί οτι μπόρεσαν και μπορούν ακόμα  άνθρωποι να σκεφτούν οτι το κακό μπορεί τόσο πολύ να γιγαντώσει. 80 χρόνια τώρα και η μνήμη παλεύει να μην νικηθεί. Μαζί με τον Σεφέρη τον Μακρυγιάννη και τον Αισχύλο, κρατώντας σε ματωμένη αγκαλιά τον Σουχαήλ έναν από τους 18 αγγέλους του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα, σεργιανάμε μνημολογώντας και αναχρονίζοντας, ανάμεσα σε Σταυρούς που βλάστησαν το συχώριο. Μα άλλο η συγχώρεση και άλλο η λησμονιά...Η πρώτη καρπίζει τον Παράδεισο,  η δεύτερη σκοτάδι αιώνιο...

ΥΓ: Αν έγραφε σήμερα ο Σεφέρης την Σαλαμίνα της Κύπρος,στα σίγουρα θα αναχρόνιζε και θα μεγάλωνε ακόμα περισσότερο το ποίημα του με τα λόγια εκείνου του πατέρα που τριγυρνούσε ανάμεσα στα ερείπια και στους τάφους των 3 μικρών του παιδιών, του Μαχντ,της Τζούλη και του Σουχαήλ Ραμέζ Ελ Σούρι, των 3 από τους 18 αγγέλους Νεομάρτυρες του Χριστού μας, Ορθοδόξους Παλαιστινίους, που είχαν βρει καταφύγιο στην αγαπημένη τους Εκκλησιά του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα.

Αναχρονισμοί και συνειρμοί, όπλα φωτός και αυτά να  υποστηρίζουν την μνήμη...Μόνο  αυτή αντιστέκεται στην επανάληψη και στο φριχτό σκοτάδι...Μόνο η μνήμη δεν παραγράφεται. Η μόνη βεβαία αποζημίωση και δικαιοσύνη θα είναι η Ουράνια! Τότε οι εκτελεστές αποχώρησαν από τον λόφο του μαρτυρίου τραγουδώντας και πανηγυρίζοντας...Μακάρι όλοι τους να έφυγαν για πάνω μετανοώντας...Μακάρι επίσης όλοι εμείς οι περιλειπόμενοι σημερινοί Έλληνες να νιώσουμε, πως τα πολλά χρόνια που κύλησαν από τότε "ειρηνικά" και ξέγνοιαστα, χωρίς... νέα Καλάβρυτα, δεν ήταν παρά μόνο χάριν μετανοίας και πνευματικής προκοπής. Και πως στην αμετανόητη και παρά φύσει εποχή μας, ο Κύριος, που δεν θέλει ούτε ένας να χαθεί και να μείνει χωρίς επίγνωση της αλήθειας, επιτρέπει  όλο και περισσότερες "ανθρωπιστικές, εν δικαίω και εν αμύνη" σφαγές, με αμέτρητους σύγχρονους μάρτυρες. Στους λόφους και στους δρόμους της παγκόσμιας γειτονιάς μας...Και για να προσαρμοστούμε και λίγο με τα συνθήματα της δεινώς παγκοσμιοποιημένης γλώσσας και ρητορικής: Είμαστε όλοι          (άμαχοι και αθώοι) Καλαβρυτινοί του 1943 και όλοι (άμαχοι και αθώοι) Παλαιστίνιοι του 2023. Τόσο κοντά μας πλέον τα Καλάβρυτα και η Γάζα...Μια ριπή δρόμος...

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 

Για αυτήν την μια φορά πασχίζει και… πάσχει ο Θεός…

...ἐτυρώθη ὡς γάλα ἡ καρδία αὐτῶν...( Ψαλμ.118,70)

Ήρθε λοιπόν η στιγμή να πεις και εσύ αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου αυτό που μέχρι χθες σε έκανε να απορείς με εκείνους που το ξεστόμιζαν…Γιατί Θεέ μου αυτό σε εμένα;

 Έχεις κάθε δίκιο να το λες…Άνθρωπος είσαι και εσύ! Άστο να βγει από μέσα σου! Δεν είσαι από σίδερο! Σου ψιθυρίζει η εφήμερη λογική και εκείνοι που…σε νοιάζονται…

Μα έρχεται και η αιώνια φωνή του Ευαγγελίου να κραυγάσει την ίδια ακριβώς στιγμή:

...Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς. " ( Ρωμ. 8,18)

 ...ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔχετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον." (Ιω. 16,33)

Ποια από τις δυο φωνές θα υπερισχύσει;

Εκείνη του κόσμου ως χοάνης  του κακού ή αυτή Της Ελπίδας του αιωνίου;

Θεατής ή συμμέτοχος σε αυτήν την αέναη πάλη;

Ακροατής ή ποιητής;

Χαμερπής παπαγάλος ή Υψιπέτης Ερωδιός;

Έφτασε η δική σου στιγμή να διαγωνιστείς!

Μυριάδες οι φορές που είπες το γεννηθήτω το θέλημά Σου! 

Πόσες το απήγγειλαν της καρδιάς σου τα χείλη; 

 Για αυτήν την μια φορά πασχίζει και πάσχει ο Θεός…

 Κι ας φανεί ξανά, ότι το παν απόλλυται…

Χρειάζεται τράνταγμα η καρδιά, να ξαναστάξει γάλα…

Νώντας Σκοπετέας

 26-10-2023

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Η φίλη μου η...Ακυλίνα

Παράκληση στους κτήτορες, για δυο μεγαλυνάρι.

Μιας νεανίδος Μάρτυρος φως απ το συναξάρι... 

Ανεβαίνουμε στο καθολικό για την παράκληση του Αγίου Σίμωνος και της Αγίας Μαγδαληνής. Δέκα το πρωί, με την δική μας ώρα,  στο στερέωμα της Πέτρας. Εδώ σημαίνει ογδόη βυζαντινή, κοντά στο μεσώριο της έκτης. Υψώθητι επί τους Ουρανούς ο Θεός και επί πάσαν την γην η δόξα σου. Δυο παρακαλούνται να μεσιτεύσουν στον Δεσποτικό θρόνο. Ο Άγιος Σίμων, ο αιώνιος οικιστής και προστάτης, μα και η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η μόνη Αγία που εν Αγίω Όρει τιμάται ως  συν κτήτορας.

Λίθου παντός, τὸν νοῦν ὑπάρχων στεῤῥότερος, Πέτρᾳ Σίμων, οἶκον ᾠκοδόμησας, ἐν σεαυτῷ Πέτραν τὸν Χριστόν, ἔχων ἐνοικοῦντα, καὶ νοερῶς καταυγάζοντα· ἐδείχθης τε ὁσίων, ἀρετῆς σταθερότης, διαπρέψας ἐνθέοις χαρίσμασι.

Χεῖρά σου σεπτήν, Μυροφόρε ἀσπαζόμεθα, τὴν προσψαύσασαν τοὺς πόδας τοῦ Χριστοῦ, ἣν προσκυνοῦντες, πάσης νόσου ἐκλυτρούμεθα.

Μπλέκονται τα παρακλητικά λόγια τόσο περίτεχνα. Το παρά τους φυσικούς νόμους θεμέλιωμα  της Μονής πάνω στον γρανιτένιο  βράχο,  με τη Θυραϊκή λάβα να δένει το πρώτο χτίσμα και η συγκλονιστική ζεστάδα  από το πάντιμο χέρι της Αγίας, μαρτυρούν την αδιάκοπη και ολοζώντανη  τους παρουσία εδώ. Το τρισάγιο διαβάζεται από τον ηλικιωμένο μοναχό, τονισμένο με μια ασυνάντητη έμφαση. Τίποτα εδώ δεν πρέπει να αλλοιώνει η δύναμη της συνήθειας.

Τα μεγαλυνάρια στο τέλος της παράκλησης, υψώνουν της ψυχής μας τα χέρια και εκλιπαρούν για διάσωσμα. Πάλι αλλιώς τονίζονται οι λέξεις. Γράφτηκε και πιο πάνω: Ο χρόνος φαίνεται να λιγοστεύει. Η Μακροθυμία Του, βλασφήμως δοκιμάζεται.

Ὕψωσον τὰς χεῖρας σου πρὸς Θεόν, ὑπὲρ τῆς σῆς ποίμνης, θεοφόρε Σίμων σοφέ, καὶ τοῦτον δυσώπει πολλῶν ἀμπλακημάτων, ῥυσθῆναι καὶ μελλούσης ὀργῆς τοὺς δούλους σου.

Τοὺς ἀσπαζομένους εὐλαβῶς, τὴν σεπτήν σου χεῖρα, τὴν μυρίσασαν τὸ Χριστοῦ, σῶμα Μυροφόρε, διάσωζε ἐκ βλάβης, και πάσης ἐπηρείας, νόσων καὶ θλίψεων.

Στην τράπεζα αλάδιαγα ρεβίθια, δυο άκοπες  μικρές ντομάτες που μοσχοβολάνε αγνή γη, μια φέτα ζυμωτό ψωμί, λίγος χαλβάς και μαύρο σταφύλι. Δευτέρα, μέρα νηστείας στο Όρος. Τιμώνται έτσι οι Άγιοι Άγγελοι, που πάντα συμπαραστέκονται στην μοναχική πορεία θυσίας και αυταπάρνησης. Πάντων χωρισθέντες και πάσιν συνηρμοσμένοι. Στην κορυφή δεν κάθεται ο ηγούμενος Ελισσαίος. Έχει παραχωρήσει τη θέση του και βρίσκεται στα αριστερά. Δεσπότης  σήμερα στην Σιμωνόπετρα,  από τα μέρη τα ανάστατα και ανειρήνευτα εδώ και χρόνια, τα μέρη του Πατριαρχείου Αντιοχείας  της Λαοδικείας και της Συρίας. Το πρόσωπό του, μαρτυρά το γενναίο του φρόνημα. Τόσο δύσκολη και επικίνδυνη η αποστολή του. Εδώ οπλίζεται με τα όπλα του φωτός. Παίρνει δύναμη για να συνεχίσει στα μαρτυρικά χώματα της Ποιμαντορίας του. Εκεί που εκδιωγμένοι Χριστιανοί, όλο και επιστρέφουν να ξαναϋψώσουν τον Σταυρό. Ο διαβαστής Μοναχός, συνεχίζει εκφώνως να αναγιγνώσκει  το μαρτύριο της νεομάρτυρος Αγίας Ακυλίνας που χθες εόρταζε. Ο πατέρας της δειλός εξωμότης, προτιμά τα πρόσκαιρα. Η μάνα της με ψυχή ανδρεία, την προτρέπει να μαρτυρήσει και να κερδίσει τα αιώνια.  Η νεαρή Ακυλίνα ακολουθεί Εκείνον, σηκώνοντας τον Σταυρό της. Μια πληγή το σώμα της. Η γη της Μακεδονίας, ρουφά στα σπλάχνα της το αίμα, που σαν ποτάμι τρέχει. Τρείς μέρες απάνθρωπα οι τούρκοι την βασανίζουν. Και έπειτα, σχεδόν πεθαμένη την πάνε στην μάνα της, να υποφέρει κι αυτή, να σχίσει την καρδιά εκείνης,  η δίστομη ρομφαία της ομολογίας.

27 Σεπτεμβρίου του 1764 ήταν,  όταν η Αγία στα δεκαεννιά της,  έφυγε για τη χορεία των Οσιοπαρθενομαρτύρων. Ακούμε τον Δεσπότη πολύ συγκινημένο να λέει απευθυνόμενος στον Γέροντα Ελισσαίο: -Η γνώση είναι Φως Γέροντα! Πόσο δίκιο έχει ο γενναίος Ποιμενάρχης. Το φως του συναξαριού, σαν εκείνο το Άγιο που κατέβαινε πάντα απ’ τον Ουρανό και φώτιζε τα ξεψυχισμένα σώματα των μαρτύρων,  σπάει τα σκοτάδια της σύγχρονης οκνηρίας και της χλιαρότητας. Κάνει το Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης να γειτνιάζει τόσο με το Χαλέπι και τη Χομς.

Ησυχία στην Τράπεζα. Περιμένουμε την απόλυση και την ευχή των περισσευμάτων. Προλαβαίνω να «κλέψω» λόγια Μοναχών Αγίων, που εικονίζονται εξαιρετικά στον απέναντί μας τοίχο: «Ο καρπός της προσευχής είναι η αγάπη» λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης . «Ιησούς Χριστός το γλυκύ πράγμα και όνομα, το νοητό μύρο»διαλαλεί ο Άγιος Θεόφιλος ο Παντοκρατορινός. Ο Μάρτυρας προστάτης της Καρακάλλου Άγιος Γεδεών: «Το μαρτύριον αποκάθαρσις αμαρτιών μετά δόξης». Ο Πατροκοσμάς επαναλαμβάνει του ψαλμωδού:  «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» Ασκητικές οι μορφές των Σιμωνοπετριτών πατέρων. Έχουν πάψει εδώ και πολύ ώρα να ασχολούνται με την τροφή του σώματός τους. Λιγοστό το φαγητό τους. Αχόρταστη η ψυχή τους για ρήματα ζωής αιωνίου. Ευλογημένη αντίφαση. Στο δι ευχών, κοιτώ τον Άγιο Νικόδημο που δίνει την απάντηση: «Ποτέ μην κορέννυσαι επικαλούμενος τον Ιησούν».

Νώντας Σκοπετέας

2016

 Απόσπασμα από ημερολόγιο Όρους Αγίου με τίτλο: «Δεν χαμηλώνει ο Άθωνας» και ομότιτλη εκπομπή στην οποία διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο της κ.Μαρίας Ξανθάκη: "Αγία Ακυλίνα η Ζαγκλιβερινή". 

Οι συναντήσεις που οικονομεί η Κυρία Θεοτόκος να έχεις στο περιβόλι της χαράσσονται παντοτινά και άσβηστα μέσα σου. Τότε εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα ήταν, που πρωτοσυναντήσαμε την νεότατη και ανδρεία Ακυλίνα από το Ζαγκλιβέρι. Κύλησαν αρκετά χρόνια και αδελφός-συνοδοιπόρος, μας έστειλε ευλογία ένα μικρό βιβλίο με τον θαυμαστό της βίο και την πολύ πρόσφατη εμφάνιση αποκάλυψή της. Δεν πάνε παραπάνω από δέκα χρόνια που η Αγία Κυράννα εμφανίστηκε, για να φανερώσει σε όλους μας την φίλη της και γνήσια φίλη του Χριστού μας Ακυλίνα. Συγκλονιστικό θαύμα, που είναι αλήθεια πως ελάχιστα ταιριάζει στην ορθολογική και ειδωλολάτρισσα εποχή μας. Μια εποχή που ολοκληρωτικά και ραγδαία συσχηματίζεται με το μάταιο και το εφήμερο, λοιδορώντας σχεδόν ο,τι γεννάει προοπτική αιωνίου. Μεταλλαγμένη παρα φύσει, παραμορφωμένη εποχή,  που απορρίπτει ο,τι μεταμορφώνει και ανακαινίζει. Οι νέοι αυτής της εποχής στην πλειονότητά τους, αγνοούν και απομακρύνονται βιαστικά από  εκείνο το "δεύρο ακολούθει μοι" του Χριστού μας προς τον πλούσιο νεανίσκο. Ο  ηδυπαθής και ταχύτατος  συρμός με τα...ασταμάτητα  δρομολόγια,  φαντάζει στα μάτια τους ασύγκριτος με τα αργά, συρτά και κοπιώδη ανηφορικά βήματα του Γολγοθά...Μα και σήμερα, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν Ακυλίνες και Κυράννες και Ιωάννηδες Μονεμβασιώτες! Εγγυάται ο Χριστός πως δεν θα αφήσει αμάρτυρή Του καμιά περίοδο της Ιστορίας, ακόμη και την σημερινή,  την τόσο Θεοστυγή. Ακήρατες πλευρές Του θα ξεπροβάλλουν έως το τέλος της. Στεφάνια αφθαρσίας και Αθανασίας πανευωδέστατα και μυρίπνοα λείψανα που φέρουν πάνω τους τα στίγματα της μαρτυρικής πίστης. Δεν υπάρχει ανώδυνη Ορθοδοξία μας μηνύουν οι Άγιοι αγωνιστές! Δίχως Σταυρό δεν θα αναστηθεί η ζωή…Θαρσείτε!

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από ομότιτλη εκπομπή Νοέμβριος 2023

Του καλού Σαμαρείτη και φέτος...

 
Κάθε πλησίον ένας Χριστός! Ο Χριστός μας! Ο εκδιωγμένος, ο λοιδορούμενος, ο Σταυρωθείς και Αναστάς, ο Νικητής του Θανάτου, ο μόνος γνήσιος…Σαμαρείτης. Εκείνος που δεν προσμένει κανένα αντάλλαγμα για την ευεργεσία Του. Εκείνος που έχει διαθέσιμα 2 δηνάρια για τον καθένα μας. Γιατρικά για όλες τις ανοιχτές μας πληγές. Το Ευαγγέλιο και τα μυστήριά Του τα ζωοποιά. Κάθε πλησίον ο Χριστός! Και εσύ κατά χάριν και κατά μίμησή Του, Χριστός και Σαμαρείτης. Διαχειριστής του ανεξάντλητου θησαυρού Του. Κρατάς και εσύ στα χέρια σου τους θησαυρούς Του. Και έχεις χρέος να τους διανείμεις σε όσους γυμνούς, ληστεμένους πληγωμένους βρεθούν στον δρόμο σου. Ιερή η υποχρέωσή σου να τους οδηγήσεις στο επιμελητήριο των ψυχών, στο Ιερό πανδοχείο, στο θεραπευτήριο της Αγίας Εκκλησίας. Να συμπονέσεις, να κουβαλήσεις εσύ, να  νοιαστείς για τον καθένα αιμόφυρτο και… λερωμένο πλησίον σου. Μην προσπεράσεις, μην αλλάξεις δρόμο, μην αναζητήσεις την αυτοδικαίωση, μη βρεις δικαιολογία γιατί έπειτα δεν θα υπάρχει απολογία...

 Τα έμμυσα χείλη μου ψέλλισαν τα παραπάνω και φέτος παραμονές της όγδοης Κυριακής του Λουκά Του…μα την ίδια στιγμή ξεπρόβαλλαν ορμητικά,  τα παραπονεμένα αιώνιά Του ρήματα, από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου Του:

 …ἐγγίζει μοι λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τοῖς χείλεσίν με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ…

και ένας στίχος από τον άμωμο…

Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω…διεσκέδασα  (ν) τον νόμον Σου…

Ίσως το μόνο ταιριαστό μας πια, είναι το: Σπλαχνίσου μας Κύριε και μην μας παραδειγματίσεις!

Νώντας Σκοπετέας

Νοέμβριος 2023

Απόσπασμα από  ομότιτλη εκπομπή

Πού πήγε το μαγκάλι;

 

Στοχασμοί της συνείδησης που αγρυπνά…

Η αναγαγούσα μάνα-μνήμη της ρίχνει κι απόψε σχοινί, σαν μεσοπέλαγα ναυαγεί…

Μαύρη κι αφέγγαρη η θάλασσα, ανταριασμένη από κύματα που γυρεύουν να με καταπιούν…

Σαν πρώτος ήλιος και κελάηδημα πρωινό,  οι θύμησες μπάζουν από τις χαραμάδες της πόρτας στο νέο σου ζωντάνεμα…

Ταξιδεύεις στα χρόνια τα αγνοκέρια σου, που φώτιζαν τη χαμοκέλα  την ταπεινή, σαν ετοιμαζόσουν μπροστά στο αναμμένο μαγκάλι, με μια μπουκλιά αγιασμό και μια ψίχα αντίδωρο να μυρώνει το στόμα…

Στον πάνινο τορβά σου, μαζί με το αναγνωστικό και το χοντρό τετράδιο και ένα κούτσουρο για την ξυλόσομπα της τάξης, το δικό σου μερίδιο στην θαλπωρή και στον πολλαπλασιασμό της αγάπης…

Σιμά στην αίθουσα, το μικρό δωμάτιο της δασκάλας. Στο διάλειμμα και πάλι θα κλέψεις εικόνες από το καντήλι πάνω στο μικρό τραπέζι και τις κόκκινες βελέντζες στο ντιβανάκι της γωνιάς…

Πόσο μιλούσε εκείνη για τον Χριστό Σωτήρα, για ηρωικούς αγίους και αγιασμένους ήρωες…

Μια μέρα την ώρα της Ιστορίας των γενναίων, σταμάτησε απότομα και στάθηκε δίπλα στο παράθυρο κοιτάζοντας προς της αυλής τις λεύκες…

-Ποιόν από όλους αυτούς θέλετε να συναντήσετε στην άλλη ζωή; μας ρώτησε.

-Tον Κολοκοτρώνη κυρία! -Τον Άγιο Μόδεστο!...Εσείς κυρία;

-Εγώ…εγώ την μάνα μου που δεν την γνώρισα…

Ω εκείνα τα δάκρυά της δίπλα στο παράθυρο…Να’  ξερες τότε την αξία τους! Θα έβγαζες αμέσως το μαντήλι σου να τα φυλάξεις…

Μα τα σφούγγισε τότε στα μυστικά η άνυδρη ψυχή σου…

Κι είναι  εκείνα τα δάκρυα, σαν ρανίδες  ποθητής  βροχής, αργοπέφτοντας  από τα μεσοδόκια και την καλαμωτή του παλιού σχολειού, που ακόμα την υγραίνουν…

Για αυτήν την βροχή σου μίλησα, μόλις απόρησες αχάραγα σαν σε ρώτησα: Πού πήγε το μαγκάλι;;

Νώντας Σκοπετέας

Εις μνήμην της κυρίας Δήμητρας της δασκάλας…

Μ.Π πολύ σε ευχαριστούμε για τις σωστικές σου θύμησες…

Εκείνο το άγγιγμα...

 
Τις ο αψάμενός μου; Αναρωτήθηκε ο Θεάνθρωπος Ιησούς περπατώντας ανάμεσα στο πλήθος που τον συνέθλιβε…

Αρκεί ένα άγγιγμά Του, να θεραπεύσει, να φωτίσει, να ουρανοδρομήσει…

Μα πριν αυτό το άγγιγμα το Θεϊκό, πρέπει να υπάρξει ένα δικό μας, ταπεινό γεμάτο ζέση και πίστη. Σαν ένα ευλογημένο προαπαιτούμενο, το να βιωθεί εκείνο το «τα αδύνατα για τους ανθρώπους δυνατά παρά τω Θεώ εστίν»…Να βιωθεί η αίσθηση της πατρικής απέραντης και θυσιαστικής Αγάπης, που αν το ζητήσουμε και μόνο τότε, θα υπερβεί τον νού και τη λογική, πάντοτε προς το συμφέρον της ψυχής…Και τότε είναι που θα πλησιάζουμε συνεχώς και θα ακουμπάμε σαν άλλη Αγία Βερονίκη το κράσπεδο των ιματίων Του. Σε μια εικόνα χάρτινη, που θα κατασπαζόμαστε, σε ένα απειροελάχιστο μυρίπνοο απομεινάρι Αγίου, με το οποίο θα σταυρώνουμε το πονεμένο σώμα και την βασανισμένη ψυχή μας…Όση πίστη το συνοδεύει αυτό το άγγιγμα, τόση θα είναι και η Θεία επέμβασή Του. Με έναν άλλο τρόπο, γίνεται εδώ το ζήτημα ποσοτικό. Μόνο που το μέτρο που θέτει ο Κύριος δεν ζυγίζεται, μα αυτεξουσίως και  μόνο βιώνεται…Ο κόκκος σινάπεως δεν είναι μονάδα μέτρησης, μα σύμβολο ειλικρίνειας και  αλήθειας, σήμα κατατεθέν της ανυπόκριτης αγάπης προς τον Κύριον και Θεό μας. Τότε τούτο το άγγιγμα θα γίνει…λυτήριο των αμπλακημάτων μας και των φριχτών αποστασιών μας,  που σαν δεσμά  κρατούν δεμένα και ανήμπορα τα χέρια Εκείνου που συνέτριψε τους αιώνιους μοχλούς του Θανάτου…

«…Τι ήταν αυτό που επί 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς δεν επέτρεψε στους  Τούρκους να διαλύσουν το Όρος και να το αφομοιώσουν πλήρως;

 Αντίθετα δια νόμων το προστάτευσαν και δεν έθιξαν τίποτα απολύτως για τόσους αιώνες, όσους και ένας υπόδουλος λαός άντεξε και διατήρησε γλώσσα, ιστορία και πίστη! Τι ήταν αλήθεια εκείνο που δρόσιζε καμίνους, μετέτρεπε άγρια θηρία σε ήμερα ζωάκια μέσα σε φριχτούς λάκκους; Ήταν του Θεού τα χέρια! Που κάποιοι συνεχώς κινούσαν!..κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἅψωμαι σωθήσομαι…( Μαρκ.5,28)

Και μόνο τα ρούχα του να αγγίξω θα σωθώ,  έλεγε η Αγία Βερονίκη,  η αιμορροούσα γυνή του Ευαγγελίου! Και έτσι έγινε! Θυμόμαστε την συνέχεια …Ρωτά ο ίδιος ο Θεός , ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός: Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων; Δεν ήξερε ο Χριστός μας, ο Παντεπόπτης και Παντογνώστης ποιος τον άγγιξε ;Δεν ήξερε ποιος Tου κίνησε τα χέρια; Την δίνει την απάντηση ο ίδιος ο Χριστός μας λίγο πιο κάτω:…θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε… ύπαγε εις ειρήνην, και ίσθι υγιής από της μάστιγός σου!

Είναι η πίστη η προσευχητική που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, να ακυρώσει νόμους και συμφωνίες, να μεταστρέψει νόες, να μεταμορφώσει το άγριο σε άγιο, να φωτίσει το πυκνό σκοτάδι! Η Προσευχή που εκλύει την πίστη! Που λύνει και κινεί τα χέρια του Θεού! Στην πλειονότητά μας όμως εμείς πως στ' αλήθεια προσευχόμαστε; Μήπως προσεύχεται μόνο  το εγώ μας; Να βγούν καλές οι εξετάσεις στον Γιατρό…Να πετύχει στην Πανελλήνιες το παιδί...Να πάει καλά η επιχείρηση…Ποιός αλήθεια προσεύχεται για τον διπλανό του; Τον Διευθυντή , τον Προϊστάμενο, τον δύστροπο συνάδελφο, τον ακατανόητο γείτονα, τον ανεκδιήγητο Υπουργό, τον Κυβερνήτη που μας οδηγεί στο τέλμα; Κάνουμε εμείς τέτοια προσευχή, ή μένουμε στον κόσμο μας και στα πολύ δικά μας…Να κάνουμε προσευχή για τον σύμπαντα κόσμο! Να τους βάζουμε όλους μέσα!

Στην προσευχή μας, στην διάνοιά μας όταν λέμε την ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Πέντε λεξούλες σαν τις  πέντε πέτρες που είχε στον κόρφο του και από εκεί  έβγαλε να πολεμήσει και να νικήσει,  ο φαινομενικά αδύναμος και ανυπεράσπιστος Δαυίδ, μπροστά στον δαιμονιωδώς πανίσχυρο και δυσθεώρατο Γολιάθ… Φώτισε Κύριε αυτούς που κυβερνούν , βοήθησε να επιστρέψουν και να επιστρέψουμε! Μη τους και μας παραδειγματίσεις…εν προστάγματι ω ενετείλω… 

  Να τροποποιήσουμε την προσευχή μας έλεγε ο κυρ –Δημήτρης ο Παναγόπουλος! Μόνο έτσι δεν θα επιτρέψει ο Κύριος να συμβούν όλα εκείνα που φαίνονται να έρχονται!           

 Μόνο έτσι θα λυθούν τα χέρια του Θεού επ ωφελεία των ψυχών μας! Αλλιώς,  συνεχώς θα παραμένουν δεμένα! Και πολλά θα γίνονται,  ενώ Εκείνος θα έχει αποστρέψει το βλέμμα Του, αφού δεν αντέχει να θωρεί το αμετάστρεπτό μας συνεχώς να εφευρίσκει το κακό και την ανεμική μας πίστη κοντόφθαλμα να περιστρέφεται γύρω από την ολοδική της δικαιοσύνη…

…Τα γόνατά μας και τα δάκρυά μας για τον Σύμπαντα κόσμο!

Αυτά και μόνο θα λύσουν του Θεού τα χέρια!

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή και κείμενο με τίτλο 'Δεμένα τα χέρια του Θεού" και  το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί", Εκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2021, με εισαγωγικό συμπλήρωμα τον Οκτώβριο του 2023

Να’ ταν και να μοιάζαμε….

 

Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου….τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. 

Ξεκίνησε η Θεία Λειτουργία. Με τα ειρηνικά! Μαζεμένα, συναγμένα πολλά παρακαλετά, να φτάσουν ως τον θρόνο του Αγίου Θεού! Όλα μας τα ποθούμενα σε αυτήν την μεγάλη συναπτή! Και πρώτο μας αίτημα η Ειρήνη για όλον τον κόσμο! Και δίνει ο Κύριος μεγάλα διαστήματα με τέτοια Ειρήνη αδιατάραχτη! 

Και εδώ παρουσιάζεται κάτι εξαιρετικά οξύμωρο! Όσο απομακρύνεται ο άνθρωπος από την εποχή του πολέμου, τόσο χαλάει. Γίνεται χαλασμένος άνθρωπος, «κατεφθαρμένος εις τον νούν», όπως περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, στο τελευταίο του γράμμα προς τον αγαπημένο του μαθητή και συνεργάτη Τιμόθεο! 

Όσο πιο πίσω πας και πλησιάζεις προς τα χρόνια της συντριβής και του πολέμου, τόσο περισσότερο συναντάς αγνές ψυχές, φιλότιμες και φιλόθεες, απονήρευτες, σωφρονούσες και αταλάντευτα πιστές. 

Να παρακαλάμε για πόλεμο λοιπόν; Μη γένοιτο! 

Για Ειρήνη να παρακαλάμε, αλλά για την Ειρήνη του Χριστού!

 Εκείνος είναι ο αρχηγός της Ειρήνης και ο Σωτήρας των ψυχών μας! Αλλιώς μιλάμε για μια επίπλαστη Ειρήνη, που γίνεται εργαλείο διαφθοράς και απώλειας.

 Η χρηστότητα του Κυρίου και η Ειρήνη που μας χαρίζει φιλεύσπλαχνα, αν δεν οδηγεί σε μετάνοια είναι άχρηστη και πιο ολέθρια και από αυτόν τον πόλεμο! Ακούγεται παράξενο, μα...να ταν και να μοιάζαμε με τα παιδιά του πολέμου! Ας γίνουν αυτά τα πρότυπά μας! 

Δεν είναι μόνο η νοσταλγία που μας επιστρέφει σε εκείνα τα φτωχά και τόσο ταλαιπωρημένα χρόνια των προγόνων μας. Είναι η ανάγκη να ξεφύγουμε από τούτην την διαστροφή των «ειρηνικών» και ανέμελων καιρών...να  γλιτώσουμε από ό,τι βλάπτει και αλλοιώνει αι αυτήν την ίδια μας την φύση, να συμμαχήσουμε επιτέλους με την άγρυπνη και αλάνθαστη συνείδησή μας, εναντίον του πονηρού και του μισόθεου.

 

Νώντας Σκοπετέας

Οκτώβριος 2023